Na een periode van een "writers block" ben ik er weer. Er zijn heel wat weken verstreken sinds mijn laatste blogberichtje, dus is er ook wel wat gebeurd. Ik ben intussen aan mijn laatste stagedagen op NPICU bezig en heb ook hier enorm veel bijgeleerd. Mijn vroedvrouwenhart ligt nog steeds in verloskamer en materniteit, maar de mensen van NPICU hebben hun plaatsje toch ook verovert. Meer dan ooit kwam ik mezelf hier tegen, ik werd ook constant gedwongen om aan mezelf ...euhm... te werken. Ik moest hiervoor meermaals mijn comfortzone verlaten om over mijn gevoelens te praten. Zo heb ik ook geskyped met een docente om alles een plaatsje te geven. Toegegeven, dat was in het begin redelijk ongemakkelijk omdat ik nu mezelf een stuk moest blootgeven (way out of the comfortzone!) maar achteraf was ik wel opgelucht: ik ben geen blijt of watje, wat ik ervoer was normaal (oef). Wat ik hier ook geleerd heb, is op commando in slaap vallen. 's nachts mag ik 2u slapen en die heb ik echt wel nodig. Het zien van een kussen en witte lakens heeft tegenwoordig dan ook een vreemd effect op mij. De voorbije weken had ik vlagen van heimwee, nu het einde in zicht is lijken de dagen net iets langer te duren. Toch had ik vandaag een heel ander gevoel: ik was bang. Ik besefte dat ik hier al drie maanden zit, ik heb dan wel heel wat bezoek gekregen maar toch leefde ik steeds "op mezelf". Ik heb mijn eigen stekje, kijk steeds uit om te mogen gaan werken en heb mijn eigen ritme. Wat gaat dat geven als ik plots weer thuis ben? En vooral, wat gaat er allemaal verandert zijn?
7 weken ver zijn we nu, net over de helft dus. Hoewel de eerste 6 weken voorbij zijn gevlogen, ging de 7de week heel traag voorbij. Ik had voor het eerst ook echt last van heimwee en miste het thuisfront enorm. Enkele Skype-sessies later was het weeral wat beter.
Ik ben intussen ook gestart op NPICU (Neonatal and Pediatric Intensive Care Unit), waar ze ook heel vriendelijk en studentgericht zijn. De eerste dag werd ik meteen met geconfronteerd met een zwaar mishandelde peuter, hij had meteen een spoedoperatie ondergaan maar men vreesde dat de peuter hersendood zou zijn. De aanblik van een anderhalfjarige in coma, verbonden met allerlei draadjes en tubes deed mijn hart breken. Ik wist dat dit wel eens een mentaal zware stage zou kunnen zijn, maar eens ook echt geconfronteerd met zoveel leed raakte het me veel dieper dan gedacht. Voor het eerst in heel deze stage had ik spijt dat ik alleen gekomen was.
Intussen zijn we een week verder, ik heb op enkele dagen tijd veel bijgeleerd maar heb nu toch veel meer behoefte om mijn verhaal te delen dan op verloskamer. Ik ben de uitvinder van Skype dan ook heel dankbaar .
Nu heb ik mijn Paasvakantie: 10 dagen lang vakantie houden met wel heel leuk gezelschap Daarna sta ik nog 4 weken op NPICU en dan zit mijn stage er al op, in juni ga ik waarschijnlijk zeggen dat dit heel avontuur voorbij gevlogen is
Vandaag sloot ik mijn stage op verloskamer af. In zes weken tijd zette ik 24 Maltezertjes op de wereld, leerde enorm veel bij én werd ik aanvaard als the Belgian Girl in het team. Zondag verraste ze mij met een Maltees feestje: een hele tafel vol met allemaal typische Maltese gerechtjes, hapjes, wijn,... het werd nog een leuke dienst Ik was oprecht aangedaan (om een of andere reden schiet mijn gemoed hier nogal snel vol) en vond het super jammer dat ik naar een andere dienst zou gaan. Mijn laatste nachtdienst werd er eentje om niet te vergeten: half Malta besloot om te komen bevallen... 10 verloskamers vol, tweeling op komst en enkele hoogrisico-gevallen. De optie "rolschaatsen" werd even overwogen. De nachtdienst werd afgesloten met een dikke knuffel, een paar kussen en de lieve woorden: Tina, we'll miss you. Come back to work with us in summer... Wie weet
Intussen zijn ook ons mama en papa aangekomen. Voor 12 dagen lang waan ik mij weer in Hotel Mama (eigenlijk is het George Urban Boutique Hotel, maar gezien de service gewoon Hotel Mama): douchen in een "echte" badkamer, weer Belgische kost op tafel (lees: patatten, spruitjes en vlees...) en ongegeneerd de toerist uithangen aan het zwembad bovenop het dak: Life is good
Maandag 15 april zal ik starten op NPICU (intensieve zorgen voor prematuurtjes en kindjes tot drie jaar). Ook dat zal een super ervaring worden waar ik veel zal bijleren. Mijn avontuur gaat veel te snel om zijn...
Na drie weken en de lichte dwang van het thuisfront om weer te bloggen, ben ik er weer. Ik ben intussen 4 weken in Malta en de tijd vliegt. Heb intussen ook heel wat nieuwe avonturen meegemaakt waaronder:
1. ik zette mijn 40ste baby op de wereld: oef, weg logboekstress! Het gaat hier enorm vlot met de bevallingen. Na 4 weken bereikte ik het magische cijfer 40, wat toch speciaal is. Ik mag hier nog steeds heel veel doen en dat is wel fijn. Voor ik op stage vertrok was ik bang dat ik in juni niet zeker genoeg zou zijn om alleen op een verloskamer te staan. Intussen heb ik heel veel bijgeleerd en heb geleerd om te vertrouwen op mijn "madam" en mezelf. Vorige week kwam de hoofdvroedvrouw een kaartje brengen van een moeder waarin stond: Tinne, thank you for the wonderful care and patient during the birth of our daughter. You'll be a wonderful midwife. Na het lezen van het kaartje (en drogen van de tranen) wist ik het zeker: tuurlijk kan ik in juni alleen op een verloskamer staan.
2. ik ben in staat om Maltees "te interpreteren": hallo integratie Ik heb het hier over interpreteren (lees: gokken waarover het gesprek gaat), niet over verstaan. Maar tijdens stage komen verschillende woorden terug waardoor ik soms een poging kan doen om (in het Engels weliswaar) hierop in te gaan. Nu, Nederlands blijkt even moeilijk voor de Maltees: toen men vroeg om hen enkele Nederlandse woordjes te leren leidde dit tot vrolijke momenten .
3. kreeg mijn eerste bezoeker: dankjewel Sylvia voor de leuke week! Na bijna drie weken solo-fitness, kon ik mijn maatje (met enige vertraging dankzij de lieve buschauffeur: wringer) afhalen aan de luchthaven. Het werd een weekje de toerist uithangen met een bezoek aan Gozo, Valetta, Paceville,...en ook een namiddag zonnen aan het zwembad. Zes dagen en een verbrand velleke later zat de week er al op.
4. Een ongewenste bezoeker... Er zijn van die momenten dat je voelt dat er iets niet klopt. Afgelopen dinsdag was er zo een... Ik kwam net thuis van stage toen ik in mijn ooghoek iets zag bewegen in de badkamer. Gezien Sylvia intussen weer in het Belgenland zit kreeg ik een vies gevoel, ik deed het licht aan en zag een groot, "gepanserd", wezen wegkruipen... Garden View en mogelijks de rest van Swieqi waren op de hoogte. Gezien logisch denken even niet mogelijk was (hé, het is oké om 40 baby's op de wereld te zetten, maar niet in staat te zijn een kakkerlak dood te doen) belde ik een hulplijn. Na het lachen kwam het advies: Tinne, doe dat beest gewoon dood. Nu dat "beest" was groter dan mij lief was en het gedacht dat zoiets kraakt en dan aan mijn vloer plakt na het pletten, was teveel op een dinsdagavond. Ik kreeg het geweldige idee om hem te verdoven met de Dettol-kills-99,9%-of -all-germs-and-prevent Influenza-spray en hem daarna buiten te kieperen. Het gepanserde beest behoorde helaas tot de 0,01% en werd hyperactief door de Dettol... In een vlaag van verstand-op-nul schepte ik het beest op een vuilblik, kieperde hem in een plastieke zak en escorteerde hem naar buiten waar hij een verdieping lager belandde...op het terras van de onderbuurvrouw (waarvoor oprecht sorry!). Nadat heel de badkamer onder een laagje Dettol zat en de rest van het appartement drie keer gecheckt was op collega-gepanserden, ging ik toch met een ongerust gevoel slapen, bah.
5. Het leven gaat verder En zo gaat het hier zijn gangetje. Het is hier gemiddeld 20 graden en de zon doet wonderen hier. De dagen dat ik vrij ben breng ik door al lerend in het appartement en al pauzerend aan het zwembad, hier kan ik wel aan wennen
Tot de volgende!
PS: voor de geïnteresseerden, het adres hier Garden View Holiday Complex Tinne Nuyts, 2238 104, Triq Is-Sidra SWQ 3150, Swieqi Malta
Het is nu 4 dagen geleden dat ik mijn Belgische "comfortzone" inruilde voor een Maltees Erasmusavontuur. Na een paar dagen zuiderse chaos ben ik dan toch toegelaten aan de University of Malta: mijn stage kan beginnen. Ik zal hier 6 weken op de Central Delivery Suites en 5 weken op de NPICU (Neonatal and Pediatric Intensive Care Unit) staan. Daarnaast zal ik gedurende 8 weken wekelijks 2 uur het vak "Preparation for Partencraft" volgen samen met de laatstejaars vroedkunde (wat in Malta trouwens een 4-jarige opleiding is).
Vandaag de eerste stagedag gehad. Ik was er niet gerust in gezien mijn shift van 7u tot 19u zou duren, maar het bleek heel goed mee te vallen: "Tina, don't rush, you're in Malta!". Maltezers krijg je niet opgejaad dus verliep deze eerste dag op 't gemak. Wat wel super was: ik kreeg de kans om heel veel zelf te doen. Het vertrouwen dat ik hier al meteen kreeg gaf mijn zelfvertrouwen een boost. Resultaat: een Maltezertje extra op deze wereld De vroedvrouwen wilden me kost wat kost wat cultuur bijbrengen: dit weekend zijn er verkiezingen die niemand onberoerd laten (en dat zou ik geweten hebben...) Zaterdag gaan de Maltezen naar de stembus en zondag wordt de verkiezingsuitslag bekend gemaakt, gevolgd door een "overwinningsfeest": wordt dus vervolgd... Na de verkiezingen komt Pasen eraan, weer een reden om te feesten voor hen. Ik ga mij hier niet snel vervelen denk ik De taal is soms wel wat lastiger: men spreekt Engels als tweede taal maar verkiest Maltees om onderling te discussiëren. Ook de dames in arbeid spreken/verstaan op het einde enkel Maltees. Het werd dus veel onfoch (blazen) en striegh (ontspan): maar hey, het is dus gelukt hè
Na maanden voorbereiden en aftellen is het dan eindelijk zover: ik zit in Malta... Het vertrek viel beter mee dan gedacht (lees: minder emotioneel): een subtiel waar-ben-ik-aan-begonnen-traantje en hop door de douane. Onderweg aan de security kwam ik een gastdocente van de internationale dagen tegen, ze vertrok weer naar Berlijn. Wat een toeval: "the world is small, isn't it?" zei ze me nog. Nadat ze me veel succes wenste zocht ik de juiste gate om te vertrekken. Na een ietwat turbulent vlucht van 3 uur landde ik in Malta. De eerste indruk: wauw, zon! Nog geen uur later zat ik op mijn appartement en toen besefte ik: hier zit ik de komende 3 maanden... Na het inrichten (en poetsen, hallo Dettol!) van mijn appartement zag het er al wel beter uit. En toen ik vanmorgen wakker werd met een stralende zon én zicht op het zwembad dacht ik: Tinne, gij zijt met uw gat in de boter gevallen
Nog 7 dagen voor het vertrek naar mijn buitenlands avontuur. Wow. Ik heb dus besloten om alvast een blog aan te maken om mijn avonturen te delen. Momenteel nog veel te doen voor school, de laatste dingen voor Malta in orde brengen, verschillende bezoekjes,... een beetje afleiding is nooit slecht Ook al begint het te kriebelen, echt beseffen doe ik het nog niet. Hoewel, vandaag vertrok de vriendin van mijn broer op haar buitenlands avontuur, het komt dus ook voor mij echt wel dichterbij...
.
