Mijn nieuwe boek (voor Wablieft) is bijna af. Maar de laatste letters wegen zoals gewoonlijk ontzettend zwaar. Om mezelf te stimuleren het ook echt helemaal af te werken en er verder niet over te zeuren, post ik vanaf vandaag af en toe een fragment.
De eerste keer sloeg hij in paniek. Hij kon zich het nummer van de spoeddienst niet herinneren. Toen was ze bijna gestorven. Nu blijft hij rustig. Hij gaat naar de keuken en drinkt een glas water. Dan belt hij. Terwijl de ziekenwagen onderweg is, heeft hij tijd om moeders tas klaar te maken: een slaapkleed, twee handdoeken en ondergoed. Een tandenborstel en tandpasta, haar pas en nog wat papieren van de ziekenkas. Wanneer ze aan de deur aanbellen om haar op te halen, staat alles klaar. Zodra ze vertrokken zijn steekt hij een sigaret op. In de woonkamer. Hij heeft twee dagen de tijd om alles te verluchten, weet hij.
