|
Hij staat los, zegt ze en ze wiebelt hem demonstratief heen en weer in haar mond. Het is de allereerste, rechtsonder.
Ik weet precies waarom, maar ik kan er niet tegen. Bij mijn zonen vond ik het minder erg. Ze is de laatste die haar eerste melktand gaat verliezen. Zodra ze doorheeft dat ik er niet tegen kan, komt ze om de haverklap voor mijn gezicht hangen en wiebelt het ding heen en weer. Ze trekt er grote, angstaanjagende ogen bij.
Hier komt de flubbertand, roept ze.
Aaaah, neen, niet de flubbertand, moet ik antwoorden.
Ik probeer haar te ontwijken, maar ontsnappen is niet mogelijk. De flubbertand achtervolgt mij tot in het kleinste kamertje. Gelukkig valt hij uiteindelijk uit. Of beter gezegd, gelukkig verlost papa mij en de flubbertand uit ons lijden. En ik trek mijn feeënpakje aan, fladder in de donkere nacht door de koude gang en bezorg de begeerde euro onder het kussen.
Weer een kleinood voor mijn koffertje.
23-11-2008 om 14:43
geschreven door Tine 
|
