25-11-2007 om 22:45 geschreven door Tine  

Voor wie het ontgaan was: morgen boekpresentatie.
En we zijn er helemaal klaar voor. Nou ja. Het boek is er, het publiek zal er hopelijk zijn en mijn virus is er geweest. Dat is het zowat. En daarnaast kan ik heel mooi voorlezen, een beetje vertellen en naar 't schijnt behoorlijk wat show verkopen. En als dat niet lukt is er nog altijd de receptie. Mét verrassing, met dank aan mijn allerliefste nichtje Hannah!
Zoen voor Hannah!

23-11-2007 om 21:51 geschreven door Tine  

Het is alweer een tijdje geleden, dus hier gaan we weer met een schrijftip: gebruik dialoog!

Dialoog is de meest directe vorm van communicatie. In het echte leven én in een roman. Het geeft je de kans om je personages te karakteriseren zonder ze te moeten beschrijven. Makkelijk zat, zou je denken. De kern van alle communicatie: spreek en ik zeg je wie je bent. Of wie je zou willen zijn.

Het belang van dialoog wordt nochtans al te vaak onderschat. Net zoals de moeilijkheidsgraad om een degelijke dialoog te schrijven.

Het leven zoals het is, maar dan duizend keer mooier, interessanter, grootser en inventiever. Zo moeten je dialogen klinken. Zo moeten je personages spreken. Niets vandoen dus met onze stuntelige banale gesprekken van elke dag. Geen mens die wakker ligt van mijn waarlijk echte en geheel waarachtige ontbijtconversaties. Geen kat die wil horen wat uw buurvrouw deze morgen bij het uithalen van de post tegen u zei. Of hoe de slager u begroette bij het dagelijkse bezoek.

Laat aanrukken die sprankelende woordenschat, de spitsvondige humor en de bijtende kritiek.

Zet aan die computer en schrijven maar. En schrappen.

Echt waar. Doen!

23-11-2007 om 01:14 geschreven door Tine  

Ik ben een paar dagen thuis. Geveld door een virus.
Het was al een tijd geleden, maar blijkbaar waren bacteriën en ander ongedierte de voorbije dagen dusdanig prominent aanwezig in het klaslokaal, dat mijn weerstand er het bijltje bij neergelegd heeft. Thuisblijven dus maar, in kamerjas en op sloffen door het huis strompelen, zielig kijken, warme melk met honing en de meest idiote programma’s op tv. En een bloeddruk die het niveau van knaagdieren en andere laagbijdegrondsen dreigt te halen.
Dus eet ik zout. Veel zout.
Telkens als ik strooi, komt mijn dochter bij mij staan. Ze vind mijn vreemde eetgewoontes bijzonder intrigerend.
“Moet je weer zout eten, mama?”
“Ja schat, dat moet van de dokter.”
Ze knikt begrijpend en ook een tikje medelijdend.
“Anders ga je draaien en val je om.”
Mooie samenvatting is dat.
“Ja.”
“Dan is je hoofd raar en wordt alles zwart.”
Ze draait theatraal met haar ogen.
“Dan val je flauw en moet je naar het ziekenhuis.”
Van enig drama zijn we niet gespeend. Ik knik.
“Naar het flauwziekenhuis,” zegt ze.
Ze giechelt.
“Maar dat bestaat niet, dus moet je naar het gewoon ziekenhuis.”
Mijn hoofd begint er stilaan van te draaien. Zo meteen val ik om.
“Maar daar hebben ze vast ook een flauwdokter die je kan helpen, hoor.”
Waar is die pot zout?

22-11-2007 om 13:07 geschreven door Tine  

22-11-2007 om 10:49 geschreven door Tine  

21-11-2007 om 16:21 geschreven door Tine  

18-11-2007 om 22:15 geschreven door Tine  

17-11-2007 om 21:49 geschreven door Tine  

17-11-2007 om 21:48 geschreven door Tine  

16-11-2007 om 00:00 geschreven door Tine  

De klas was in tweeën verdeeld voor een spel. Jongens tegen meisjes. Haar groep had verloren. Drie keer maar liefst. Twee keer met voetballen en nog een keer met iets anders. Maar het was niet erg, want de juf had na afloop alle kleuters getrakteerd op iets lekkers. En de winnaars hadden de verliezers gezoend.
Ze likt de appelmoes van haar korte vingers en telt hoeveel zoenen ze heeft gekregen.
Van Wout en van Bert en van Klaas en van Joran. Maar van Dirkje had ze niet gewild. Omdat die “zo” deed, en ze propt haar wangen tussen haar handen en tuit haar lippen. Ze gaat er zelfs van loensen. En van Manu had ze ook niet gewild.
“Omdat ik zijn smaak niet lekker vind.”
Verschrikt: hoe ze dat kon weten? Ze hoefde hem toch niet op te eten?
Diepe zucht, rollende ogen.
“Maar mama, ik smaak dat toch! Want Manu geeft nooit droge zoenen, alleen natte.” Ze smakt met haar lippen terwijl de appelmoes in het rond vliegt.
En mama is een kleuterillusie armer, tussen de soep en de patatten.

15-11-2007 om 21:55 geschreven door Tine  

10-11-2007 om 09:30 geschreven door Tine  

Cursisten, leerlingen en andere vriendelijke mensen met wie ik – sociaal wezen zijnde – wel eens een babbeltje sla vragen mij geregeld wat ik onlangs gelezen heb en of ik bepaalde boeken kan aanraden. Ik vind dat bijzonder moeilijk. Gezien mijn literaire vraatzucht kan ik mij onmogelijk tot één genre beperken, laat staan tot boeken voor één enkel doelpubliek.

Op absolute pulp na (en dan nog, ook daarvoor bestaat publiek!) raad ik nagenoeg álle lectuur aan. Daarom hieronder weer een lijstje van onlangs gelezen boeken. November is niet voor niets de maand van de boekenbeurs….

De vuurvreter, David Almond (12+) (zo mooi, zo mooi, zo mooi!)

Florian Knol, Guus Kuijer (11+) (idem, maar dan ademloos. Bij elke zin schoot eventjes door mijn hoofd: Waarom heb ik dit niet geschreven, verdomme!)

Doorgeschoten, Mirjam Mous (12+) (onderhoudend)

Problemski Hotel, Dimitri Verhulst (confronterend, schrijnend en hilarisch tegelijkertijd. Nooit geweten dat dit kon.)

De passie van de puber, Frank Adams (14+) (confronterend, schrijnend en hilarisch tegelijkertijd. Het kan zelfs tweemaal op rij… Dit doe ik anders nooit, maar het was sterker dan mezelf: toen ik Frank Adams op de Boekenbeurs zag lopen, moest ik hem gewoon gaan vertellen hoe goed ik het vond. En dat is niet niks!)

Als de olifanten vechten, Dirk Bracke (14+) (confronterend, bij wijlen té. Maar heel goed.)

Begraaf de liefde, Jonas Boets (vlot, mooi en spannend adolescentenboek)

Niets is wat het lijkt, Aidan Chambers (14+) (heel mooi, maar soms te gekunsteld, vooral dan in de dialogen.)

Tegen de stroom in, Katy Gardner (ongekend, onverwacht goed en via een blindeboekenruil bemachtigd. Bedankt, Kruimel!)

En morgen begin ik aan de prentenboeken!

08-11-2007 om 21:36 geschreven door Tine  

Het was dinsdagmiddag toen ze in lichte paniek de klas binnenkwamen, precies één dag voor de zelfverklaarde historische gebeurtenis. Ze verdrongen elkaar vooraan het lokaal.

Of het waar was, mevrouw, dat België gesplitst was? Dat Vlaams Belang gelijk had gehaald? Dat Vlaanderen onafhankelijk werd?

Ik grijnsde. Iemand had indianenverhalen rondgestrooid op de speelplaats. Nu ben ik wel voor een goed indianenverhaal te vinden – ik ben er tenslotte mee getrouwd – maar dit leek mij net iets te vergezocht.

Natuurlijk was het niet waar.

En of het in de toekomst zo ver zou komen?

Natuurlijk zou het zo ver niet komen.

Ondertussen zijn we twee dagen verder en mijn grijnzende vertrouwen heeft plaatsgemaakt voor verwarrende onzekerheid. Wat vorige week nog een absurditeit leek, neemt sinds een paar dagen schrikbarend realistische vormen aan. Ik moet net de grens niet over om te gaan werken, maar een aanzienlijk deel van mijn leerlingen wordt internationaal pendelaar.

08-11-2007 om 21:17 geschreven door Tine  

Mijn dochter komt bij mij logeren. Zoals het hoort bij een logeerpartijtje, hebben we lekker gekletst, chips gevreten, nog veel meer gekletst, onze nagels gelakt en gegiecheld. Tien minuten geleden is ze zalig in slaap gevallen. Straks zal mijn man proberen om haar ongemerkt in eigen bed te deponeren. Benieuwd hoe dat afloopt...

Maar nu zijn we lekker met twee. Terwijl de mannen beneden naar tv kijken. Met chips en porto/frisdrank. Kickboxen. Geen idee wat ze er in zien. Het zal wel iets met testosteron te maken hebben. Maar zijn ze daar niet net iets te jong voor?

Op momenten als dit voel ik mij ouder dan mijn eeuwige vijfentwintig. Zalig oud. In de wetenschap dat alles is zoals het moet zijn. En daar snurkt mijn kleine meisje rustig doorheen.

03-11-2007 om 21:54 geschreven door Tine  

Nee, ik heb de voorbije vier dagen niet laveloos op de Boekenbeurs rondgezworven!
Mijn afwezigheid op deze blog is uitsluitend te wijten aan een overvolle agenda. De opening is alweer grondig verteerd, vandaag cursus gegeven in Gent en de dagen daartussen gaan signeren. Veel oude en jonge bekenden gezien.
Niets zo goed voor je ego als een signeersessie.
Maar het is ook een beetje confronterend wanneer je bemerkt dat een bekend televisiegezicht – hoe knap het ook is – meer handtekeningenjagers lokt en verkoopcijfers de lucht in jaagt dan sommige collega’s die al jaren meesters in het vak zijn.
Niets zo goed voor het relativeren van je ego als een zitje naast een bv!

03-11-2007 om 21:52 geschreven door Tine