Al een tijdje niet meer gepost. Reden, weliswaar een terugval met hevige pijnen in de borststreek. Paniek, angst...
Ik heb deze bewust meegemaakt en toch blijven verder studeren. Dit gezien mijn vermoeidheid volledig voorbij is.
Reeds 3 dagen heb ik nu het beseft dat deze terugval nodig was om een grote stap voorwaarts te zetten. Het is precies of alles slechter moet worden om een spectaculaire sprong te maken (dit gebeurt ook als je antibiotica neemt: je wordt eerst zieker om dan sneller beter te worden).
Zoals gisteren voorspeld, vorige nacht doorgetrokken. Pas om negen uur deze morgen naar bed gestapt en er al weer uit om elf uur dertig.
Pff, dat is best lastig. Zoals afgesproken sturen we (mijn zoon en ik) elk uur een sms met de melding of de vraag of alles goed gaat. Dat maakt mij rustig als hij op stap is. Een opluchting toen hij deze morgen dus om 09 uur thuis was.
Mijn dochter was ook pas om twee uur thuis, met de school naar de night of the proms geweest. Ook zij had het daar zeer goed gesteld.
Tja, uitgaande jeugd. Je kan ze toch niet opsluiten...
Vandaag dus zeteldag, alhoewel de zon schijnt. Misschien straks toch nog even buiten.
The last post in Ieper geeft me altijd kippenvil. Doodse stilte in mijn lichaam. Respect voor de gesneuvelden. Waarom zou ik dan het lef hebben om te klagen.
Hier ben ik weer. Na een heerlijke yogales gisterenavond zalig geslapen. Ik had precies een gevoel van innerlijke rust.
Hoe deugddoend kan dat zijn na jaren chronische stress.
Jammergenoeg kan ik dit gevoel niet vasthouden... Zoon gaat vandaag op stap in Gent en komt morgen pas met de eerste trein naar huis. Bezorgde moeder, ja dat kan ik niet loslaten. Mijn kinderen zijn mijn goud.
Slapeloze nacht tegemoet:(
Ondertussen blijf ik experimenteren met de aromatherapie en het doet me goed.
Ik kijk iedere dag iets langer in de spiegel en begin mezelf mooi te vinden.
Eventjes niets gepost. Kwestie van een weekje vakantie te nemen en te genieten van de kleine, leuke dingen.
Het gaat goed met mij en daar ben ik dankbaar voor. Uiteraard moet ik mij elke dag inspannen om mijn grenzen te bewaken want ik durf er nogal eens in te vliegen... Maar het lukt.
Hier thuis is ook alles rustig. Kids back to school en ik ben bijna aan het einde van de cursus aromatherapie. Hopelijk mag ik straks mijn diploma in ontvangst nemen. Ik doe het graag en mijn testpersonen zijn tot nu toe tevreden over de resultaten.
Ik las net op facebook dat belgische artsen massaal medicatie voorschrijven tegen paniek en angst. 'Indien iedereen die dit slikt, morgen thuis zou blijven, dan zouden er plots geen files meer zijn...'. Jammer, dit kost de gezondheidszorg miljoenen, terwijl dit euvel gemakkelijk met natuurlijke produkten aangepakt kan worden.
Alweer een heel vredige nacht achter de rug. Het kostte me moeite om te realiseren dat de wekker afliep en dat het ochtend was. Heerlijk toch? Het enige nadeel is dan natuurlijk dat je heel langzaam tot de orde van de dag komt en een tijdje loopt te 'zweven'.
Ondertussen flink wakker en energie om de dag door te komen. Ook heb ik weer reuzehonger...
Gisteren de vervangwagen opgehaald, ken dus opnieuw het gevoel van vrijheid.
Ik wacht op een vervangauto van de garagist. Leven op de boerenbuiten zonder auto is geen evidentie.
Gisteren was ik enorm moe 's avonds, ik ben dan ook heel vroeg gaan slapen. De kinderen hebben dus gisterenavond niet veel aan mij gehad, behalve dan dat ik heel lekker gekookt heb.
Vandaag dus al wakker van kwart voor vijf. En fris opgestaan!
Ik zal het rustig aandoen, wat experimenteren met de aromatherapielessen... wat muziek luisteren. Het gaat steeds meer en meer de goede kant uit.
Deze morgen de laatste band verbroken met mijn ex werkgever.
De bedrijfswagen en de smartphone is niet meer ter beschikking!
Normaal gezien moest ik deze binnenleveren, maar ik kon dit emotioneel niet aan om het bedrijfsterrein te betreden. Dan maar gevraagd of hem konden ophalen. (met het excuus dat ik geen vervoer terughad, wat ook de waarheid is - mijn wagen nog niet geleverd).
Dit hebben ze gelukkig gedaan.
Sinds 08u30 dus autoloos. Raar idee dat ik nu niet kan gaan en staan waar ik wil...
Maar ja, daar zal spoedig een einde aan komen.
Vandaag nog wat studeren en mijn nieuwe poetsvrouw deze namiddag wegwijs maken. Poetshulp heb ik tegenwoordig om de 14 dagen. Benieuwd of ze beter zal zijn dan mijn vorige, dat was pas een drama
gisteren niks gepost want zoon heb ik naar spoed mogen brengen... Spelenderwijs iets in zijn oog gekregen. blijkbaar een onregelmatige kras in zijn oog met de nodige verzorging (valse lens met tal van produkten) ook dat nog, net terwijl ik mij beter voelde en tal van initiatieven nam.
hopelijk vandaag wat beter. In ieder geval goed opgestaan. ik ga ervoor!
