Heeft u de uwe al gemaakt? Goede voornemens? Jaja, want 't is weer van da.. eindejaar.. tijd om het afgelopen jaar eens te overschouwen en uit te kijken naar een fonkelnieuw jaar, zo een onbeschreven blad vol verwachtingen...
Wat onthouden we van het afgelopen jaar.... tja er is natuurlijk één feit waar ik niet omheen kan (en wil off course): de geboorte van mijn (b)engeltje... mijn prutsken, mijn schatteken, mijn troetelken. Mijn zorgenkindje. Ze zorgt hier voor heel veel lachtranen in huis want o wee, mevrouwtje weet heel goed hoe en op welk moment ze haar publiek om haar kleine pink kan draaien .. maar ze zorgt toch ook heel dikwijls voor andere tranen ook. Tranen van verdriet om een toekomst die er volledig anders uitziet plots. Niet alleen voor haar maar evenzeer voor grote broer en ja, toch ook wel voor mij. Tranen van onmacht omdat die stomme microben haar wéér eens te pakken hebben en we weer eens kunnen aerosollen tot in't oneindige, aan de ab gaan, gans onze planning kunnen omgooien en alle hens aan dek roepen om alles georganiseerd te krijgen. Tranen van ontroering omdat elke stap vooruit voor haar eentje is met zevenmijlslaarzen aan... rollen, zitten, brabbelen... het wordt allemaal met argusogen door zoveel mensen gevolgd dat het plots van levensbelang lijkt allemaal. Terwijl het toch maar 'gewoon' gaat om vooruitgang. Een beetje trager dan bij andere kindjes da's waar maar zeker niet belangrijker dan bij andere kindjes. In elk geval, gans dit jaar was er op dat gebied eentje met een scenario dat ik niet op voorhand had kunnen schrijven of bedenken. Gelukkig maar en gelukkig maar. We stonden er voor en we moesten er wel door met vallen en weer opstaan. Met de mooiste glimlach van de wereld om ons daarin te begeleiden.
De broer dan, voor hem was het ook een heel belangrijk jaar... grote broer worden. Mama moeten leren delen. Het afscheid van de crèche en de peutertijd. De eerste schooldag. Drie jaar worden. Soms vraagt een mens zich af waarom dat kleine ventje af en toe eens dwarsligt maar als je de voorgaande opsomming ziet dan is dat eigenlijk niet verwonderlijk. 't is toch heel wat voor zo'n kleine ukkepuk om te verwerken allemaal. En hij doet dat goed, hij gaat héél graag naar school. hij is zot van zijn juf en van alle meisjes uit alle kleuterklassen en ik ben supertrots op dat kleine aapje.
Wat viel er nog zoal te noteren dit jaar: de adoptie van onze nieuwe huisgenoot: emilio de kater met de italiaanse looks en het italiaanse charisma. Hij heeft ons hart helemaal veroverd. Dank u katzoektthuis! Onze 4 vakanties. Top, alle 4. We gaan helaas niet voor een herhaling volgend jaar om tijdgebonden en budgettaire redenen maar kom, we hebben alvast een weekendje en een midweekje om naar uit te kijken .
En dan, uitkijken naar een nieuw jaar. Een nieuw jaar waarin ik mijn nieuw opgenomen lijfspreuk van dit jaar nog wat meer wil proberen toepassen: carpe diem. En dat is dan meteen ook mijn enige goede voornemen. Al de rest vloeit daaruit voort.
Rest mij nog alleen alle trouwe volgers hier te bedanken voor de leuke reacties, de deugddoende mailtjes als het wat moeilijk gaat, gewoon om ons gezinnetje te volgen. We gaan volgend jaar verder op hetzelfde elan, al verhuizen we waarschijnlijk wel naar een ander stekje met deze blog (op aanraden van een paar andere bloggers). u hoort er nog van! Feest ze allemaal de komende dagen en ik wens u, wat ik ook mijn andere dierbaren wenste op ons nieuwjaarskaartje:
2010 bracht ons een watervrouw. Een kleine ster die elke dag opnieuw de zon laat schijnen bij ons thuis. We wensen jou ook alle dagen zon in 2011 want zon brengt kleur, een lach, vreugde en warmte! Prettige feestdagen en een héél fijn nieuw jaar! Bé, Tiemen & Maren
Oef, het is eindelijk gelukt! Ook mijn secret santa pakje is op de post! Een weekje te laat omdat mijn kleine meid weer eens omver lag en ik natuurlijk weer alles uitgesteld had tot de laatste moment. Shame on me. Maar ik verwittigde de lieve dame dat haar pakje een beetje later ging komen dan de bedoeling was, zo welopgevoed ben ik dus wel .
Ik heb me eigenlijk ingeschreven met de idee van, geen probleem, ik kijk eens op het wenslijstje en daar zal vast wel iets tussenstaan dat in een winkel te vinden is, ik doe daar een mooi papiertje rond en basta. Maar toen ik zelf mijn ongelooflijk mooie pakje en de met zoveel zorg en liefde gemaakte inhoud zag kreeg ik toch een beetje last van cold feet. En toen ik op alle andere blogs het resultaat zag van zoveel noeste arbeid en overal zelfbereide, gebreide, gehaakte, geschepte etc.; creaties zag brak het angstzweet me helemaal uit. Want ik kan dat allemaal niet.... ik doe mijn voorzichtige eerste stapjes in breiland... ik kan een koekje bakken (maar niet onder tijdsdruk bleek...) maar that's it! Maar kom, na een avondje nadenken met het wenslijstje in mijn hand en eens rondneuzen op de blog van mijn bestemmeling (http://cri-cricurieux.blogspot.com/) kreeg ik toch een leuk idee.
Ik ging shoppen bij De Slegte voor een dichtbundel en vermits op het wenslijstje ook stond dat ze graag handwerkt en knutselt keek ik uit naar een paar metalen doosjes om kleine prulletjes in op te bergen. En ik stak in de doosjes alvast de ingredienten voor een gezellig avondje: wat geurkaarsjes en theelichtjes, koekjes (helaas niet zelfgebakken dus wegens mislukt :oops:) en een doosje lekkere thee. En ik verpakte alles ook nog eens in een blikken doos waar ook weer spulletjes in kunnen. Niks zelfgemaakt dus maar hopelijk vond cri-cri het toch een origineel kadootje!
Volgend jaar doen we weer mee en ik hoop tegen dan echt wel al een stapje verder te staan in breiland dan vandaag en wie weet ook in haakland. Want dàt kon ik vroeger vrij goed en ik zie zo her en der echt leuke dingetjes opduiken op blogs die gehaakt zijn... hm, hm... misschien moet ik dat ook nog eens uitproberen
Toen ik vorige week vrijdag thuiskwam wachtte mij een zeer aangename verrassing! Mijn Secret Santa pakje (allé pakje, een ferme doos dus!) stond mooi te blinken op onze tafel. En wat zijn we verwend zeg! Ik zeg "we" want mijn lieve secret santa had niet alleen aan mij gedacht maar ook voor de kindjes zat er iets in het pakje. We kregen elk een kerstkous om te beginnen, leuk! En daarin zaten voor mij gebreide polswarmers en een sjaalkraag, voor Tiemen de befaamde 'zsamask' (die perfect past trouwens) en voor Maren een Sokaapje, een groot succes bij de misses. En dan kregen we elk nog een pakje hele lekkere zelfgemaakte speculoos! Ik durf niet te denken hoeveel tijd onze Secret Santa erin gestoken heeft om dat allemaal zelf te maken! En zo mooi allemaal, ik ben officieel stikjaloers op mensen die zo creatief en handig zijn.... HEEL ERG BEDANKThttp://moeders-mooiste.blogspot.com/ !
ps: ik stuurde je vrijdag al een mailtje om je te bedanken maar je hebt dat precies niet ontvangen ! ps 2: ik zal vantweekend bij de foto's mijne zoon met zsamask eens zetten en ook een fotootje van de doos, hier lukt dat niet grrrr! ps 3: aan mijn secret santa slachtoffer: het komt eraan, I promise! Maar tzal een laat kerstkadootje worden
op algemeen verzoek een verslagje van onze ervaringen in het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen).
We werden eerst ontvangen bij een zeer lieve psychologe die wat spelletjes deed met Maren en haar ondertussen goed observeerde. 2 blokjes in de handjes nemen en die liefst eens tegen mekaar slaan, een ring aan een touwtje naar zich toe trekken, iets laten vallen, kijken naar wat ze laten vallen had, iets dat verstopt is gaan zoeken (balletje onder tas), in spiegel kijken en reageren op zichzelf en mama zien... ze deed het allemaal . Verder gaf ze blijkbaar (blijkbaar blijkbaar, ze IS zo gewoon) blijk van uitermate sociaal gedrag (de psychologe mocht haar uit de maxicosi halen, Maren stak spontaan haar armpjes in de lucht met een big smile helemaal gratis en voor niks erbij) "Ik moet dit even berekenen en bekijken op een schaal maar dat ziet er helemaal niet slecht uit" zei de psych.
Dan bij de neurologe, ook een hele lieve dokter. Maren maar vertellen en lachen, lachen... we kregen er geen speld tussen. "Amai, dat ziet er een alert kindje uit". (Yes, yes, zo is ze, alert!) De doc deed ook wat spelletjes met Maren (omrollen, zitten, grijpen, speelgoedje doorgeven), ze deed het weer allemaal zonder verpinken. Dan een volledig medisch onderzoek. Meten en wegen. Op 10 maand is ze 68 cm groot en weegt ze 7.5 kg, da's 'petit' voor een gewoon kindje maar voor een downkindje zowat gemiddeld. En dan nog een vragenlijst, eet-slaapgewoontes, gedrag, gezinssituatie...
Dan werden we eventjes alleen gelaten en ging de doc bespreken met de psychologe, ze was heel vlug terug met de resultaten van de onderzoeken.
Op medisch vlak geen problemen, de rsv krijgen gewone kindjes ook en ook de luchtwegproblemen zijn niet alarmerend. We worden op dat vlak ook heel goed gevolgd door de downpoli in het UZ en onze eigen kinderarts in Sint-Lucas. Op mentaal vlak scoort Maren héél goed, een stuk boven het gemiddelde downkind. Dat was geen verrassing, ik zou teleurgesteld geweest zijn mocht er iets anders gezegd zijn. (tja ik ken mijn dochter hé en kan ondertussen ook wel een beetje vergelijken met andere downkindjes...) Op motorisch vlak zit Maren op het gemiddelde en daar was ik heel blij om. ik had eerlijk gezegd gevreesd dat ze daar achter zou zitten maar niet dus. Ze zit nu net, nog heel aarzelend en bij de minste afleiding valt ze om. 't is soms moeilijk om daar nuchter over na te denken over wat ze al kan. Want zo moet je dat bekijken, wat ze wél al kan. Ik vergelijk te veel met haar zeer vlugge grote broer die op dezelfde leeftijd al vrolijk rondliep in huis... De doc heeft me nu eens een paar 'gemiddeldes' opgeschreven al is dat zeer tricky want élk downkind is verschillend maar soit... stappen dus bv. op 2 jaar, daar moet ik me een beetje naar richten...
Naar aanbevelingen toe kon ze niet veel zeggen: therapie is nog niet nodig, de thuisbegeleidingsdienst volgt ons goed op en zij kunnen in de toekomst daarover dan aanbevelingen doen maar nu is het nog te vroeg, het feit dat ze in een gewone crèche zit en dat er thuis een grote broer -voorbeeld rondloopt is momenteel stimulatie genoeg. Ook al even over school gesproken, ik ben nogal voor inclusie onderwijs. De doc zei dat op dit moment ze Maren zéker in staat acht om kleuteronderwijs in een gewoon klasje te doen. Dat ze wel zou aanraden om te wachten tot Maren drie is, dan vooral voor het motorische dat ze zeker goed kan stappen en mee kan spelen en lopen met de kindjes. Dus denk ik dat ik binnenkort toch al eens ga polsen op de school van Tiemen of ze daar open staan voor 'andere' kindjes. Ik hoop het en ik denk het...Tiemen zit op een Daltonschool (methode onderwijs dus) en ze maken daar toch veel reclame over het feit dat elk kind op zijn /haar niveau kan leren...
We moeten niet meer terug naar het COS, we mogen wel als we dat zelf willen voor ze naar school gaat dezelfde onderzoeken nog eens opnieuw laten doen, kwestie van te kunnen oriënteren en ik denk ook wel dat ik dat ga doen, lijkt me ook nuttig voor de school bv.
Voilà dat was het! En omdat ik per mail nogal wat reacties kreeg met de vraag 'én, hoe was het'..... als bovenstaande nog niet voldoende uitleg is moogt ge mij altijd nog een mailke sturen ....
De zoon heeft een traumake opgelopen peins ik. Als in: donderdagochtend zet mama mij af op school en de volgende keer dat ik haar terugzie is op zaterdagnamiddag in een ziekenhuis en neen ik mag dan ook niet mee naar huis maar moet terug naar omaopa en zondag eindelijk zondag kwam mama terug thuis om mij in bed te steken....
Het korte relaas van ons ziekenhuisavontuur (ZHA) dat dus heel erg blijft nazinderen bij de kleine man. Hij was al niet zeker of hij zijn kamer met zijn bed wel zo leuk vond als mama zei, hij was de laatste weken al elke nacht ook bij mama in bed beland... sinds het grote ZHA wil de kleine man niet meer op zijn kamer slapen in zijn bed. Hij wil alleen nog slapen op de kamer bij mama en dan nog liefst in een bed samen met mama en o ja, ook liefst dat mama ineens ook mee gaat slapen....
Een vertrouwenskwestie dus denk ik... want als hij mama ziet dan heeft hij mijn onder controle... ze gaat niet weg. ik vind het een beetje raar wel dat hij zonder problemen naar school gaat (uiteindelijk heb ik hem dààr in de steek gelaten - snif snif).
10 maand is ze, de vrolijke bambam hier in huis. De Sint verwende haar met een muzikale trein en rups en het kind weet feilloos op welke knoppekes ze moet duwen (allé duwen.. slaan is een betere omschrijving) om er ook muziek uit te krijgen. En aan die rups daar zit een touwke en als ge daar aan trekt dan komt die rups dichterbij.. ook dat had de misses op één, twee, drie door. En ze zit.. 't is nog een voorzichtige poging en ze kijkt telkens zo van 'oei oei, oei oei ik ga vallen' en dan valt ze ook maar er is duidelijk iets veranderd in haar houding, haar rugje is gelijk plots veel rechter, ze zit ook totaal anders op m'n arm plots. Fier rechtop 'hey moeder ik ben hier hé' Zo iets. Enfin, 't is allemaal positief en dat mocht wel na de horrorweek van vorige week. Want dat doet vies mensen, uw kind naar adem snakkend met een zuurstofmaskerke, aan infusen en monitors vastgekluisterd in een spijlenbedje zien liggen. Echt waar. Enfin, no need crying over spilled milk of zoiets, we gaan vooruit kijken.
Vrijdag worden we verwacht op het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen) in het UZ voor een eerste evaluatie van the misses. Er gaan daar een paar vreemde mensen wat met mijn dochter spelen en dan zeggen: 'Hey ze doet het goed!' Of 'hm, ze zou dit en dit beter moeten kunnen en misschien is één of ander therapietje niet slecht' .. 't is dus duimen dat madammeken uitgeslapen en goedgemutst is vrijdag en dat ze zin heeft om te spelen met vreemde mensen... want mama heeft nog niet veel zin om gans haar uitgekiend weekschema om te gooien voor een paar uur therapie.
en o ja, de zoon die loopt hier ook nog rond natuurlijk . De Sint had gehoord over zijn adoratie voor Cars (tja... no comment) en voor 'Coyboy' (Woody uit Toy Story) en bracht dus themagerelateerde Duplodozen en nog wat gerief voor zijn keukentje kwestie van de nieuwe man modus wakker te houden. En we hebben hier de afgelopen weken al ettelijke keren de Sinterklaasshow bekeken en élke keer maar élke keer als de Sint de zaal binnenkomt begint er hier eentje te roepen en te stuiteren dat het een lieve lust is. Ik zou graag een vlieg zijn vandaag in de klas... ben vreed benieuwd welke apekuren de kleine man gaat uithalen als de goedheilig man in person in de klas verschijnt.. ik verwacht niet minder dan dat er geen tafel of stoel meer gaat rechtstaan in de klas . Hij is fan, zoveel is duidelijk ....
ging dat hier dus vorige week. Dus liggen we sinds donderdag in het ziekenhuis, Maren en ik. Maren ad zuurstof, het infuus en de monitor. Draden, lichtjes, piepkes etc...RSV en longontsteking dat was het verdict. En er is nog nie sebiet een einde in zich. En grote broer mist zijn zus héél erg en dat is misschien nog wel het lastigste van al om mee om te gaan....
update 30/11: en toen deed de dochter een spectaculaire inhaalbeweging en kwam mama dinsdagochtend het ziekenhuis binnen en vond daar een kindje zonder infuus, draadjes en lichtjes.... en kreeg 2 uur later een vrijgeleide om huiswaarts te keren... met nog veel medicijntjes en nog 2 weken huisarrest. En toen was mama héél benieuwd hoe grote broer gaat reageren als hij straks thuiskomt uit school....
update 02/12: ondertussen is de rust hier min of meer weergekeerd, enfin tussen de 5 aerosols, de verplichte slaapjes en de ab momenten door that is. En houden we angstvallig elk kuchje, slijmpje etc in de gaten en blijven we binnen. Niet te veel contact met andere mensen want dat de kleine meid nog heel erg vatbaar is voor beesjes voorlopig en we geen zin hebben in een herhaling. Maar ze doet het goed, ze slaapt goed, ze eet goed, ze is terug haar eigen deugniet zelve en lacht en speelt weer zoals vanouds. En broer is héél blij dat hij terug met z'n zusje kan spelen en dat ze 's avonds weer samen kunnen gaan slapen. Nu de mama nog terug op de been krijgen en 't is helemaal ok, maar iets zegt me dat dat mss nog het langste van al gaat duren... het kruipt echt niet in je koude kleren zo'n heel ziek kindje...
We doen van ziekenboeg hier de laatste dagen.... de dochter is al een dikke week aan het snotteren en hoesten dat eht niet mooi meer is en sinds vorige vrijdag is de aerosolmachine hier dan ook overuren aan het doen. Mèt medicijntjes erin ja, ik heb het lang kunnen tegenhouden maar nu zijn we echt vertrokken voor deze winter vrees ik. En 't verbetert er niet op. Maandag rond de 38,5 op het einde van de dag, dinsdag was dat al een dikke 40. Dus terug naar de huisarts. Nog een flesje antibiotica erbij en dat dat moet helpen binnen de 48 uur of dat er foto's moeten genomen worden en bloedstalen... dus duimen maar! Een ganse nacht opgezeten met een doodziek kind, kortademig, koorts die niet wou zakken onder de 39,8-39,9... pffff. En dan nog grote broer die ook maar niet van z'n blafhoestje afgeraakt en ook en pufferke ventolin kado kreeg. Het slaat aan heb ik de indruk, gelukkig maar! De zoon is ook ingeënt tegen windpokken vorige week, kwestie van zijn zus niet te besmetten, want zus is een risicokindje en die mogen dat liefst niet krijgen... nog een week of 10 en madammeke krijgt ook de broodnodige vaccinatie, 't is te hopen dat de windpokken efkens daar blijven dus! En de mama die dacht dat ze het eerste jaar met 2 kinderen vrij goed aan het doorspartelen was, krijgt plots hare klop. Chronisch slaaptekort en bezorgdheid om de dochter, het doet wat met een mens...
ik weet niet hoe het met u is maar ik besef te weinig soms dat wij hier met ons gat in de boter gevallen zijn. Dat is door toevallig geboren te worden in een land als België. Waar gekibbeld wordt over stemmekes, bevoegdheden, postjes en wie er allemaal betrokken moet worden van welk(e) gemeenschap/gewest als er ergens een sluisdeur open of dicht moet. Waar het een dag regent en er een wijk een metertje onder water staat en onmiddellijk de civiele bescherming, de brandweer en de lokale scouts in de bres springen met alle mogelijke hulp.
U zal maar eens geboren zijn in Pakistan... U zal maar eens geboren zijn in Kenia... Pech...brute pech...
ik lag gisterenavond onder m'n fleece dekentje, met de verwarming op een aangename 21°, de kat aan m'n voeten en een colaatje bij de hand te kijken naar 'de zussen van mijn dochter' en plots werd ik getroffen. Dat er op deze aardbol kindjes van de leeftijd van de mijne zijn die het 4 dagen zonder eten moeten stellen en daar nog geeneens lastig door zijn blijkbaar. Dat er vrouwen zijn die uitgestoten worden door een gans dorp omdat ze de brute pech hebben om weduwe te worden... Dat er kindjes zijn die zomaar ergens achtergelaten worden op een matje in een verlaten hut. Op... deze ... wereld... mensen! Op dezelfde aardbol waarop wij lopen. Het lijkt compleet surrealistisch maar het is de keiharde werkelijkheid en gisterenavond sloeg die werkelijkheid de aardbodem vanonder mijn voeten weg.
Ik was aan het denken om mijn kinders nog een xtra sinterklaaskadootje te kopen. Die centjes zijn ondertussen onderweg naar Kabondo. Een druppel op een hete plaat? Een zoethoudertje voor mijn geweten? Misschien ook, maar vooral héél veel respect voor het project dat daar uit het niks uit de grond gestampt werd door een hele grote madam.
- het was een meer dan geslaagde vakantie. Meneer de zoon heeft zich uitgeleefd in de minidisco, het zwembad, op het strand, in de speeltuin samen met zijn vriendinneke. Mevrouw de dochter is haar eigenste schattige en brave zelve geweest en ik heb ontdekt dat de misses een echte waterrat is. Zalig om te zien!
- ik ga nu 2 dagen werken en dan weer een lààààng weekend thuis, enfin, vrijdag ga ik een beetje thuiswerken, mensen stalken over de telefoon over onbetaalde facturen, mijn favoriete tijdverdrijf . ik hàd een bezoekje aan de boekenbeurs gepland op woensdag samen met de zoon maar u leest in de volgende alinea waarom dat niet doorgaat. (we doen van cliffhanger )
- de zoon is lastig. Om niet te zeggen on-uit-staan-baar lastig. Verbaal en fysiek agressief. Tegenspreken, gewoon Oostindisch doof zijn, schoppen, slaan, roepen, tieren, zich op de grond gooien.... the works. Not nice! En wat doe je eraan. Ik lees op het www: 'ouders van agressieve kleuters moeten een opvoedingscursus volgen'. LAP. 't is dus blijkbaar mijn eigen schuld ook. Te streng, te verwend, te weinig of te veel regels, te of niet consequent... ik mag nu zelf uitzoeken om welke reden Mister terribble 3 doet wat hij doet. Dus gaan we de volgende dagen eens uitproberen: consequent zijn, strikte regelkes, strikte regelmaat en no extraatjes. Dus geen boekenbeurs.
- ik vind dat héél jammer dat we niet naar de boekenbeurs gaan maar soit. Een mens moet er iets voor over hebben zekers, om zijn kinders groot te krijgen. Ik zal me eens laten gaan in de Fnac dan. Staan op mijn lijstje: de nieuwe Brusselmans, de nieuwe Montefiore, de nieuwe Roberts, een kinderkookboek en o ja, mss moet ik ook eens een boek van de supernanny kopen... Maar ik zal de sfeer op de BB missen, de ambiance, de verse boekengeur, een ontmoeting met Nijntje.... ik had het leuk gevonden en de kleine man ook. Helaas pindakaas.
- in navolging van al die handwerkmama's in blogland ben ik ook - aarzelend - begonnen. Breien. Het donkerste gat in mijn schoolcarrière vrees ik. Ik kon dat niet, ik wou dat ook helemaal niet kunnen. Ik weet begot niet maar wàt het was wat we toen moesten breien maar bij mij was dat een vormeloos lapke met overal steken te veel en te weinig en geen enkele regelmaat erin. Maar nu dus: ik zie dat zitten... mijn doel is een vestje of truitje voor de kindjes.... maar we beginnen bij het begin... iets rechttoe rechtaan: een dekentje voor in het poppebed. 5 rijen rechts, 5 rijen averechts. Te belachelijk gemakkelijk hoor ik u denken om te vermelden.. . Awel als het af is en het is toonbaar dan trek ik er ferm ne foto van en kom hem hier posten...
- Ik kreeg mijn Secret Santa toegestuurd van Tess . Hoo, hoo, hoo! Het nadenken over een passend kadootje kan beginnen... Ik moet eigenlijk ook nog eens beginnen nadenken over kerstkadoos algemeen. En over menus en reorganisatie van onze leefruimte want het park staat waar de kerstboom moet komen... oeps! Ik kan misschien de kerstboom in het park zetten en Maren als kerstengeltje erin. Ze zou dat geweldig grappig vinden wss. Mijn eigen kerstkado weet ik al trouwens, ik ga mezelf trakteren op een nieuwe laptop. Gedaan met zitten foeteren op mijn pc die weer eens blijft hangen of niet wil starten of afsluiten..
- Mijn engeltje is trouwens 9 maand ondertussen. Even lang uit de buik als erin. Nu ben je definitief ontzwangerd zei een vriendin. Hm, dat valt even tegen... die 5 kg gaan blijven hangen of wat? . Volgende week vliegen we er weer in, in de fitness. Efkens stilgelegen door een enkel die gelijk op ontwrichten stond maar die nu weer zijn manieren teruggevonden heeft. Juist eens checken bij de dokter hoe ik die verdomde bekkeninstabiliteit die blijft terugkomen een plaatsje kan geven in mijn fitnessprogramma. Duurt dat niet wat langer, ontzwangeren, na een tweede zwangerschap?
- Ik weet - na een bloedtest - zeker nu dat Maren Down heeft 'per ongeluk'. En dus niet de erfelijke variant. Gelukkig, al een zorg minder voor grote broer later als hij begint aan mijn 11 kleinkinders
Als er één ding is wat er erg veranderd is aan mijn levenshouding sinds de geboorte van Maren dan is het wel dat het Carpe Diem principe mega zijn intrede gedaan heeft hier. Genieten van elke dag! En dat vertaalt zich onder andere in veel op vakantie gaan....
U hoort mij al aankomen... ik ben volop bezig met koffers pakken, lijstjes afstrepen en winkels binnenhollen op zoek naar zwempampers, regenlaarsjes en al dies meer.... de herfstvakantie leek mij een fantastisch moment om er nog eens op uit te trekken samen met de kindjes en een vriendin met kindje. Onze vierde vakantie dit jaar! (compleet decadent I know!)
Naar Zeeland trekken we deze keer.. da's verder dan ik dacht - allé da's toch juist de grens over of wa? - maar volgens mr Mappy en mr GPS is dat toch schoon anderhalf uur rijden. Ik vind het bijzonder jammer dat we nu via de tunnel moeten rijden en niet meer met de veerboot kunnen gaan want ik heb daar schoon jeugdherinneringen aan.. elk jaar namen onze ouders mij en mijn broer wel eens mee op de veerboot, voor een tochtje over het water. De auto stond nog niet goed stil of we waren er al uit en de trappen op naar boven, op het dek.. en dan haren in de wind en verrekken van de kou . maar leuk! leuk!
In elk geval u zal mijn charmante persoonlijkheid dus een weekje moeten missen... oooohhhhhhh!
na 8.5 maand gejubel en gewauw over mijn dochter haar vorderingen zijn we aanbeland bij de eerste hm.... Wat ik zelf al een beetje vermoedde werd vorige week bevestigd door onze thuisbegeleidster... als het aankomt op dingen doen met speelgoedjes dan is Maren toch een beetje trager dan andere kindjes van haar leeftijd... Ik geef een voorbeeldje: ze neemt een blokje in één hand en speelt er mee.. je reikt haar een ander speelgoedje aan in de andere hand, ze neemt dit wel aan maar hoppa ze is het bestaan van blokje nummer 1 totààl vergeten plots en 9/10 keer laat ze dat dan gewoon vallen... terwijl ze eigenlijk al vlotjes met 2 dingen tegelijk zou moeten kunnen bezig zijn, blokjes tegen mekaar slaan of een blokje uit een potje halen bv.... als je iets doet verdwijnen dan reageert ze daar niet op, ze gaat het niet actief zoeken....en dat zijn allemaal aanwijzingen dat ze dus al een beetje achterstand aan het opbouwen is. Ook qua motoriek is het een beetje stilgevallen... nog geen zitpogingen en ook het zelf voortbewegen is verdwenen. Dat zal deels ook liggen aan het feit dat ze een sprong in haar taalontwikkeling gemaakt heeft en vrolijk brabbelt ganse dagen en ook op cateringgebied goed vooruitgaat: er worden hier al boterhammetjes gegeten en bekers water achterover gedrukt . Ook bij andere kindjes geeft het ene sprongetje wel eens een stilstand op een ander gebied. Ik weet niet of mijn theorie klopt maar ik heb de indruk dat bij Downkindjes er altijd 1 ding vooruitgaat, dan weer stilvalt en dan gaat er weer iets anders vooruit... en zo krijg je op den duur overal wat achterstand precies. Andere kindjes combineren gelijk beter...
Maar soit, we focussen ons op de positieve dingen niewaar... de stralende lach van 's morgensvroeg tot 's avonds laat maakt àlles goed, haar gegiechel als je haar kriebelt, haar vettig lachje als je op haar buikje blaast, haar schaterlach als broer de liedjes van school met haar oefent met bijhorende bewegingen..de interactie tussen broer en zus tout court... ik kan er uren naar kijken..zijn handje op haar als ze samen tv kijken, de blik in haar ogen als hij rondjes rent rond de tafel, zijn 'jij bent mij friend hè' met bijhorende zus-versmachtende knuffel zomaar zonder enige reden, haar gekraai van plezier als hij weer eens de mobiel afbreekt of het muziekje veel te luid opzet.
Iemand vroeg mij deze week: "én heeft tiemen al door dat zijn zusje speciaal is?" Neen dus. Sus is Sus. En sus zal altijd speciaal zijn voor hem gewoon omdat het ZIJN sus is.
't is maar dat u op de hoogte blijft van wat de dochter allemaal vertelt dezer dagen..... En om u te melden dat er al 8 maand voorbijgevlogen zijn ondertussen... En dat er nieuwe foto's staan op de fotosite...
Een paar jaar geleden werd ik heel erg getroffen door het verhaal van Kim, één van de mensen die gevolgd werden voor het programma 'doodgraag leven'.Ik was getroffen door alle 5 de verhalen maar Kim toch net ietsje meer...; waarom? ik weet het niet.. omdat hij de jongste was, zijn kijk op het leven, de manier waarop hij met z'n ziekte omging.... in alle geval, na afloop van het programma bleef ik hem wat volgen.. de blogs op de vrt-site bleven open en ik bleef meelezen met allemaal. En zo ging eerst Martine, toen Patrick, afgelopen zomer Natascha en dus nu Kim. Rustig en sereen, zoals hij ook altijd op z'n blog blijven schrijven is... gelaten maar toch nog vechtend voor wat het waard was. Rust zacht, lieve Kim, het ga je goed ....
Mijn werk.... was vroeger mijn leven. Nu zijn mijn kindjes mijn leven dat spreekt.. maar allé ik zit nog altijd wreed in met mijn werk ook natuurlijk. Ik doe bijlange de overuren niet meer (we spreken hier over nachten en weekends people naast mijn gewone werkdag) die ik 6-7 jaar geleden deed maar ik vind mezelf toch nog altijd een betrokken werknemer. Zo van het soort dat haar werk al eens mee torst naar huis, niet zo dikwijls in daden - op het lezen van mijn werkmail thuis na dan - maar toch zeker wel in gedachten. Kunnen we dat niet beter zo en zouden we niet beter dit en oei dit of dat... ik lees kranten en bekijk actualiteits- en nieuwsprogramma's ook altijd vanuit het oogpunt van mijn werk. Kunnen we daar iets mee... ooit... soit, om u te schetsen dat het me moeilijk loslaat.. Naast onze gewone dingen worden mijn collega's en ik af en toe eens ingezet voor een projectje... en gezond competitief als ik ben vond ik dat wel leuk om in de succesrate van zo'n project nogal hoog te scoren.. er zit ergens een competitiebeest in mij dat alléén maar naar boven komt als ik kwis of ... aan projectjes werk dus. En nu... scoor ik slecht. Als in: zeer slecht. En ik ben daar nie goe van.. echt nie. Ik denk nie dat het aan mijne inzet ligt, ik hoop het niet alleszins en de redelijkheid in mij steekt het op een combinatie van factoren maar het is wel mijn slecht cijfer. En ik ga daar vannacht eens zeer slecht over slapen vrees ik.
ik zal sommige lezers hier meteen geruststellen (niewaar broertje ) Neeje, er komt géén nummerke drie meer. Helaas!
Waarom helaas. Awel:
Ten eerstes heb ik mezelf altijd gezien als moeder van een groot gezin, zo 3-4 kinders die aan mijn rokken hingen.. ge-wel-dig. Maar dat was ook in het tijdperk dat we nog van prinsen en witte paarden droomden. Dus graag veel kinders gehad. .Ik heb een paar vriendinnen met veel kinderen en hoe druk dat daar ook meestal is, het is er ook altijd gezellig. Samen rond de tafel, ruziemaken, spelen, lachen, discussieren... leuk!
Ten tweedes vind ik zwanger zijn en bevallen zo een unieke ervaring, ik zou het graag nog een keertje allemaal meemaken... mogen testen... da streepke zien... de eerste echo... bekkeninstabiliteit... (ah ja juust, er was een reden waarom ik ook nie graag zwanger was ), bevallen (dan wel liefst zonder weeënstorm), zo'n kersvers boeleke op mijn buik.. borstvoeding geven (want nu dus niet gelukt)... Ja, ik zou ervoor getekend hebben... voor de perfecte zwangerschap en een bevalling-uit-de-boekskes. Zo eentje om nog eens te genieten na de eerste wemoetenallesnogleren ervaring en de tweede dondervanuwrozewolk ervaring.
Ten derdes had ik het toch leuk gevonden voor de kindjes.... voor Tiemen omdat hij dan ook een 'gewone' broer of zus zou hebben én iemand om later zijn zorgen en de zorgen mee te delen, voor Maren omdat wat extra stimulans in huis voor haar zeker niet slecht zou zijn.
Maar niet dus en wel omdat:
- mijn familie mij zou laten colloqueren vrees ik ... - mijn financiele toestand als alleenstaande mama niet echt toereikend is om veel kinders groot te brengen - mijn energiepeil nog een slechte slaper waarschijnlijk niet zou aankunnen - mijn huis nie groot genoeg is en verhuizen zie ik ab-so-luut niet zitten - mijn auto niet groot genoeg is (aha eentje om te weerleggen want aankoop grote auto staat op de planning voor volgend jaar ) - ik jammer genoeg niet nog minder kan werken en praktisch is het onhaalbaar vrees ik om met nog meer kinders dit vol te houden - mijn babysitters nu al fel uitgedund zijn...en met nog een kindje erbij waarschijnlijk helemaal zouden verdwijnen - ik een nieuwe zwangerschap nu totaal niet zou zien zitten en er graag wat jaartjes tussenwil dan maar mijne leeftijd daar dus tegenspeelt... - ik toch nog een klein beetje een eigen leven wil leiden ook... hoe graag ik ook met de duplo's speel en naar dobus kijk.... af en toe eens een goed boek of eens afspreken met vriendinnen is ook wel leuk - ik niet nog meer was & strijk wil en kan doen. want van 0 naar 1 kind was een schock, van 1 naar twee... dat heb ik nog altijd niet onder controle.. - .....
Dus kijken we hier maar mee uit naar komende zwangerschappen, bevallingen & baby's (die we dan wel mega komen knuffelen dat spreekt) bij mijn al even kindergekke vriendinnen.
En beginnen we toch misschien maar eens te denken aan het wegdoen van wat babyspullen... dénken hé... ze effectief wegdoen daar zal nog een tijdje overgaan vrees ik
Voor u verderleest: ik heb maar een uurke of zo geslapen vannacht dus als wàt ik schrijf niet altijd zo duidelijk, verhelderend, onderhoudend of gewoonweg irritant vervelend is: blame it on the kids!
Maren heeft (op aanraden van de kiné) een bumbozitje gekregen ... en vindt dat geweldig. Je zet haar erin en hoppa.. een smile van hier tot ginder.., fier als een gieter! Misschien nog een ideetje voor 's nachts. Zij zitten, ik slapen... hm.
Tiemen slaapt dus al zo'n 2 weken bij mij en roept gedurende de nacht 3 à 4 keer 'mama' en verwacht gewoon antwoord. Als ik 'ja tiemen' zeg is hij weer vertrokken voor een paar uur. Hij is ook volledig droog nu 's nachts.. eigelijk valt dat samen... terug bij mama slapen en droog zijn.. hm.. als ik hem nu terug ne pamper zou aandoen en in zijn eigen bed leggen... maar ik ben te moe voor een dergelijk experiment.
Had ik al verteld dat ik maar een uurtje geslapen heb vannacht.. (herlees eigen schrijfsel.. ja dus)
ik zag bij Lien zo hele lekkere njammienjammie cupcakes staan voor janne's verjaardag... ik zal ook eens stoefen, weliswaar zonder foto's..; ik heb frambozencakejes gebakken voor de klas! De eerste keer en helemaal gelukt! Yeah! Voor herhaling vatbaar. Verder zag ik her en der veggierecepten opduiken... er zijn er een paar die ik toch eens ga uitproberen.. Thuis onze eigen donderdag veggiedag uitproberen? (of krijg ik nu wild protest?) Vandaag gaat dat al niet lukken want er staat gyros op het menu... deze ochtend om 7.15 uur stond ik groentjes te stoven daarvoor.. en na een nachtje niet-slapen ruikt alles vies, zelfs paprikaatjes en champignonnekes, ik verzeker het u!
gisteren ga ik Tiemen van school halen en die vraagt 'wat gaan we eten' (na 10 keer gezegd te hebben dat hij niet- ik herhaal NIET - mee naar huis wou). Ik zeg: Macaroni! Tiemen zegt: 'moe nie hebben nie piesmironi (jaja zuidafrikaans en al) .. IK WIL PIZZA. Ok genoteerd.
Toen ik trouwens Tiemen ging ophalen gisteren stond er een ambulance voor de schoolpoort. Ge kunt nie geloven hoe vies dat doet. Want ge ziet het al voor u: uw vlees en bloed in een plas bloed op de speelplaats... 't was een ander kindje... en geen bloed.. gewoon gevallen tijdens de turnles en eventjes buiten bewustzijn en dan is de policy bel den 100 blijkbaar...
Ik ben al bezig met mijn vakanties voor volgend jaar te bekijken.. dit jaar zijn we 4 keer een (mid) week wegggeweest wegens véééél vakantie (zwangerschapsvakantie en al). volgend jaar dus hééél wa minder. maar allé... er ligt al een bammekesweekend vast in de krokusvakantie.. en dan denk ik misschien ook nog eens aan de paasvakantie... en aan de zomervakantie.. voor ik het weet zijn we weer een paar keer ribbedebie..als er trouwens iemand geweldige (goedkope) adresjes heeft voor een leuke kindervakantie in het binnenland (allé of zo net over de grens ergens...) shoot!
Maren is verkouden, verkouden, verkouden... en ik vrees een beetje dat als ik ermee naar de dokter ga crossen we weer aan den aerosol gaan zitten tot in't oneindige.. en ik ben daar dus nie voor.. ik vind dat tijdrovend, nie gezond (want ik krijg zelf meer van die dampen binnen dan maren) en slecht voor hare weerstand (al die medicamenten). En eens ge er mee begint is het voor gans de winter. Dus ook wie daar tips voor heeft.. shoot! Ze heeft slijmpjes maar geen koorts of zo hé en ze eet ook nog heel goed (anders was ik er natuurlijk wél al mee naar de doc geweest). Neusje spoelen doen we al 4 x per dag.
En ik heb dus bijna niet geslapen vannacht.. dankzij een overgevende dochter (accident de parcours mag ik hopen), slijmpkes die in de weg zaten, ne zoon met mamaïtis tot in't zevende kwadraat en gewoon de dochter die dat gelijk wel plezant vindt, zo wakker als iedereen slaapt. Ik niet dus!
Nogal dikwijls werd mij de vraag gesteld.... en welke blogs leesde gij dan zoal? Tot op vandaag verkoos ik een beetje in de anonimiteit rond te waren in blogland en af en toe via een reactie te laten weten van "hey, ik lees u!'
Maar ik heb nu toch maar een lijstje opgesteld en u vindt dat hier rechts ergens... het zijn de blogs die ik het regelmatigst volg. Er zijn er nog zenne... aardbeiwormpje, kruimels, lichtindeduisternis, en ik vergeet er waarschijnlijk nog een paar, maar om de één of andere duistere reden kan ik er max. 10 in mijn lijstje zetten.
En hoe ben ik er eigenlijk in gerold, in dat bloglezen? Awel toen ik pas bevallen was van Tiemen viel mijn oog op een krantenartikel over een zéér moedige mama, die met een ook kersverse baby haar maatschappelijke taken al terug ging aanvatten en daar (ongevraagd) nogal wat mediabelangstelling over kreeg. En ikke benieuwd wie die moedige mama was en googlen hé... en zo kwam ik terecht bij Lien! En bleef ik hangen.... want vermits onze kindjes (zowel de oudste als de jongste) maar een kleine week schelen vallen daar dikwijls nogal eens wat ervaringen te lezen die zeer herkenbaar zijn! En de rest volgde door eens door te klikken op haar blogroll en dan op die haar/zijn blogroll etc etc... De blogs die herkenbaar zijn, of onvoorstelbaar geestig, amusant of interessant die blijf ik volgen...
En zo heb ik al heel wat fijne mensen leren kennen... de meeste gewoon via blog/mail/FB, een enkele ook live... en leef ik een beetje mee in de wereld van andere gezinnen.. allé wat ze erover vertellen op het www natuurlijk.
En u merkt het (hopelijk ) terwijl ik bezig was heb ik ook het uitzicht van de blog een beetje veranderd... grote kuis niewaar!
Drie dus. De kleine man. De grote man. Beetje afhankelijk van het tijdstip van de dag, het aanwezige publiek, de uurtjes slaap en het humeur.
De uitgeslapen spring in't veld die vol enthousiasme uit ZIJN bed springt, op zoek gaat naar boterhammen en boekentassen, al tv kijkend (pipi langkous) zijn chocomelkske uitslurpt en zijn boterhammeke opeet, al kwebbelend en kwetterend kleertjes aantrekt en aan de auto staat te wachten 'mama ik ben hier!', die mama meesleurt aan zijn handje de schoolpoort in, zijn boterhamdoos, koekjesdoosjes en drinkfles achteloos in het vakje gooit, jas en boekentas over de haak gooit en de klas binnenstormt... DAT is de grote man!
De slaperige pruts die door mama moet wakker gemaakt worden, meestal in het reisbedje op mama's kamer, die naar beneden gedragen wil worden, lusteloos met zijn drankje en boterhammeke onder een dekentje in de zetel naar het scherm zit te staren, niet naar de wc wil, geen kleertjes wil aandoen, niet in de auto wil, de school wil ingedragen worden, nog 10 x 'pakke mama' zegt nadat ik hem al tien bereknuffels gegeven heb in de klas.. dat is de kleine man...
Maren is 7 maand sinds vorige week! Nog altijd een bundeltje vrolijkheid hier in huis. lachen, lachen, lachen! Behalve 's nachts.. dan is het eerder van wenen, wenen,wenen.... heb zo al ongeveer alle scenario's uitgeprobeerd maar ze blijft onrustig slapen, woelen, wenen, wakker worden om de haverklap. Geen oorontsteking, geen kou, geen honger (want o jawel, de nachtfles is hier terug ingevoerd oh joy!)... mama pakke en dan is het ok.. voor efkens.. en dat dus allemaal ten koste van mama's nachtrust. De wallen onder mijn ogen zijn definitief nu denk ik...
Maar Maren dus.. 64 cm (klein) en 7,2 kg.. (michelinmaat ) en een heel klein hoofd blijkbaar. Dat merk ik trouwens aan de mutskes, het maatje 0-6 maand is nog altijd bruikbaar. Op het voedselvlak wordt hier nu héél flink zowel groentjes als fruit gegeten en dan nog 3 flesjes dus, één 's morgens, één 's avonds en één als IEDEREEN slaapt (behalve wij dan). En verkouden dat is ze constant... tja in de crèche vliegen veel beestjes rond hé.. haar weerstand wordt er hopelijk een beetje sterker van.
Motorisch is er de laatste maand niet veel veranderd, ze rolt nog steeds vrolijk, ze zit aan tafel in haar steoltje als wij eten, ze zit met steun op de grond om te spelen en op de één of andere manier slaagt ze erin om vooruit te geraken op de speelmat. Kruipen noemen we dat zeker (nog) niet. Volgende week terug bezoek van de kiné en ik verwacht daar véél tips van voor het zitten en kruipen te bevorderen! En o ja, op haar voeten staan, dat doet ze ook geweldig graag!
Vandaag groot onderhoud bij de KA van de downpoli die vond dat Maren er redelijk fantastisch uitzag en heel erg verrast was door haar alertheid, haar energie, haar sociale vaardigheden.. enfin, al haar punten "applaus". En dat ze denkt dat Maren heel vlug zal beginnen kruipen en de wijde wereld verkennen want dat het er een ondernemend dametje uitziet. "gniffel, gniffel" Zoals reeds eerder gezegd: ik peins dat ze familie is . En bij de NKO was er ook goed nieuws te rapen en de gigantische bloedafname (8 buiskes.. 8, ik wist geeneens dat er zoveel bloed in een babieke zat!) verliep ook vrij vlot dankzij een zeer geroutineerde kinderverpleegster. 4 kindjes voor ons, geen enkel dat weende! ( de reuze mand kadootjes voor 'flinke' kindjes hielp ook peins ik). Nog even de resultaten afwachten maar niks spectaculairs te verwachten.
- het allereerste onderzoek van mijn dochter door een oogarts. goedgekeurd en welbevonden. Zowel de dochter door de oogarts als de oogarts door de mama. En ik ben daar streng in, in de selectie van hulpverleners die mijn dochter mogen begeleiden, o ja! Maar we onthouden dus: geen oogproblemen, jochei, jochei!
- de allerlaatste dag in de crèche voor de zoon. Met een grote, zelf versierde pot snoepen voor de verzorgsters en een mooi bedankingskaartje trok hij maandagochtend de crèche binnen. Met een map vol kunstwerken van het afgelopen jaar, een heel lief kaartje van verzorgster Sandra en een grote glimlach liep hij 's avonds buiten... definitief Bengeltje-af! Allé de komende jaren zal hij daar af en toe zijn snoet wel eens laten zien als hij zus eens mee komt afhalen natuurlijk, dus hélemaal verlost zijn ze nog niet van hem .
- de allereerste fruitpap voor kleine zus... en meteen al vollédig naar binnengewerkt. Tja, wat kan ik zeggen... gezonde dochter hé zo graag fruit eten! Dus weer een flesje minder hier. Ik moet eigenlijk dringend eens mijn licht opsteken bij de KA of 2 flesjes en 2 vaste voedingen op een hele dag eigenlijk wel voldoende zijn... Iemand een idee? Ze vraagt niet om méér dus ik vermoed dat het wel ok is.
- de aller-allereerste schooldag voor Tiemen! Morgen dus. Waw. Mijn allereerste blogbericht was zijn eerste dag in de crèche... en nu gaat hij dus naar school. En laat eigenlijk, want binnen een goeie week is hij jarig en worden er al drie kaarsjes uitgeblazen! Drie! Ik ben fier op de kleine man en toch ook een beetje zenuwachtig. Hoe gaat hij al die veranderingen verwerken? Andere kindjes, andere omgeving, andere structuur, vééééééééél vroeger opstaan . Hij zegt er niet veel over maar hij komt 's nachts meer en meer mama's bed opzoeken dus ik vermoed dat hij er wel mee bezig is op de één of andere manier! We zullen het zien, de komende weken! Ben trouwens ook benieuwd hoe de mama (ikke dus ) het gaat doen, zo ineens op een vast uur ergens moeten zijn, niet mijn sterke punt... ab-so-luut niet! En zo vroeg! 8.10 uur! Man! Geeuw!
OKAY! Ik heb officieel het ergste weekend achter de rug in the history of mum-of-a-two-year-old-and-a-baby! Zaterdagochtend om 5.05u... door de babyfoon: 'màmàààààà, ik wil nog slapen!'. Okay zoon bedankt voor deze mededeling en kunnen we dan nu gewoon terug slapen.... 5.10u... màmàààà, màmàààààà ik ben wakke! Okay toch eens tot ginder gaan en uitleggen dat er een verschil is tussen dag en nacht. Resultaat: de zoon gaat 'bij mama nog beet slape'. okay! 10 minuten later zitten moeder en zoon naast mekaar in de zetel naar plopppperdeploppperdeplop te turen... Dat is dus om 5.20u 's morgens hé... AM dus! Op ne zaterdag! En om het jolijt compleet te maken beslist ook de dochter om 5.30 uur dat het met het ganse slapenconcept welletjes geweest is en er veel interessantere dingen blijkbaar gebeuren beneden in de living. Ik vat de zaterdagochtend samen in één woord: AAAAAARRRRGGGGHHHHHH! (oververmoeide, bleitende, gefrustreerde en niet-meewerkende kinders liggen aan de oorsprong van dat woord!) Dus er worden middagdutjes gedaan.. in shiften bien sur, we gaan de mama géén middagdutje gunnen of wat dacht u. Maar kom, er is zelfs sprake van een zonnestraaltje in de namiddag. ' savonds gaan de kindjes in bad. naar goeie gewoonte zet ik eerst tiemen in bad, daarna zus, zus er eerst uit en dan tiemen. Ik vraag aan tiemen of hij nog moet plassen... 'neeeuuuuh'. Tiemen in bad.... het eerste wat hij doet is ... plassen! MAN, ik denk dat er stoom uit mijn oren kwam op dat moment maar dat is nog niet het einde van het badverhaal... Na een rondje in de hoek staan voor tiemen 'màmàààààà ik sta hier in mijn bloooootje!', vers badwater, tiemen in bad, zus in bad en zus uit bad vervolgen wij onze saga.... Ik zeg: tiemen mooi in bad blijven zitten, mama gaat je haartjes nog wassen. Terwijl ik Maren afdroog, inwrijf en aankleed blijft tiemen dus in bad. Ineens staat hij recht met een grijns van hier tot in Timboektoe... met de stop van het bad in zijn hand: 'Wate weg hè! Er is dus een jongetje zaterdagavond zonder filmpje, zonder verhaaltje en zonder yoghurtje gaan slapen...
Zondag, a brand new day! Het is kermis bij oma en opa en we zijn uitgeslapen want hey het was toch een volle 7 uur toen wij wakker waren deze ochtend! (dat mama al van 5.30 u wakker was omwille van electriciteitsproblemen in huis daar kunnen de kindjes niet aan doen bien sur maar het hèlpt nie om een horrorweekend te overleven). In de voormiddag komt er nog babybezoek en tiemen gedraagt zich flink, speelt mooi met de kleine jongen die meekomt op bezoek. Ze zijn nog nie buiten of het hek is al van de dam. 'Ik wil en ik wil nie' en precies op de momenten natuurlijk dat ge als moeder het omgekeerde wilt horen. Maar we overleven het middageten. Maren doet een dutje, tiemen 'speelt' een dutje en we vertrekken naar oma en opa. Tiemen wordt gek als hij ziet dat de straat van opa en opa één grote kermis is! Woooooow mama! 10 ritjes op de molens later, 2 viskraambezoeken later, 1 ballon en pluchen krokodil rijker (neen, 725 knuffels waren echt nog niet genoeg en ok een krokodil ontbrak nog in de collectie, het is waar) gaan we nog een sandwich eten bij omaopa voor we huiswaarts keren. Een vréselijk uur volgt met tiemen die alle remmen losgooit en naar niemand nog luistert, een uur staat te zagen en neuten dat hij nog op de molens wil, planten kapottrekt bij opa, boze mama, boze opa, sussende oma en daartussen een tierende Maren die heel gevoelig is voor haar omgeving en dus zeer slecht reageert op 'bad vibes'. Er is dus een jongetje zonder verhaaltje en zonder yoghurtje en huilend gaan slapen.
Ik doe da niet graag, mijne kleine al huilend achterlaten in zijn bed voor hij gaat slapen maar nu was het echt de enige optie. Hij mag echt eens voelen dat er grenzen zijn. En dan hoor ik van een vriendin dat die terrible 2 fase zich doortrekt tot ver na de derde verjaardag. Pffffff!
En dan is er nog de dochter. Een bundeltje vrolijkheid en energie zonder grenzen. Want madammeke is van het doorduwerstype... na het rollen wil ze nu ook zitten en kruipen... en da lukt dus niet sebiet, een beetje geduld en oefening en da komt in orde. maar de misses is dus supergefrustreerd dat alles niet zo vlug gaat als zij het wil (tiens tiens ze zal toch familie zijn denk ik ) en brult dus ganse dagen het huis bij mekaar. Neen, ik wil nie liggen in mijn park! Ik wil zitten in de speelhoek en spelen... maar mama heeft nie altijd de tijd of de goesting om mee te spelen (want ik moet dus mee zitten op de speelmat en haar vasthouden) dus trekt Maren àlle registers open.... met grote dikke tranen tot gevolg.
- de kinderkamer en de speelhoek heringericht, Ikea leeggeshopt en kilo's kasten en ander gerief alleen van de markthal naar de auto gesleept, in de auto gestoken, in huis gesleept, in mekaar gezet en op z'n plaats gezet (gelukkig wat hulp gehad bij het in elkaar zetten), speelgoed verstoken, opgeruimd, weggegooid, containerpark...en dat allemaal tot een kot in de nacht want als ik aan iets begin dan moet het ook gedaan zijn. Ik lees bij mijn facebook en blogvriendjes dat ik niet de enige was met een herinrichtingsdrang van jewelste vorige week.. en neen, hier ook NIET ZWANGER nochtans ( er bestaat blijkbaar een oorzakelijk verband tussen zwanger zijn en de zgn 'nestdrang')
- slapeloosheidslast alom, veroorzaakt door, tja door wat... familiekwaaltje zal er wel wat mee te maken hebben, dinges om over na te denken, het naderend afscheid in de crèche en de schoolstart van de zoon, het slechte weer (dakramen en hevige regen zijn géén combinatie), ne zoon die plots bij het krieken van de dag 'na beneden wil, botehammetje eten mama' en dan langs de andere kant dus 's avonds niet in mijn bed geraken, toch nog naar Marcel kijken, toch nog naar een dvdke kijken, toch nog maar een paar blz lezen of gewoon blijven rommelen tot het plots middernacht is... u kent dat...
- een heel leuk maar heel vermoeiend (voor de 2 partijen heb ik de indruk ) moeder-zoon daguitstapje naar Antwerpen. De zoo en al. Beestjes kijken, pizza eten, viskes kijken, pannekoek eten... hoe vermoeiend kan dat zijn. Tja, de conditie is er nog niet, nog lang niet!
- opnieuw beginnen fitnessen na 4 jaar stilstand en 2 zwangerschappen... 'maar mevrouw, u hebt écht geen basisconditie meer'. Tja, ne mens zou nochtans zeggen: 'zwanger zijn is topsport' maar niet dus. Geen conditie. Als in: zelfs niet met de fiets naar onze bakker geraken zonder buiten adem te zijn. En nu: ne zoon die fiets. Rap fietst. Dus twas snel beslecht: mama gaat fitnessen zodat ze de zoon kan bijhouden op zijn fietske want hij neemt het niet al te nauw met de verkeersregels... 'Ander verkeer? Welk verkeer? Hm!' Vol goeie moed gaan wij nu 2 keer per week fitnessen tijdens de middagpauze ipv een kalorierijk broodje te eten... En hey...na de derde sessie had ik al 10 km gefietst, weliswaar op de laagste weerstand (ik peins dat dat dan bergaf gaat want dat gaat gelijk wreed goed) en 2 km gestept op 45 minuten. En we zijn zeer dankbaar voor de sauna die inbegrepen is in het abonnement, ik kan de stretching dus compleet overslaan en gewoon 10 min. in de sauna gaan zitten . Maar al dat bewegen, ge wordt daar moe van!
Dus: vanavond ga ik eens lekker vroeg slapen , kheb een paar roddelboekskes gekocht (kwestie van sneller in slaap te vallen, en ik ga mij lekker installeren in mijn bed zo net nadat de dochter ingeslapen is. met de kippen op stok dus. Denk ik.
Deze ochtend werd ik wakker: 'mama! mama! mama!. Ik denk, dat komt precies niet uit de babyfoon dat 'gemama'. Ik sleep me uit bed want het is eigenlijk nog een vol kwartier te vroeg om op te staan (en ja 's morgens en al zéker op een maandagochtend telt elke minuut dat ik langer kan blijven liggen ik ben dan ook een onvervalste luiwammes ). Ik loop de gang in en hoor beneden in de keuken vrolijk gekwetter. Ik strompel de trap af en vind meneer mijne zoon, zittend aan de keukentafel in zijn blootje (het eerste toiletbezoek was ook al achter de rug blijkbaar), zichzelf een boterhammeke aan het smeren.... 'mama! ik vind kleren nie!
Sorry zoon, de mama is da gelijk nog nie gewoon dat jij zelf opstaat, boterhammen smeert en blijkbaar ook al kleren wou aandoen. Ik zal mijn leven beteren... enne in het vervolg als het voor jou hetzelfde is mag je ook al de krant uit de bus gaan halen hoor!
weeg 6.5 kg en ben 62 cm groot... rol, rol, rol, rol... trek de beesten van mijn mobile dans graag op mijn voetjes op de schoot van mama.. ben ' s nachts een goede slaper maar overdag een bezige bij ... kan al eens 5 min. in mijn spliksplinternieuwe eetstoel zitten aan tafel bij de grote mensen... zou dus ook al flink groentjes kunnen eten... maar vind dat niet zo lekker (who needs vegetables anyway...) ben al drie keer op vakantie geweest, dus gemiddeld om de 2 maand: goe bezig! heb mijn eerste pretparkbezoek al achter de rug.. heb elke avond een huiluurtje want heb het moeilijk om de dag af te sluiten en de nacht aan te vatten.. slaap nog altijd in mijn wiegje bij mama op de kamer.. draag kleertjes maatje 62 en soms al eens 68 krijg nu veel lichtbruine haartjes bij speel het liefst met mijn knisperboekje of met mijn broer natuurlijk begin interesse te krijgen in de beweging op tv.. kan al heel goed 'babbelen' en heb bij momenten véél te vertellen!
ps: mama plaatste een paar kersverse foto's op de fotosite!
5 weekjes gewerkt en het is al tijd voor een paar weken vakantie! Met dank aan de crèche die een paar weken zijn deuren sluit en mama aldus verplicht (!) om ook vakantie te nemen. En érg dat we dat vinden
3 weken op een iets rustiger tempo leven en de eerste dagen is dat al vrij goed gelukt want mijn kinders zijn van het meewerkende soort. Zo slapen zij toch tot dik half negen 's ochtends en zeggen ze geen nee tegen een middagdutje van dik 2 uur. Fantastisch. Voor de rest wel wat last van de warmte en dus een beetje zagerig-zeurderig-nagnagnag... vooral de kleinste die zich begint te vervelen alleen en wil geentertaind worden en dat ferm laat horen als we eens bewust 10 min. de andere kant op durven kijken . En den oudsten heeft nogal het zagen in en de beruchte woorden 'ik wil' aan élke zin schijnt toe te voegen.. meestal gevolgd door één of andere zoetigheid: een appelsapke, een koekje, een sloep, een lokolaatje... tja wat ge niet deftig kunt uitspreken dat krijgt ge niet, dat is mijn devies. HA!
3 weken vakantie dus en hoe gaan wij die invullen? Awel, we gaan een weekje thuis proberen doorbrengen, en de dagelijkse sleur proberen doorbreken met bezoekjes aan 'de grote winkel' (zijnde één of ander grootwarenhuis, liefst zonder 'sloep' aan de kassa of mechanische toestanden aan den uitgang waar zoonlief graag eens op wil ; 'ik wil' niewaar (dus delhais: eat your heart out maar ons ziet ge niet met al uw kinderverleidingen..), een tripje naar het containerpark, een dagje bij oma en opa, eens naar de speeltuin en voor de rest: thuis in onzen tuin met zwembadje, glijbaan en zandbak. En a ja, we oefenen verder met het fietsen want dat gaat hier alsmaar beter. Misschien (hééél misschien) zal mama ook eens op haar stalen ros kruipen om eens een toerke te doen in de wijk met de zoon.
de tweede week gaan wij samen met Tiemen zijn vriendinneke en Maren haar meter naar de 'boejdejij', in onze eigenste Westhoek, bachten -de-kuper kunt ge niet gaan denk ik. (fantastisch woord voor het groot dictee trouwens bachten-de kuper, ik wil die hollanders dat wel eens zien schrijven, HA!) Maar wij gaan dit jaar dus op vakantie in ons eigen Vlaanderen vakantieland en wel dus in West-Vlaanderen of all places. En niet aan't zeetse maar in het binnenland, op een boerderij. De kindjes gaan dat geweldig tof vinden en als het een beetje mooie weer is, de mama's ook. Want die boerderij belooft ons zowat het hof van Eden voor kleine kindjes en dat betekent hopelijk dat de mama's dan zo af en toe eens ook met de benen omhoog een boekske kunnen lezen of mijmeren over binnen 15 jaar of trouwfeesten organiseren. Tiemen en Janne zullen zich ondertussen wel amuseren in het hooi (iets wat ze binnen 15 jaar ab-so-luut NIET meer mogen doen .) Enfin de kans is klein dat we dan nog op vakantie zullen gaan naar de 'boejdejij' dus geen gevaar. En de boerderijweek wordt eens onderbroken met een bezoekje aan hét kinderwalhalla der walhalla's... (ik ben hier mijn eigen groot dictee aan het schrijven precies ) : Plopsaland. Ooooh yeah! Ik denk dat die 2 daar de perfecte leeftijd voor hebben. Ze gaan niet weten waar eerst kijken. En de mama's gaan de portemonnee best goed vasthouden.
En de laatste week gaan we een beetje vrienden en familiebezoekjes doen denk ik, zo mensen die we al een tijdje niet meer gezien hebben. Zal een beetje afhankelijk zijn van het weer want de mama wil ook nog een dagje buro-herinrichten en een dagje naar Sluis gaan shoppen (en voor u rare gedachten krijgt over mij: ik koop daar pampers, babyvoeding en aanverwante toestanden). En we moeten ook nog eens naar de KA m de misses eens te laten wegen en meten. Dat wordt dus nog een drukke week.
Maar eerst genieten en u merkt het: ik ga geen tijd hebben om hier iets neer te pennen dus ik verlaat u voor een paar weken... denk ik!
en ze werd ze al 5 maand! Onze kleine prinses. Alhoewel, prinseslike is ze niet echt. Toch geen sneeuwwitje-assepoester-ariel- type. Zo meer het prinses Fiona-speel-niet-met-mijn-voeten-of-ik-stamp-u-type
Vorige week kregen we nog eens het bezoek van de kiné verbonden aan de thuisbegeleiding. Die mijn dochter nog eens kwam entertainen een uurtje. En ge gelooft het misschien niet, maar ik zag mijn kind zo veranderen tijdens dat uur.. wat die ineens allemaal kon wat ik nie wist! Geweldig! Ze vindt het dus fantastisch leuk om een beetje uitgedaagd te worden blijkbaar... zo van 'kijk hier is uw speelgoedje' (uw favoriete speelgoedje, da tot op den draad versleten knisperboekje dat ooit een Dikkie Dik was) 'En nu ga ik dat eens net buiten uw bereik leggen zie'. HA! 10 seconden later had ze het al beet. En ook met het andere handje.. en met 2 handjes samen. En doorgeven van het ene handje naar het andere.. en nog eens.. en nog eens..
En nu eens op uwen buik. Het kind denkt: Yek, ik lig nie graag op mijnen buik. Oooow wacht eens daar ligt weer dienen dikkie dik... mijnen arm zit verkeerd... pas op.. met mijnen anderen arm dan... woooooh, ik rol! Hm. Nog eens zeker, ik had het gedacht... nu helpt die madam mij met mijnen arm, nu kan ik er zo aan... oei, nu legt ze da weer een stukske verder... waarom zo moeilijk doen. Wacht zie, ik pak het terug... pfffff.. da's wel lastig zenne. wacht eens even mijn 'sad little puppy face' opzetten. Ziet wel, ik mag stoppen..
maar toen was ze dus al een klein uurtje aan het oefenen. Ze heeft daarna wel de ganse dag geslapen, da wel! Vermoeiend hé, baby zijn!
Maar nu de mama ontdekt heeft dat dat zo goed vooruitgaat moet de kleine meid elke dag presteren.. zo oefenen wij op buiklig voor de spiegel (en de broer doet mee voor de gezelligheid) en heeft ze dus ontdekt dat er nog een kleine baby bij ons thuis woont. En grappig dat ze dat vindt die andere baby die net hetzelfde doet als zij.. en 2 mama's! En 2 broers! En dan heeft mama al die oefeningen getoond in de crèche en moet dochterlief daar ook presteren tegen wil en dank. Maar het loont, het loont!
Want dit weekend dames en heren: de eerste zelfstandige rol! Yeah! Van buik naar rug weliswaar 'the easy-way' maar allé het is een begin niewaar.. en om het jolijt helemaal compleet te maken steunt ze nu ook voluit op haar armpjes als ze op haar buik ligt waardoor de wereld plots toch een volle 5 cm hoger ligt en er veel meer te zien en te grijpen valt (wat onze kater Emilio Romano al mocht ondervinden want de staart hangt op goede grijphoogte )
De uitdaging voor de komende weken wordt: groentjes leren eten! Njammie!
UPDATE: ondertussen rolt de kleine meid vrolijk rond in haar park en bed alsof ze nooit anders gedaan heeft, van links naar rechts en van boven naar onder, van rug op buik en weer terug... . Ge legt die 's avonds mooi op haar rugje met haar hoofd aan het hoofdeind van haar bedje en ge vindt die 's morgens op haar buik met haar hoofd aan het voeteind.. en dat mét slaapzak aan... ik ga daar nog wa mee tegenkomen denk ik...
Er loopt hier plots een echte kleuter rond. Enorme veranderingen de laatste weken bij mijne flinke zoon. Zelf alléén naar de wc willen gaan bv. 'En deur dicht hé mama', zegt hij. In een groot bed slapen.... al maanden probeer ik het hem te verkopen met sjieke dekbedovertrekken en grote jongens verhalen en al. Nope. ikke slaap in mij kleine bed! Tot vorige week. Ineens. 'Tieme in grote bed slapen hé'! En zo geschiedde. Zelf kleertjes aan-en uitdoen. Vooral uitdoen (een kleine nudist in huis plots ) maar allé mits wat begeleiding 'dat is de voorkant van je t-shirt' en 'neen, je broek doe je niet aan via een pijp maar via de bovenkant' begint het aankleden toch aardig te lukken. Plots een zoon vinden aan zijn kleine tafeltje in de tuin die een yoghurtje aan het verorberen is 'tiemen zef eneemt hé... en lepetje ook!' (wees gerust de snoepkast staat op een hoogte waarvoor hij minstens 12 moet zijn )
Maar waar ik het meest lol aan beleef is zijn taalvaardigheid waarin hij plots een sprong van jewelste gemaakt heeft. Redeneren en al. Al veel onder tafel gelegen van het lachen met zijn kleuterlogica. Zalig. Deze wil ik u niet onthouden: In het kader van de grotejongensactie wou Tiemen afgelopen weekend voor de allereerste keer onder de douche. Vermits hij een absolute hekel heeft aan natte haren verwonderde mij dit ten zeerste maar hij wou dus absoluut kennismaken met het myserie douche waar mama soms onder duikt. Dus ik samen met de zoon onder de douche. Ik draai de kraan open en zeg tegen Tiemen: 'ga er maar onder staan!' en Tiemen steekt zijn hoofd in de douchecel, kijkt naar boven en zegt diep verontwaardigd: 'seg, da regent hier wel hé! En als het regent mogen we nie buitenspelen' .
Het douche avontuur heeft welgeteld 40 sec. geduurd en Tiemen heeft sinds zaterdagavond toch al een keertje of 100 gezegd dat douchen niet leuk is omdat het regent. Ik vrees dat douchen voor echte grote jongens is
En zo is de eerste volledige werkweek ook al weer gepasseerd. Zucht. Toch een beetje lastiger dan ik dacht. Ik ben moe! 't is toch weer eventjes wennen aan een compleet ander ritme dan de afgelopen 5 maand. Niet meer blijven liggen tot de zoon zijn ogen opentrekt (ik heb een langslaper.. wat zeg ik.. ik heb 2 langslapers!) maar om 7 uur mijn bed uit! Da's al 2 uur slaap minder dan een gemiddelde dag sinds januari... en 's avonds nog wat prutsen hier en daar en hopla een uurke later het bed in dan vorige week en zo zit een mens dus al vlug aan 3 uur slaap minder per dag x 6 werkdagen ondertussen dus ik sta al 18 uur slaap achter. Hm.
Het werk zelf terug opnemen valt wel mee, moet er toch terug een beetje inkomen, 5 maand weg bijna! Het was in elk geval leuk terugkomen de eerste dag met een boeketje bloemen van mijn collega's. Ze hebben me precies toch een beetje gemist. . De tweede avond was al een 'werk'avond, veel mensen teruggezien. Ben vlug weggeslopen ook, de dochter gaan ophalen bij de peterenmeter babysitvandienst.
Maren doe het super in de crèche. Braaf fleskes leegdrinken, slaapkes doen (alhoewel ze daar vééééééél minder slaapt dan thuis, gemiddeld 1.5-2 uur per dag terwijl ze thuis overdag gemakkelijk 6 uur sliep!) en voor de rest: rondkijken naar al dat klein geweld dat zich rond haar op alle mogelijke (en onmogelijke) manieren rondbeweegt . Kruipen, poepschuiven, duikelen, voorzichtige eerste stappekes, 't is allemaal te zien in haar groepke. Wat zou een mens slapen niewaar...
En Tiemen is de hele fiere grote broer. Hij draagt Maren haar spulletjes naar binnen,geeft haar schriftje af aan de verzorgster, zet de spulletjes netjes in haar kastje, legt haar jasje weg, aait nog eens over haar bolleke en stormt dan weg naar zijn groepje waar hij heer en meester is want de grootste van de ganse crèche nu! En overdag gaat hij eens piepen naar zus, een kusje geven en checken of ze wel goed verzorgd wordt daar... de verzorgsters kijken zich vergaapd op zo'n lieve broer.
Maar we moeten dus allemaal een beetje wennen aan het nieuwe ritme. Ons huis komt in aanmerking voor een aflevering van Clean House, de zoon heeft wat aandachtsproblemen (te veel in de crèche en te weinig thuis) en de dochter een slaapprobleem (te weinig in de crèche en te veel thuis) maar dat is hopelijk allemaal van voorbijgaande aard. Maandag een nieuwe aflevering in de poetsvrouwsaga... poetshulp nr 6 denk ik sinds we hier wonen dus hopelijk is het Sienenmaria probleem maandagavond verleden tijd!
10 regels om te onthouden als je op vakantie gaat naar zee (met kids)
Ten eerste, ten tweede en ten derde: goed weer is toch wel leuk: vooraf bestellen bij de frank of sabien.
Ten vierde: zorg dat je altijd en overal een flesje water bijhebt: om dorstige kinders drinken te geven, gevallen tutjes af te spoelen, wondjes een beetje zuiver te maken etc.. (want in de duinen is er helaas geen kraantje met stromend water te vinden)
ten vijfde: neem nooit - ik herhaal: NOOIT - de kusttram mèt buggy en al zékers niet met een tweelingbuggy! Want die zijn daar niet op voorzien! En die sluiten dus hun deuren als je de buggy half binnengehesen hebt. En mensen die meerijden met de kusttram zijn niet van de meest hulpvaardige: 'wa komt die hier doen op ONZE tram met haar lawaaiierige kroost en al haar tassen', vooral niet helpen dus. Ze waren zéér kontent toen we er drie haltes verder al terug afwilden... toen waren ze hulpvaardig genoeg om op de alarmknop te duwen toen Tiemen nog moederziel alleen op de tram zat, mama al met buggy op het perron stond en de deuren zich sloten... baaaaaaaai Tiemen . Dus ik zeg het u nog eens: neem NOOIT de kusttram!
Ten zesde: voorzie u altijd op in het water vallende kinders. Anders zit ge daar gelijk ik, op het strand met een half verdronken en dus kletsnatte zoon die nu niet weet of hij moet wenen omdat hij gevallen is in het water (want wat doet ge anders als 2.5 jarige... in het water vallen als dat eigenlijk hélemaal niet in mama haar scenario stond), of omdat zijn kleren nat zijn, of omdat zijn emmertje met water gelijk toch niet zo vol is als hij gedacht had of omdat hij een uurtje in zijn poedelnakie op het strand moet zitten omdat mama geen reservekleren meehad. Shame on me - dubbel en driedubbel!
Ten zevende: als de vakantiebestemming niet té ver is, ga eens op voorhand kijken... want als er in de folder staat: gelegen op 200 meter van een bewaakt strand dan wil dat eigenlijk zeggen: gelegen op een dikke km wandelen van een strand en dan bedoel ik strand aan duinen en niet strand aan dijk met terrasjes, wc's, microgolfs etc bij de hand.
Ten achtste: voorzie u op een kamion om alles te transporteren nààr de vakantiewoning en ook terug. En op een paar helpende handen om te laden en te lossen. Want ge wilt nie weten hoe ik gevloekt heb tijdens de drie kwartier uitladen met de hemelsluizen wijdopen, een dreinzende kleuter 'ik wil naa et straaaaaand' en een huilende baby 'ik wil eten' aan mijn zij. ik zeg het u da komt nooit meer goed met sinte pieter.
Ten negende: voorzie u op genoeg cash geld want het is blijkbaar zelfs in ons eigen belgenland mogelijk da ge zonder geld valt, als ge 5 km van het centrum van een kleine badplaats zit bijvoorbeeld en er maar 1 bancontact is die dan nog eens nie werkt ook op de dag dat ge beslist om met uw 2 kinders het kustverkeer te trotseren, een parkeerplaats vindt, buggy uitlaadt, kinders erinzet en voor den bancontact staat. En dan denkt ge: geld afhalen in den Delhaize aan de overkant van de straat: YEP goed plan moeder: alleen moet ge dan wél aan de juiste kassa gaan staan en dus niet aan die éne kassa waar ge alleen met cash geld kunt betalen. waarna ik dus ook mijn laatste centen kwijt was. MAN! En naar de volgende kustplaats mogen rijden ben alwaar het autoparkeer en buggy-uitlaadt scenario zich kon herhalen...
En ten tiende: AMUSEER U wat er ook gebeurt! En zie overal het grappige van in. Wij hebben dat ook gedaan! (soms een dagje nà één van voornoemde voorvallen maar allé lachen hebben we gedaan)
4 maand is ze al! Dat klein brokske leven in huis! 5.5 kg en 60 cm! Groeit en bloeit! En lacht! Lacht! Van 's morgensvroeg tot als ze 's avonds haar oogjes sluit voor een marathonslaapke van 12 uurkes. En nu lacht ze ook hardop... als je op haar buikje kriebelt... als je zelf lacht...als haar grote broer gekke bekken komt trekken 10 cm boven haar gezicht . En ze speelt! Met alles wat in haar omgeving de aandacht trekt.. speelgoedjes met geluid, beren die broer laat slingeren, de staart van de poes, de mobile die boven haar hoofd draait. Ze is geweldig....
Ik kan daar gelijk niks negatiefs van zeggen van dat kleine meisje dat me elke dag weer laat zien hoe mooi de wereld is!
Onlangs werd Maren verwacht in het UZ voor een controle van haar hartje en voor een kennismaking en checkup in de Downpoli. Ooit al eens in het UZ geweest? 's morgensvroeg zijt ge daar dus niet alleen, neeneen, je staat al aan te schuiven vanaan bakkerij aernoudts ongeveer om binnen te rijden (toch een kleine halve km), dan parking zoeken, dat ging redelijk vlot, dan moest ik nog een ponskaartje laten aanmaken voor haar én de 2 consultaties gaan betalen aan de kassa. Dus ge moet al rap een half uurke rekenen voor het afspraakuur om dat alles gedaan te krijgen.
De kindercardioloog was een zeer vriendelijke man, vlug een ECG genomen, dan een echo van haar hartje en dan kregen we het verdict, Maren heeft een klein gaatje tussen de boezems van haar hart en de ductus is ook nog open... maar niks om u zorgen over te maken mevrouw, kom ne keer terug als ze 2.5 jr is en dan zal dat normaalgezien zichzelf opgelost hebben. De mens is er gerust in dus ik ook zeker?
Dan 1.5 uur wachten op de volgende afspraak (a ja want dat is moeilijk om dat sebiet na mekaar te regelen blijkbaar). Gelukkig was onze thuisbegeleidster meegegaan dus konden we wat babbelen (nog eens dank u Tine!). Dan in de Downpoli. Het eerste wat ik op m'n bord kreeg was dat er al een volgende datum vastlag voor de opvolging: 31 augustus nb, Tiemens laatste crèchedag. En ge krijgt niet veel tijd en ruimte om eens na te denken of ge dat wel geregeld krijgt en àls ge durft opperen dat om 8 uur bij de eerste dokter wel héél vroeg is (want dat betekent concreet Tiemen al om 6.45 uur afzetten in de crèche en dat is nu gelijk wel vreed vroeg) dan krijgt ge wat gesnuif en gebrom en probeer het toch maar te regelen. Wat we dan ook gedaan hebben, Tiemens laatste crèchedag zal dus een dagje vroeger vallen en hij gaat logeren bij opa en oma. Maar dus niet zoals ik het me voorgesteld had. Dan volgende een algemeen onderzoek van Maren, alles ok (a ja da kind wordt zo ongeveer om de veertien dagen eens binnestebuitengekeerd dus tzou wel erg zijn dat er nu plots iets zou zijn hé) offe toch niet? De arts vond dat de bilplooien niet mooi symmetrisch waren en dat kan wijzen op heupproblemen. Ik donderde bijna van mijne stoel... waarom had niemand dat dan eerder opgemerkt.. maar weerom niet te veel inbrengen aub mevrouw en zeker zelf niet te veel nadenken, wij zullen dat wel doen. nog voor ik het goed en wel besefte waren er afspraken gemaakt voor foto, echo en bij een orthopedist in het UZ .... en stonden we weer buiten. A ja, ik zou het nog vergeten, de dokter heeft tussen 2 telefoontjes door toch ook eens gevraagd hoe het ging. 'snuif'.
Na een weekendje te lopen herkauwen heb ik dan maar de telefoon gepakt en naar onze eigen KA gebeld waar we onmiddellijk terecht konden. Nikske heupprobleem (er volgt nog een echo nu in st lucas om te bevestigen dat er niks aan de hand is kwestie dat de UZ dokter ons niet beschuldigd van kinderverwaarlozing niewaar) en idd mijn dochter zal nooit den eerste prijs winnen voor de meest symmetrische bilspleet. De afspraken in het UZ zijn netjes afgebeld en ik hoop voor die dokter uit de downpoli dat ze mij niet te rap opbelt want o wee mama is op het oorlogspad! Geef mij niet het gevoel alsof ge mij de controle over mijn kind afpakt mensen... er schuilt een ware mama leeuw in mij en die kunnen wel eens gevaarlijk worden als ze uitgedaagd worden.... en zeggen dat ik voor de rest van maren haar kindertijd afhankelijk ben van da mens.. ik kijk er echt naar uit!
Afgelopen weekend werd er gefeest! Zaterdag was het eerst de beurt aan mijn metekindje hera die haar feest van de vrijzinnige jeugd vierde. Zij en haar klasgenootjes hadden samen een optreden in mekaar geknutseld waar we naar mochten komen kijken, daarna werden we thuis verwacht voor een zeer kalorierijk maar heel lekker dessert en daarna gingen we samen op restaurant. Voor het optreden had ik Tiemen en Maren naar mijn ouders gebracht, kwestie van niet met een wenende baby en/of dreinzende kleuter het optreden te verstoren. Daarna ben ik ze gaan ophalen en zijn ze meegeweest voor het aansluitende feestgedruis. tiemen heeft zich super gedragen, zelfs 1.5 uur wachten op eten in het restaurant hebben we wonderbaarlijk genoeg zonder veel erg overleefd, maren was een beetje lastig, het kind was nog moe van het half dagje UZ de dag ervoor (waarover later meer). En mijn metekindje, tja wat kan ik zeggen.... ik ben een fiere meter! Het is een lieve, mooie, slimme & grappige meid en ik hoop dat ze de komende 6 puberjaren zo voortdoet zoals ze nu bezig is.
Zondag was een rustdagje (toch voor de kindjes) en maandag was het feest bij ons! Mijn kindjes worden niet gedoopt maar ik vind wel dat hun geboorte gevierd mag worden, geen doopfeest dus maar wél een geboortefeest samen met de meters, peters, oma & opa. Ik had iedereen uitgenodigd bij ons thuis voor aperitief, koud buffet & dessert en het was heel gezellig. De ster van de dag was in goede doen, heel wakker en zichtbaar aan het genieten van alle aandacht. Kon ook moeilijk anders hé met zo een schattig kleedje aan . En ze is goed omringd, het is een fijn gezelschap en ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat we er met ons allen wel in zullen slagen om dat kleine meisje zonder al te veel blutsen en builen groot te krijgen
En nu is het alle hens aan dek om nog vanalles geregeld te krijgen voor we volgend weekend naar zee vertrekken... nog heel wat administratieve rompslomp, nog eens langs de KA, nog veel wassen & strijken en koffers vullen en daarna: siësta! (al is dat een zeer relatief begrip als je op vakantie gaat met drie kindjes onder de drie jaar .)
vraagt aan Tiemen op gelijk welk moment van de dag of nacht bij wie hij op bezoek wil gan of wie er op bezoek mag komen.... en je krijgt altijd hetzelfde antwoord..... OPA! Ok soms zegt hij ook eens OPAOMA want oma en opa dat is een twee-eenheid waar ge geen duimbreed tuusenkrijgt, al 41 jaar niet en dat heeft de kleine man ook al goed begrepen. Ik weet niet wie er het dolst is op wie, opa op zijn kleinzoon of de kleinzoon op de opa.
Toen ik zo'n slordige 4 jaar geleden met het nieuws kwam dat ik alleen ging voor een kindje bromde mijn vader 'tja, baas in eigen buik hé' en daarmee was de kous af, who needs words anyway .Tijdens de pogingen was ik niet zwaar communicatief naar mijn ouders toe maar toen het dan eindelijk gelukt was en ik apetrots kon gaan vertellen dat het eerste kleinkind eraan kwam, tja toen gingen de ogen toch een beetje blinken. Maar veel commentaar was er nog steeds niet bij. En toen kwam Tiemen.... en toen ik belde naar m'n ouders om het heuglijke nieuws te melden( Tiemen kwam nogal vrij onverwacht en niemand wist dat ik binnengegaan was om te bevallen) , toen nam mijn papa toevallig de telefoon op en toen zei ik 'proficiat opa, je hebt een kleinzoon en hij heet Tiemen' en mijn papa zei 'Is't écht waar?' en vanaf dat moment werd mijn vader een ander mens....
Een opa die flesjes gaf, luiers ververste, uit bedje haalde en er terug inlegde, ging wandelen met de kleinzoon in de buggy, nu met de kleinzoon naar de speeltuin trekt en er doodsangsten uitstaat bij het zien van de apestreken die kleine Tiemen uithaalt op de glijbaan. Een opa die, als het meer dan drie dagen geleden is dat hij zijn kleinkinderen nog gezien heeft, onrustig heen en weer begint te schuifelen in de zetel en met één of andere smoes richting Wondelgem komt
Toen ik mijn ouders op oudjaar 2008 vertelde dat ik nog een broer of zus wou voor Tiemen zei opa weer niet veel, alleen: 'Tiemen heeft ons 10 jaar jonger gemaakt, daar mogen gerust nog eens tien jaar af'. Hij zegt niet veel maar als hij iets zegt is het wel raak.
En oma, tja oma is een oma zoals ik er zelf ook twee gehad heb... zo één uit de duizend die altijd klaarstaat om te helpen, altijd wel een literke soep in de diepvries heeft voor ons, een t-shirtje hier of daar gekocht voor Tiemen of Maren, klaarstaat om te babysitten, om de kleinzoon in bad te steken of de kleindochter te troosten....
Mijn kindjes hebben maar 1 opa en 1 oma maar ze tellen wel voor een miljoen of zo...
al een kwartjaar is ze..... dat gaat weer heel erg snel dus. 5 kg en 56,5 cm op de teller.... een klein brokske hé mevrouw zei de doc bij K&G
En eentje met karakter.... als ze boos is is ze boos. Dat mama zich niet zou missen... brullen! Enfin, ze doet dat gelukkig niet heel dikwijls dus ik weet perfect wat er scheelt; ofwel ben ik schromelijk vergeten op de klok kijken (shame on me) en is haar etensuurtje al lang gepasseerd ofwel is er STR aan de knikker... letterlijk dan . Voor de rest lacht ze of maakt ze van die aandoenlijke babygeluidjes..; ik kan me helemaal niet herinneren dat Tiemen dat ook gedaan heeft. En het eerste echte babyding is hier al verhuisd... haar wiegje waar ze de eerste drie maand beneden in sliep overdag staat nu boven naast mijn bed en nu slaapt ze er 's nachts in (en heeft mama haar bed terug voor zich alleen ). We hebben het park beneden geïnstalleerd met speelgoed en mobiel etc... en leuk dat ze dat vindt... de reuzerups op zich trekken en erin knijpen of slaan naar winnie & zijn vriendjes die vrolijk ronddraaien boven haar hoofd..
Ze heeft ook haar eerste restaurantbezoek achter de rug (allé haar tweede ook ondertussen), de juffrouw is meegeweest met mama op een girlsnightout. En braaf dat die is, ge kunt daar echt overal mee komen... gans de avond heeft ze zitten rondkijken, eens een dutje gedaan, zich welwillend laten op de arm nemen door alle vriendinnen.... allemaal geen probleem.
En zo begint onze laatste maand samen thuis ook... op 10 juni begint het échte leven weer: de kindjes samen naar de crèche en mama terug aan het werk! Ik moet dringend eens werk beginnen maken van het structureren van onze ochtenden want momenteel duurt dat hier nog altijd een kleine 2 uur voor wij aangekleed, gewassen, gevoederd, gepakt & bezakt in de auto zitten smorgens. De kleren klaarleggen ' s avonds, de dingen die meemoeten al klaarzetten, de ontbijttafel al dekken.. tzijn kleine dinges maar ik hoop dat ze toch een beetje tijdsbesparing zullen opleveren want anders worden dat zeer vroege ochtenden..... en ik ben daar niet goed in, in vroege ochtenden
En het worden nog drukke weken.... mijn metekindje haar lentefeest, Maren haar geboortefeestje, nog een weekje vakantie, nog bedankingskaartjes verzenden, de administratie voor de crèche in orde brengen, nog een dagje naar het UZ voor wat testen en onderzoekjes, mijn postnatale kiné nog afwerken... we weten wat gedaan! En tussendoor genieten van dat ferm brokske dat er me elke dag weer aan helpt herinneren hoe mooi het leven is....
Kijk er moet mij eens ne keer iets van het hart. Ik ben Bam, bewust alleenstaande mama. Ik vraag mij af:
1) is da bij koppels ook een lastig moment als ge thuis gaat zeggen: wij willen een tweede (derde, vierde..) kindje? Ik dacht het niet, ik peins dat veel koppels het gewoon nie aankondigen en op een blauwe zondagochtend op de koffie een predictor met streepkes bovenhalen.... . Als je als alleenstaande nog maar durft erover beginnen dan word je al eens vies bekeken. (want zo zijn wij, wij gaan dat braaf vragen aan mama en papa of we alsjeblief (nog) een kindje mogen kopen.) WAT? Ge zijt zot zeker? Alleen? En hebt ge al eens gedacht hoe ge dat gaat betalen? En wat als en als... Of ze beginnen met hun ogen te draaien of te seinen naar mekaar. Wat doet die ons aan? Horror.
2) mogen mama's die een partner hebben wél eens moe zijn of het eens lastig hebben? Want als alleenstaande mama mag dat dus NIET. Ah nee, ge hebt er wel voor gekozen hé! A ja, ik was het vergeten, mama's met papa's kiezen er niet voor.
3) mogen kinderen van alleenstaande mama's misschien ook hun peuterpubertijdstreken hebben en mogen we daar ajb ook eens over zagen? Euh, neen dus. Tja mevrouw, hij is toch wel écht eens lastig hoor. Kindjes met 2 ouders zijn dat niet, neen. Die zeggen altijd braaf dankuwel en alsjeblief, eten hun bord proper leeg, zijn op een halve dag zindelijk en roepen, bijten, schoppen nooit! Ammehoela niet dus, maar als alleenstaande mama wordt er wél direct bijgezegd: tja ge ziet toch dat hij een sterke hand mist. Duuuuh people; mijne kleine is soms lastig, ik zou hem zelf soms naar de maan schieten maar dat is dus niet gelegen aan het feit dat er geen papa is.. dat is gewoon zijn karakter. (dat hij trouwens van geen vreemde heeft)
en last but nog least: koppels met kinderen doen NOOIT een beroep op hun ouders om de kindjes eens op te vangen bij ziekte, schoolvakantiedagen, weekendjes weg etc. Ah neen, ze steken ze gewoon in een lade, doen de deur op slot en na het weekend halen ze ze er weer uit. Wij alleenstaande mama's, wij doen niet anders dan ons kinders thuis droppen. Tuurlijk da. 'SNUIF'. (ter info: mijne zoon gaat 1 dag en 1 nacht per week naar oma en opa omdat ze dat allemaal heel gezellig en plezant vinden, niet omdat ik anders zwaar in de problemen kom).
Ik heb chance, ik heb vrij ruimdenkende ouders die vrij enthousiast waren bij nummerke 1, iets afwachtender bij nummerke 2 maar die mij door dik en dun steunen. Ik weet dat ik altijd bij hen terecht kan, ik vertel hen niet alles omdat ik hen niet alles wil vertellen of soms niet ongerust wil maken of soms vind dat het hun zaken niet zijn. Ze zijn dol op hun kleinkinderen en gezond bezorgd om mij.
Waarom ik dan op dit onderwerp kom. Awel ik heb een paar vriendinnen (want wij alleenstaande mama's wij vormen een clan of wat had u gedacht ) die voor een tweede willen gaan en die thuis een beetje weerwerk krijgen. En ik vind dat spijtig. Dat je je bezorgdheden, overpeinzingen, vreugde & verdriet niet open en eerlijk met hen kan delen omdat je bovenstaande 4 punten naar je hoofd gesmeten krijgt. Wij zijn volwassen vrouwen, wij hebben hersenen en wij zijn ontwikkeld. Wij gaan écht geen stommiteiten doen. Echt niet.
Op het geboortekaartje van Maren stond als kadotip ook een spaarpotje vermeld en omdat we door wel zeer gulle gevers verwend zijn vond ik dat Tiemen ook een extraatje verdiende. Tenslotte heeft hij zijn koninkrijk met alleenheerschappij moeten opgeven voor een democratie waar mannen en vrouwen gelijke rechten hebben en dat is niet zo simpel niewaar. En hij is al flink geweest toch zo af en toe eens als het hem invalt een paar minuten per dag. .
Dus ik naar de speelgoedwinkel en na lang en rijp beraad gekozen voor een paar speeldinges voor in de tuin. Kwestie dat de living al volstaat met garages, auto's en aanverwante toestanden en er ook nog een baby met vééél spullen woont. En omdat het nu toch mooi weer is en mama niet altijd zin heeft om naar de speeltuin te crossen staat er sinds vandaag in onze tuin: een tentje en een echte glijbaan. (met dank aan peter jeroen voor de constructie). Er stond al een zandbak en een tafeltje met drie stoelen en een fietsje vermeld ik maar even. Nu staat de tuin vol. Vermeld ik ook maar even.
Er was nét geen indianengehuil te horen bij het aanschouwen van al dat nieuws maar er is wel een stuk of honderd keer van de glijbaan gegleden vandaag dus ik denk dat het goedgekeurd is. Nu moet mama nog leren van zoonlief al zijn favoriete glijbaanhoudingen te laten doen, hem ervan te laten op de grond totteren en zich pijn doen ipv telkens met haar armen in de lucht en een verschrikt gezicht te roepen 'neee, tiemen, neee, niet op je buik, niet achteruit, niet.... '. maar moeder zal het wel leren, tegen dat Maren groot genoeg is om op haar beurt te genieten van de speeltuigen ga ik rustigjes in mijn boekje lezen terwijl zij voor de elvenderstige keer achterstevoren en binnestebuiten van de glijbaan tottert
Vandaag ben ik met Maren naar de babymassage geweest. De eerste initiatieles van 2. En leuk dat ze dat vond! Lachen en spartelen met de beentjes en met de armpjes gooien; geweldig! En ze heeft het lang volgehouden, de lesgeefster zei dat de meeste babys na ongeveer 20 min. het beu worden en het uurtje was bijna om voor maren haar keel opengezet heeft. (twaren allemaal flinke kindjes vandaag want bijzonder weinig gehuil). Ze vindt het dus duidelijk voor herhaling vatbaar. Volgende week de 2e les! Onze buurvrouw in de les was trouwens de gynecologe die de 12 en 20 weken echo gedaan had in het UZ . Ze is ondertussen ook bevallen van een flinke dochter.
twas een beetje van crossegem vandaag want om 13.30 uur werden we bij de kinderarts verwacht en om 14.30 uur begon de les al en twas toch een kwartierke rijden, we waren dus een kwartierke te laat , wegens de kinderarts te laat en 20 telefoons tijdens de consultatie. maar allé we hebben alleen maar goed nieuws gekregen dus we vinden dat niet erg dan. Ze groeit en bloeit de dochter en dat vinden we superleuk natuurlijk. heb van de kinderarts al een infobladje meegekregen met nuttige tips voor met vaste voeding te beginnen... jaja... binnen een dikke maand is het hier al zover. ben héél benieuwd of het gaat lukken! ik zou het leuk vinden als ze al vlot patatjes eet als ze start in de crèche dus dan gaan we daar mee starten precies op haar 4e vermaanddag hé... we zijn dan net met vakantie aan zee dus veel toeschouwers om te supporteren, te helpen, te ondersteunen als het nodig is.
Maar we gaan zo ver vooruit nog nie denken, eerst nog wat genieten van het kleine babieke dat ze toch nog is!
Ik ga nooit meer zwanger zijn of bevallen. Pfff; Toch efkens lastig om daar mee om te gaan. Ondanks de horrorzwangerschap en de zeer pijnlijke uurtjes tijdens de bevalling, 'tis toch een speciale tijd en een uniek moment, zo een vers babytje dat op je buik gelegd wordt. Maar geen meer dus hier, kzal al heel blij zijn als ik deze twee zonder veel blutsen en builen groot krijg.
Een nieuwe poes geadopteerd afgelopen weekend. Ne kater met de zeer welluidende naam 'Emilio'. We hebben hem geadopteerd via de vzw katzoektthuis, zij redden poezen van het zwerversbestaan en proberen de sociale exemplaren te plaatsen in adoptiegezinnen. 'tis een heel schattig katertje met donkerbruine lange haren en een plat muilke . Nen echten Emilio vind ik. Nu hem nog overtuigen dat hij echt wel gans de benedenverdieping mag verkennen en niet achter de wasmachien moet blijven zitten . Maar met de nieuwe poes komen ook de herinneringen aan de oude poezen terug. Ik mis ze nog altijd.
Een ernstig geval van doorgedreven koppigheid bij de zoon die zich uit in het opgeven van de zindelijkheid en staaltjes ikwilniet om u tegen te zeggen. Maar 'tis normaal zegt de dame van K&G. En het gaat over. Joepie!
Een dochter met een luchtwegprobleem, ik begin onderhand een volleerde kinderarts te worden. Nog nooit zoveel bij dokters etc langsgeweest als de laatste 9 weken, 't wordt een gewoonte en dat kan niet goed zijn. Maar soit, het stemt mij zeer tot vreugde dat het weer beter begint te gaan, de aerosol-14daagse is voorbij, nu zitten we weer aan de kiné en de siroop en de neusdruppeltjes. Voor de rest is dat een droom van een kind, ik blijf het zeggen. Eten en slapen en van die schattige babygeluiden maken...
Babybezoek à volonté nog altijd. Ik heb zo de indruk dat er veel meer mensen geweest zijn (en nog gaan komen) dan bij Tiemen. Maar we vinden dat leuk, absoluut. Al heel wat mensen (terug) gezien van wie het toch wel heel lang geleden was. En ongelooflijk mooie en handige spulletjes kado gekregen.
Nog 8 weken.... en dan is het terug werkentijd. Tegen dat gaan werken an sich zie ik niet zo op, ik herinner me van de vorige keer de ontdekking van de middagpauze. Eens rustig boodschappen kunnen doen, eens een winkel binnenstappen zonder baby of dreinzende peuter aan mijn rokken. Eten zonder omvallende bekers, chocomondjes etc en rust rust! Geen getater en gekwebbel of gehuil. En tzal leuk zijn om de collega's terug te zien en mee te kabbelen in de dagelijkse vertrouwde conversaties, zowel de 'serieuze' als de momenten waarop er eens gezeverd wordt. Waar ik wel tegenop zie is het afscheid van baby Maren en haar moeten laten verzorgen door andere mensen. Hoezeer ik die ook allemaal vertrouw, ze hebben super gezorgd (allé ze doen dat nog altijd) voor Tiemen maar toch, het zal met nog meer hartzeer zijn dat ik haar zal achterlaten in de kribbe. Waar ik ook tegenop zie is het terug onder de mensen komen, grote groepen mensen dan. Ik moet voor mijn job al eens aanwezig zijn op een receptie, een zakenlunch of een seminarie en ik heb daar geen zin in. Vraag me niet waarom maar ik zie dat momenteel totaal niet zitten. Geen zin om mijn vertrouwde cocon te verlaten of zo. Maar soit, nog 8 weken dus om aan dat idee ook te wennen. En anders lost het zich wel op neem ik aan.
Goede voornemens. Ondanks dat al mijn zwangerschapskilo's er af zijn past nog bijna niks van mijn oude kleding me. Dus gaan we voor een paar kilootjes meer eraf en wat beweging. 4 kg op 8 weken, dat moet haalbaar zijn zonder al te grote inspanningen hoop ik. Enkel nog light frisdrank, zo weinig mogelijk snoepen en wat meer de benenwagen nemen. Mijn autoverslaving kost toch veel te veel met die ridicule benzineprijzen .
Ik zou nog efkens kunnen doorgaan maar ga dat niet doen, binnenkort krijgt u deel 2
Vandaag is Maren 2 maand! Meer dan 8 weken al! Wat vliegt de tijd toch weer voorbij. De afgelopen week heeft de misses al haar eerste vakantie beleefd. We zijn samen met oma en opa een midweekje naar zee geweest. De kleine meid heeft er niet veel van gemerkt. Foto's voor het bedankingskaartje maken op het strand.... slaaaaapen! Gaan wandelen rond het meer... slaaaapen! Freitjes gaan eten... slaaapen! Een subtropisch zwembad vol schreeuwende kinderen... slaaaapen!
Tja, ik dacht dat Tiemen een zalig rustige baby was maar Maren slaat alles. Ik denk dat ze alles bij elkaar per dag een half uurtje weent. Voor de rest slaapt ze, ligt ze rond te kijken in haar wieg of op de speelmat of in haar wipperke. En ze ondergaat zeer gelaten alle 'liefkozingen' van broer die zo af en toe eens aan haar oren, ogen, neus, handjes, voetjes etc MOET komen. Lief hé zegt hij dan. Smelt smelt.... (ik vergeet eventjes dat hij ook al met het deksel van zijn speelgoedbox op haar hoofd geslagen heeft).
Voor de feiten en de cijfers: ze weegt 4 kg en is 53 cm groot. dat is klein en licht... op de Downcurve zit ze op de p25, op de gewone curve op de p10. En ze slaapt door.... van 23u tot 7-8 uur. Ik moet niet zeggen zekers dat ik dat ongelooflijk super vind!
Op het medische front beginnen we toch al verandering te merken... ze heeft nu al haar tweede luchtweginfectie op rij en we zijn de wereld van de aerosol binnengetreden, jippieee... we zijn dus vertrokken voor een paar jaar. Ik voel me een halve verpleegster als ik 's morgens en 's avonds de spuitjes vul met haar medicijnencocktail voor in de vernevelaar. We zijn ook al langsgeweest bij de kiné voor het loskloppen van de slijmpkes. Voor de rest ook nog eens langs de spoed gepasseerd omdat mama zo slim geweest was van te denken dat ze met baby een trap op kon crossen en natuurlijk struikelde en arme Maren pardoes op haar hoofdje op de trap terecht kwam. Shame on me. Shame on me. ( alles ok met Maren trouwens).
En ze heeft haar handjes ontdekt. Wriemel, wriemel, zuigen op de knuistjes.... geweldig. Alleen op het eerste lachje is het wat langer wachten dan bij de meeste kindjes blijkbaar... dat zal dan voor de derde maand zijn zeker?
Mijn aapje is een echt napratertje aan het worden.
Soms is dat leuk: deze avond waren we aan het lezen in het grote nijntjesboek waar wij kleurtjes leren en leren tellen. En na een ganse week mama die vroeg : welk kleur is dit, of wat is dat, was het vanavond de beurt aan kleine Tiemen om mama te ondervragen. 'Wat is dat" vroeg de kleine man met zijn meest strenge blik, wijzend op iets groen. Dus mama zegt braaf "dat is groen!" Waarop Tiemen zegt: 'zeer goed mama!"
Soms is dat zeer onverstaanbaar: zo is een pinguin een 'pinpin' , een vogelverschrikker een 'vioolsik', een schaap een 'aap', een paraplu een 'papalu', en is de brandweer de 'bambeer'. En ik kan zo nog wel even doorgaan.
En soms is dat zeer herkenbaar en grappig/genant. Als Tiemen meerijdt in de wagen met mama dan begint hij in sommige straten te roepen. Voor de mensen die Gent kennen, de Wondelgemstraat, de Bevrijdingslaan . De straten dus waar je als chauffeur best een brevet hebt voor de 500 meter slalom want dubbel parkeren is hier de nationale sport. En waar je niet moet schrikken dat de chauffeur voor je zonder enige reden of waarschuwing plots alle remmen dichtgooit en een klapke begint te doen met een winkelier die voor zijn deur staat. Dan begint Tiemen dus te roepen. "allé mensen, rijden!, sèèèèèg hàààllooo. Rijden! Miljaar! Komààààn." Ik vraag me écht af van wie hij dàt geleerd heeft!
30 jaar geleden was ik 8 en zat ik in het derde leerjaar bij juf Riet in een kleine basisschool in een dorp. Wij woonden op een grote bloemisterij met véél buitenspeelruimte, een 'bos' , serres, buren die altijd klaar stonden met een koekje als we weer eens door de haag kropen. We hadden een hond snoepie, ongetwijfeld een aantal katten en cavia's. En onze hoofdbezigheid was spelen, spelen, spelen van 'smorgensvroeg tot 's avondslaat. Onbezorgd.
20 jaar geleden was ik 18 en was het einde van m'n middelbare schooltijd in zicht. ik had net de 100dagen overleefd. Ik volgde een technische richting in een grote school in de stad. Ik woonde in een dorp en ging elke dag met de bus en de tram naar school. We hadden een hond en 2 katten. Belangrijkste bekommernis: wat doe ik morgen aan en zullen we dit weekend naar de 55 gaan of naar de Barney's? En wat zullen we volgend jaar studeren? Het werd onderwijzeres, crash & burn na 1 jaar maar soit ondertussen heb ik wel geproefd van het lesgeven en gemerkt dat het toch zo mijn ding niet was. Maar overwegend onbezorgd.
10 jaar geleden was ik 28. Ik woonde alleen in de grote stad op een klein appartementje samen met de poezen Bonnie & Clyde. Ik werkte als assistente bij een organisatie. Ik was ondertussen meter geworden van een fantastische meid. En haar komst bracht de eerste moedergevoelens naar boven. Dat wil ik ook, ooit! Maar, ik profiteerde van mijn leven: nooit thuis, altijd ergens, bij vrienden, op reis, naar de cinema, theater, uit eten... zalig onbezorgd.
Nu ben ik 38, ik woon in een huis in een zeer burgerlijke wijk samen met mijn 2 kindjes. Ik werk nog altijd bij dezelfde organisatie. Ik doe de was & de plas, ik bak cakes op zaterdagnamiddag, ga zwemmen met de zoon op zondagvoormiddag. Ik plan uitjes met de kids weken op voorhand onder voorwaarden (àls er geen zieken zijn, àls het niet te slecht weer is, ...). M'n leven bestaat uit opruimen, wassen, strijken, koken, afwassen, kindjes in bad steken, flesjes geven, pampers verversen en opnieuw beginnen. En opnieuw en opnieuw. En ik heb zorgen, véél zorgen. Hoe gaat de zoon het nog doen de laatste maanden in de crèche en o jee, daarna naar school, hellep! En hoe gaat de dochter evolueren. En gaat dat allemaal lukken, organisatorisch, financieel, emotioneel. Niet meer onbezorgd dus. Maar eerlijk, ik zou deze periode voor geen geld meer willen ruilen voor de vorige periodes. De onvoorwaardelijke liefde die je krijgt van je kinderen is een méér dan billijke vergoeding voor alle zorgen. De eerste lach van Maren, de knuffel van Tiemen als hij 'smorgens wakker wordt en nog even in mama's armen wil soezen... onbetaalbaar!
Tiemen is gisteren 2,5 jaar geworden. Een scharniermoment in zijn jonge leven niewaar. Een peutertje wordt kleuter. Een kleuter in volle peuterpubertijd weliswaar. Test, test, test. En nog eens. En nog eens.
Gaat Tiemen een boterham eten? NEEN mama! Gaat Tiemen kleertjes aandoen? NEEN mama! Tiemen, ga in de living spelen! NEEN mama! Tiemen, blijf zitten met je boeterham! NEEN mama! En zo gaat dat dus een ganse dag door. Af en toe eens doorspekt met een huilbui, een ik-leg-me-op-de-grond-en-ben-boos-bui of een uitermate aanhankelijke 'pakke mama'-bui. Grijs haar krijg ik er van!
Hij slaapt ook slechter en vooral minder. Net wat ik niet kon gebruiken nu de misses ook al eens een nachtje doorfuift. En ze wisselen mekaar braaf af natuurlijk of wat had u gedacht.... Maar wie had het hier over de wensen en verlangens van mama niewaar.
Maar er is ook positief nieuws! Hij blijft grappig mijne zoon. Echt standup comedy talent volgens mij. Een voorbeeld. Elke avond lezen wij boekjes en deze week is het de beurt aan een boekje war nogal wat dieren in staan die Tiemen nog niet kent. Maandag zei Tiemen tegen elk dier dat hij niet kende 'zeehond'. Ondertussen zijn we zes dagen verder en kent hij ondertussen de meest dieren wel: wasbeer, mol, wolf etc... alleen de eekhoorn vindt hij een moeilijke blijkbaar. Dus zegt hij deze avond weer bij het zien ervan: 'zeehond'. Hij ziet aan m'n reactie dat het niet juist is en corrigeert vlug: 'da's een beestje hé' mama. Met een blik van 'en gij nu' een een glimlach van hier tot in Timboektoe. Grappig. allé dat vond ik toch maar mischien ben ik met weinig kontent dezer dagen (het slaaptekort u weel wel).
Hij komt ook in de vraagfase. WAAROM (NIET)? De gevreesde woorden. Ze zijn er. Samen met vriendjes wat is dat en wie is dat. En leg maar uit moeder. En kontent dat ik ben. Echt. u moest eens weten.
Voor de rest verandert zijn speelgedrag. Hij wil graag samen spelen nu. puzzels leggen en memo spelen en sàmen torens bouwen etc. En dat is wel leuk natuurlijk. Op momenten dat ik even niks anders te doen heb. Zo tussen... tja wanneer eingelijk... tussen een flesje en een pamper, een afwas en een strijk, groentjes kuisen en de keuken dweilen. Zo ergens daartussenin spelen wij memo. Bumba-memo.
En voor u denkt dat ik mijn kinders beu ben of ze stiekem op een tweedehandsbeurs wil gaan doorverkopen: Tiemen zegt ook tien keer per dag 'zusje vasthouden?' en dan gaat hij in de zetel zitten met 2 kussens naast hem en dan moet ik zusje op z'n schoot leggen met haar hoofdje op de kussens. En dan aait hij haar wangetje, geeft haar kusjes en als ze weent zegt hij zachtjes 'zusje nie wenen, shhhh'. SMELT. Deze avond had ik zusje even in zijn bedje gelegd terwijl we boekjes lazen. En de kleine man was dus in de veronderstelling dat zusje bij hem mocht slapen. Terwijl ik beneden op zoek ging naar zijn tut had hij zich al helemaal rond haar gedrapeerd en lagen ze in mekaars ogen te kijken toen ik boven kwam. Zusje lief hé zei Tiemen. . DUBBEL SMELT.
Nu ik zowat op alle vlakken hulp gezocht heb voor de (toekomstige) begeleiding van Maren, heb ik ook eens aan mezelf gedacht . Deze ochtend had ik een afspraak met de psychologe, gewoon om eens alles op een rijtje te zetten, mijn verhaal eens te doen aan een buitenstaander die de dingen wat in perspectief kan zetten, mij de dingen eens op een andere manier kan laten bekijken en me een spiegel voorhoudt.
't is een hele lieve dame in elk geval. ik herinner me ons eerse gesprek, jaren geleden over een zeer belangrijke beslissing. Een gesprek waar ik veel schrik voor had maar me achteraf zo'n positief gevoel gaf en me sterkte in mijn beslissing. Ondertussen waren er nog een aantal gesprekken en het is altijd een blij weerzien. Het klikt tussen ons en dat is een fijn gevoel.
Deze ochtend ging het natuurlijk vooral over Maren en de impact die haar geboorte en het nieuws over haar handicap op mij gehad hebben. Hoe ik dat probeer te verwerken. Dat ik dat op korte en middellange termijn wel zie zitten. Dat ik heel veel schrik heb voor de toekomst, en dan bedoel ik de verre toekomst, als Maren een volwassen vrouw zal zijn. Niemand die me nu kan zeggen hoe die toekomst eruit ziet, dat zal gaandeweg duidelijk worden. En ik weet dat niemand écht de toekomst van z'n kinderen kan voorspellen maar toch, ik kan me er voor Tiemen gelijk wel iets bij voorstellen. Hij zal in elk geval zijn eigen toekomst bepalen en voor een groot deel zelf invullen. Dat zal voor Maren al een stuk minder het geval zijn. En da's moeilijk om mee om te gaan. Toch zeker voor een controlefreak als ik die graag op alles voorbereid is en kan plannen en organiseren (tzal beroepsmisvorming zijn )
In elk geval, het was een leerrijk gesprek en ik heb er veel aan gehad. En neen, we hebben niet gans de tijd 'serieus' gebabbeld, we hebben ons samen ook vergaapd gekeken op het onderwerp van ons gesprek, die de ganse tijd in m'n arm gelegen heeft en ons verleid heeft met haar bewegingen, geluidjes etc...
Al 1 maand ben ik betoverd door mijn kleine meid. Ze is klein, lief, zacht, rozig, knuffelig, braaf, grappig, mooi, schattig, ..; er ontbreken nog een paar superlatieven. Ze heeft karakter en pit. Ze heft haar hoofdje op als ze op haar buik ligt en tegelijkertijd haar voetjes, grappig, alsof ze aan het valschermspringen is .
Ze heeft de afgelopen maand gezorgd voor een lach en een traan, voor blijdschap en ontroering, voor trots en bezorgdheid, voor stilte en leven, voor dankbaarheid en 'waarom ik', voor al die emoties door elkaar. Ze is, samen met Tiemen natuurlijk, de zon in mijn leven, de reden van mijn bestaan. Samen staan we voor een lange weg, een reis zonder bestemming en een 'ander' leven. Maar een minstens, zo niet extra, boeiend en vreugdevol leven.
De eerste maand was vallen en rechtkrabbelen, in de tweede maand vinden we de juiste balans! Prettige vermaanddag Maren!
Status Maren: gewicht, check check: + 230 grammen! En 2 cm gegroeid! Way to go kleine meid! Voor de rest overwegend superbraaf, slapen en eten, 's avonds nogal aandacht vragen zoals alle baby's en al eens 's nachts durven awoert roepen als mama voorstelt om toch terug te gaan slapen zo een uurke nadat de nachtfles binnengeslokt is .
Status Tiemen megasnotterig! Deze avond volgestoken met druppels, siroopkes etc en warm ingeduffeld ingestopt en hopen op beterschap morgen. Want dat snot brengt een lastig jongetje mee. Voor de rest, een superweekend gehad! Veel gespeeld met mama en zondagochtend voor het eerst in lange tijd: iets leuks gedaan samen, gaan zwemmen! Beetje mama-zoon tijd en dat is heel erg geapprecieerd door beide partijen! (en oma en opa vonden het helemààl niet erg om te babysitten op hun kleindochter ondertussen)
Status mama -12 kg en mijn oude vertrouwde jeans past terug! Jippieeeeee! Voor de rest mijn weg aan het zoeken in het kluwen van de hulpverlening. Mijn agenda heeft nog nooit zo vol gestaan met afspraken allerhande! De thuisbegeleiding is opgestart (www.de-tandem.be), papieren voor bijkomende kinderbijslag zijn aangevraagd, mijn maandje ouderschapsverlof zijn we aan het regelen, heb contact gezocht met de oudervereniging (www.downsyndroom.eu). En tussendoor genieten van de kleine meid en kraambezoek ontvangen natuurlijk. Deze week is het al de laatste week dat de kraamzorg hier is, ik zal ze missen ons Leen! (www.reddieteddy.be). Ze regelt niet alleen de was, de plas en de kook, ze kan ook ongelooflijk goed babbelen en luisteren, zo heb ik ze graag !
Okay. We zijn dus welgeteld 3 kwartier in het ziekenhuis geweest. De KA vond dat mijn dochter er redelijk fantastisch uitzag. En ze had ondertusen haar licht eens opgestoken bij de dokters in het UZ die nogal wat ervaring hebben met Down kindjes. En die zeiden haar dat het niet abnormaal is dat Downkindjes wat moeilijker op gewicht komen. En vorige week telde maar voor een halve week voeding door het intermezzo met de andere voeding die nogal faliekant afliep. Dus dat gewicht van deze week telde niet voor echt. Dus wij terug naar huis
Ik vond dat gelijk helemaal nie erg dat ik mijn koffers terug moest uitpakken En Tiemen die was zot blij dat mama hem toch kwam afhalen uit de crèche vanavond De schat. Hij zegt dezer dagen niet gewoon 'mama ' tegen mij maar ofwel 'mamatjeuh' ofwel 'mama van tiemen' .
Volgende week maandag terug op controle en dan moet de misses 150 grammekes zwaarder wegen. Laat die flessen nutrilon maar komen! Dat gaat lukken! Dat moet lukken!
u weet wel.. 2 stappen vooruit en drie achteruit of zo.... zo'n beetje het etensverhaal hier...
Het begon dus allemaal al in de kraamkliniek. Op dag drie had maren nog steeds geen druppel gdronken (of toch, ik zou liegen de lactatiedeskundige had na een kwartier stevig knijpen 2 druppels colostrum uit mijn tepels gekregen en die heeft Maren 'gedronken'). Maar voor de rest nada. Dus op dag drie, een fleske. Dat ging precies beter en de keuze was rap gemaakt. Tegen dat we naar huis gingen dronk ze toch al een stevige 15 ml per fles, juijh! Eens thuis probeerden we dat op te drijven. En dan heb je 4 'hulpverleners' met elk een eigen mening: de vroedvrouw, de kraamverzorgster, de kinderarts en de verpleegster van k&g. de ene zegt, geef da kind haar 6 flessen en zie wat ze ervan drinkt. de andere zgt; geef da kind 8 flessen minstens. Nog een andere zegt 'om de 2 uur aanbieden'. Tssss. Bepaald onduidelijk voor een kersverse mama met alleen maar BV ervaring! Enfin, deze week was het me eindelijk gelukt om haar op 24 uur toch zo'n 400 ml te laten drinken, joepie. En dan zegt de KA: awel schakelt nu maar over op een andere voeding, eentje die meer blijft 'plakken'. baf, ne mens heeft dan eindelijk het doel bereikt kunnen we weer opnieuw beginnen met wennen aan iets anders. Begrijpe wie begrijpe kan... (en dat dat veel geld kost ander melk én andere flessen, spenen etc want die dikke melk gaat helaas niet door onze oorspronkelijke spenen...)
De weging dan, een zenuwslopend moment om de x dagen. 20 grammekes bij, 30 grammekes af, wéér 10 grammekes bij etc etc. dat we dus nu, bijna 14 dagen thuis nog altijd exact op hetzelfde gewicht als bij thuiskomst zitten: 3.060 gr. Dat dat niet goed is. En dat er nu dus maatregelen volgen. Als daar zijn: maandag en dinsdag gaan mama en de misses samen een dagje 'ziekenhuizen', 24 uur observatie, ondertussen een onderzoekske of 22 ondergaan om te kijken hoe en waarom Maren haar inwendige ik de inhoud van de flessen maar niet omgezet krijgt in grammen. Nice, echt! Daar zaten we echt op te wachten... nu ben ik niet alleen onzeker over haar eten en wat ze 'maar' binnenkrijgt momenteel maar duiken plots allerlei doembeelden van enge aandoeningen ook op in m'n hoofd. Wat als dit of dat... pfffff. Om dan nog te zwijgen over het feit dat ik Tiemen dus wéér uit z'n gewone doen moet halen en bij oma en opa onderbrengen en daarna weer de stukken bijeen zal mogen rapen van een zoon die over z'n toeren is. Miljaar!
Hoe gaat het met Tiemen is zowat de meest gestelde vraag van de afgelopen week...
Hij doet het goed, de grote broer. Af en toe eens een opstoot van gezonde jaloezie, véél willen helpen met de verzorging van kleine zus. Flesjes geven. A ja, want hij kan dat hé, hij geeft popje en Putti toch ook flesjes. (dat laatstgenoemde daarbij ondersteboven aan een poot vastgehouden wordt en popje vakkundig met de haren over de grond naar de zetel gesleurd wordt om eten te geven dat zien we even door de vingers). Maar het mag dus niet zusje eten geven. wegens te veel stress momenteel om ervoor te zorgen dat elke druppel goed terechtkomt (later meer) en wegens Tiemen is gewoon te klein. En dat wil al eens leiden tot een hysterische huilbui. Zalfje wrijven op Maren haar beentjes na het wassen, slabbetje aangeven, pampertje in de vuilbak gooien, kusjes en aaikes en knuffels geven... dat kan hij als de beste ondertussen.
En verder wil hij liefst van al in zijn gewone doen zijn. We proberen dat al is er hier meestal nogal veel volk over de vloer en is hij dat niet echt gewoon. Maar mama laat zich goed bijstaan door oma & opa, peter jeroen, de fantastische kraamzorg van reddie teddy, een supervroedvrouw van 't geboortehuis etc, nog wat bezoekers hier en daar... dus 't is hier soms druk ja. En als ge dan net ongestoord in uw zetelke naar de nieuwe plopfilm wil kijken dan stoort dat al eens, ik snap dat
En hoe doet Maren het met haar broer? Awel, het is soms ambetant als je wil slapen en je krijgt plots een knuffel in je gezicht gegooid, of je muzikale Nijntje wordt tot vervelens toe nét naast je oor nog maar eens voor de honderste keer afgespeeld door een hulpvaardige grote broer. En hij gebruikt te veel zalf als hij mijn benen inwrijft maar soit, het zijn details. i'll live!
En de mama die geniet van naar haar 2 prutsen te kijken...
M'n broer brengt me naar het UZ in alle vroegte. De bevalling wordt vandaag ingeleid. ik heb het gehad en wil nu niks liever dan m'n kleine meid in m'n armen houden. Een uurtje later ben ik al aan het puffen... een echte weeënstorm trekt door m'n lichaam, de zeer grappige anestesist brengt verlichting rond 11 uur. Om 14.49 uur is het zo ver:
Maren Marthe Heleen is geboren! Een watervrouwtje onder de bescherming van haar 2 overgrootmoeders. 3.2 kg, 50 cm, een wolk van een baby. We krijgen een uurtje snoezeltijd samen terwijl ik word verzorgd. Om 16.30 uur ongeveer komt de kinderarts een routine checkup doen van mijn kleine roze wolk. Meter katrien brengt versalg uit vanuit de babybox en maakt wat foto's, ik bekom even van de bevalling en emoties. De kinderarts komt de verloskamer terug binnen. "Alles ziet er goed uit, er zijn alleen een paar kenmerken die me doen denken aan het syndroom van Down.We zullen een bloedtest doen om zeker te zijn" BAF. KLETS. Ik donder van mijn roze wolk naar beneden....
Donderdag 4 februari
ik huil me de dag door, gesteund door iedereen die me lief is, door alle fantastische mensen van de materniteit in het UZ. Ondertussen wordt er met man en macht geprobeerd om Maren aan het drinken te krijgen, dat lukt niet.
Vrijdag 5 februari
Rond 10.00 uur krijg ik de bevestiging, een bloedtest heeft uitgewezen dat Maren een zonnekindje is, een chromosoom te veel zal haar voor de rest van haar leven achtervolgen. Stomme chromosoom! We worden onmiddellijk begeleid naar een kindercardioloog die een echo van haar hartje zal maken om te checken of daar alles ok is. Een hele lieve dokter bevestigd dat alles ok is op dat vlak. oef. Toch een beetje goed nieuws ook. We gaan terug naar de kamer. We proberen verder de voeding op gang te brengen.... tegen de avond besluit ik de handdoek in de ring te gooien wat de BV betreft. Als een flesje haar kan troosten dan is het voor mij ok. ik zal mijn energie de komende weken beter kunnen gebruiken denk ik. Het flesje gaat goed en blijft goed gaan.
Zaterdag & zondag
veel bezoek op zaterdag. veel gebabbeld, veel geweend, veel verwerkt. Een arts van de Downpoli van het UZ komt me wat uitleg geven over wat ons te wachten staat de komende weken, maanden, jaren. Een lieve dokter die we nog vaak zullen zien vermoed ik. Op zondag gaan we naar huis, bekomen van alle emoties en een beetje proberen genieten van onze kleine ster. Ze doet het goed en dat doet deugd. Eten & slapen, een echte droombaby....
Om deze zwangerschap af te sluiten.... een inleiding! En inleiding bedoel ik dan medisch. Ik was er eigenlijk niet echt voor. laat de natuur z'n gangetje maar gaan was altijd m'n motto.. zeker als het op baby's aankomt. En zeker als je al zo medisch geassisteerd zwanger moet worden. Maar het is genoeg geweest! Heb zo het gevoel dat deze zwangerschap al 10 jaar duurt. Ik heb het wat gehad met het hele waw-er-zit-een-baby-in-mijn-buik-gevoel. Ik wil ze nu wel eens zien... en vasthouden.. en besnuffelen... en knuffelen. Dus binnenkort valt hier babynieuws te rapen... of zéér binnenkort..of zéér zéér binnenkort.. ge weet nooit dat ze d'er toch nog zélf haar gedacht van maakt hé .
okay, mijn doel is gehaald... 22 januari.. want dat is de officiële start van de waterman-periode en voor wie het nog niet wist... àlles maar dan ook alles wat ik voor de baby voorzien heb aan kaartjes, suikers en ja, zélfs de naam: allemaal in het teken van water.
Hoe komt dat zo? Awel eerst was er de uitgerekende datum, hm, midden in de watermanmaand. Dus dan is de kans toch groot dat dat effectief een watermannetje of vrouwtje wordt.. Dàn de vreselijke verhalen van collega-waterman-mama's... jaja vreselijke verhalen. Van kinders met zeer eigenzinnige karakters, slechte eters en niet-slapers, goestendoenders en al dies meer. Tzal wel zijn dat ik dat vollédig zie zitten. Dus ik dacht als ik dat kind nu al eens van bij de geboorte pamper en al, zo echt verwen met extra veel liefde en aandacht en materiele zaken, ge weet wel, het er vingersdik opleggen dat ge het rotverwent langs alle kanten .
Toen was er een naam... een naam die bij de vorige worp ook al circuleerde maar toen eigenlijk net niet de ultieme shortlist haalde wegens te veel adoratie voor een actrice en vooral de films (u weet wel Bad Girl Sissi - alia Romy, de naam die ik toen gekozen had dus). Maar nu de naam toch weer vanonder het stof gehaald en eens goed van alle kanten bekeken. Hij beantwoordt aan zowat al mijn verwachtingen: 2 lettergrepen, mooi voor een baby maar ook voor een volwassen vrouw, niet te veel verbuigbaar, niet overdreven gekend en niet in de top 100 van de populaire namen. En toen ging ik de betekenis opzoeken... olà: iets met water! Ment to be dus... het was beklonken en ik was een meisjesnaam rijker - nog niet beseffende dat het echt wel een meisje was. Een jongensnaam had ik al dankzij inspiratie gevonden op één van de blogs die ik volg (dank u M.)
En toen was het alle remmen los... er werden afspraakjes gemaakt aan zee voor foto's (voor teasers en kaartjes), er werd naarstig op zoek gegaan naar zeekleuren etc voor kaartjes en enveloppes, er werd stevig gezocht naar originele verpakkingen voor suikerbonen die ik achteraf gezien natuurlijk gewoon in de doopsuikerwinkel vond waar ik ook vorige keer origineel uit de hoek mee kwam. Er werden kindjes-attributen vergaard voor de kindjessnoepkes. Enfin, tussen alle ellende door van de afgelopen maanden heb ik me feitelijk wel enorm geamuseerd met dat zo allemaal bij elkaar te zoeken.
En wat als mijn vrienden, familie, collega's, kennissen etc nu niet door hebben dat alles gelinkt is aan elkaar. Awel, feiltelijk zou me dat verwonderen gezien ik er toch véél reclame voor gemaakt heb, voor mijn briljant plan en eigenlijk, eigenlijk hé, ik vind het ook niet erg dat ze het niet zouden snappen... ik heb er toch maar fijn 8 maand plezier aan gehad . En ik ben er zeker van dat mijn dochter dat gaat appreciëren en de liefste, braafste, gemakkelijkste dochter van de héle wereld gaat zijn. Dank u mama voor zoveel creativi- en originali-teit!
Kijk, je kan er voor of tegen zijn tegen al die sociale netwerksites, da's een persoonlijke zaak. Ik vind het leuk. Ik ben geen spelletjesspeler of virtuele café-eigenaar, paradijseilandbewoner, boerderijhouder of zo, zo ver gaat het niet. Maar ik vind het superleuk om op die manier zo wat mensen terug tegen te komen van wie je je af en toe toch eens afvraagt 'hoe zou het nog met ... zijn'. Zoals vandaag dus. Super.
Ik gebruik het medium vooral om oude contacten terug op te snorren en om mijn vrienden, familie en kennissen een beetje up te daten over ons leven. Twitter vind ik te vluchtig en te kort, FB vind ik net goed. Zo af en toe iets in je status zetten, een paar foto's erbij. Er staat een link op Fb naar deze blog, ik vraag me eigenlijk af hoeveel van mijn 'virtuele' vrienden en kennissen hier zo al beland zijn. Sta daar niet altijd bij stil als ik hier iets schrijf. Ik schrijf hier ook niet de grootste geheimen op natuurlijk. Maar af en toe gaat het toch om echt persoonlijke dinges. Nu ja, ze horen bij mij hé en als ik hier eens een klaagpost schrijf dan zal ik op FB die dag ook niet de vrolijke mie uithangen neem ik aan .
Voor de rest, alles onder controle voorlopig! Nog 3 weekjes tot de uitgerekende datum! Het komt, het komt!
Veel gerust de afgelopen weken. Veel gehuild en veel op een rijtje gezet. Ik ben er klaar voor om nog eens mama te worden. Denk ik.
Hoe ik mij fysiek voel daar ga ik niet meer over uitwijden wegens te veel van hetzelfde en niet veel positiefs te melden. Maar het einde is nu echt in zicht en dat geeft me terug moed.
Tiemen is momenteel (allé altijd) het licht in mijn leven. Hij is zo grappig en leuk dezer dagen. Hij babbelt de oren van mijn kop, hij zingt liedjes voor mij in de auto, HIJ leest MIJ voor ipv omgekeerd. Hij zit 's avonds in mijn grote bed met grote ogen te kijken naar de avonturen van putti the pooh of shrek. Hij is zindelijk (hoera! pamperpauze!), hij eet met zoveel smaak àlles op wat ik hem voorzet, een mens zou er hobbykok ambities van krijgen. Hij speelt zo mooi met al zijn speelgoed. Hij is superlief en knuffelig en al dies meer. (en OK hij durft al eens een kindje bijten in de crèche of een keukenmuur volkrabbelen met stift of een bekertje water omgooien maar dat nemen we er allemaal bij). Ik zat vanavond te denken, 't is echt de goede leeftijd om grote broer te worden....
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
.. maar ze zorgt toch ook heel dikwijls voor andere tranen ook. Tranen van verdriet om een toekomst die er volledig anders uitziet plots. Niet alleen voor haar maar evenzeer voor grote broer en ja, toch ook wel voor mij. Tranen van onmacht omdat die stomme microben haar wéér eens te pakken hebben en we weer eens kunnen aerosollen tot in't oneindige, aan de ab gaan, gans onze planning kunnen omgooien en alle hens aan dek roepen om alles georganiseerd te krijgen. Tranen van ontroering omdat elke stap vooruit voor haar eentje is met zevenmijlslaarzen aan... rollen, zitten, brabbelen... het wordt allemaal met argusogen door zoveel mensen gevolgd dat het plots van levensbelang lijkt allemaal. Terwijl het toch maar 'gewoon' gaat om vooruitgang. Een beetje trager dan bij andere kindjes da's waar maar zeker niet belangrijker dan bij andere kindjes. In elk geval, gans dit jaar was er op dat gebied eentje met een scenario dat ik niet op voorhand had kunnen schrijven of bedenken. Gelukkig maar en gelukkig maar. We stonden er voor en we moesten er wel door met vallen en weer opstaan. Met de mooiste glimlach van de wereld om ons daarin te begeleiden.
en ik ben supertrots op dat kleine aapje.
. 
.
!
. Verder gaf ze blijkbaar (blijkbaar blijkbaar, ze IS zo gewoon) blijk van uitermate sociaal gedrag (de psychologe mocht haar uit de maxicosi halen, Maren stak spontaan haar armpjes in de lucht met een big smile helemaal gratis en voor niks erbij)
. ik hàd een bezoekje aan de boekenbeurs gepland op woensdag samen met de zoon maar u leest in de volgende alinea waarom dat niet doorgaat. (we doen van cliffhanger 
MAN, ik denk dat er stoom uit mijn oren kwam op dat moment maar dat is nog niet het einde van het badverhaal... Na een rondje in de hoek staan voor tiemen 'màmàààààà ik sta hier in mijn bloooootje!', vers badwater, tiemen in bad, zus in bad en zus uit bad vervolgen wij onze saga.... Ik zeg: tiemen mooi in bad blijven zitten, mama gaat je haartjes nog wassen. Terwijl ik Maren afdroog, inwrijf en aankleed blijft tiemen dus in bad. Ineens staat hij recht met een grijns van hier tot in Timboektoe... met de stop van het bad in zijn hand: 'Wate weg hè! 
