- Sinterklaas is geweest en de kindjes zijn heel enthousiast over al dat nieuwe speelgoed. Bij broer hebben vooral de smurfen en de racebaan succes, bij zus het huisje van little people. Ze weet al heel goed op welke knopjes ze moet duwen om reactie (geluid) te krijgen!
- Tiemen is voor de tweede keer dit schooljaar echt ziek. In oktober een oorontsteking, nu een hele zware verkoudheid. De doc vreesde eerst voor RSV maar dat bleek het gelukkig niet te zijn. Een paar onrustige nachten, koorts en veel gehoest hebben we gehad, morgen nog een dagje thuis en hopelijk kan hij dan donderdag naar school. We zullen zien, oma en opa staan in de startblokken voor opvang als het nodig zou zijn. Mama had gisteren en vandaag sociaal verlof gekregen. Hij was er zondagnacht zo erg aan toe dat ik het echt niet vertrouwde en dan blijf ik echt wel graag thuis om een ziek kindje eens in de watten te leggen. Gelukkig heb ik zeer begripvolle collega's want 't was niet echt de moment om thuis te blijven. Nog eens sorry guys!
- Maren had een sinterklaasfeestje in de crèche en omdat peter Jeroen zo lief was om bij de zieke te blijven kon ik toch meegaan. Tja, ik had het kunnen weten hé. Mijn o zo sociale dochter heeft daar ferm haar best gedaan. ah ja, ze moest die rare mannen toch een goed van dichtbij gaan bekijken niewaar.. ik weet niet hoeveel keer ik ze gaan wegplukken ben bij de Sint . En toen mocht ze eindelijk zélf naar voor voor haar 'moment de gloire'. madammeke ging rustig op schoot zitten, poseerde mooi voor de olbigate Sintmetkindfoto en vleide zich eens goed tegen de dikke buik van de Sint aan. En toen plukte mama-spelbreker haar daar vlug weer weg. En toen brak ze gewoon verder de versiering af.
- ik heb al de voornaamste kadootjes binnen voor mijn secret santa slachtoffer. Nu nog mijn 'zelfmaak' deel en dan nog wat afwerking en alles mooi inpakken. Ben heel benieuwd of ik de juiste spulletjes gekozen heb!
- vantweekend toch een paar uurtjes zoet geweest met een half jaartje foto's selecteren en doorsturen, kerstkaartjes maken en bestellen... er kruipt toch veel tijd in zo dinges hé, ik lig met jàren foto's in een schuif die nog moeten ingeplakt worden. En af en toe denk ik, zo'n fotoboek dat zou eigenlijk wel handig zijn maar kweenie, ik vind het zo leuk eigenlijk om foto per foto door m'n handen te laten gaan...
- de zoon en ik hebben vandaag dan maar van de nood een deugd gemaakt en Sinterklaas vriendelijk maar kordaat terug richting Spanje gestuurd en de kerstboom bovengehaald en versierd. ik vind dat zo een gezellige periode met de kerstboom in huis! Ik heb ook al de meeste kerstkadootjes in huis. Nog eens nadenken over de menu wel en over we hoe we het gaan aanpakken met de immobiele oma. Na nieuwjaar hopelijk vlug beterschap op dat vlak met een hele belangrijke operatie, lastige revalidatie en daarna hopelijk licht aan het einde van de tunnel!
ooooohhhh spannend! Nog 2 nachtjes slapen en dan... ik gok op een uitzinnige zoon en een iets rustiger dochter. Alhoewel het ook omgekeerd zou kunnen zijn . Ik ben superbenieuwd om de reacties te zien en dan vooral van Tiemen... Maren zal waarschijnlijk vooral kijken of ze ermee kan gooien en dan is't goed.
Tiemen krijgt de trein van Duplo, de laptop van Cars, een racebaan en een aanvulling van zijn smurfendorp. Maren krijgt het woonhuis en de garage van little people, een magisch tekenbord en de activiteitentafel van Bumba. (met dank aan oma en opa en peter jeroen voor de bijdrage )
En de mama heeft zichzelf ook getrakteerd op een Sintkado , de biografie van Marie-Rose Morel (en ik moet zeggen, de eerste 70 bladzijden kunnen mij niet echt beroeren... veel knip en plakwerk van wat al in ' de boekskes' stond en uit haar dagboeken... maar 't is mijn eigen schuld waarschijnlijk, ik had maar moeten wachten tot 6 december om te beginnen lezen )
De vorderingen van de dochter trouwens, 't is niet te doen hoe da kind verandert en hoe ze meer dan ooit samen met haar broer een samenwerkende vennootschap vormt! Deze ochtend bijvoorbeeld zet ik zoals elke ochtend nà het kleertjes aandoen Maren terug op de grond (want anders valt of springt ze uit de zetel). Ik ga naar de keuken, kom terug binnen met haar fles en madammeken zit rustigjes IN de zetel naar TV te kijken. Ik dacht, hè was ik die nu vergeten op de grond zetten? Dus ik zet ze terug op de grond om een slabbetje te gaan halen in de keuken, gelijk ik terugkom in de living zie ik door de glazen deur dat Maren haar armpjes omhoog steekt naar Tiemen, Tiemen pakt Maren vast bij haar kleren en sleurt haar de zetel in. Waarop Maren een kreet slaakt van verrukking en prompt de zetel weer uitduikelt. Waarop een bleitconcert volgt. Zucht. Dringend starten met de eerste les 'hoe kruipen we deftig en zonder ongelukken uit de zetel'.
Dus u herinnert zich van vorige schrijfsels wellicht dat ik een beetje in de knoop lag met de schoolkeuze voor maren. Mijn allereerste gedacht, met steun van de thuisbegeleiding, het COS, de downpoli... was inclusief onderwijs. (ik negeer het lager onderwijs efkens in mijn redenering, het gaat dus puur over kleuter) Maar toen begon ik te twijfelen.... want nu kunnen wij het therapiespook nog eventjes voor ons uit duwen maar dat zal niet zo blijven, eens Maren naar school gaat zal ze wat extra ondersteuning hier en daar goed kunnen gebruiken, nièt om mee te kunnen benen met de rest van de klas, want dat is dus niet de bedoeling dat ze gewoon meedoet met de andere kindjes, maar om haar eigen vaardigheden verder te kunnen blijven ontwikkelen op hààr tempo. Oe en waarom dan wel gewoon onderwijs als ze toch niet moet meedoen met de rest van de klas? Awel, omdat een downkind heel veel leert door imitatie, zeker naar gedrag toe. maren zal in haar eentje bv nooit in haar tv zeteltje gaan zitten maar als ze ziet dat grote broer in zijn zeteltje zit gaat ze dus ook in het hare zitten. Het is de bedoeling dat Maren op school vooral leert meedoen met de ander kindjes, braaf in de kring blijven zitten, op een stoel aan een tafeltje blijven zitten, werkhouding, attitudes dààr gaat het 'm vooral om. maren zal niet de kleuren moeten kennen op het einde vh instapklasje of kunnen tellen tot 3 of puzzels leggen met 6 stukjes... Maar ik dwaal af, dus ik twijfelde plots omdat mij begon te dagen dat én ganse dagen naar school gaan én dan erna nog therapie volgen wel eens heel belastend voor haar en bij uitbreiding voor ons ganse gezin zou kunnen worden... ik zie het niet zitten dat wij onze avonden moeten slijten in wachtzalen van kiné of logo. Dus leek bijzonder onderwijs mij plots aantrekkelijker want daar is de therapie gewoon onderdeel van het schoolleven, terwijl de kindjes in de klas zitten worden ze of in de klas bijgewerkt of uit de klas gehaald om therapie te krijgen. Veel minder vermoeiend dacht ik zo. Voor iedereen. Toen had ik een goed gesprek met de thuisbegeleidster hierover én met de verantwoordelijke van de crèche.. ze vonden het beiden jammer dat ik de piste van inclusie onderwijs naast me zou neerleggen en de thuisbegeleidster gaf me toch wat extra info over mogelijkheden naar het inpassen van therapie tijdens de schooluren. En ik polste eens bij de andere downmama's naar hun ervaringen. Ik ging bij de directeur op Tiemen zijn school langs, eens polsen hoe zij ertegenover stonden. En ik werd zeer aangenaam verrast. op voorhand dacht ik eigenlijk vrij direct het deksel op m'n neus te krijgen maar tijdens dat gesprek kreeg ik onmiddellijk een heel positief gevoel. De directeur wou graag meer info verzamelen voor hij een beslissing nam en natuurlijk ook op school eens polsen bij het betrokken personeel wat hun gevoel was. De thuisbegeleidster maakte direct een afpsraak met de directeur en ook zij had na het gesprek een positief gevoel. Toen verklapte de directeur al dat de kleuterjuffen er positief tegenover stonden... En mijn positief gevoel vergrootte... Ondertussen was er ook al een afspraak bij een BO school in Gent. ik ging ernaartoe met een open mind. Mijn eerste indruk was eigenlijk vrij positief... hele kleine klasjes met maximale begeleiding (6 kindjes - 2 juffen - luxe!), een 'thuis'gevoel door de kleinschaligheid, zeer grote betrokkenheid van het personeel, veel leuke activiteiten voor de kindjes, extra therapie ondersteuning in de klas... Er waren ook minpunten: heel erg verouderde gebouwen maar met een nieuwbouw op de planning voor binnen 2 jaar verwaarloosbaar én voor mij toch een veel moeilijker punt: bijna geen ouderbetrokkenheid op school.... je geeft je kind af aan de deur of aan de coordinator, je komt zelf nooit in de klas... allen interactie met de juf mogelijk op officiele momenten als teamvergadering of oudercontact...je mag als ouder zelfs gewoon de school niet binnen. Raar. Het gaf een beetje het gevoel van 'moei u niet!'. Een andere downmama die de school ook bezocht had, had net hetzelfde gevoel. Hm. enfin, ik onthoud de school om verschillende redenen maar als het ooit nodig is zal ik er toch nog teruggaan voor een deftig gesprek hierover want dat is voor mij toch wel een breekpunt. Bij tiemen op school is er maximale ouderbetrokkenheid, er zijn àltijd ouders aanwezig op school om te helpen met vanalles en nog wat..
In het voorjaar ga ik de andere BO scholen in het gentse bezoeken, eens kijken of die geslotenheid een algemeenheid is in het Bo of niet en eens kijken bij welke school we ons dan het beste voelen, alles in acht genomen.
En dan, dan kreeg ik eindelijk het verlossende antwoord van tiemen zijn school... Maren is er heel erg welkom. De reactie van de interimdirecteur en het secretariaat is hartverwarmend en ik ben dan ook deze ochtend mijn kleine poppemie gaan inschrijven.... september 2013 is de schoolstart voor Maren voorzien, als inclusiekindje op een gewone school. En de mama is supertrots op haar kleine meid en heel erg blij met de kans die we krijgen....
Dus wij gingen een midweekje weg met onze favoriete vakantiegezelschap, Tiemen zijn alltime favourite girl - en pas op de liefde duurt nu toch al meer dan 2 jaar! - Janne. (en de mama natuurlijk, dat spreekt). Ze hebben zich rot geamuseerd die 2, samen zwemmen, samen fietsen, samen steppen, samen knutselen, samen in bad, samen eten, àlles samen .
Het was een hele leuke, ontspannende vakantie maar het àller àllerleukste moment was er al meteen de eerste avond. De mama van janne legt een kindercd op en hoppa ons kinders pakken mekaar stevig beet en placeren een slowke.....de éérste slooooowww, van ons kinders.... sàmen! Wat 2 ontroerde mama's opleverde waarvan gelukkig ééntje bij de pinken genoeg om er een stukje van te filmen. (merci K!)
Wiehow mensen, wij hebben daar beeldmateriaal van. En jullie hebben er geen idee van hoe ik al zitten fantaseren heb hoe ik die 2 later met dat filmke ga plagen... ooooh dat gaat bovengehaald worden op de meest genante momenten eerst. HA!
(maar stillekes hoopt de mama op nog vele herhalingen van de slow.... met als apotheose eentje met de gepaste kleding, op een ander liedje best, in een schoon zaal met heel veel mensen... en 2 ontroerde mama's).
Dream on hoor ik u denken... tja wie weet maar toch... ge weet nooit hé!
21 maand that is! Haha! Mijn prutsken wordt groot plots. 't is een felle madam, altijd al geweest, maar nu ze ouder wordt, wordt dat dus duidelijker en duidelijker. Nja nja. Tof zenne, daar nie van. Maar soms ook een beetje lastig. Ik illustreer efkens met een paar voorbeelden....
Favoriet eten: àlles maar wel NU, niet 10 seconden nadat ze veilig ingegespt zit in de stoel maar binnen de 1 seconde aub of ik roep! favoriet speelgoed: àlles maar dan ook àlles, ook en eigenlijk zéker dat van broer. favoriet tijdverdrijf: knopkes duwen.... elk bakske, machien, elektrotoestand moet er aan geloven met bleitconcerten tot gevolg als plots babytv plaats maakt voor Kanaal Z. favoriet kledingstuk: euh alles behalve dinges voor aan de voeten... schoenen, pantoffels, sokken, whatever, wij doen daar NIET aan mee mama! favoriet drinken: oe, is er méér dan één drinken dan? Er is toch alleen maar fles of wa? Hm.... (bekers water dienen toch wel degelijk om om te gooien of indien er per vergissing een slokje van genomen is om uit te spuwen niewaar) favoriet tijdverdrijf nr 2: mama's dvdkast en boekenkast legen... (en telkens opnieuw moet ik mama uitleggen dat boekjes en/dvd's van Bumba het enige legitieme is wat in die kast mag.. tsssss)
Ik kan nog efkens doorgaan. in elk geval mijn leven ziet er wel interessant en gevarieerd uit elke dag zo tussen het opruimen, wassen & strijken door word ik dus gratis en voor nikske geentertained door de dochter.
Maar 't blijft een schatje natuurlijk hihi. Ze weet verdomde goed hoe ze iemand rond haar kleine pink moet winden, efkens 'adjes djaaie' mompelen en de volledige natie is in vervoering, keer kiekeboe spelen met de mensen en er wordt een nieuwe nobelprijs uitgevonden... vooral in de crèche worden er constant nieuwe superlatieven aangevoerd om de kleine ster te beboffen. woesies!
op gezondheidsvlak niks bijzonders te melden behalve....dat wij precies gelijk een beetje gezonder zijn dan vorig jaar.. op de occasionele neusverkoudheid na valt dat dus zeer goed mee voorlopig. hout vastgehouden: check!
Op motorisch vlak, tja we staan recht en we zouden al eens rond de salontafel een paar stapkes zetten, we beginnen vooral goed ons evenwicht te vinden nu, gaan rechtstaan lukt nu toch al met 1 handje als steun en we blijven ook merkelijk langer staan. 't gaat vooruit dus. En we kunnen perfect de ballen in de ballenmachien terugsteken, de ringen rond de kegel doen, blokjes op mekaar zetten... volgende uitdaging: de blokkenstoof!
Op schooltoekomstvlak... hm, Ik heb dus na lang wikken en wegen toch maar gevraagd aan Tiemens school of Maren daar als inclusiekindje terecht zou kunnen. En ze zijn er over aan het nadenken... voor half november zouden we het verdict moeten weten, 't wordt dus een spannende week (al een chance dat ik in een subtropisch zwembad zit en niet veel tijd ga hebben om na te denken ). En op 16 november heb ik sowieso een afspraak in een Bo school hier in Gent om eens de sfeer te gaan opsnuiven...
Voilà dat was het zo'n beetje...; er staan een paar nieuwe foto's op de fotosite van mijn 2 schatten. En nu moet u mij excuseren want ik moet dringend mijn badpak gaan passen (midweekje bungalowpark... yippeeeeeeeeee!)
Is dat nu nog maar 3 november... aan de lading sintboekjes en de uitzinnige kleuter die hier elke dag door de living raast te merken dacht ik toch dat het al 5 december was!
De keuze is al gemaakt. Allé hij verandert elke dag nog, maar mama heeft de keuze al gemaakt, HA! En de Sint die heeft zijn kadootjes al keurig netjes verstopt in mama's kleerkast, HA!
De uitzinnige kleuter wil - en ik maak nu een opsomming in willekeurige volgorde - smurfen, véél smurfen. En clickx. En een racebaan. En de trein van Duplo. En terwijl we bezig zijn ook de manege van Duplo. En een schoolbord. En een gitaar. En o ja de grote tractor van Duplo. En een Barbiehuis en een Barbiebus en véééééééél Barbies! En de laptop van Cars. En Mickey Mouse Clubhouse. En een grote kraan. En een vrachtwagen. En een trein (hadden we da al nie?), En een pop. En een winkelwagentje. En een kassa. En. En. En.
En hij kiest ook voor zusje. Ik denk dat zusje pleemobiel wil mama! DIT! (het ridderkasteel that is). En zusje wil ook de draaimolen van de paardjes mama. En een pop! En het Barbiekasteel!
En ook mama valt in de prijzen. 'Niks om te werken hé mama'.( ok mijn opvoeding wèrkt!) Oooh kijk, ik weet wat jij wilt: een werkbank van Cars! (Oh Joy! Ik heb chance zeg!) Of dit mama: een voetbaltafel (jaja...)
En dan zullen we vantweekend eens de brief voor sinterklaas maken .... mama zal 'helpen'. Mooeehaaaaa!
Jajajaja.... nadat ik enkele weken geleden de uitnodiging van Tess kreeg in mijn mailbox heb ik er toch efkens over nagedacht. Want vorig jaar kreeg ik een superdesuperleuk kadootje van deze blogster maar kwam ik zelf hopeloos in de problemen met de deadline door een zieke dochter en niet op tijd begonnen etc etc en leverde ik mijn kadootje schaamteloos een week te laat af.
Maar ondertussen begon ik toch mijn moodboard al wat samen te stellen en nu ik de laatste week op zoveel blogs het welbekende logo weer zie verschijnen kriebelt het hier ook weer te hard.
Mijnen zoon zag het hélemaal zitten! Halloweenfeest op school! We gaan samen inschrijven op het secretariaat van de school en de juf legt duidelijk uit wat er allemaal te doen staat: een spookkasteel, voeldozen, heksen, spinnensoep en andere griezelige drankjes, een griezeldj, .... Ik vraag aan de stoere man: "én, zie je het zitten?". Twee blinkende ogen en een hevig knikkende zoon. Dus moeder schrijft in en betaalt.
Oma en opa opgetrommeld om zus een uurtje of 2 te entertainen terwijl wij gaan griezelen. Het internet afgeschuimd op zoek naar een passend schminkgezicht voor bij zijn skeletpakje. Eindelijk is het vrijdag, als ik Tiemen ga afhalen in de opvang zijn ze al volop bezig met de voorbereidingen van het feest en om de magie niet te bederven sluip ik met Tiemen weg langs de lange schoolgang ipv over de speelplaats.
Een uurtje later staan we er terug, verkleed en geschminkt en werkelijk, hij ziet er écht griezelig uit. Het begint al te schemeren. Ideale setting! En dan.... 'Mama ik ben een beetje bang'. Ah daar is de eerste heks. Een juf die ik onmiddellijk herken maar Tiemen dus niet. En daar zijn de eerste traantjes al. De juf doet haar hoed en pruik af en probeert Tiemen te troosten 'hei kleine jongen, ik ben het, juf X'. Nietske Juf x, een heks ja! De kleine jongen is met niks te overtuigen. Of toch, hij is bereid om het schoolterrein op te gaan en eens rond te kijken naar wat er allemaal te beleven valt. We kopen bij een paar zeer overtuigende heksen een lampionneke, we staan te kijken terwijl een heuse toverdrank bereid wordt, Tiemen mag 2 kadootjes kiezen bij een andere heks, we drinken een bekertje pompoensoep. En tussen al die dingen in fluistert hij telkens opnieuw 'ik wil naar huis mama'. Arme kleine jongen, zo uitgekeken naar dat feest, een ganse week lang en dan zo'n teleurstelling....
En ik had zijn gezichtje dus echt niet wit moeten schminken... want onder de schmink zie je zo zijn eigen witte, angstige gezichtje....
For the record: we vertrokken thuis om 17.30 uur en waren om 18.05 uur terug thuis . Oma en opa hebben nog nooit zo ne korten babysit gehad
Dat 20-maanderken maakt plots spectaculaire vooruitgang op motorisch gebied. Ze stapt nu rond de salontafel, langs de zetel, langs de lage tv-kast en veel zitten is er niet meer bij, rechtstaan! En terwijl we bezig zijn, de trap beginnen opkruipen, da's ook nieuw. Het maakt dat mama overal ogen moet hebben momenteel want de kleine meid heeft nog niet altijd door dat wàt ze doet soms tot gevaarlijke situaties leidt. Maar we zijn blij dat ze plots met een rotvaart vooruit gaat natuurlijk! Ben benieuwd hoe lang het nu gaat duren om de zetel eens los te laten en die 2 zelfstandige pasjes richting salontafel te zetten. Ik zweer het ik geef een feestje als ze alleen stapt!
Een vriendin zei deze week dat ze nog altijd wacht op de zomer.... ik ken het gevoel... die prezomer in de lente zijn we al lang vergeten, de echte zomer was er geen en nu hebben we al een paar keer een leuk nazomerweekend gehad ja. We moeten daar blij om zijn 't schijnt. hm hm. Het jaar loopt verdorie stilaan naar zijn einde zeg, En zonder op de feiten vooruit te willen lopen (want we hebben nog 2.5 maand te gaan natuurlijk): het was geen topjaar. Eerst de lange zieke winter van de dochter en toen dat net wat verteerd was en we aan het genieten waren van een leuke vakantie, valt de oma in panne. En wat leek een banaal iets te zijn wat met een kleine kijkoperatie verholpen kon worden, sleept nu al een half jaar aan. Een half jaar extra zorgen alstenblieft. En het einde is nog niet in zicht. Vervelend voor haarzelf in de eerste plaats natuurlijk maar ook voor mij mag en moet het stoppen want ik zit op mijn tandvlees. Emotioneel maar ook fysiek. Ik ben zo moe dat slapen niet echt meer helpt en de chronische ontsteking in mijn schouder helpt echt niet.
Maar bon. Binnenkort goede vooruitzichten, een midweekje bungalowpark. Ik kijk er ongelooflijk naar uit. U heeft er geen gedacht van.
Om nog eens even terug te komen op mijn vorige post... er staat oa een alinea waarin staat dat niks je kan voorbereiden op het moederschap en wat dat allemaal teweeg brengt in je leven.
Een vriendin van me zei na de geboorte van haar oudste dochter, 'ik mis mijn vorig leventje niet, oké het is aanpassen, het is organiseren en het is plots een totaal ander leven. Wat ik wèl mis is het gevoel om 'onbezorgd' te kunnen zijn'.
En dat is zo waar hé....; het is ook dàt waar ik het meeste mee worstel. Want dat kàn dus niet meer eens je mama bent. Kindjes zijn je eerste en laatste gedachte overdag en 's nachts ben je er onbewust ook mee bezig (of loop je rond om ongelukjes op te ruimen, slecht slapende peuters te troosten of nachtmerries weg te wuiven). Ze zijn er àltijd. is het niet fysiek aanwezig dan wel in je hoofd. Altijd en overal.
Er zijn altijd dingen om over na te denken. Kleine dingen, grote dingen. Beklemmend soms. Angstaanjagend ook soms. Glimlachend soms. Melancholisch soms. Maar het is er altijd. Al-tijd.
Ik slaap slecht de laatste tijd. Te veel aan het nadenken. Te veel om over na te denken. Dringend tijd om mijn hulplijn nog eens op te zoeken en terug wat perspectief te krijgen.
Begrijp me niet verkeerd hé... ik heb absoluut geen spijt van mijn beslissing om mama te worden. Maar het is niet alleen leuk, inspirerend, fantastisch, rozegeur & maneschijn. Het is soms verdomd moeilijk.
(En ik ben jaloers, ik geef het toe . Jaloers op M & S. Die het hele kindjesgedoe (voorlopig?) aan zich voorbij laten gaan. Die binnen enkele maanden hun rugzak en tent pakken en 9 maanden de wereld intrekken. Zonder zorgen. Goeie reis trouwens.. en babbel er toch maar eens over ook tijdens die 9 maand.. over dat hele kindjesgedoe )
Ik zit in een praatgroep voor mama's van speciale kindjes... één van de mama's postte onderstaande tekst. Ik werd er stil van. Nog eens. Zo herkenbaar....
Wist je het op voorhand? Mensen stellen me die vraag met de regelmaat van de klok. Toch het laatste anderhalf jaar, sinds de geboorte van mijn jongste zoon. Want die heeft Downsyndroom. Wist je het op voorhand? Het lijkt een neutrale vraag, maar is dat haast nooit. Schrap die haast maar. De vraag houdt altijd een gevoel in die de vraagsteller nauwelijks kan verhullen. Verbazing, bijvoorbeeld. Een schijnbaar onschuldige toonaard. Je hoort vandaag tijdens je zwangerschap al te weten of en wat er aan de hand is met het kind dat in je buik groeit. Soms sluipt er in die verbaasde vraag een klein en venijnig toontje. Zoals bij die Spaanse kinderarts die me in nauwelijks mis te verstane bewoording liet weten dat ik een maatschappelijk onverantwoorde keuze had gemaakt door een kind met een handicap ter wereld te brengen. Met een onverholen minachting zei ze: Tsja, er zijn nu eenmaal altijd van die vrouwen die het emotioneel niet aankunnen om een zwangerschap af te breken. En vervolgde: U weet toch dat er zoiets bestaat als vroegstimulering? Doet u dat maar met uw kind, dat hij later uit werken kan, horloges in elkaar zetten, bijvoorbeeld. Het is wel belangrijk dat deze mensen later nuttig zijn in de maatschappij. Waarbij het nut van het anders-zijn en de rijkdom die dat ons allen brengt totaal uit het oog verloren wordt, wegens niet economisch verrekenbaar. Jammer. Maar het meest klinkt door die vraag de angst. Zeker bij de vrouwelijke gesprekspartners in de vruchtbare leeftijd. Het kan mij ook overkomen, hoor je hen denken en ze klampen zich met de moed der wanhoop vast aan de reddingsboei die gynaecologen en professoren genetica hen uitwerpen. De nieuwe goden. Die het leven rimpelloos kunnen doen verlopen, het perfecte kind kunnen garanderen. Die ons de illusie voorschotelen dat wij het leven en de natuur onder controle hebben, naar onze hand kunnen zetten. Zij moeten ons doen vergeten dat we klein zijn en kwetsbaar en in het licht van de eeuwigheid eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Dat we bang zijn. En elke confrontatie met een van de norm afwijkend kind lijkt bij veel mensen die levensangst te activeren. Mijn vraagstellers willen het niet gezien, gehoord of geweten hebben. Ik had het op voorhand moeten weten en er iets aan moeten doen, zodat zij het niet hoefden te weten. Maar wat weten we nou eigenlijk op voorhand? Dat we leven en sterven gaan. En als we een kind krijgen, dat we ouder zullen worden. In elke zin van het woord. En daarmee is alles gezegd. Soms zie ik in de supermarkt de klassieke scène van een hysterisch over de grond rollende peuter en een verhitte moeder die zin heeft om te slaan. Of knetterhard te gillen. Maar tegengehouden wordt door alle blikken die op haar gericht zijn. Een venijnig duiveltje in mij heeft dan zin om te vragen: En, wist u het op voorhand? Geen vruchtwaterpunctie die je hier op voorbereidt. Op hun boevenstreken, peuterdriften, pubernukken. Op de zorg die ze vragen, het geduld dat je moet opbrengen, elke dag opnieuw. Op alles wat hen overkomen kan en de angst die je daarbij voelt. Met de hand op de controleknop willen wij het leven op onze maat snoeien. Het dwingen te luisteren naar onze verwachtingen. Maar wie leven schenkt, krijgt leven in zijn glas. En soms lijkt het dat met elke stap die de prenatale wetenschap vooruit zet, de mens een stap achteruit zet in de aanvaarding van dat leven. In al zijn vormen en gedaantes. Bereiden we liever eenheidsworst dan het leven te eten zoals het geserveerd wordt, in al zijn broodnodige diversiteit? Zijn we zo bang geworden en zo week dat we dat niet meer durven? Zo blind dat we de meerwaarde niet meer zien van elke mens die geboren wordt, met of zonder handicap of chronische aandoening? Een bevriende moeder wiens jongste ook Down heeft, rekende uit dat er wereldwijd 7,5 miljoen mensen met Downsyndroom zijn. Dat is een heel volk, een natie. Ik zie het land waar zij wonen voor me, er wordt veel gezongen, gelachen en gedanst op Kabouter Plop muziek. Een pretpark is het: Hopsaland, ofzo. En niemand is er chagrijnig en niemand beoordeelt er de ander op uiterlijkheden. Iedereen bekijkt er het leven vanuit dat verfrissende, kinderlijke perspectief dat de gemiddelde volwassene lang verloren heeft. Het land leeft van toerisme. Elk jaar zakken overspannen en emotioneel verwaarloosde buitenlanders naar Hopsaland af. Om te onthaasten. Om hun batterijen op te laden. Om op hun hartswaarde gewaardeerd te worden. Wie ben je werkelijk? vragen de Hopsalanders als ze de paspoorten van de vermoeide reizigers afstempelen, en mogen we je graag zien? Wat een massief Bruto Nationaal Product zou zon land niet genereren. Met jaloerse ogen zouden naties de welvaart van hun vakantiebestemming aankijken. Zou dit volk dan mogen blijven bestaan? Zouden we dan pas zien dat ze nuttig zijn voor de maatschappij? Wist ik het op voorhand? Nee. Eigenlijk weet ik niets op voorhand. Hoe het moederschap me zou veranderen. Wat het van me zou vragen. Dat wist ik pas toen mijn oudste zoon als een rozig bolletje behoefte in mijn paniekerige armen lag. Ik wist op voorhand ook niet hoe ik boven mezelf zou uitstijgen. Dat wist ik pas toen ik na de zoveelste slapeloze nacht toch nog de moed vond om een brakend kind te troosten. En dat de geboorte van mijn jongste zoon mijn leven en levensvisies zo drastisch zou veranderen, kon ik nog minder bevroeden. Oh, er zijn best veel momenten dat ik denk: had ik het op voorhand geweten . Dat zijn de momenten waarop ik moe ben, de oudste zoon me het bloed onder de nagels haalt, de jongste naar de kinesist moet en daar onze verwoede pogingen om hem aan het kruipen te brengen vrolijk weglacht. Momenten waarop de niet- aflatende zorg me te veel wordt. Het is dan altijd Robin, mijn jongste met Downsyndroom, die economisch niet renderende jongen, die me in de ogen kijkt, diep binnen in me kijkt, me echt ziet, graag ziet en woordeloos zegt: je doet het goed, mama, je bent geweldig. Geen vruchtwaterpunctie die me dat nog afneemt. Goed geweten.
(Elke Hubens, mens en moeder van Simon (4 jaar) en Robin (20 maanden) Bron: Handiscoop, september 2004)
Een kind met een etiket. Een kind dat etiketjes haat. U begrijpt mij niet waarschijnlijk. Voor mij werd veel duidelijk met 'het etiket'.
Mijne zoon is een stoere piraat, een koene ridder, een hevige voetballer, een Tommeke Boonen op zijn fietske. Maar hij is ook een héél gevoelig, superaanhankelijk jongetje. Een jongetje dat optimaal functioneert als er wat regeltjes en wat structuur aan te pas komen. Een jongetje dat graag weet wat er gaat gebeuren en met wie. Een kind dat niet zot is van verrassingen. Een jongetje dat 's nachts druk bezig met is met al die vermoeiende indrukken van overdag te verwerken en daar heel veel last mee heeft. Een jongetje met scheidingsangst in het vierendertigste kwadraat.
En dan heeft de juf het plots over hoog sensitief. En geeft ze daar wat uitleg bij. En schrik je om zoveel herkenbaarheid. En dan vind je een site met info en kenmerken. En val je van je stoel. Van herkenbaarheid. Hoogsensitieve kindjes houden niet van etiketjes. Etiketjes in hemdjes, broeken, t-shirts, .... Tiemen heeft een bloedhekel aan die dingen. En da's maar één van de dingen waarvan ik zei dàt is het. Daarom is het.
Voor alle duidelijkheid: Ik ben géén fan van kindjes met etiketjes... maar als mama ben ik heel blij om een verklaring gevonden te hebben voor een aantal dingen. En met een paar heel eenvoudige tips gaan we nu ons leven wat herinrichten en hopen we op een rustiger kindje. Een kindje dat wat meer vertrouwen heeft. En op termijn hopelijk een kindje dat al eens een nachtje zonder zijn mama in de buurt kan.
Een nieuw rubriekje hier want er komen soms zo grappige dingen uit dat mondje van mijn eigenste kabouter babbel dat ik ze érgens wil opschrijven om ze later nog eens glimlachend te herlezen....
Tiemen gaat slapen... ik vraag of hij nog moet plassen. hij zegt neen. Ik zeg 'zeker hé, wat ik wil niet dat ik binnen 5 minuten al terug naar boven moet komen omdat je moet plassen.' Tiemen: 'ik ga zeker 10 minuten wachten om te roepen mama'.
Zoals elke ochtend een huilbui bij het vertrekken naar school. We komen aan op school, ondertussen is alles rustig. ik doe de autodeur open, maak de gordel los en Tiemen blijft zitten. ik zeg 'allé komaan, we zijn al te laat..'. 'Wacht, zegt Tiemen, ik moet eerst mijn drama's nog wegdoen!' (drama's.....tranen dus...)
Mama mag ik met de aplicine spelen?
Toen ik klein was was ik nog een kind, een echte baby hé mama en dan had ik een rommelaar....
ik wil gaan fietsen mama, want ik wil lawaai maken met mijn tingeling! (tingeling...fietsbel dus)
Vandaag was mijn grootste clown dus jarig... ein-de-lijk.... ofte... nu al? 't is te zien vanuit wiens perceptie niewaar....
Voor de grote jongen kon het allemaal niet snel genoeg gaan. Een gans scenario uitgeschreven voor 'zijn' feest, wie er allemaal aanwezig moest zijn: mama en zusje en peter Jeroen en oma en opa en Janne en Katrien en mémé en pépé en Hera en meter Hilde en Nonkel Bob en Hannelore en Elise en Annabel. En mama ik wil een taart met slagroom en chocolade en veeeeeel fruit en een prins! En ik wil een groene kroon! En er moeten slingers hangen en veel ballonnen.
En afgelopen zondag was het dan zo ver. iedereen op het appèl (behalve oma en opa die jammer genoeg door een buikgriep gegijzeld waren thuis), er was een taart met prins, een groene kroon, slingers & ballonnen én een lading kadootjes om u tegen te zeggen. En hij heeft genoten... zijn glunderend gezicht op de foto's spreekt boekdelen...en toen iedereen weg was en we samen eens keken naar alle nieuwe aanwinsten voor de speelgoedkast kreeg mama een dikke knuffel en een 'dank u mama voor mijn mooi feest'. Zo maar. Spontaan. Slik. Pink.
Vandaag was dan de feitelijke grote dag en die mocht hij op school vieren met zijn vriendjes. Mama had - alweer volgens het scenario of wat dacht u - cupcakes gebakken en versierd en Tiemen kreeg de kroon terug op en stapte met een glimlach van hier tot in Timboektoe zijn klasje binnen. kreeg dikke kussen van de aanwezige juffen en werd vandaag seriues in de bloemetjes gezet.. ze hebben in de loria gezongen mama! en ook eppie beurdee en ook van hie hie hoera! En we hebben gedanst en daarna hebben we de cakejes opgegeten. En er was er eentje over en dat mocht Tiemen blijkbaar aan de directeur gaan geven en daar kreeg hij een dikke duim van. Het kan niet op. En kindjes die jarig zijn die krijgen de verjaardagskoffer mee naar huis en wat zit daar in.... een kadootje voor de jarige én huiswerk voor mama! (mama moet een verslagje schrijven van de festiviteiten - zou een link naar deze post ook goed zijn? )
En omdat je nooit genoeg kan feesten breit mama morgen nog een klein verrassingsuitje aan de verjaardag... mama en Tiemen gaan samen plopperdeploppen!
En omdat Tiemen toch een klein beetje triest was omdat oma en opa er niet bij konden zijn volgt er volgend weekend nog een heel klein minifeestje...
En zo is het nieuwe schooljaar hier ook weer van start en zijn we al weer ondergedompeld in de wat rigidere structuur. En met succes want mijne zoon is merkelijk rustiger, geen woede aanvallen meer, slaapt beter... Ik heb met de start van school ook onze ochtendindeling wat veranderd. opstaan, direct badkamer binnen, kleren aan, naar beneden, aan de keukentafel eten en pas daarna mag er - afhankelijk vd tijd die overblijft - nog wat tv gekeken worden. En wat een verandering zeg... de chaotische, luidruchtige ochtendspits is veranderd in een rustige ochtend voor iedereen. oef. En ook 's avonds is het allemaal wat stricter en vooral vroeger, tegen 19.15 uur liggen er hier 2 kindjes in dromenland.
Tiemen zit bij juf Nele in de bijtjesklas, samen met 23 andere kindjes. tweede en derde kleuter samen volgens de filosofie van de school. En hij was van de eerste moment dol op zijn juf, die dikke duimen geeft, gitaar speelt, liedjes zingt... jaja we have a winner!
Maren is op 1 september ook overgegaan naar de kleine ravotters, de kleinste peutergroep in de crèche. En ze vindt het leuk maar het is precies wel vermoeiend . Om 18 uur is ze doodmoe en kan je maar beter zorgen dat haar eten vlug genoeg in haar mondje zit want anders is er luid protest. Ik kan goed geloven dat ze moe is, ze trekt zich nu volop recht aan alles en ze buitelt, kruipt, klautert in de crèche op en over alles wat ze tegenkomt... zeer goed voor de ontwikkeling van haar beenspiertjes natuurlijk...
En zo gaat de zomer langzaam (alhoewel langzaam..) over in de herfst... pfff. Not likin' it at all!
Eén van de trouwe lezers van mijn blog is zaterdag plots en vrij onverwacht overleden.... Veel te jong...
Rust zacht lieve Daphné.... Bedankt voor je reactie hier ooit en de vele mailtjes tussen ons die erop volgden.. ik zal al je goede raad zeker meenemen in mijn beslissing voor Maren haar schoolkeuze en wat ik ook beslis, als ze maar een greintje van het doorzettingsvermogen dat jij had, mag hebben, dan zal ik een hele fiere mama zijn... Hopelijk worden je hondjes, waar je zo veel aan had, nu goed opgevangen.....
Dat er hier serieus nagedacht wordt de laatste weken/dagen. Over belangrijke zaken. Inclusie onderwijs of niet? Hm. Ik was/ben zeer pro inclusie maar heb serieus schrik voor de dingen die erbij komen, al het geregel, het constant moeten 'onderhandelen' over je kind. Het heen- en weer gesleur tussen school & revalidatiecentrum. Maar ik ben ook niet overtuigd van Buitengewoon onderwijs en dat is grotendeels omdat het voor mij totaal onbekend terrein is.
Dus dank u downmama's en bammams (mijn persoonlijke denktank hihi) voor alle raad en steun en het delen van jullie ervaringen...
Dank u crèche voor het leuke nieuws dat Maren desnoods tot aan haar 18 jaar daar mag blijven... (allé 18 is nu overdreven maar ze mag toch een serieus stukske van de kleuterjaren in de crèche blijven tot ze er klaar voor is en dat mama er klaar voor is en we een goede oplossing gevonden hebben waar iedereen zich in kan vinden)
Staan de volgende maanden op de agenda:
- afspraak maken op Tiemen's school om te polsen hoe zij staan tgo inclusieonderwijs en of ze de uitdaging zouden willen aangaan.. - afspraak maken op een school voor bijzonder onderwijs om de sfeer op te snuiven en wat informatie te krijgen... - verder nadenken
Het gaat hier dikwijls over de dochter, ik heb nochtans een zoon die soms voor 10 telt!
Bijna 4 is hij, hij telt de dagen af voor hij zijn kaarsjes mag uitblazen, dat er gezongen wordt voor hem en vooral dat hij zijn kadootjes mag openmaken. Heelder dagen komt hij aanzetten met kado-ideeën. o kijk mama een vliegtuig! Een een trein! En een pinguin! Dat heb ik ook nog niet (talking Duplo). Of dat hij voor z'n verjaardag een uitje naar Plopsaland wel zou zien zitten. En dat hij een taart wil met veel fruit én slagroom. Jaja. We tellen af.. allé hij toch, mama iets minder toch. 4 begot. Waar gaat dat eindigen... daarna 5 zeker en dan 6 en... pffff. Ik mag er niet aan denken.
De kleine blonde god is hemel en hel momenteel. Hel omdat hij blijft woede-aanvallen krijgen om u tegen te zeggen. 'laat mij' en dan weet ik het wel. Er volgt dan ofwel zware ruzie met mama omdat 'laat mij' nu echt wel niet kan. ofwel laat ik 'm idd en dan gooit hij met deuren (de deur van z'n speelhuisje gelukkiglijkst meestal), gooit hij blikken, of begint hij met speelgoed te gooien. Zucht. ik vind er geen antwoord op momenteel. En hoop dat het weer zal overwaaien, ooit. En ondertussen krijgt hij een time-out ergens waar ik hem niet kan zien en hij mij niet, zo gaat het nog het vlugste over. Hel omdat hij blijft weigeren van in z'n eigen bed te slapen... 't is alweer maanden geleden denk ik dat hij daar nog eens sliep. Ik begin er niet meer aan. Hij slaapt nu in een deftig spijlenbed in mijn kamer. Ik slaap en hij slaapt, allé behalve die paar keer per nacht dat hij 'mama' zegt en ik 'ja tiemen' moet antwoorden. Voor de rest slapen we hier. Er komt absoluut zeker ooit nog een periode dat hij met afschuw mijn verhalen aanhoort over een jongetjedatnietinzijneigenbedwouslapen.
Maar hij is ook hemel. Gewoon omdat hij is wie hij is. Blonde spring-in-'t veld. Kan niet stilstaan/zitten/liggen. Altijd in beweging. Dol op zijn zus. Grappig ('nu ben ik grappig hé mama nu ik zo'n grapje vertelt heb?'). Meisjesmagneet. (Janne, Emma, Pixie, Annabel, juf Charlotte, .. ze liggen allemaal aan zijn voeten (denkt hij )). Fantast met zijn eindeloze conversaties tussen duploventjes, auto's, smurfen. Voetballerke (mamààààààà mijn bal ligt weer bij de buurtjes). TV Kijkerke (Kaatje, de Smurfen, Mickey Mouse, Plop etc...). Vleierke ('ik kom op jouw soot zitten mama'). Eterke (àlles maar werkelijk alles eet hij met Spaghetti en Frietjes als absolute favorieten), ik kan nog efkens doorgaan..
Hij is wie hij is met al z'n eigenschappen, het is vooral een hele lieve, zorgzame uk. En hoe groot hij ook mag worden, voor mij blijft hij altijd dat kleine hulpeloze wezentje dat ze bijna 4 jaar geleden in m'n armen legden.
Nog drie weken drie en dan geven we een reuzefeestje!
Dus the misses is ondertussen 18 maand. Anderhalf! Ongelooflijk hoe vlug dat gaat...
Ze zit/staat op het randje van zichzelf op te trekken en te blijven staan... in de crèche doet ze het al blijkbaar, thuis blijft het bij verwoede pogingen en met wat assistentie lukt het wel. Maar ze hobbelt de ganse benedenverdieping af nog altijd, ik heb m'n rug nog niet gedraaid of ze zit in de keuken schuiven open te trekken en in de inhoud op de vloer te gooien of nog beter in het berghok de was te sorteren . Dus hebben wij maatregelen genomen (een afscheidingshekje geplaatst aan de livingdeur) en oh boy she is not amused... Toen ze het gisterenavond ontdekte op haar kruiptocht heeft ze me daar toch een bleitconcert van jewelste gegeven.. met de nodige theatrale armbewegingen, snikken, .... als er audities in de Vlaamse Opera uitgeschreven worden kan ze zo de hoofdrol opnemen. Grappig. En toen ik haar toonde dat zo'n hekje echt wel positieve kanten heeft ook, dat je je eraan kan rechttrekken bijvoorbeeld kreeg ik een blik. U weel wel zo'n blik.die.kan.doden. Hihi...
Ze heeft 4 tandjes (kiezen) , ze is 74 cm en weegt 9 kg. Ze draagt maatje 74/80 en schoentjes maat 18. en de meest schattige muizenpantoffeltjes maatje 17. Cute. Ze zegt mama, dada, mba (bumba) en P. P met bijhorende vinger die wijst naar Emilio Romano, onze poes. Ze kijkt doodgraag tv, en ze kijkt echt.. ze zit mee te swingen als Kaatje of Mickey Mouse zingt, ze zwaait als Koning Koos, Zaza en Toto zwaaien en ze probeert de geluidjes na te doen van babytv. Ze speelt met de ark (beestjes in de boot, beestjes uit de boot), met de duplo's en ze is zot van al haar knuffels. Ze rolt de bal terug naar broer en als 'binnen de minuut' ooit terug op TV komt schrijf ik haar in want niemand kan vlugger de doos tissues legen dan mijn dochter . Ze eet meestal alles braaf op en ze eet veel! Het enige wat wat overredingskracht zal vergen zijn stukjes fruit blijkbaar maar in de crèche zeiden ze dat dat perfect normaal is, zo'n fruitpap smaakt uiteindelijk vrij unform wàt je er ook ingooit, zo'n apart stukje fruit heeft ook een aparte smaak en textuur en dus logisch dat zoiets wat meer aanpassing vraagt, zeker bij kindjes die moeite hebben met overgangen. Dus we blijven volhouden!
En op 1 september is het niet alleen voor broer een grote dag met de overstap naar de tweede kleuterklas maar ook voor Maren! Want na 14 maand babygroep werd het wel eens tijd voor de kleinste peutergroep dachten ze in het Bengelhof. Dus nemen we met weemoed afscheid van verzorgsters Tamara en Sandra en steken we de gang over naar Katia. Maren is al een paar keer gaan wennen en dat komt allemaal dik in orde, ze vindt het nieuwe speelgoed heel fascinerend blijkbaar, ze eet daar goed, ze slaapt daar goed en ze laat zich niet doen door de grotere kindjes. ik had dat nu ook niet gedacht van dat laten doen eigenlijk . Hopelijk stimuleren de grotere kindjes daar (die allemaal al lopen) haar motorisch een beetje en de nieuwe uitdaging daar wordt ook alleen leren eten... voorlopig heb ik het nog niet ingevoerd thuis, ik geef ze wel eens een lepel in haar hand maar die belandt binnen de 1 seconde op de grond en ook bord of beker moet eraan geloven als ze eraan kan dus ik denk dat Katia zich aan iets mag verwachten.... en ik ook.
Wat kan ik nog vertellen... dat ze een hele goede slaper is eigelijk, ze slaapt van 19u tot... tja soms tot 9u, 9.30 uur en in de namiddag doet ze ook nog een dustje van een uur of 2,3.. ik klaag dus niet . En op gezondheidsgebied... we hebben deze zomer welgeteld 14 dagen het neusspoelen kunnen afschaffen, ondertussen zijn we al weer volop bezig met spoelen, druppels etc... tja, de echte Belgische zomer zal er ook wel voor iets tussenzitten hé... de NKO arts was in elk geval supercontent over haar. Met haar verminderde weerstand zijn die verkoudheden normaal en het is een kwestie van eruit te groeien..
En het allerleukste bewaar ik voor het laatst... ze draagt haar haar in 2 staartjes nu! SU-PER-SCHATTIG! (check out de 18 maand foto )
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
. En toen mocht ze eindelijk zélf naar voor voor haar 'moment de gloire'. madammeke ging rustig op schoot zitten, poseerde mooi voor de olbigate Sintmetkindfoto en vleide zich eens goed tegen de dikke buik van de Sint aan. En toen plukte mama-spelbreker haar daar vlug weer weg. En toen brak ze gewoon verder de versiering af. 
. Ik ben superbenieuwd om de reacties te zien en dan vooral van Tiemen... Maren zal waarschijnlijk vooral kijken of ze ermee kan gooien en dan is't goed. 
)
