vergrijsd door het lijden van een gestorven tijd,

met op haar boorden nog het bloedig blaken

der zon, die zacht in het zuigend westen glijdt.

Ze dragen in hun dik-bebulte koppen

gedachten van de nacht, die wordend is,

de nacht die macht en zwakheid saam zal dekken:

de pratten eik en het nederig lis.

Hun boezems zijn bezwaard met al het jammer,

dat binst de dag naar de hoge hemel kloeg;

met al het begeren, dat vergeefs aan winden

naar tijding van vermiste schepen vroeg.

Doch kalm berusten houden ze ook besloten:

gedwee aanvaarden wat beproeving gaf,

tevredenheid, die zwijgt bij hitte of koude,

innig gebed van een kind bij moeders graf.

hun schouders schoren de onversierde kist,

ze schuiven uit de hoog-gewelfde hallen

naar buiten, in de opgetaste mist.

Log weegt het lijk van de verslagen denker,

ze hijmen onder pletterende last,

hoor hoe door de ruimte, zwak ververrend,

een zonderling gelui akelig glast.

In het meest verlaten hoekje van de heide

geult, lang en smal, een pas-gedolven kuil,

hoor hoe door de ruimt, zwak ververrend,

een gillen giept, als rekkend hond-gehuil.

Ze houden stil. Het schuine schrijn zakt moeilijk

in de nauwe groef, te spaarzaam uitgediept,

hoor hoe door de ruimte zwak ververrend,

het geluid versmelt en het huilen scherper giept. 

gehuld in lange, zwarte mantels, aan

uit het kaal portaal van liefdeloos verleden,

en komen rond de nog open doodskist staan.

Daarin ligt hij, de machtige, die allen

eens baarde uit zijn God bevruchten geest,

hij die, te vroeg geboren, de verkonder

van leven voor de toekomst is geweest.

Ze naderen één voor één. Diep buigen ze over

het verstramde lichaam, en hun ijzige adem

kilt nog de koude mond en het marmeren voorhoofd,

vroom vouwen zij de blanke handen samen.

En storen even het wegend stil door het neuzelen

der korte bede in een wereldvreemde taal,

dan sluiten zij het deksel. Het voegenknerpen

kriept spoedig door de duistere, silte zaal.

die hoopt en haakt, die vruchteloos vraagt en poogt,

die, wijl ge nooit het gasthof binnen moogt,

miskenning drinkt en spotternij moet eten.

Klaag, als het nacht, uw nood bij het open raam,

en luistert dan hoe menige onbekenden

vanuit de verten het medelijden u zenden

dat leeft voor u, al weten zij geen naam.

Want hier en daar schuilt één die heeft gezworen,

één die dus best verzwegen leed begrijpt,

één die zelf voelt hoe de eenzaamheid u nijpt,

en u troost biedt uit volle deerniskorven.

Maar bovenal, keert u naar aller Vriend,

naar Hem, die dood hangt aan het kruisend teken,

en hoopt hoe al zijn wonden-monden spreken:

moed, moed. Want ziet hoe zeer Hij u bemint.

hun brandende ogen star ter kim gericht,

vol jonge hoop op het lang beloofde licht,

waarvoor ze 's nachts in hun naakte kamer baden.

Zovelen wachten in geschuwde hoeken,

en haken naar de spijs van broederwoord,

maar allen gaan voorbij, gaan achteloos voort,

en niemand komt die stumpers daar bezoeken.

Zovelen vragen slechts een zonneblik,

om als een bloem in des werelds tuin te ontvouwen,

doch blijven wolken regen brouwen,

en smacht de wind hun heftig gesnik.

Zovelen staan vergeten in het guur

hagel- en sneeuwgetij, geweerd door het leven,

ondanks hun pogen steeds teruggedreven

met barsheid van het koesterend liefdevuur.

gedrochtelijk vlotten gore wolken, zwanger

van onheil. De anders stoïcijnse tijd 

schijnt nu benauwd te hijgen, wijl hij banger

den vraten muil der nachten tegenglijdt.

Laag hangt het over de aarde en plet de lucht,

die schroeiend sluipt in de verdroogde longen,

soms dringt een brok door van een ver geluid,

of oude priesters hees de zielemis zongen

voor een bij het altaar plots gestorven bruid.

Al dichter schuift het, en het daalt al meer,

verstikkend is het, of klauwen het hart omklemmen,

het lijkt of de tred stilt van een verschrikkelijke tijd,

nog droever kermen nu de priesterstemmen

voor hem die blijft, en door het scheiden lijdt.

Dan spalkt een poos. De trans versombert nog,

een lang geheel vaart door hardvochtige aarde,

de heuvelen sidderen op onwrikbare steun,

en door het gebladerte klaagt akelig het gekreun

der rampenvrucht, die het wolkgevaarte baarde.                                                                                                                                      

verwachtend dat volharding eens toch zou overwinnen;

maar voelde hoe zijn merg in dit gewest versteef,

hoe er hem elke avond minder geestdrift bleef,

hoe hij des morgens haast de kamp niet dorst beginnen.

Nu keert hij weer van het Noorden, waar schatten zijn verspild

op steppen, in de harde korst der stof gekluisterd,

waar onverschilligheid de hoogten ondersneeuwt,

en spot bijwijlen scherp om het koene pogen schreeuwt

van hem, die naar het verleidend spel der schoonheid luistert.

Wie wil, in milder oord, het leven dat hij biedt,

de warmte die hij uitstraalt, het licht door hem ontstoken,

of zal hij, altijd iemand uit het noorden zijn,

en eindelijk verdwijnen als een ijle schijn,

als een dwaalvlam, op het sluimerend moeras ontstoken?