Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
03-08-2013
Kus 2. S.J. Van den Bergh
Het was tweemaal dat ik u, mijns harten uitverkoren, een teder kusje op uw elpen boezem gaf, en tweemaal stiet gij zonder toorn, mij zachtjes met uw handen af, terwijl gij bloosde toen ik het kusje durfde wagen.
Spreek, bloost gij alleen mijn liefste, als men u mocht mishagen? Maar wie, wie is als ik zo onuitsprekelijk rijk? Ik zie, ik lees in uw ogen, o enige vreugd mijns levens, mijn overwinning, ja, en uw verwarring tevens, een sterveling aan uw knieën ben ik, de Goden gelijk.
Maar laat ik mij aan uw armen ontrukken, nog is de tijd niet daar, die al mijn wensen kroont, te vroeg verenigd rijt ons hart, waar liefde in troont, wellicht zijn banden nog aan stukken, maak dat mijn liefde gloort zolang ik ademhaal.
Laat mij door trouwe dienst uw wederliefde kopen, hoor naar mijn zuchten, noch mijn tranen, noch mijn taal, weerstreef noch mijn bidden noch mijn hopen, betaal mijn wanhoop zelfs met koelheid telkenmaal.
De lange winters doen de lente duurzaam bloeien, de zwarte mist schenkt eerst een schone heldere dag, en Oh, de minnaar die gekneld ligt in uw boeien, moet lang tijd de hoop zijn binnenste doen ontgloeien, opdat hij onverdeeld u eeuwig minnen mag.
03-08-2013, 07:57
Geschreven door André
02-08-2013
Kus 1. S.J. Van den Bergh
Waarom ik de ogen sluit in menig zalige stond, als van uw blanke arm omsloten, door mij de zoetste kus van uw fluwelen mond, mijn schone Dafne, wordt genoten.
En ik aan uw zachte lippen kleef, als het bijtje bij het ochtendblozen, aan het bladsatijn der lenterozen, en ik van zoet genot schier aan uw boezem sneef. (1)
Het is zoals ik vrees, dat mij de schittering van uw ogen, bij het smaken van die nektartogen, (2) mij verblinden zal, gelijk de gouden zonnegloed de wandelaar, als hij staart naar 's hemels effen bogen, het gezicht op eenmaal derven doet.
En ik, die enkel wens te leven, opdat mijn oog zich staag verlustigt in uw schoon, en ik uw bekoorlijkheden in zangen eer zou geven, hoe vond ik dan één enkele toon, om uw aanvalligheid, o zuster van Dioon.
Waarmee ik nu dag aan dag, u telkens meer zie pralen, en die in mijn ontvlamd gemoed, met onweerstaanbare macht de liefdevlammen voedt, om dan waardig en naar waarheid te vertalen.
(1):sneef=bleef, voor altijd blijven (2):nektartogen=het zuigen van nektar
02-08-2013, 07:34
Geschreven door André
01-08-2013
De Geest Gods 3. S.J. Van den Bergh
Zij glijden uit bij het worstelend horten, en Jacob, eindelijk neergedrukt, zwikt, valt, en heeft bij het nederstorten, de engel met zich neergerukt. Eensklaps van vrees en woede aan het blaken, weet hij zich uit de arm te slaken, van de almachtige, die hem bestrijdt, rukt hem ter aarde, bestijgt hem weder, en zet de knie overwinnend neder, op 's vijands borst, die zwelt van spijt.
Maar Jacob heeft hem pas bedwongen, de worstelaar, die hij zwichten doet, of op zijn beurt wordt hij besprongen, en zwoegt weerom onder vijands voet. Ja, nu winnend, dan verwonnen, strijdt hij sinds het heer van zonnen, aan het nachtkleed zichtbaar is geweest, tot weer de dag zich oostwaarts wendt, de mededingende onbekend, en het was des Heeren Geest.
Eens daalt de adem uit den hogen, rustend, zwijgend, wachten wij, wij die niets uit ons zelve vermogen, wij, slechts een harp vol melodij. Laat ons als het rustend speeltuig zwijgen, geen enkele klank omhoog doen stijgen, roert niet Gods vinger ons het gemoed, totdat de hand uit hoger oorden, de snaar, waarin de reine akkoorden, slechts sluimerend weder trillen doet.
1838
01-08-2013, 07:56
Geschreven door André
31-07-2013
De Geest Gods 2. S.J. Van den Bergh
Maar wat wacht ons, leven of vernielen, de geest die spot met onze bede, mag ons slechts op zijnen tijd bezielen, en smaakt hier nimmer levensvrede. Bieden wij hem voorhoofd, mond en ogen, door nevel, waas noch smet betogen, gelijk een blanke maagdenstoet, als zij heilige plaatsen nadert, de weg bestrooit met palmgebladert, waarlangs een God haar tegenspoedt.
Het land der vaderen uitgetogen, alwaar hij het levenslicht ontving, verscheen weleer voor Jacobs ogen, geheimnisvol een vreemdeling. Zijn grote zwarte ogen vlammen in het donker, vlammen hem toe met blauwend lichtgeflonker, en van zijn voetstappen dreunt de grond, zijn boezem golft van gramschap hijgend, en de adem, uit zijn neusgaten stijgend, galmt als een woeste stormwind rond.
Een wijl eerst meten zij elkander, in stilte, die geen zucht verstoort, en plotseling werpt zich de één op de ander, door de eigen aandrift aangespoord. Hun voorhoofd botst, hun armen haken, zich vast ineen, hun leden kraken, hun zijden horten op elkaar, en als een waggelende ceder, buigt zich hun lichaam heen en weder, op het saamgevlochten knieënpaar.
31-07-2013, 08:27
Geschreven door André
30-07-2013
De Geest Gods 1. S.J. Van den Bergh
Het heilig vuur, waarvan wij branden, en dat onze aderen doorstroomt, gelijkt het vuur, door herders handen ontstoken, in het dicht geboomt. Zolang geen wind het komt verrassen, rust, sluimert, smeult het onder de assen, maar valt het aan de orkaan ten buit, dan slaat opeens de vlam naar buiten, de brand barst lost, door niets te stuiten, en slaat zijn armen teugeloos uit.
Mijn ziel, vanwaar toch daalt hij neder? Vanwaar komt toch die adem voort? Is hij een kind van het donderweder? Of is hij een frisse wind, nauwelijks gehoord? Komt hij gelijk een lentelucht, mijn wegen banen met zijn zucht, zoals hij vaak de bloemen koost? Of zal hij bruisend neergestreken, met ijzeren wiek de harpsnaar breken, die sombere droefheidszuchten loost?
Komt tot mij uit oost of westen zweven, gedost in zachtheid of in kracht, de smart, de dood wordt zonder beven, door het hart getrotst, dat u verwacht. Wat vraagt hij, die zich voelt ontvonken, de gouden kroon, aan de held geschonken? Treft hem de dood, hij sterft met vreugde, eens lieten Orpheus heldenlippen, onsterfelijke zuchten glippen, toen hij verstikte in het water van de vloed.
30-07-2013, 10:13
Geschreven door André
29-07-2013
Lied. S.J. Van den Bergh
Kom tot mij, als de sterrenheer, in het blauw der hemelen gloort, dan zweeft met ons, langs het schitterend meer, de vlugge gondel voort.
De liefde ontwaakt nu in het gemoed, de dartele scherts vangt aan, dan klinkt de luit zo teer en zoet, en zou je dat weerstaan?
Dat is mijn lieveling, het strelend uur, voor het hart ontgloeit door min, dan lacht in vrede het luchtazuur, en slaapt het stroomnat in,
Dan galmt het vrolijk lied in het rond, en blaakt onze liefdesdorst, dan sluit zich klevend mond aan mond, en hijgend borst aan borst.
Kom tot mij, als de sterrenheer, in het blauw der hemelen gloort, dan zweeft met ons, langs het schitterend meer, de vlugge gondel voort.
1838 Samuel Johannes Van den Bergh. Den Haag 1814-1868
God zei dat ik een liedje moest maken, ik zei dat ik niet kon, hij leidde mijn weifelhand en wilde bij mij blijven, zoals een moeder doet die haar kind leert schrijven, en het lied begon.
En het lied begon te groeien uit mijn handen, lijk uit de mei het gras, nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen, stond heel mijn herte rijp van liedjes voor de mensen, zodat ik dichter was.
Zodat ik dichter werd door Gods genade, ik, die zo zerp van ziel, geen wijze dingen wist, geen weeldewoord van boeken, hoe heeft mijn Lieve Heer, mij arme, uit gaan zoeken, voor zijn muzieken stiel?
En ik weet, tussen ieder melodietje, waarmee ik de mensen dien, is het woordeken "waarom", een stille, matte schakel, één antwoord weet ik maar over dat zoet mirakel, God moet mij geren zien.
