Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
12-01-2013
Verlangen. Alice Nahon
Ik zegen u, verlangen, nu diep mijn blik begrijpt, hoe een rozenknop door de zon, tot rozen rijpt.
Dat leerde ik uit uw ogen, die deden stil spontaan, bloesems van jong begeren, wijd open staan.
Zo hebt gij, zonder woorden, aan mij het geheim verteld, hoe de ene mensenziel, in de andere smelt.
Want als ik, schoon van liefde, u lang in de ogen schouw, voel ik mezelf worden, van kind tot vrouw.
12-01-2013, 12:26
Geschreven door André
Mijn kleine, goede daad. Alice Nahon
Mijn kleine, simpel goede daad, wat hebt gij vaak een winterziel, met lentebladeren begroend, en vaak een groot verlies vergoed, en menig overtrots gemoed, stil met zichzelf verzoend.
Gij hebt, o kleine wonderheid, zo dikwijls wat gescheiden was, weer innig samengehecht, en menig mond belust op haat, en menig streng en stuur gelaat, in milder plooi gelegd.
Mijn kleine, simpel goede daad, voor mij die in mijn broos bestaan, geen grotere dromen mag, wees gij voortaan mijn grote taak, mijn stille vreugd, mijn enige wraak, mijn doel van iedere dag.
12-01-2013, 09:00
Geschreven door André
11-01-2013
Mist. Alice Nahon
Deze dag is lijk een moede man, die langs een straat, grijs en stil, zijn droefenis niet kroppen kan, maar toch niet schreien wil.
Over de mulle wegen zweeft, een waas van onverschilligheid, een vrouw die zich zonder liefde geeft, en heengaat zonder spijt.
Daar zoeft wat zonnelichternis, door het miezerige mistgordijn, een ziel, die niet zo triestig is, maar toch niet blij kan zijn.
Ik ben bang dat ik eens hetzelfde word, gelijk deze overtrokken dag, een kind dat nimmer tegenmort, maar nooit meer zingen mag.
11-01-2013, 12:11
Geschreven door André
Aan Guido Gezelle. Alice Nahon
Daar weet geen één de stille troost, die door mijn kale kamer bloost, en het is geen zonlicht uit den oost, en het is geen lief dat kust en koost, het is een oude beeltenis, van hem, die schoon van eenvoud is, en prachtig droeg zijn droefenis, Gezelle, mijn goede Gezelle.
Daar, op uw voorhoofd staat geprint, het lijden van een mensenkind, en wanneer mijn blik, uw blikken vindt, is het of gij een verzeke begint, een verzeke dat veel vergoedt, een dichteke dat dromen doet, een liedeken voor Vlaanderen zoet, Gezelle, mijn Vlaamse Gezelle.
Wanneer sterven ging de zon, de schemering haar webben spon, wanneer de smart mij overwon, en ik die smart niet dragen kon, dan heb ik vaak mij neergezet, dicht bij dat oud verkleurd portret, daar toeven was een schoon gebed, Gezelle, mijn heilige Gezelle.
O geef mij van uw edel gezicht, de ziel die in uw ogen ligt, de ziel, die lijk een bloem naar het licht, naar God en Vlaanderen stond gericht, en leer het, zanger, leer het mij, door levensvreugd en stervenstij, te dichten simpel zoals gij, Gezelle, mijn meester, Gezelle.
11-01-2013, 10:27
Geschreven door André
10-01-2013
Najaarvenster. Alice Nahon
Tussen het naakte, rood geraamte, van een wilde wijngaardrank, hing een scheefgezakte venster, in de gevel, blauwig blank.
Op de grauw, arduinen richel, hier en daar vergroend van mos, lagen enkele wingerdbladeren, dronken van de oktoberblos.
Onder het venster, waar het muurtje, door de tijd gebarsten was, stonden triestig te verdrogen, uitgebloemde dahlia's.
Een verneukeld vrouwtje schikte, het wit en rood geblokt gordijn, het was alsof haar rimpels zegden, het zal een kwaaie winter zijn.
10-01-2013, 15:00
Geschreven door André
Regendag. Alice Nahon
Grijs gewelf, met gruwe vegen, koepel van ons huis, waarom stort gij uw tranen tegen, het venster van mijn kluis?
Ziet gij niet, in beide mijn ogen, de tranen die ik schrei? waarom zonder mededogen, stort gij er de uwe bij?
Tranen lekken langs mijn wangen, om mijn eigen wee, zingen dan uw weemoedzangen, druppelend, met mij mee?
Tranen lekken langs de ramen, van mijn kamertje klein, druppels droef, wij schreien samen, om wat zonneschijn.
10-01-2013, 09:34
Geschreven door André
09-01-2013
Eenvoud. Alice Nahon
Ik voel mij zielverwant met kleine, simpele dingen, die op onze wegen staan, als bloemen van het veld, verdoken in het gras, door weinigen geteld, al dragen zij in hun kelk, de zoetste zegeningen.
Ik vind schoonheid overal, maar wat zachtjes parelt, uit uw vermoeide mond, die slechts luttele woorden vindt, goedenavond, lieveke, goedenacht, mijn zielekind, dat maakt mij zaliger dan al de weelde van de wereld.
Zo groeit in mij, een vrede niet te noemen, mijn ziel, die in schoonheid, niet één mysterie vindt, want al wat schoonheid is, met simpelheid begint, en ik noem haar liefde, het zaad van alle schoonheidsbloemen.
09-01-2013, 10:49
Geschreven door André
Armoede. Alice Nahon
Ik heb zo een honger naar een lied, in dit huis van eenzaam wezen, waar ik nog in geen blik mocht lezen, dat een mens mij gaarne ziet.
Het klokje tikt melancholiek, het maakt mij monotoon en krank, God, ik smacht naar een diepere klank, ik heb zo een honger naar muziek.
En ach, zo ik mijzelve sus, met een bloem of een gebedeken, zie je niet hoe mijn lippen smeken? Ik heb zo een honger naar een kus.
Het leven dat ik lieven moet, ach leven, kunt gij zo mij laten, zonder liefde, zonder haten? Ik heb zo een honger naar uw gloed.
09-01-2013, 07:35
Geschreven door André
08-01-2013
Kinderen van mijn dromen. Alice Nahon
O kinderen van mijn dromen, O bloemen van mijn tuin, wat buigt gij droef en loom, uw tenger kopje schuin.
Gij waart zo fris te voren, als klokjes van de mei, O lievekens, geboren uit droom en mijmerij.
En ik heb u, stil bewogen, gevoed bij nacht en dag, met de regen van mijn ogen, met de zon van mijn lach.
Ik wil u niet zien verwelken, ge moet herleven nog, O liefde, zoen die kelken, O zon, verwarm ze toch.
En koester, lieve goede, mijn zielekinderen weer, ik kan ze niet meer voeden, ik heb geen illuzies meer.
08-01-2013, 11:31
Geschreven door André
Rozenknop. Alice Nahon
Ik hou niet van volbloeide rozen, die haar hart heeft uitgezeid die bij het openen, van haar broze weelde, de eerste stervenstranen schreit.
Ik zie ze liever wachtend dragen, een knop die niet openwoelt, het stil gesluimer, van een zo teder verlangen, dat een andere roos het voelt.
Want, elk geluk moet schreien, schemering van droefenis, als een liefde, door beiden geweten, nog onuitgesproken is.
Liefde, hou mij lang verborgen, het schroeien van uw prachtige gloed, het is de passie, van het zonzoenen, die de rozen sterven doet.
08-01-2013, 10:14
Geschreven door André
07-01-2013
Geloof. Alice Nahon
Daar droomt iets in uw ogen, wanneer gij ten hemel ziet, daar zingt iets in uw zuchten, heel ver, van verdriet.
Daar sust iets in uw stem, een troost, die ik zelden vond, in woorden die gedijen, uit een menselijke mond.
Daar juicht iets in uw vreugde, en, zo gij wel eens schreit, dan lacht er door uw tranen, zoveel gelatenheid.
O, Lieve, zeg mij stil, is het soms een verre schijn, van eindeloze weelde, om heel dicht bij Hem te zijn?
07-01-2013, 11:06
Geschreven door André
Vondelingskens. Alice Nahon
Ik vond ze in Vlaanderen, waar geen hand, zegent de idealen, waar men, als een vreemde, bant, de eigen zoete tale.
Ik vond ze, waar geen zachte stem, door mijn zuchten heen, mij streelde, ik vond ze ver, heel ver van hem, ver van alle weelde.
In het vertellen van de wind, in het ritselen van de hagen, in de kijkers van een kind, in het schemeren van de dagen.
Ik vond ze in mijn eigen stil gedacht, in wat bloemenzegen, ik vond ze spelend langs de gracht, van verlaten wegen.
Jij zou weelde vragen toch, en niet schamele dingskens, och? Het zijn geen rijke kinderkens, Het zijn maar vondelingskens.
Antwerpen 1896-1933 de Vondelingskens zijn de gedichten van Alice Nahon
07-01-2013, 08:50
Geschreven door André
06-01-2013
Kerstmis in Duitsland. Deel 5
Mooie, oude kerstprenten uit Duitsland. Zij werden verspreid tijdens de beginjaren 1900.
06-01-2013, 14:39
Geschreven door André
Driekoningen. Gery Heldenbergh
Als de koningen binnentreden, in het vereenzaamd huis, met vlammende mantelkleden, en fluwelen geruis,
neemt Maria het kind op de armen, en kust het met een gretige zoen, zij wil het voor eeuwig beschermen, zoals iedere moeder zou doen.
Dan worden rijke offeranden, aan het voeteind gespreid, Maria vouwt de handen, en God zij gebenedijd.
Zij ziet goud en juwelen, de zon kleurt een vreemd blazoen, maar haar schat zal zij niet ruilen of delen, wat immers geen moeder zou doen.
Goud glanst op kristallen schalen, wat men de koning biedt, wierook stijgt in spiralen, uit de hand van de acoliet.
De dunne neusvleugels trillen, Maria ruikt mirre uit bitter groen, hoe hoog zal zij het kind kunnen tillen? Ook dat moet een moeder eens doen.
Zij laat de greep zich ontspannen, zij troont haar zoon op haar schoot, zij groet de rijkgeklede mannen, gekleed in blauw, groen en rood.
Maar wanneer na dertig jaar, haar zoon vertrekt op de noen, huilt zij, vaarwel en dat God je bewaart, zoals iedere moeder zou doen.
06-01-2013, 11:06
Geschreven door André
Gebed. Eigentijdse Jeugd
Soms is mijn bidden enkel kijken, luisteren en heel stil blijven staan, of gewoonweg diep inademen, en Jij vervult gans mijn bestaan.
Mijn lichaam looft Jou voor het sprankelende water, Mijn mond dankt Jou voor spijs en drank, Jouw schoonheid weet mijn hart te raken, Jouw grootheid boeit mijn klein verstand.
Soms is mijn bidden enkel strijden, werken en wroeten in Jouw tuin, dikwijls is het niet begrijpen, waarom wij zo gescheiden zijn.
Maar bidden is ook strelen en helen, overvol gelukkig zijn, heel alleen, of met zeer velen, intens met Jou verbonden zijn.
Al die gebeden worden woorden, een vraag, een wens, een liefdeslied, steeds weer op zoek naar nieuwe akkoorden, een vreugdedans, een bruiloftsfeest.
Mijn bidden wordt dan louter teken, bloemen, kaarsen, brood en wijn, maar in Jouw Geest kan men beleven, dat zij Jouw Bloed en Lichaam zijn.
Mijn gebed is ervaren, heel gewoon dat Jij er bent, mijn gebed is geloven, dat Jij mij persoonlijk kent.
Bidden is mijn ziel die ademt, het is Jouw Geest die in mij leeft, het is mijn bidden, het is mijn gebed.
