Minister Vandenbroucke vindt het geweldig ons te bestempelen als 'verkrampte dommerikken'. Of het nu gaat over de manier waarop wij de Vlaamse zaak behartigen, over de verengelsing van het hoger onderwijs of over wetenschappelijke publicaties en de daarbijhorende bibliometrie: verkrampt, verkrampt, verkrampt... Whatever.

Kris Van Dijck is al jaren één van onze sterkhouders in het Vlaams Parlement. Hij heeft sinds kort ook een blog, Kris kras (www.bloggen.be/krisvandijck), en hij geeft er Vandenbroucke ferm van langs. 

Kris is het parlementslid waarmee ik sinds 2000 het nauwst samenwerk aangezien hij ook het Vlaams onderwijs- en sportbeleid opvolgt. Kris is van goudwaarde voor onze partij, zowel in de Kempen (hij werd vorig jaar met een absolute N-VA-meerderheid terug burgemeester van Dessel) als in Brussel. Ik heb hem echt graag, hij is een man naar mijn hart. Eén anekdote: toen OHL vorig seizoen tegen Dessel Sport moest spelen, nodigde Kris me uit bij zijn thuis. Wat hij niet wist was dat ik een supergrote spandoek had gemaakt met daarop 'I LOVE KRIS VAN DIJCK'. Ik hing hem op tussen alle spandoeken van de spionkop van OHL. Heel het stadion keek toe en begon te lachen en te applaudisseren toen ik de spandoek aan het ophangen was. Kris stond ontzettend te glunderen in de eretribune...


 Verkrampte toonzetters

Het is in de mode: de N-VA afschilderen als oubollig en bekrompen. Vlaams vice-ministerpresident en minister van Onderwijs Frank vandenbroucke heeft er alvast een patent op genomen. De term “verkrampt” is dan nooit ver weg. Op die manier een politieke concurrent de mond trachten te snoeren is erg goedkoop. Want wat is dat nu, dat “verkrampt?”

Als we het over de laatste aankondigingen van de minister over het onderwijs in Brussel hebben, kunnen we als N-VA fier stellen dat dit net is wat we een half decenium geleden voorstelden. We waren toen de roependen in de politieke woestijn. We zetten toen de toon. En ik kan het nog bewijzen ook. Vooreerst wil ik ook duidelijk stellen dat naast de N-VA tal van organisaties en instanties die zich bezig houden met het Nederlandstalig onderwijs in Brussel knap werk verrichtten. Door hen, en de inspanningen van honderden leerkrachten, is het Nederlandstalig onderwijs in Brussel een baken voor de Vlaamse aanwezigheid in onze hoofdstad en trekken we één vierde van de Brusselse jongeren aan. Mooi!   

Maar hoe zit dat nu met het beleid en de stem van de N-VA daarin?

In september 2002, bij het begin van het schooljaar, pakten we uit met een actieplan Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Het kwam tot stand in nauw overleg met tal van betrokkenen: ouders, leerkrachten, directies en experten, met een speciale vermelding van dankbaarheid en erkenning voor wijlen Gijs Carré, toenmalig voorzitter van het Vlaams Onderwijscentrum. Het actieplan bevatte een twintigtal maatregelen, ingrepen, acties en prioriteiten.

Op onze vraag werd vervolgens in de schoot van de commissie Onderwijs in het Vlaams parlement een sub-commissie Nederlandstalig onderwijs in Brussel geïnstalleerd waarvan ik het voorzitterschap mocht opnemen. Dit resulteerde in een voorstel van resolutie, goedgekeurd in de plenaire vergadering van 26 november 2003. Er werd knap samengewerkt.

Maar; twee punten kon ik toen niet hard maken. Ze waren te radicaal, te vergaand, althans in de ogen van mijn goede collega’s. Ze werden niet opgenomen in de resolutie.

In de loop van vorig jaar legde de rondetafelconferentie Brussels onderwijs haar bevindingen neer. Hier doken die twee punten weer op. En zie, wat kondigt de minister nu aan? Juist datgene dat die verkrampte N-VA’ers vijf jaar geleden al stelden: een engagementsverklaring en de Brussel premie.

In het eerste eisen we van de ouders dat zij een aantal verplichtingen nakomen. De term engagementsverklaring was toen, in 2003, te radicaal…

De Brussel premie is dan weer de extra financiële vergoeding die leerkrachten krijgen als ze in Brussel les blijven geven. Onbespreekbaar in 2003…

Zo zie je maar.   

Kris Van Dijck

actieplan N-VA: http://www.n-va.be/programma/standpunten/Dossiers_detail.asp?ID=85
resolutie parlement: http://jsp.vlaamsparlement.be/docs/stukken/2003-2004/g1874-1.pdf

Bart De Wever is onze enige kandidaat voor het partijvoorzitterschap. Niemand durft de handdoek tegen hem op te nemen, en terecht, hij is en blijft onze rots in de branding. Ik steun zijn kandidatuur met overtuiging. Met mensen als Bart De Wever, Geert Bourgeois, Frieda Brepoels, Jan Jambon en Ben Weyts aan het roer, zal ons partijtje met haar krachtig onafhankelijkheidsdiscours het nog héél ver schoppen. Tot spijt van wie het benijdt...


Bart's intentieverklaring geef ik graag even mee:

Beste N-VA’ers,

Ruim drie jaar geleden stelde ik mij kandidaat voor het voorzitterschap van onze partij. In mijn motivatie van destijds waarschuwde ik u expliciet voor het feit dat ik een man ben met minstens evenveel gebreken als kwaliteiten. Vandaag heb ik dan ook geen enkele moeite om te erkennen dat tijdens mijn voorzitterschap niet alles vlekkeloos is verlopen. Integendeel, onder mijn verantwoordelijkheid liep het soms ook wel eens grondig fout.

Toch durf ik mij vandaag opnieuw kandidaat stellen voor een tweede termijn als nationaal voorzitter. Want dankzij de hulp van het hele partijbestuur en van onze bescheiden, maar sterke personeelsploeg, meen ik dat we kunnen terugblikken op een periode waarin het goede overheerste.

Drie verkiezingsoverwinningen op rij

In juni 2004 wonnen we de Vlaamse en Europese verkiezingen. De N-VA telt vandaag zeven Vlaamse volksvertegenwoordigers en één Europees parlementslid. Mijn voorganger, Geert Bourgeois, werd minister in de Vlaamse regering. Bij de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 2006 wist onze partij haar aantal lokale mandatarissen gevoelig uit te breiden en in de provincie Antwerpen bekwamen we een bestendig afgevaardigde. Bij de federale verkiezingen van 2007 overtroffen we de stoutste verwachtingen. Het Vlaams kartel steeg tot 30%, waardoor de N-VA nu niet minder dan zes kamerleden en twee senatoren telt.

Ondanks al die campagnes en verkiezingen lag inmiddels de partijwerking zeker niet stil. De N-VA werkte zich voortdurend in de kijker: met de gedurfde actie in Strépy waar we de Vlaams-Waalse geldstroom aan de kaak stelden, met onze actie aan de fl itspalen in Vlaanderen als voorbeeld van de vele scheeftrekkingen, met onze betoging in avondkledij tegen de manifestatie van het FDF in Linkebeek, met originele webstekken als www.sos-mug.be of www.vollebussen.be,... Inhoudelijk pakte de partij uit met een hele reeks hoogstaande colloquia en congressen: over de Vlaamse natievorming in een globaliserende wereld, over lokale economie, over asiel en migratie, over de Vlaamse gezondheidszorg, over 50 jaar Europese integratie en over de Vlaamse grondwet.

Goed bestuur voor Vlaanderen

Binnen de Vlaamse meerderheid gaf de N-VA mee gestalte aan een goed bestuur voor Vlaanderen. Zo blies onze minister onder meer het Vlaamse buitenlands beleid eindelijk weer nieuw leven in. Vlaanderen slaat weer zijn vleugels uit in de wereld, tot spijt van de velen die het benijden. Onze parlementsleden oefenden hun controle- en initiatiefrecht ten volle uit, waarvan onze leden via de elektronische post op de hoogte werden gehouden. Een bijzondere vermelding verdient het beleid voor de Vlaamse rand dat dankzij de N-VA wordt gevoerd. Ik denk daarbij onder meer aan de nieuwe Wooncode die vereist dat men Nederlands moet leren als men in Vlaanderen een  sociale woning aanvraagt en het decreet dat de voogdij over het faciliteitenonderwijs opeist. Persoonlijk ben ik trots op mijn bijdrage aan het verplicht inburgeringsbeleid voor nieuwkomers, volledig volgens de visie van het N-VA-congres dat we daarover organiseerden.

Maar het belangrijkste resultaat dat onze partij de afgelopen periode boekte, is ongetwijfeld dat de communautaire problematiek weer bovenaan de politieke agenda is gezet. Na grondig onder mat te zijn geveegd door de paarse regering en door tal van opiniemakers, zorgden wij er na de verkiezingen van 10 juni voor dat letterlijk de hele wereld zicht kreeg op het erbarmelijke Belgische huwelijk. In het Vlaams kartel hielden wij stand rond de eis tot een grote staatshervorming. Daardoor zal 2007 de geschiedenis ingaan als het jaar waarin België zijn langste crisis ooit beleefde, waarin het Belgische establishment zijn greep op de gebeurtenissen verloor, waarin de keuze voor een evolutie naar Vlaamse onafhankelijkheid voor tal van Vlamingen bespreekbaar en wenselijk werd. De N-VA speelde hierin een doorslaggevende rol. In 2008 zullen wij onwrikbaar doorgaan met het verdedigen van het algemeen Vlaams belang. Onze partij, realistisch in haar optreden maar rotsvast in haar overtuiging, is en blijft de beste Vlaamse garantie.

Ik ben dankbaar dat ik hieraan als voorzitter kon meewerken en hoop op uw steun om dit in de toekomst te mogen blijven doen. Alvast bedankt voor uw steun en vertrouwen!

Met vriendelijke groeten,

Ik was tussen mijn 15de en 25ste een verwoed lifter. Honderden zoniet duizenden kilometers heb ik in andermans wagen doorgebracht. Goedkoop, snel en als potige jonge gast moest ik niet echt schrik hebben van mensen met verkeerde bedoelingen. Wat niet wegneemt dat ik soms toch weigerde om in te stappen. Zo herinner ik me een keer dat de bestuurder op de passagierszetel een revolver had liggen en me doodleuk vroeg in te stappen. Geen denken aan. Ik heb er zelfs een hele theorie over ontwikkeld. 'Theo's-10-punten-lifttheorie', zeg maar. Hier komt ie:
1/ Hoe kleiner de auto, hoe meer kans dat hij stopt;
2/ Vrouwen stoppen nooit voor mannen;
3/ Zorg dat je er verzorgd uitziet, als je een boekentas bijhebt, hou ze ostentatief in je linkerhand;
4/ Zet altijd je bril op, hoe sulliger je eruit ziet, hoe meer kans op succes;
5/ Mercedessen nemen je nooit mee, BMW's evenmin;
6/ Audibestuurders zijn erg sympathiek;
7/ Elk stukje dat je mee kan rijden is een stukje gewonnen;
8/ 's Nachts liften is gekkenwerk;
9/ Deur open doen en eens ferm ruiken, bij de minste alcoholwalm resoluut weigeren mee te rijden;
10/ Als je met meer dan twee bent, zorg dan dat de rest zich verstopt en pas opduikt als er iemand gestopt is, zoniet, vergeet het maar;

Deze 10 principes en stellingen ontsproten uit mijn jarenlange liftervaring. Je kan het natuurlijk ook anders aanpakken. Dit filmpje is alvast een even interessant als hilarisch liftexperiment:

Enkele dagen geleden werd duidelijk dat mijn voorspellende krachten niet om over naar huis te schrijven zijn (zie blogbericht 11/01/2008). Vandaag doet Prof. Stefaan Walgraeve (samen met Carl Devos één van de weinige politicologen die ik graag bezig hoor) een poging in De Morgen. Het is een redelijk lange voorspelling maar echt de moeite waard om eens te lezen.


De verkiezingen van 18 mei 2008

Guy Verhofstadt stapt op paasmaandag naar de koning en biedt zijn ontslag aan. Daarna komen er nieuwe verkiezingen

Stefaan Walgrave kijkt in een donkere glazen bol

Sommige politicologen denken dat het allemaal wel goed komt. Maar niet alle politieke wetenschappers zijn even optimistisch. Een oefening in nonscience fiction.

Op dinsdag 15 januari 2008 gaat Octopus van start. Het overleg start onder een slecht gesternte. Di Rupo speelt stokebrand en sommige partijen dreigen al op te stappen vooraleer het spel goed en wel begonnen is. In het begin komt er weinig naar buiten van Octopus. In de media wordt gespeculeerd over grote vooruitgang. De partijen lijken zich allemaal te houden aan de interne afspraak om zonder pottenkijkers te onderhandelen.

Midden februari wordt het moeilijker. Er zijn wat halve akkoorden die in deelgroepen zijn gefabriceerd, maar over bijna niets is er een finaal akkoord van alle partners, laat staan dat er over het hele pakket een consensus bestaat. Sommige Octopuspartners voelen zich gepasseerd omdat ze niet bij alle besprekingen betrokken worden. Het zwaartepunt van de onderhandelingen verschuift naar de partijvoorzitters, de 'wijzen' verdwijnen geleidelijk op de achtergrond. Eind februari lekken sommige deelakkoorden uit, waarop de verliezers ervan hevig ontkennen dat ze er ooit mee hebben ingestemd. Jean-Luc Dehaene, die tot dan toe op vraag van Leterme zeer actief is geweest, is furieus over de loslippigheid van de onderhandelaars en stapt op. Vooral PS en cdH aan de ene kant en CD&V-N-VA aan de andere kant staan lijnrecht tegenover elkaar. MR houdt zijn FDF-vleugel onder controle. De groene partijen roepen op tot redelijkheid, maar hun geluid gaat verloren. In de Vlaamse media ontstaat een semantische discussie over wat een 'grote' staatshervorming nu juist is en hoe groot de hervormingen minimaal moeten zijn om als groot beschouwd te kunnen worden.

Geen grond
De Franstaligen eisen, in ruil voor de splitsing van B-H-V, dat er iets gebeurt met het territorium van Brussel. Voor vele Vlaamse onderhandelaars is dat onbespreekbaar, ze willen wel geld geven aan Brussel, maar geen grond. De Vlamingen willen meer sociaaleconomische autonomie, de Franstaligen kunnen alleen instemmen als die autonomie wordt ingesnoerd door strikte convergentiecriteria. Ten gronde draait het niet alleen om de communautaire kwestie. Samen met het communautaire wordt immers ook parallel onderhandeld over een sociaaleconomisch programma voor de nieuwe regering. Met oranje-blauw in 2007 ging dat nog min of meer goed, nu met de PS erbij wordt alles op de helling gezet: het moet linkser, en vooral Open Vld gaat tekeer als een duivel in een wijwatervat om de oude akkoorden te behouden. Ook persoonlijk zit het goed scheef tussen de onderhandelaars. Het kerstreces heeft deugd gedaan, maar sommige onderhandelaars kunnen elkaar niet meer rieken of zien. Bovendien weegt ook de onzekere samenstelling van de nieuwe, definitieve regering op de onderhandelingen.

We zijn 18 maart, nog vijf dagen voor de deadline. Het is tijd voor de grote packagedeal, de ultieme synthese. De nota-Verhofstadt wordt in het publieke debat opnieuw als een mogelijk compromis naar voren geschoven. Iedereen kijkt naar Yves Leterme, maar die kan zich niet echt opwerpen als consensusfiguur. Hij weet dat zijn kartel dan aan diggelen gaat, de N-VA kan niet instemmen met maatregelen die de federatie versterken. Bij de splitsing van het kartel zou de schade voor CD&V niet te overzien zijn: ze zullen door de nijdige kleine partner genadeloos aan de muur genageld worden als verraders van de Vlaamse zaak. Vooral de MR wil alles doen om de crisis te ontmijnen. Reynders treedt uit de schaduw van Leterme en zoekt openlijk mee naar het compromis. CdH en PS gaan niet akkoord met een ultiem voorstel van de formateur. Leterme trekt de stekker uit: CD&V-N-VA stapt niet in de regering zonder communautair akkoord. Zonder het kartel is er geen meerderheid aan Vlaamse kant mogelijk. Kort wordt er gespeculeerd over het voortzetten van de interim-regering tot aan de regionale verkiezingen van 2009. Elio Di Rupo roept op om de communautaire spanningen opzij te zetten en een regering van nationale eenheid te maken. Guy Verhofstadt stapt op paasmaandag naar de koning en biedt zijn ontslag aan. Op 18 mei 2008 komen er nieuwe verkiezingen. Alle onderhandelaars vertrekken op vakantie. De verkiezingen zijn misschien wel ongrondwettelijk doordat B-H-V nog niet is gesplitst, maar de partijen spreken af dat hun nieuw gekozen parlementairen de uitslag zullen legitimeren, het Vlaams Belang en Lijst Dedecker schreeuwen moord en brand.

Het electorale risico van de nieuwe verkiezingen is enorm. Er is geen regering geweest en ook geen oppositie, en dus kunnen de partijen alleen afgerekend worden op een jaar van politieke crisis, niet op hun beleid of hun verzet daartegen. De partijen hebben ook geen tijd gehad om nieuwe programma's op te stellen. De partijkassen zijn leeg, de militanten moe en teleurgesteld. En in 2009 zullen het weer verkiezingen zijn. Gelukkig is de campagne kort. Het is naar Belgische normen een ongezien vuile en negatieve campagne, er wordt op de man gespeeld. Wie krijgt de schuld van de mislukking in zijn nek gedraaid? Sp.a en Open Vld hakken genadeloos in op Yves Leterme. Hem worden onkunde en valse beloften verweten, en het kiezen voor het welzijn van het kartel in plaats van het welzijn van het land. Leterme zegt dat hij woord heeft gehouden, dat hij hard gewerkt heeft en dat voor hem een beter beleid voor de mensen belangrijker is dan de postjes. Inhoudelijk trekken sp.a en Open Vld de sociaaleconomische kaart. Ze proberen tijdens de campagne het communautaire zoveel mogelijk aan de kant te schuiven. CD&V-N-VA schuift opnieuw Leterme naar voren als kopman en stelt zich communautair minder scherp op. De campagne draait helemaal niet om het voortbestaan of de splitsing van België.

18 mei 2008
Op 18 mei 2008 gaat de MR er licht op achteruit. Door het spel van de zetelverdeling gaat het marktleiderschap in Franstalig België opnieuw nipt naar de PS. Vooral cdH doet het erg goed, Joëlle Milquet krijgt staatsvrouwallures. Ecolo verliest licht. In Vlaanderen betalen de sp.a en het Vlaams Belang het gelag. Dedecker is de grote winnaar. Groen! haalt slechts heel nipt de kiesdrempel. Bij CD&V en Open Vld verandert er niet zoveel. Ze blijven samen de Vlaamse meerderheid houden en Yves Leterme blijft de populairste politicus, maar hij laat heel wat van zijn pluimen. Door de minder gunstige lijstvorming binnen het kartel zijn de N-VA-parlementairen niet meer nodig voor een meerderheid aan Vlaamse kant.

Leterme en Reynders vinden elkaar na de verkiezingen opnieuw. Er volgen korte onderhandelingen over het vormen van een symmetrische oranje-blauwe regering met de deelakkoorden van 2007 als uitgangspunt. Eindelijk wordt de cheque van regeren zonder PS geïnd. De cdH gaat mee omdat er van geen grote staatshervorming sprake is: de aanval op de eenheid van het koninkrijk is afgeslagen. Communautair heeft de nieuwe regering een miniprogramma met alleen maatregelen die zonder tweederde kunnen worden ingevoerd, maar over B-H-V wordt wel een akkoord bereikt. Het land moet nu geregeerd worden, er is geen tijd te verliezen. Het Vlaamse kartel splitst. Op 12 augustus 2008 wordt Leterme I ingezworen, een jaar over tijd.

Ik hoop hartsgrondig dat ik de bal compleet missla, en dat we op 18 mei 2008 een stevige regering hebben en een goede staatshervorming. Maar ik zou niet weten hoe.

© 2008 De Persgroep Publishing Opinie: Stefaan Walgrave is politicoloog aan de Universiteit Antwerpen.  Stefaan tuurt er duchtig op los!   C'est fini...

Ik weet het, ik ben een beetje laat met mijn prijsuitreiking. Anyway, hier komt ze: de banaan van december gaat naar... het Generatiepact!

Het is de eerste maal dat niet 'iemand' maar 'iets' deze exclusieve prijs wint. Misschien een beetje vreemd, ik verklaar me dan ook nader.
 
Eind december zag, na maanden van totale impasse, een federale regering het licht. Zogezegd om 'dringend iets aan de koopkracht van de mensen te doen'. Hoe die vork in de steel zit weten we ondertussen wel...  In een ultieme poging om deze regering op de been te helpen, deed Leterme een ferme geste. Hij ontnam Vervotje haar eerder toegezegde ministerportefeuille van 'Werkgelegenheid' en bood dit op een schaaltje aan het Cdh van Joëlle Milquet aan. Milquet zag haar kans schoon, greep het schaaltje met beide handen en overhandigde het aan haar partijgenoot Josly Piëtte. Het eerste wat kersvers Minister van werk Piëtte deed was 'kameraad' Gilbert De Swert aanstellen tot kabinetschef. Het lot van het Generatiepact was hiermee definitief bezegeld. Piëtte en De Swert, twee vakbondsleiders, waren en zijn zowat de hevigste tegenstanders van dit pact. En nu delen ze de lakens uit op 'Werkgelegenheid' en moeten ze het Generatiepact uitvoeren. Een trieste Belgische mop... Moest de vergrijzing niet als een HST-trein op ons afkomen, zou ik er eens ferm om lachen maar nu, neen, een banaan, dat kan ze krijgen voor deze eerste klasse begrafenis.


 Op brugpensioen? Natuurlijk man, Josly en Gilbert will take care!


 Het Generatiepact: eerste klasse begrafenis


 Theo tuurt's banaan van de maand

Een blogbericht, een alerte journalist en een voorpagina-artikel … dat volstaat om een stevig debat uit te lokken over Erasmus, Bologna, en de verengelsing van ons hoger onderwijs. Een debat waaraan ministers Ceysens en Vandenbroucke graag deelnemen. Voor hen is het duidelijk dat de te beperkte aanwezigheid van buitenlandse (Erasmus)studenten in Vlaanderen het gevolg is van de taalregeling in ons hoger onderwijs. Ceysens wil deze ‘achterhaalde’ regelgeving versoepelen, Vandenbroucke op zijn minst evalueren.

Ceysens verwijst daarvoor naar een aanbeveling uit een rapport waarover zelfs geen (parlementair) debat heeft plaats gevonden, het rapport Soete (2007) over de doorlichting van het Vlaams innovatie-instrumentarium. Dit rapport pleit letterlijk om ‘het taaldecreet met onmiddellijke ingang af te schaffen voor het hoger onderwijs.’ Een volledige afschaffing dus, Prof. Dr. Soete en co gaan hiermee nog veel verder dan Nederland, het Mekka van de verengelsing. Deze drastische maatregel is in hun ogen noodzakelijk aangezien ‘deze verplichting de internationale aantrekkingskracht van Vlaanderen voor buitenlands talent nodeloos beknelt en beperkt.’ Niet mis te verstane woorden…

Maar is dit wel zo? Beknelt onze taalregeling onze internationale aantrekkingskracht? Laten we de feiten eens bekijken.

Vooreerst is het lang niet bewezen dat Vlaanderen, in vergelijking met onze buurlanden, minder buitenlands talent binnenhaalt. Meer nog, naar participatie in Erasmus behoort Vlaanderen zelfs tot de absolute top in Europa en presteren we beter dan onze buurlanden, dito voor docentenmobiliteit. Daarnaast zien we dat het aantal buitenlandse studenten in de opleidingen die al jaren integraal in het Engels worden aangeboden, niet stijgt maar daalt. Beweren dat het versoepelen van de taalregeling zal leiden tot een grotere instroom van buitenlandse studenten, lijkt ons bijgevolg nogal kort door de bocht. Op dit ogenblik is dit alvast niet het geval, meer nog, momenteel leidt de taalregeling er vooral toe dat er zich meer Vlaamse, Nederlandstalige, studenten inschrijven voor een Engelstalige opleiding... Tot slot blijft het toch erg opmerkelijk dat er meer buitenlandse studenten op Erasmus gaan naar Vlaanderen dan dat er Vlamingen op Erasmus gaan naar het buitenland.

De argumenten pro versoepeling blijken dus niet te kloppen. Bovendien zijn er nog de argumenten contra. Zo bestaat het risico dat talentvolle studenten, hoewel ze hun vakgebied beheersen, problemen krijgen met hun studies wegens een gebrekkige kennis van het Engels. Een bijzondere groep zijn de vele Vlaamse jongeren van allochtone oorsprong waarbij het Engels een derde of zelfs vierde taal is. De 'tweede democratiseringsgolf' die de Vlaamse Regering beoogt, is niet gebaat bij een doorgedreven verengelsing van ons hoger onderwijs.

Dit geldt ook voor het overgrote deel van de uitwisselingsstudenten dat het Engels niet als moedertaal heeft. En zij klagen net als de Vlaamse studenten over het gebrekkige Engels van de docenten. Onderzoek toonde aan dat heel wat docenten hun taalvaardigheid moeten verbeteren, en dat de taalvaardigheid van studenten wel toereikend is voor het volgen van lessen in het Engels, maar niet voor het schrijven van ‘papers’ of het geven van mondelinge presentaties. Uiteraard staan onderzoek en onderwijs niet los van elkaar: studenten moeten Engelstalige teksten kunnen begrijpen, in bepaalde masteropleidingen is het gebruik van het Engels een vanzelfsprekendheid en het gros van onze doctoraten en publicaties gebeurt, gelukkig maar, in het Engels. Maar dit is allemaal al mogelijk binnen het huidige wettelijke kader. Dus, wat is in feite het probleem?

Tenslotte verwijzen we op onze beurt graag naar een wetenschappelijk rapport, het rapport Oosterhof (2007) over het gebruik van het Engels in het hoger onderwijs in Nederland en Vlaanderen. De Nederlandse Prof. Dr. Oosterhof bepleit er, na een grondige analyse van de evoluties in Vlaanderen en Nederland én dito bespreking in de Commissie Cultureel Verdrag Vlaanderen-Nederland, eerder strenge dan soepele regels…

Kortom, een aanpassing van de huidige taalregeling is in onze ogen niet opportuun. Wel pleiten we voor beter en meer Engels in het secundair onderwijs, voor een verplichte cursus beroepsmatig Engels in elke studierichting en voor meer studentenmobiliteit door het verhogen van de beurzen, budgetten en bekendheid.

“Wij willen Vlamingen zijn om Europeeërs te worden”, luidde het meer dan 100 jaar geleden al, deze boutade lijkt actueler dan ooit.

   Soete vs Oosterhof: interessant debat    

Is de taalregeling de oorzaak van het geringe aantal Erasmusstudenten in Vlaanderen?

Er is nogal wat ophef ontstaan over mijn analysenota mbt de Erasmusstudenten in Vlaanderen. Zo wordt de oorzaak van het geringe aantal buitenlandse Erasmussers o.a. door Minister Ceyssens bij de 'te strikte taalregeling' gelegd. Ik betwijfel dit ten zeerste. Zo laat de taalregeling op dit ogenblik al heel wat ruimte voor anderstalige opleidingen. Daarnaast zien we dat het aantal buitenlandse studenten in de opleidingen die al jaren volledig in het Engels worden aangeboden, niet stijgt maar daalt. De cijfers bewijzen dit. Beweren dat het versoepelen van de taalregeling zal leiden tot een grotere instroom van buitenlandse studenten, lijkt me bijgevolg nogal kort door de bocht. Op dit ogenblik is dit alvast niet het geval, meer nog, momenteel leidt de taalregeling er vooral toe dat er zich meer Vlaamse, Nederlandstalige, studenten inschrijven voor een Engelstalige opleiding... Tot slot blijft het toch erg opmerkelijk dat er meer buitenlandse studenten op Erasmus gaan naar Vlaanderen dan dat er Vlamingen op Erasmus gaan naar het buitenland.

Het is dan ook niet zozeer de taal die een barrière vormt om op Erasmus te gaan of te komen, wel haar beperkte beurzen, budgetten en bekendheid. En het 'lekker dicht bij de mama'-gevoel natuurlijk.

CIJFERS 

(Bron: Statistische jaarboeken van het Vlaams onderwijs)

Universiteiten

Schooljaar 2002-2003

4.329 studenten met een vreemde nationaliteit op 65.648 = 6,59%, waarvan 2.115 (49%) ingeschreven in een basisopleiding en dus 2.214 ingeschreven in een aanvullende (vooral Engelstalige) opleiding (GAS, GGS) op 7.107 (= 31,2%).

Schooljaar 2006-2007

4.727 buitenlandse universiteitsstudenten op 73.129 = 6,46%, waarvan 2.714 (57%) ingeschreven in een basisopleiding en dus 2.013 ingeschreven in een aanvullende (vooral Engelstalige) aanvullende opleiding (Ma-na-Ma, GAS, GGS) op 6.231 (= 32,3%).

Hogescholen*

Schooljaar 2002-2003

2.354 studenten van vreemde nationaliteit op 103.257 = 2,28%, waarvan 2.262 (96%) ingeschreven in een basisopleiding.

Schooljaar 2006-2007

3.459 studenten van vreemde nationaliteit op 105.825 = 3,27%, waarvan 3.300 (95%) ingeschreven in een basisopleiding.

* Zeker bij de hogescholen moeten we de cijfers voorzichtig benaderen omdat het hier voornamelijk gaat om mensen met een vreemde nationaliteit die echter al heel hun leven in Vlaanderen wonen en er ook SO volgden. Het gaat niet in de eerste plaats om studenten met een vreemde nationaliteit die aangetrokken worden vanuit het buitenland om hier te komen studeren.

22-06-2007

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...

De drukke verkeersader die de Wetstraat is, wordt de laatste dagen overstemd door het geluid van honderden geruchten en voorspellingen. Wie gaat naar waar? Welke posten worden aan wie bedeeld? ... Ook ik haal graag mijn glazen bol eens boven. Het volgende kan ik er lezen: 1/ Peeters wordt Minister-President, Leterme premier --> KLOPT HALF, Leterme is nog geen premier. 0,5/1 2/ Cathy Berckx wordt Vlaams minister van Welkzijn --> KLOPT NIET. 0/1 3/ Vandeurzen Vlaams minister van Leefmilieu of Hilde Crevits (en Vandeurzen op Welzijn) --> Crevits zit wel op Leefmilieu maar Vandeurzen zit federaal op Justitie. 0,5/1 4/ Geert Lambert neemt ontslag als voorzitter van Spirit --> KLOPT OOK MAAR HALF, Lambert nam geen ontslag maar deed gewoon zijn mandaat uit en werd opgevolgd door Bettina Geysen. 0,5/1 5/ Bruno Tobback wordt fractievoorzitter van SPa in de Kamer --> KLOPT NIET, Tobback moest de duimen leggen voor Vanvelthoven. 0/1 6/ Herman Van Rompuy, Pieter De Crem, Inge Vervotte zijn zekerheden voor de Regering --> KLOPT VOOR 2/3de, Van Rompuy blijft Kamervoorzitter. 0,5/1 7/ N-VA krijgt één ministerpost (ALS het kartel standhoudt), wie dat wordt is totaal onduidelijk -->IS NOG NIET INGEVULD DUS GEEN PUNTEN 8/ Bogaert is ook een dikke kanshebber, eventueel als staatssecretaris --> STAATSSECRETARIATEN ZIJN NOG NIET INGEVULD DUS GEEN PUNTEN 9/ Etienne Schouppe wordt CD&V-voorzitter --> KLOPT. 1/1 10/ Bart Dewever blijft N-VA voorzitter --> KLOPT. 1/1 Over een paar maanden maak ik het bilan op: wedden dat ik meer dan 5 op 10 haal?

--> Ik haal een schamele 4 op 8 en dan ben ik zeker niet al te streng voor mezelf geweest. Ik zal mijn glazen bol toch nog eens goed moeten poetsen en opblinken want haar voorspellingskracht is duidelijk niet meer wat ze geweest is...

Het gezaghebbende Federaal Planbureau pakt vandaag uit met een interessante primeur. Voor het eerst in haar geschiedenis splitst ze de nationale economische vooruitzichten uit per regio. Dit unieke rapport is het resultaat van een samenwerking tussen het Federaal Planbureau (FPB), het Brussels Instituut voor Statistiek en Analyse (BISA), de Studiedienst van de Vlaamse Regering (SVR) en het Institut wallon de l’évaluation, de la prospective et de la statistique (IWEPS). De cijfers zeggen het allemaal. Ook op economisch vlak zijn Vlaanderen en Wallonië twee totaal andere staten. En toch blijven de Franstaligen hardnekkig 'non' zeggen tegen bvb. een splitsing van de arbeidsmarkt. Ik vraag me af of de Franstaligen dit rapport dan niet lezen? Dit valt toch niet op verschillende wijzen te interpreteren? Dit komt toch van een objectieve bron? Milquet en co kunnen dit toch gewoon niet langer ontkennen?

Wie is er nu eigenlijk onverantwoord bezig...

Kerncijfers van de regionale projectie
					Gemiddelden
	2005	2006	2007	2008	2009-2012	1986-1995	1996-2005	2006-2012
1. Bruto binnenlands product in volume (1)
Het Rijk	1,1	3,0	2,3	2,2	2,1	2,3	2,1	2,2
Brussels Hoofdstedelijk Gewest	1,6	2,4	2,2	1,7	1,9	1,3	2,2	2,0
Vlaams Gewest	1,0	3,4	2,4	2,4	2,2	3,1	2,2	2,4
Waals Gewest	0,7	2,4	2,2	1,9	1,8	2,3	1,7	2,0
2. Bruto-investeringen in volume (1) (2)
Het Rijk	4,3	4,0	2,8	3,6	3,1	3,5	3,4	3,2
Brussels Hoofdstedelijk Gewest	-1,9	9,8	-2,6	4,4	1,6	1,3	2,4	2,6
Vlaams Gewest	5,8	1,5	3,9	2,0	3,4	4,5	3,8	3,0
Waals Gewest	5,5	6,1	3,9	7,3	3,1	3,6	3,4	4,3
3. Reële productiviteit per hoofd (marktbedrijfstakken) (1)
Het Rijk	-0,2	1,8	1,1	1,2	1,3	1,8	1,2	1,3
Brussels Hoofdstedelijk Gewest	1,2	2,8	1,7	1,3	1,8	1,8	1,6	1,8
Vlaams Gewest	-0,2	1,8	0,9	1,2	1,2	1,8	1,3	1,3
Waals Gewest	-1,0	1,2	1,1	1,0	1,1	2,1	0,9	1,1
4. Reële loonkosten per hoofd (marktbedrijfstakken) (1)
Het Rijk	-1,6	-0,2	0,0	0,4	1,5	2,3	0,4	0,9
Brussels Hoofdstedelijk Gewest	-1,4	0,2	0,9	0,1	1,5	2,4	0,5	1,0
Vlaams Gewest	-1,5	-0,1	-0,1	0,5	1,5	2,6	0,6	0,9
Waals Gewest	-1,7	-0,4	-0,2	0,3	1,4	1,8	0,2	0,8
5. Binnenlandse werkgelegenheid (1)
Het Rijk	1,0	1,0	1,1	0,9	0,8	0,6	0,9	0,9
Brussels Hoofdstedelijk Gewest	0,4	-0,2	0,4	0,4	0,3	-0,2	0,7	0,2
Vlaams Gewest	1,1	1,4	1,3	1,1	1,0	1,1	0,9	1,1
Waals Gewest	1,1	1,0	1,0	0,8	0,7	0,2	0,8	0,8
6. Werkloosheidsgraad (concept FPB) (3) (4)
Het Rijk	14,3	13,9	13,5	13,2	12,0	12,3	13,8	12,9
Brussels Hoofdstedelijk Gewest	22,5	22,9	22,1	21,3	18,3	15,7	21,3	20,4
Vlaams Gewest	10,3	9,5	8,9	8,4	6,8	10,3	10,2	8,1
Waals Gewest	19,2	19,4	19,3	19,4	19,4	15,1	18,3	19,4
7. Werkgelegenheidsgraad (4)
Het Rijk	62,0	62,2	62,5	62,9	64,8	57,8	60,9	63,4
Brussels Hoofdstedelijk Gewest	54,7	54,1	54,7	55,2	57,6	54,7	53,6	55,9
Vlaams Gewest	65,7	66,1	66,6	67,0	69,3	59,9	64,3	67,6
Waals Gewest	57,5	57,5	57,6	57,8	59,0	54,8	56,8	58,1
(1) Groeivoet in procent. (2) Zonder investeringen in woongebouwen. (3) Volgens het FPB-concept omvat de werkloosheid ook de oudere niet-werkzoekende werklozen. (4) In de kolom 2009-2012 wordt de waarde op het einde van de periode (2012) weergegeven.

Bron: HERMREG

De Amerikaanse verkiezingen worden superspannend. Obama versloeg - tegen de peilingen in - Clinton in Iowa, Clinton gaf gisteren Obama een koekje van eigen deeg in New Hampshire. Ik kies kant voor Obama. Ik geloof dat er echte verandering kan komen met deze zwarte democraat. Mijn voorliefde voor Obama ontstond toen ik op CNN zijn aankondigingspeech beluisterde. Het was op een luie zondag en ik lag in de zetel een beetje te zappen. Hij hield me onmiddellijk in z'n ban. Zo'n redenaarstalent, echt prachtig.

Op Youtube kan je er sommige stukjes van herbekijken, zoals dit:
 

Nederland heeft, in tegenstelling tot Vlaanderen, een heuse traditie op het gebied van stand-up comedy en cabaret. Ze staan mijlenver voor op ons met grote namen als Youp van 't Hek, Hans Teeuwen, Theo Maassen, Najib Amhali, Eric van Sauers, Javier Guzman, Toon Hermans, Freek De Jonge (allemaal mannen, vreemd hé). Ze hebben zelfs een webstek die alles over Nederlandse cabaret en stand-up comedy verzamelt:  http://www.zwartekat.nl/
Ik ben een echte fan van de Nederlandse humor. Hun cabaretiers durven veel meer, zo is bijvoorbeeld de islam er veel minder een taboe dan bij ons, en dit ondanks de moorden op Fortuyn en Van Gogh. 
In het politiek correcte Vlaanderen blijft het in mijn ogen vooralsnog wachten op grote cabaretiers (Coppens en Hoste ten spijt). Want als ik Nigel Williams of Wim Helsen bezig hoor, krullen mijn tenen van frustratie. 


Enkele straffe stukjes:

Lorin Parys schrijft al geruime tijd pareltjes van columns over innovatie en management in De Standaard. Lorin is de gewezen woordvoerder van Vlaams economieminister Patricia Ceyssens (Open VLD). Hij kreeg vanuit die functie de wel erg aantrekkelijke job van algemeen directeur van Flanders District of Creativity, de Vlaamse organisatie voor ondernemingscreativiteit (gevestigd in Leuven), in de schoot geworpen. Enige tijd geleden verwisselde hij van job en trok hij naar Uplace (www.uplace.eu) om er de COO te worden. Toch nam hij zeker geen afscheid van FlandersDC want hij werd er voorzitter van de raad van  bestuur. 

Uplace is op haar beurt geen onbekend bedrijf. Het werkte het dossier uit van het nieuwe voetbalstadion annex shoppingmall van Club Brugge/Loppem en doet heel wat werk in Mechelen (voor Somers en co). Uplace werkt overigens nauw samen met het gerenomeerde Leuvense architectenbureau Jaspers-Eyers (www.jaspers-eyers.be). Zij deden o.a. de renovatie van het prestigeuze kabinet van de Vlaamse Minister-President op het Martelarenplein. (Dhr. Eyers is trouwens een dorpsgenoot).

Maar goed ik wijk af, over Lorin Parys' pareltjes nu, vandaag pleit hij voor minder managers en meer inspraak. Niet mis, hij geeft er ook een leuk voorbeeld bovenop, Whole Foods (www.wholefoodsmarket.com). Nu, ik ken Whole Foods een beetje, het is inderdaad een ontzettend aangename winkelketen. Toen An en ik in de States waren gingen we er bijna dagelijks lekker verse 'foods & drinks' halen. Maar of hun sterke merknaam en grote populariteit nu onmiddellijk de gevolgen zijn van hun moderne 'managersarme' organisatie zoals Lorin beweert weet ik niet. Ik durf er zelfs een beetje aan te twijfelen. Ik sloeg er alleszins de slag van 2007. Door een verkeerde scanning aan de kassa, mijn bijhorende klacht en de Babylonische toestanden die er op volgden, ging ik naar buiten met twee flessen wijn (waarvan maar één betaald) en nog eens 50$ extra (in mijn ogen onterechte) 'refund' op zak. Het is misschien anekdotisch, maar mij was het duidelijk dat dit louter het gevolg was van een gebrek aan communicatie tussen de verschillende afdelingen (wijnafdeling, kassa en klachtendienst). 'Hier kunnen ze wel wat management gebruiken' dacht ik toen. Grappig dat Lorin in zijn column van vandaag nu net de reductie van het aantal managers (o.a. in Whole Foods) de hemel in prijst...

minder managers, meer innovatie

Te veel managers houden vernieuwing vaak tegen in plaats van ze te stimuleren

Vooruit dan, ook deze column waagt zich aan een prognose voor het nieuwe jaar. 2008 wordt het jaar waarin de functie van manager onder druk komt te staan. De managers zijn niet alleen met te veel, ze benaderen hun job ook te vaak op ouderwetse wijze. Daardoor houden ze vaak vernieuwing tegen in plaats van ze te stimuleren. Het eerste probleem is dat vandaag iedereen 'manager' is. Een duur Engels woord kost nu eenmaal minder dan een loonsverhoging. Zo promoveerde de sanitair verantwoordelijke tot facilities manager. En verschilt het takenpakket van een office manager vaak in niets van wat een goede secretaresse presteert. Stil maar zeker rukt zo het leger managers op, een leger waarin elke soldaat strijdt voor zijn eigen territorium en manschappen. 'Iedereen manager' betekent meer bureaucratie. Meer bureaucratie leidt tot minder innovatie. Dat is een natuurwet. Stilaan groeit het besef dat er iets moet worden gedaan. Herman Nauwelaerts, de grote baas van 3M, verklaarde vorig jaar op het Creativity World Forum dat het tijd was voor managers om uit de weg te gaan staan. En om de mensen van 3M te laten innoveren. Bij Belgacom moest vorig jaar een flink pak managers verdwijnen, net als in de farmasector. De openbare omroep VRT is van plan om evenveel programma's te maken met tien procent minder managers. Maar de manager geeft zich nog niet gewonnen en verovert voorheen onontgonnen terrein. De politiek, bijvoorbeeld. Een ex-VRT-manager leidt nu de links-liberalen van Spirit. Open VLD doet een beroep op een strategisch manager. Een oude spoormanager is de nieuwe voorzitter van de christendemocraten. De opmars is dus nog niet gestopt. Een tweede probleem is dat de basisbeginselen van de managementdiscipline dateren uit de late negentiende eeuw, toen de toenemende industrialisering mensen nodig had die productiemiddelen zo efficiënt mogelijk besteedden. De Harvard Business School zag een gat in de markt en organiseerde de eerste Masters in Business Administration in 1921. Beide wereldoorlogen -met hun militair-organisatorische uitdagingen- hebben verder hun stempel gedrukt op het beroep. Net na de Tweede Wereldoorlog schreef Peter Drucker Concept of the Corporation, de bijbel van het moderne management. Sindsdien is er al heel wat veranderd, maar de fundamenten blijven gestoeld op een hiërarchische leest uit de vorige eeuw. Daar komt verandering in, al is daar in de praktijk nog niet overal wat van te merken. Dat is een van de redenen waarom Gary Hamel, de oprichter van het Management Innovatie Lab, een lans breekt voor een nieuwe reeks managementopvattingen. In zijn nieuwe boek, The Future of Management, legt hij uit dat die vernieuwing gebaseerd moet zijn op meer inspraak van de 'gemanageden'. Een mooi voorbeeld van hoe minder managers meer tevreden klanten en betere resultaten kunnen opleveren illustreert Whole Foods. Die supermarktketen specialiseert zich in verse producten. Elke vestiging bestaat uit acht teams die autonoom werken maar één missie delen: Amerika gezonder voedsel voorschotelen. Ieder team kan zijn eigen leden aanwerven of ontslaan en beslist zelf over wat er in de rekken komt te liggen. Die vrijheid gaat gepaard met een flinke dosis verantwoording. Zo kan iedereen de resultaten van elk team openlijk consulteren en hangen bonussen helemaal af van de teamprestaties. Het interessante is dat alle lokale winkels snel op de markt kunnen inspelen en hun aanbod vernieuwen. Voor de bazen betekent dat dat ze niet langer hoeven te wachten tot een probleem zo wijdverspreid wordt dat het op hun radarscherm opduikt met de bijbehorende dure oplossing. Minder en modernere managers kunnen onze economie dus vooruithelpen. Aangezien een afslanking en een modernisering managementbeslissingen bij uitstek zijn, rest ons enkel hen daarvan te overtuigen.

Lorin Parys is voorzitter van FlandersDC, de Vlaamse organisatie voor ondernemingscreativiteit. Hij schrijft deze column in eigen naam. www.standaard.be/paradoxvanparys 
 


 Lorin Parys: een man met een visie


Whole Foods: nice foods, strange bills 'of hoe minder managers meer tevreden klanten opleveren...'


 De manager: een bedreigde diersoort?

De eenheid van dit land wordt niet verzekerd door de massa, 'le peuple', wel door een select kransje topindustriëlen, advocaten, diplomaten, zakenmensen en politici. Deze mensen treffen elkaar in de beruchte 'salons belges'. La Cercle de Lorraine of de Club van Lotharingen is hiervan de meest prestigeuze. Neem een kijkje op: http://www.cerclelorraine.be/ en je komt meer te weten over de (Belgicistische, blanke, mannelijke) elite die dit land bijeen houdt.

e Club van Lotharingen opende in de lente van 1998 haar deuren te Brussel. Op initiatief van een groep privé-partners werd een V.Z.W. opgericht die met de vriendschappelijke steun van vooraanstaande en zowel Nederlands- als Franstalige personaliteiten uit de financiële gemeenschap boven de doopvont werd gehouden. Al deze stichters zijn verenigd in een erecomité. l van bij het prille begin stelde de Club van Lotharingen zich tot doel een uitzonderlijke, elitaire plek te creëren, voorbehouden voor een beperkt aantal representatieve personaliteiten uit de zakenwereld, en voor een aantal vrije beroepen. Alle kandidaten werden geselecteerd door een aanvaardingscommissie.   ot deze groep behoren ook een vijftigtal vrouwen die hoge posten bekleden aan de balie of in grote ondernemingen. Deze voorzitters, afgevaardigde bestuurders, bedrijfsleiders, titularissen van vrije beroepen en leden van het diplomatieke corps verenigen zich in de Club van Lotharingen in een prestigieus kader. De Club is ondergebracht in een park van 4,5 ha, aan de Prins van Oranjelaan te Ukkel, één van de prestigieuze gemeenten van de Europese hoofdstad.   elegen in de onmiddellijke buurt van het Zoniënwoud, is het kasteel van Fond’Roy makkelijk toegankelijk. Bovendien bevindt het zich op een steenworp van het centrum van Brussel en van de Louizawijk. eze uitzonderlijke locatie is eveneens een recreatieoord waar leden en hun gasten in de zomer op het schitterende terras dat uitgeeft op het park, kunnen lunchen.   e vele activiteiten brengen de leden bij elkaar : lunchconferenties, thema-avonden, Nieuwjaarscocktails, vernissages, muzikale avonden, spelavonden (bridge, ).   et kasteel staat trouwens ter beschikking van leden die er familiefeesten willen organiseren.