Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
19-08-2006
Brussel Vlaams
Dit wordt een positief bericht. Voel je de vibes al?
Ik haat Marco Borsato. Ik vind het een kwal.
Er is maar één plek waar ik bestand ben tegen deze Italo-Hollander. Au Dépot.
Je hoort weinig Nederlandstalige muziek in Brussel. Brusselse DJ's zijn franstalig.
Op zich is dit nu geen wereldschokkend nieuws. Brusselse winkeliers zijn franstalig, Brusselse reclameborden zijn franstalig, zelfs Brusselse one-night-stands zijn franstalig.
Ik ben al lang niet meer de flamingant die ik ooit heb willen zijn. Heb me er al bijna bij neergelegd dat Brussel een franstalige stad is. En een toffe stad.
Op loopafstand van mijn appartement (en ik ben snel buiten adem) ligt Au Dépot. Op het eerste zicht een doodnormaal café met een doorsnee publiek en al even doorsnee schuimende pinten.
En toch is het een lichtbaken in de duisternis. Het is alsof je even een droomwereld binnenstapt. Vlamingen achter en voor de toog. Zelfs de toiletbomma spreekt Vlaams. Even vergeet je dat je in Brussel een café bestelt en geen koffie. Dat je un ticket de metro nodig hebt en geen metroticket.
De DJ speelde Dromen zijn bedrog. Luidkeels zong ik een blonde vrouw met bril toe dat ik als ik wakker word, nog droom. Ik zei tegen een kerel naast mij dat ik zijn ogen zag, zijn gezicht. Riep tegen een blonde god op een kruk dat het een droom is die naast me ligt. De toiletbomma keek me aan en rekte zich uit, en jodelde met een fijne maar krakerige stem: een keer in de zoveel tijd komen dromen uit.
Ik vind Marco Borsato nog steeds een kwal. Maar ik hou wel van het Borsatogevoel in den Depot. Vlamingen die achter gesloten deuren in die Franstalige straat, in die Franstalige stad, samen zingen in hun eigen taal.
De Vlaamse leeuw moet niet altijd een wrang smaakje hebben.
Waar ging het fout? In ons uitgaansparcours belandden we gisteren voor de deur van Montecristo.
De obligate buitenwippers stonden buiten te wippen en wij wipten dan maar binnen. Toch had één van de twee deurmatrozen nog een snelle mededeling. Ze vragen geen entreegeld meer, ik mocht alleen hem niet vergeten bij het verlaten van de zaak.
Hoe zou ik hem kunnen vergeten? Apensmoel, spraakgebrek, ongemanierd. Love you baby!
Enfin. De drie musketiers waren binnen. Ik had het snel door. Aan mijn sabel zou er niet veel gespiest worden in Montecristo. Dikke Engelse dellen met bijpassende zatte lads zetten de toon. En ze toonden hoe het niet moest.
Wat vroeger een toffe salsaclub was is veranderd in een marginaal kot. Drank maakt een mens al wat inschikkelijker. 3 pintjes! Geen pintjes hier, Corona. Ook goed. 17 euro. Niet goed. 17 euro maakt een mens niet inschikkelijker.
Ons stil protest bestond erin af te druipen. Of andere oorden op te zoeken. Maar eerst nog goeiedag gaan zeggen tegen mijn vriend. De obligate buitenwipper. Ik was hem nog niet vergeten. Hij mij wel. Hij had het te druk. In de weer met een zatte lad. Waar een dikke Engelse del bijhoorde.
Wat een verhaal. 28 gevangenen zijn ontsnapt uit de gevangenis van Dendermonde. Men heeft er al 8 gevat.
Ik heb een beetje medelijden met ééntje van de acht. Hij stapte een café binnen in de buurt van de gevangenis en vroeg aan de uitbater om een taxi te bestellen. De uitbater belde de politie.
De moraal van het verhaal: vertrouw nooit een kleine zelfstandige!
"Mommy, can I have a cookie please?" "Yes Peter. They're in the jar. Just take one." "But Mommy, you know I don't have any arms..." "No arms - no cookies ..."
What is red and sits in the corner? A baby chewing razor blades.
What is green and sits in the corner? The same baby a month later!
Een beetje voor evenwicht zorgen bij de huidige babyboom kan nooit kwaad.
Paris. Een leuke titel voor een CD zou ik denken. Paris dacht hetzelfde.
Vanaf vandaag is ie overal te koop: het debuutalbum van Paris Hilton.
Enkele recensies:
echt hemeltergend slecht (zoals je misschien zou verwachten) is deze plaat ook weer niet * planet.nl Het resultaat is niet wereldschokkend maar laat zich ongetwijfeld vertalen in alleraardigste clips * chello.nl She sounds both distracted and bored stiff, as if making an album is keeping her from the more serious business of standing around a nightclub in a pair of really enormous sunglasses. * The Guardian Why does every little rich girl think they can sing. This CD is horrible, average, cliche trash. Spend your money, elsewhere. * review op Barnes en Noble
Bart Peeters zou zeggen: Ik hoor hemel, ik hoor alleraardigste clips, ik hoor nightclub en ik hoor spend your money. Bart Peeters is een fijne man.
Birgit Van Mol presenteert al enkele jaren het Nieuws. Op VTM. Ik krijg het er warm noch koud van.
Maar vandaag wel.
Na de reportage over de begrafenis van Guido Depraetere brak ze. Haar adem stokte, een traan welde op. Een volgende reportage begon net op tijd.
Emoties. Je kan ze niet controleren.
Waarom huilt een nieuwslezer nooit bij beelden uit Soedan of Ethiopië? Waarom kunnen ze schijnbaar onverschillig kijken naar slachtoffers van een tsunami of de genocide in Ruanda?
In het vakjargon bestaat er een lugubere term voor. Hoe verder van huis, des te meer doden er moeten vallen vooraleer iets nieuwswaardig is. Les morts kilometriques.
Emoties. Je kan ze niet controleren. Les emotions kilometriques. Wij zijn geen haar beter.
Vicky is één van de dames die 's nachts op VT4 en 5TV kijkend Vlaanderen moet aanzetten om te bellen naar een gortig dure telefoonlijn. Ze heeft altijd heel mooie prijzen en verzekert je als geen ander dat je deel uitmaakt van een zeer select clubje.
Iedereen heeft wel zijn favorietje onder de beldellen. Ik ga voor Vicky.
Vicky doet me denken aan een kinderliedje. Over een krokodil. Sofie de krokodil. Die tatert maar, die tatert maar. Vicky's mondje staat ook nooit stil. Haar enthousiasme is echter aanstekelijk. Ze doet me bijna geloven dat ze zelf niet weet dat haar kijkers opgelicht worden.
Maar wie is die Vicky?
Na een zoektocht naar Vicky op de VT4-site kwam ik van een kale reis terug. Op de belpagina vind ik alleen de regels en een FAQ, in de rubriek personalities blinkt ze (voorlopig toch nog) niet naast Hanne Troonbeeckx en Hans Otten. Maar elke redacteur heeft zijn fierheid. Dus ik rustte niet vooraleer ik meer wist over Vicky.
En zo geschiedde. Vicky Jolling heet ze. Ze woont in Turnhout en verschillende mensen hebben haar al aangeraden om een toneelopleiding te volgen. Haar moeder zei het ook. Ze heeft blijkbaar een gezicht om te acteren. Aldus Vicky. Een kameraad van mij formuleert het lichtjes anders. Ze heeft een smoel om op te schieten. Dat is niet lief. En Vicky is wel lief. En haar film wil ik wel zien. Ook als ze op haar smoel schieten.
Maar voorlopig smijt ze zich op VT4. Terwijl ik dit zit te typen is Vicky aan 't werk.
Zonder enige vorm van ironie volgen hier mijn favoriete uitspraken van vanavond:
- Ik sta hier niet voor een palmboom, ik sta hier niet voor die kast, ik sta hier voor jou! (een palmboom en een kast stonden in het decor) - Misschien kan je met het geld op reis gaan. Naar Thailand! Of Naar Beverly Hills! Hmmm. Beverly Hills. Of naar Egypte! Naar Florence. Ik verkies toch Beverly Hills. - Ik sta hier op een verhoogje. Het is heel klein. Ik verlies af en toe mijn evenwicht. Of is het van de hoge prijzen? - Wat zoek ik? Iets njammie njammie. (lacht) Ik moet doen mmmmm, njammie. (lacht weer). Kan iemand uit de regie het komen voordoen want ik weet niet wat jullie bedoelen. (ze waren op zoek naar het woord overheerlijk)
Je ziet het goed. Borsten op mijn blog. Grote borsten.
Hiervoor mag je Gilles De Bilde bedanken. In het rubriekje "Tussen hemel en hel" koos hij Victoria Silvstedt uit als favoriete one-night stand. Nu is Victoria een begrijpelijke keuze voor een voetballer. Blik op oneindig en altijd mondje open.
Laat ons even terug in de tijd gaan. 1998. De man voerde zijn plan uit bij Ketnet, voor het hitparadeprogramma Ultratop. Regelmatig kwamen er ook artiesten over de vloer, zoals men dat placht te zeggen.
De platenboy was enthousiast ons bureau binnengestormd. Een nieuw talent was opgestaan. Miss Zweden 1993 , een ex-Playmate of the year. En oh ja, ze had een singletje uit. Kwijlend knikte de producer ja. Laat ze maar komen. Een optreden in de muziekdoos en een interview in Ultratop.
"Hello hey! What's your name? I need to know (hello) Now I found you my mysterious boy Hello hey! Don't go away (hello) Cause I love you babe"
Het nummer heeft geen voor geen meter verkocht. Maar ik heb ze ontmoet. In het pre-Betty en het pre-Paris Hilton-tijdperk was ze een ware verademing.
Dom en blond en Zweeds. Ik was verkocht. Voor de volle meter 79 dat ze groot was. Ze schudde zelfs haar tieten op in mijn aanwezigheid.
Alle vrouwen van onze ploeg vonden haar een bimbo. Natuurlijk was ze een bimbo.
Daarom mocht ze ook komen. En zingen! Of toch playbacken. Het publiek in discotheek Carré werd er eventjes heel stil van.
Het singletje hebben ze nooit gekocht. Playboy waarschijnlijk wel.
Ik heb het singletje. Playboy niet. Ik vind hun interviews niet goed. Humo wel. Want daar staat Gilles De Bilde in.
" De negen mensen zonder papieren die sinds 39 dagen een hongerstaking voerden in Leuven hebben onverwacht besloten de actie stop te zetten. Met de actie wensten de hongerstakers een verblijfsvergunning voor de volledige groep actievoerders af te dwingen en een wettelijke regeling om een einde te stellen aan de willekeur bij regularisaties. "
Op Markrock, rechts van het podium, hing een spandoek. Het verbaasde me. Dat het niet verwijderd was. Het hing er goed.
Nu hebben ze dus "onverwacht" de actie stopgezet. Hoe zet je onverwacht een hongerstaking stop? Door niet te sterven?
Het artikel ging verder
"Normaliter zouden de hongerstakers donderdag een persconferentie gegeven waarop ze wilden bekendmaken dat ze hun eisen intrekken maar de actie verderzetten. "
Nu volg ik helemaal niet meer. Waarom zou je een actie nog verderzetten als je jouw eisen intrekt. Of dit is een nieuwe actiemethode?
"Ik wil al niet meer blijven!" "Vlieg me maar terug!"
De hardvochtigheid van sommige politici kennende willen ze ook dit plan saboteren. En als straf moeten ze blijven! Nah! 't Zal hun leren!
't Zal hun leren . Om hun thuisland te ontvluchten voor een beter leven. Om een sprankeltje hoop te hebben ooit te kunnen leven zonder geweld, zonder honger. Om in de meest barbaarse omstandigheden en met hun laatste middelen een weg te zoeken naar een land vol melk en honing.
't Zal hun leren. Maar wat ze hier in België geleerd hebben, daar ben ik alvast niet trots op. De melk smaakt zuur, de honing is beschimmeld.
De haren op mijn armen staan recht. Hoe ouder ik word, hoe meer haar.
De goegemeente wikt en beschikt. Er is maar één maatstaf: de grenzen van het welvoeglijke.
Aanleiding is het zoveelste opgeblazen relletje over Madonna en haar kruisiging, waarbij ze met een doornkrans op haar hoofd aan een enorm kruis vol kristallen hangt. Het is een vast onderdeel van haar Confessions Tour.
100 euro kost een ticket. Wat je te zien krijgt is al uitgebreid beschreven in dag- en weekbladen.
Mag een mens, of bij uitbreiding een stadion vol mensen, niet zelf beslissen wat ze welvoeglijk vinden? 100 euro is de prijs voor het recht op vrije meningsuiting. Veel te veel geld.
En daarom preek ik op mijn blogstoel. Geen hosties hier, alleen maar Pringles uit een buis. Geen man in een kleed die het beter weet, wel een kerel in een zeer coole Nudie-jeans en een fris shirtje van Matinique. Geen bijbel die de waarheid bevat, maar een boek vol twijfels.
Wie heeft die grenzen van het welvoeglijke vastgelegd? God? Klein Pierke? De heilige Madonna?
Welvoeglijk = overeenkomstig met de geldende normen (bron: Van Daele)
Volgens diezelfde tegenstanders van de kruisiging leven we in een normenloze maatschappij.
En dat vind ik nu fijn. Laat me zelf maar beslissen of ik boer op een volle trein. En of ik ga kijken naar een middelbare vrouw die met een doornkrans op haar hoofd aan een enorm kruis vol kristallen hangt.
Een treinticket naar Antwerpen kost 7 euro 50, een ticket voor Madonna 100 euro. De prijs voor het recht op vrije meningsuiting.
Zoals steeds sloot ik mijn dag (of in dit geval nacht) af met de nachtherhaling van het journaal. Een vriend vroeg me ooit of ik hier geen nachtmerries aan overhield. Het antwoord moge duidelijk zijn: neen. Ik droom niet. Of toch niets dat spectaculair genoeg is om me 's ochtends te herinneren.
Echt aandachtig was ik nu niet aan het kijken. Noem het eerder luisteren als je wil. Tot ik in een reportage over de DNA-stalen in de zaak van Stacy en Nahalie een naam hoorde vallen...
De naam van de Luikse procureur-generaal trok mijn aandacht: Cedric Visart de Bocarmé. Zo'n naam doet me wel dromen.
Ogen dicht en ik sta meteen op het Stadhuis, dat van Brussel, of dat van Luik, als zijn familie echt aandringt. Maarten, neem jij Cédric Visart de Bocarmé tot uw wettige echtgenoot? Oui oui oui.
Ik draaide mijn hoofd naar het scherm. Zou bij de perfecte naam ook de perfecte man horen? Niet dus. De mens is al 53.
Maar wat leer ik dankzij een snelle Google-zoektocht? Hij heeft een zoon. Die werkt op een unief. Op de ULB. Pascal heet ie. Maar vooral Pascal Visart de Bocarmé. Zoon van Cedric Visart de Bocarmé.
Ogen dicht en ik sta opnieuw op het Stadhuis, dat van Brussel, of dat van Luik, als zijn familie echt aandringt. Maarten, neem jij Pascal Visart de Bocarmé tot uw wettige echtgenoot? Oui oui oui. Et comme on est ici, beau-père, tu sais regler mes amendes?
Een simpele en zelfs onschuldige vraag. Hoe heten die meiden? Niemand van onze bende wist het. Waarschijnlijk niemand op de Oude Markt. Ook ik niet. Zelfs ik niet.
Ik heb het ondertussen even nagekeken. Keisha,Amelle en Heidi. In die volgorde staan ze op de foto. Keisha is de enige babe die er vanaf het eerste uur bij was. Dat is het zwartje.
Ik voel me een beetje schuldig. Een beetje maar. Het getuigt van weinig respect om meer belangstelling te hebben in de botten van de zangeressen dan in hun namen.
Alhoewel... Het waren heel mooie botjes. En het zijn lelijke namen.
Popmuziek had ik verwacht. Popmuziek heb ik gekregen.
Ik heb een band met de Pet Shop Boys. En dat is dan ook zo spijtig van een festival zoals Marktrock. Want die groep is stukje van mij. Nu niet dat ze van mijn gedane investeringen kunnen rentenieren, maar toch, ik heb door de jaren heen toch zeker één kostuum mee afbetaald.
Op een festival staan er echter mensen die geen enkele band hebben met de jongens. In het beste geval zetten ze een polonaise in op Go West en draaien daarna hun lief binnen. In het slechtste geval kotsen ze bij Go West een bloembak vol en draaien daarna hun lief binnen.
Intelligente popmuziek. Dat is wat de zoeker vindt. Maar die serveer je niet met een Stella, en zeker niet met Tobback in de buurt.
Voor KdG en andere non-believers heb ik enkele PSB-tekstfragmenten bijeengemaaid. Dat was niet moeilijk, want bij hun staat het gras altijd 2 kontjes hoog.
Don't want anyone to know my name Don't want to get a fax Don't want to meet the Royal Family Just 'cause I've paid my tax
* uit One of the crowd
I was faced with a choice at a difficult age Would I write a book? Or should I take to the stage? But in the back of my head I heard distant feet Che Guevara and Debussy to a disco beat
* uit Left to my own devices
My reflection on the street Is that the way I walk? Introspection as I speak I need to change the way I talk In a changing world theres so much you could be Why cant you choose your self like your enemy? Have you ever imagined a new you? I could be someone else The question is: who?
* uit Positive role model
Don't want a cat, Scratching its claws all over my Habitat Giving no love and getting fat Oh, (oh oh) you can get lonely And a cat's no help with that
Jolijt aan onze tafel. Iemand die we kennen heeft een nieuwe vriendin. Cindy. Wij hebben geen Cindy. Wij willen een Cindy.
We weten niks van Cindy. Dat hoeft ook niet. Ze heet immers Cindy.
Er zijn nu eenmaal namen die ons aantrekken. Je bladert door je vakantiefoto's en je zegt: "En dit zijn Cindy en ik aan het zwembad". "Ik ben gisteren met Cindy naar de manicure geweest" of "Cindy is vroeger naar huis vertrokken, haar hakje was afgebroken".
Zijn alle Cindy's in Vlaanderen dan ok? De redelijkheid zou me moeten doen bekennen dat er wellicht uitzonderingen rondtippelen. Cindy's die we liever mijden.
Maar dat is doemdenken. En daar doen we niet aan mee! Dus tot het tegendeel bewezen is zijn we op zoek naar een Cindy.
Want wij hebben geen Cindy. Wel een Tamara, maar dat is eigenlijk een tweedekeus-Cindy.
Er staat maar één naam nog hoger op ons verlanglijstje: Purdey.
Kandidaat-Purdey's mogen zich altijd melden. We zullen ze goed soigneren. Cindy's natuurlijk ook. Tamara's niet, want die hebben we al.
De eerste dag Marktrock zit erop. De conclusie is pijnlijk: weinig spek voor mijn bek. Of het nu aan het spek ligt of aan mijn bek, daar verschillen de meningen over.
Ben ik de enige die Iggy Pop een zeer akelig skelet vind? Blijven sommige mensen wel wakker bij het aanhoren van het repertoire van Ronny Mosuse? Kan The Bloodhound Gang het bloed van sommigen wel doen koken?
Mijn spreekwoordelijke meubelen werden een beetje gered door Bjorn Again. Die meubelen komen wel uit een kringloopcentrum. Bjorn Again voelt dan ook aan als een oude versleten zetel waar je goed in kunt hangen.
Maar mocht ik ooit veel geld winnen dan zou ik mijn salon bij Vastiau Godeau kopen. Het duurste, het mooiste. De hooghartige verkoopster, die me onlangs nog met een zure smoel een lederen zithoek uitjoeg, zou dan in mijn kont kruipen.
Maar voorlopig zit ik dus met een tweedehands-abba. 't Zit niet slecht, 't ruikt alleen een beetje duf.
En ik wil niet weten welke beestjes je er gratis bijkrijgt.
Longkanker velde hem. Terwijl ik gisteren in een discotheek aan de A12 het beste van mezelf stond te geven gaf zijn lichaam de strijd op.
Toen ik jonger was maakte hij een deel uit van mijn toekomstplannen. We zaten met vier in de klas. Drie dames en ik. Maarten en de heilige drievuldigheid. We hadden een pact. Mocht iemand van ons ooit beroemd worden , dan zou ie de drie anderen uitnodigen voor zijn aflevering van Klasgenoten op VTM. Bij Guido Depraetere. Er was ook al beslist welke leraars de revue mochten passeren. Calluwaerts natuurlijk, het kreng van Frans. Michielsen, de vrouw die ons zover kreeg om een maandje Duits te gaan leren in Aken. En Leuridan, een vreemde man met appelsienen, en leraar Latijn.
Ondertussen zijn we ouder. A. werkt voor een autoleasefirma, A.(2) woont in North-Carolina en voedt 2 kindjes op. Van G. hebben we niets meer gehoord. Niemand van ons is beroemd.
Het is ook niet meer nodig. Want Klasgenoten zal niet meer terugkomen. Toch niet met Guido.
THE MAN WITH THE PLAN
Groetjes vicky van (wijf)tv 
