De kikkers hadden het nog een uur volgehouden voor ze allemaal massaal in het zwembad sprongen. Stephen liep hen schreeuwend achterna dat ze de filters zouden laten verstoppen. Hij wou ze uit het water jagen, maar toen hij over de rand keek, zag hij enkel de hondenmand. Ed lachte zich nog steeds een breuk toen hij de afdrukken van hun kopjes op het raam zag. Hij leek zich niets aan te trekken van de plotse verdwijning van een honderdtal kikkers.

    “Stephen,” herhaalde Aimee voor de zoveelste keer. “Ze kunnen niet zomaar verdwenen zijn. Misschien heb je het niet goed gezien...” Maar Stephen wou het niet geloven. Nathan had ook gezien dat ze allen hun toevlucht tot het zwembad hadden genomen. Die wilde zich enkel niet moeien in de discussie waarvan hij wist dat ze nutteloos was.

    “Vergeet die rotbeesten,” gromde Sam, die op een wel heel eigenaardige manier de ramen schoon probeerde te krijgen. Aimee, Stephen en Nathan keken elkaar vragen aan. Nathan deed zijn mond open om er iets over op te merken, maar Aimee stampte op zijn teen waardoor de tranen in zijn ogen sprongen en hij niet anders kon dan vloekend wegdansen. Sam had een vochtige dweil over een veegborstel gegooid om zo de onderkant van de ramen schoon te krijgen. Hij maakte de typische bewegingen van iemand die een toilet aan het ontstoppen was, met extra vloeken en zweren erbij.

    “Ik durf te wedden dat hij die borstelsteel nog tegen zijn gezicht zal krijgen, als hij niet oplet,” fluisterde Aimee. Stephen knikte instemmend. Hij voorspelde net hetzelfde. Het lukte hen geen van beide om hun blik van het tafereel af te scheuren om verder te gaan met wat ze ervoor aan het doen waren. De kikkers waren vergeten.

    “Aimee...” fluisterde iemand onder tafel. Met tegenzin keek ze weg van Sam om Ed onder tafel te zien zitten met zijn mobiel voor zijn neus. “Dit moeten we toch filmen ?” Hij kon zich haast niet stilhouden van lachen.

    “Jij bent ook echt ongelofelijk !” siste Aimee, maar ze lachte mee met haar vriend. Ellie kwam van langs de toog, die de keuken gedeeltelijk scheidde van de eetkamer. Net als Aimee en Stephen keek ook zij dwaas naar Sam.

    “Zo doe je dat toch niet ?!” grinnikte ze.

    “Hoezo niet ?” vroeg Sam. Ellie nam de borstel met dweil af. Sam wou protesteren. “Je veegt geen raam, maar een vloer. Trouwens, je bent het raam al aan het vegen sinds de kikkers verdwenen zijn, maar hun afdrukjes staan er nog steeds even goed op. Alsof het pas gebeurd is.”

    “Ik veeg niet ! Ik maak schoon...” legde Sam uit.

    “Ja, dat is wel duidelijk !” proestte Stephen met een blik op het raam.

    “Doe jij het dan !” schoot Sam uit zijn slof. Met een roodaangelopen hoofd gooide hij zichzelf in de zetel. Hij stak de televisie aan en begon onophoudelijk te zappen, mompelend tussen zijn tanden. Aimee ving een aantal woorden op als ‘ondankbaar’ en ‘je wilt dan eens goed doen...’. Ze haalde Ed onder de tafel vandaan, trok zijn kleren goed en stuurde hem met een boodschappenlijst de deur uit. Hij gniffelde nog steeds toen hij de voordeur achter zich dichttrok. Ellie zat al op haar knieën op het terras, gewapend met water, een spons en een vochtig doekje. Dat ging net iets vlotter dan Sams manier.

    “Stephen,” begon Aimee een beetje samenzweerderig. Hij draaide zich naar haar toe, dromerig starend naar de spons die Ellie heen en weer wreef over het glas. “Nathan stond erop om erover te zwijgen, maar toen we op weg waren naar hier zijn we gestopt voor Ed - die slecht gedroomd had en volledig over zijn toeren ging. We zijn behoorlijk lang op die plek gebleven.”

    “Dat geeft toch niet ?” vroeg Stephen schouderophalend.

    “Nee, ik ben nog niet klaar... We hebben daar gezwommen. Ook Ellie.” Zijn dromerig blik verdween meteen en zijn ogen schoten vuur. Aimee greep zijn arm voor Stephen iets kon doen. “Beloof me dat je er niet over praat met haar zolang jullie niet alleen zijn...” Alsof Ellie het allemaal gehoord had, keek ze op. Aimee en Stephen zagen aan haar gezicht dat het vanaf dat moment heel moeilijk zou worden om haar alleen te spreken.

Ed duwde de winkelkar verder terwijl hij van rek naar rek ging om alles te vinden dat hij nodig had. Hij bestudeerde de boodschappenlijst zorgvuldig, zuchtend en puffend. Bij de snoefafdeling vertraagde hij zijn pas en ging op zoek naar chips en chocolade.

    “Het staat dan misschien niet op de lijst, maar ik voel dat ze het willen,” fluisterde hij grijnzend. De kar lag halfvol met snoepgoed toen hij langs de broodbakken liep. Twee vrouwen van middelbare leeftijd stonden met elkaar te praten alsof ze plannen smeedden. Ed liep onschuldig langs hen heen in een poging hen af te luisteren, maar zodra hij binnen gehoorsafstand kwam, zwegen ze. Hij deed alsof hij brood uitkoos en hen totaal niet in de gaten had. Ed haalde zijn mobiel uit, toetste willekeurige nummers in en zette het mobiel tegen zijn oor. Uit het niets begon hij te kakelen tegen het toestel, waardoor de vrouwen verder gingen met babbelen.

    “Vreemde verdwijningen de laatste tijd,” zei de kleinste van de twee. “Geen aanwijzingen, motieven, helemaal niets !”

    “Het is toch bizar. Het komt ook steeds dichter naar onze streken,” zei de ander.

    “En wat moet dat met al die kikkers tegen de ramen en uilen die overdag even de woonkamer komen binnenvliegen ?”

    “Heb je dat ook al voor gehad ?” vroeg de kleinste. De andere vrouw knikte. “En ze schijten dan heel mijn salon onder.” Het nieuwsdeuntje klonk luid door de speakers in het plafond. Ed keek uit pure gewoonte omhoog.

    “De vreemde verdwijningen gaan ongestraft verder. Er is nog geen verdachte aangehouden bij gebrek aan aanwijzingen. Dierenorganisaties krijgen meer en meer klachten over binnenvliegende uilen en agressieve kikkers. Ook koeien en andere viervoeters gedragen zich behoorlijk  vreemd...” Het klonk alsof de nieuwslezer onderbroken werd. Toen hij opnieuw begon te praten, klonk hij slecht op zijn gemak. “Er is sinds kort niet alleen sprake meer van verdwijningen, maar een moord is net gepleegd. Het slachtoffer is nog niet geïndentificeerd, gezien de gruwelijke staat van verminking. Er waren geen getuigen op het moment van de aanval.” Ed liet zijn toneelspel varen toen hij dat hoorde. De vrouwtjes stonden roerloos naar elkaar te staren met open mond. Ineens snelde iedereen naar de kassa’s om zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Ook Ed liet de rest  van de lijst voor wat ze was, om net als de anderen weg te raken.

Een wagen reed de garage binnen. Ed kwam buiten adem binnen via een zijdeur in de keuken. Hij moest zich vasthouden aan het fornuis om niet tegen de grond te gaan toen hij slippend tot stilstand probeerde te komen. Sam begon bijna te lachen tot hij Eds gezichtsuitdrukking zag.

    “Ik moest meteen komen,” hijgde Ed. “Ik was boodschappen aan het doen. Ik zag twee oude vrouwtjes staan babbelen, maar ze zwegen toen ik langs liep. Ik deed alsof ik belde om ze terug aan het praten te krijgen e -”

    “Als je ons doet schrik om een van je streken, dan mag je de rest voor jezelf houden !” onderbrak Aimee hem, maar Ed schudde zijn hoofd.

    “Nee, nee ! Luister ! Ze hadden het over kikkers die vreemd deden en uilen die overdag binnenvlogen en hun salons onder... . Dat snap je wel, maar toen begon het radionieuws en de nieuwslezer had het over dat soort dingen over heel het land. En over vreemde verdwijningen ! Dieren die zich vreemd gedragen, mensen die spoorloos verdwijnen zonder aanwijzingen of motieven. En dan werd hij onderbroken om te vertellen dat er een eerste moord gebeurd is. Een hele gruwelijke !” Sam wist niet goed of hij het moest geloven of niet. Ed haalde wel meer van dat soort zwarte humor met hen uit. “Kijk naar de televisie !” Ellie zette het volume hoger waardoor ze tot in de keuken konden volgen.

    “Het lichaam van vermoedelijk een oudere man werd deze middag zwaar verminkt gevonden op de parking van een plaatselijke supermarkt. Het lijkt samen te gaan met de andere vreemde verschijnselen van de afgelopen dagen. Zoals deze gorilla, Alex, die in de vroege middag zijn trainer eerst bekogelde met modder en uitwerpselen om hem daarna bij zijn benen door de kooi te gooien ; hoewel Alex bekend stond als een veel te grote knuffel...aap. Mensen die al jarenlang op bezoek komen in het park, vonden het een schande dat de gorilla zou worden ingeslapen. ‘Want,’ en ik citeer, ‘dan moet ieder dier dat vreemd doet worden ingeslapen.’ Zo sprak de voorzitter van dierenorganisaties Beesjes... En dan nu, spo-” Ellie schakelde de tv uit. Ed stond als een klein kind naar het scherm te wijzen.

    “Zie je nu wel ?!” piepte hij.

    “We moeten meer naar het nieuws kijken,” zei Stephen.

    “Het gebeurt honderden kilometers van ons vandaan ! Wij hoeven ons geen zorgen te maken, toch ?” probeerde Aimee. “Ja, er waren die kikkers, maar verdwijningen en moorden ?” Ze klopte op Eds arm. Stephen stemde in.

    “Zolang het niet dicht bij huis is zou ik mij weinig zorgen maken, Eddy.” Hij greep zijn sleutelbos. “En nu het toch mooi weer is, zouden we niet gaan picknicken ?” Ellie duwde zich loom uit de zetel en begon vanalles uit de kasten te halen om mee te nemen. Sam gooide één blik naar Nathan, die net beneden kwam, en ze trokken samen hun schouders op.

    “Gaan we met de Golf of dacht je aan iets groters ?” vroeg Sam. Stephen grijnsde knipogend, zwaaiend met zijn sleutels.

    “Wat dacht je zelf ?”

10-08-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

‘s Ochtends lag de hondenmand op de bodem van het zwembad. Tussen Ed en Aimee waren alle plooien glad gestreken. Nathan porde verveeld zijn roerei, terwijl Ed alweer bezig was een kunstwerk te maken van zijn eieren met spek. Niemand keek ervan op dat Sam het per se probeerde te overtreffen door een torentje te maken van eierdopjes.

    “Dat kan iedereen,” zei Stephen droog. Hij tikte tegen het bovenste dopje en heel de constructie zakte in elkaar.

    “Alsof het zo moeilijk is om een smiley te maken van eieren,” protesteerde Sam nors. Nathan schudde gewoon zijn hoofd toen Sam opnieuw een toren begon te bouwen. Ellie staarde afwezig naar het zwembad, met een stuk toast in haar hand dat voor haar mond zweefde. Er was weer geen zuchtje wind, maar toch merkte ze dat er rimpels in het water waren. Ze kwamen enkel van uit de hoeken. Aimee merkte het ook op.

    “Stephen, wordt het water automatisch gezuiverd ?” Hij volgde haar blik naar het water, dat steeds anders begon te rimpelen. Het leek bijna alsof er tekeningen werden in gemaakt.

    “Enkel wanneer ik de pompen aanleg, beweegt het water. Of door de wind,” legde hij uit. Hij klonk heel kalm, maar het was duidelijk dat hij niet helemaal zeker wist of de pomp al dan niet aan lag. Stephen stond op en liep rond de tafel om zijn sleutelbos te nemen. “Ik ga eens kijken in de bergruimte.” Terwijl Sam nog steeds Ed probeerde te evenaren met zijn toren, draaide de rest hun hoofd allemaal naar de tuin. Ellie nam een hap van haar toast. Ze scheurde haar blik los van het zwembad om een slok melk te nemen.

    “Er zitten kikkers in,” zei ze onverschillig. Ze hoestte omdat een kruimeltje de verkeerde kant dreigde op te gaan. Meteen schoten alle hoofden haar kant uit. Ellie sloeg haar blik op van haar glas. “Wat ? Er zitten kikkers in het water.”

    “Je weet best dat dat niet de reden is dat we naar je kijken,” verzuchtte Nathan opgelucht. Ellie wuifde die opmerking weg met gefronste wenkbrauwen. Door een doffe bonk tegen het glas van de achterdeur schoot Ed in een lachbui. Nathan en Aimee draaiden zich als een man om zodat ze konden zien wat er scheelde. Op de terrasvloer lag een kikker op zijn rug te spartelen. Op een kleine tien centimeter boven de grond stond een vreemde afdruk tegen het glas. Nathan hurkte om het beter te zien.

    “Die kikker is volle gas tegen het glas aan gesprongen !” Nog een doffe bonk liet Ed nog harder lachen. Er kwamen kikkers van alle kanten die op het raam afsprongen. Ze vielen allemaal op hun rug, spartelend om terug op hun poten te raken. Ed kreeg geen adem van het lachen. Ellie bleef rustig door eten toen Aimee mopperend naast haar op de stoel sprong. Nathan gaapte verdwaasd naar het spektakel. Hun gekwaak was oorverdovend.

    “Wat gebeurt hier ?” riep Stephen boven het lawaai van de groene beestjes uit. Hij stopte halverwege de keuken toen hij de hopen kikkers zag liggen op het terras. “Wel, dat is vreemd...”

Vanuit het dichte bos keek Hij toe hoe de vrienden onder de indruk waren van de verwarde kikkers. Alleen Ed lag in een deuk. Degene van wie Hij meest hoopte dat ze onder de indruk zou zijn, bleef gewoon verder eten. Hij grijnsde samenzweerderig toen Hij op de robijnen zandloper keek, van wie het zand het vreemdst van allemaal stroomde.

    “Ze komen eraan,” fluisterde Hij. Hij liet zijn hoofd kantelen zodat Hij de hemel in een vreemde hoek door de bomen kon zien. “Ja, Ze komen er zeker aan...” Langzaam stapte Hij achteruit en ging op in het groen van struiken en bomen die Hem omhelsden.

25-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

Overal was er water. Boven, onder, links, rechts. En Ellie zat er midden in. Ze kon geen kant op. Ze spartelde hevig om aan het oppervlak te raken, maar alle moeite was tevergeefs. De druk van het water duwde op haar longen. Hevige pijnscheuten teisterden haar kleine lichaam. Er waren heel wat stemmen, die onduidelijk spraken en riepen. De schimmen aan de rand werden donkerder terwijl Ellie dieper zonk. Een harde plons doorbrak het mijlenverre geluid van mensen die praatten en babbelden. Iemand kwam op haar afgedoken. Een hand greep haar pols stevig voor die haar omhoog trok. Ik moet wakker blijven, dacht ze wanhopig. Ik moet vechten. Maar de gedachte kon haar de moed niet inspreken die ze nodig had om haar ogen open te houden. Net toen haar hoofd boven water kwam, viel ze weg in een duisternis zo groot, dat haar lichaam ermee leek op te houden...

Ellie veerde recht in haar bed. Koud zweet stond op haar voorhoofd waardoor haar krulletjes plakten tegen haar gezicht. Zwaar ademend keek ze rond in haar aardedonkere kamer. Een lichtstreep scheen onder haar deur, maar dat was niet de reden dat ze wakker geworden was. Ze wreef in haar ogen, die nat waren van de tranen. Ze hoorde Edward snurken in de hondenmand op de gang. Voorzichtig gleed ze uit bed, liep naar de deur en deed die op een kiertje open. Stephen kwam net uit het toilet.

    “Ellie ?” fluisterde hij onzeker. Zijn haar stond in alle windrichtingen en hij had maar kleine oogjes. “Waarom ween je ?” Zijn blik werd meteen alerter. Ellie deed de deur volledig open. Stephen sloop langs Edwards mand heen en ging haar kamer binnen. Ze deed de deur pas dicht toen Stephen haar bureaulampje aanstak. Hij ging op bed zitten, zij naast hem.

    “Ik kan hier niet slapen zonder het te dromen,” snikte ze. Tranen liepen als watervallen langs haar gezicht. Stephen staarde schuldbewust naar zijn knieën. “Het voelt nog altijd zo écht. En het doet ook pijn. Evenveel als toen.”

    “Kan ik iets voor je doen ?”

    “Net als in het begin ?” zei ze suggestief. Zonder reageren kroop Stephen naar het midden van het bed. Hij leunde met zijn rug tegen het hoofdeinde. Haar hoofdkussen schudde hij op en plaatste het tegen zijn zijkant. Hij klopte naast hem om aan te tonen dat ze bij hem kon gaan liggen. Ze kroop onder het deken naar Stephen, legde haar hoofd op het kussen. Haar arm legde ze over zijn middel. Zijn ene arm legde hij om haar, met zijn andere ging hij zacht door haar krullen. Het duurde niet lang voordat ze opnieuw in slaap viel, terwijl tranen nog stil over haar wangen liepen. Stephen liet zijn hoofd tegen de muur rusten, starend naar het plafond.

    “Het spijt mij...” fluisterde hij oprecht, omlaag kijkend naar Ellies alweer vredige gezicht. “Als ik de tijd maar kon terugdraaien met alle kennis die ik nu heb...” Uiteindelijk viel ook hij in slaap in een droomloze nacht...

18-07-2011 om 12:03 geschreven door Debbie Blogt  

De gordijnen van de slaapkamer links gingen dicht en sloten zo het brandende licht op. De stilte was zo luid dat zijn oren ervan pijn gingen doen. Hij trok zijn poten uit het water, gooide het laatste kiezeltje dat hij in zijn handen had weg en stond op. De druppels baanden zich als tranen een weg door zijn vacht. Dorre takken kraakten onheilspellend onder zijn hoeven, op zijn weg naar de achterdeur. De grootste van de groep had die open laten staan. Hij stopte even voor de deur, alles bestuderend. Toen stak hij zijn hoofd binnen. Een aangename warmte streelde zijn gezicht. Hij glimlachte. Het huis sliep.

    “Hmm...” zuchtte hij ; kijkend op een zandloper gemaakt uit saffierglas in een kader van glanzende robijn met parelmoer zand. “Veel te snel.” In zijn andere hand had hij een rood stuk stof met vier lintjes aan. Zonder het huis binnen te gaan reikte hij naar de zetel, waar hij de stof liet vallen. “We zullen zien.” Boven ging een deur open. Hij keek naar zijn handpalm die nu een zandloper in dubbel glas vasthad waar marineblauw zand doorliep en recht bleef staan in een fijn witmarmeren kadertje. Het zand liep onregelmatig. Hij fronste.

    “Edward !” Iemand schreeuwde. Het zand liep nog sneller. “Nu is het genoeg !” Andere deuren sloegen ook open.

    “Aimee, hou de ruzies voor overdag, wil je ?” Dat moet de grootste zijn, dacht hij, Stephen. “Wat heeft hij nu weer gedaan ?” Even was er enkel onverstaanbaar geroezemoes. “Jij hebt hem de aanzet gegeven toen hij van het balkon gesprongen is, Aimee.” De vrouwenstem gromde. Een voor een gingen de deuren terug dicht, maar degene die Sam heette, hapte naar adem van het lachen. Het zand van de robijnen zandloper liep bijna niet meer.

    “Veel beter,” fluisterde hij. Hij draaide zich terug naar de vijver om en verdween in de nacht.

13-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

Stephen gooide nog wat kruiden op het vuur. Een heerlijke geur steeg op samen met de rook van de kolen. Een gezellige achtergrondmuziek vulde de oorlogsstiltes tussen Aimee en Ed. Hij zat nog steeds in zijn zwemkledij, want hij mocht de kamer niet meer in. Sam had hem een handdoek gegeven om zich een beetje af te drogen, maar die was uiteindelijk ook in het zwembad geland nadat Ed in het water was gesprongen toen Aimee hem achterna zat. Nu gooide ze haar vriend vernietigende blikken toe. Sam vroeg zich af of die het wel door had, want hij kirde van plezier terwijl hij met het vlees op zijn bord speelde. Ed was erin geslaagd om een huisje in elkaar te flansen met de varkensribbetjes en een biefstuk. Hij zette net zijn tandenstoker op het geïmproviseerde dak, toen Aimee op zijn handen sloeg. Zijn kunstwerk zakte in elkaar als een kaartenhuis. Vijf seconden staarde hij naar de puinhoop voor Ed recht stond. Hij nam zijn ingebeelde hoed af.

    “Heel graag wil ik mijn innige deelneming betuigen aan de achtergebleven familieleden van de ramp op Bord vijf, ter hoogte van de ketchuprivier, waar er met harde hand werd kuis gehouden tussen de bewoners. Er waren geen overl -”

    “Zit !” snauwde Aimee. Iedereen barstte in lachen uit ; zelfs Aimee moest een glimlach verbergen. Ed ging terug zitten. Enkel Ellie zag hoe hij onder tafel Aimees hand vastnam.

    “Leg eens uit, Ed,” begon Sam, willekeurig prikkend in een worstje. “Is het moeilijk om normaal te doen ?” Iedereen wachtte zwijgend op antwoord. Het duurde eventjes voor er antwoord kwam. Zijn babyblauwe ogen flitsten van het ene bord naar het andere op tafel en hij ontweek eerst iedere blik die op hem was gericht. Hij zocht zelfs geen hulp bij zijn meisje, die het antwoord duidelijk ook wel wou weten. Toen richtte hij zich vol waardigheid op.

    “Nee,” besloot hij. “Het is niet moeilijk, alleen saai.”

    “Saai ?” herhaalde Sam vragend. Ed knikte.

    “Ja, saai. Stel je voor dat ik iedere dag, net als al de rest in de wereld, gewoon mijn routine volg en nooit afwijk van de lijn die mij is opgegeven ? Als ik alles serieus nam ? Nee. Ik ben uniek en ik daag je uit om het anders te bewijzen !” Hij sprong recht met een ribbetje in zijn handen, klaar om aan te vallen.

    “Zit,” gromde Aimee. Meteen zakte Ed terug op zijn stoel.

    “Ja, schat.” Ellie hoorde de ondertoon in zijn stem dat het maar een tijd zou duren dat hij zich kalm hield. Hij was niet iemand om stil te zitten. Net als Sam. Tijdens de voorbereiding van de barbecue had hij geen seconde stil gezeten. Hij was begonnen met het snijden van groentjes, ging toen - voor hij klaar was - over naar het uitpakken en kruiden van het vlees en is toen overgestapt op het zoeken van aangepaste sfeermuziek ; zonder ook maar iets af te werken. Sam was gewoon niet in staat om stil te zitten. Ellie had het van hem overgenomen in de keuken door de groenten te snijden. Stephen had dat een slecht idee gevonden. De combinatie van Ellie en messen sprak hem niet aan. Hij was blijven rondhangen om haar in het oog te houden, maar ze waren er beide vanaf geraakt zonder kleerscheuren. Nathan vertelde in geuren en kleuren hoe lastig het was geweest om Sam te overtuigen zijn muziekinstallatie thuis te laten.

    “Nathan toch !” klaagde Stephen. “Ik vraag er al zo lang naar !”

    “Klopt,” grijnsde Sam. “Ik heb wel een cd bij met wat demoversies op.”

    “Je kent de weg,” zei Stephen knipogend. Sam schoot letterlijk van zijn stoel en verdween in de woonkamer de trap op. Aimee en Ed waren in een woordenloze strijd verwikkeld, zonder een akkoord te bereiken. Nathan werkte zijn laatste stuk vlees naar binnen voor hij onderuit in zijn stoel zakte en tevreden op zijn buik klopte. Tussen de bomen aan het eind van de tuin verdween de zon. Ze liet een warme oranje gloed over het landschap glijden. De laatste vogels floten het einde van hun liedje, zoekend naar een veilige plaats om de nacht door te komen. Dromerig staarde Ellie naar de vijver. De conversaties aan tafel hoorde ze vaag nog, maar het leek van mijlenver te komen. Door de lichte wind dansten alle planten. De bladeren ritselden. Deze keer kon ze een concert van kikkers en krekels horen. Ze zongen volledig in harmonie met de bladeren als instrument. De nacht sloop de tuin binnen, gesluierd in een vredige stilte die langzaam neerviel. Een fel licht kon niet verhinderen dat het muisstil werd in het gras en op de oever. Enkel het duister werd voorlopig terug gedrongen naar de randen van de grote tuin van Stephen. Een verdwaalde eend kwakend landde op het water. Toen er ergens ver weg een antwoord kwam op zijn roep, steeg hij terug op en vloog naar het laatste beetje zonlicht dat een verloren gevecht voerde tegen de nacht. Ellie voelde haar lichaam zwaar worden ; oververmoeid bijna. Ze wilde zich net van haar stoel afduwen, maar bevroor in haar beweging. Half zittend, half rechtstaand staarde ze met open mond naar de bomenrand. Een schim zat aan het water, met zijn poten in het water.

“Ellie !” Ze schrok verbaasd wakker. “Gaat het wel ?” vroeg Stephen. Hij zat naast haar geknield. Ze keek een aantal keer van Stephen naar de vijver en terug, maar er was niets anders te zien dan pikdonker, weggejaagd door een fel licht dat boven de deur hing.

    “Ja...” zei ze afwezig. “Ik was aan het dagdromen.”

    “Meid, je was in slaap gevallen,” zei hij verontrust. “Aimee en Ed zijn een uur geleden gaan slapen.” Stephens kastanjebruine ogen onderzoekten haar van top tot teen. “Je was volledig weg van de wereld. Ik dacht eventjes dat je...” Hij maakte zijn zin niet af.

    “Nee,” zei Ellie kordaat. “Dat was het niet.”

    “Aha ! De schone slaapster is ontwaakt !” onderbrak Sam hen. “Stephen, we hebben zo goed als alles opgeruimd, de vaatwas draait momenteel nog. Ik geloof dat ik ook ga slapen.”

    “Goed. De vaatwas kan wel wachten tot morgenochtend.” Stephen wendde zich tot Ellie, die nog steeds naar de vijver staarde. “Kom op, meid, jij zou ook beter naar bed gaan.” Zonder het te vragen nam Stephen Ellie op en droeg haar de trap op naar haar kamer. Ze ging naar de badkamer, kleedde zich uit en trok een luchtig nachtkleedje aan. Ze borstelde haar lange haar. Stephen had het donsdeken omgeslagen en was het kussen aan het opschudden.

    “Stephen, dat hoeft niet,” zuchtte Ellie. “Ik ben alleen maar moe.”

    “Hoe lang is het geleden ?” vroeg hij.

    “Anderhalf jaar.” Stephen werd bleek. “Kom op ! Ik val heus morgen niet dood, hoor ! En trouwens, als je dat kussen nog lang zal opschudden, blijft er straks niets meer over.”

    “Oh, ja... Sorry.” Hij gooide het kussen tegen het hoofdeinde, gaf Ellie een kusje op haar voorhoofd en stampte de deur uit. Ze wist niet wat hem bezielde, maar zodra ze in het zachte bed zakte, viel ze meteen in een droomloze slaap.

13-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

    “Man, wat een geur !” klaagde Aimee met een dichtgeknepen neus. Sam en Ellie hadden de ramen laten zakken zodat er frisse lucht kon kuis houden in de auto. “Jij bent echt een rotzakje, Ed !” Die zat te schudden van het lachen om wat hij had gedaan. Nathan hing met zijn hoofd door het raam met een groen aangelopen gezicht.

    “Lukt het nog, Nathan ?” vroeg Sam grinnikend.

    “Echt niet ! Edward, waag het je niet om nog eens een te laten vliegen !” gromde hij. Ed nam Nathans hand vast en kuste het. “En doe niet zo verwijfd !” Sam barstte in lachen uit. Ze waren vroeg ‘s morgens vertrokken. Ellie was nog naar de plaats terug gekeerd waar ze hadden gezwommen, maar haar bikinibovenste was spoorloos. Ze was al de hele morgen zwijgzaam. Er kon enkel een stijve glimlach vanaf toen Ed zijn wansmakelijke kunstje gedemonstreerd had. Nathan stak zijn hoofd tussen de voorste stoel en de deur om tegen Ellie te kunnen praten.

    “Gaat het wel ?” fluisterde hij. Ze knikte, zonder om te kijken. “Je mompelde vannacht in je slaap, weet je. Heb je misschien slecht gedroomd ?” Met een harde knal sloeg Nathan zijn schouder tegen het raam. Aimee had Ed geduwd. Die had zijn evenwicht niet kunnen bewaren en was omgekanteld tegen Nathan.

    “Edward, houd daar nu toch eens vijf minuten mee op !” snauwde Ellie. In een fractie van een seconde ging Eds gezichtsuitdrukking van dorpsgek naar pokerface. Hij zakte tegen de achterbank en verroerde verder geen vin meer. Sam keek geschrokken naar zijn co-piloot. Aimee staarde kwaad naar Ellies achterhoofd. “Aimee, je mag zoveel staren als je wilt, mijn haar vliegt niet in de fik.” Nathan schoof zijn hand tussen de stoel en de deur en hij legde zijn hand troostend op haar bil. Tot zijn verbazing sloeg ze die weg.

    “Misschien is het beter als ik wat meer gas geef, dan zijn we er sneller,” stelde Sam voor. Niemand reageerde, dus nam hij dat als een instemming. “En ik zet de muziek wat luider, zo hoeft het niet doodstil te zijn.” Behalve Ellie mompelden ze allemaal goedkeurend. De muziek werd luid genoeg gezet zodat er geen normale conversatie meer mogelijk was.

Nathan deed zijn deur open. In volle elegantie struikelde hij bij het uitstappen; Hij probeerde zijn gezicht nog te redden door er een huppelpasje van te maken.

    “Hah, Nathan, laat ik je twee dagen alleen met hen, kan je al niet meer normaal uit een auto stappen !”

    “Stephen !” riep Ellie. Zonder haar deur terug dicht te gooien, liep ze naar een kast van een man, sprong in zijn armen en omhelsde hem liefdevol. Nathan klauterde zuur kijkend naar het tafereel recht. Hij zag Aimee van achter de auto verschijnen met een stralende glimlach en volgde Ellies voorbeeld om de man met haar eigen lichaam te bekogelen. Die ving beide meisjes behendig op.

    “Dag meisjes !” Hij gaf ze een voor een een kusje op hun kruin. “Hoe was de reis ?” Ze begonnen honderduit te vertellen, maar Nathan, Sam en Ed begrepen er geen woord van. Hun mond viel dan ook open dat Stephen correct reageerde op hun verhalen. “Is Ed losgegaan in de wagen, met de ruiten nog dicht ? En zonder waarschuwing ?” Ze knikten lachend. Hij zette hen terug op de grond en gaf de jongens een hand. Hij liep naar de voordeur van een immens huis. Hij wachtte aan de deur tot ze allemaal binnen gestapt waren. De gang was breed en klaar. Er lag een heel zacht, wit tapijt over de hele lengte, waardoor voetstappen gedempt werden. Behalve een paar sfeerbeelden waren de pastelblauwe muren kaal. De spotjes wierpen een parelmoer licht tussen de ramen, waar heel wat zonlicht door naar binnenviel. Op het eind van de lange gang kwamen ze uit op een immense woonkamer, met witlederen zetels met rode en zwarte pluchekussens in. Er hing een gigantisch scherm aan de muur waar de zetels naartoe gedraaid stonden. Overal waren er ramen met lichtgrijze overgordijnen langs de zijkanten. Hoewel de zon warm scheen op het glas, was het fris in de woonkamer. Stephen vertelde tegen de twee meisjes over de schilderijen en andere kunstwerken die in de kamer stonden. Ze hingen volledig aan zijn lippen en snakten naar adem of floten op de juiste momenten.

    “Hoe doet hij het ?” vroeg Sam. Nathan haalde zijn schouders op. Hij bestudeerde alles wat hij zag.

    “Geen idee. Wat ik mij afvraag, is waar wij gaan slapen. Hij heeft heel wat ruimte voorzien voor het ontvangst van bezoek.” Ed stond nog in de overgang van de gang naar de woonkamer. Hij keek vol ontzag van het tapijt naar het parket, alsof hij niet goed snapte hoe het mogelijk was. Nathan bleef naar zijn beste vriend kijken, die zich voorover boog om aan het tapijt te wrijven. Sam schudde zijn hoofd. “Heb je gezien hoe Ellie van donderwolk naar klare hemel gaat in minder dan vijf seconden als Stephen voor haar neus staat ?” ging Nathan verder. Sam knikte afwezig. Links waren er geen deuren, behalve de glazen schuifdeur om naar de tuin te gaan. Rechts was er een korte doorgang waar op het einde de keuken al te zien was.

    “Ik heb jullie gerief al boven gezet. Volg mij,” zei Stephen uit het niets. Hij liep naar de keuken waar een open deel was met een marmeren trap die langs de muur liep.

    “Als Ed in volle vaart van die trap zal lopen, knalt hij recht op de eettafel,” grijnsde Sam.

    “Die tafel is massief. Na een poging zal hij wel genoeg gevoeld hebben.” Op de overloop van de eerste verdieping lag er weer datzelfde tapijt als in de gang. Zodat je op blote voeten kon rondlopen, had Stephen gezegd. De enige deur links van de trap was van Stephens kamer. Rechts leidde de eerste deur naar Ed en Aimees kamer. Aan die kamer grensde een badkamer, waarvan alles bewerkt was met blauw en wit. Aimee volgde de rest niet mee, maar liet meteen het bad vollopen.

“Ed, laad jij de koffers maar uit,” beval ze met een slaande deur. Hij knikte gehoorzaam en ritste haar koffer als eerste open. De anderen liepen verder. Sam kreeg de kamer tegenover het koppel en Nathan die ernaast, tussen die kamers lag ook een badkamer, die op dezelfde manier was ingericht als de vorige. De jongens begonnen ook meteen uit te pakken en er ontstond vrijwel meteen discussie over het gebruik van het sanitair. Enkel Ellie bleef over.

“Ellie,” begon Stephen stil. “Ik heb getwijfeld.”

“Hoe bedoel je ?” Ze was meteen heel wat minder enthousiast. Hij nam haar hand.

“Herinner je je niet toen we nog samen op school zaten en jij zo g -”

“Begin er zelfs niet over !” onderbrak Ellie hem kwaad. Ze trok met een ruk haar hand weg. “Dat is voorbij ! Dat is al héél lang geleden !”

“Ja, dat weet ik ook wel, maar mis je het soms niet ?” Ze liep naar de enige deur die nog overbleef, gooide die open en voor ze de deur terug met een klap dichtsloeg, zei ze : “Nee !” Stephen glimlachte hoofdschuddend.

    “Met open ogen, heethoofd,” mompelde hij terwijl hij de trap afliep en zichzelf in de de grootste zetel wierp. Met een afstandsbediening stak hij de radio aan en zakte verder onderuit, met zijn armen achter zijn hoofd.

Ellie zat op haar bed, met haar koffer aan haar voeten. De inhoud lag overal verspreid. Toen ze de deur had dichtgegooid had ze hem volledig omgekeerd op de vloer en gezocht naar iets dat er niet meer tussen zat, maar alles was er nog. Eigenlijk mocht het niet en dat wist ze heel goed, maar ze vond het jammer dat ze Stephen nergens van kon beschuldigen. Hij was haar beste vriend en broerfiguur, maar soms kon hij zich zo arrogant en zelfzeker gedragen dat haar nekharen ervan overeind gingen staan. Toen ze Ed hoorde schreeuwen, voelde ze een steek van spijt.

    “Ik had niet zo mogen snauwen,” zuchtte ze.

    “Ellie, mag ik binnenkomen,” vroeg Nathan bonkend op de deur. Ze schrok op uit haar gedachten, zigzagde tussen haar kleren naar de deur en deed die net genoeg open om haar hoofd ertussen te krijgen. Nathan trok een wenkbrauw op. “Gaat het wel met je ?” Hij klonk wantrouwig. Ze snoof.

    “Kom binnen en doe alstublieft terug dicht.” Ellie trok de gordijnen dicht en stak het licht aan. Ze deed haar truitje af. “Heb jij al uitgepakt ?” Nathan was in de deuropening blijven staan, starend naar alle rommel die Ellie op vijf minuten tijd had weten te maken.

    “Jij hebt echt een talent, meid,” stamelde hij. “Om nu al zo’n stal van je kamer te maken.”

    “Je hebt nog niets gezien,” zei ze uitdagend.

    “Ja, toch wel !” zei Nathan niet-begrijpend. “Ik sta er middenin !”

    “Soms denk jij niet verder dan je neus lang is, nietwaar ? Maar goed, ik wou deze aan kleerhangers beginnen hangen. Daarna neem ik een douche. En als je komt om mij te vragen wat er scheelde in de auto, dan zal je geduld moeten hebben, want ik vertel niets.” Hij zakte neer op de rand van het bed.

    “Je gedraagt je echt vreemd. Het ene moment ben je de kalmte zelf, het andere moment lust je ons precies rauw ! Hebben we - heb ik - iets verkeerd gedaan ?” Ellie bevroor in haar beweging. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de onderbenen van Nathan.

    “Nee, je hebt niets verkeerd gedaan,” zei ze koel. “Ik heb slecht geslapen.”

    “Slecht gedroomd ?”

    “Ik denk het... Ik weet het niet of ik gedroomd heb... Het leek zo echt...”

    “Ik luister, meid,” glimlachte Nathan. Hij klopte naast hem op bed als uitnodiging om te gaan zitten. Ellie liet zich vallen op haar buik, haar kin op haar armen.

    “Ik droomde - denk ik toch - dat iemand mijn volledige naam zei. Ik keek slaapdronken op en er stond een naakte man aan de auto met mijn bikinistukje in zijn hand. Maar zijn oren waren vreemd ; er stonden plukjes haar op en ze leken puntiger. Hij zei dat ik terug moest gaan slapen en zoete dromen dromen. Daarna werd alles terug zwart...”

    “Ed had het deze morgen ook nog over zo’n droom...” bedacht Nathan. “Hij zei dat hij droomde dat iemand buiten stond met iets roods in zijn handen. Hij had bokkepoten, maar het bovenlichaam van een man. Hij sprak tegen iemand van ons, maar hij kon niet verstaan tegen wie.” Ellie draaide zich op haar rug.

    “Meen je dat ?”

    “Eddy vertelde het toen jij en Sam je garderobe aan het samenrapen waren op de open plek. Aimee leek al gelukkig dat hij eens niet droomde over zandlopers.” Hij spuwde het bijna.

    “Iets tegen zandlopers, misschien ?” vroeg Ellie.

    “Helemaal niet ! Wat is er zo angstaanjagend aan ?”

    “Als je je voet erop zet, valt er iemand letterlijk dood...” legde ze uit. “Ik droomde dat ook... Het is heel vreemd. Geen uitleg aan te knopen.” Ze gooide zichzelf van bed. “Als je mij nu even wilt excuseren, ik ga de douche onveilig gaan maken.” Met een diepe buiging verdween Ellie. Nathan stond op, ontweek de rommel en keerde terug naar zijn kamer. Die was maar de helft van waar Ellie sliep, maar even luxueus. Het tweepersoonsbed was gedekt met warmrood beddengoed en stond tegen de rechtermuur, met langs beide kanten nachtkastjes met drie lades. Een massief donker houten kleerkast met vijf deuren stond aan de linkerkant, met de badkamerdeur rechts van de kast. Wat een muur had moeten zijn recht tegenover de slaapkamerdeur was het allemaal glas, met een schuifdeur om op een groot terras te kunnen. Dat balkon alleen al was genoeg voor een barbecue met tien mensen. Nathan schoof de deur open om eens in de tuin te kijken. Een voetbalveld was er niets bij. Onder zijn balkon was het terras, onder dat van Ed en Aimee lag een zwembad. Op het einde in de verte lag een grote vijver - of een klein meer als je optimistisch bent, dacht hij. Nathan stelde het zich nog niet helemaal voor of Ed verscheen op het balkon, gekleed in enkel een zwemshort. Hij kroop over de balustrade, mikte twee seconden en bij het horen van Aimees gekrijs, sprong hij soepel het water in. Ze verscheen gewikkeld in een badhanddoek op het balkon, zwaaiend met haar vuist.

    “Als je je gedraagt als een hond, zal je ook slapen waar dat hoort !” Stephens bulderende lach overstemde haast Aimees vloeken en verwensingen. Nathan ging terug naar binnen, niet onder de indruk van zijn vreemde, losbollige vriend en besloot om net als de rest een goede douche te nemen, voor hij naar beneden ging om met de mannen het eten te voorzien.

12-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

De nacht was gevallen. De duisternis had zijn armen rond het natuurreservaat geslagen en stilte met zich meegebracht. Het enige licht vechtend tegen die duisternis was dat van de maan, dat werd weerspiegeld door het rimpelloze wateroppervlak. Een lichte bries streelde het lange gras, waardoor het dansend in beweging kwam. In de verte klonk een plots gepiep van een muis die zich niet snel genoeg had kunnen wegsteken voor een overvliegende uil, die nu zijn overwinning riep.

    “Smakelijk,” fluisterde een zachte, warme stem. En alsof de uil het had gehoord, kraste hij nogmaals, duidelijk dankend. “Het is een feestmaal.” Een lavendeltakje knakte toen twee vingers zich rond zijn slanke steel sloten en een korte ruk gaven. De vingers brachten hem dichter bij een elegant gevormde neus, die gretig genoot van de onweerstaanbare geur van de bloempjes. De zachte lippen onder de neus vormden zich in een tevreden glimlach. De vingers lieten het takje los. Met een dof plofje viel het op de stoffige aarde. Ernaast landde een hand die een gespierd bovenlichaam ondersteunde.

    “En hop,” moedigde diezelfde zachte stem zijn bokkepoten aan. Een lange man richtte zich eindelijk op in het lange gras, dat hevig ritselde door de plotse beweging. Hij sloeg op zijn achterste om gras en stof uit zijn vacht te krijgen. Een geschrokken kikker dook snel het water in. Rimpels verspreidden zich haastig over het oppervlak. Het maanlicht schommelde over het water, in een poging haar gevecht tegen de duisternis verder te zetten. De vreemde rekte zich uit waarna hoefgetrappel in de droge aarde de stilte verbrak, tot die aan de open plek, waar eerder die dag vijf mensen zich kostelijk hadden geamuseerd, stopten. Eén van hen had een rood bikinistuk achtergelaten. De vreemde man boog door zijn knieën toen hij het kledingstukje opraapte. Hij keek op naar het pad dat zij hadden gemaakt om aan hun wagen te raken. De man kwam terug recht, met zijn vondst nog in de hand en wandelde het pad op. Aan het eind van het pad lag een autoweg, waar zijn hoeven meer lawaai op maakten dan in de aarde. De wagen stond er nog. Diezelfde vijf mensen als eerder die dag lagen vredig te slapen. De man balde zijn vuist rond het bikinideel, terwijl hij zijn blik op de jonge vrouw met lange, donkerbruine krullen liet rusten.

    “Eleonora...” glimlachte hij angstaanjagend. Langzaam opende de vrouw haar grijze ogen en richtte haar blik slaapdronken op het raam. “Slaap maar weer en droom zoete dromen.” Hij knipoogde vals. Vermoeid knikte ze en liet toen haar hoofd terug op de schoot van haar vriend zakken...

12-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

Een jonge vrouw, begin de twintig jaar, stond voor de etalage te kijken naar de nieuwste editie van haar favoriete automagazine. Hoewel ze niets snapte van de technische praat, las ze graag over het laatste nieuwe van de autowereld. De wind blies agressief door haar lange, donkerbruine krullen. Tevergeefs probeerde de vrouw de krullen in bedwang te houden. De hemel was helderblauw, maar de wind voorspelde naderend onweer. De vrouw draaide zich om en sloeg haar ogen omhoog. Er was opmerkelijk weinig verkeer voor een vrije dag, vond ze. Dat baarde haar een beetje zorgen.

    “Als ze hier maar gauw zijn,” fluisterde ze. Vanuit de verte herkende ze het kabaal van een wagen waarvan de muziek veel te hard stond. Er was maar één iemand in heel de stad die zo’n herrie kon maken door alleen maar een sleutel in het contact te steken. Ze sloeg haar blik pas neer toen het oorverdovende lawaai dichterbij kwam.

    “Ellie !” juichte iemand die langs het raam van een zwarte Golf vijf naar buiten klom.

    “Dag Ed,” glimlachte ze. De jongen had kort, lichtbruin haar dat met gel op zijn plaats werd gehouden. Zijn baardje had een trimbeurt nodig. “Als je aan dat hendeltje trekt, dan kan je via de deur, in plaats van via het raam.” De jongen haalde zijn schouders op.

    “Ik ben graag anders,” zei hij plechtig met zijn rechterhand op zijn borst.

    “Tuurlijk Ed.” Ellie liep langs haar vreemde vriend. Ze leunde op de deur toen ze binnenkeek en de rest van de groep zag zitten. “Ik dacht dat jullie mij vergeten waren !” Sam - de chauffeur - lachte.

    “Nee, helemaal niet, maar Eddy vond het nodig om iedere vijf minuten te moeten plassen.” Ellie keek over haar schouder naar Ed, die heupwiegend tegen een lantaarnpaal stond te dansen. “En hij is nog nuchter,” zei Sam toen Ellie vragend een wenkbrauw naar hem op trok.

    “Die krijgen we de auto niet meer in,” zuchtte Aimee weinig enthousiast. Ze staarde wazig uit het raam. Ellie merkte dat Aimees groene ogen doffer stonden dan normaal, alsof ze een tijdlang geweend had. Sam zette de motor in neutraal, hij trok de handrem op en stapte toen uit.

    “Hé Ed, we gaan verder,” riep hij. Ellie lachte nog altijd met de manier waarop hij liep. Het leek alsof hij iets in zijn schoen had dat enorm veel pijn deed aan zijn voet. Ed stopte met heupwiegen. Hij zette het op een lopen in slowmotion. Pas toen Sam echt begon te lopen, sprintte Ed weg. Het werd een achtervolging.

    “Dat meent hij niet !” kreunde Nathan. Hij begroef hoofdschuddend zijn gezicht in zijn handen. Ellie duwde zich van de auto af. Aimee en Nathan bleven jammerend op de achterbank zitten, maar Ellie besloot toch op een drafje te gaan kijken of Sam Ed te pakken had gekregen. Haar handtasje sloeg onhandig tegen haar dij terwijl ze naar de hoek van de straat jogde. Rechts zag ze een hoopje ledematen worstelen.

    “Komaan jongens ! We moeten nu echt vertrekken !” riep ze. Geen van beide luisterde. “Goed dan,” fluisterde Ellie. “Nu is het genoeg.” Met ferme passen stampte ze naar haar twee vrienden, greep het eerste van hen dat ze in haar handen kreeg en trok met alle kracht die ze had. Meteen lieten ze elkaar los.

    “Ellie !” zuchtte Sam opgelucht. Hij trok zich aan haar arm op en klopte toen zijn kleren af. Ed bleef in een slap hoopje op de grond liggen. Sam porde hem, maar hij weigerde alle medewerking. Ellie liet Eds arm los, greep daarna zijn kraag en rukte hem van de grond.

    “Op uw voeten en blijf staan !” beval ze. Ed kwam meteen bij zijn positieven. Hij trok zijn knalgroene sweater goed. “We keren terug naar de auto. Als je je ook maar iets in je hoofd haalt, zal het je beste dag niet zijn !” Hij salueerde, maar hield het daarbij. Sam ging hen voor naar de auto. Aimee stapte uit, zodat Ed in het midden zou zitten. Ellie nam vooraan plaats. Ze klikte haar gordel vast. Sam stak de Golf in eerste versnelling en vertrok.

Ze waren al een halfuur op weg, toen er voor het eerst iets gezegd werd. Aimee boog zich naar voor zodat ze met haar hoofd tussen de chauffeur- en passagiersstoel zat.

    “Sam, Ellie, valt het jullie ook op hoe grauw de hemel geworden is ?” Ellie keek door de voorruit. De hemel was inderdaad niet meer zo helderblauw. De wolken waren zich ook beginnen stapelen. “Het onweer was toch pas voorspeld voor na tienen vanavond ?”

    “Het weer is onvoorspelbaar,” zei Sam serieus. “Je mag je niet zo op het weerbericht vastpinnen.” Ellie vond dat ze beiden gelijk hadden. Het weer mocht dan wel onvoorspelbaar zijn, het was nog lang geen tien uur ‘s avonds.

    “Sammie, het weer doet al een tijdje vreemd. Het sneeuwde in Zuid-Afrika vorige week ! Hoe leg je dat uit ?”

    “Dat is te wijten aan de opwarming van de aarde,” zei Sam professioneel.

    “Niets van !” ging Aimee er tegenin. “Ook al is de natuur uit balans, dan nog zou het nooit sneeuwen in Afrika !” Sam zuchtte, maar zweeg. Ellie vond dat een wijze beslissing. Toen Aimee geen antwoord kreeg, zakte ze terug tegen de rugleuning van de achterbank, waar Ed tegen Nathans schouder in slaap was gevallen. Nathan zelf keek angstig naar Eds mond, die half open hing.

    “Ik vertrouw het niet,” mopperde hij. “Stel dat hij begint te kwijlen.” Aimee grabbelde in haar handtas.

    “Aha !” zei ze triomfantelijk. Ze gooide een pakje papieren zakdoekjes naar Nathan. Hij begon te jammeren.

    “Heb je Ed al zien kwijlen ? Dit pakje houdt dat niet tegen !” Aimee rolde met haar ogen.

    “Ik slaap er iedere nacht naast, Nathan. Dat pakje zal zeker volstaan.” Ellie gniffelde. Vanuit de spiegel zag ze hoe Nathan Ed probeerde om te duwen zonder hem wakker te maken. Aimee duwde haar vriend iedere keer terug, zodat Nathan steeds weer klaaglijk jammerde. Zo hield het een tijdje aan totdat Ed met een ruk wakker schoot. Hij was volledig over zijn toeren.

    “Pas op !” riep hij. “Oooooh, mijn God ! Pas op !” Aimee en Nathan duwden hem tegen de bank, want hij probeerde uit het raam te klauteren.

    “Ed, je droomde !” schreeuwde Nathan om boven Eds getier uit te raken. Sam parkeerde langs de kant van de weg. Hij en Ellie stapten uit de auto. Aimee probeerde er ook uit te kruipen, terwijl ze Ed meesleurde. “Kom nou, Edward !” Nathan duwde tegen zijn kont. Plots schoot Ed als een kanonskogel uit de wagen. Hij stopte met roepen en schreeuwen het moment dat hij de harde grond raakte. Versuft bleef hij liggen met zijn kont in de lucht en zijn gezicht tegen de grond ; zijn armen slap langs zijn lichaam.

    “Ik begrijp niet,” hijgde Nathan. “Hoe jij dat in godsnaam volhoudt met die gast.” Aimee keek hem verwijtend aan. Ze knielde naast Ed en begon over zijn rug te wrijven.

    “Schat, wat heb jij toch de laatste tijd ?” vroeg ze. Ed staarde haar glazig aan. “Weer diezelfde droom ?” Ellie merkte de dofheid van eerder die dag terug in Aimees ogen.

“Yup,” fluisterde hij. “Er zijn er meer en meer...” Sam en Nathan bleven niet-begrijpend langs de zijkant staan. Aimee spoorde Ed aan om recht te zitten, zodat ze naar zijn gezicht kon kijken. Hij sloeg zijn armen om zijn vriendin en gaf haar verontschuldigende kusjes overal waar hij maar kon. De drie vrienden konden de traan die langs zijn wang rolde niet negeren.

Ellie zat naast Aimee. Ze zaten te kijken hoe de drie jongens in het gras aan het worstelen waren. Ed was er weer helemaal bovenop. Hij dook weg in het lange gras. Met een doffe dreun kwam hij op zijn buik neer. Als een sluipende leeuw verscheen zijn hoofd dan plots tussen de toppen van het gras. Geruisloos kroop hij verder, stak zijn kont in de lucht en sprong dan op Sams rug. Aimee lachte, maar erg overtuigend was het niet.

    “Wat droomt Eddy de laatste tijd ?” vroeg Ellie. Aimee draaide haar hoofd.

    “Het is niets belangrijks,” zei ze, haar blik gefixeerd op de inmiddels alweer helderblauwe hemel. “Gewoon iets over zandlopers en zo...”

    “Ik ook,” flapte Ellie eruit. Ze begon met een van haar krullen te spelen. “Ik droom dat ik omgeven ben door kleine zandlopertjes. Ik probeer erdoor te lopen zonder er een te breken, maar het lukt niet. Ik word altijd wakker wanneer ik op een zandlopertje sta en iemand in de verte dood tegen de grond zakt.”

    “Dat droomt Ed ook, maar het is mij dat hij ziet staan,” vertelde Aimee. “Wat zou het betekenen ? Iedere keer als hij het gedroomd heeft, sterven er meer mensen. Hij gaat eraan kapot.” Ellie haalde haar schouders op zonder van haar krulletje op te kijken.

    “Misschien moeten we ons er niet te veel zorgen over maken,” mompelde ze. “Tenslotte zijn de meeste dromen bedrog. Ed is sterk genoeg. Het stopt vanzelf wel...”

    “Misschien heb je gelijk.” De meisjes barstten in lachen uit toen Nathan Ed besprong op hetzelfde moment dat Ed Sam besprong. Het was een wirwar van kleuren die verdween tussen de wilde bloemen en lange gras. De drie jongens vloekten tegelijkertijd waardoor ze onverstaanbaar werden. Aimee veerde recht. Ze gooide zich ook in de strijd. Ellie bleef zitten, ook na een grote plons en een kreet van Sam dat het water steenkoud was. ‘s Morgens was het zo waaierig geweest, maar nu was er geen zuchtje wind meer. Aimee slaakte een kreet van plezier toen ze onderuit ging. Ed danste triomfantelijk om zijn kleine overwinning tegen zijn meisje. Nathan keek op. Hij deed tekens zijn hand, maar Ellie schudde haar hoofd.

    “Kom, Ellie !” riep Nathan smekend. Hij stak een hand uit als uitnodiging. Ellies hart sprong meteen op. Ze kwam van de boomstam af en huppelde naar Nathan. Ze nam de hand met plezier aan en liet zich meesleuren naar de oever. Ed stond in zijn ondergoed. Hij bekvechtte met Aimee over wie er wie in het water mocht duwen. Sam zat al in het water. “Zwem je ook ?” Nathan staarde Ellie hoopvol aan. Ze deed alsof ze twijfelde.

    “Ik weet het niet...” Haar stem klonk uitdagend. “Dan zie je mijn ondergoed...” Nathan kleurde ineens vier tinten roder. Ellie lachte hartelijk. Ze gooide haar kleren uit en dook het water in. Nathan bleef even dromerig staan, starend naar het knalrode bikinisetje dat ze droeg.

    “Als rinkelende klokjes,” zuchtte hij afwezig. Vanuit het niets kreeg hij een grote plas water in zijn nek. Ed begon weer zijn overwinningsdansje, maar Nathan was uit zijn droom geholpen. Hij vergat haast zijn kleren af te doen toen Ellie hem lonkte. Haar lange haren dobberden op de golfjes van het blauwe water. Net onder het wateroppervlak kon hij haar topje onderscheiden. De vrienden hoorden niet hoe, ook al was het windstil, het gras toch ritselde. Ze duwden elkaar kopje onder, gingen elkaar zwemmend achterna en stortten zich uiteindelijk allemaal op Ed. Niemand had in de gaten dat ze werden bekeken...

11-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

De hel breekt bijna letterlijk los wanneer er een opstand is van vreemde wezens die al eeuwen lang de Levens van de mensen hebben beschermd. Het dagelijkse leven wordt plots een stuk onveiliger en spannender wanneer er mysterieuze verdwijningen en overlijdens gebeuren en honderden vreemde moorden onopgelost blijven.

Wanneer Ellie op een avond aangevallen wordt, vecht ze dapper terug. Ze weet haar aanvaller te verwonden en ontsnapt op het nippertje aan de dood. Het wezen dat haar heeft aangevallen, was onder de indruk van haar doorzetting, want volgens haar Zandloper had zijn aanval dodelijk moeten zijn. Hij wordt nieuwsgierig en besluit - tegen alle regels van zijn Bestaan in - om alles te doen om haar in leven te houden.

Terwijl Ellie samen met haar vrienden op zoek gaat naar de schim die haar heeft aangevallen en duidelijk achtervolgt, begint er een race tegen de klok om alles terug in evenwicht te brengen voor de Tijd haar dreigt in te halen...

11-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt