Me, myself and I (Libanon-UNIFIL) Op deze aarden bol gezet onder de naam Koenraad, op internet kennen ze me als The Gecko en op het werk noemen ze me Westie.Mee tot hiertoe? Ben NIET geslacht en toch mannelijk. Geboren: JA, en wel op 14 sep 1967 te Gent. Ik ben getrouwd en hebben een spookje Chloé ( die nu na enkele jaartjes meer uitgegroeid is tot een spook). (And of course our black devil Yorko is living also with us). Beroep: ja inderdaad... en wel als gemotiveerde beroepsmilitair... En neen heren journalisten en politici... jullie breken me niet. Hobby's: Ja, natuurlijk heb ik hobby's
Vandaag dagje Tibnin op de 6-5 Wally was deze keer mee zodat de Kol door kon werken in Naqoura.
Vandaag maandelijkse controle van de remmen van de LMV, Reapro en de was natuurlijk
LMV laten wassen in de garage in Tibnin-city zo moest ik mezelf weer niet opofferen met een tuinslang zonder kop.
Vanavond gedouched... en ja ze hebben de douchegordijnen vervangen... Denk da ze die zwart gespikkelde beu waren... Je wordt er ook ziek van als je teveel van die spikkels op jou krijgt... "schimmel" is het merk
Wat hebben we allemaal gedaan vandaag uitgezonderd van het alledaagse werk?
Ah ja... eindelijk mijn nota's die ik alle dagen moet doornemen up to date kunnen lezen... Dus vanaf vandaag geen achterstand meer. Lasagne gaan eten over de middag bij de Italianen. Was er eentje met vis en moet zeggen heerlijk. Een wit wijntje erbij was gepast geweest... maar ja... twas dan maar ne coca lola
Mijn belofte gehouden en met de LMV naar de Indonesiers geweest... Met mij op de foto alsook een ritje in de compound... En content da ze waren zeg
Vanavond zin in niets... + internet die het weer eens liet afweten... Is al sinds vrijdag dat er dagelijks problemen zijn met de switch... en niet alleen ik ben niet tevreden... Er wordt hier 50,-$ per maand per persoon betaald om internet op de kamer te hebben en er zijn constant onderbrekingen en nog trager dan op het werk.
Vandaag was weer eens het opstaan met vertraging... Denk da de hitte werkt op mijn energiepeil.
Deze morgen financiën op het menu... De gehele morgen ermee bezig geweest...
PRIORITAIRE BOODSCHAP: Het eten in de International keuken was meer dan ok... Wat is er aan de hand? De kok in verlof mss?
Over de middag de boodschap gekregen van de Kol over het ongeval bij de fransen deze morgen
Er een punt van gemaakt nu een paar collega's uit Tibnin waren aangekomen om met hen naar het zwembad te gaan in de compound... (2e maal girl's and boy's, tweede maal in evenveel maanden) Het was wreed goed.
Lap: Troubles in Beirout... (if you had looked at NCC or BBC you would have seen it) daardoor langer werken deze avond... Was na 21uur als ik me nie vergis... ja ja ik ben ervoor betaald... jullie moeten het me nie doorsteken... Heb er ook niets op tegen om na te werken... hier dan toch...
Om 10:30uur nog gaan lopen... Moet dit volhouden om iedere dag te gaan hé...
Vandaag eens uitgeslapen tot 09:00uur. Das durven hé Daarna de dagelijkse routineklussen qua papierwerk, dan de LMV klaarmaken en bagage stockeren. Deze middag mission. Naar waar zeg ik lekker nie Zie ik plots da mijn broekzak gescheurd is en ik bijna mijn muts en portefeuille kwijt was. Ikke naaigerief da ik ergens uit een hotel had meegenomen... amai... da naaldeke lijkt me zelfs fijner dan de draad die erbij zit Na veel pruts en zweetwerk toch gelukt de olifant door de trechter te trekken. Amai kan ik naaien zeg... (van het werkwoord naaien hé mensen) twee maal tot bloedens toe te diep gezeten... en eenmaal zelf aan het naaien met vinger en al terwijl ik het niet eens gevoeld had... Tot ik mijn vinger wou wegtrekken en da nie lukte omdat die aan mijn broek vastzat amail nie
Na verlof komt er steeds die zin "gaan werken" terug. Voor mij dus ook na 10 mooie en zalige dagen thuis bij vrouw en dochter... en de woef natuurlijk. Naar ik vernomen heb van het thuisfront waren het ook voor hen mooie en zalige dagen :)
De terugreis naar Libanon was al een avontuur op zich... Alles begon al vanaf moment één in Zaventem
Ik toonde tijdens het inschecken mijn paspoort... datum visum vervallen... Bellen naar Libanon... alles ok, wordt geregeld bij aankomst...
Vlucht heeft vertraging opgelopen en is daardoor zijn "slot" kwijt... wachten op nieuw slot... De boarding gebeurd... Ik zit naast een moslim... En hier loopt het fout met de gedachtengang van de Europeanen... Wij zijn zo bezoedeld met info dat alles naar gevaar ruikt wat ook maar van een andere godsdienst of huidskleur is dat zelf bij mij alarmen afgaan in mijn hoofd... Is hij juist geschoren? Waarom heeft hij zo een grote tas voor zijn laptop? Waaroma heeft hij zijn gebedsboeken zo dicht bij hem? Waarom zet hij zijn laptop niet in het rek zoals iedereen maar houdt hij die naast zich? Waarom doet hij me denken aan Mr Bean met baard? Waarom zat hij daarnet appart van de andere moslims tijdens het bidden op de gate? Waarom trekt hij steeds zijn kleed recht? Waarom kijkt die ene europeaan ook raar naar hem? Hij staart nu al 10minuten naar de zetel voor hem. Waarom bidt hij, oei, hij stopt en staart voor zich... zijn handen op zijn schoot en hij prevelt... ... je kan je niet bedenken hoeveel er zo door je hoofd kan spoken op zo een momenten... en toch... hij blijkt een mens van vlees en bloed te zijn die tijdens de ramadam zijn gebeden doet zoals iedere andere moslim die het met zijn godsdienst meent... Hebben wij ook niet een vastenperiode?... Gaan er bij ons ook niet mensen bidden? Ja, inderdaad... een mens van vlees en bloed... en waar ik amper door sliep en meer zwete dan ik anders gewoon ben. Dit allemaal door het verkeerde beeld die we steeds voorgeschoteld krijgen.
Na een veilige landing zijn mijn moslimbuurman en ik goed aangekomen in Cairo... Weer een verhaal op zich. Ik toon mijn visa en UN-ID... De politieman bekijkt me en vraagt of ik "Policeman" ben... Ikke; no,military... Hij vraagt me een tweede maal of ik "policeman" ben... Ik kijk die aan en vroeg me af of hij doof was... Nomaals en wat luider... NO MILITARY... ik mag verder en stap naar de detector toe... Wordt weer door hem tegengehouden en vraagt me nogmaals mijn ID.... neemt die mee en gaat naar een kantoor... Aangezien ik een redelijke fantasie heb zag ik me al tussen vier muren zitten... (neen, nie met tv, dvd en pc...we zitten daar nie in België hé mensen) De officier die hij lastig viel met mijn ID-kaart was zo te zien niet gelukkig dat hij was lastiggevallen en in de kortste keren had ik mijn papieren terug... Zouden ze mijn naam hier ook kennen en willen da ik zo snel mogelijk uit het land ben???? De detector... aangezien ik zonder gordel de laatste tijd mijn broek verlies liet ik die aan.... TUT TUT TUT zei het machien en ik mocht weer afgetast worden... Was het nu nog een "Egyptian policewoman" geweest was het ok... maar nee... ik mocht weer een klein gestuikt manneke met ne vettige glimlach voor me staan hebben... Hij lacht me aan... fluistert in mijn oor... "Mister Mister tip please"... Tip... ben ik in een vragenspel terechtgekomen? Zou ik hem durven zeggen dat de tip is dat hij zijn kostumeke eens mag wassen... Ikke vroeg hem wat hij zei... "Mister Mister tip please" en stak zijn hand uit... Ik keek da manneke aan en zei dat ik geen geld bij me had en stapte verder... Hij liet me gaan maar klamte zich dadelijk aan de volgende vast en die haalde geld boven... Ongelooflijk dat zoiets kan... Mag gerust ook in de reisbrochures staan voor mij.
De reis van Cairo naar Beiroet verliep zonder problemen... MCG en de MP's stonden me op te wachten en zorgden ervoor dat ik zonder problemen het land in kon. Rond drie uur aangekomen in Naqoura... Wat was het hier warm zeg... amai... Ik kon de airco niet aanzetten anders rammelde mijn Italiaanse buurman Alexandro uit zijn bedde... Ik wil nog het één en het ander in de frigo stoppen zie ik dat ik voor mijn vertrek hier per toeval ook de stekker ervan had uitgetrokken met die warmte ... al mijn eten naar de "zwaantjes". Nog de nacht mogen gebruiken om mijn frigo uit te kuisen en terug aan te zetten. Om vier uur dan nog een douche genomen... nog wat gelezen en gaan slapen
D-Day... eindelijk zou ik zeggen. Niet dat ik ongelukkig ben hier of omdat het werk te zwaar is... Neen, gewoon omdat bij de gedachte om mijn gezin voor tien dagen terug te zien niets kan tegenover geplaatst worden.
Mijn vertrek was bijna niet doorgegaan... Niet wegens werkomstandigheden... gewoon omdat het weeral "ik" was.
Vanuit Naqoura vertrokken met onze twee MP's richting Beiroet Uit Tibnin kwamen er ook acht personen terug.. (einde van missie of einde zending). Een mengelmoes, maar één voor één toffe typen... Federale, Padre, enz... (enz omda ik er nie meer mag/kan over zeggen)
Na twee detectors te hebben doorlopen -ja, je weet maar nooit hé )- even de taxfree zone onveilig gaan maken. Als je er één hebt gezien heb je ze eigenlijk allemaal gezien hé. Alcohol, sigaretten en parfum... de race bestaat er echter in om het verschil in prijs te zoeken tussen de verschillende winkeltjes. Zitten kletsen met een jobstudent laatste jaar tandheelkunde aan de Unif van Beiroet. Twee grote koffies gedronken en dan gaan we verder naar detector nummer drie -Je weet ECHT maar nooit hé )- Dan even wachten en nog wat koffie drinken samen met de piloten en de C-130 crew. Ik zie dat we nog even tijd hebben en ik profiteer ervan om nog naar een krantenwinkel te gaan kijken. Even later zie ik in de verte (150m is toch in de verte veronderstel ik) dat de kleine Belgen doorgaan... Ik loop naar hen toe om niet op me te laten wachten... snelheid is goed.. richting ook... profiel op de bottines ook... lange gang... mooie gladde tegels... ah... daar zie ik anti slip strips... OOOOh... waar zijn mijn voeten? Waarom vlieg ik? Kijk mama zonder handen.. en wel zeker een drietal meter vrijpe val van hellend vlak... Wanneer kom ik neer? BAM.. op mijn zij... nee, nie te stoppen glij ik nog een heel eind door... Evensnel als ik neerkom sta ik weer recht... Ik krijg geen staande ovatie maar wel, en nu besef ik het, een massa volk rondom rond die me aankijkt als ****** in de wei . Ik wil verder stappen... amai wa doe da pijn. Een "keunebille" maar eentje die me drie dagen gevolgd is. En gratis daarbij een gekleurd velleke de grote van mijn hand (en ik heb grote handen )
Tijdens de vlucht die al vertraging had opgelopen -niet door mij- weet ik niet hoe te zitten, te hangen of te liggen met mijn "keunebille". Ik vind gelukkig een goed plaatsje bovenop de cargo, al zijn de grote netten wat ongemakkelijk voor de rug, ik slaap toch een paar uur.
Goed aangekomen te Melsbroek. Vrouwtje en de woef wachten er op mij... Tja, deze keer geen dochter aangezien juffrouw op turnstage in Polen is en pas terugkomt de zondag. Zondag is dan ook een superverrassing voor Chloé aangezien ze niets afweet van mijn terugkomst en ik daar plots tussen de menigte opduik in de aankomsthal van Zaventem. Als een raket stormde ze op me af. Zag ik daar menige moeders geen traantje wegpinken (weet niet of het was van ontroering of indien ze in mijn dochter haar plaats wilden zijn )
De smaakschade die ik geleden heb in Libanon heb ik in die tien dagen grotendeels kunnen goedmaken. Wat ik zoal gegeten heb in die dagen? Eeeuchm... Mosselen, kreeft, pasta met scampi's, pizza, friet met frikandel, biefsteak friet, Mac-Donald, Quick, Iedere morgen boterkoeken of pistolets, spagetti bolognese, wafels met slagroom, bouillabaise.. (als ik iets moest hebben vergeten en er zijn getuigen laat me iets weten ) kostprijs... twee kg... wat niet erg is want ik ben er vier kwijtgeraakt in mijn eerste periode. Dus heb nog overschot en hoop het deze keer op zessenzeventig te kunnen houden.
De tien dagen op zich waren formidastisch... wist niet dat men zoveel kon in zo weinig dagen.
Waarom ik eigenlijk steeds als titel de datum zet terwijl de datum er automatisch net boven komt te staan is me een raadsel... K zal er nog eens over nadenken
Na de rommelige dag van gisteren lijkt de situatie vandaag stabieler.... al denk ik dat er nu redelijk wat mensen zijn die momenteel proberen de lont uit deze situatie te trekken.
De tijd is korter aan het worden en ik heb nog zoveel te doen voor D-Day. En steeds op zo'n momenten krijg je dan nog bijkomende problemen die veel tijd in beslag nemen. Maar we overleven het wel. Papierwerk in orde gemaakt... LMV getankt en gewassen... Moest eerst mijn duikerspak aantrekken en dan met een tuinslang met geimproviseerde Libanese middelen de jeep afspoelen. schiet den darm wel nie van het hydrant zekerst... En toen waren mijn bottines ook nat.... langs de binnenkant dus. Middageten... eeeeuch... is da eten? Allé ja... we mogen nie klagen... Maar in da plamuursel mochten ze toch wel wa peper en zou hebben gedaan. Zoutvatje laat geen zout los... De vochtigheid is hier zo hoog dat het zelf niet te stoppen is met rijstkorrels. dus puur plamuursel met kip De namiddag verdergezet met .... papierwerk... en nog wat papierwerk. En dan even t-shirt gaan verversen... zit ergens met een lek in mijn lijf want de laatste dagen draag ik zo'n drie tot vier t-shirts per dag.. En ik vind het lek echt nie hé. gewerkt tot ... ik gedaan had met werken hé slimmekes. Was 19:15 voor wie het wil weten Dan vlug gaan eten... eeeeuuuchhhh.. komt dit van dezelfde kok van deze middag? soep dan maar en bord met droge sla en tomaten.. nog een geluk dat de soep zeer pikant is... doet de slechte smaak toch voor een deel dood. en het enige brood die er was leek een zoete spons of zoiets. Ja ik weet het... ben blij da ik eten krijg... en ik heb ook gegeten hé...
Vanavond gaan lopen. Dubbele portie gaan lopen... en dubbel zoveel zweet gelaten ook. Amai nie. Maar de vermoeidheid verdwijnt na het lopen da is het leuke. Je komt moe toe op de kamer, trekt je loopkleren aan en gaat lopen... en daarna zit je terug vol energie...
zo moest ik mezelf weer niet opofferen met een tuinslang zonder kop.
Vanavond gedouched... en ja ze hebben de douchegordijnen vervangen... Denk da ze die zwart gespikkelde beu waren... Je wordt er ook ziek van als je teveel van die spikkels op jou krijgt... "schimmel" is het merk
Wat hebben we allemaal gedaan vandaag uitgezonderd van het alledaagse werk?
zijn handen op zijn schoot en hij prevelt... 
Ikke; no,military... Hij vraagt me een tweede maal of ik "policeman" ben... Ik kijk die aan en vroeg me af of hij doof was... Nomaals en wat luider... NO MILITARY... ik mag verder en stap naar de detector toe... Wordt weer door hem tegengehouden en vraagt me nogmaals mijn ID.... neemt die mee en gaat naar een kantoor... 
D-Day... eindelijk zou ik zeggen. Niet dat ik ongelukkig ben hier of omdat het werk te zwaar is... Neen, gewoon omdat bij de gedachte om mijn gezin voor tien dagen terug te zien niets kan tegenover geplaatst worden. 
