Vandaag ging ik met Saar op pad … zij met haar laarsjes voor de regen aan en toch maar de capuchon op … Eerste stop was het stembureau waar ze 's morgens eerder al met haar ouders was geweest. Zij mocht de biljetten in de gleuven duwen. Ik stemde voor haar toekomst op de partij die zegt dat de aarde geen plan B heeft. Meer dan flexitariër zal ik niet worden … maar met mij komen er steeds meer mensen die regelmatig een stukje vlees vervangen of letten op de kwaliteit van leven van het op te eten beest. Saar houdt niet van vlees.

Daarna liepen we met één been op de stoep en één been in de goot … Saar beklom verhoogde stoepen als ware het evenwichtsbalken en zag in tegen gevels groeiend onkruid bloemen. In de super duwde ze de kinderkar en wilde even later het statiegeldmuntje eigenlijk niet meer aan mij teruggeven … maar wel ruilen voor de kassabon.  Het  park achter huis heet het bos … een klein bloemetje geplukt als cadeautje voor mama. Witte bolletjes werden feestelijke kleine hapjes met allerlei lekker zoet … een Oma-verwennerij. Na een schone broek vleide ze zich genoeglijk onder haar dekbed voor een verhaaltje en daarna een middagslaap.

Wanneer houdt de wereld op avontuurlijk te zijn? 

Dankzij een zeer, zeer, zeer, behulpzame klantenservice medewerker heb ik nu een functionerende televisie. Ik heb in de loop van de tijd geleerd om hulp te krijgen en verdring het gevoel "zelluf doen" … ik ben geen 2,5 meer.

Het eerste nieuws dat mij nu rechtstreeks weet te bereiken is dat over een schietincident in Utrecht … en ik vraag mij af: "wordt mijn leven beter met dreigingsniveau 5 en het idee van een terroristische aanslag, en dat dan live blijven volgen …" Natuurlijk niet en toch blijf ik kijken.   Heel veel herhalingen en af en toe een beetje nieuws. 

Knap hoe de journalisten steeds in andere woorden mij aan de buis weten te kluisteren. Gelukkig mag ik zo meteen aan het werk …