eerste indruk:
In Beveren zag ik ze al hangen, affiches van “gezongen zeer”. Het theater waar Ninia en ik donderdag 28 mei heen zullen gaan. Wanneer ik op de site las waarover het ging kreeg ik al vel zin om te gaan kijken. Ik denk dat het een zeer grappig en ontspannend stuk gaat zijn. Gezongen zeer gaat over een man, Harry die kost wat kost wil doorbreken in de muziekwereld. Hetgeen wat wel zeer jammer is, is dat Harry niet echt een muzikant is en ook helemaal geen talent bezit. Het grootste deel van de tijd is hij ook volstrekt psychotisch en hij woont al tien jaar in een psychiatrisch verzorgingstehuis. Het is daar waar hij een concert wil organiseren en zijn talent aan de buitenwereld wil laten zien. Hij maakt liedjes over de vrouw in zijn leven maar wat weer tegenvalt is dat deze vrouw hem niet meer wil zien. Zoals je ziet zit het hem enkel maar tegen. Het is volgens de site een theaterstuk over toekomst, muziek en onbereikbare dromen. Deze thema’s spreken me wel aan dus ik denk dat het stuk dat ook zal doen.
De spelers die meespelen zijn onder meer Lucas Van den Eynde, Tania Van Der Sanden, Dominique Van Malder, Sara De Smedt, Thomas Bellinck en Annelies Dhooge.
Enkele namen zijn zeer bekend dus mijn verwachtingen liggen ook wel redelijk hoog van hun speelkwaliteiten. Wat me ook meteen opviel is dat er zeer veel mensen meespelen. Dit vind ik ook al zeer goed want de laatste tijd zijn het meestal stukken met maar enkele personages.
Ik ben zeer benieuwd en heb al veel zin om te gaan kijken!

28-05-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Op de een of andere manier klinkt theater Antigone mij bekend in de oren. Ik had precies al eerder gehoord van deze theatergroep. Nadat ik een paar recensies heb gelezen, sprak het toneel ‘Gezongen zeer’ mij aan. Het gaat namelijk om Harry, een man die lijdt aan schizofrenie. Het liefste wat hij wil is beroemd worden, maar hij heeft geen muzikaal talent. Ik kijk er al naar uit om donderdag 28 mei naar het theater te gaan omdat het thema mij enorm aanspreekt. Voornamelijk omdat we op school al hebben geleerd over schizofrenie. Ik ben eens benieuw hoe ze deze ziekte in beeld gaan brengen.
Ik verwacht dat het een leuk, grappig maar toch ook een emotioneel stuk zal zijn. De theatergroep Antigoon ziet er mij een toffe talentvolle groep uit en ik hoop dat mijn verwachtingen mogen uitkomen.

28-05-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik heb deze voorstelling gekozen omdat vooral de titel me wel aansprak. Wie wil er nu geen auto winnen?
Ter ere van het vijftigjarig bestaan geeft Bad van Marie een groot feest. Ook is het een afscheidfeest omdat de artistiek leider Peter Boelens een sabbatjaar neemt. Dus als afscheidscadeau wordt er een auto verloot. Het lijkt mij wel leuk om naar een voorstelling te gaan waar je niet alleen kan van genieten maar ook iets mee kan winnen. Ik ben benieuwd waarover het theater zal gaan omdat ik daar niet echt veel weet van heb en hoe het tot zijn recht gaat komen in de Opelgarage. Ik heb er in ieder geval het volste vertrouwen in omdat deze voorstelling al verlengd is wegens succes.

verslag:
Voor ik naar de voorstelling ging wist ik niet goed wat te verwachten. Eens ik aankwam zag ik veel volk toestromen. Het duurde wel even vooraleer er iemand kwam vertellen wat ik juist moest doen. Het was de bedoeling om mee te helpen achter de bar en champagne rond te brengen. Zelf vond ik dat heel leuk want ik werk graag in de horeca en er hing ook een leuke sfeer in de lucht tussen de collega’s.
De voorstelling begon met een komische presentator die kwam vertellen wat deze avond ging brengen. Vanaf het begin was iedereen in het publiek aan het lachen en had iedereen er zin in. De bedoeling van de voorstelling was om er een gezellig avondje uit van te maken. Af en toe kwam er een zangeres een paar liedjes zingen en lieten ze eens een filmpje van Opel zien, niets speciaal. Ik vroeg me toen al af waarom men op de affiche had gezet dat het een theater was want er was helemaal geen verhaal. Of dat dacht ik toch…
Daarna deden de bazen van Opel elk een toespraak, die naar mijn zin iets te lang duurde. Dan begon men met de trekking van de lotjes die iedereen had gekregen om dus die mooie auto te winnen.
Een vrouw had de auto gewonnen, maar ze leek allesbehalve blij. De man die afscheid nam en dus die auto weggaf deed de vrouw nog een voorstel om haar auto weg te geven aan een arm land. Eigenlijk was het meer een eis dan een voorstel. Ik vond dit wel heel grof want zoiets doe je gewoon niet. Het liep dan ook helemaal uit de hand want de grote baas van Opel was helemaal niet op de hoogte van dat voorstel. Iedereen begon ineens met elkaar te vechten en de vrouw die de auto had gewonnen reed uit de garage. Het was één grote chaos geworden. De grote baas vermeldde dat het afgelopen was. En daar stond ik helemaal verward over wat er gebeurde. Al had ik het een beetje in de mot dat dit wel eens gespeeld zou kunnen zijn. Waarom zou het anders een theater noemen? Daarna ben ik de regisseur gaan interviewen en ik had gelijk. Het was allemaal gespeeld. Van de eerste seconde tot de laatste. Men kon dus helemaal geen auto winnen. Iedereen zat in het complot. En de eigenlijke boodschap achter het theaterstuk is de mensen erop attent maken hoe opportunistisch wij allemaal zijn geworden. Ik vond het een fantastische avond al was ik er helemaal niet goed van. Ik zal dit niet rap zeggen maar ik zou heel graag nog meerdere voorstellingen van Bad van Marie willen bijwonen!
 

14-05-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Theatergroep ‘Bad van Marie’ geven hun laatste theatervoorstelling na hun vijfjarig succes. Als afscheidscadeau geven ze een gratis auto weg. Er zal een gladde presentator, een autosalon en een DJ aanwezig zijn. Er zullen interviews afgenomen worden met de acteurs, want ze vieren hun vijfjarig bestaan en nemen hierbij afscheid. Zang zal er ook zeker aanwezig zijn. Het is iets speciaals, alleen al omdat het zich niet in de schouwburg afspeelt, maar in de Houttequit Opel garage. Ik verwacht dat het iets leuk zal zijn waarbij er een wedstrijd is om een auto te winnen. Ik verwacht niet dat het echt een toneel zal zijn, het zal meer een afscheidsfeestje zijn van ‘Bad van Marie’ denk ik. Ik vind dit wel tof. Er is geen inleiding of dergelijke, we gaan helpen om de mensen die binnenkomen een drankje aan te bieden.
‘Bad van Marie’ is een theatergroep die bijvoorbeeld voorstellingen in rusthuizen en gevangenissen geeft om mensen te entertainen. Ze willen een ander beeld van bepaalde mensen naar buiten brengen dan dat de mensen van de buitenwereld hebben. Dit zie je bijvoorbeeld bij hun project van de gevangenis van Tongeren. Ze willen de gevangenen langs een andere kant laten zien aan de mensen, namelijk achter de tralies. Ik denk dat het een toffe en amuserende theatervoorstelling zal worden!


verslag:
Op 15 mei 2009 was ik aanwezig op de theatervoorstelling ‘win-een-auto’ van de theatergroep ‘Bad van Marie’. Deze ging door op locatie in garage Houttequit te Beveren-Waas. Het was een zeer amusante en verrassende voorstelling! Toen ik toekwam was het eerst wat onduidelijk wat er juist ging gebeuren, maar uiteindelijk mocht ik helpen aan de bar. Ik moest in zwart-wit gekleed zijn en ik mocht dan helpen met champagne en hapjes uit te delen. Er werd op de voorstelling gezongen, interviews afgegeven, filmpjes getoond .. en, je kon een prachtige auto winnen! Ook waren er bekende ‘vips’ aanwezig, zoals bijvoorbeeld de verantwoordelijke van Opel Benelux. Deze mensen deden dan ook hun toespraak ..
Al snel kreeg iedereen twee lotjes om de auto te kunnen winnen. En kwartiertje later ongeveer werd er dan een lotje getrokken om de winnaar bekend te maken. Thalia of ik waren het jammer genoeg niet. Toen werd er aan de persoon die de auto gewonnen had, gevraagd of zij de auto niet aan ‘Bad van Marie’ wou geven om een project te steunen voor een goed doel in Argentinië. Er ontstond ruzie en onbegrip, was dit een grap?! Na lange discussies kwam de vrouw die de auto gewonnen had, binnen en reed weg met de nieuwe auto. Ik snapte er niets van, is dit nu echt of niet?!
Achteraf bleek dus dat er helemaal geen auto te winnen was!! Alles was niet waar, opgezet spel. Ook de vrouw die het lotje had van de winnende auto, was een actrice van ‘Bad van Marie’. Zelfs de ‘vips’ waren niet echt, dit waren ook acteurs. Ook werd er gezegd dat ‘Bad van Marie’ ging stoppen en dat dit dus hun afscheidsfeest was met champagne en hapjes, maar ook dit was gelogen! Ze hebben nog een hele toekomst voor zich liggen. Het enige wat nog echt waarheid was, is dat Peter Boelens van ‘Bad van Marie’ papa wordt. Toch nog iets dat waar is!
Ik vond dit heel raar. Ik ging er zo in op en het leek zo echt! Achteraf hoorde ik dat de bedoeling hiervan was dat mensen erover gingen nadenken .. Wij denken altijd allemaal zo opportunistisch en sommige mensen kwamen misschien zelfs alleen naar de voorstelling om een auto te winnen, terwijl er dan helemaal geen auto te winnen was! Ik vond het heel chique hoe ze dat gebracht hebben, de grens tussen ‘waar’ of ‘niet waar’ was heel klein zodat je zelf niet goed wist wat er aan het gebeuren was. Na de voorstelling heb ik nog een kort interview kunnen afnemen met de regisseur Peter Boelens. Het was een zeer toffe voorstelling !

14-05-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Axl is reeds een gerenommeerde zanger in de Belgische muziekwereld. Ik woonde reeds een  optreden van hem bij, ook al kende ik geen enkel nummer, toch was het een geslaagde performance. Axl ken ik vooral van zijn eigenheid in zijn liederen, na in vele bands gespeeld te hebben, is hij nu op solotour. Ik hou van zijn eigenheid in liederen, hij schrijft soms over zijn eigen leven. Hij behoudt ook zijn dialect tijdens het zingen, wat het soms onverstaanbaar maakt, maar de manier waarop hij dat dan brengt maakt dit ruimschoots goed.

10-05-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Axl Peleman, dat klinkt nu al wat bekender in de oren. Hoewel ik geen fervent aanhanger ben van Belgische muziek kan ik het wel vinden voor Axl’s muziek. Misschien heeft het te maken met het feit dat hij zo natuurlijk en sympathiek overkomt. Of dat hij zijn dialect niet verstopt in zijn liedjes. Ik kijk er alvast naar uit om deze man aan het werk te zien.

10-05-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk: 
De Tijd speelt op 30 april het theaterstuk: “Schitterend gebrek” in Ter Vesten. De titel klonk bekend in de oren, dit doordat we tijdens de lessen Nederlands al eens een fragment hadden gelezen uit het gelijknamige boek van Arthur Japin. Het theaterstuk is hier dan ook op gebaseerd. Wanneer ik de korte inhoud las op de site, was ik wel al wat verward. Ik hoop dat ik ga kunnen volgen tijdens de voorstelling. Blijkbaar is het stuk ook een beetje naar de vorm van de film “Back to the Future”. Hier gaat een personage terug in de tijd en dit lijkt ook het geval te zijn in het toneel.

verslag:
Na de voorstelling vertelde de regisseur ons: “Ik hoop dat de mensen anders buitenkomen dan dat ze binnen gegaan zijn na deze voorstelling”. Ik knikte toen, maar voelde me niet zo heel anders.
Bij het binnenkomen stonden de actrices op het podium in een pracht van een decor. Blauwe spiegeltjes hingen te schitteren boven een houten vloer waar de meisjes steeds op bleven. Ze liepen er mysterieus rond in een kleedje en op blote voeten. Het spel begon en al meteen had ik mijn favoriet, “de blonde”. Deze bleek Suzanne Grotenhuis te zijn. Haar tegenspeelster was Rosa Vandervorst. Rosa was de knapste maar haar stem trok me minder aan dan die van Suzanne. Wie nu het beste kan acteren weten we niet. Ze vertelden het verhaal van Casanova en Lucia op een redelijk koele manier met weinig emotie. Ik kan wel geloven dat ze goed kunnen spelen, jammer dat dit niet tot uiting kwam in het toneelstuk.
Nadien had de regisseur er wel een uitleg voor. Theatergezelschap “De Tijd” is op zoek naar een andere manier van voorstellingen maken. Ze willen meer vertellen in plaats van te spelen en zo meer ruimte geven aan het publiek het zich op zijn eigen manier voor te stellen. Hierin slaagde hij inderdaad. Enkel was het zeer moeilijk om er als publiek bij te blijven. Na een tijd werd het echt wel te eentonig. De actrices liepen rond en stopten af en toe om te vertellen. Het verhaal werd verteld door middel van flashbacks. Op zich had ik het niet moeilijk om te volgen, dit misschien door de inleiding, die wel zeer duidelijk was. Hier werd het verhaal al verteld, het meisje die de inleiding deed was zeer enthousiast over het stuk. Hierdoor was ik misschien nog wel meer teleurgesteld want ik bleef wat op mijn honger zitten.
Het gesprek nadien met de actrices vond ik wel heel leuk. Wat ook heel speciaal was, was dat Suzanne uit Nederland komt maar iedereen in de zaal dacht dat ze uit België kwam, dit omdat haar Nederlands accent totaal niet te horen was. Rosa en Suzanne waren heel spontaan en kwamen vlot over. Ik denk dat ze veel meer in huis hebben dan dat het publiek gezien heeft. De regisseur vertelde wel dat we ze in de toekomst nog veel zullen zien, hopelijk kunnen ze zich dan ook wat meer bewijzen!
Schitterend gebrek was dus niet zo schitterend dan ik had verwacht. Het verhaal op zich was zeer mooi en aangrijpend, jammer dat het niet zo werd overgebracht.

30-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik heb verschillende recensies gelezen over deze opvoering van de Tijd. Ze hebben allemaal een andere visie op de theaterproductie van 'Een schitterend gebrek'. Een Nederlandse versie sprak niet vol lof over het stuk, maar vond het ook niet slecht. Terwijl andere artikels het dan weer een veelbelovende voorstelling vonden. Maar wat overal wel uit bleek is dat heet theaterstuk niet helemaal is zoals het verhaal in het boek. Het hoofdpersonage Lucia wordt in het theaterstuk op twee manieren voorgesteld: in haar jeugd en in de toekomst. Er zit humor in, terwijl de roman helemaal niet humoristisch bedoeld is. Door de verschillende commentaar vind ik het moeilijk om te weten wat ik ervan moet verwachten. Maar ik denk niet dat het slecht zal zijn, omdat het boek al heel mooi is. Ook al is het stuk niet helemaal volgens het boek.

verslag:
Voor de voorstelling kregen we eerst een inleiding op het toneelstuk. Er werd verteld over het boek van Arthur Japin en er  werden enkele passages voorgelezen. Spijtig dat het meisje die voor de inleiding zorgde  zenuwachtig was, want dat gaf al minder kracht aan haar veelbelovende commentaar op het stuk.
Met deze inleiding wou men verduidelijken waarvoor  ‘het schitterend gebrek’ juist staat. Op een dag ontmoet Lucia Giacomo Casanova. Hij logeert in het huis van Lucia’s ouders. Casanova is helemaal in de ban van haar. Lucia is het perfecte meisje: ze is mooi, gehoorzaam, gelovig. Maar er is één probleem: ze is té jong (14 jaar). Het schitterend gebrek is dus haar jeugdige leeftijd. De tijd zal haar gebrek vervagen. Dat zijn de woorden van Casanova die Lucia belooft de volgende lente terug te komen en haar te trouwen. Vanaf deze passage pikt De Tijd de draad op. Twee jonge actrices (Rosa Vandervorst en Suzanne Grotenhuis) speelden samen Lucia: de jonge Lucia en de Lucia in het heden (1758). Beide actrices wisselden onderling tussen de twee Lucias. De voorstelling was enkel gebaseerd op taal en dialoog. Dat was ook de bedoeling van de regisseurs: “In het boek van Arthur Japin zijn veel denkende teksten. Dat maakt alles dramatischer. Je kan alles wat zich afspeelt voor je zien en je moet mee denken. In het stuk zijn er dus ook veel denkpassages.” Omdat er zoveel tekst was, dwaalde je gedachten wel eens even weg, maar tegelijkertijd was het dan ook weer een prestatie van de actrices om ten eerste zoveel tekst vanbuiten te kennen en daarnaast bij elke zin er de juiste emotie en intonatie in te leggen. Je kon bij de voorstelling een heel verhaal in je hoofd laten afspelen net zoals je dat hebt wanneer je een boek leest. Het decor was mooi gekozen: blauwe glas-in-lood-raampjes die de voile van Lucia voorstelde en het speelvlak was een donkeren houten vloer. De voorstelling heeft me toch nieuwsgierig gemaakt naar het boek  en ik hoop dat het me even goed zal bevallen als de voorstelling.

Sanne Tibos, 17 jaar

30-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Vrijdag gaan we naar het theaterstuk Laat op de avond na een korte wandeling kijken. Na een beetje leeswerk weet ik dat het stuk vooral over communicatie gaat. Deze communicatie vindt plaats tussen twee goede vrienden, de ene is een opkomende abstracte kunstenaar, de andere een kunstcriticus. Ze praten veel met elkaar, over elkaar, maar vooral naast elkaar. Ik neem aan dat dit is omdat men elkaar niet wil kwetsen. Mijn verwachtingen voor dit stuk zijn dus niet speciaal hoog gespannen, maar ook niet laag. Ik hoop wel dat er meer is als enkel dialoog, want anders gaat het misschien wat eenzijdig worden. Ook hoop ik dat als er dan enkel dialoog is, er toch een humoristische noot is. Dat zou de eenzijdigheid wat verminderen. Ik ben benieuwd wat de twee hoofdrolspelers gaan brengen.

verslag:
Laat op de avond na een korte wandeling. Een titel waardoor je eigenlijk niks meer over het stuk weet. Gelukkig wist ik al over wat het ging gaan toen ik in de zaal zat. De twee acteurs, Erik en Lieven, komen op het podium, beiden raar gekleed en met vuile voeten, en beginnen tegen elkaar te praten. Deze zin vertelt eigenlijk al heel het stuk, want zoals ik al vreesde waren het gewoon twee mannen die heel de tijd tegen elkaar praatten. Gelukkig waren er ook nog twee vrouwen, de echtgenotes van Erik en Lieven, en was er een beetje variatie, hoewel de vrouwen ook gewoon maar met elkaar en met de mannen praatten. Dus zoals ik al zei, vond ik dat er veel te veel dialoog was. Bovendien vond ik de dialoog ook niet zo goed, er was veel te veel herhaling. Wat ik wel goed vond, was de manier waarop duidelijk werd dat de vrouwen zich helemaal niet goed voelen bij de mannen, en omgekeerd. De vrouwen waren dan aan het praten over de mannen, die eigenlijk maar twee meter naast de vrouwen zaten, maar zij zaten dan in een ander deel van het huis. Een ander pluspunt was de vlotheid, en de inside jokes. Zo verweefden de mannen probleemloos een 'goedenavond, gaat u zitten' in het dialoog, terwijl mensen te laat binnen kwamen. Ook de inside jokes vond ik wel goed, zo werd er op een gegeven moment gezegd: 'Stel u nu eens voor dat we dit gesprek op voorhand hadden ingeoefend' (gevolgd door een korte stilte). Dus al bij al vond ik het toneelstuk nog wel vrij goed, hoewel er veel herhaling was, waren de dialogen toch diepzinnig, en was er hier en daar een grappig moment.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
De voortelling gaat volgens mij weer een sober werk zijn, met hier een daar wat humor tussen. Twee vrienden die na een lange tijd nog eens afspreken. Ze praten wat bij over van alles en nog wat. De twee mannen zijn allebei met kunst bezig, de ene is kunstenaar, de andere criticus. De kunst komt ook op het podium, dit kan je zien op de foto. Als ik de recensies lees, dan krijg ik de indruk dat het zware teksten gaan worden. Als deze dan gecombineerd worden met een vleugje humor en wat action painting, zal het wel een leuke voorstelling worden volgens mij.

verslag:
Theaterhuis de KOE zorgde voor een filosofisch en kunstig toneelstuk. Voor de voorstelling begon zag men rechts op podium vier mensen op een stoel zitten, met hun voeten in een emmer met modder. De lichten werden een klein beetje gedimd, zodat de acteurs onze gezichten nog juist konden zien van op het podium. Er lag een grote witte plastiek doek op de grond, met hier en daar wat bruine strepen. De twee mannen, Eric en Lieven, kwamen van hun stoel en probeerden het doek proper te maken. Met weinig succes. Eric en Lieven (gespeeld door Michael Vergauwen en Stefaan Van Brabandt), waren twee beste vrienden die elkaar al een tijd niet meer hadden gezien. Ze hadden samen met hun vrouwen nog eens afgesproken en kwamen net terug van een korte wandeling toen ze de vloer probeerde schoon te maken. Ze begonnen met elkaar te praten over de dingen des levens, over hun vriendschap, over het alles en het niets. Tijdens deze gesprekken deden ze niet alsof het publiek er niet was, maar zorgde voor enige interactie. Ze praten vooral over hun vriendschap, maar lijken niet echt naar elkaar te luisteren.  De vriendschap tussen de twee is niet meer zoals vroeger,  het is wat verwaterd en voelen zich iet wat ongemakkelijk bij elkaar, maar toch proberen ze hun krampachtig vast te houden aan de band van vroeger. De stiltes vullen ze op met herhalingen en filosofische leuzes. Eric en Lieven praten zeer open met elkaar, maar in zekere zin ook voorzichtig. Ze voelen elkaar niet meer zo aan als vroeger en willen elkaar niet kwetsen. Ze relativeren heel hun gesprek door de stelling “Alles is al eens gezegd, op eender welke manier of toon en met eender welke gebaren.”, maar ze voegen er iets belangrijks aan toe. Het is nog niet gezegd geweest door hun. En zo gaan hun gesprekken steeds verder. Onsamenhangend en zeer druk.
De twee andere personen, de partners van de mannen, kwamen in het midden van het stuk ook van hun stoel. Men had het seutje van de groep Els, gespeeld door Sofie Palmers, en de felle, schaars geklede dame Katrien, gespeeld door Marie Vinck. Nu gaat het gesprek eerder de kunstige richting op en niet meer de filosofische kant. Over de nieuwe keuken en de bril. De relatie tussen Els en Eric gaat niet meer zo goed, maar proberen dit niet te laten merken. Els wil ook liever gaan slapen en bedenkt allemaal smoesjes om toch maar te kunnen gaan slapen. Uiteindelijk blijft ze toch. Ze lucht haar hart bij Katrien over haar relatie. Eric doet ook hetzelfde bij Lieven. De vier samen proberen erna de schijn nog wat hoog te houden en praten over het werk en dergelijke. De jaloezie komt hier dan wat naar boven bij Lieven. Els praat over een goede vriend van Eric. Lieven voelt dat hij zijn vriend aan het verliezen is, door de komst van een ander. Het eindigt intiem tussen de twee mannen, nadat ze nog maar eens tegen elkaar zeiden dat ze elkaar graag zien.
De kijker kan zich goed inleven in de gesprekken, want het gaat over alledaagse dingen. Soms had ik het gevoel van: Oh ik ben toch niet de enige die dat doet. (Ik heb het hier bijvoorbeeld  over het stuk dat ze het over hun gesprekken met andere mensen hadden. Soms repeteren ze op voorhand wat ze allemaal kunnen zeggen.) Al bij al vond ik het geheel maar saai. Het stukje actie dat in de voorstelling kwam (Eric die rode wijn op het doek spatte), woog niet op tegen de lange (om een duur saaie) gesprekken. Als de voorstelling maar een uurtje had geduurd, zou ik er een beter gevoel over gehad hebben.
De acteerprestaties van de acteurs vond ik zeer goed. Het leek allemaal zeer spontaan. Natuurlijk waren het ook geen beginners op het podium. Vooral Marie Vinck vond ik goed. Zij was ook de bekendste persoon op het podium. Haar had ik al eerder gezien in onder andere De Kavijaks, Loft en De Smaak van De Keyser. Ook Stefaan Van Brabandt kwam me bekend voor. Hij heeft al veel kleine rolletjes gespeeld, maar of ik hem daar van ken weet ik niet.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten