t Is gedaan met de vakantie! Na een zalige drie weken in
België, natuurlijk gevolgd door een moeilijk afscheid (en laat ik nu eventjes
van de gelegenheid gebruik maken om het wereldwijd van de daken te schreeuwen:
ik zie je graag, Willem!!! :D ) kwam ik gisteren terug aan in de luchthaven van
Thiruvananthapuram. Moe van de vlucht, compleet met huilende babys en
stinkende mensen, was ik blij dat ik vlotjes door de grenscontrole geraakte en
de rit naar Ponnakudi kon beginnen.
De rit verliep zoals gewoonlijk lekker hobbelig, dat was ik
ook na 3 weken in België nog steeds gewoon (en durf nu niet te klagen over de
putten in de Belgische wegen he!), dus echt slapen was er ook niet bij. Rond
zeven uur s morgens was ik eindelijk
thuis. En als thuis voelde het wel aan! Gewoon lekker thuiskomen, de rugzak
aan de kant gooien, en een paar uurtjes in bed kruipen. Tegen 9u werd ik gewekt
door de zoete klanken van mijn wekker en vond ik eindelijk nog eens heerlijke
idli en chutney op tafel (moeke, waarom maak jij dat nooit als ontbijt???).
Daarna kon het weerzien en uitwisselen van nieuwjaarswensen met mijn collegas
en kokkinnen beginnen, joepie! Heel blij om mijn zus en huisgenoot Prema
terug te zien, waarmee ik (als ze niet aan de telefoon hangt) altijd gezellig kan
babbelen en roddelen! Want na een lastige werkdag moet dat ook hier gebeuren! J
Na de middag was ik fris genoeg om de wereld te verkennen,
allerlei leuke dingen te doen, een wandeling te maken of nog een beetje te
slapen. Ik had me nochtans voorgenomen om dat niet te doen, maar toen maakte ik
die ene grote vergissing Ik ben op mijn bed gaan liggen. Nooit doen als je
niet wil slapen, beste mensen, hoezeer dat ook een goed idee lijkt!
Deze nacht heb ik gelukkig ook nog wat kunnen slapen, maar
de moeheid is er toch nog niet helemaal uit! Vanmorgen heb ik met Prince een plan gemaakt voor de komende
maanden (ik krijg namelijk gezelschap van twee ergotherapiestudenten en twee
logopediestudenten, waardoor het werk grondig herverdeeld moet worden!), en
verder heb ik, sorry voor mijn taalgebruik, gin zak gedoan.
Morgen Pongal Holiday! Dit is een feestag die over heel
Tamil Nadu en andere staten, vooral in het Zuiden, gevierd wordt. Het is het
einde van het oogstseizoen en wordt gevierd met een vier dagen lang durend
feest, waarvan de 15e de enige officiële feestdag is (voor de mensen
die weeral denken dat ik niet genoeg werk). Ik werd uitgenodigd om samen met de
familie van Prema te feesten, een fantastische kans om nog eens een traditie
van deze prachtige cultuur mee te maken!! Helaas wil het ook zeggen dat we om
7u moeten vertrekken morgenochtend. Vroeg gaan slapen dus, hoewel ik dankzij
het uurverschil nog niet het gevoel heb dat ik snel in slaap zal vallen!
Binnen twee weken keer ik nog eens eventjes terug naar
België, hoog tijd voor nog een blog dus! Al is het maar omdat ik iedereen die
te veel vragen stelt dan gewoon naar deze link kan verwijzen! Nee, naar het
schijnt is het al een maand geleden dat jullie nog iets van mij hoorden, bij
deze mijn oprechte excuses aan mijn trouwe lezertjes!
Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Hier zit ik dan,
ondertussen al meer dan drie maanden, me te verwonderen over hoe snel je gewoon
geraakt aan leven op een andere manier, in een andere cultuur, met andere
mensen, op een ander tempo
Binnen enkele weken dus eventjes vakantie, en daar heb ik
wel nood aan! Want hoe graag ik mijn werk ook doe (en geloof me, dat is heel
erg graag!), soms moet je er gewoon eventjes uit! Hoewel ik mijn vrienden en
mijn leven in India wel ga missen als ik in België ben, maar ik sta hier na
drie weken natuurlijk gewoon terug. Dat zal me in augustus sowieso heel wat
zwaarder vallen! De vraag die ik mezelf stel, en waar ik geen antwoord op weet: ga ik binnen twee weken naar huis? Of kom ik binnen 5 weken terug naar huis?
Ik kijk er in elk geval naar uit om iedereen in België even
terug bij me te hebben J.
Dat zal druk worden! Indien ook u een consultatie wenst, gelieve op voorhand
een afspraak te maken. Hihi!
Ondertussen gaat het leven hier zijn gangetje. Deze woensdag
was het World Disability Day, wat gevierd werd met een viering waarbij de
leerlingen allemaal traditioneel verkleed waren. Zalig om te zien, en er deel
van uit te kunnen maken. Hoewel duidelijk niet iedereen even comfortabel was in
zijn outfit!
Het werk is natuurlijk niet altijd even gemakkelijk, ik
ondervind heel vaak obstakels waar ik even een omweg rond moet maken. Andere
keren bots ik er blindweg tegen en moet ik rechtsommekeer maken, maar op die
manier heb ik alvast geen gebrek aan uitdaging op het werk! Een heel
interessante werkwijze, waar we in België nog wat van kunnen leren, is dat we
hier zoveel als mogelijk op zoek gaan naar creatieve oplossingen om problemen
op een (zo goed als) kosteloze manier aan te pakken! Zo zijn we nu bezig met
het inrichten van de klas voor leerlingen met ASS. Ondertussen staan er al
rekken, zijn er individuele werkstations, en we zijn er geen roepie aan kwijt!
Ook voor het maken van spelmateriaal en taken gebruiken we low-cost materiaal,
en schakelen we de teacher trainees in. In januari beginnen we de
autism-classroom te gebruiken, ik kijk er in elk geval naar uit! De kans is
groot dat ik daar vanaf januari heel wat tijd zal doorbrengen.
Ik geef ondertussen ook nog steeds les aan de special teacher
trainees, momenteel geef ik een reeks lessen over autisme aan de hele groep,
eerstejaars en tweedejaars. Enkele jaren geleden mocht ik er niet van gedroomd
hebben om te spreken voor een groep van 45 niet allemaal even enthousiaste
studenten, ondertussen sta ik met plezier voor de klas! Volgend weekend geef ik
vorming cerebrale parese, een hele dag op mijn eentje vorming zal ook weer een
nieuwe ervaring zijn!
In januari komen zes studenten van Vives deze richting uit,
waaronder twee ergotherapeuten die ik zal begeleiden. Jaja, Lies de
ergotherapeut-docent-stagementor zal geen gebrek hebben aan werk!
Chance dat ik het allemaal graag doe he!
En om jullie niet te vervelen met langgerekte teksten, hier
de en verder van deze maand!
-
De fauna verandert hier elke maand een beetje.
Het keverseizoen is afgelopen, tijdens de regen waren er vooral kleine
kikkertjes te doen, en nu doen libelles, muggen en spinnen hun intrede. En wat
hebben we geleerd? Negeren die handel!
-
Mijn Engelse vrienden zijn ondertussen allebei
teruggekeerd (hoewel, teruggekeerd, de ene zit in Singapore en de andere in
Noorwegen!), maar gelukkig heb ik hier ondertussen ook een aantal echte
vrienden gemaakt! toch is
dit eerste weekend alleen in de guesthouse heel vreemd!
-
Sinds een dag of 2 geen regen meer, zou de
moesson gedaan zijn? Laat ons hopen! De regens brengen immers voor iedereen
(waaronder ikzelf ook) een flinke portie verkoudheden, koorts, ontstekingen
mee. Geef mij maar zon!
-
Hoe gebruik je een elektrische boor? Simpel! Je
steekt een potlood in het bovenste gaatje van het stopcontact, je steekt één
draadje in het linker gat en een ander draadje in het rechter gat, en voila!
Veiliger kan niet
-
Ik kan ondertussen zeggen dat ik een handjevol
Tamil spreek! Hoewel de meest gebruikte zinnen nog steeds zijn: enna? (what?), ennaku puriyala (I dont
understand), en Tamizh romba mosam! (my Tamil is very bad!) en zo meer... Maar
practice makes perfect!
-
Hoe meer mijn Tamil verbetert, hoe slechter mijn
Nederlands is! Alles is hier in het Engels, en ook denken doe ik tegenwoordig vaak
niet meer in het Nederlands Wat zal dat geven na een jaar
-
Het verkeer bezorgde me een paar maanden geleden
kleine hartaanvalletjes, nu verschiet ik bijna nergens meer van als ik weer
eens op de bus zit. Gewenning zeker, ik weet wel dat het vreemd zal zijn om in
België terug in een auto of op een bus te zitten op onze effen wegen! En aan de
rechterkant te rijden! En met een gordel aan! En met mes en vork te eten! En op
tijd te komen! En warme kleren aan te hebben! En schoenen te dragen! Enzovoort!
Tot later! Ik zou jullie nog veel meer kunnen vertellen,
maar trop is te veel!
Vijf minuten geleden stond ik op het punt om naar het
busstation van Cheranmahadevi te wandelen, om van daaruit terug te gaan naar
mijn tweede thuis in Ponnakudi. Vier minuten geleden kwamen er wolken opzetten,
en drie minuten geleden begon het ongelooflijk te gieten! Tot zover mijn plan
dus! Twee minuten geleden merkten we dat een eekhoorn (zoals er hier duizenden
rondlopen) binnengekomen was, en niet meer naar buiten geraakt, het beestje zit
hier dus nog steeds ergens trillend onder een zetel, opgejaagd door Lakshmi die
verwoede pogingen doet om het buiten te krijgen. Één minuut geleden besloot ik
om dan maar nog een blog te schrijven, aangezien ik hier net als de eekhoorn
wel nog eventjes vastzit!
Deze morgen kwamen Norma en ik terug van een weekendje Mamallapuram
(op zaterdag) en Chennai (op zondag). Een geluk dat we besloten hadden om niet
enkel naar Chennai te gaan, want we zijn het er na gisteren over eens dat de
stad ons helemaal niet kan bekoren. Een grote, drukke stad, grijs en vuil, en
bijna geen vriendelijk gezicht te zien. Jammer! Enkel het museum was de moeite
waard, enkele prachtige schilderijen en beeldhouwwerken gezien! Er waren ook
enkele werken van bij ons bekende schilders tentoongesteld. Een Cézanne en een
Van Gogh hingen er tegen de muur, zonder glas of koord ervoor, met een
ventilator direct op het doek gericht, iets waar volgens mij heel wat
conservatoren koude rillingen van zouden krijgen!
Er was ook een expositie van opgezette dieren, maar ik moet
zeggen, taxidermie is duidelijk geen Indiase specialiteit! Heel wat dieren
waren onherkenbaar of in griezel- of cartoonversies opgezet, de leeuwin had
bijvoorbeeld veel weg van de Cheshire cat uit Alice in Wonderland. Ik kon er
niet lang blijven, aangezien ik mijn lach met moeite kon inhouden en dus al
zure blikken van één van de bezoekers toegeworpen kreeg
Geen Chennai meer voor ons dus!
Gelukkig was Mamallapuram dan weer een heel ander verhaal.
Een gezellig, druk kuststadje dat bekend staat voor zijn sculpturen en
beeldhouwwerken. We maakten er een wandeling tussen de 5 Rathas (5
monolithische tempels, gehouwen uit één enkele rots), de oude en nieuwe
vuurtoren, Krishnas Butter ball (een grote ronde steen, meer kan ik daar
niet over zeggen) en Arjunas Penance, een prachtig bas-reliëf van meer dan
20 meter lang. Indrukwekkend!
Er komen heel wat toeristen in Mamallapuram, waar de stad
zich natuurlijk aan aanpast, dus hadden we de kans om het Indiase eten eens een
weekendje achter ons te laten. In een gezellig restaurantje konden we zelf onze
vis kiezen, supervers, en we deelden een snapper die ze in zijn geheel klaarmaakten.
Grote vis, dus we kregen hem niet helemaal op, maar de rest werd mooi aan
enkele bedelende vrouwen gegeven in plaats van alles in de vuilbak te kletsen!
Dat is blijkbaar de gewoonte, en het leek hen best te smaken!
Na de lunch bezochten we de tempel, klein, oud, maar
indrukwekkend, deden we een dutje op het meest comfortabele bed ooit, en
besloten wat te shoppen. Mijn voorraad cadeautjes is dus terug flink
uitgebreid!
Op zondagavond, na ons half-geslaagd dagje in Chennai, namen
we de nachttrein terug naar Tirunelveli, en waar de heenreis heel rustig
verliep kon je helaas hetzelfde niet zeggen van de terugreis! De hele nacht lang
mochten we genieten van een prachtig snurkconcert in compartiment B4,
afgewisseld met een hoop klinkende, stinkende scheten en boeren.
Indische nachttreinen zijn voor de rest best wel
comfortabel! Enkel Norma was geen fan van de stapelbedden, drie boven elkaar,
maar na een mislukte poging bij de heenreis lukte het haar bij de terugreis
toch om in het middelste bed te klimmen! Een geluk voor het ongeveer
80-jarige koppel dat normaal gezien de bedden in het midden had, ik had ze
niet willen zien klimmen!
En verder:
-
Eindelijk wifi in de guesthouse in Ponnakudi!
-
Het is vaak heel lastig om de (vele) bedelaars en
straatverkopers te negeren, wat soms moet omdat je anders voor je het weet een
groep van 20 mensen rond je hebt Mijn hart breekt steeds een beetje, maar
wanneer je dan wel iets kan geven aan een eenzame bedelaar kan hun glimlach je
dag terug goed maken!
-
Door de moessonregens, die lekker blijven
doorgaan, is het aantal muggen, en bijgevolg ook muggenbeten, pijlsnel de lucht
ingegaan!
-
Dit weekend, net voordat wij vertrokken, kreeg
SCAD bezoek van mensen uit Roeselare! Leuk om nog eens West-Vlaams te kunnen
spreken!
-
Ik heb er mijn allereerste multicontinentale
skype-gesprek opzitten! België (Lavinia), Australië (Griet) en India (moi, aja)!
De technologie staat toch niet stil he zeg, amai amai.
-
Omdat deze blog enkel over vrije tijd ging wou ik
jullie toch nog eens duidelijk maken: er wordt hier ook nog gewerkt! J daarover misschien
meer in een volgende blog, maar nu ga ik genieten van een filmpje!
Oeioeioei, dat is hier precies al eventjes geleden!
Een oprechte sorry is op zijn plaats, ik ben me ervan bewust
dat jullie ongetwijfeld elke dag in spanning op een nieuw blogbericht wachten,
en amper nog een leven kunnen leiden door de constante gedachte hoe zou het
nog met Lies zijn? We horen niets meer!.
Laat ik jullie dus eerst en vooral geruststellen: met mij
gaat alles goed!
Het werk is heel interessant en leerrijk, en met de beperkte
middelen die we hier hebben (of krijgen van hogerop) heb ik toch het gevoel dat
ik al wat nuttige dingen heb kunnen doen!
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn om hier te
werken, en op sommige dagen heb ik het gevoel waar ben ik mee bezig, en waarom
word ik langs alle kanten tegengewerkt??. Gelukkig zijn er ook die andere
momenten, kleine momenten van groot geluk wanneer een kind plots een stap
vooruit zet, hoe miniem die stap soms ook is! Dat zijn de momenten waarop je
terug weet waarom je het doet J.
Ondertussen heeft de moesson hier het land (of toch het
zuiden) overgenomen, zeg maar platgelegd. Maandag en dinsdag waren er geen
kinderen in de school door de hevige regens, ook woensdag en donderdag bleef
het water gieten. Ondertussen is er tussen de buien door al weer wat
zonneschijn te zien, gelukkig maar! Maar omdat het op de meest onverwachte
momenten terug kan beginnen regenen en we onze was dus niet buiten kunnen
hangen, zijn binnen in de guesthouse overal drogende kleren te vinden. De
moessonregens komen helaas op het
verkeerde moment voor de lokale bevolking, een groot deel van de oogst is
vernietigd door het water, dat niet kan wegvloeien en in de velden blijft
staan. Ook de hoeveelheid muggen lijkt
toegenomen, iets waar natuurlijk geen vreugdedansje bij hoort! Het enige positieve voor ons zijn de
temperaturen, die voelbaar een paar graden lager liggen!
Vorig weekend waren zowel Tom als Cletus, de stichter grote
baas van SCAD, jarig. Het hele weekend feest! Zowel op zaterdag als op zondag
kwamen in de guesthouse ongeveer 100 mensen lunchen, waardoor de boel hier
helemaal op zijn kop stond. Wij besloten tijdens de lunch weg te vluchten van
de drukte. Heerlijk eten wel, en twee verjaardagstaarten voor Tom!
Op zaterdagavond waren alle SCAD-werknemers uitgenodigd in
de FX-campus voor de verjaardag van Cletus. Een ideale gelegenheid om mij nog
eens in een sari te wikkelen! In de late namiddag kon iedereen deelnemen aan
verschillende spelen, waarbij ook prijzen te winnen waren. Ik gooide natuurlijk
zonder problemen alle 10 kegels om bij bowlen,
hoe kan het ook anders, en won Een opbergdoos! Prachtig cadeau, hoewel
ik heel wat blijer was met het glinsterende cadeaupapier dat heel wat
mogelijkheden bood op het werk. Meer cadeaupapier verzamelen was dus mijn doel
voor die avond, en hoewel ik niet meer spelen won kon ik toch nog her en der
wat papier bemachtigen. Na de spelen volgde een show met sketches, zang, dans
en speeches, best een geslaagde avond!
Deze woensdag was het Diwali, het festival van het licht.
Dit is een groot Hindoefeest, waarin de overwinning van het licht over het
duister wordt gevierd, de overwinning van het goede over het kwade. Hoe kun je
dat beter vieren dan met heel veel vuurwerk? Wij deden in elk geval ons best op
dinsdagavond, samen met de bewaker die met veel plezier de aansteker bediende.
Op woensdag waren er de hele dag door overal knallen te horen, en s avonds konden
we van op het dak overal vuurwerk zien. Zelfs het weer besloot mee te werken,
want net toen het donker was stopte het even met regenen!
Gisteren maakten Norma en ik een Europese maaltijd (puree,
kipfilet met champignonsaus, wortelen en bonen) klaar voor Rajesh en Lakshmi,
twee werknemers van SCAD die in januari naar Engeland gaan voor een cursus tot
Makaton-tutor. Makaton is een vorm van ondersteunende communicatie, waarbij
gebaren en symbolen gebruikt worden om het spreken te ondersteunen. Ikzelf kan
er ondertussen ook al goed mee overweg!
Omdat Rajesh en Lakshmi een week in Engeland zullen
verblijven, vonden we het wel een goed idee om ze een kleine les te geven in
westerse eetgewoonten. Voor hen was het de eerste keer dat ze met mes en vork
aten, best een grappig zicht! Maar ze deden dat goed, en vonden het zelfs
lekker! Wat ik niet echt had verwacht, aangezien er heel wat minder zout in zat
dan in het typische Indische eten, en het ook niet pikant was. Wat belangrijker
is: het was een toffe middag! En bij deze ook de eerste keer dat ik een hele
kip heb gefileerd!
En verder:
-
Tom en ik hebben ons lesje geleerd (na een
kleine voedselvergiftiging): eet geen krab in India! Die ene keer dat we
weggingen zonder mama Norma om op ons te passen
-
Watervallen blijken best spectaculair tijdens de
moesson!
-
Blijkt dat, wanneer een aap een andere aap
aanvalt het niet altijd is wat het lijkt! De vrouwelijke aap leek het in elk
geval niet erg te vinden Terug hilariteit in de auto!
-
Wat zou je in België doen als een hond, koe of
geit op de weg ligt te tukken? Wegjagen toch? Proberen de eigenaar te vinden?
Niet hier, die beesten doen lekker wat ze willen en geen haan die ernaar
kraait! Het gebeurt ook al eens dat de auto volledig moet stoppen in het midden
van een kudde runderen, die elkaar beginnen te bespringen in het midden van de
baan
-
Ik heb nog steeds geen wifi in de guesthouse in
Ponnakudi, hoewel ze al zeker twee weken zeggen dat het nog twee dagen zal
duren. Tijd is hier echt heel relatief!
-
Als het hier zo verdergaat zal niemand jaloers
moeten zijn op mijn bruin velletje, want ofwel is het te warm om buiten te
zijn, ofwel regent het, ofwel ben ik op zijn Indiaas gekleed!
Zet je comfortabel, neem er iets bij om te drinken, zet de
tv een beetje stiller, want ik heb veel te vertellen!
Na mijn weekje ziekteverlof (waar trouwens iedereen van SCAD
van op de hoogte was! Big Brother is er niets bij) kon ik er op zaterdag weer
helemaal tegen, maar het weekend is jammer genoeg in het water gevallen. Ik had
grootse plannen, ik had enkele mensen uitgenodigd om op zaterdagavond huisgemaakte
spaghetti te komen eten, dus was ik van plan om naar de winkel te gaan, en de
zondag met Norma en Tom te gaan lunchen.
De Chief Minister van Tamil Nadu gooide echter roet in het
eten door veroordeeld te worden tot een gevangenisstraf van enkele jaren,
waarna haar aanhangers de straten onveilig maakten met hun protest.
Ongelooflijk hoe zon corrupt persoon toch nog zoveel steun kan krijgen, en hoe
haar partij (waarschijnlijk met behulp van heel veel centjes) ervoor kan zorgen
dat de hele staat in rep en roer is! Alles draait hier dus de voorbije week om
Jayalalithaa en haar veroordeling.
Stad onveilig, dus wij kregen alledrie te horen Ga
alstublieft niet naar Tirunelveli!. Een (té) rustig weekendje met andere
woorden, mede door het feit dat ik niet naar Cheranmahadevi kon omdat er een
paar VIP-gasten kwamen en de hele guesthouse gerenoveerd werd voor hun komst.
Later wist Norma me te vertellen dat ze met mijn kamer helemaal niets hadden
gedaan, maar soit!
Daarop volgde een korte werkweek. Met de maandag en dinsdag
zal ik jullie niet vervelen, maar de woensdag was een bewogen dag! Er werd een medical
camp georganiseerd in het SCAD-centrum waar ik werk, wat inhield dat meer dan
300 mensen naar de campus kwamen om een
bezoek te brengen aan dokter, verpleging, kine, ergo, logo Niemand had me
echter ingelicht over wat ik zou moeten doen. Toen er dus plots 10 kinderen met
hun ouders aan mijn deur stonden en ik nergens iemand vond die voor me kon
vertalen (iedereen had het te druk met zijn eigen ding) moest ik al die mensen
helaas teleurstellen en zonder advies terug naar huis sturen. Heel frustrerend
was dat!
De dag was nog eens extra druk doordat een ambassadeur van
een klein Afrikaans land (de naam ontglipt mij) op bezoek kwam. De hele campus
in rep en roer dus, een drukte van jewelste, en natuurlijk moest ik ook
voorgesteld worden aan de ambassadeur als de eerste Europese die bij SCAD
werkt. Iets waar ik op dat moment (vlak nadat ik met de staart tussen de benen
mijn cliëntjes had verlaten) helemaal geen zin in had!
Het verlengd weekend begin oktober kwam dus net op het
juiste moment! Norma, Tom en ik hadden afgesproken om er een paar dagen op uit
te trekken, op donderdagmorgen vertrokken we met onze fantastische chauffeur Prakash
naar Kodaikanal, een stadje in de bergen. Mijn eerste ritje in amazonezit
achterop een moto heb ik er nu ook opzitten, Prema manoeuvreerde ons netjes
door het Indiase verkeer zodat ik mooi op tijd aan de bushalte was!
De rit naar Kodaikanal duurde lang, maar de sfeer zat er al
in. Ergens halverwege brak de slappe lach uit in onze auto toen Norma Prakash
vroeg Does the horn ever wear out?. Prakash begreep er niets van, en
Norma vulde de volgende 5 minuten met pogingen om de vraag op een andere manier
te stellen en de woorden "wear out" uit te leggen, tot Tom en ik letterlijk plat lagen van het lachen. Het hele weekend
dreigde de slappe lach opnieuw wanneer Norma iets probeerde uit te leggen aan
Prakash. En nu nog!
Onze eerste twee dagen in Kodaikanal bestonden uit wat
shoppen, veel relaxen, wat rondwandelen, een mooi park bezoeken, en heel lekker
eten! De temperaturen waren heel wat aangenamer dan op het platteland, en s
avonds moesten we ons zelfs met zijn vieren onder een deken nestelen op het
balkon van ons hotel. Dat balkon werd onze vaste afspreekplaats voor
gezelligheid, Kingfisher, Old Secret (shhhht) en muziek. De tweede avond werd
helemaal goed gemaakt toen bleek dat iemand Toms iPhone, die hij de dag ervoor
kwijt was geraakt tijdens het shoppen, gevonden had en onderweg was om hem
terug te brengen! Niemand van ons had verwacht dat hij terug zou opduiken, weg
is weg, dachten we, maar niet dus! Dat hebben we goed gevierd met een lekker
Westerse afhaalpizza.
Op zaterdag waren we van plan om in de voormiddag snel geld
af te halen en daarna naar Pillar Rocks te gaan, hoe we de namiddag zouden
invullen zagen we nog wel.
Het bleek maar goed te zijn dat we geen hele dag gepland
hadden, want Tom en ik stonden meer dan anderhalf uur in de rij om geld af te
halen. We stonden ongeveer 5 minuten te wachten toen de automaat plots leeg
was, en het zou 5 minuten duren om hem terug te vullen. Geen probleem! Een
minuut of 20 later kon de volgende geld afhalen, maar nadat enkele mensen hun
portemonnee hadden gevuld was er terug een probleem met de machine. Zo ging dat
verder, tot we uiteindelijk vlak voor de deur stonden te wachten tot de
automaat terug in werking was. We wilden allebei niet opgeven, we zouden ons
niet laten verslaan door een geldautomaat!
Na een telefoontje van Norma een halfuur later besloot ik
toch om het eens bij een andere automaat te proberen, waar blijkbaar geen rij
stond, maar ik was amper een minuut onderweg toen een telefoontje van Tom me
terugriep. Het was aan ons! In al mijn enthousiasme vloog ik de trap op, tot ik
me herinnerde dat ik helemaal niet kan vliegen, waarna ik dus met een smak op
de trap terechtkwam. Na heel wat bezorgde blikken en Are you OK?s stonden we
voor de automaat die terug buiten werking was! Mijn blauwe plekken waren er
dus voor niets gekomen. Verslagen dropen we af, en gingen ergens anders in de
rij staan. Na 10 minuten hadden we ons geld.
Dat was onze zeer interessante voormiddag, en daarna begon
de reis naar Pillar Rocks. Een blijkbaar indrukwekkende rotsformatie, op 6
kilometer van Kodaikanal. Niet te ver dus, dachten we! En dat was ook zou, als
we niet bijna de hele tijd in de file hadden gestaan! Ik geloof dat we er toch
ook ongeveer anderhalf uur over gedaan hebben. Nu, de autorit was gezellig, en
uiteindelijk was het wel indrukwekkend! Met minder mist zou het nog beter
geweest zijn, maar het kon me eigenlijk niet zoveel schelen! We waren allemaal
content en moe, dus de rit ging recht terug naar het hotel voor een rustige
avond met een gezellige hoeveelheid drank J
.
Op zondag zijn we op de terugweg gestopt in Madurai voor
lunch en een bezoek aan de tempel. Toen ik op de kaart spaghetti zag staan
was ik wel eens nieuwsgierig naar wat dat hier inhoudt. Dat bleek een grote
teleurstelling (slierten met een saus die verdacht veel naar ketchup smaakte,
geen groenten, en een laagje kaas), dus aan iedereen die ooit naar India reist:
bestel geen spaghetti! In India kan je het best Indiaas eten, die les heb ik nu
wel geleerd! Hoewel de pizza op zaterdagavond ongelooflijk goed smaakte
De tempel was indrukwekkend, zeker het bezoeken waard! En zo
heb ik toch weer een olifant gezien, prachtige, indrukwekkende, hedendaagse
dinosaurussen, die beesten
Ik kan jullie nog veel meer vertellen, maar omdat ik ervan
overtuigd ben dat een blog van meer dan 2 A4tjes toch niet gelezen wordt, hou
ik het bij t Was in orde!!
Herrezen, zal ik maar zeggen, want na 3 dagen in bed zit ik
eindelijk weer op een stoel achter mijn laptop!
Na een leuk weekend (later meer daarover) had ik zondagavond
echt zin om me op het werk te storten, tot mijn lichaam besliste om er enkele
dagen de brui aan te geven. Wat hoofdpijn op maandagmorgen, daar kon ik wel
tegen, maar toen de koorts en andere niet zo fijne symptomen de kop kwamen
opsteken besloot ik toch maar om mijn bed in te duiken. Niet dak ik veel keuze
had, bij de minste activiteit maakte mijn lijf me snel duidelijk dat ik weer
moest gaan liggen! Niet de leukste week ooit, dus. Zo heb ik ook weer aan den
lijve ondervonden dat koorts hebben in België één iets is, en koorts hebben in
India heel iets anders! Temperatuur regelen? Vergeet het maar!
Gelukkig voel ik me nu terug veel beter, al hebben mijn
lieve collegas me nog een dagje rust voorgeschreven.
Een doktersbezoek hier is ook wel iets wat ik me even zal
herinneren. Prema vertelde me dinsdagavond dat ze me mee zou nemen naar the
hospital. Dat bleek een klein, niet erg hygiënisch dokterskantoortje langs de
weg, afgesloten met een gordijn. Nadat ik een haastig ontsmette thermometer in
mijn mond geduwd kreeg (te flauw om te protesteren) kreeg ik enkele
voorschriften voor medicatie, en daarnaast het advies om rijst te eten, en
kokosmelk en zwarte koffie te drinken. Waarom? Geen mens die het weet! Mijn
verbaasde blik werd wel op luid gelach van de omstanders onthaald. Jawel,
omstanders, van privacy hebben ze hier ook nog niet gehoord, hoewel me dat nu
eens niets kon schelen!
Meer over mijn weekend, dat heel wat leuker was!
Vorige zaterdag ben ik met Norma, Gill (nog een Engelse
dame) en Ratnavelu (de verantwoordelijke voor de gasten) naar Kanyakumari
gegaan, het zuidelijkste stadje van India. We namen er de ferry naar twee
kleine eilandjes, waar we op het ene een Hindu-monument voor mother Lakshmi, de
moeder van de zee konden bezoeken, en op het andere een gigantisch standbeeld
dat een beroemde Indiase poëet voorstelt. Zeker de moeite waard, prachtige
monumenten! Het monument van Lakshmi is gebouwd op een rots, waarvan de Hindoes
geloven dat Mother Lakshmi er gestaan heeft. Haar voetafdruk is bewaard
gebleven, en wordt al eeuwen door Hindoes van over heel de wereld bezocht. Na
een heerlijke lunch bezochten we ook het Ghandi-monument, waar ik al eens was
geweest, en spendeerden we de rest van de namiddag met het ledigen van onze
portemonnee in de straten van Kanyakumari. Gelukkig waren er heel wat leuke
winkeltjes, zodat ons geld niet letterlijk op de straat belandde.
Een prachtig moment was de zonsondergang boven de zee, waar
honderden mensen vanuit heel India op afkwamen. Het proberen te beschrijven zou
het geen eer aandoen, dus: komt dat zien!
Op zondag gingen Norma en ik lunchen in Tirunelveli met Tom,
een andere vrijwilliger van Engeland (wat is dat toch met al die Engelsen!) die
op nog een andere plaats verblijft. Ik kende hem niet, en was aangenaam verrast
toen iemand van mijn leeftijd het restaurant binnenkwam! Aangezien enkel Norma
al met hem gesproken had verwachtte ik een ouder iemand, maar heel leuk dus dat
er hier nog jong volk rondloopt!
Morgen ga ik normaal gezien terug aan het werk, en dan denk
ik dat ik er een rustig weekendje van zal maken! Voor het (verlengd) weekend
erop hebben Norma, Tom en ik een tripje geboekt naar Ooty, een blijkbaar heel
mooi stadje in de Western Gats. Berggebied, koel gebied dus, wat een aangename
afwisseling zal zijn van de hitte hier!
Welkom terug in mijn Indiaas leventje, dat hier gezapig op
een Indiaas tempo op Indiase wieltjes loopt!
Een grote verandering sinds mijn laatste blog: vanaf nu tot
en met december woon ik op twee plaatsen! Van maandag tot donderdagavond
verblijf ik in Ponnakudi, in het nieuwe SCAD-centrum. Daar geef ik therapie aan
de kinderen in de special school, gecombineerd met OT training aan de
special teacher trainees. Jaja, u hoort het goed, noem mij gerust docent! Met
een grote korrel zout!
Elke donderdagavond zal ik de bus nemen naar Cheranmahadevi
om een dagje te werken in Anbu Illam (waar ik stage gelopen heb), en er dan het
weekend door te brengen. De maandagochtend wordt dan weer twee uur bussen naar
Ponnakudi, maar dat heb ik ervoor over!
Mijn vorig weekend was best leuk! De zaterdag bestond uit
werken en relaxen, en zondag ben ik met Norma (de Engelse logopediste)
Tirunelveli ingetrokken. Een dagje shoppen, rondslenteren en van de stad
genieten, niet mis! Ondertussen heb ik al een mooie Indiase garderobe. Die
chudithars zijn eigenlijk behoorlijk comfortabel om te werken, maar als ik
thuiskom is het eerste wat ik doe toch een kortere broek aandoen, want: hot hot
hot!
Samen met de kinesist en de orthotechnieker zijn we aan het
kijken om allerlei aanpassingen te doen
in het schooltje. Momenteel zijn we vooral zitaanpassingen aan het uitproberen,
zodat alle kinderen op een goede manier de lessen kunnen volgen en hun handen
functioneel kunnen gebruiken, in plaats van om te steunen op de grond. Ook in
de klassen kunnen we heel veel advies geven voor aanpassingen, maar ik wil
jullie niet vervelen met alle details!
Dinsdag was een heel lastige dag, voor de eerste keer ging
ik terug op CBR of Community Based Rehabilitation. De reis naar het eerste
dorpje duurde twee een half uur, ik geloof dat ik in totaal zes uur in het
busje heb gezeten die dag.
Hoewel ik van vorig jaar nog wist dat ik heel wat schrijnende
situaties zou kunnen zien, was het toch weer even slikken. Eén van de kinderen
was bijvoorbeeld een jongen van 12 jaar, die had kunnen doorgaan voor een
zevenjarige, en die een enorm gebrek aan stimulatie had. De jongen zit de hele
dag achteraan in het huis, in het donker, en speelt enkel met de luiken van het
raam en een kartonnen doos. Heel goed voor zijn ontwikkeling! De ouders hadden
geen idee hoe ze met hem konden omgaan, hopelijk heb ik ze toch een klein
beetje kunnen helpen Zo waren er wel nog, een heel zware dag dus, die om 9u30
met hoofdpijn in bed eindigde.
Vandaag een superleuke dag achter de rug met de kinderen,
zalig om te zien van sommigen hoe ze ondanks al hun beperkingen toch zoveel
mogelijk zelf willen doen!
Voor de rest geniet ik hier volop van het leven en het
werken en laat ik alles nog altijd zoveel mogelijk op me afkomen!
En verder:
-
Het is nog niet afgelopen met de
communicatieprobleempjes! Op een ochtend vroeg ik melk voor mijn cornflakes aan
Maladi (die in de guesthouse werkt), en toen ze mij een half kopje melk gaf
vroeg ik om more milk, wat op grote verwarring uitdraaide! Wist ik veel dat
mooru in Tamil buttermilk betekent! J
-
Kleurvast zijn de kleren hier duidelijk niet! Voor
elke outfit moet ik bijna nieuw water nemen als ik ze was, anders hebben al
mijn kleren binnenkort een andere kleur. Aan de andere kant, als ik plots
beslis dat ik mijn gele broek liever in het oranje wil zal dat niet moeilijk
zijn!
-
Nog steeds geen olifant gezien *snik*
-
Ik zal mezelf beter moeten organiseren als ik op
twee plaatsen woon! Vorig weekend had ik mijn zonnecrème niet mee naar
Cheranmahadevi, en na het weekend merkte ik dat ik mijn shampoo daar had laten
staan! Misschien toch best zorgen dat ik van alles twee exemplaren heb
-
Ze willen me hier allemaal vetmesten, maar dat
staat niet in mijn agenda Twee waterflessen doen ondertussen goed dienst als
gewichtjes, wel lastig sporten in deze temperaturen!
-
Mijn Tamil woordenschat is zich goed aan het
uitbreiden, elke dag leer ik allerlei woorden en uitdrukkingen bij. Als dat zo
doorgaat spreek ik na een jaar vloeiend Tamil!
Hier ben ik weer, vanuit het oude vertrouwde Cheranmahadevi!
Er logeren hier twee Engelsen die vandaag en morgen enkele sessies geven het nieuwe
centrum (waar ik werk), en die hadden het fantastische idee om me voor een
nachtje mee te nemen. Zo zie ik morgenochtend Carmel en Lakschmi nog eens, de
dames die vorig jaar zo goed voor mij en mijn medestudenten zorgden! J ook mooi meegenomen is
het feit dat ik vanavond eindelijk eens deftig internet heb, hoera!
Om niet te spreken over het feit dat ik eindelijk eens een
avondje gezelschap heb, samen met iemand kan eten, en een babbeltje kan doen in
deftig Engels J
Ondertussen heb ik 3 dagen observaties gedaan in het nieuwe
schooltje, en heb ik al gemerkt dat ik heel wat zal kunnen doen!
Mijn eerste weekend in India zit er ook al op, en ik heb
niet stilgezeten. Zaterdag wat gewerkt achter de computer (want dat moet hier
ook gebeuren), en daarna ging ik met Prema, Maladi, haar man en haar dochter
naar de markt in Tirunelveli. Heel wat anders dan de markt in België! Stel je
de markt bij ons voor, maar dan vol ongekoelde producten, koeien, geiten en
mannen in rokken die grote, zware zakken vol groenten en kruiden op hun rug
sleuren. Over zakken dragen gesproken, ik heb serieus moeten aandringen bij
Prema om ook een paar van de zakken te dragen! Ze was van plan om alle 5 zakken
zelf te dragen en mij niets te geven. Maar dat zou geen waar geweest zijn!
Op zondag kwam Prema met een onverwacht voorstel: binnen
een halfuurtje vertrek ik naar het huwelijk van een vriend van mij, wil je mee?
Dat moest ik me geen twee keer laten zeggen! Sari aan, na heel wat geknoei met
die enorme lap stof, bloemen in het haar, en weg waren we! Het moest wel in het
grootste geheim gebeuren, blijkbaar zouden de mensen van SCAD er niet mee
akkoord zijn dat ik meeging naar die trouw, god weet waarom Dus gingen we inkopen
gaan doen, helemaal opgekleed, viel niet op!
De ontmoeting met haar familie was zalig, een
supervriendelijke en grappige familie. Moeke, vake, zet maar een tafel en een
hoop stoelen bij in december, want ze willen allemaal meekomen naar België! Ook
voor de mannen was ik daar blijkbaar een groot succes, plots stond er een troep
Indiërs achter mij die vanalles van me wilden weten Toen de oma van Prema
hoorde dat ik niet getrouwd ben, vond ze het ook een goed idee om me te
koppelen aan één van haar kleinzonen, waar de familie onder veel schatergelach
helemaal mee instemde! Help! Volgens mij ben ik getrouwd tegen de tijd dat ik
terugkom, sorry Willem! :D
Mijn jetlag is ondertussen zo goed als gepasseerd, gelukkig,
en ik ben nu helemaal klaar om er keihard in te vliegen, werk genoeg! Later
meer nieuws!
Maar laat ik de en verder niet vergeten J
-
Het is hier s avond frisjes! Maar dan wel
frisjes als in laten we een terrasje gaan doen, maar misschien moeten we toch
een pulleke meenemen want het is niet meer om te stikken!
-
Ik word hier enorm in de watten gelegd, kamer
wordt bv elke dag gekuist, te pas en te onpas staat iemand aan mijn deur met
koffie, thee, sap, Ik zal me er maar bij neerleggen, dat zit nu eenmaal in de
Indiase cultuur, en hoe hard ik ook mijn
best doe, een Indiër word ik nooit!
-
Waarom was ik ook weer bezorgd over het
uitblijven van de gekkos? ondertussen al genoeg van die beestjes gezien! Ze
blijven schattig J
-
Een slang heb ik ondertussen ook al gezien.
Lees: bijna over gelopen. Minder schattig!
-
Communicatieproblemen zijn er af en toe wel
eens! Misschien had ik eens moeten opzoeken wat wasdraad in het Engels was
voor ik ging vragen aan Maladi waar ik er eentje kon vinden. 3 dagen later
lachen ze er nog mee, en weet iedereen hier dat ik een washline vroeg
Allez vooruit, bloggen! De eerste blog is altijd de
moeilijkste, maar hier gaan we dan!
Ik ben ondertussen een uurtje of 8 terug in India, en veel
valt er eigenlijk nog niet te vertellen! Mijn reis hierheen bestond uit twee
vluchten, en die waren zo verschillend van elkaar als maar kon zijn!
De eerste vlucht ging van Parijs naar Doha, en was zeeeeer
comfortabel. Ik had een plaatsje aan het raam, en niemand kwam naast mij
zitten. Languit een filmpje kijken, met al mijn gerief op de zetel naast mij,
een rustige vlucht, behoorlijk eten, zo wil ik nog wel vliegen! Of dat dacht
ik, tot ik er op de vlucht van Doha naar Thiruvananthapuram weer aan herinnerd
werd waarom ik helemaal niet graag vlieg. Mijn nogal gezette Indiase buurvrouw
had een probleem met haar schouder waardoor ze de leuning helemaal moest
inpalmen, plus een heel deel van mijn intimate bubble. Het komt erop neer dat
ze eigenlijk heel de (warme!) vlucht tegen mij aan geleund zat. Indiërs kunnen
blijkbaar ook niet zo goed blijven zitten op een vliegtuig! De halve vlucht
stonden zon tien Indische mannen een onderonsje te houden met mijn buurvrouw
en haar man. Afgekruid met een hoop turbulentie was het uiteindelijk een behoorlijk
claustrofobische vlucht!
Soit, om kwart na vier s nachts stond ik weer veilig met de
voetjes op de grond, en na een spannend moment aan de douane (als iemand 2
minuten naar je visum zit te kijken, en een paar keer opnieuw controleert, kan
dat heeeel lang lijken!) kon ik de chauffeur van SCAD gaan zoeken en naar
huis gaan.
Dat huis is anders dan ik verwachtte! Normaal gezien zou
ik terug op de campus in Cheranmahadevi wonen, waar ik vorig jaar ook zat, maar
ik werd afgezet op de nieuwste campus van SCAD. Dit leek mijn werkgevers beter
omdat het grootste deel van mijn werk hier is of vanuit hier vertrekt, een
logische redenering! Als ik toch per se in Cheranmahadevi wil gaan wonen mag
dat, maar dat zien we later wel weer!
Het aankomen in de guest house was heel vreemd, er is op dit
moment niemand behalve ik, dus ik voelde me toch een beetje alleen! Tot ik een
paar bezoekjes kreeg van mensen van vorig jaar, daardoor voelde ik me direct
meer thuis. Ik verlang toch tot er wat meer leven in de guesthouse komt!
Ik laat het wel allemaal op me afkomen, maar dat is vanaf
morgen!
Dee opdracht die ik voor vandaag gekregen heb luidt: You
take rest now, relax, take a walk on the campus, en dat is precies wat ik ga
doen!
Omdat ik gisteren nog geen internet had brei ik er mijn
tweede dag gewoon aan, twee voor de prijs van één, speciaal voor jullie!
Vandaag ben ik er al ingevlogen op zn Indiaas, dus heel erg
op het gemak! Samen met Prince, de directrice van de special school en de
special school teacher training heb ik een planning opgemaakt voor deze
maand. Mijn werk nu zal er vooral uit bestaan om vorming te geven, zowel aan
CBR staff (community based rehabilitation, waarbij een team de baan opgaat om
in dorpjes advies, vorming en therapie te geven aan mensen met een beperking en
hun ouders), de leraren in de special school en de studenten, dit laatste
tijdens ergotherapie aan de schoolkinderen. Tijd om de boeken weer boven te
halen, het zal voor mij ook terug allemaal een serieuze opfrissing zijn!
De eerste vier werkdagen ga ik echter de special school in,
me mengen tussen de kinderen, spelen, en de jetlag uit mijn lijf slapen. Waar
ik trouwens veel meer last van heb dan vorig jaar, helaas!
Ik ben ook wel heel blij dat ik ondertussen internet heb,
hoewel het eerste wat ik zag als ik mijn facebook opende, jawel, een Ice Bucket
Challenge was! Ik zal maar proberen om er een mooie Indiase editie van te maken
zeker!
Langer dan dit zal ik mijn blog niet maken, want anders
stoppen jullie toch allemaal met lezen! Ik ga me op mijn cursus Tamil smijten,
want ik heb zo het gevoel dat alles toch net iets gemakkelijker zal zijn als ik
een woordje Tamil spreek! En versta vooral, want nu kunnen ze alles over me
zeggen wat ze willen!
Om een mooie traditie in ere te houden, speciaal voor jou
Griet: en verder:
-
t is hier frisjes!!! Het is te zeggen, de airco
staat aan, want het is hier warm!
-
Griet en Lavinia, jullie zonne-energie-oplaad-machientje
doet zijn werk!
-
Ik ben hier al twee dagen, en heb nog niet één
gekko of kakkerlak gezien! Waar zitten die??
-
Dit weekend ga ik stofjes kopen om een chudidhar
te laten maken. Jawel, Indian fashon, here I come!
-
Aangezien ik op een nieuwe campus zit, met
allemaal vers geplante boompjes, kan ik mijn hangmat wel vergeten! Dju!
-
Mijn kamer is minstens 2 keer zo groot als
thuis, had ik niet verwacht! Met twee bedden! Nu moet ik nooit meer al mijn
gerief van mijn bed gooien als ik wil gaan slapen! Hoera! (Moeke, ik hoor je
grommen tot hier, kalm)
-
Ze zijn hier nog altijd even vriendelijk en
beschermend als vorige keer, maar ik heb nu wel het gevoel dat ze me wat
gemakkelijker off-campus zullen laten gaan! Gelukkig maar!
-
Prema, een meisje dat ik ken van vorig jaar en
die nu in de guest house werkt, heeft al beloofd me in te wijden in de kunst
van het Indisch koken. Mmmm!
-
Toevallig! Ik ging net naar het toilet, en daar
was hij dan, mijn kamergenoot! Ik noem hem Hendrik. Hendrik de gekko.
