Vraag mij niet hoe het komt, maar ik kon niet goed slapen vannacht. Toch word ik pas net vóór 7 uur wakker. Ik moet niet veel inpakken waardoor ik om 7 uur al aan het ontbijt zit. Een kwart van de mensen is al vertrokken zonder ontbijt. De meerderheid van de mensen is er tussen 7h en 7h15 en om 7h30 komen er twee mensen de ontbijtzaal binnen die zich verwonderen dat er voor hen geen kruimel meer over is. Op tijd komen is zeker de boodschap op de camino. Zowel 's avonds als 's morgens. Om 8 uur loop ik de deur uit. Het is al licht maar de zon staat nog niet aan de hemel. Anders dan al de andere dagen heb ik vandaag mijn voeten niet ingetaped, gewoon om te zien of het voor problemen zorgt. Nu maakt het toch minder uit want het is vandaag maar een korte wandeldag.

De eerste kilometers lopen over leuke paden. Daarna gaat het door de stad naar de kathedraal van Pamplona. Om 10h15 wandel ik er binnen. Een stempel krijgen kan pas vanaf half elf maar dat vind ik geen probleem. Daarna ben ik geen pelgrim meer en steek ik mijn schelpje weg. Ik vervolg mijn weg naar het station en hoop mijn ticket te laten herboeken naar een vroegere trein. Dat gaat echter niet want alle treinen zijn uitverkocht. En dus moet ik mij bezig houden tot 5 uur. In het station eet ik een broodje met eieren en ham. Daarna ga ik terug de stad in op zoek naar andere schoenen. Ik had mijn hielen al laten herzolen en die waren al terug helemaal weg. Alle winkels hebben siësta tot 16h30. Gelukkig is er één uitzondering. De pelgrims winkel verkoopt alle artikelen die een pelgrim nodig heeft. Inclusief schoenen.  Ik koop er nieuwe en werp mijn oude weg. Daarna maak ik nog een praatje met twee Zweedse pelgrims en wandel ik rustig terug naar het station. 

Om 21h15 kom ik aan in Barcelona. Wanneer ik mij aanmeld, lijkt de dame problemen te hebben met mijn booking. Ik vraag of ze mijn bevestiging nodig heeft, maar dat is niet nodig. Ze zegt dat het hotel volledig volgeboekt is vandaag en dat ze mijn aanvraag overboekt naar de suite. En daar zit ik nu in de zetel. Ik heb een ruime living met een toilet, een badkamer met nog een toilet en een erg ruime slaapkamer op de 20ste verdieping met zicht op Barcelona. 

Dit is echt een geweldige kers op mijn taart.

Morgen vlieg ik terug naar huis. Naar het normale leven.

Roncesvalles naar Zabaldika. 34 km 600 hm

Ik heb goed geslapen.  Zalig eigenlijk. Er is een gevoel van rust gekomen. Ik weet nu zeker dat ik in Pamplona zal geraken. Na een heerlijk ontbijt ga ik er zowat als laatste pelgrim vandoor.  Het weer is alweer erg goed. Onderweg ontmoet ik behoorlijk veel pelgrims. Ze komen uit alle delen van de wereld. Met sommigen loop ik een stukje mee en maak een praatje. Dit is echt wel heel anders dan pelgrimeren door Frankrijk. Ik heb het gevoel dat ik een zee van tijd heb. Na de middag zet ik mij op een bankje. Ik eet en speel nog een half uurtje op de chanter. Dan ga ik weer verder. Om 4 uur heb ik 22 km gedaan. wanneer ik daar in een dorpje passeer zit gans het plein vol met frisgewassen pelgrims. Ik vind het wat te vroeg om al te rusten. Na dat ik water heb genomen en iets heb gegeten, ga ik weer verder. Het is een uurtje tot het volgende dorp. De route hier is erg leuk om te wandelen. In het volgende dorpje ga ik om half zes een herberg binnen. De man achter de bali negeert me alsof ik er niet ben. Na 5 minuten vraagt hij wat ik nodig heb. Een bed voor één nacht zou wel leuk zijn. Todos completos. In gans het dorp zijn alle bedden bezet. De volgende mogelijkheid is 5 km verder. Het kan er nog wel bij. Maar wanneer ik een uur later hetzelfde antwoord krijg, begin ik er toch wel iets anders van te denken. Ik denk aan mijn fietstocht naar Rome. Daar kwam ik aan in het donker omdat er nergens plaats was om te slapen. De beslissing is genomen. Ik zal met 42 km eindigen en er vanavond zijn. 2 km verder zitten 3 mensen op hun terras. Eén van hen vraagt of ik helemaal uit Roncesvalles kom. Ik leg het hem uit en krijg het volgende antwoord. "Pamplona haal je niet vandaag. We verwachten zometeen een zware storm. Ga een kilometer verder in het volgende dorpje naar rechts.  Aan het kerkje is een hostel. Daar kan je best stoppen."

Een kilometer ga ik rechts omhoog. Achter het kerkje is een hostel. Wanneer ik eraan kom moet ik mijn paspoort afgeven en snel gaan douchen vóór het eten. Wanneer ik beneden kom zit iedereen al aan tafel en is er een man aan het speechen in het spaans. Het gaat over "Ultrea" maar ik versta er niet alles van. Na het eten komt er een jongen de hostel binnen gestrompeld. Hij is Zwitser, vertrok vanmorgen in Saint-Jean-pied-de-Port en stond overal voor een volle herberg. 60 km heeft hij gemaakt op zijn eerste dag. Daar doe ik mijn hoedje wel voor af. Terwijl hij wordt geholpen ga ik op zoek naar een stempel. Die moet je halen in het kerkje. Wanneer ik mijn stempel zet word ik door iemand geroepen. Een vrouw zegt dat ik de trap naar boven moet nemen. Ik hoor er nog mensen en ga een kijkje nemen. Boven in het kerkje is er een plaats ingericht om te mediteren en te bidden. De dame die mij riep is een al wat oudere zuster die voor dit kerkje werkt. Iedere avond houdt ze een sessie met de pelgrims die er logeren. Bijna iedereen die aan de tafel zat is er aanwezig.  In het begin moeten we onze naam zeggen en uit welk land we komen. Zij komt uit Zweden en woont al 40 jaar in dit dorp. Voor haar is het vanavond een speciale avond want er zijn 2 pelgrims vandaag die afkomstig zijn uit haar geboortedorp. Daarna wordt een tekstje gelezen in alle talen van de mensen die er aanwezig zijn en een stukje uit psalm 105. Ten slotte vraagt ze aan de mensen waarom ze de camino doen. De jongen naast me begint. "Om meer tijd te maken voor God, want in het jachtige leven dat hij heeft kan hij daar niet voldoende tijd voor maken." De zuster vertaalt alles in het spaans voor de mensen die  geen engels kunnen. Daarna komt er een koppel aan de beurt. Ze willen meer tijd maken voor elkaar en God. Het lijkt wel of er veel mensen zijn die tegen een zuster moeten vertellen dat ze meer tijd willen maken voor God. Ze kijkt naar mij en knikt. Ik zeg haar dat ik iets meer tijd nodig heb dan de andere verhalen om uit te leggen waarom ik hier ben, maar dat is geen probleem. Ik vertel over mijn ongeval in 2007. En de operaties aan mijn knie die daarop volgde. Dat ik moest fietsen van de specialist en daardoor, louter om sportieve reden in Compostela terecht kwam. Dat ik vorig jaar terug kwam met de fiets nadat mijn moeder overleden was. En dat mijn specialist me verteld had dat ik terug elke sport mocht doen, zolang ik geen last krijg van mijn knie. Ten slotte vertelde ik dat mijn aankomst vorig jaar me geïnspireerd heeft om ook eens te voet te gaan en dat ik in april vertrok in België om in drie etappes tot hier te stappen om hier vannacht mijn laatste nacht door te brengen op de camino voor dit jaar. Daarna kreeg ik een applaus van iedereen en werd ik vertaald in het Spaans. Ten slotte kregen alle aanwezigen een zegen voor een goede camino en stuurde ze iedereen naar bed. Tegen mij zegt ze dat ik nog even mee moet gaan met de man die eerder op de avond het woord had genomen aan de tafel. Hij neemt me mee naar de klokken in de toren en vraagt of ik de klok twee keer wil luiden. Hoe sluit je iets in schoonheid af?

Wanneer ik het kerkje buiten kom, geniet ik even van de volle maan. Het heeft niet geonweerd en er staan overal sterren. Dan jaagt de vrouw van de hostal mij naar binnen. Ik ga nog snel mijn tanden poetsen en dan gaat onherroepelijk het licht uit.

Saint-Jean-pied-de-Port naar Roncesvalles. 25 km 1230 hm.

Na bijna twee maanden stappen in 3 blokken van drie weken, ben ik van thuis in Spanje beland. Ik kan het nauwelijks vatten. Meer dan 1600 km. En dan ben ik er nog lang niet. Er komt nog half zoveel bij. Maar dan kompleet anders. Hier loop je niet de ganse dag eenzaam door het landschap. Soms lijkt het wel een begankenis. Een lange route. Twee werelden.

Deze morgen vertrok ik om 8h40. Voor de pelgrim op dit stuk van de route is dat vaak onmogelijk. Zij die in de pelgrimsherbergen slapen vliegen onherroepelijk om 8 uur buiten. Vaak zonder ontbijt. Nee, veel medelijden met de pelgrims hebben ze hier niet.

De eerste halte is de bakker. Een baguette vers uit de oven gaat aan de zijkant van de rugzak. Daar kan ze lekker afkoelen. Daarna  verlaat ik de stad. Twee straten verder gaat het naar rechts en wordt het direct stevig klimmen. Daar komt de eerste 8 km geen verandering in. Het uitzicht wordt als maar mooier. Ik heb geluk met het weer want het is vandaag een prachtige dag. Door de hoogte wordt het nooit echt te warm en dz wind die er staat maakt het zelfs heel aangenaam. In het tweede deel van de dag zitten nog enkele stijle stukken maar over het algemeen is het erg goed te doen. Eén spijtig puntje is de grote hoeveelheid asfalt die je over moet. Gelukkig verandert dat iets voor de Spaanse grens. Vanaf dan is er geen asfalt meer. Het is er wondermooi. Het grootste deel in Spanje gaat door het  bos. Soms gaat het wel erg stijl bergaf. Naar het schijnt kon je dat vermijden maar ik maak er geen probleem van. Al moest je langs een ladder of een touw naar beneden, dan had ik het nog leuk gevonden.

Om 16h10 sta ik aan het klooster in Roncesvalles. Ik heb er geen idee van hoe ik naar de ingang moet. Wanneer ik er langs links probeer rond te gaan, loop ik voorbij een herberg. Ik ga er binnen en vraag of ze nog een kamer vrij hebben voor 1 persoon. Hoera, het gaat. Ik hoef dus niet op een slaapzaal te liggen maar heb mijn eigen kamer.

Na de gebruikelijke opfrisbeurt van mezelf en mijn kleren, ga ik naar beneden. Ik koop er een ticketje voor de pelgrims menu en een limonade. Daarna test ik of het wifi-punt werkt en zet mijn tekstje van gisteren op de blog. Gelukkig lukt het dit keer wel. Gisteren heb ik wel 10 keer geprobeerd en vanmorgen ook een paar keer. En nu van de eerste keer.

Om vijf voor zeven staat de inkomhal proppesvol mensen. Allemaal komen ze voor de pelgrimsmenu. Aan de deur staat een dame die de kaartjes aanneemt. Geen kaartje is niet binnen en dus geen eten. Iedereen wordt aan tafel gezet op dezelfde manier als je gaat parkeren op een groot evenement. Aan de deur zeggen ze dat je moet doorschuiven tot achter, en daar staat iemand die de mensen een stoel aanwijst. De behoorlijk grote zaal loopt helemaal vol. Er zitten volgens mij meer dan 100 mensen. Iedere tafel krijgt een fles wijn en een kan water. Dan komen ze met kommen spaghetti. Daarna wordt alles afgeruimd en krijgt iedereen een bord met een forel en enkele frietjes. Ten slotte is er nog een yoghurt als dessert. Om 8 uur vliegt iedereen buiten want dan worden de tafels gedekt om een half uur later mensen te ontvangen die a la carte wensen te eten.

Na het eten ga ik toch eens langs het klooster kijken. Het ziet er allemaal ook wel netjes uit. In de verte komen er dikke grijze wolken deze richting uit. Weerberichtsgewijs wordt er voor morgen niet veel goeds voorspeld. Maar daar kunnen we helaas niet veel aan veranderen. Je moet toch proberen om van iedere dag het beste te maken. Het worden voorlopig de twee laatste van deze toch wel schitterende ervaring.

Ps. Om 21h30 breekt er hier een onweer los zoals ik nog nooit heb gezien. Zelfs de mensen van hier vinden het uitzonderlijk.

Larceveau tot Saint-Jean-pied-de-Port.  19 km 250 hm. 

Vandaag werd het een "rustdag". Om 9h30 bel ik terug naar het hotel waar men gisteren vertelde dat ze deze morgen pas zouden weten of er nog plaats was voor mij. En hoera. Daar hoef ik me ook al geen zorgen meer over te maken

Om 10 uur vertrek ik. Oké,  zelfs voor mijn doen is dat erg laat. Maar dat is helemaal niet erg. Gisteren avond heb ik lang aan het praten geweest met twee fietsende Nederlanders en ook deze morgen blijven we erg lang aan de ontbijttafel zitten. Wanneer ik even later klaar ben met inpakken zie ik ze fietsen. 

Wanneer ik dus eindelijk weg ben is het al behoorlijk warm. Ik heb mezelf voorgenomen om het vandaag echt rustig aan te doen en ik schrik er zelf een beetje van dat het zo goed lukt. De weg begint erg leuk en het uitzicht is best fraai. Al is het nooit klaar weer. Daar heb ik misschien morgen kans voor want tegen morgenavond voorspellen ze onweer. 

Na de middag is het onmenselijk warm. De zon brandt op mijn huid. Ik passeer een betonnen bushokje en zet me even neer in de welgekomen schaduw. Nadat ik mijn schoenen heb uitgetrokken, neem ik mijn chanter en begin nog wat te oefenen.  Plots komt er een dame voor het bushokje staan. Even maar en ze keert terug. Naast het bushokje hoor ik haar water nemen. De dame komt terug voor het hokje staan met een heer erbij. Daarna volgen er nog twee. Ik speel rustig verder tot het liedje waar ik aan begonnen ben gedaan is. Ze vonden het mooi en vragen zich af op wat voor een fluitje ik aan het spelen ben. Ik leg het hen rustig uit. In het Nederlands want het zijn Belgen en daar spreekt men Frans maar verstaat men Nederlands. Hihi. Zij gaan verder en ik blijf nog wat oefenen. Er passeren  nog mensen maar daar trek ik mijn niets van aan. Al moet ik zeggen dat het je wel aanzet om meer geconcentreerd te spelen wanneer je weet dat er iemand kan luisteren.

Een uurtje later ga ik ook verder. Onderweg zet ik mij nog eens in de schaduw op een terrasje.  Dat doet zoveel deugd om even uit die verschroeiende zon te zitten.

Om 4 uur kom ik samen met mijn 4 Belgische toeschouwers aan in Saint-Jean-pied-de-Port. Dit is alweer een geweldig moment. Het einde van de via Lemoviciensis. Of het begin van de Camino Francès. Normaal gezien was dit het einde van de route dit jaar. Maar als alles goed gaat kom ik binnen drie dagen aan in Pamplona. Morgen begint het volgende hoofdstuk met een bergbeklimming van meer dan 1200 hoogtemeters door de Pyreneeën. Morgen namiddag steek ik de grens over naar Spanje en ligt Frankrijk definitief achter me. Toch wat deze reis betreft. Het volgende hoofdstuk kan beginnen.

Sauveterre-de-Béarn tot Larceveau. 30 km 500 hm

Je kon het niet zien aan de buitenkant of de ligging, maar het hotelletje gisteren was best ok. Ik had alleen een beetje tijd nodig deze morgen om mijn voetjes voor te bereiden op hun dagtaak. Het was dan ook alweer 9h30 wanneer ik de deur uitliep. Het was behoorlijk bewolkt, maar de temperatuur ging toch naar de 30 graden. 

Het werd al vrij snel duidelijk dat niet alleen het uitzicht bergachtig wordt. Het duurt niet lang of het gaat al aardig bergop. Boven op één van die bergjes die deze etappe aandoet, staat een grenspaaltje. Vanaf hier zitten we in "Navara". Er volgen  nog meerdere klimmetjes vandaag en de uitzichten worden steeds mooier. Spijtig toch wel dat het vandaag geen helder weer is. 

Na 26 km kom ik in Ostabat. Dit is een belangrijk punt op de weg. Er komen van oudsher drie Franse Jackobswegen samen. Er wordt wel eens verteld op de weg dat de refuges er altijd vol zitten en men er moeilijk een slaapplaats vindt.  Eén kilometer ervoor kom ik het meisje tegen waar ik gisteren een stuk mee samen heb  gelopen. Haar voeten doen pijn en de snelheid waarmee ze gisteren bergop ging haalt ze vandaag zelfs niet meer bergaf. Het eerste huis waar we langskomen in Ostabat is een pelgrims gitte. Er zitten twee mensen buiten. De ene is een Fransman en de andere een Duitstalige Belg. Ze krijgen er direct een gast bij. Maar wat mij betreft is het nog net iets te vroeg. Ik zet me er nog een half uurtje bij. Eet een half stokbrood met een banaan, doe een babbeltje en ga weer door. Twee kilometer verder is er weer een huis met pelgrims kamers. Daar heeft iedereen zijn was op het balkon hangen. Een half uur later kom ook ik aan en kan het gebruikelijke avondritueel beginnen. 

Beyries (Orthez) naar Sauveterre-de-Béarn. 27 km 500 hm

Wanneer ik gisteren aan de pelgrimsopvang aankwam vertelde ik de vrouw die de pelgrims ontvangt dat ik er graag nog wat kilometers bij had gedaan, maar dat het onmogelijk was omdat er verder tot Orthez geen voorzieningen zijn om te slapen. Ik  vertelde haar ook dat ik dinsdag in Pamplona moet geraken. Ze stelde het volgende voor: "morgenvroeg breng ik mijn dochter naar Orthez. Ik vertrek om 8 uur. Als je wil kan je mee rijden. Maar dan sta je om 8 uur op de hoek van het gebouw. Sta je er niet dan ga ik ervan uit dat je niet mee rijdt. Denk er maar rustig over na. Je weet dat het kan, het is aan jou de keuze."

De twee dames willen op tijd naar bed. Ze zitten nog tot half tien met hun voetjes in een warm badje met opgeloste soda-korrels en tegen tien uur is het stil in de parochiezaal. Stil en warm. Het veldbed ligt niet goed en ik kan de slaap niet vatten. Even later wordt de stilte doorbroken door het gesnurk van één van de dames. Om twee uur heb ik nauwelijks geslapen. Ik ga eens plassen en kijk eens .aar de prachtige sterrenhemel. Ik denk aan mijn collega's die op dat moment aan het werken zijn en heb zin om ze even te bellen. Maar toen ik enkele uren daarvoor mijn blog wou aanvullen had ik al cemerkt dat mijn belkrediet op was. Niet dus. Dan maar terug naar bed.

Om 6 uur loopt de wekker af. Eindelijk is het terug dag. Be zou het nochtans niet zeggen want het is nog stikke donker. Samen ontbijten we en doen de vaat. Daarna naar het toilet en inpakken. Voor ik het besef is het vijf voor acht en dus hoog tijd op klaar te zijn. Hoe spijtig ik het ook vind om 16 km te overbruggen met de wagen, het is vannacht, na veel piekeren, de beste optie geworden. Het is spitsuur. Alle kinderen zijn onderweg naar school. Om kwart voor negen loop ik door Orthez. langs de krantenwinkel voor een herlaadkaart, de bakker, de Carefour, de apotheek en ten slotte een T-room voor een tas koffie. Om tien uur verlaat ik Orthez onder een grijze wolkenhemel. Er is in de verste verte geen berg te bespeuren. Wanneer het even regent schuil ik onder een boom en eet een croissant.  Daarna blijft het droog.

Om twee uur loopt er plots iemand voor mij. Wanneer ik haar bijna  bijgehaald ben passeer ik een picknickplaats. Perfect timing. Ik installeer me aan de tafel. Komt daar plots een hond naast me zitten. Hopend op een stukje eten. Ik geef hem een stukje brood, maar dat lust hij niet.  Verder heb ik hem niets te bieden, maar hij blijft geduldig zitten.echt een lief beestje. Wanneer ik naar mijn voeten kijk is hij weg. Het valt vandaag goed mee met de voetjes.

Een half uur nadat ik terug vertrokken ben, zit de misterieuze voorgangster  naast een weide te eten. Ze heeft eigenlijk net gedaan en we gaan samen verder. Ze komt uit Frankrijk en studeert toneel. De rest van de dag lopen we samen.

Wanneer we aankomen kiest zij voor de goedkope pelgrimsopvang en ik een klein, gezellig hotelletje.

Ook al hadden ze hier geen eten voorzien. Dat wat ze hier klaargemaakt hebben was super lekker. 

Daarna ging de zon alweer onder er kijk ik uit naar mijn bedje en een goeie nachtrust.

St. Sever naar Beyries. 28 km 250 hm

Gisteren avond en deze morgen had ik veel werk met mijn blijnen. Bij het vertrek ging het nog even goed. Maar na 3 km heb ik terug heel veel pijn. Ik heb er een half uurtje over nagedacht. En kwam tot het volgende besluit.

In het voorjaar ging ik, ter voorbereiding op mijn tocht, naar Scherpenheuvel. Na 15 km had ik blijnen aan bijde voeten op dezelfde plaats als nu. Op de randen van mijn steunzolen. Ik ging met mijn steunzolen terug naar de winkel waar ik ze liet maken. Daar zagen ze dat de hielen te dun geworden waren en hebben ze dat gerepareerd. En zo dacht ik dat het goed zou zijn als ik mijn hielen iets terug omhoog kon krijgen. 

Na 5 km was de pijn zo erg dat ik mij aan de kant zette. Ik nam een kartonnen doosje van mijn koekjes en knipte er 4 druppelvormige vormpjes uit. Van sporttape maakte ik rolletjes en die plakte ik tussen twee kartonnetjes. En zo had ik twee inlegstukjes voor mijn hielen. Ik akte ze erin en begon terug te stappen. De pijn zakte naar een niveau waarop ik het gemakkelijk 30 km kon vol houden. Eureka!

Bougue naar Saint-Sever. 29 km 110 hm

Gisteren kocht ik een stafkaart in de Carefour. Ik had gezien op mijn kaartjes dat de route vandaag een ommetje maakte om langs Mont-de-Marsan te gaan. Dus begin ik gisterenavond op mijn kaart te kijken hoe het zou lukken. Eerlijk gezegd ben ik er nogal laat aan begonnen omdat ik tot 10 uur met de mensen van de B&B aan het praten was. Het was gewoon erg gezellig. Om half twaalf had ik iets klaar. Maar ik twijfelde of ik er wel veel mee zou uitsparen. De vrouw van de B&B vertelde mij dat er nog mensen geweest zijn die het anders gingen doen. Maar ze lieten nooit weten hoe en hoe lang het geweest was. 

5 km heb ik afgekort. En zo werden het er 29 in plaats van 34. Na 15 km kwam ik terug op de route en heb ik de kaart met de gevolgde weg en de gelopen kilometers opgestuurd naar de B&B. Zo kan ze in het vervolg aan haar gasten uitleggen hoe ze kunnen gaan.

Mijn voeten hadden het vandaag erg zwaar. Ze liepen abnormaal heet en er staan nu grote blijnen op de rand van mijn hielen. De laatste drie uur moest ik regelmatig stoppen omdat het niet meer ging. Op zo één van die momenten sta ik terug recht nadat ik mijn voetjes heb verzorgd en staar ik dromerig in de verte. Ik denk in eerste instantie dat ik een fata morgana zie. Ik begin te wandelen en kijk er nog eens naar. Nee, het is echt. In de verte tekenen zich se contouren af van de Pyreneeën. Dit was een super speciaal gevoel. Het geluk kon even niet op. De gedachte dat je te voet tot aan de Pyreneeën bent gestapt. Oke. Ik ben er nog niet helemaal. Maar ik lig al wel terug op schema. In de komende 4 dagen moet ik nog 120 km stappen tot st. Jean-Pied-de-Port. Het lukt alleen niet om elke 30 km een slaapplaats te vinden en dus zal er toch nog een lange dagen komen. Daarenboven geven ze elke dag erg heet weer. Het wordt misschien eens tijd dat ik 's morgens eens wat vroeger leer vertrekken.  Maar dan moest ik eigenlijk al slapen zijn.

Even heel kort. Ik had vannacht slecht geslapen. En toch wou ik een normale daglengte wandelen. Dan nog heet en het werd een zware dag. Soms waren het wegen die erg leken op het strand. Die zijn erg zwaar en daar heb ik nog een tweede blijntje opgelopen.

Het einde bracht soelaas. Ik slaap vannacht in een B&B die ze in het paradijs hebben geplant.

Bazas naar Bourriot-Bergonce. 42 km 60 hm

Deze nacht had ik erg goed geslapen. Na het ontbijt hakte ik de verwarde knoop door. Ik nam mijn gsm en belde een nummer uit het boekje. Oui, oui, oui. Waren de antwoorden op mijn vragen. Ik kon dus slapen, maar voor 17h00 waren ze niet thuis. Geen probleem. Ik ben er toch maar ten vroegste om 19h00. Ik ga nu vertrekken vanuit Bazas. Euh, oké. Maar als je het niet haalt, wil je me dan verwittigen. Geen probleem. Tot vanavond. 

Ik nam mijn spullen en wandelde om 9h00 de deur uit. Drie straten verder zie ik een jonge man met een rugzak praten met een persoon in een auto. De wagen rijdt weg en de man begint te stappen. Hij loopt 200 meter voor mij en heeft hetzelfde tempo.  Op het einde van de straat is hij naar iets aan het zoeken. Ik kom al snel bij hem. Waar kom je vandaan. Nederland... dat is gemakkelijk.  Dan gaat het in het Nederlands. Hij komt uit Amsterdam.  Zijn naam ben ik spijtig genoeg vergeten. Hij is gisteren aangekomen in Bazas en vandaag beginnen stappen zonder kaartjes of weg beschrijving. En in het stuk van deze morgen staan er helaas geen tekens. En dus lopen we tot Captiuex samen. Daar is het één uur en dus tijd voor mijn middagpauze. We hebben 21 km gedaan. Hij stopt daar voor vandaag. Maar wanneer ik rustig eet en mijn voeten verzorg, schrijft hij wat notities op uit mijn boekje.

Om half drie nemen we afscheid en ga ik weer op pad. De eerstvolgende 10 km gaan goed. Daarna wordt het lopen in de zon. De 39 die het boekje beschreef zijn er 42. Best pijnlijk... die laatste 3 km. Maar het is wat het is. Een blijvende kramp in mijn rechter voet en een klein blijntje aan de linker houd ik eraan over. Maar ik ga ervan uit dat die dingen wel goed komen. De verloren zaak van gisteren krijgt terug een beetje perspectief. 

Daar gaat dan mijn droom om tot Pomplona te stappen. Ik zou vandaag 37 km doen. En dus begin ik deze morgen, na de mis in de abdij, aan een pittige dagtocht.  In Bazas is het markt. De marktkramers  beginnen op te ruimen want het is ondertussen al één uur. Ik koop nog even een brood en wat bananen en stap weer verder. Alle terrasjes zitten eivol. Drie km verder stop ik onder een boom in de weide voor een hapje. Maar eerst wil ik even bellen voor een slaapplaats. Waar ik naartoe wil is er alleen een hotelletje. Daar is het volzet. Verder gaan is geen optie, dus begin ik alle adressen tussen Bazas en het hotelletje op te bellen. Na enkele telefoontjes zegt een dame me dat in gans de streek alle B&B's afgehuurd zijn door een koppel dat vandaag trouwt. En ja, zelfs de pelgrimsopvangplaatsen blijken vol te zitten. Er rest mij maar één oplossing voor vandaag en dat is terugkeren naar Bazas. Met de moed in mijn schoenen keer ik dus terug. Wetend dat de impact van hiervan erg groot is. Deze 21 km extra had ik nodig om op 2 dagen door de Landes te kunnen stappen. En dan lag ik perfect op schema om op tijd aan te komen in Pamplona. Nu weet ik helemaal niet meer hoe ik dit ga oplossen. dagen van 40 km lijken mij echt gekkenwerk. Een week meer dan 30 km per dag is al zo slopend dat die 20 km inhalen haast onbegonnen werk lijkt. 

Om te beginnen ga ik er eens een nachtje over slapen en dan bekijk ik het nog eens met een frisse kop.

Saint Ferme naar Brannens (abdij Le Rivet) 35,6 km 230 hm

Gisteren avond belde ik naar een refuge om vandaag te slapen. Het was niet eens van Désolée,  maar botweg "non". En dus moest ik iets anders verzinnen. Deze abdij staat mee in het boekje, maar ligt 3,5 km naast de weg die je normaal loopt. En dus besloot ik om hoer mijn bestemming van te maken.

Na net geen 20 km kwam ik in La Réole. Dat is best een leuk stadje aan de oever van de Garonne. Er liep tot dit weekeinde een kunst tentoonstelling en daar heb ik een klein stukje van gedaan. Daarna liep ik verder op mijn kaartje naar de abdij. Bij aankomst kon ik direct aan tafel. Ik heb mij verontschuldigd en gevraagd of ik eerst mocht douchen. Ik stink altijd veel te hard na een dagje wandelen om meteen bij andere mensen aan tafel te gaan zitten.

10 minuten later zat ik mee aan tafel voor een tas soep, pasta met een slaatje en een stukje fruit. Daarna ben ik gaan luisteren naar de kloosterzusters hun avondgebed in de kerk. Dat wordt bijna allemaal gezongen en de toeschouwers zijn alleen toegelaten in de zijbeuk van de kerk. Het hoofddeel is alleen voor de zusters. Daarna heb ik betaald aan moeder overste en heeft ze mij uitgenodigd om morgenvroeg naar de ochtendviering te komen na het ontbijt.

En daarna staat er een super lange dag op het programma. Arme voetjes.en dan zou het ook nog erg warm worden. 

Saint Ferme naar Brannens (abdij Le Rivet) 35,6 km 230 hm

Gisteren avond belde ik naar een refuge om vandaag te slapen. Het was niet eens van Désolée,  maar botweg "non". En dus moest ik iets anders verzinnen. Deze abdij staat mee in het boekje, maar ligt 3,5 km naast de weg die je normaal loopt. En dus besloot ik om hier mijn bestemming van te maken.

Na net geen 20 km kwam ik in La Réole. Dat is best een leuk stadje aan de oever van de Garonne. Er liep tot dit weekeinde een kunst tentoonstelling en daar heb ik een klein stukje van gedaan. Daarna liep ik verder op mijn kaartje naar de abdij. Bij aankomst kon ik direct aan tafel. Ik heb mij verontschuldigd en gevraagd of ik eerst mocht douchen. Ik stink altijd veel te hard na een dagje wandelen om meteen bij andere mensen aan tafel te gaan zitten.

10 minuten later zat ik mee aan tafel voor een tas soep, pasta met een slaatje en een stukje fruit. Daarna ben ik gaan luisteren naar de kloosterzusters hun avondgebed in de kerk. Dat wordt bijna allemaal gezongen en de toeschouwers zijn alleen toegelaten in de zijbeuk van de kerk. Het hoofddeel is alleen voor de zusters. Daarna heb ik betaald aan moeder overste en heeft ze mij uitgenodigd om morgenvroeg naar de ochtendviering te komen na het ontbijt.

En daarna staat er een super lange dag op het programma. Arme voetjes.en dan zou het ook nog erg warm worden. 

Saint-Foy-la-Grande naar Saint Ferme. 27 km. 

Het duurde even voordat ik deze morgen vertrokken was. Ik vond geen enkele bakker die open was. En eigenlijk was ik er bijna voorbij gelopen.  Het was bijna 10 uur wanneer mijn baguette in de rugzak stak. Maar niet getreurd.  Het is vandaag eens geen 30 km.

Wat het vandaag wel is, en dit ook voor de verandering,  beestig warm! Ook dat is niet altijd goed voor de moraal. En dan  denk je dat het door het bos gaat zijn, maar niets is minder waar. De groene vlekken op het kaartje zijn wijngaarden. Een ganse dag door de blakende zon. Al moet ik dat nuanceren.  Na de middag komen er wolkjes langs die om 17h00 zelfs enkele druppels laten vallen. Toch ben ik blij wanneer ik omstreeks 18h00 de pelgrimsherberg binnen stap. De uitbaatster had vandaag voor de verandering eens niemand verwacht, wat maakt dat ik hier alleen ben als gast. Zij is Engelse en we hebben gans de avond gezellig gebabbeld. Wat maakt dat het nu al laat is en dus hoog tijd is om te slapen.  

En dan nog 1,5 km om te gaan eten.

Deze morgen was alles nog nat. Op de binnenkant van mijn schoenen na, want daar zat krantenpapier in. Het duurde dan ook abnormaal lang vooraleer ik klaar was met inpakken. De natte spullen heb ik aan de rugzak te drogen gehangen. 

Om 9h45 vertrok ik bij de bakker. Eigenlijk veel te laat. Maar tijd kan je nu eenmaal niet terugdraaien. Het werd al snel lekker warm en het bos gaf de nodige verkoeling. Rond de middag bleef ik wel door de bomen lopen, maar op het asfalt. En de bomen brachten niet meer de benodigde verkoeling.  Tot aan km 28 was het gewoon wandelen. En dan gaat het plots erg sterk bergop en komen er prachtige zichten over de bossen en wijngaarden. Dat laatste stukje is echt genieten.  Al gaat het er soms stevig bergop. 

De zoektocht naar een slaapplaats gaat niet zo vlot. Maar tegen 8 uur heb ik dan toch een bed gevonden. Ook dat is eigenlijk veel te laat. 

Nu nog even mijn voetjes verzorgen en mijn tanden poetsen en dan lekker gaan slapen. 

%%%FOTO1%%%

%%%FOTO2%%%

Wanneer ik deze morgen ging ontbijten was het ligt aan het regenen. Een uur later was het droog en ging ik op pad. De eerste 9 km gingen vlotjes. Het verliep weliswaar geheel over het asfalt er er valt niet echt veel speciaals over te vertellen. Nog voor de middag kwam ik aan in Saint-Astier. Het zonnetje brak erdoor en dus zette ik mij op een terrasje. Ik nam de zonnecrème en smeerde mij in. Een uur later komen er alweer grijze wolken aanzetten. Nu en dan valt er een druppel uit. Op een bepaald moment miezert het net voldoende om mijn regenkleding aan te trekken. Wanneer het een beetje omhoog gaat wordt ik natter van te zweten dan van de regen en dus gaat het regenpak terug uit. Nauwelijks een half uur later komen er echte regenwolken aandrijven. Ik ga in een bushokje zitten om te schuilen. Aan de andere kant van de weg maait een boer zijn gras met een zeis. Hij denkt nog niet aan schuilen. Ik doe ondertussen mijn regenpak terug aan en wanneer ik terug vertrek houdt de boer het voor bekeken. Vanaf dan valt de regen er soms met bakken uit. Het stopt niet meer met regenen. Doffe ellende is het. Ik stap verder op karakter. Om 18h15 kom ik als een waterkip in Mussidan aan. De warme douche doet goed. Om te eten is er echter niet veel keuze. Het enige dat open is in dit slapende stadje is een meeneempizza recht tegenover het hotel.

Morgen hangt mijn rugzak gans de dag vol kleren die moeten drogen. En al de weersvoorspellingen uitkomen zullen de kleren tijdens de volgende dagen met veel gemak droog geraken.

P.s. vandaag heb ik geen foto's genomen