Wie heeft ooit beweerd dat
een Terra-memorie - een vertelsel uit een grote reeks waaruit u naar hartenlust kunt kiezen
altijd vrolijk, humorvol en spitsvondig behoort te zijn? En wie is van mening
dat een dergelijk verhaaltje altijd over iets belangrijks moet gaan? Terra zelf
heeft een andere opvatting: hij vindt dat je ook over de meest onbenullige
onderwerpen een interessante tekst kunt schrijven. Bijvoorbeeld over huis, tuin
en keuken-dingen. Terra vindt dat je bijvoorbeeld over je magnetron in de
keuken of over je versleten vloerbedekking in de huiskamer een spannend verhaal
kunt schrijven. Merkwaardig genoeg zijn het dan vaak verhalen met een
historisch tintje. Ze zijn werkelijk waar echt gebeurd.
Neem nu het schrijfbureau dat
sinds een tijdje ergens in ons huis een plek gevonden heeft. Samen met zijn
bijpassende stoel. Schrijfbureau en bureaustoel zijn afkomstig uit de inboedel
van mijn ouderlijk huis. Beide zijn van degelijk eiken. Het schrijfblad
vertoont aan de randen enkele kringen waar waarschijnlijk een rond heet
voorwerp heeft gestaan. Een keteltje met kokend water misschien. Of een kop
gloeiend hete koffie. Het roodachtige midden is linoleum of zeildoek,
waarschijnlijk om pas gemaakte inktvlekken te kunnen wegpoetsen. De stoel heeft
nu een bruinachtige bekleding, maar die is van jongere datum. In elk geval
was oorspronkelijke bekleding
roodachtige gobelinstof met bloemenfiguren.
Bureau en stoel stonden
vroeger thuis in een kamer die wij het kantoor noemden. Mijn vader was destijds - in die
jaren vóór de oorlog - gemeenteontvanger, onder andere belast met het innen der
gemeentelijke belastingen. Mensen die overdag geen tijd hadden om naar het
gemeentehuis te gaan, konden s avonds
bij ons thuis die belastingpenningen betalen. Ik stel mij zon belastingbetaler
voor: iemand met zijn pet in de ene hand en de penningen in de andere. Achter
het bureau, op een comfortabele stoel gezeten, mijn vader die in de
gemeentepapieren nakeek hoeveel iemand aan de gemeenschap schuldig was.
Na het overlijden van mijn
vader trok mijn oudste broer in het huis. Hij nam de gehele inboedel over, dus
ook het bureau en de stoel. En na diens overlijden, een paar jaar geleden, zijn
de ouderwetse eiken kantoormeubels bij mij thuis op de boerderij beland. Want
ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hen naar de kringloop te brengen. Er zitten
te veel verhalen en beelden aan vast die ik niet wil missen.
Zoals het merkwaardige gat
aan de rechterkant onder de armleuning. Tijdens de laatste oorlogsdagen in maart
1945 is ons dorp zwaar gebombardeerd. Van ons huis stond na afloop alleen de
voorste helft; de achterkant was weg. Overal zag je de sporen van de
granaatscherven. Eentje daarvan trof mijn vaders bureaustoel. Als u eens bij
ons op bezoek komt, kan ik u de wond laten zien. Hij zit er nog steeds.
|
