Er zijn zaken die je als fysiek persoon betreffen, die je graag veranderd zou willen zien. Je flaporen bijvoorbeeld. Of je te kleine mopsneusje. Toch kunnen sommige persoonskenmerken niet veranderd worden, ook al zet je een buidel met geld klaar. Je lichaamslengte is zo’n voorbeeld. Door de bank genomen worden de Nederlanders en de Belgen veel langer dan hun vorige generatie en daar is geen medicijn tegen.

Met je naam is iets vergelijkbaars aan de hand. Voornaam of achternaam, je moet het ermee doen. Je hele leven. Tenzij natuurlijk de wetgever ook vindt dat een dergelijke naam een schandvlek is waarmee je onschuldig en ten onrechte bent opgezadeld. Dan is diezelfde wetgever bereid water in de wijn te doen en je naam te wijzigen.

Persoonlijk moet ik bekennen dat ik geen enkele moeite heb met mijn naam. Noch met voornaam, noch met achternaam. Mijn achternaam (Boland) laat zien dat enkele buitengewoon verre voorouders in een onvruchtbare moerassige streek opgroeiden (dat accepteer ik verder zonder pijn) en met mijn voornaam (Theodoor) hebben mijn ouders twee zaken duidelijk willen maken. In de eerste plaats zagen zij mij (en natuurlijk gold dat voor al hun kinderen) als een Godsgeschenk en in de tweede plaats wilden zij oma (ma’s moeder) een plezier doen door mij naar haar te noemen. Er is duidelijk over mijn naam nagedacht.

Toen ik zo’n tien jaar geleden voor het eerst in Zuid-Afrika was en met mijn Nederlandse collega’s in onze huurauto rondtoerde in de West-Kaap, gebeurde er iets dat mij persoonlijk erg raakte. Wij waren ongemerkt in een streek beland waar te pas en te onpas mijn achternaam ijdel werd gebruikt. Hij stond met grote letters te lezen op het plaatselijk bankfiliaal, werd genoemd op een groot schoolgebouw (Boland College) en was duidelijk zichtbaar op talloze uithangborden bij supermarkten. Later zag ik dat niet alleen de locale wijncorporatie ernaar was genoemd, maar zelfs enkele wijnflesetiketten droegen mijn naam. En daar wisten wij thuis niets van! Bevriende ZA-collega’s nodigden ons ‘s middags uit om in het stadion aan de rand van de stad (Wellington) te komen kijken naar de verrichtingen van de plaatselijke rugbyclub. En, werkelijk waar, die club was ook al getooid met ónze achternaam! Welke snoodaard probeerde hier mij een poets te bakken? Sort of practical joke soms?

Tegen de voorzitter van de rugbyclub zei ik dat ik mij zeer vereerd voelde. Deze, op zijn beurt, glimlachte wat besmuikt en zei dat het toch een misverstand was. Het woord dat ik ervan verdacht mijn achternaam te zijn, was hier de naam van een landstreek, een district. Net als bij ons in Nederland Twenthe of De Kempen in België. En net zoals je bij ons spreekt over het Twenthe College sprak je daar over de Boland Bank, de Boland Store, en de rugbyvereniging the Boland Kavaliers.

Na die eerste keer ben ik er herhaalde malen terug geweest, daar in die Boland. En steeds heb ik het gevoel dat ik een beetje thuiskom. Uit en toch thuis. Thuis draag ik graag het t-shirt en het petje van de Boland Kavaliers. Ook al begrijp ik nog steeds niet alles van die rare spelregels. Maar het is natuurlijk wel mijn club. Dáárom.

-------------

Naschrift. Als je vanaf het noorden komt, uit de droge savanne, en het landschap wordt plotseling groen, dan weet je dat je Boland binnenrijdt. Kan niet missen. Kijkt u maar op een van de foto’s. De spoorlijn op de foto leidt (links gaand) naar Kaapstad. Van hieruit is het nog zo’n 120 kilometer. Op een andere foto ziet u de outfit van een Boland-rugbyer en op weer een andere krijgt u een idee in welk mooi landschap daar in Zuid-Afrika rugby wordt gespeeld.

28-05-2010, 12:20 Geschreven door terra38  
Reageren (0)