Je hebt voor-, hoofd- en nagerechten. Het voorgerecht dient om de smaakzintuigen in de goede stemming te brengen; het nagerecht om ze weer een beetje in de pas te laten lopen na al die ophef in het hoofdgerecht.

Laten we voor de verandering eens de schijnwerper niet richten op het hoofdgerecht (dat krijgt sowieso te veel overdreven aandacht) en ook niet op het voorgerecht dat door sommige tv-koks-met-witte-mutsen een amuse wordt genoemd. Neen, laten we ons vandaag eens grondig verdiepen in het nagerecht, het dessert oftewel het toetje. Hoog tijd om de vraag na te gaan waarom voor veel, vooral jonge eters, het toetje zonder enige twijfel het hoogtepunt van de maaltijd is.

Natuurlijk is een overheerlijk puddinkje, meer dan het trosje druiven of de coupe ijs, het ultieme voorbeeld van een geslaagd toetje. Tegenwoordig koop je van die eenpersoonstoetjes in een plastic behuizing. Met veel moeite verwijder je het deksel, en met nog meer zorg en moeite stulp je de inhoud omgekeerd op een maagdelijk leeg dessertbordje. Met enig geluk blijft een vanille tulbandje staan, waarbij het sap, dat eerst op de bodem verbleef, door het stulpen plotseling van boven langs de zijnaden langzaam maar zeker naar beneden druipt.

De lekkerste puddinkjes zijn de zelfgemaakte. Dat is waar, ware het niet dat niet iedereen het talent bezit om uit diverse grondstoffen met kunde, kennis, raffinesse en een scheutje vakmanschap een pudding  te voorschijn te toveren waarbij zelfs het meest geslaagde machinaal vervaardigde toetje niet in de schaduw kan staan. Mijn echtgenote heeft het in haar vingers. Zij heeft het geërfd van haar moeder en tante die tot in de verre omtrek beroemd waren om hun fameuze moccapudding.

Nu ik het toch over bijzondere puddinkjes heb, moet ik nog even wijzen op de chocoladepudding van Ma, míjn moeder. Vanzelfsprekend zelfgemaakt, bestemd voor de zondagse dis, en niet gemaakt van gesmolten chocoladerepen, maar van cacaopoeder. Het smaakte inderdaad naar pure chocolade, maar de jeugd aan tafel vond het maar niks: veel te bitter. Nee, dan de halfdoorzichtige, beroemde gelatinepudding waarmee Ma ons dacht een plezier te doen. Zo’n glibberende, geelachtige massa in tulbandvorm waar je dwars doorheen kon kijken om op de staartklok aan de andere kant van de eetkamer te kunnen zien hoe laat het was. Volgens mijn herinnering zat er weinig kraak of smaak aan. Interessant vond ik wel dat je de pudding met mes en vork kon eten.

Tenslotte laat ik u een toetje zien dat door een collega uit Wenen (waar men op culinair gebied toegegeven weinig gewend is) het beste Nederlandse exportproduct is genoemd. Ik bedoel de dubbelvla oftewel de dag- en nachtvla. In één pak, bruin en geel, maar bij voorkeur in twee afzonderlijke pakken en de inhoud daarvan dan tegelijk je dessertbakje binnen laten stromen. Buitengewoon lekker en voedzaam volgens de Friese makers. Dat vind ik ook. Bovendien kun je er met je lepel de mooiste figuren in draaien. Positief zowel als negatief.

07-10-2009, 21:41 Geschreven door terra38  
Reageren (0)