De mooiste biecht van Souha. 

Bron : nieuwsbrief Zuster Emmanuel – 15 oktober 2011

Er was een groep uit het Midden-Oosten, die enkele dagen in Medjugorje verbleef met het verlangen om een echte bedevaart te doen. Bij hen was Souha, de echtgenote van een dokter. Ze was zonder haar man gekomen omdat deze moest werken.

Souha verbergt een geheim dat haar geen vrede laat. Kort na haar aankomst zoekt ze een priester op van de groep en bekent hem dat ze een abortus gepleegd heeft. Het kindje dat ze verwachtte was een mongooltje. Noch zij, noch haar man wilden het kind.  Samen besloten ze het te laten verwijderen uit de baarmoeder en de abortus gebeurde. Omdat haar hart verontrust bleef, vroeg Souha aan de priester : “Dat is geen zonde, niet ?”  De priester antwoorde : “Toch wel, mijn dochter, dat is een zonde ! Een zware zonde !  Ge moet gaan biechten !”  Souha is echter niet overtuigd en ze sluit zich op in een weigering.  Ze vraagt evenwel aan de H. Maagd een teken om te weten of ze deze zonde moet biechten. ’s Avonds, bij de verschijning van Gospa aan Ivan op de berg, is Souha, samen met haar groep, aanwezig. Van zodra de H. Maagd aankomt, buigt ze plots naar voor, alsof ze op de grond geworpen wordt !  Gans haar lichaam ligt gebogen, haar neus tegen de grond. Ze blijft zo een eindje liggen en als ze weer opstaat na de verschijning, zien haar vrienden haar wenen. Ze zegt hen : “Roep een priester, ik moet onmiddellijk biechten !”

Ik weet niet wat er tijdens de verschijning gebeurd is. We moeten haar geheim respecteren. De H. Maagd heeft echter ingegrepen. Onder tranen heeft Souha de mooiste biecht van haar leven gesproken.  Ja, ze heeft zich de gruwel van de zonde gerealiseerd en ze huilt er voor. Ze heeft Gods barmhartigheid voor haar aanvaard. Haar inwendige vrede is weergekeerd. Ze is nu vrij ! Welk een contrast, welk een plotse glans op haar gelaat !  Ze getuigt tegenover haar vrienden dat ze een immense vreugde voelt, zoals nog nooit tevoren in haar leven.

Sommige groepen bedevaarders in Medjugorje hebben een mooie traditie. De verantwoordelijke stelt aan elke bedevaarder voor zich er toe te verbinden om bijzonder te bidden voor een bepaalde persoon van de groep. De 1^ste of de 2^de avond trekt ieder uit een mandje een briefje met de naam van een van de bedevaarders. Wie van de 150 deelnemers zou diezelfde avond de naam van Souha getrokken hebben om voor haar te bidden ?  Een meisje met mongolisme !

Diezelfde avond telefoneert de man van Souha en na het verhaal te hebben gehoord van zijn vrouw, zei hij haar : “Weet je, ik bel u omdat ik het zo vreemd vind dat jij daar bent om tot God te bidden, terwijl ik hier abortussen aan het uitvoeren ben. Dat kan toch niet. Ik heb vandaag besloten om daarmee op te houden”.  Ook hij weende aan de telefoon. Hij had het gevoel gehad dat er iets met zijn vrouw gebeurde en hij was bereid om die uiterst belangrijke stap te zetten in zijn beroep. Souha kon haar oren niet geloven.

Dit gebeurde in augustus van dit jaar. Nu leven Souha, haar man en haar kinderen anders. Ze hebben God de eerste plaats gegeven. Ze ontvangen de sacramenten en gaan bijna elke dag naar de H. Mis. Ze getuigen. Na deze memorabele bedevaart, terwijl ze zich de vraag stelden hoe ze dergelijk verleden konden goedmaken, werd hun hulp ingeroepen door zusters van een weeshuis. Ze vroegen hen voor een weeskindje te zorgen. Daarin zagen ze het antwoord van God en uit dankbaarheid hebben ze besloten voor dit kind  alles te doen wat ze kunnen.

En wat is er geworden van het mongooltje dat geaborteerd werd ?  Maria zegt in Medjugorje van deze niet geboren kinderen : “Ze zijn bij mij”.  Dit kind bidt waarschijnlijk heel veel voor zijn ouders en voor al zijn kameraadjes, die tegenwoordig voorbestemd zijn om het licht nooit te zien.

Ik vraag me af : “Was het wel een mongooltje ?” Ik zie inderdaad steeds meer valse diagnosen. Veel moeders beslissen hun kindje te houden, wat ook hun handicap moge zijn, en dikwijls wordt het kind volledig normaal geboren. Onze doodscultuur en de steeds erger wordende “forcing” op de markt van de abortus zitten hier niet voor niets tussen. Te overwegen !

Maar God is bewonderenswaardig ! Hij heeft voor deze familie het kwade in goed doen verkeren.  Er zullen nu geen honderden (misschien duizenden) kinderen meer geaborteerd worden door deze dokter, die van nu af opkomt ten voordele van het leven.

“Lieve kinderen, vanavond vraag ik u  bijzonder te bidden voor de niet-geboren kinderen. Bid vooral voor de moeders, die hun kindje doden.  Lieve kinderen, ik ben bedroefd omdat zoveel kinderen gedood worden. Bid opdat er zo geen moeders meer zouden zijn op de wereld”. (Tot de gebedsgroep in Medjugorje, 03/03/1990)

De essentie van ons geloof

Bron : nieuwsbrief Zr. Emmanuel, september 2011

De “persoonlijke mening” is een wapen dat Satan vaak gebruikt om verwarring te scheppen in de Kerk. Versta me echter niet verkeerd, niet alle meningen zijn slecht. De Kerk vraagt ons ons verstand te gebruiken om het geloof zin te geven.  De Kerk tracht ons niet te indoctrineren of te brainwashen, ze verlangt alleen dat we het verstand te gebruiken dat de Heer ons gegeven heeft om dichter bij de Waarheid te komen. De Kerk heeft echter van de Heer het gezag gekregen om te onderrichten in zijn Naam en Hij heeft haar de H. Geest beloofd om haar te leiden. De officiële leer over een zaak van geloof of gezag in vraag stellen is de Heer zelf in vraag stellen.

Dat is het grote gevaar dat Paus Benedictus XVI “relativisme” noemt. Alles wordt relatief. Onder het voorwendsel van de vrijheid (in feite een valse vrijheid), vorm ik mij een persoonlijke mening over bepaalde punten van de leer, zonder rekening te houden met het Woord van God, noch met wat de Kerk ons leert. Als iemand niet gelooft dat Satan bestaat, wil dat nog niet zeggen dat hij werkelijk niet bestaat !  Als Jezus zelf in het Evangelie over hem spreekt, dan stelt de vraag zich zelf niet.  Als iemand zegt dat het OK is dat Christenen samen leven buiten het huwelijk, dan ontkracht hij de woorden van Christus en de geboden van God, die objectief zijn en niet wisselen met de mode. Het subjectieve overspoelt ons. Tegenwoordig “schept” ieder voor zich een eigen geloof, naargelang het hem past of aanstaat. Het is niet langer de Waarheid, waarnaar gezocht wordt of die onderwezen wordt, maar een vervorming van de waarheid, een overtuiging, een persoonlijke en subjectieve opinie over de Leer. Beweren de waarheid in pacht te hebben en zich boven het Leergezag van de Kerk plaatsen, is hoogmoed.  Het is zijn eigen inzicht verheffen tot een dogma. Alleen de Kerk is de behoeder van de orthodoxie van het Geloof. Waar het bijgevolg de leer aangaat, is het zeer belangrijk zich steeds te richten naar het Leergezag van de Kerk.

Sommige gelovigen zijn in de war omdat ze, vanwege kerkmensen, zaken horen, die niet in overeenstemming zijn met essentiële punten van ons geloof.

Van in het begin van de verschijningen heeft de H. Maagd de priesters gevraagd : “Doe wat de Kerk van u vraagt”. Op 2 september bad Ze dat “de herders ons met liefde zouden leiden op de weg van de waarheid”. Dat is onze vrede, de genezing van onze verwarring !  Katholieken hebben de Bijbel en het Leergezag als referenties voor hun geloof, zoals ook de onderrichtingen van de heiligen en de Kerkvaders. Iedere gelovige heeft toegang tot deze schatten. Heel veel nutteloze vragen zouden vermeden worden als de Katholieken het Katholiek geloof met dezelfde ijver zouden bestuderen, zoals ze de werking van hun computer bestuderen. Niemand zou er ook maar aan denken de wetten van de fysica te negeren om zijn computer te laten werken. Waarom dan de lessen, die God ons gegeven heeft, tegenspreken onder het voorwendsel dat wij er anders over denken ?  De vijand doet ons geloven dat we gebruik maken van onze vrijheid, terwijl hij ons in werkelijkheid een valstrik spant om ons te doen verdwalen en de gelovigen te verdelen.

In de Catechismus van de Katholieke Kerk vinden we mooie bladzijden over alle fundamentele punten van ons Katholiek geloof. In het bijzonder over elk van de 10 geboden van God (§ 2052 tot 2557). De 10 geboden zijn een bron, die God ons geeft om ons gelukkig te maken.  God verlangt dat we gelukkig zouden zijn.  “Deze “Woorden van Leven”, zoals ze in het oorspronkelijk Hebreeuws genoemd worden, zijn ons niet gegeven om ons het leven moeilijk te maken. God kent onze harten en onze verlangens, en Hij houdt van ons en, zoals elke goede vader, wil Hij er ons voor behoeden dat wij ons door onze daden zouden kwetsen en Hij wil ons leiden naar wat ons het grootste geluk kan brengen in deze en in de toekomstige wereld.

Het zou goed zijn dat elke familie dit boek zou bezitten en het zou lezen.  Als we dan aan een priester of een andere gelovige katholiek een vraag te stellen hebben over de moraal of de leer, laten we hen dan er op wijzen dat we de leer van de Kerk verlangen te horen en niet hun persoonlijke opinie. Op die manier zullen we verenigd zijn in hetzelfde geloof, dat we van de Apostelen gekregen hebben. Persoonlijke meningen zijn subjectief en veelvuldig. Ons geloof is één. “Lieve kinderen, zegt O. L. Vrouw, heb een sterk geloof” !

Rust voor lichaam en geest.

Bron : Nieuwsbrief Zr Emmanuel, 15 augustus 2011

In de boodschap van 25 juli nodigt de heilige Maagd ons uit om rust te nemen, maar “in de liefde van de God”. Het getuigenis van Sophie (zie artikel : De verborgen kracht van het gebed) brengt een weinig gekende realiteit aan het licht: het gebed brengt vrede. Door het gebed komt het lichaam en heel ons wezen tot rust. Het gebed met het hart verkwikt heel ons wezen en brengt het tot eenheid, zodat de mens zich als herschapen voelt. Alléén God kan ons herscheppen, want Hij alléén heeft elk deeltje van ons wezen met een onmetelijke liefde geschapen. Het gebed vervult onze meest intieme verlangens. In tegenstelling tot het zich “uitleven”, wat geen vrede geeft, brengt het gebed alle mogelijkheden van de mens samen, verenigt ze, vervult ze en brengt ze tot evenwicht. Het zou goed zijn, als de vakantie enkele dagen van afzondering zou kennen, bijvoorbeeld enkele dagen van stilte in de natuur. Enkel het werk onderbreken volstaat niet om ons wezen tot een diepere rust te laten komen, want geestelijke leegte maakt de mens onrustig en brengt hem uit zijn evenwicht. Vanwege deze geestelijke leegte zijn veel jongeren tegenwoordig ver van hun hart verwijderd, en gaan helemaal op in lawaai en muziek en ze worden angstig bij het idee alleen al, dat ze misschien ooit eens afgesloten zouden zijn van de vele berichten, die ze voortdurend via hun elektronische apparaten ontvangen. Voor hen is dit een nieuwe vorm van drugs, waarvan de Boze zich gretig bedient. Het gebed, daarentegen, bouwt hen op, omdat het alle elementen van hun wezen op de juiste plaats zet, volgens de harmonie die de Schepper bij hen heeft ingeplant.

De verborgen kracht van het gebed.

Bron : Nieuwsbrief Zr Emmanuel, 15 augustus 2011

Sophie, een vriendin, studeert medicijnen in Frankrijk en wil psychiater worden. Als student had ze in Medjugorje een heel bijzondere ontmoeting met God en, verlicht vanbinnen uit, veranderde dit heel haar leven. Op een dag, toen ze stage liep in een ziekenhuis, was ze met een nieuwe professor, die haar leerde hoe ze zich moest gedragen met patiënten met bepaalde psychische ziekten. Er waren nog twee andere studenten bij aanwezig. De professor liet een patiënt binnen komen, die al jaren werd gevolgd door een andere psychiater dan hijzelf. Toen deze patiënt zag, dat zijn gewone dokter er niet was, werd hij angstig en zeer onrustig. De dokter legde hem uit, dat hij zijn collega verving die op vakantie was en hij nodigde de patiënt uit met hem te spreken, zoals met zijn vertrouwde dokter. De man antwoordde hem boos: “Ik zeg u niets.” Nadat hij met alle middelen had geprobeerd om de patiënt te kalmeren en toen hij zag dat dat op niets uitliep, zei de psychiater: “Omdat u niet met mij wilt spreken, zal ik de dosis van uw medicijnen verdubbelen.” De man werd woedend, begon de dokter uit te schelden en werd agressief. Sophie dacht bij zichzelf : “Hij gaat hem nog vermoorden.” Sophie reageerde op deze situatie, die slecht kon aflopen, met een goede reflex. Ze begon te bidden in stilte en bad het mooie gebed tot de heilige Maagd, waarin zij de kop van de slang verplettert. Tot iedereens stomme verbazing werd de man tijdens dit gebed helemaal rustig. Toen richtte hij zich tot het groepje studenten, keek naar Sophie en zei: “Gelukkig zijn er mensen, die bidden.” Hij verliet rustig het klaslokaaltje.

In Medjugorje zegt de heilige Maagd: “Lieve kinderen, als jullie de waarde zouden kennen van het kleinste gebed, dan zouden jullie zonder ophouden bidden.”

Nadat de patiënt was vertrokken, richtte de psychiater zich tot de drie studenten: “Jullie hebben nu een mystiek delirium gezien.” (De ziekste van allen was dus niet noodzakelijk de patiënt.) Natuurlijk zei Sophie niet dat ze had gebeden, maar die dag kwam ze in aanraking met de ongelofelijke kracht van het gebed. Dit feit betekende voor haar een ommekeer en veranderde de manier waarop ze keek naar haar beroep als psychiater.

Elk mens heeft geestelijke antennes en vaak hebben mensen, die wij als “ziek” zien een diepe gevoeligheid voor de geestelijke werkelijkheid. De menselijke ziel reikt dieper dan de lichamelijke of psychische elementen waaruit hij is opgebouwd. Daarom verdient hij een groot respect, wat zijn psychische kwetsuren ook mogen zijn.

De neveneffecten van de rozenkrans.

Wanneer u uw rozenkrans (paternoster) bij u draagt, heeft satan hoofdpijn. Wanneer u hem vastneemt, verliest hij zijn evenwicht.

Wanneer u de rozenkrans bidt, verliest hij het bewustzijn.

Laten wij vaak onze rozenkrans bidden opdat satan voortdurend het bewustzijn zou verliezen.
Misschien krijgt hij op een dag een hartaanval en kan hij niet meer werken.

Wist u ook dat satan, als u op het punt zal staan om dit bericht rond te sturen, u zal proberen te demotiveren om dit niet te doen?

Stuur dit bericht toch rond en draag zo bij tot het verhaasten van de triomf van Moeder Maria.
Stuur het naar uw biddende vrienden en u zal vaststellen hoe de Heilige Geest werkt.

Er is veel bij te winnen, niets te verliezen!

Beeld u in wat er zou kunnen gebeuren indien alle katholieken ter wereld op dezelfde dag hun rozenkrans zouden bidden. Wij hebben het voorbeeld van oktober 1573, toen Europa gered werd van de invasie door de machtige Turkse vloot, doordat alle christenen de rozenkrans baden!
     
MOGE GOD U ALLEN ZEGENEN!

MOGE MARIA U ALLEN BESCHERMEN!

Marthe Robin over het gebed

Bron : Nieuwsbrief Zr Emmanuel

Februari 2011

Op 6 februari  hebben we 30 jaar gevierd van de geboorte van Marthe Robin in de Hemel. Ziehier, bij deze gelegenheid en in verband met de boodschap van 2 februari over het gebed, een zo mooi citaat uit de geschriften van Marthe van 29 januari 1930 :

“Laten we bidden : voortdurend het gebed met het hart, soms het gebed met de lippen.  Jezus heeft ons de formule gegeven, zo kort en zo volledig : “Het Onze Vader”.

Laten we ons gebed niet opzeggen, laten we het bidden !  Het is de ziel die onze bewegingen moet bevelen.  Het is onze ziel die onze knieën moet plooien, ons lichaam doen buigen, het is de ziel, die onze handen moet vouwen, onze oogleden doen sluiten of onze blikken naar de Hemel moet richten.  Het is de ziel die, opstijgend naar God, gans het wezen meetrekt.

Bidden is het belangrijkste, het meest dwingende van onze plichten !  Laten we dus bidden en mogen al onze gebeden, onze gezangen opschieten uit ons hart als vlammende liefdespijlen. Laten we onze pijnen, onze offers, ons werk offeren, laten we ons versterven, laten we boete doen voor een missionaris, voor de priesters, onze herders, laten we hen helpen in hun werk als apostelen !  Laten we beminnen voor hen die strijden.  De gemeenschap van de heiligen : dat is de onderlinge en broederlijke hulp …”

Alfred Pampalon (1867 - 1896)

Onderstaande tekst verhaalt het leven van de eerbiedwaardige Alfred Pampalon.

Bron : Brief Abdij Saint-Joseph de Clairval, 2 februari 2011

Nado Clilic is teruggekeerd naar de Vader. 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

Januari 2011

Enkele dagen geleden heeft een dierbare vriend hier in het dorp ons onverwacht verlaten.  Nado was een gekende figuur in het dorp, zijn geloof was als in de rots gebeiteld. Hij was geboren in een van die kleine hoevetjes aan de voet van Krizevac en kreeg een harde opvoeding.  Als kind liep hij kilometers ver naar school, of het sneeuwde of 40° warm was, altijd zonder schoenen en zelfs zonder hoop er ooit te zullen dragen.  Deze families hadden toen enkel God als zekere vriend. Ze baden zoals ze ademden. Ze hebben de Heilige Maagd aangetrokken, die reeds heel vroeg aan de zieners zei : “Ik heb dit dorp gekozen omdat ik hier echte gelovigen heb gevonden”.

Nado kende God van binnen uit. Hij viel op door zijn nooit verblekende vreugde, ondanks het zware werk dat hij moest doen  op de kleine hoeve en op de velden. Nooit zocht hij zijn eenvoud van zijn leven op te geven, terwijl anderen trachtten pensions te bouwen.

De tradities bewaarde hij intact. Nooit zou hij een maaltijd begonnen zijn zonder gebed en God te hebben gezegend. Elke zaterdag besprenkelden zijn vrouw en hijzelf het huis en de omgeving met wijwater. In Medjugorje is het gebruik van de Sacramentaliën niet verloren gegaan, zoals bij ons.  Als hij iemand de Naam van God of van de Heilige Maagd hoorde vervloeken, had hij de adem afgesneden en leed tot tranen toe.  Hij beminde God met heel zijn hart en telkens hij een

ogenblik vrij was, las hij de Bijbel. Hij zei : “Ik ga mijn boek lezen”.  Hij verslond hem en kende er ganse passages uit van buiten. Daaruit putte hij veel wijsheid. Ook een grote menslievendheid. Op een dag ontdekte hij een zware onrechtvaardigheid, die zijn vrouw en hem werden aangedaan. Hij had kunnen optreden tegen de betrokken personen en recht verkregen hebben. Maar hij zei : “Laat maar !  God ziet het ! Hij zal ons niet in de steek laten”.

Op deze 30^e verjaardag geeft ik dit getuigenis omdat het nodig is dat wij bidden voor de jonge generatie in Medjugorje, die geboren is in materiële welstand en grote bekoringen moet trotseren.  Moge de Heer hen behoeden voor het kwaad en het virus van het modernisme. Johannes-Paulus II heeft het aan meerdere mensen gevraagd : “Beschermt Medjugorje !”

50 redenen om te danken ! 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

Januari 2011

Aan het einde van het jaar hebben we hier in huis een traditie : We schrijven een dankbrief naar de Heer. De bedoeling is om minimum 50 punten te vermelden, 50 momenten, waar we tijdens het voorbije jaar geraakt werden door de liefde van de Heer, door zijn gunsten en door zijn hulp.

Op het moment zelf, schrikken de nieuwelingen : “50 punten !  Ik vind er nooit zoveel !”  Het is een feit dat we nog heel weinig de gewoonte hebben om God te danken, we zijn vlugger bereid om Hem te vragen als we in nood zijn, soms ontvangen we zijn gaven zelfs als een verworvenheid.  Gospa herinnert ons dikwijls aan het belang van God te danken voor alle kleine en grote gaven, die Hij ons geeft.

Spring even binnen in een kerk of zet u voor uw gebedshoekje en, met de hulp van de Heilige Geest, overloop gans het voorbije jaar. Ge zult genoeg hebben om meerdere pagina’s te vullen !  De vrucht van deze akte van dankzegging is de vreugde en ook de genezing van heel wat wrok !  Zij, die hun brief naar Medjugorje willen zenden, om hem aan de voeten van de Heilige Maagd neer te leggen, mogen hem naar ons zenden.  Een prachtig geschenk voor Haar !

Het kindje zien of niet zien ! 

Bron : Nieuwsbrief van Zuster Emmanuel

December 2010

 Gospa telt onder haar  trouwe apostelen allerhande dokters en specialisten. Een van hen, een bekende cardioloog, vertelde ons volgend weinig banaal verhaal :

Men zond hem een 6 maanden zwangere vrouw om cardiologisch advies. Een echografie had een probleem laten vermoeden bij het kindje. Het onderzoek bevestigde het bestaan van een hartafwijking bij de foetus. Het geruststellende was, dat deze afwijking met goed resultaat kon geopereerd worden. Dergelijke afwijking is echter in een derde van de gevallen geassocieerd aan een trisomie 21 (mongolisme). Het koppel, hierover ingelicht, aanvaardde dat men  vruchtwaterpunctie deed om uit te sluiten of hun kindje aan deze trisomie leed en om de beslissing te kunnen nemen of ze het zouden houden of niet.  We kennen allemaal de druk, die door de meerderheid van medisch raadgevers op de ouders wordt uitgeoefend als er een gezondheidsprobleem is bij het kind.

Het verdict van de vruchtwaterpunctie luidde : Het ging wel degelijk om een kindje met trisomie. Het koppel besliste de zwangerschap te onderbreken in de 8^e maand. In andere woorden : Tijdens een uitgelokte arbeid wordt het kind gedood door een dokter, voor het uit de moederschoot getrokken wordt.  Het woordgebruik is hier heel betekenisvol : Men zegt niet : Een mensenleven is ten dode gedoemd, nee, men spreekt van een “slechte zwangerschap” en men bevestigt dat de beste oplossing voor iedereen is “deze af te breken en een andere te verwekken”.

Mensen uit de omgeving van het koppel begonnen vurig te bidden opdat dit kindje, schepsel van God, zou mogen leven.

Dag “D” naderde voor de moeder om haar kind te laten sterven.  Onze vrienden belden haar de avond voordien op. Er was niets veranderd. Het koppel was vastbesloten de zwangerschap te onderbreken en de moeder zou zich ’s anderendaags om 7 uur aanmelden in het ziekenhuis. Onze vrienden baden nog meer, met veel droefheid in hun hart.

Ze hebben echter niet tevergeefs gebeden. ‘s Anderendaags, om 3 uur in de morgen, heeft de moeder plots aanhoudende weeën en in minder dan één uur bevalt ze thuis, voor ze naar het ziekenhuis kan vervoerd worden. De kleine heeft het goed idee gehad spontaan geboren te worden enkele uren voor zijn executie !

In het hospitaal vindt onze cardioloog de ouders terug, ontdaan en overstuur.  Ze houden het kindje in hun armen en slaan zich op het hoofd : “Wij zijn crimineel !  Gisteren nog hebben we zelf zijn executie getekend … We gingen dat klein wezentje doden !  We zijn het niet waard zijn ouders te zijn !  Dokter, alstublieft, doe alles om hem te redden !” En ze omhelzen het met veel tederheid.

Ouders, is uw kindje niet hetzelfde in of buiten de moederschoot ?   Waarom was dit zieke baby’tje, toen het nog verborgen was in de schoot van zijn moeder, ongewenst en veroordeeld, terwijl er, eens zichtbaar geworden, alles moest gedaan worden om het te beschermen en te redden ?   Moeten we wachten om ons kind met onze ogen te zien en met onze handen aan te raken, om ons er rekenschap van te geven dat het een schat is, een schepsel van God dat het leven waard is ?

Dit kind heeft een strik kunnen spannen voor de strikkenspanners. Het werd geopereerd en is nu in goede gezondheid.  Met zijn trisomie 21 behoort het tot hen die, te midden van onze gejaagde en materialistische wereld, knipperen als tekens.  Laten we hen niet verwerpen !  Ze herinneren er ons aan dat het menselijk hart en zijn immense mogelijkheid tot liefde belangrijker zijn dan alles en dat, op de laatste dag, het de onschuld van de kinderen zal zijn, die alle vernielende Goliath’s zal overwinnen, die mijnen leggen in onze droevige doodscultuur. “Hij, die een van deze kleinen in mijn Naam opneemt, neemt Mijzelf op” zegt Jezus. (Lc.9.48)

Het kind en zijn moeder. 

Naar de nieuwsbrief van Zuster Emmanuel,

15 oktober 2010

Een Italiaantje van 2 jaar is met zijn ouders, onze vrienden, in ons huis  een week komen doorbrengen. Een detail in zijn doen was voor mij een les over wat de H. Maagd hier in Medjugorje doet voor haar kinderen, en voor ieder van ons in het bijzonder.

De kleine Francesco begint maar juist te spreken en er is een geoefend oor nodig om te verstaan wat hij zegt  (wat hem niet belet, zoals elke goede Italiaan, veel, heel veel te praten !)

Zijn moeder is dikwijls bij hem, en welke bezigheid er ook maar aan de gang is  (maaltijd, toilet, wandeling, verschillende gesprekken, enz…), herhaalt de kleine alle 2 minuten : “Mamma !”  En de moeder, zo dikwijls ze geroepen wordt, antwoordt met zachtheid : “Amore” (Liefje). En Francisco, getroost door dit uiterst geruststellend antwoord, gaat in vrede verder met zijn bezigheid tot hij opnieuw zijn oproep herhaalt, zo vaak als zijn hart het hem dicteert.

Ziedaar een prachtig voorbeeld van het voortdurend gebed, met het hart, zoals de H. Maagd het ons vraagt in haar boodschappen ! Het gaat er niet om, om mooie zinnen te maken of lange gebeden, maar enkel om “verbonden” te zijn met de moederlijke en onfeilbare aanwezigheid van Maria bij ons en haar kleine tekenen te geven van verbondenheid. Nog voor het kan redeneren, weet het kind intuïtief dat het een moeder heeft en dat deze hem bemint. Hij is gelukkig om 1000 maal per dag dit woord te horen “Liefje”, alsof het er zich mee voedt, zich er elk moment wat meer mee verzadigt. Deze liefde vult hem telkens met een nieuwe dosis vrede en bouwt zijn diepste wezen op in de harmonie, die de Schepper hem gegeven heeft.  Zo voedt ook de Moeder Gods, onze Moeder, ons druppel na druppel met haar moedermelk, als we haar met gans ons hart verwelkomen en met haar leven. Zo herstelt ze onze diepste identiteit, die zo dikwijls gekwetst is, en laat ze ons toe te groeien in harmonie.

Dank u, kleine Francesco ! Als ge groot zult zijn, bewaar dan deze goede gewoonte ! Blijf dikwijls “Mamma !” herhalen, want uw Moeder in de Hemel heeft prachtige schatten voor u en ze droomt er van om ze u te schenken !  Ze zal uw oproepen nooit beu worden, ze zal steeds aan u gehecht zijn en zal weten uw fundamentele honger naar liefde te stillen, uw levensdorst naar liefde. 

Maria zoekt duizenden kleine Francesco’s. Ze heeft hen nodig om onze wereld te genezen van de leegte en om aan ieder van haar kinderen te zeggen : “Nee, ge zijt geen wees, ik ben er !”

Vicka – De terugkeer !  

Bron : Nieuwsbrief van Zuster Emmanuel

December 2010

Na twee jaar afwezigheid omwille van haar gezondheidsproblemen, hebben we de laatste dagen het groot geluk Vicka terug te vinden, boordevol vreugde, en haar de boodschappen van Maria te horen verkondigen op haar trap. De bedevaarders, die gekomen waren voor het feest van de Onbevlekte Ontvangenis hebben haar inderdaad terug kunnen ontmoeten en genieten van haar lang zegeningsgebed.

Tijdens deze afwezigheid is ze echter niet werkloos gebleven !  Het lichamelijk en moreel lijden, dat ze geleden heeft en dat door God alleen gekend is, heeft ze geestdriftig geofferd voor ieder van ons. Op een dag had Gospa haar gezegd : “Zeer zeldzaam zijn de mensen, die de grote waarde van het lijden begrepen hebben, als het aan Jezus geofferd wordt !” 

Als bedevaarders haar vragen stellen, geeft ze soms als uitleg :  “Lijden kan niet uitgelegd worden. Lijden kan enkel in ons eigen hart worden beleefd. Als de Heer ons een lijden geeft, een kruis, dan is het echt een groot geschenk dat Hij ons geeft. Dikwijls denken we : “Hoe kan een ziekte nu een geschenk zijn ?”  Het is nochtans een groot geschenk !  Alleen God weet waarom hij dit geschenk geeft, en waarom hij het op een bepaald moment weer wegneemt.  Wij zijn echter vrij om te beslissen : Ben ik bereid dit geschenk te aanvaarden ?   Er zijn veel soorten lijden : Er is lijden dat God zelf geeft en lijden dat we onszelf aandoen. Ze hebben niet dezelfde waarde.

Als je blijft glimlachten, ondanks het lijden, dan is het omdat je het hebt aanvaard en dat je volledig aan God toebehoort. Daarna merk je zelfs het lijden niet meer, maar je voelt vreugde. Vermits je lijdt met vreugde, is er geen spanning meer. Deze vreugde komt echter niet van buiten uit, ze komt van uit uw binnenste, uit uw hart. Ik voel zo’n een sterke vreugde dat ik meer wil doen voor de H. Maagd”.

Waarom ?

In die tijd vernam ze dat de man die haar vanuit de kerk had helpen ontsnappen, door woedende Hutu’s was vermoord toen ze dit ontdekten. Ook zijn twee zoons moesten het met de dood bekopen. “Ik vroeg God: ‘Waarom ben ík niet gedood. Waarom leef ik nog? Vanaf nu ga ik nooit meer naar de kerk. U hebt beloofd dat als we Uw Naam aanroepen, we veilig zijn. Maar uitgerekend in de kerk is mijn familie vermoord, en de man die mij hielp, is ook gedood. Ik ga nooit meer naar een kerk!’ Ik was verschrikkelijk boos op God, omdat Hij dit had laten gebeuren.”

Tot 1996 bleef ze in Burundi, als dochter te gast bij de koninklijke familie. “Ze waren zo ontzettend goed voor me; waar had ik dat aan verdiend? Maar in 1996, toen de Tutsi’s weer aan de macht waren, wilde ik terug naar Rwanda. Niets is zo goed als je eigen land.”

Visum

Toen het in 1998 opnieuw onrustig werd, moest ze Rwanda weer verlaten. Ze probeerde een visum voor Amerika te krijgen, waar haar vader, opa en andere familieleden inmiddels woonden, maar dit werd haar geweigerd. Tevergeefse visumaanvragen naar andere landen volgden. Uiteindelijk kwam ze in Nederland terecht. Na een tijdlang in een asielzoekerscentrum in Roermond te hebben gewoond en na een stoomcursus Nederlands, kreeg ze een eigen kamer in een huis in Amsterdam, dat ze met drie andere vrouwen deelde. Haar woede tegenover God was inmiddels wat bekoeld. Ze beloofde zelfs dat ze Hem opnieuw zou zoeken, nu ze zag dat Hij voortdurend voor haar zorgde.

Het bleef niet bij een belofte. Op een zondagochtend bezocht ze voor het eerst sinds jaren weer een kerk. “De banken leken precies op die waar ik onder had gelegen in de Santa Familia. Ik barstte in huilen uit en ben er nooit meer heen gegaan.”

De weken daarna bleef ze op zondag thuis, en vroeg ze God haar een geschikte gemeente te laten vinden. Toen herinnerde ze zich dat iemand eens tegen haar had gezegd dat ze op zoek moest gaan naar Crossroads International Church. “Deze evangelische gemeente bleek samen te komen in een schoolgebouw; iedereen die gelooft, is er welkom. Ik blijf daar de rest van mijn leven,” zegt ze blij. Dankzij gesprekken met een goede vriend, een Nederlander die ze daar ontmoette, leerde ze haar relatie met God verder te herstellen én te verdiepen. In 2004 liet ze zich dopen.

Met hulp van Stichting voor Vluchteling-Studenten UAF studeert Joss momenteel Communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit. Ondertussen is ze ook druk bezig voor de door haar opgerichte stichting Bon Berger (‘Goede Herder’), om weeskinderen en weduwen uit Rwanda te helpen. “Ik weet wat het is om familie te verliezen,” zegt ze. “Met dit project kan ik anderen ondersteunen; dat maakt me gelukkig. Ik zie nu dat God me heeft laten overleven met een doel. Nadat al mijn dromen gebroken waren, gaf hij me deze droom.”

Kerst

Komende Kerst hoopt ze samen met haar vader, opa en andere overgebleven familieleden in de Verenigde Staten te vieren. Dat doet ze sinds 2006, toen ze haar Nederlandse paspoort kreeg. “Deze periode is altijd heel bijzonder voor mij,” zegt ze. “Ik ben op 21 december geboren, en kort daarna denken we eraan dat Jezus is geboren. Hij is Gods Geschenk aan ons; dat mogen we vieren! Zoveel mensen weten het niet; het Goede Nieuws moet méér worden doorgegeven, juist rond Kerst. We moeten het verkondigen op de straten, en van Hem zingen. Als de mensen geloven dat de Heer Jezus voor ons is gekomen, gestorven en opgestaan, zal er vrede komen. Dat is mijn kerstboodschap.”

Einde

Gods stem

Opnieuw worden haar ogen vochtig. “Ik smeekte God: ‘Als U er écht bent... ik wil niet dat deze man mij verkracht!’ Toen hoorde ik opnieuw een stem, Gods stem: ‘Joss, jou zal niets overkomen’ – hetzelfde wat mijn moeder had gezegd voor ze stierf.”

De man ging wat water voor haar halen, en vroeg haar vlug na te denken over de vraag waar hij haar naartoe kon brengen. Want hier kon ze niet blijven. “Toen hij terugkwam, vroeg ik hem of hij me naar de ambassade van Luxemburg wilde brengen. ‘Ik moet de ambassadeur eerst vertellen dat ik jou erheen wil brengen,’ antwoordde hij. ‘Lukt dat, dan kom ik later terug om je te halen.’”

Ondanks het gevaar van patrouillerende Hutusoldaten, die de weg tussen de Santa Familia en de ambassade bewaakten, slaagden ze erin veilig bij de ambassade te komen. “De ambassadeur was blij me te zien en zei dat ik kon douchen, maar ik wilde mijn moeders bloed bij me houden. Hij gaf me andere kleren, en vertelde dat ik hier moest blijven omdat het veel te gevaarlijk was. Iedereen kan onmiddellijk zien dat ik een Tutsi ben, en ze kenden mijn familie.”

Wegblokkades

Een poging om haar met de auto van de ambassade naar de grens met Burundi te brengen, liep stuk op wegversperringen. Koortsachtig dacht de ambassadeur na over een andere mogelijkheid om Joss het land uit te krijgen. Die nacht kwamen er Hutu’s met kapmessen bij het hek. “We weten dat iemand zich hier verbergt!” schreeuwden ze – iemand had Joss verraden. De ambassadeur liep direct naar haar toe en zei: “Als je hoort dat ze komen, spring dan uit het raam en vlucht naar de ambassade van Burundi.”

Als Joss haar ogen sluit, ziet ze de hoge muur weer voor zich die de beide ambassades van elkaar scheidden. “Misschien heeft God me eroverheen getild,” peinst ze. “Ik weet het niet. Zelf zou ik er nooit overheen zijn gekomen, zo hoog was deze muur. Maar het lukte, en zo kwam ik in de ambassade van Burundi. Daar heb ik me twee dagen schuilgehouden.”
De ambassadeur van Burundi bezorgde haar snel een paspoort met een nieuwe identiteit. “Je vliegt als mijn secretaresse mee naar Burundi,” zei hij. Dit plan slaagde. “Hij bracht mij naar de koninklijke familie van dat land,” blikt Joss terug. “Daar vroeg men mij wat er precies met me was gebeurd, maar ik kon niet praten. Ik verkeerde in een shock. Na een maand hadden ze van anderen gehoord wat er met mijn familie was gebeurd, en vroegen ze er niet meer naar.”

Wordt vervolgd …