Alfred Pampalon (1867 - 1896)

Onderstaande tekst verhaalt het leven van de eerbiedwaardige Alfred Pampalon.

Bron : Brief Abdij Saint-Joseph de Clairval, 2 februari 2011

Nado Clilic is teruggekeerd naar de Vader. 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

Januari 2011

Enkele dagen geleden heeft een dierbare vriend hier in het dorp ons onverwacht verlaten.  Nado was een gekende figuur in het dorp, zijn geloof was als in de rots gebeiteld. Hij was geboren in een van die kleine hoevetjes aan de voet van Krizevac en kreeg een harde opvoeding.  Als kind liep hij kilometers ver naar school, of het sneeuwde of 40° warm was, altijd zonder schoenen en zelfs zonder hoop er ooit te zullen dragen.  Deze families hadden toen enkel God als zekere vriend. Ze baden zoals ze ademden. Ze hebben de Heilige Maagd aangetrokken, die reeds heel vroeg aan de zieners zei : “Ik heb dit dorp gekozen omdat ik hier echte gelovigen heb gevonden”.

Nado kende God van binnen uit. Hij viel op door zijn nooit verblekende vreugde, ondanks het zware werk dat hij moest doen  op de kleine hoeve en op de velden. Nooit zocht hij zijn eenvoud van zijn leven op te geven, terwijl anderen trachtten pensions te bouwen.

De tradities bewaarde hij intact. Nooit zou hij een maaltijd begonnen zijn zonder gebed en God te hebben gezegend. Elke zaterdag besprenkelden zijn vrouw en hijzelf het huis en de omgeving met wijwater. In Medjugorje is het gebruik van de Sacramentaliën niet verloren gegaan, zoals bij ons.  Als hij iemand de Naam van God of van de Heilige Maagd hoorde vervloeken, had hij de adem afgesneden en leed tot tranen toe.  Hij beminde God met heel zijn hart en telkens hij een

ogenblik vrij was, las hij de Bijbel. Hij zei : “Ik ga mijn boek lezen”.  Hij verslond hem en kende er ganse passages uit van buiten. Daaruit putte hij veel wijsheid. Ook een grote menslievendheid. Op een dag ontdekte hij een zware onrechtvaardigheid, die zijn vrouw en hem werden aangedaan. Hij had kunnen optreden tegen de betrokken personen en recht verkregen hebben. Maar hij zei : “Laat maar !  God ziet het ! Hij zal ons niet in de steek laten”.

Op deze 30^e verjaardag geeft ik dit getuigenis omdat het nodig is dat wij bidden voor de jonge generatie in Medjugorje, die geboren is in materiële welstand en grote bekoringen moet trotseren.  Moge de Heer hen behoeden voor het kwaad en het virus van het modernisme. Johannes-Paulus II heeft het aan meerdere mensen gevraagd : “Beschermt Medjugorje !”

50 redenen om te danken ! 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

Januari 2011

Aan het einde van het jaar hebben we hier in huis een traditie : We schrijven een dankbrief naar de Heer. De bedoeling is om minimum 50 punten te vermelden, 50 momenten, waar we tijdens het voorbije jaar geraakt werden door de liefde van de Heer, door zijn gunsten en door zijn hulp.

Op het moment zelf, schrikken de nieuwelingen : “50 punten !  Ik vind er nooit zoveel !”  Het is een feit dat we nog heel weinig de gewoonte hebben om God te danken, we zijn vlugger bereid om Hem te vragen als we in nood zijn, soms ontvangen we zijn gaven zelfs als een verworvenheid.  Gospa herinnert ons dikwijls aan het belang van God te danken voor alle kleine en grote gaven, die Hij ons geeft.

Spring even binnen in een kerk of zet u voor uw gebedshoekje en, met de hulp van de Heilige Geest, overloop gans het voorbije jaar. Ge zult genoeg hebben om meerdere pagina’s te vullen !  De vrucht van deze akte van dankzegging is de vreugde en ook de genezing van heel wat wrok !  Zij, die hun brief naar Medjugorje willen zenden, om hem aan de voeten van de Heilige Maagd neer te leggen, mogen hem naar ons zenden.  Een prachtig geschenk voor Haar !

Het kindje zien of niet zien ! 

Bron : Nieuwsbrief van Zuster Emmanuel

December 2010

 Gospa telt onder haar  trouwe apostelen allerhande dokters en specialisten. Een van hen, een bekende cardioloog, vertelde ons volgend weinig banaal verhaal :

Men zond hem een 6 maanden zwangere vrouw om cardiologisch advies. Een echografie had een probleem laten vermoeden bij het kindje. Het onderzoek bevestigde het bestaan van een hartafwijking bij de foetus. Het geruststellende was, dat deze afwijking met goed resultaat kon geopereerd worden. Dergelijke afwijking is echter in een derde van de gevallen geassocieerd aan een trisomie 21 (mongolisme). Het koppel, hierover ingelicht, aanvaardde dat men  vruchtwaterpunctie deed om uit te sluiten of hun kindje aan deze trisomie leed en om de beslissing te kunnen nemen of ze het zouden houden of niet.  We kennen allemaal de druk, die door de meerderheid van medisch raadgevers op de ouders wordt uitgeoefend als er een gezondheidsprobleem is bij het kind.

Het verdict van de vruchtwaterpunctie luidde : Het ging wel degelijk om een kindje met trisomie. Het koppel besliste de zwangerschap te onderbreken in de 8^e maand. In andere woorden : Tijdens een uitgelokte arbeid wordt het kind gedood door een dokter, voor het uit de moederschoot getrokken wordt.  Het woordgebruik is hier heel betekenisvol : Men zegt niet : Een mensenleven is ten dode gedoemd, nee, men spreekt van een “slechte zwangerschap” en men bevestigt dat de beste oplossing voor iedereen is “deze af te breken en een andere te verwekken”.

Mensen uit de omgeving van het koppel begonnen vurig te bidden opdat dit kindje, schepsel van God, zou mogen leven.

Dag “D” naderde voor de moeder om haar kind te laten sterven.  Onze vrienden belden haar de avond voordien op. Er was niets veranderd. Het koppel was vastbesloten de zwangerschap te onderbreken en de moeder zou zich ’s anderendaags om 7 uur aanmelden in het ziekenhuis. Onze vrienden baden nog meer, met veel droefheid in hun hart.

Ze hebben echter niet tevergeefs gebeden. ‘s Anderendaags, om 3 uur in de morgen, heeft de moeder plots aanhoudende weeën en in minder dan één uur bevalt ze thuis, voor ze naar het ziekenhuis kan vervoerd worden. De kleine heeft het goed idee gehad spontaan geboren te worden enkele uren voor zijn executie !

In het hospitaal vindt onze cardioloog de ouders terug, ontdaan en overstuur.  Ze houden het kindje in hun armen en slaan zich op het hoofd : “Wij zijn crimineel !  Gisteren nog hebben we zelf zijn executie getekend … We gingen dat klein wezentje doden !  We zijn het niet waard zijn ouders te zijn !  Dokter, alstublieft, doe alles om hem te redden !” En ze omhelzen het met veel tederheid.

Ouders, is uw kindje niet hetzelfde in of buiten de moederschoot ?   Waarom was dit zieke baby’tje, toen het nog verborgen was in de schoot van zijn moeder, ongewenst en veroordeeld, terwijl er, eens zichtbaar geworden, alles moest gedaan worden om het te beschermen en te redden ?   Moeten we wachten om ons kind met onze ogen te zien en met onze handen aan te raken, om ons er rekenschap van te geven dat het een schat is, een schepsel van God dat het leven waard is ?

Dit kind heeft een strik kunnen spannen voor de strikkenspanners. Het werd geopereerd en is nu in goede gezondheid.  Met zijn trisomie 21 behoort het tot hen die, te midden van onze gejaagde en materialistische wereld, knipperen als tekens.  Laten we hen niet verwerpen !  Ze herinneren er ons aan dat het menselijk hart en zijn immense mogelijkheid tot liefde belangrijker zijn dan alles en dat, op de laatste dag, het de onschuld van de kinderen zal zijn, die alle vernielende Goliath’s zal overwinnen, die mijnen leggen in onze droevige doodscultuur. “Hij, die een van deze kleinen in mijn Naam opneemt, neemt Mijzelf op” zegt Jezus. (Lc.9.48)

Het kind en zijn moeder. 

Naar de nieuwsbrief van Zuster Emmanuel,

15 oktober 2010

Een Italiaantje van 2 jaar is met zijn ouders, onze vrienden, in ons huis  een week komen doorbrengen. Een detail in zijn doen was voor mij een les over wat de H. Maagd hier in Medjugorje doet voor haar kinderen, en voor ieder van ons in het bijzonder.

De kleine Francesco begint maar juist te spreken en er is een geoefend oor nodig om te verstaan wat hij zegt  (wat hem niet belet, zoals elke goede Italiaan, veel, heel veel te praten !)

Zijn moeder is dikwijls bij hem, en welke bezigheid er ook maar aan de gang is  (maaltijd, toilet, wandeling, verschillende gesprekken, enz…), herhaalt de kleine alle 2 minuten : “Mamma !”  En de moeder, zo dikwijls ze geroepen wordt, antwoordt met zachtheid : “Amore” (Liefje). En Francisco, getroost door dit uiterst geruststellend antwoord, gaat in vrede verder met zijn bezigheid tot hij opnieuw zijn oproep herhaalt, zo vaak als zijn hart het hem dicteert.

Ziedaar een prachtig voorbeeld van het voortdurend gebed, met het hart, zoals de H. Maagd het ons vraagt in haar boodschappen ! Het gaat er niet om, om mooie zinnen te maken of lange gebeden, maar enkel om “verbonden” te zijn met de moederlijke en onfeilbare aanwezigheid van Maria bij ons en haar kleine tekenen te geven van verbondenheid. Nog voor het kan redeneren, weet het kind intuïtief dat het een moeder heeft en dat deze hem bemint. Hij is gelukkig om 1000 maal per dag dit woord te horen “Liefje”, alsof het er zich mee voedt, zich er elk moment wat meer mee verzadigt. Deze liefde vult hem telkens met een nieuwe dosis vrede en bouwt zijn diepste wezen op in de harmonie, die de Schepper hem gegeven heeft.  Zo voedt ook de Moeder Gods, onze Moeder, ons druppel na druppel met haar moedermelk, als we haar met gans ons hart verwelkomen en met haar leven. Zo herstelt ze onze diepste identiteit, die zo dikwijls gekwetst is, en laat ze ons toe te groeien in harmonie.

Dank u, kleine Francesco ! Als ge groot zult zijn, bewaar dan deze goede gewoonte ! Blijf dikwijls “Mamma !” herhalen, want uw Moeder in de Hemel heeft prachtige schatten voor u en ze droomt er van om ze u te schenken !  Ze zal uw oproepen nooit beu worden, ze zal steeds aan u gehecht zijn en zal weten uw fundamentele honger naar liefde te stillen, uw levensdorst naar liefde. 

Maria zoekt duizenden kleine Francesco’s. Ze heeft hen nodig om onze wereld te genezen van de leegte en om aan ieder van haar kinderen te zeggen : “Nee, ge zijt geen wees, ik ben er !”

Vicka – De terugkeer !  

Bron : Nieuwsbrief van Zuster Emmanuel

December 2010

Na twee jaar afwezigheid omwille van haar gezondheidsproblemen, hebben we de laatste dagen het groot geluk Vicka terug te vinden, boordevol vreugde, en haar de boodschappen van Maria te horen verkondigen op haar trap. De bedevaarders, die gekomen waren voor het feest van de Onbevlekte Ontvangenis hebben haar inderdaad terug kunnen ontmoeten en genieten van haar lang zegeningsgebed.

Tijdens deze afwezigheid is ze echter niet werkloos gebleven !  Het lichamelijk en moreel lijden, dat ze geleden heeft en dat door God alleen gekend is, heeft ze geestdriftig geofferd voor ieder van ons. Op een dag had Gospa haar gezegd : “Zeer zeldzaam zijn de mensen, die de grote waarde van het lijden begrepen hebben, als het aan Jezus geofferd wordt !” 

Als bedevaarders haar vragen stellen, geeft ze soms als uitleg :  “Lijden kan niet uitgelegd worden. Lijden kan enkel in ons eigen hart worden beleefd. Als de Heer ons een lijden geeft, een kruis, dan is het echt een groot geschenk dat Hij ons geeft. Dikwijls denken we : “Hoe kan een ziekte nu een geschenk zijn ?”  Het is nochtans een groot geschenk !  Alleen God weet waarom hij dit geschenk geeft, en waarom hij het op een bepaald moment weer wegneemt.  Wij zijn echter vrij om te beslissen : Ben ik bereid dit geschenk te aanvaarden ?   Er zijn veel soorten lijden : Er is lijden dat God zelf geeft en lijden dat we onszelf aandoen. Ze hebben niet dezelfde waarde.

Als je blijft glimlachten, ondanks het lijden, dan is het omdat je het hebt aanvaard en dat je volledig aan God toebehoort. Daarna merk je zelfs het lijden niet meer, maar je voelt vreugde. Vermits je lijdt met vreugde, is er geen spanning meer. Deze vreugde komt echter niet van buiten uit, ze komt van uit uw binnenste, uit uw hart. Ik voel zo’n een sterke vreugde dat ik meer wil doen voor de H. Maagd”.

Waarom ?

In die tijd vernam ze dat de man die haar vanuit de kerk had helpen ontsnappen, door woedende Hutu’s was vermoord toen ze dit ontdekten. Ook zijn twee zoons moesten het met de dood bekopen. “Ik vroeg God: ‘Waarom ben ík niet gedood. Waarom leef ik nog? Vanaf nu ga ik nooit meer naar de kerk. U hebt beloofd dat als we Uw Naam aanroepen, we veilig zijn. Maar uitgerekend in de kerk is mijn familie vermoord, en de man die mij hielp, is ook gedood. Ik ga nooit meer naar een kerk!’ Ik was verschrikkelijk boos op God, omdat Hij dit had laten gebeuren.”

Tot 1996 bleef ze in Burundi, als dochter te gast bij de koninklijke familie. “Ze waren zo ontzettend goed voor me; waar had ik dat aan verdiend? Maar in 1996, toen de Tutsi’s weer aan de macht waren, wilde ik terug naar Rwanda. Niets is zo goed als je eigen land.”

Visum

Toen het in 1998 opnieuw onrustig werd, moest ze Rwanda weer verlaten. Ze probeerde een visum voor Amerika te krijgen, waar haar vader, opa en andere familieleden inmiddels woonden, maar dit werd haar geweigerd. Tevergeefse visumaanvragen naar andere landen volgden. Uiteindelijk kwam ze in Nederland terecht. Na een tijdlang in een asielzoekerscentrum in Roermond te hebben gewoond en na een stoomcursus Nederlands, kreeg ze een eigen kamer in een huis in Amsterdam, dat ze met drie andere vrouwen deelde. Haar woede tegenover God was inmiddels wat bekoeld. Ze beloofde zelfs dat ze Hem opnieuw zou zoeken, nu ze zag dat Hij voortdurend voor haar zorgde.

Het bleef niet bij een belofte. Op een zondagochtend bezocht ze voor het eerst sinds jaren weer een kerk. “De banken leken precies op die waar ik onder had gelegen in de Santa Familia. Ik barstte in huilen uit en ben er nooit meer heen gegaan.”

De weken daarna bleef ze op zondag thuis, en vroeg ze God haar een geschikte gemeente te laten vinden. Toen herinnerde ze zich dat iemand eens tegen haar had gezegd dat ze op zoek moest gaan naar Crossroads International Church. “Deze evangelische gemeente bleek samen te komen in een schoolgebouw; iedereen die gelooft, is er welkom. Ik blijf daar de rest van mijn leven,” zegt ze blij. Dankzij gesprekken met een goede vriend, een Nederlander die ze daar ontmoette, leerde ze haar relatie met God verder te herstellen én te verdiepen. In 2004 liet ze zich dopen.

Met hulp van Stichting voor Vluchteling-Studenten UAF studeert Joss momenteel Communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit. Ondertussen is ze ook druk bezig voor de door haar opgerichte stichting Bon Berger (‘Goede Herder’), om weeskinderen en weduwen uit Rwanda te helpen. “Ik weet wat het is om familie te verliezen,” zegt ze. “Met dit project kan ik anderen ondersteunen; dat maakt me gelukkig. Ik zie nu dat God me heeft laten overleven met een doel. Nadat al mijn dromen gebroken waren, gaf hij me deze droom.”

Kerst

Komende Kerst hoopt ze samen met haar vader, opa en andere overgebleven familieleden in de Verenigde Staten te vieren. Dat doet ze sinds 2006, toen ze haar Nederlandse paspoort kreeg. “Deze periode is altijd heel bijzonder voor mij,” zegt ze. “Ik ben op 21 december geboren, en kort daarna denken we eraan dat Jezus is geboren. Hij is Gods Geschenk aan ons; dat mogen we vieren! Zoveel mensen weten het niet; het Goede Nieuws moet méér worden doorgegeven, juist rond Kerst. We moeten het verkondigen op de straten, en van Hem zingen. Als de mensen geloven dat de Heer Jezus voor ons is gekomen, gestorven en opgestaan, zal er vrede komen. Dat is mijn kerstboodschap.”

Einde

Gods stem

Opnieuw worden haar ogen vochtig. “Ik smeekte God: ‘Als U er écht bent... ik wil niet dat deze man mij verkracht!’ Toen hoorde ik opnieuw een stem, Gods stem: ‘Joss, jou zal niets overkomen’ – hetzelfde wat mijn moeder had gezegd voor ze stierf.”

De man ging wat water voor haar halen, en vroeg haar vlug na te denken over de vraag waar hij haar naartoe kon brengen. Want hier kon ze niet blijven. “Toen hij terugkwam, vroeg ik hem of hij me naar de ambassade van Luxemburg wilde brengen. ‘Ik moet de ambassadeur eerst vertellen dat ik jou erheen wil brengen,’ antwoordde hij. ‘Lukt dat, dan kom ik later terug om je te halen.’”

Ondanks het gevaar van patrouillerende Hutusoldaten, die de weg tussen de Santa Familia en de ambassade bewaakten, slaagden ze erin veilig bij de ambassade te komen. “De ambassadeur was blij me te zien en zei dat ik kon douchen, maar ik wilde mijn moeders bloed bij me houden. Hij gaf me andere kleren, en vertelde dat ik hier moest blijven omdat het veel te gevaarlijk was. Iedereen kan onmiddellijk zien dat ik een Tutsi ben, en ze kenden mijn familie.”

Wegblokkades

Een poging om haar met de auto van de ambassade naar de grens met Burundi te brengen, liep stuk op wegversperringen. Koortsachtig dacht de ambassadeur na over een andere mogelijkheid om Joss het land uit te krijgen. Die nacht kwamen er Hutu’s met kapmessen bij het hek. “We weten dat iemand zich hier verbergt!” schreeuwden ze – iemand had Joss verraden. De ambassadeur liep direct naar haar toe en zei: “Als je hoort dat ze komen, spring dan uit het raam en vlucht naar de ambassade van Burundi.”

Als Joss haar ogen sluit, ziet ze de hoge muur weer voor zich die de beide ambassades van elkaar scheidden. “Misschien heeft God me eroverheen getild,” peinst ze. “Ik weet het niet. Zelf zou ik er nooit overheen zijn gekomen, zo hoog was deze muur. Maar het lukte, en zo kwam ik in de ambassade van Burundi. Daar heb ik me twee dagen schuilgehouden.”
De ambassadeur van Burundi bezorgde haar snel een paspoort met een nieuwe identiteit. “Je vliegt als mijn secretaresse mee naar Burundi,” zei hij. Dit plan slaagde. “Hij bracht mij naar de koninklijke familie van dat land,” blikt Joss terug. “Daar vroeg men mij wat er precies met me was gebeurd, maar ik kon niet praten. Ik verkeerde in een shock. Na een maand hadden ze van anderen gehoord wat er met mijn familie was gebeurd, en vroegen ze er niet meer naar.”

Wordt vervolgd …

Kapmessen

Joss slikt als ze terugdenkt aan die inktzwarte dag. Woorden komen langzaam. “Mijn moeder had een rozenkrans; ze was aan het bidden. ‘Maak die rozenkrans kapot!’ schreeuwden ze . ‘Nee, dat kan ik niet,’ antwoordde ze. Daarop schoot een soldaat haar in de voet.”
Het was onduidelijk wat er verder zou gebeuren. Joss’ moeder had nog de tegenwoordigheid van geest om tegen haar dochter te zeggen dat zij snel onder de kerkbank moest kruipen, waar zij, Joss’ verloofde en de anderen op zaten. “Er zal je niets gebeuren,” voegde ze er nog aan toe.

Even later kwamen de soldaten weer bij hen. “Jullie kunnen kiezen hoe je wilt sterven,” zeiden ze. “Als je goed wilt sterven, met het geweer, dan zul je moeten betalen. Anders gebruiken we deze kapmessen.” Joss’ moeder gaf de soldaten geld voor haar hele familie.

Tranen

“Hun bloed droop op mij neer toen het schieten begon,” gaat Joss zachtjes verder. Ze was 25 jaar oud, destijds. “Anderen in de kerk werden eveneens met geweren of met kapmessen gedood. Ik had het gevoel alsof ik zelf ook stierf. Vanonder de kerkbank smeekte ik God: ‘Laten ze mij ook doden!’ Maar mijn mond kon niet open.”

Met de herinneringen beginnen de tranen te stromen. “Sorry,” zegt ze, terwijl ze een zakdoek langs haar ogen haalt. De tranen zijn weg, de emoties blijven. “Iedereen in de kerk werd vermoord; ik dacht dat ik de enige overlevende was.”

Drie dagen lang bleef Joss in de kerk, en durfde zich nauwelijks te bewegen. Op een avond sloop een man de kerk in, op zoek naar geld van de slachtoffers. “Hij had een mand bij zich, met veel geld erin, en een geweer en een mes. Hij onderzocht ook mij, terwijl ik op de grond lag. Ik bewoog me en vroeg: ‘Dood me, alsjeblieft!’ Hij zei verbaasd: ‘Leef jij nog?’ Hij herkende me, omdat we in dezelfde plaats waren opgegroeid. ‘Nee, ik dood je niet. Dat kan ik niet.’ ‘Waarom niet?’ ‘Omdat ze jouw familie al hebben vermoord.’” Opeens greep de angst haar bij de keel: “Wilde hij me soms verkrachten?”

Wordt vervolgd …

‘Waarom ben ík niet gedood?'

Joss overleefde Rwandese genocide (door Gert-Jan Schaap)

Bronnen : www.eo.nl

www.bonberger.org

Nooit, nooit zou ze nog één voet in de kerk zetten. In 1994 vermoordden Hutu-extremisten haar moeder, verloofde en andere familieleden in de kerk. Zijzelf lag verstopt onder de bank waarop zij zaten, toen kogels het godshuis in een doodskist veranderden. Hoewel ze een deel van haar familie verloor, hervond de Rwandese Joss Umuganwa (39) uiteindelijk haar geloof.

“De Tutsi’s heersen over ons. Zij willen macht. Die kakkerlakken laten ons werken als slaven, ze pikken alle rijkdom in. Richt wegversperringen op, laat de hoofden van de Tutsi’s achter aan de kant van de weg!”

In haat gedrenkte radioboodschappen zoals deze, uitgezonden door extremistische Hutu’s, waren jarenlang de opmaat naar de Rwandese genocide van 1994. In honderd dagen verloren mogelijk een miljoen mensen – voornamelijk Tutsi’s, maar ook gematigde Hutu’s – het leven. Joss ontkwam ternauwernood aan de massaslachting.

Zwanger

Ze groeide op zonder vader. “Ik wist dat hij elders leefde. In 1963, toen er oorlog uitbrak in Rwanda, wilden ze hem en mijn grootvader – die destijds koning van Rwanda was – doden. Ze vluchtten daarom naar Kenia. Mijn moeder nam haar kinderen één voor één mee naar mijn vader. Ze wilde ook weg. Toen ze haar laatste zoontje in veiligheid had gebracht, keerde ze terug naar Rwanda om ons huis te verkopen. Ze was toen zwanger van mij. Maar haar paspoort werd afgepakt, zodat ze niet kon vluchten. Dus ik ben in Rwanda geboren en groeide op met mijn moeder en mijn oma, terwijl de rest van ons gezin in Kenia woonde.”
Toen in 1994 plotseling de hel in Rwanda losbarstte en de klopjacht op alle Tutsi’s geopend was, vluchtten Joss, haar verloofde en haar andere familieleden naar de Santa Familia, de grootste kerk in Rwanda. “Anderen zeiden dat we daar veilig waren; men wilde ons echter op één plek samendrijven. We dachten dat niemand ons in de kerk zou doden. Maar toen kwamen de Hutu-soldaten.”

Wordt vervolgd …

Wij zijn geen koeien

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

15 september 2010

www.rk-bergeijk.nl

Vorige week kwam hier in Luyksgestel een cameraploeg van de Vlaamse zender VT4 op bezoek voor een interview. Ik heb al meer interviews gedaan. Een vraag die je dikwijls krijgt is: Hoe wordt iemand pastoor? Die vraag kreeg ik dit keer ook weer. Ik heb daar als antwoord op gegeven: “Iedere mens stelt zich in zijn leven wel eens de vraag: Wat moet ik met mijn leven doen. We zijn geen koeien, koeien lopen achter mekaar aan, maar mensen hebben elk een unieke roeping. Wel, ik voelde in mijn hart dat priester worden iets voor mij was”. Als ik voor jongeren spreek, dan is dat iets wat ik hen altijd voorhoud: je hoeft niet te doen wat al de rest van je vrienden doen, je hoeft jezelf niet te kopiëren, je bent uniek, God heeft een unieke weg met jou. Nu is het wel zo dat de meeste levenswegen wel ongeveer hetzelfde zullen verlopen. De meeste mensen zullen wel geroepen zijn tot een gezin en als dat je roeping is, dan word je daar zeker gelukkig in. Maar niet iedereen is tot het huwelijk geroepen. Voor sommigen heeft God een andere weg.

Toen ik vorige week weer naar Kortemark ging om les te geven, was daar ook het blijde nieuws dat er een jongere van 19 was ingetreden bij de Zusters van Liefde. Deze week stond in Het Nieuwsblad een mooi interview met haar. Als je dat leest, dan zie je ook dat zij er aanvankelijk helemaal niet aan had gedacht om naar het klooster te gaan en religieuze te worden. Als je ziet wat ze over haar vroegere leven schrijft: “Ik was rebels en zelfs een beetje onhandelbaar. Ik had een vriendje en slechte vrienden. Ik rookte en durfde voor ik 's ochtends naar school trok al alcohol te drinken. Ik was op het slechte pad, dat kun je wel zeggen. En ik had conflicten: met mijn ouders, met mijn leerkrachten.” En dan toch komt er in haar leven een moment waarop duidelijk wordt wat God met haar wil. Ik vind het mooi hoe ze zegt: “No way”. En toch gaat ze inzien dat het toch die weg is die haar gelukkig zal maken.

In ons seminarie zijn er vorige week zes jongens en mannen aan hun priesteropleiding begonnen. Een aantal van hun levenswegen lieten een tijd geleden niet voorzien dat ze aan een priesteropleiding zouden beginnen. Toch drong dat op een moment toch in hun hart en gedachten door: laat je oude leven achter want de Heer wil dat ik een andere weg ga.

Het hoeft niet altijd een klooster- of priesterroeping te zijn. Enkele weken geleden heb ik nog een huwelijk ingezegend van twee mensen die eigenlijk al een hele weg met andere partners achter de rug hadden. Ze vertelden me openlijk dat ze bij die anderen niet het gevoel hadden als wat ze nu hadden, het gevoel van “dit is de mens die God voor mij bedoeld heeft”. In de huwelijksliturgie lieten ze dat in de gekozen lezingen ook heel duidelijk naar voren komen.

“Wij zijn geen koeien, koeien lopen achter mekaar aan, maar mensen hebben elk een unieke roeping”.

Is het voor mij duidelijk dat God wil wat ik nu met mijn leven doe?

De eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat er zich in de afgelopen weken ook enkele mensen hebben uitgeschreven uit de Kerk. Het is natuurlijk iets wat ik betreur dat iemand als gedoopte de band met de Kerk doorknipt. Anderzijds zijn het niet echt mensen die je verliest want ze waren in werkelijkheid al lang weg… In de afgelopen weken sprak ik daar met verschillende andere priesters over, ook zij hadden – door de media-aandacht – verschillende uitschrijvingen. Het beeld van die uitschrijvers is meestal het zelfde: het zijn mensen die ooit zijn gedoopt maar nooit meer in de kerk komen, geen kerkbijdrage betalen, veelal hun kinderen niet lieten dopen. Het zijn “papieren leden” die je nooit ziet, zelfs niet wanneer ze dood gaan, want dan worden ze recht naar het crematorium gebracht. Een van die uitschrijvers lichtte me toe dat hij ooit gedoopt was maar al jaren atheïst was en nu toch de band wilde doorknippen.

De Kerk is heilig. Waarom ? De Catechismus ( nr. 867) zegt het ons: “De allerheiligste God is haar grondlegger; Christus, haar bruidegom, heeft zich voor haar overgeleverd om haar te heiligen; de Geest van heiligheid bezielt haar”. Ze voegt daar onmiddellijk aan toe: “Ook al heeft zij zondaars in haar midden, toch is zij, bestaande uit zondaars, zonder zonde. In de heiligen schittert haar heiligheid, in Maria is zij reeds de volmaakt heilige”. Kijk niet naar die enkelen uit onze Kerk die grote fouten maakten, laat ons kijken naar het vele goede. Wat in onze tijd gebeurt is erg maar de kerkgeschiedenis door zijn er kerkmensen die fouten maakten. Toch bleef de Kerk bestaan, bleef ze groeien. Dat zal ook nu zijn, daar geloof ik oprecht in. Met Petrus in het evangelie zeg ik: “Heer, naar Wie zouden wij gaan, U spreekt woorden die eeuwig leven geven. (Joh. 6,68)

Einde

Ondanks alles

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

4 mei 2010

www.rk-bergeijk.nl

In de krant van afgelopen woensdag stond een kort artikeltje met als titel “Toch meer katholieken”. De tekst daarbij luidde: “Ondanks alle pedofiliezaken is het aantal katholieken vorig jaar licht gestegen tot 1,166 miljard gelovigen wereldwijd. Dat zijn er 19 miljoen meer dan in 2008, meldt Kerknet. 17,40% van de wereldbevolking is nu katholiek. Bijna de helft (49,4%) leeft in Noord- en Zuid-Amerika, 24,31% in Europa. Tussen 2000 en 2008 steeg het aantal bisschoppen van 4541 tot 5002, het aantal priesters van 405178 tot 409166”.

Van de berichtgeving in sommige kranten, zou je soms de indruk kunnen krijgen dat de laatste katholieken de Kerk aan het verlaten zijn. Grotere leugens bestaan er niet. De Kerk blijft groeien, wereldwijd maar ook bij ons. Op dit ogenblik bereid ik weer een aantal mensen voor die rooms-katholiek willen worden. Het is heel mooi om de verhalen van hen te horen hoe ze bij onze Kerk terecht zijn komen. Je ziet twee richtingen waar men vandaag komt. Of men is nooit gedoopt en heeft van thuis geen geloof meegekregen en men ontdekt vroeg of laat een leegte, men krijgt het gevoel dat er meer is, men gaat op zoek en men komt uit bij Jezus Christus en de Kerk. Enkelen komen over uit het protestantisme, men voelt aan dat de Waarheid toch ten volle in de Rooms-Katholieke Kerk aanwezig is… Dat nieuwe leven in de Kerk maakt me als priester ook blij en gelukkig en het traject wat ik met die mensen afleg verdiept ook mijn eigen geloof en versterkt mijn band met Jezus Christus en de Kerk Wiens priester ik ben.

Wordt vervolgd …

In onze Kerk kan men op 2 manieren gedoopt worden: door onderdompeling en door begieting met water. De meesten in onze streken kiezen voor begieting. De bedienaar giet water over het hoofd, noemt daarbij de voornaam of de doopnamen en zegt: “Ik doop u in de Naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest”. We brengen in praktijk wat Jezus als opdracht gaf aan Zijn leerlingen vlak voor Zijn Hemelvaart waar Hij zei: “Ga, en maak alle volkeren tot leerling; doop hen in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest, en leer hun alles onderhouden wat Ik jullie geboden heb. Weet wel, Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld.”

Na de doop zalft de bedienaar op de kruin van het hoofd met Chrisma, de sterkende olie in de Kerk. Zoals de koningen eens op het hoofd werden gezalfd, zo bidden we bij de zalving dat het kind altijd sterk mag staan in het geloof. Het kind hoort nu bij het volk van God en is voor altijd lidmaat van Christus die gezalfd is tot priester, koning en profeet.

We hangen een wit kleed rond de dopeling. Het kind is met Christus bekleed. Het mag altijd trouw blijven aan Christus, aan het geloof van het doopsel.

We steken een doopkaars aan de Paaskaars aan. Jezus Christus is nu het Licht voor het leven van dit kind. Het kind mag altijd blijven leven in Christus’Licht en in het geloof volharden.

Zoals de Heer doven, blinden en stommen aanraakte, zo raakt de bedienaar mond, oren en ogen aan en bidt dat het kind hoort, ziet en spreekt; dat het oog krijgt voor Gods Wonderdaden en met geloof luistert naar Gods Woord.

We bidden samen het Onze Vader, het gebed van de Heer. Bidden, de ouders zullen het ook aan het kind leren.

De bedienaar spreekt een zegen uit over vader en moeder. God mag hen sterken in hun taak om aan hun kind het geloof door te geven. Alle aanwezigen worden gezegend opdat ze mogen getuigen van hun christen-zijn.

Meestal gaat men op het einde van de doopplechtigheid naar de plaats in de kerk met een beeltenis van Moeder Maria. We bidden om de voorspraak van Jezus’ Moeder die Hij op het Kruis heeft gegeven als moeder van alle christenen.

Einde

Er wordt altijd een stukje uit de H. Schrift voorgelezen. Ik laat meestal het stukje voorlezen van de doop van Jezus in de Jordaan. Wat daar gebeurde, gebeurt ook aan ons: toen Jezus werd gedoopt door Johannes de Doper ging de Hemel open, Gods Geest daalde neer, God sprak: “Jij bent Mijn Zoon, Mijn Veelgeliefde”.

We bidden enkele voorbeden, korte gebeden met dingen er in die ons het meeste bezig houden. Het kind mag groeien in zijn band met Jezus Christus en de Kerk. We aanroepen ook enkele heiligen, ze mogen in de Hemel bij God bidden voor het kind en voor allen die het kind begeleiden op de levensweg.

We strekken de hand uit boven het kind. We bidden dat elke boze geest van dit kind mag wijken en dat de Heilige Geest bezit mag nemen van dit kind. Gods sterke Hand mag dit kind beschermen. Het kind mag ervaren dat God Zijn Reddende Hand nooit terugtrekt, het mag altijd leven onder de Hoede van de beschermende Hand van God.

Als teken van bescherming door de Heilige Geest wordt het kind met de olie van de doopleerlingen, de beschermende olie van de Kerk.

We zegenen doopwater. Door het begieten met dit water zal het kind aangenomen kind van God worden; zal de erfzonde, de eeuwige dood, worden afgewassen; zal het Eeuwig Leven ontvangen.

Voor het eigenlijke doopsel wordt toegediend, stelt de bedienaar enkele vragen aan de ouders en peter en meter. Ze vernieuwen hun eigen doopbeloften, ze bevestigen opnieuw dat ze kiezen voor God en het goede en willen afzien tegen alle kwaad. Ze spreken uit dat ze geloven in God die is Vader, Zoon en Heilige Geest.

Wordt vervolgd …

Wat gebeurt er bij een doop en waarom ?

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

8 juni 2010

www.rk-bergeijk.nl

Jonge ouders vragen om hun kind dopen. Ze zijn zelf christen, ze leven zelf verbonden met Jezus Christus en de Kerk en ze willen die verbondenheid ook aan hun pasgeboren kind doorgeven. Jezus zegt ons in het Evangelie: “Laat de kinderen toch bij Mij komen en houdt ze niet tegen”. Met de doop willen ouders daar een concrete stap mee zetten.

Bij enkele dingen die in de doopplechtigheid gebeuren, wil ik even stilstaan.

Aan het begin van de doopviering geeft de priester of de diaken het kind een kruisje. Jezus is voor onze zonden gestorven aan het Kruis, door de kruisdood zijn wij verlost. Het kind wordt opgenomen in de gemeenschap van de Gekruisigde en Verrezen Heer, de Kerk. Dat geven van een kruisje is daar een teken van. Vader, moeder, peter en meter geven aan het kind een kruisje als teken van welkom in de Kerk.

Een doop is altijd een gemeenschapsgebeuren. De doop wordt gevierd te midden van andere gedoopten. Er is een priester of een diaken die de doop bediend. Vader en moeder zijn er. Meestal is er ook een peter en meter, een andere gedoopte man en vrouw die samen met vader en moeder het geloof uitspreken waarin het kind zal worden gedoopt. Peter en meter staan samen met de ouders garant voor de geloofsopvoeding van het kind.

Wordt vervolgd …