Het leven zoals het is, niet meer maar ook niet minder
22-08-2007
De vervuiler betaalt
We leven nu eenmaal in een wegwerpmaatschappij en onze afvalberg is daar een gevolg van. Steeds meer gemeentebesturen grijpen daarom terug naar de slogan 'de veruiler betaalt' en voeren het Diftar-systeem in. Volgens dat systeem betaal je het afval dat je aan de deur zet per kilo. Op het eerste zicht lijkt er natuurlijk niets mis met dit systeem. Toch zeker niet als je een vrolijke vrijgezel bent die in flatje woont. Voor jonge gezinnen is het echter een ander verhaal. Baby's zijn schattig, lief, guitig en hebben een grote aaibaarheidsfactor. We houden toch allemaal van die lieve kleine ukjes. Onze lokale politici vergeten echter (al dan niet bewust) dat kleine kindjes voor een hele boel volle luiers zorgen. Zo'n volle/vuile luier heeft toch al een redelijk gewicht. Een zware meerkost dus voor de gezinnen als ze hun afval per kilogram moeten betalen. Momenteel krijgen gezinnen met kinderen en ouderen met incontinentie extra vuilniszakken gratis. Bij de invoering van Diftar zullen deze categorieën een korting krijgen, hoor ik van politici. Verder wil men, toch zeker in mijn gemeente, het gebruik van herbruikbare luiers aanmoedigen door subsidies. Wat een nobel initiatief van onze bestuurders. Terug in de tijd, leve de 'pisdoeken'. Misschien kunnen ze eveneens het gebruik van paard en kar subsidiëren. Pampers hebben een zeer groot gebruiksgemak. Daarnaast hoeft het gebruik van wegwerpluiers niet te betekenen dat de afvalberg groter wordt. In Nederland is er een firma die luiers op een milieuvriendelijke manier recycleren. Het bedrijf Knowaste (http://www.knowaste.nl) herleidt de luiers tot papierpul, plastic, slib en afvalwater. Papierpulp en plastic worden teruggewonnen voor hergebruik, het slib wordt gecomposteerd en het water wordt biologisch gezuiverd Ik vrees dat men onder het mom van milieuvriendelijkheid stiekem extra inkomsten wil aanboren. Wie is er nu tegen het milieu? Toch niemand. Het is een mooi excuus om de belastingen te verhogen zonder het kind bij naam te noemen. We kunnen wel eens zuchten maar uiteindelijk betalen we toch maar weer de rekening. En onze kinderen, die blijven we even graag zien natuurlijk. Al zouden we hen een iets propere wereld kunnen geven als onze leiders de luiers recycleren.
Mijn kleine stadstuintje is mijn oase van rust en stilte. Hier kan ik, weliswaar op kleine schaal, mijn groene vingers tonen. Hoewel er geen groot boer of tuinder aan mij is verlorengegaan, kan ik toch genieten van het werk in mijn hofke. Mijn familie (die nog echt op den buiten leven) noemen me soms smalend 'betonboer'. Een scheld/koosnaam die ik tot voor kort lijdzaam onderging.
Niet zo heel lang geleden ontbrak er nog iets in mijn groene stadslongblaasje. Er was een totaal gebrek aan privacy. En laat dat nu net een van mijn basisbehoeften zijn. Twee gemetselde muren scheiden mijn trotse landerijen (kuch, kuch) van de buren. Achteraan kon de achterbuur nog binnengluren. Voor hem geen probleem want als je mijn tuin vergelijkt met België dan is zijn lapje grond vergelijkbaar met de Verenigde Staten.
Hoewel ik mijn buurman een uiterst sympathiek en beminnelijk man vind, besloot ik om mijn kostbare lap teelaarde verder te omwallen. Een houten tuinafsluiting, zoals je tegenwoordig zo vaak ziet, was voor mij geen optie. Nog een gemetselde muur vond ik financieel niet zo aantrekkelijk.
Tot zover dus mijn plannen mijn tuintje af te schermen van nieuwsgierige blikken. Want een betonnen wal, zoals er in onze buurt wel meer staan, dat zag ik niet zitten. Men mag mij dan al lachend betonboer noemen, maar zo'n lelijke betonnen constructie wil niet, zelfs niet als ik ze gratis krijg. Maar dat was buiten mijn schoonfamilie gerekend. Aangezien ze ook in de stad wonen, zijn het ook betonboeren. En in tegenstelling tot een uitgeweken plattelandsmus zoals ik, zijn zij beter op de hoogte van bepaalde zaken. Zo maakte ik dus kennis met sierbeton.
Mijn verbazing was groot. Beton kan dus wel mooi zijn. Uit de verschillende keuzemogelijkheden, koos ik een zandkleurige wal met aangepast motief. Op die manier verkreeg ik eindelijk mijn felbegeerde privacy. Daarom durf ik met veel fierheid zeggen dat ik een betonboer ben in hart en nieren.
Zoals zand door een zandloper, zo verglijden de dagen van ons leven. Nee, dit is geen citaat van een geleerde filosoof, maar de openingszin van een Amerikaanse soap die je momenteel kan bekijken op VIJFtv. En hoewel het bekijken van soaps eerder een passieve, ontspannende gebeurtenis is, heeft die zin me toch aan het denken gezet. Meer bepaald over de vergankelijkheid van het leven en het feit dat we er met volle teugen van moeten genieten.
Nu moet ik eerlijk gezegd toegeven dat ik al een levensgenieter ben. Stille getuige daarvan is mijn buikomtrek. Lekker eten en drinken laat ik me smaken. In mijn kleine keldertje staan verschillende flessen gefermenteerd druivensap broederlijk naast enkele bakken gerstenat (artisanaal gebrouwen door monniken). Op dat vlak geniet ik dus al voldoende.
Het is trouwens niet mijn bedoeling om nog bourgondischer te leven (Dat versnelt enkel het verglijden van het zand). Gewoon genieten zonder pretentie, dat ga ik doen.
geen citaat van een geleerde filosoof, maar de openingszin van een Amerikaanse soap die je momenteel kan bekijken op VIJFtv. En hoewel het bekijken van soaps eerder een passieve, ontspannende gebeurtenis is, heeft die zin me toch aan het denken gezet. Meer bepaald over de vergankelijkheid van het leven en het feit dat we er met volle teugen van moeten genieten.
