Vandaag is het Teacher’s Day, een jaarlijks evenement waarbij de leerlingen hun respect betuigen aan de leraarkrachten. De hele voormiddag wordt hieraan besteed. Na de normale ochtendceremonie verzamelen alle 1300 leerlingen in de grote hall, waar ze op de grond gaan zitten. Het valt weer op dat er veel meer meisjes dan jongens zijn, ik schat zowat twee op drie. Vervolgens gaan de leerkrachten in een lange dubbele rij naar binnen en nemen plaats op stoelen op het podium. En ik ben één van die leerkrachten J. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er volgt nu een ritueel waarbij per jaar de vertegenwoordigers van de klassen van dat jaar op het podium komen om hun bloemstuk aan de klastitularissen te overhandigen. Wanneer hun klas aan de beurt is gaan de klastitularissen op de eerste rij zitten. De leerlingen schuifelen op hun knieën tot bij de leerkracht aan wie ze het bloemstuk moeten geven. Wanneer iedereen op z’n plaats is buigen de leerlingen voorover tot hun voorhoofd de grond raakt en geven daarna het bloemstuk af. Ik mag twee keer mee op de eerste rij gaan zitten om ook een bloemstuk in ontvangst te nemen: een keer met Mr. Suwan en een keer met Mrs. Jintana. Het aannemen van het bloemstuk is symbolisch, want direct daarna geven we het af en wordt het op een lange tafel voor het podium bij de rest gezet. Dit alles duurt zo’n anderhalf uur.

En ’t is nog niet gedaan… Alle leerkrachten gaan nu aan de linkerzijde van de hall op een stoel zitten. De leerlingen schuiven in rijen naar ons toe en geven elk een bloemetje af. Er zitten heel mooie “ringworsten” tussen gemaakt van jasmijnblaadjes (malii in het Thais). Het duurt zeker een uur voor iedereen de revue is gepasseerd. De voormiddag wordt afgesloten met de prijsuitreiking voor de beste bloemstukken per Mathayom en een opvoering van Thaise dans door vier leerlingen in traditionele klederdracht (onder regie van dansleraar Chuay). Bij het buitengaan komen nog twee meisjes naar Mrs. Jintana en mij om ons een extra bloem te geven.

’s Middags gaan we met de leerkrachten Engels eten in de cantine. Omdat het de voorlaatste keer is eet ik een portie laab en twee porties som-tam. Maandag gaat de broeksriem weer dicht ;-)

De hele namiddag geef ik weer les aan Mathayom 6/1. We doen de “word order game”, het spelletje dat ik een paar weken geleden heb gemaakt. Zelfs voor 6/1 is het qua niveau al hoog gegrepen, als ze er 50% van juist hebben zal ’t veel zijn. Maar je ziet toch opnieuw dat niveauverschil: het team met onder ander Fa, Fon en Arm heeft bijna alles juist en is meestal sneller dan de anderen. En ’t zijn ook echte strevertjes: wanneer ze klaar zijn met een zin zitten ze niet te wachten maar werken ze verder aan hun oefeningen J. Na elk spelletje mogen de leden van het winnende team een snoepje kiezen.

Om mijn allerlaatste les in Buached Wittaya in schoonheid af te sluiten leer ik hen “Old McDonald had a farm” zingen. Voor westerse leerlingen van het zesde middelbaar zou dit veel te kinderachtig zijn maar zij vinden het echt fantastisch. Ze zijn dolenthousiast en zingen mee uit volle borst.

Op het einde van de les willen ze nog foto’s met me nemen. Twee meisjes vegen het bord schoon en schrijven in ’t groot “We love Thomas”. Dan komen ze in groepjes rond mij staan om zich te laten fotograferen. Ik ben er toch wel een beetje van gepakt. Wanneer de meesten al weg zijn blijven er nog een stuk of tien hangen; ze vragen me of ik nog wat tijd heb. Ze brengen een stoel waarop ik moet gaan zitten en knielen allemaal voor me neer. Dan buigen ze voorover tot op de grond en geven me plechtig een hangertje van jasmijnblaadjes. Ik ben geen leraar van beroep maar ‘k zie dit in België toch niet zo gauw gebeuren. Efkes op de tanden bijten want ‘k ben hier serieus van onder de indruk.

Na schooltijd begin ik al wat op te ruimen in mijn kamer en ga een fles whisky halen als cadeau voor Mr. Suwan. Rond halfzeven rij ik dan naar het houten paviljoen dat over de schoolvijver is gebouwd; deze prachtige locatie hebben ze uitgekozen voor het afscheidsfeestje. Zoals gehoopt zijn alle leerkrachten uitgenodigd, niet enkel die van het English Department. Op de grond zijn rieten matten uitgespreid waarop groepjes mensen zitten te eten. We doen weer de “Djenghis Khan barbecue”: in het midden van elk groepje staat een stenen pot met gloeiende kolen waarop het vlees wordt gebakken en de groenten en noedels gekookt. Ze hebben ook voor een heuse karaoke-installatie gezorgd en Mr. G (de man van Mrs. Jintana) ontpopt zich tot een begenadigd zanger. Er wordt Westerse muziek gezongen – The Scorpions zijn hier nog steeds niet vergeten – maar ook Thaise, Lao en Khmer muziek. Mr. Panu is ongelooflijk in vorm, hij zingt en danst voordurend en schenkt me ook de hele tijd bier in. Spijtig dat hij vroeg weg moet naar zijn zwangere vrouw. Wanneer ik de batterij van mijn fototoestel wil bijladen valt het bakje op de grond en stuitert de batterij in de vijver! Kom dat tegen L. Gelukkig mag ik het toestel van Ms. Dokkoon gebruiken tot ik naar België vertrek. Mr. Nop (de directeur van de lagere school) en z’n vrouw zijn er ook bij en ze hebben cadeau’s voor me meegebracht: een zijden lendendoek voor mij en een decoratieve broeksriem voor mijn vrouw. Mr. Nop bindt me persoonlijk de doek aan, wat volgens Mrs. Kae een blijk van respect is. Ook Mrs. Sumana heeft iets meegebracht: een sacochke voor mijn vrouw. ’t Is niet duur maar het komt uit het hart, vertaalt Mrs. Kae. Weer een moeilijk momentje voor mij. Er wordt nog veel gedanst en gezongen, ik ontsnap er natuurlijk ook niet aan. Een stuk of vijf dames krijgen van mij een gratis swingles. Rond 23u is ‘t feestje afgelopen. Ik ga naar mijn kamer en begin al aan het klaarmaken van mijn bagage.