Mijn laatste zaterdag in Thailand: volgende week rond deze tijd moet ik al ergens boven Europa hangen. Ik heb afgesproken met Sak, de wiskundeleraar uit Lam Duan die ik bij mijn vorige bezoek aan Surin heb ontmoet. ’s Morgens brengt hij me naar OTOP, een winkel met handgemaakte producten op een plein waar ’s zaterdags ook een natuurmarktje wordt gehouden. Een wat oudere dame spreekt me aan in goed Engels: ze is lerares in een school in Surin en is op zoek naar een farang die volgende week een paar dagen les kan komen geven. Spijtig, maar ik ben al bezet. Bij OTOP is er een kleine tourist office waar ik eens informeer naar andere bezienswaardigheden, maar helaas: Surin heeft maar een handvol attracties en ik heb ze allemaal al gezien.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het wordt dus een namiddagje doelloos rondkuieren. Even heb ik eraan gedacht naar Ubon Ratchatani door te reizen – volgens de Lonely Planet een stad die het bezoeken waard is – maar de treinrit van drie uren heb ik er niet meer voor over. ’s Middags eten we noodles en daarna doden we de tijd met snuisteren in twee book centers (Arple en Muangchang), terwijl er buiten een zware regenbui voorbij trekt. Ik koop er een lading Engelse boekjes als afscheidscadeau voor de leerkrachten van het English Department. Tussendoor ga ik een uurtje mee met Mrs. Anyarin, die samen met haar nicht eventjes naar Surin afzakt om inkopen te doen in het winkelcentrum Surin Plaza. Meer tijd heeft ze niet, want dit weekend is er feest in de familie omdat haar broer begint aan zijn dienstperiode als monnik. Van iedere Thaise man wordt verwacht dat hij enkele weken of maanden van zijn leven als monnik doorbrengt.

Eigenlijk kon ik te voet naar Surin Plaza zijn geweest maar wanneer ik aan een voorbijganger de weg vraag zegt hij of zij steevast dat het te ver is om te voet te gaan. Als je ‘t aan een tuk-tuk chauffeur vraagt is het normaal dat hij dat zegt, maar ook gewone mensen die er geen belang bij hebben dat ik een taxi neem zeggen al snel dat iets niet op wandelafstand is. Onder het motto “Everywhere is walking distance when you have time” doe ik alles in Surin vanaf nu toch te voet.

’s Avonds loop ik nog eens over de grote overdekte markt waar ik maandag met Pu en Anyarin pad thai heb gegeten. Op sommige plaatsen hangt er een doordringende stank en zie ik de ratten tussen de kraampjes door kruipen. Voor m’n diner ga ik toch maar liever weer naar de avondmarkt. Het begint nu hard te waaien en een vijftal minuutjes later volgt er een heel plotse en keiharde stortregen. Het is alsof er ineens een gigantische emmer water over de markt wordt uitgekieperd, van de ene seconde op de andere. De bui stuurt m’n plannen in de war want ik wilde nog eens mosselen met ei en sojabonen eten, maar er is geen doorkomen meer aan. Het kraampje waar ik ben gaan schuilen heeft een paar tafeltjes onder een tentzeil waar je kan eten, dus is de keuze snel gemaakt. Een dik halfuur later is het weer droog.