Wanneer ik m’n broek wil aantrekken valt er een kleine pad uit m’n broekspijp. De grenzen worden alweer een tikkeltje verlegd…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is opnieuw een zwaarbewolkte dag. ’t Lijkt erop dat het regenseizoen nu echt van start is gegaan. De Thais zijn blij omdat het nu wat koeler is maar ik zie toch liever de zon, ondanks de hitte die erbij hoort. Maar ‘k mag niet klagen, de voorbije vijf weken is het qua regen al bij al goed meegevallen.

Vandaag krijg ik weer Mathayom 4/1 onder mijn hoede. Een groot deel van de tijd is Mr. Suwan erbij maar hij laat me m’n ding doen en komt niet te veel tussen. (Mr. Suwan is trouwens hoofd van het English Department geworden; het is een beurtrol, hij neemt de leiding over van Mrs. Jintana.) De leerlingen hebben gisteren een tekstje voorbereid over hun droomberoep en nu moeten ze om beurten naar voren komen om hun tekstje op te zeggen, mét micro dan nog wel. Ik gebruik dezelfde truuk als gisteren: wie naar voor komt verdient een punt voor zijn of haar team. Aan kandidaten geen gebrek! Bijna iedereen wil dokter of verpleegster worden. Een enkeling kiest voor leraar, architect, advocaat, politieman of -vrouw, soldaat. Het valt ook op dat hun ouders bijna allemaal landbouwers zijn, maar er is er geen enkele bij die zegt landbouwer te willen worden. De meeste boeren hier verbouwen rijst en hebben het niet breed. Met rubberbomen valt er volgens mijn informatie meer te verdienen. Ook Mr. Suwan is trouwens rubberbomen aan het planten, waarmee hij hoopt in de toekomst een mooi centje bij te verdienen.

’s Middags is er weer lunch met alle English teachers in de leraarskamer. Deze keer eten we som-tam met als bijgerechtjes geroosterde kip, varkensvlees en vis. De vissen zijn zoals gewoonlijk klein en vol graten. De som-tam is lekker maar enorm pikant, ik moet af en toe pauzeren omdat mijn tong teveel brandt. Maar ik zie dat Mrs. Surin en vooral Ms. Jay ook serieus zitten te blazen. Mrs. Jay’s ogen tranen en ze ziet bloedrood J. Als dessert is er canun en dragon fruit. Dat laatste had ik nog niet gegeten. ’t Zijn roze vruchten met schubben die uitlopen in groene stekelig bladeren. Het doet inderdaad denken aan het lijf van een draak. De inhoud is wit met kleine zwarte pitjes, qua textuur en smaak vergelijkbaar met kiwi.

Na het eten wil ik m’n email checken maar het internet is weer zo afschuwelijk traag dat ik zelfs niet op m’n hotmail account geraak. Ik werk dan maar nog wat voor Ms. Khem en Mr. Sumeth, die me allebei hebben gevraagd hen te helpen met het voorbereiden van hun lesmateriaal. In tegenstelling tot eerdere berichten geeft Mr. Sumeth nu toch nog altijd Engels… vraag me niet hoe het komt, ik heb getracht te begrijpen hoe het precies in elkaar zit maar ‘k heb het opgegeven ;-).

Ze hadden me gezegd dat ik deze namiddag vrij had omdat klas 4/1 terug bij de grote groep moest aansluiten maar ik zie dat de leerlingen toch weer klaar zitten in mijn klaslokaal. Zo gaat dat hier: afspraken zijn vaak niet erg duidelijk en kunnen wel eens veranderen zonder dat je ’t weet ;-). Na een uur komt Mr. Suwan me zeggen dat ik mag stoppen en dat we nog eens naar de basisschool gaan. Een onderwijzeres komt ons ophalen met haar pick-up. Ik spring in de bak – in België mag dat niet, dus ‘k moet ervan profiteren – en weg zijn we. Mr. Suwan heeft een klein bundeltje gemaakt met korte zinnetjes en woordenlijstjes. ‘t Is de bedoeling dat ik dit gebruik om een uurtje les te geven aan Prathom 6, het 6^e leerjaar. Bij aankomst in het klasje blijkt dat ze er nog een hoop kinderen van het 5^e leerjaar bij hebben geduwd; ze hebben allemaal hun stoeltje meegebracht en het klasje zit propvol. Iedereen ziet het heel erg zitten, ook de onderwijzers die erbij zijn en foto’s nemen. Het wordt een toffe les, de kinderen dreunen enthousiast de woordjes en zinnetjes af in redelijk goed Engels. Na afloop kan het weekend beginnen, want dit was het laatste lesuur van de dag. Voor we vertrekken mag ik nog getuige zijn van de afsluitende ceremonie op het graspleintje. De leerkrachten zijn heel vriendelijk en bedanken me om te komen. En de leerlingen roepen “goodbye!”, lopen achter de auto tot aan de schoolpoort en zwaaien me na wanneer we terug naar Buached Wittaya vertrekken.