Tijdens de ochtendceremonie geeft een leerlinge me de uniformpjes terug waarop haar moeder de naam van de school, de namen van Max en Hannah en hun leerlingennummers in Thais schrift heeft geborduurd. Voor Max heeft ze als leerlingennummer 99999 gekozen omdat de 9 een “lucky number” is. Hannah heeft het nummer 55555 gekregen omdat de 5 een “happy number” is (5 is in het Thais “ha”, en 55555 dus “ha-ha-ha-ha-ha”).

In de les aan Mathayom 6/1 maken we eerst oefeningen met synonyms en antonyms. Daarna laat ik ze in teams vragen stellen over mijn terugkeer naar België. Ze moeten vooraan in de klas komen en met de micro hun vraag stellen. Ze zijn weer heel enthousiast. We krijgen weer de typische vragen als “Do you like Thai women?” maar ook bijna ontroerende vragen als “Will you miss the students of Buached Wittaya?” en zelfs “Do you love us?”. ‘k Ga me vrijdag sterk moeten houden…

’s Middags heb ik afgesproken met Lek en Tree om som-tam te gaan eten rechtover het hospitaal maar ‘k vind hem niet. Eigenlijk vind ik het niet erg want dit is mijn kans om eens alleen naar de cantine te gaan en met m’n som-tam tussen de leerlingen te gaan zitten. In de voorbije vijf weken heb ik heel vaak in het English Department gegeten en de weinige keren dat we naar de cantine zijn gegaan zaten de leerkrachten altijd wat afgezonderd van de leerlingen. Het duurt niet lang voor Mam en Boom van Mathayom 6/2 bij me komen zitten om wat te babbelen. Mam zegt dat ze een cadeautje voor me wil kopen maar dat ze niet weet wat ik graag wil. Ik stel voor dat ze een tekening maakt. Wat later komt ook Fa van Mathayom 6/1 erbij zitten en dan volgen een vriend van haar (Arm) en een stuk of vier vriendinnen. Ik vraag onder andere naar hun toekomstplannen: Fa, Arm en nog een of twee anderen willen dokter worden, eentje apotheker en de rest ingenieur. 't Is eigenlijk een beetje jammer dat de leerkrachten van het English Department bijna altijd in de leraarskamer hebben gegeten, want dat heeft me minder toegankelijk gemaakt voor de leerlingen.

Uiteindelijk krijg ik toch nog telefoon van Lek die naar me op zoek is om te gaan eten. Uit beleefdheid ga ik dan maar mee, alhoewel ik al gegeten heb. Het is trouwens zo pikant dat ik er maar weinig kan van eten. Na deze tweede lunch haal ik voor de laatste keer m’n was op. In een winkeltje van feestjurken neem ik foto’s van traditionele jurkjes om er eventueel eentje voor Hannah te bestellen (700B).

Morgen is het Teacher’s Day, een jaarlijks gebeuren in alle Thaise scholen in de tweede week van juni waarbij de leerlingen de leerkrachten letterlijk in de bloemetjes zetten. De Thaise jeugd – toch zeker die in Isaan – heeft veel respect voor de leerkrachten (en voor ouderen in het algemeen). Eerst krijgen alle leerlingen uitleg en materiaal in de grote hall en dan gaan ze naar hun klassen om de hele namiddag in de weer te zijn met het maken van prachtige bloemstukjes die morgen plechtig zullen worden overhandigd. Ik ga van de ene klas naar de andere om ze aan ’t werk te zien. Wanneer ze klaar zijn brengen ze hun stukken naar de bibliotheek waar alles wordt verzameld. Het resultaat is indrukwekkend.

Mr. Suwan had me gezegd dat de English Club alweer niet zou doorgaan vanwege de voorbereidingen voor Teacher’s Day maar ik ben blij te zien dat er toch tien à twaalf komen opdagen. Met zo’n kleine groep kunnen we nu eindelijk eens echt converseren. Ze hebben een paar fototoestellen meegebracht en vragen om de les te starten met een fotosessie. We wisselen ook email-adressen uit en ik laat hen zichzelf kort voorstellen terwijl ik ze film met m’n videocamera. Dan keren we de rollen voor een kwartiertje om: zij geven mij Thaise les en ze leren me een Thais liedje met bijhorend dansje. Wanneer de les voorbij is zegt er eentje: “Let’s go to the market!” Met een stuk of tien scooters rijden we in karavaan naar de wekelijkse avondmarkt, waar ik rondwandel tussen de kraampjes geëscorteerd door een zwerm leerlingen rond en achter mij. We hebben veel bekijks! Ik vind het super sympathiek en zij zijn fier als een gieter dat ze met mij op de markt rondlopen. Een van de meisjes koopt zelfs een mega-ijsje voor mij. Ik vraag hen wat ze graag lusten zodat ik hen kan trakteren, maar ze willen echt niks aanvaarden. Voor hen is het blijkbaar al een hele belevenis om met mij over de markt te lopen. Ik ga hier nog sterallures krijgen ;-)

Aangezien Buached maar een vliegenscheet groot is komen we natuurlijk veel bekenden tegen, waaronder Mrs. Surin met dochter Uem en Mrs. Jintana met haar man Mr. G (in schoutsuniform!). Via Mrs. Surin lukt het nu toch om mijn volgelingen op een kleinigheid te trakteren: pas wanneer zei bij hen aandringt om iets van mij aan te nemen geven ze toe. Fa en Fon bestellen aan een kraampje gefrituurde vleesballetjes voor heel de bende, voor het bescheiden bedrag van 50 Baht.

Mrs. Surin laat me nog weten dat er morgen voor mij een afscheidsfeestje wordt georganiseerd en dat ik mag kiezen waar het zal plaatsvinden: bij haar thuis, op restaurant of op school. Ik kies voor het laatste omdat de kans dan ’t grootste is dat er ook andere leerkrachten dan die van Engels bij zullen zijn.

09-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mrs. Kae heeft een vis meegebracht voor m’n ontbijt: een hele vis, met alles er nog aan, maar zonder saus of bijgerecht. Als ontbijt zie ik dat eigenlijk niet echt zitten L. Gelukkig heeft Mrs. Surin gemerkt dat ik iets minder overtuigend “arroy” zeg dan anders en zet ze er een curry bij die ze de avond voordien heeft klaargemaakt.

Na de ochtendceremonie is er weer controle van haarsnit en properheid van de nagels. Een leraar slaat de “afgekeurden” met een lange buigzame stok op hun achterste. In tegenstelling tot wat ik de voorbije weken heb gezien slaat deze leraar heel hard; het ziet er pijnlijk uit. Toch blijven de meeste leerlingen er nog bij glimlachen, weliswaar met pijnlijke grimas. Mr. Suwan weet dat dit voor farangs een beetje schokkerend is en wanneer ik hem tegenkom onderweg naar de klas zegt hij snel: “you never saw me hitting students”.

Voor ik moet beginnen lesgeven ga ik snel met Ms. Khem naar de “grote” markt die op de 8^e, 18^e en 28^e van elke maand wordt gehouden en waar vooral kleren worden verkocht. Ik wil namelijk een Thais schooluniformpje kopen voor Max en Hannah. We vinden tamelijk snel wat we zoeken. Later geeft Mrs. Surin de hemdjes mee met één van haar leerlingen om er de namen in te laten borduren in Thais schrift.

In de les aan Mathayom 5/1 stellen de leerlingen vragen over mij en daarna over m’n trip naar Angkor Wat in Cambodja. Ze zijn ingedeeld in zes teams, de winnende teams krijgen een potlood als beloning. Ik toon ook een foto van Nakhorn Wat. “Handsome!”, zeggen ze, en ze wijzen naar mij in plaats van naar de tempel J.

’s Middags geeft Mrs. Surin me nog eens kookles: we maken curry (kaeng) klaar. Als dessert is er weer jackfruit en rambutan. Omdat Mr. Sumeth nog altijd over zijn “paragraphs” begint wanneer ik hem vraag of het lesmateriaal dat ik hem heb gegeven OK is schakel ik Mrs. Surin en Mrs. Jintana in om te achterhalen wat hij wil. Maar ook na zijn uitleg in het Thais blijft het voor Mrs. Surin en Mrs. Jintana onduidelijk wat Mr. Sumeth nu eigenlijk zou willen. Ik zal het maar laten rusten, ‘k denk niet dat hij er zelf nog over zal durven te beginnen…

Op het einde van de laatste les aan Mathayom 5/1 sluiten we weer af met Chimi-Chimi, maar deze keer gezongen door twee meisjes in plaats van één.

Ik zit nog in de leraarskamer om m’n email te checken wanneer Mr. Suwan me laat weten dat hij me wil meenemen naar een rambutan-boerderij. Ms. Khem is chauffeur en Ms. Jay gaat ook mee. ’t Is een dik halfuur rijden, vooral omdat de laatste paar kilometer zandweg is met diepe putten waar we maar stapvoets kunnen rijden. Ik zit te denken dat m’n jogging ook vandaag weer niet zal kunnen doorgaan – en dat ik dus waarschijnlijk nooit meer zal joggen in Buached. De rambutanboer is een vriend van Mr. Suwan. We blijven een uurtje in de boomgaard en ik mag rambutan plukken en eten zoveel ik wil. Op ’t einde koop ik wel voor 100 Baht aan rambutan (5 kilo).

08-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Tijdens mijn laatste schoolweek in Buached Wittaya zorgt Mrs. Kae voor mijn ontbijt, geholpen door haar dochters Bem-Bem en Boom-Boom.

Het ochtendritueel op het grasplein begint zoals steeds stipt om 8u met het volkslied. Op het podium staan telkens drie of vier leerlingen. Eén ervan zingt het volkslied met een micro in de hand, een andere hijst ondertussen traag de vlag. De hele school zingt het volkslied mee, de ene al wat enthousiaster dan de andere. Ze houden de armen gestrekt naar beneden naast het lichaam. Daarna begint het gebed aan de Buddha, in stukjes voorgebeden door een leerling op het podium waarna de hele bende het stukje herhaalt. Tijdens dit gebed wordt de wai aangehouden (handpalmen op elkaar voor de borst). Het derde luik is het gebed voor de natuur, waarin onder andere vergiffenis wordt gevraagd voor het feit dat dieren worden gedood om op te eten. Daarbij worden de armen naar beneden gehouden met de handen samengevouwen voor het lichaam. Het volkslied en de twee gebeden duren samen een vijftal minuten. Na dit formele gedeelte komen er telkens nog een paar leerkrachten op het podium om praktische mededelingen te doen. Tenslotte gaan de klassen elk apart naar hun klaslokalen, maar vaak worden ze eerst nog door hun klastitularissen gecontroleerd op haarsnit en nagels.

Deze voormiddag heb ik vrij maar ik kan die tijd goed gebruiken om verder te werken aan het lesmateriaal voor Mr. Sumeth. ’t Is moeilijk om te weten te komen wat hij eigenlijk verwacht omdat zijn Engels zo slecht is. Het enige wat hij me kan vertellen is dat hij “paragraphs” wil over een hele resem onderwerpen. Ik maak dus maar iets waarvan ik denk dat het nuttig kan zijn en geef het hem met de vraag om het door te nemen en me te laten weten of dit is wat hij verwacht.

’s Middags ga ik naar de schoolcantine en bestel laab. Mrs. Yak, een oudere lerares Thais die vroeger nog Engels heeft gegeven, is aan het afzien: ze eet som-tam maar die is te pikant voor haar. Haar ogen tranen en haar neus loopt. Ze zegt dat haar maag er niet meer tegen kan omdat ze in haar jonge jaren te pikant heeft gegeten.

Wanneer ik terug in het English Department kom beginnen ze daar net te eten en wordt er meteen een bord voor mij bijgezet. ‘k Zal uit beleefdheid dan maar twee keer lunchen vandaag. Ze hebben op de markt som-tam gekocht (in drie variaties dan nog wel) en er zijn ook schoonzooneieren die Mrs. Jintana heeft klaargemaakt: twee van mijn lievelingsgerechten. Als dessert is er jackfruit, dragon fruit, rambutan en coconut jelly (dat laatste veel te zoet voor mij).

Om 13u begin ik dan aan de lessen aan Mathayom 5/1. Ze werken in groepjes van drie en krijgen per groep een tekstje waarin ze de moeilijke woorden moeten aanduiden, uitleg vragen, en met die moeilijke woorden nieuwe zinnetjes moeten maken. In het tweede uur krijgen ze de bekende opdracht waarbij je zes voorwerpen moet kiezen die je zou meenemen als je op een onbewoond eiland wordt gedropt. Voor elk voorwerp moeten ze een zinnetje maken om uit te leggen waarom ze het kiezen. Ik help de teams om deftige zinnetjes op te schrijven en laat hen dan naar voor komen om hun zinnetjes op te zeggen. Ze lijken het leuk te vinden en ze komen nu echt los. Op ’t einde is er zowaar eentje die naar voor wil komen om Chimi-Chimi te zingen voor mij! De rest van de klas klapt enthousiast in de handen en zingt het refrein mee. Een prachtige afsluiter.

Voor de English Club komen er slechts tien leerlingen opdagen maar ik vind het eerlijk gezegd niet erg want nu kan het allemaal wat persoonlijker. We doen een spelletje “I went to the shop and I bought …”. Ze moeten om beurten de hele reeks herhalen en er op  het einde een item aan toevoegen. En daarna doen we “I went to the zoo and I saw …”.

Kort na het einde van de English Club begint het opnieuw te regenen. Weer geen jogging dus, maar ik maak van de gelegenheid gebruik om eens naar het massagesalon te gaan. Zes weken Thailand en geen enkele keer gemasseerd worden, dat kan toch niet. Ms. Pu belt vooraf om te reserveren – want er is maar één masseuse – en gaat met me mee. Ik kies voor een korte massage van een dik halfuur: voetmassage + rug en schouders (50 Baht). ’t Doet wel deugd maar is bij momenten ook pijnlijk. Daarna krijgen we een fruitthee, dat is blijkbaar de gewoonte na een massage.

Het blijft de hele avond motregenen. Ms. Khem en Mrs. Anyarin nemen me mee naar de bungalow van Mr. Chewit waar ook Mr. Suwan en Mr. Lamud zijn. Chewit is aan het koken: een gerecht met wild zwijn dat een vriend van Mr. Suwan heeft geschoten in de heuvels aan de grens met Cambodja. Ik rij nog snel over en weer naar de markt om fruit te kopen zodat ik toch niet met lege handen kom. Er zitten weer veel botjes in het vlees maar ’t is een lekker gerecht. Mr. Suwan is onder de indruk omdat ik me volledig aanpas aan de Thaise manier van leven. Na de maaltijd haalt hij z’n fles Thaise whisky boven. In de fles heeft hij kruiden gestopt en die een nacht laten intrekken. De kruiden zijn moeilijk te vinden zegt hij, ze groeien in de heuvels in het grensgebied.

07-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Na het ontbijt ga ik naar het busstation om te informeren hoe ik weer “thuis” raak. ‘k Heb meer geluk dan de vorige keer want om 9u45 vertrekt er een sorngteaw (een soort kleine vrachtwagen met bankjes in de lengte) richting Buached. Ik hoef niet over te stappen maar de rit van een zeventigal kilometer duurt wel twee uren.

Rond 12u ben ik terug in Buached Wittaya. Er zijn nu niet veel wolken meer aan de hemel en ik besluit daarvan te profiteren: ik ga nog eens zonnebaden! In m’n zwembroek op een badhanddoek op het betonnen terrasje achter mijn bungalow lees ik in mijn “Voyage au centre de la terre” van Jules Verne. Ik heb drie boeken meegenomen naar Thailand maar in de voorbije vijf weken heb ik nauwelijks dertig bladzijden gelezen! ‘k Had gedacht dat ik hier zeeën van tijd zou hebben en ter plekke nog boeken zou moeten bijkopen maar op de één of andere manier is het toch een drukke periode geweest. Niet stresserend, maar wel druk. Een tweetal uren later ligt mijn terrasje in de schaduw en moet ik een andere bezigheid zoeken.

Met m’n scooter – of beter gezegd: de scooter van Mrs. Sumana Boonman – trek ik erop uit in de omgeving van Buached. Op z’n honderd meter van de schoolpoort hangt nog steeds een grote affiche van Taksin en de roodhemden, maar de politieke situatie lijkt nu toch min of meer ontmijnd. Enkele weken geleden was het wel anders; Mrs. Surin en Mrs. Jintana zeiden toen dat dit de ergste crisis was voor Thailand die zij ooit hebben gekend. ‘k Heb dit toen niet in mijn dagboek geschreven om niemand nodeloos ongerust te maken; behalve die ene affiche van de roodhemden vlakbij de school en de bezorgdheid van Mrs. Surin en Mrs. Jintana heb ik er in Buached nooit iets van gemerkt. Zelfs niet tijdens de meest kritieke periode na de moord op Seh Daeng midden mei.

Ik rij de dorpskern van Buached voorbij en zoek het platteland op. Je hoeft hier niet ver te rijden voor de verharde weg overgaat in een aardeweg. Langs de akkers maak ik wat foto’s van rijstboeren en van herders die met hun koeien en buffels op stap zijn. Ik kom ook langs de basisschool waar tientallen kinderen aan ’t spelen zijn. Ze hebben me al van ver gezien en wanneer ik stop komen ze op me af gelopen. Met veel plezier poseren ze voor een groepsfoto. Ondertussen merk ik dat de hemel weer donkergrijs wordt. Op deze aardewegjes tussen de velden wil ik liever niet met mijn brommerke in een zondvloed terechtkomen, dus rep ik me weer naar huis. Onderweg koop ik nog snel rambutan om m’n honger te stillen indien het heel lang zou blijven regenen en ik niet naar de markt zou kunnen. In mijn kamer werk ik nog wat verder aan mijn dagboek. Tegen mijn verwachting in duurt het nog zeker een halfuur voor het begint te regenen.

06-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mijn laatste zaterdag in Thailand: volgende week rond deze tijd moet ik al ergens boven Europa hangen. Ik heb afgesproken met Sak, de wiskundeleraar uit Lam Duan die ik bij mijn vorige bezoek aan Surin heb ontmoet. ’s Morgens brengt hij me naar OTOP, een winkel met handgemaakte producten op een plein waar ’s zaterdags ook een natuurmarktje wordt gehouden. Een wat oudere dame spreekt me aan in goed Engels: ze is lerares in een school in Surin en is op zoek naar een farang die volgende week een paar dagen les kan komen geven. Spijtig, maar ik ben al bezet. Bij OTOP is er een kleine tourist office waar ik eens informeer naar andere bezienswaardigheden, maar helaas: Surin heeft maar een handvol attracties en ik heb ze allemaal al gezien.

Het wordt dus een namiddagje doelloos rondkuieren. Even heb ik eraan gedacht naar Ubon Ratchatani door te reizen – volgens de Lonely Planet een stad die het bezoeken waard is – maar de treinrit van drie uren heb ik er niet meer voor over. ’s Middags eten we noodles en daarna doden we de tijd met snuisteren in twee book centers (Arple en Muangchang), terwijl er buiten een zware regenbui voorbij trekt. Ik koop er een lading Engelse boekjes als afscheidscadeau voor de leerkrachten van het English Department. Tussendoor ga ik een uurtje mee met Mrs. Anyarin, die samen met haar nicht eventjes naar Surin afzakt om inkopen te doen in het winkelcentrum Surin Plaza. Meer tijd heeft ze niet, want dit weekend is er feest in de familie omdat haar broer begint aan zijn dienstperiode als monnik. Van iedere Thaise man wordt verwacht dat hij enkele weken of maanden van zijn leven als monnik doorbrengt.

Eigenlijk kon ik te voet naar Surin Plaza zijn geweest maar wanneer ik aan een voorbijganger de weg vraag zegt hij of zij steevast dat het te ver is om te voet te gaan. Als je ‘t aan een tuk-tuk chauffeur vraagt is het normaal dat hij dat zegt, maar ook gewone mensen die er geen belang bij hebben dat ik een taxi neem zeggen al snel dat iets niet op wandelafstand is. Onder het motto “Everywhere is walking distance when you have time” doe ik alles in Surin vanaf nu toch te voet.

’s Avonds loop ik nog eens over de grote overdekte markt waar ik maandag met Pu en Anyarin pad thai heb gegeten. Op sommige plaatsen hangt er een doordringende stank en zie ik de ratten tussen de kraampjes door kruipen. Voor m’n diner ga ik toch maar liever weer naar de avondmarkt. Het begint nu hard te waaien en een vijftal minuutjes later volgt er een heel plotse en keiharde stortregen. Het is alsof er ineens een gigantische emmer water over de markt wordt uitgekieperd, van de ene seconde op de andere. De bui stuurt m’n plannen in de war want ik wilde nog eens mosselen met ei en sojabonen eten, maar er is geen doorkomen meer aan. Het kraampje waar ik ben gaan schuilen heeft een paar tafeltjes onder een tentzeil waar je kan eten, dus is de keuze snel gemaakt. Een dik halfuur later is het weer droog.

05-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Wanneer ik m’n broek wil aantrekken valt er een kleine pad uit m’n broekspijp. De grenzen worden alweer een tikkeltje verlegd…

Het is opnieuw een zwaarbewolkte dag. ’t Lijkt erop dat het regenseizoen nu echt van start is gegaan. De Thais zijn blij omdat het nu wat koeler is maar ik zie toch liever de zon, ondanks de hitte die erbij hoort. Maar ‘k mag niet klagen, de voorbije vijf weken is het qua regen al bij al goed meegevallen.

Vandaag krijg ik weer Mathayom 4/1 onder mijn hoede. Een groot deel van de tijd is Mr. Suwan erbij maar hij laat me m’n ding doen en komt niet te veel tussen. (Mr. Suwan is trouwens hoofd van het English Department geworden; het is een beurtrol, hij neemt de leiding over van Mrs. Jintana.) De leerlingen hebben gisteren een tekstje voorbereid over hun droomberoep en nu moeten ze om beurten naar voren komen om hun tekstje op te zeggen, mét micro dan nog wel. Ik gebruik dezelfde truuk als gisteren: wie naar voor komt verdient een punt voor zijn of haar team. Aan kandidaten geen gebrek! Bijna iedereen wil dokter of verpleegster worden. Een enkeling kiest voor leraar, architect, advocaat, politieman of -vrouw, soldaat. Het valt ook op dat hun ouders bijna allemaal landbouwers zijn, maar er is er geen enkele bij die zegt landbouwer te willen worden. De meeste boeren hier verbouwen rijst en hebben het niet breed. Met rubberbomen valt er volgens mijn informatie meer te verdienen. Ook Mr. Suwan is trouwens rubberbomen aan het planten, waarmee hij hoopt in de toekomst een mooi centje bij te verdienen.

’s Middags is er weer lunch met alle English teachers in de leraarskamer. Deze keer eten we som-tam met als bijgerechtjes geroosterde kip, varkensvlees en vis. De vissen zijn zoals gewoonlijk klein en vol graten. De som-tam is lekker maar enorm pikant, ik moet af en toe pauzeren omdat mijn tong teveel brandt. Maar ik zie dat Mrs. Surin en vooral Ms. Jay ook serieus zitten te blazen. Mrs. Jay’s ogen tranen en ze ziet bloedrood J. Als dessert is er canun en dragon fruit. Dat laatste had ik nog niet gegeten. ’t Zijn roze vruchten met schubben die uitlopen in groene stekelig bladeren. Het doet inderdaad denken aan het lijf van een draak. De inhoud is wit met kleine zwarte pitjes, qua textuur en smaak vergelijkbaar met kiwi.

Na het eten wil ik m’n email checken maar het internet is weer zo afschuwelijk traag dat ik zelfs niet op m’n hotmail account geraak. Ik werk dan maar nog wat voor Ms. Khem en Mr. Sumeth, die me allebei hebben gevraagd hen te helpen met het voorbereiden van hun lesmateriaal. In tegenstelling tot eerdere berichten geeft Mr. Sumeth nu toch nog altijd Engels… vraag me niet hoe het komt, ik heb getracht te begrijpen hoe het precies in elkaar zit maar ‘k heb het opgegeven ;-).

Ze hadden me gezegd dat ik deze namiddag vrij had omdat klas 4/1 terug bij de grote groep moest aansluiten maar ik zie dat de leerlingen toch weer klaar zitten in mijn klaslokaal. Zo gaat dat hier: afspraken zijn vaak niet erg duidelijk en kunnen wel eens veranderen zonder dat je ’t weet ;-). Na een uur komt Mr. Suwan me zeggen dat ik mag stoppen en dat we nog eens naar de basisschool gaan. Een onderwijzeres komt ons ophalen met haar pick-up. Ik spring in de bak – in België mag dat niet, dus ‘k moet ervan profiteren – en weg zijn we. Mr. Suwan heeft een klein bundeltje gemaakt met korte zinnetjes en woordenlijstjes. ‘t Is de bedoeling dat ik dit gebruik om een uurtje les te geven aan Prathom 6, het 6^e leerjaar. Bij aankomst in het klasje blijkt dat ze er nog een hoop kinderen van het 5^e leerjaar bij hebben geduwd; ze hebben allemaal hun stoeltje meegebracht en het klasje zit propvol. Iedereen ziet het heel erg zitten, ook de onderwijzers die erbij zijn en foto’s nemen. Het wordt een toffe les, de kinderen dreunen enthousiast de woordjes en zinnetjes af in redelijk goed Engels. Na afloop kan het weekend beginnen, want dit was het laatste lesuur van de dag. Voor we vertrekken mag ik nog getuige zijn van de afsluitende ceremonie op het graspleintje. De leerkrachten zijn heel vriendelijk en bedanken me om te komen. En de leerlingen roepen “goodbye!”, lopen achter de auto tot aan de schoolpoort en zwaaien me na wanneer we terug naar Buached Wittaya vertrekken.

04-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Donderdag 3 juni begint onder een zwaarbewolkte hemel. Vandaag gaan we de hele dag de zon niet zien. De eerste paar lesuren heb ik vrij en besluit wat te gaan rondneuzen om te zien wat de andere schooldepartementen verstaan onder projectwerk. ‘k Ben benieuwd of ze het net als het English Departement ook en masse aanpakken. M’n eerste halte maak ik bij Social Studies, waar vandaag en morgen Mathayom 6 aan de beurt is. Ze zitten allemaal samen in een grote zaal en krijgen uitleg over wat er op het programma staat. Ondertussen is Mr. Winai buiten een erehaag van een tiental leerlingen aan het opstellen en hij roept me erbij. ‘k Heb geen idee wat de bedoeling is. Even later komt er een auto aangereden waaruit twee mannen stappen waarvan één in maatpak en allebei met zonnebril. Het zijn “the president” en zijn “bodyguard”, zegt Mr. Winai. In de lijfwacht herken ik al snel Mr. Tree. De president is een andere leraar, die ik niet ken. Hij begroet me met een vriendelijk “Good afternoon!”. ’t Is negen uur ’s morgens ;-) De eregenodigden – waar ik nu plots ook toe behoor – krijgen koffie met een koekje aangeboden. Ondertussen begint de president aan een lange toespraak, waarbij de leerlingen regelmatig in lachen uitbarsten. Een paar keer hoor ik mijn naam vallen, en ook de woorden “good afternoon” en “good morning”. ’t Gaat waarschijnlijk over zijn begroeting van daarnet J. Ik weet niet hoe dit alles precies past in het programma van “projectwerk” maar ’t is in ieder geval een leuke bedoening. En Mr. Winai zegt dat ze deze namiddag de leerlingen gaan opsplitsen in kleinere groepjes, wat ik heel graag hoor.

In het Thai Language Departement hebben ze niet lang gewacht om het wat kleinschaliger aan te pakken. Mrs. Yak en Mr. Chuay leren een tiental leerlingen van Mathayom 1 het Thaise alfabet schrijven met behulp van een computerprogramma.

Mijn laatste halte is de grote hall van de school, die vandaag wordt gebruikt door het departement Wiskunde. Ook hier weer veel uitleg ex catedra door de leerkracht vooraan, maar ondertussen zijn de andere wiskundeleerkrachten toch bezig met de voorbereiding van het groepswerk. Er worden pakketjes gemaakt met materiaal dat de projectteams zullen gebruiken, onder andere geometrische figuren waarvan ze oppervlaktes en volumes gaan moeten berekenen.

’s Middags eten we weer in de leraarskamer van het English Department, hetzelfde menu als maandag. ‘k Zou liever iets anders gaan eten in de cantine maar ik wil niet onbeleefd zijn. De hemel ziet intussen donkergrijs, het lijkt wel of het avond is. En ja hoor, even later begint het keihard te gieten.

De hele namiddag geef ik les aan Mathayom 4/1 – met assistentie van Mr. Suwan – en ik wil hen zoveel mogelijk Engels laten spreken: ze moeten vragen stellen aan mij. Normaal lukt dit niet – ze hebben nooit vragen – maar deze keer heb ik hen in vijf teams ingedeeld en krijgen ze een punt voor iedere vraag die ze stellen. Het resultaat is verbluffend: meer dan een uur aan een stuk vuren ze de ene vraag na de andere af. Thaise leerlingen zijn verzot op spelletjes en competitie. (Ik vermoed dat dit niet alleen voor Thaise leerlingen geldt.) Wanneer je een opdracht voorstelt als een wedstrijdje tussen teams ontpoppen ze zich tot ware competitiebeesten. Nochtans zijn er deze keer geen prijzen aan verbonden, ’t is louter voor de eer van het winnen. Ze zijn ook tamelijk creatief met de keuze van de namen voor hun teams: the First team, the Kingdom team, the Red Kiss team (hier zit een ladyboy bij en ik denk dat hij de naam heeft gekozen), the Thai Girls team (er zitten wel twee jongens bij maar zij hebben niks in de pap te brokken) en the Ice Candy team. Vragen die ik me herinner zijn “Do you like Thai women?” en “Why are you handsome?”. Op die laatste moet ik het antwoord schuldig blijven maar ze krijgen er wel twee punten voor ;-)

Na schooltijd is het nog altijd bewolkt maar onze portie regen hebben we wel gehad voor vandaag. Ik profiteer ervan om nog eens uitgebreid te gaan joggen en fitnessen. De mensen zijn enorm vriendelijk, iedereen lacht naar mij wanneer ik voorbij kom: winkeliers, herders en herderinnen, oude mannen zonder tanden, politieagenten, rijstboeren die terugkomen van hun land, noem maar op. Kinderen die me zien aankomen roepen “farang” naar hun kameraadjes en komen voorzichtig kijken. Sommigen zeggen “hello” en er zijn er ook bij die me op hun fietsjes een tijdje blijven volgen. Later, tijdens het fitnessen, komen Mem en Boom al giechelend voorbijgelopen. ’t Zijn twee meisjes van Mathayom 6, één ervan is de dochter van Mrs. Kae. “Tjsokking!” roept Mem me toe, voor het geval ik niet door zou hebben dat ze aan ’t joggen zijn J.

Er is niet veel volk meer op school. De meeste van mijn vrouwelijke buren zijn met de scooter naar Sangkha om kleren te gaan kopen op de donderdagmarkt en ook de mannen zijn niet te bespeuren. Mrs. Anyarin is er wel nog en ik ga met haar een hapje eten in Buached. De keuze is heel beperkt, de helft van de menukaart hebben ze niet. Uiteindelijk moeten we weer tom-yam plaa nemen. De stukjes vis (plaa) zijn heel klein en zitten vol met vel en graten, bijna wat we bij ons visafval zouden noemen. Als je kip of varken kiest is het vlees ook niet te vergelijken met wat je bij ons krijgt – de kippen hier zijn graatmager, er hangt nauwelijks vlees aan – maar daar zitten tenminste geen graten in. Wel veel kleine botjes, dus je moet toch wel opletten bij het eten.

Normaal gaan de vrouwen nooit alleen met me eten, er is altijd minstens één vriendin bij. In Isaan is het onfatsoenlijk (“impolite”) om iets met z’n tweetjes te doen als je geen koppel bent. Anyarin is daar iets minder strikt in, misschien net omdat ze getrouwd is en daardoor minder snel “verdacht” zal worden. Maar wanneer ik na het avondeten – het is nog maar half negen – voorstel om nog een cola te drinken op het bankje aan de voorkant van mijn bungalow (dus in het zicht van iedereen) moet ze toch weigeren: “Not possible. Not polite for Thailand”.

03-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mr. Sumeth – of eerder zijn vrouw, vermoed ik – zorgt deze week voor mijn ontbijt. Hij heeft een picknickmandje mee met rijst, varkensbrochetjes en twee verschillende gerechten in plastic zakjes.

Zoals gisteren afgesproken geef ik de hele dag les aan Mathayom 3/1. Ik wissel de “verplichte” oefeningetjes af met meer interactieve gedeeltes. Zo moeten ze bijvoorbeeld in teams zoveel mogelijk vragen stellen over wat ik in het weekend heb gedaan. Het is een goeie klas, aangenaam om mee te werken. Af en toe komt Mr. Suwan mij assisteren. Dat is handig wanneer er iets vertaald moet worden maar ook vervelend omdat hij bijna uitsluitend Thais spreekt tegen de leerlingen. Hij weet veel en vertelt er graag over. Eigenlijk is het alsof hij leraar cultuur of algemene opvoeding is, niet leraar Engels. En nochtans kent hij wel Engels, ’t is spijtig.

’s Middags belt Lek me om te gaan eten. ’t Is maar tweehonderd meter verder, recht tegenover het ziekenhuis van Buached. Het “restaurant” is een kraampje in het zand onder een strooien dak tussen de bomen met daarrond wat picknicktafeltjes en vier grote lage vierkante tafels om op te zitten. We zijn met z’n zessen (vier mannen en twee vrouwen) en gaan op een van de tafels zitten. De som-tam is lekker maar ongelooflijk pikant. Mijn tong brandt en m’n neus begint ervan te lopen. Gelukkig zijn er de kleefrijst en de stukken kip om een beetje te neutraliseren.

In de namiddag gaan de lessen aan Mathayom 3/1 verder. De leerlingen hebben vanmorgen een tekstje geschreven over zichzelf (naam, leeftijd, beroep van ouders, favoriete eten en drinken, enz.) en nu wil ik ze individueel hun tekstjes laten voorlezen. Er is uiteraard geen enkele vrijwilliger maar dat wordt totaal anders wanneer ik hen weer in teams indeel en uitleg dat ze een punt voor hun team kunnen verdienen door hun tekstje aan mij voor te lezen. Nu zijn er plots kandidaten genoeg J. Tip voor mijn opvolgers: probeer van alles een wedstrijdje te maken.

Voor de naschoolse English Club komt er niemand opdagen. Alweer een gevolg van dat kl*** projectwerk! Maar dat betekent wel dat ik nu de tijd heb om naar de “grote” woensdagmarkt in Buached te gaan. Ik koop er een CD waarop Chimi Chimi staat en … een portie geroosterde sprinkhanen!

Daarna help ik Anyarin, Jay, At en Rungtip een beetje bij het klaarmaken van het avondeten. Op het menu staan alweer som-tam en tom-yam – je raadt het al: goed voor de lijn! – maar ik ben het nog niet beu gegeten. Vooral som-tam vind ik arroy. De papaya voor de som-tam plukken we uit een boom naast het huis. Jay maakt voor zichzelf een speciale versie som-tam klaar (“Lao style”) met toevoeging van een soort gefermenteerde brij van visafval (plaa raa). De inhoud van de bokaal ruikt naar rotte vis. Ik proef wel van het eindresultaat maar ’t is echt niet mijn ding.

02-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Vandaag starten ze in Buached Wittaya met twee weken van “project work”. Ze hadden het me vorige week al gezegd maar ‘t is me nog steeds niet duidelijk wat nu eigenlijk de bedoeling is. De leerkrachten die zeggen te weten waarover het gaat kunnen het me niet uitleggen en dan zijn er anderen zoals Mr. Sumeth die er gewoon voor uitkomen dat ze het eigenlijk ook niet weten. Ik ben er alleszins niet gerust in want de klassen, die eigenlijk al veel te groot zijn, worden nu ook nog eens samengezet per jaar (Mathayom). Elke Mathayom heeft telkens twee achtereenvolgende dagen projectwerk voor een bepaald vak: Thai, Social Studies, English, Computer enz. Voor Engels is eerst Mathayom 3 aan de beurt, de volgende twee dagen Mathayom 4 enzovoort. Vandaag en morgen zullen alle leerkrachten Engels zich dus tegelijk bezighouden met de meer dan 200 leerlingen van Mathayom 3.

In de voormiddag wordt er uitleg gegeven over “project work”. Dat gebeurt in het Thais, dus kan ik hier niks komen doen. Dit is het geschikte ogenblik om te doen wat ik nu al de hele tijd voor me uit heb geschoven: naar de kapper gaan! Ik wilde de dag van mijn vertrek uit België nog m’n haar laten knippen maar had er geen rekening mee gehouden dat op zaterdag 1 mei alles gesloten was. Het is dus hoogtijd. Buached is maar een zakdoek groot maar vreemd genoeg heb ik toch al minstens vier kapperszaken gezien. Ik denk dat ze kunnen overleven dankzij de strenge schoolregels qua haarsnit: na iedere controle in Buached Wittaya zijn er weer een paar tientallen leerlingen die eens bij de kapper moeten passeren ;-). Mr. Suwan brengt me met z’n scooter naar een kapper in het dorpje en ik stap naar binnen met lood in de schoenen. ‘k Heb Mr. Suwan vooraf op het hart gedrukt dat er niet teveel van af mag en dat het in dezelfde stijl moet blijven. Ik wil niet met een Thais broskopke weer buiten stappen. Het resultaat valt uiteindelijk nog mee vind ik, en voor de prijs moet je ’t ook niet laten: 40 Baht. Bij Cleos in Kortrijk betaal ik doorgaans iets meer.

Ondertussen zijn ze op het English Department nog steeds bezig met de uitleg over projectwerk, in het Thais. Ze hebben wel de groep in twee verdeeld maar dat zijn nog altijd meer dan 100 leerlingen per groep. Dit wordt een verloren dag voor mij. Mrs. Surin vraagt me wel om tussendoor een oefening te doen met de leerlingen over antonyms: het tegenovergestelde van “happy” is “sad”, enzovoort. Ik werk de lijst van een stuk of honderd antonyms af maar ‘k heb er weinig voldoening van. De groep leerlingen en de niveauverschillen zijn veel te groot, er is nauwelijks interactie mogelijk en er is niemand die op een vraag durft te antwoorden.

’s Middags eten we weer in de leraarskamer. Doordat alle leerkrachten nu hetzelfde uurrooster hebben eten we allemaal samen. Ze zetten een kookplaat midden op tafel met daarop een kom water waarin groenten, varkensvlees en doorschijnende noedels worden gekookt. Met een rode pikante saus breng je het dan individueel op smaak. ’t Is vergelijkbaar met de “Djengis Khan barbecue” die ik al twee keer heb gegeten, maar dan zonder de barbecue. Mrs. Jintana zit precies een beetje verveeld met het feit dat ik ’s avonds zelf voor m’n eten moet zorgen – ik logeer immers niet bij een gastgezin zoals mijn voorgangers – en biedt aan mij geld te geven om eten te kopen. ’t Is vriendelijk van haar maar ik bedank natuurlijk. Mijn avondeten kost hier geen fortuinen, meestal ga ik bij mijn vriendinnekes eten en dan breng ik fruit mee (rambutan, dourian, mangkut, longkon, watermeloen, …). Trouwens, ik zit al in m’n voorlaatste week.

Na de lunch breng ik nog snel m’n was naar het wassalon en ga dan weer naar het grote leslokaal om te zien of ik iets kan doen. Mrs. Jintana is nog altijd uitleg aan ’t geven. Er zijn een stuk of zeven leerkrachten Engels maar er kan er maar eentje tegelijk de leerlingen toespreken. De anderen zitten er gewoon maar bij, met hun vingers te draaien. Echt zonde! Mrs. Jintana vraagt me om nog eens de oefening van vanochtend te doen maar dan met de andere groep. Het is opnieuw een saaie bedoening, zowel voor de leerlingen als voor mezelf. Probeer maar eens wat interactie te creëren met een groep van boven de honderd leerlingen die zelfs in een kleinere groep al te verlegen zijn om luidop te spreken. En als ik een vraag stel is Mr. Suwan meestal de eerste om het antwoord te roepen! Na mijn verplicht nummertje ga ik dan maar naar de leraarskamer. Onderweg zie ik dat een aantal leerlingen zich hebben verstopt in de klassen. Het is niet moeilijk om er vanonder te muizen met zo’n bende.

Tussendoor ga ik een ice coffee halen op de markt. Ik koop er ook voor Pu en voor Anyarin, en ga bij hen langs om de koffie te brengen en een praatje te maken. Ik zie dat het projectwerk voor Informatica (Pu) en voor Wiskunde (Anyarin) per klas gebeurt, niet en masse zoals voor Engels. De klas van Mrs. Anyarin is sudoku’s aan het oplossen. Het samengooien van alle klassen is dus blijkbaar een – volgens mij verkeerde – beslissing van het English Department.

Nog een nadeel van het “project work” is dat de lessen Engels voor leerkrachten worden afgeschaft, want ze moeten na schooltijd nog vergaderen om de volgende dag voor te bereiden. Ik laat Mrs. Jintana toch even weten dat ik me niet echt nuttig voel en probeer haar ook zo voorzichtig mogelijk duidelijk te maken dat ik het niet zo’n goed idee vind om alle klassen samen te zetten. Ik zou net het omgekeerde doen: opsplitsen in kleinere groepjes.

Door het wegvallen van de extra les heb ik nu wel tijd om uitgebreid te gaan joggen en fitnessen. Terwijl ik rondjes aan ’t lopen ben rond het voetbalveld komt Mrs. Surin met haar scooter aangereden. Ze was naar me op zoek. Mijn klachten over de manier van werken hebben toch iets uitgehaald want de leerkrachten Engels hebben in hun vergadering beslist het programma lichtjes te wijzigen: ik krijg morgen de hele dag Mathayom 3/1 onder mijn hoede (de beste klas van het derde middelbaar), daarna twee dagen Mathayom 4/1 (de beste klas van het vierde middelbaar) enzovoort. Met de rest van de leerlingen gaan ze wel in massa blijven werken, omdat ze het belangrijk vinden dat iedereen dezelfde uitleg krijgt over “het projectwerk”. ‘k Ben blij dat ze toch een béétje naar mij hebben geluisterd J. Mrs. Surin nodigt me ook uit om vanavond bij haar te komen eten, samen met Ms. Jay en Ms. Khem.

Het wordt een gezellige avond bij het gezin Mee-In. We eten buiten op een lage houten tafel en er zijn weer veel verschillende gerechtjes. Eén ervan is een omelet met eieren van rode mieren! Het smaakt niet slecht maar het eten van insecten en hun eieren zal toch nooit m’n favoriete bezigheid worden. Na het eten spreidt Mr. Winai een grote mat uit in het gras en B1 brengt een berg kussens. Zo liggen we daar dan nog een paar uren te luieren. En ik mag ik in de tuin een mango plukken om als dessert op te eten. Het is één van de laatste mango’s, het mangoseizoen is bijna voorbij. Uem stelt me via de chat voor aan Florina, een vrijwilligster die hier zes maanden is geweest en nu in Panama zit. Zij geeft me nog enkele tips voor de lessen Engels.

01-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Om kwart voor acht vertrek ik weer met Channa’s tuk-tuk naar het archeologisch park, onderweg mijn ontbijt in isomobakje verorberend. De boyfriend van Channa heeft me nog bevestigd dat alles in orde is voor de rit naar de grens; de chauffeur weet waar hij me moet droppen. Hij zal om 13u klaarstaan aan het hotel. Tussendoor bel ik naar Mrs. Jintana om te zeggen dat ik vandaag naar Thailand terugkeer. Ze zal iemand sturen om me te komen ophalen aan de grens.

In het Angkor Archeological Park bezoek ik een aantal sites die op de “Small Tour” liggen maar zeker ook de moeite waard zijn. De meest idyllische is Ta Prohm, een tempel waar men de natuur z’n gang heeft laten gaan en die bijgevolg overwoekerd is door tropische planten en  bomen.

Een verkoopstertje van 13 wil me een fluitje en armbandjes aansmeren. Bij het binnengaan van de site vraagt ze me waar ik vandaan kom. “From Belgium? The capital of Belgium is Brussels! In Belgium the people speak three languages: Nederlands, French and German”. Bij het buitenkomen van de site komt ze weer op me af gewandeld. “Hello, Mr. Thomas from Belgium! I remember youuuu! You buy from meeee!” Ik stop toch maar om eens naar haar koopwaar te kijken. “I just opened my business”, zegt ze. “My business is not going weeeell! There are not many tourists and they are not buyingggg!” Enerzijds staat ze te bedelen opdat ik toch maar iets zou kopen en anderzijds heeft ze toch een zekere fierheid over haar “business”. ’t Is zo aandoenlijk dat ik het niet kan laten om een paar prulletjes van haar te kopen. Inge: over twee weken krijg je van mij twee prachtige Khmer-armbandjes van een halve dollar!

Na de Small Tour heb ik nog een uurtje over en ik beslis dat te gebruiken om nog een laatste keer de Bayon, mijn lievelingstempel, te zien. Ik kan nog rustig de tijd nemen om rond te dwalen door de prachtige ruïne. Gisteren waren er nogal wat geleide tours maar vandaag is er bijna niemand. De max!

Voor we definitief vertrekken uit het Angkor Archeological Park komt er nog een manneke van hooguit acht jaar op me af om postkaarten te verkopen. Hij dringt heel erg aan: “If I tell you capital of Belgium, will you buy from meeee? Capital of Belgium is Brussels!”. Veel meer dan dat weet hij blijkbaar nog niet over België, want hij schakelt over op Frankrijk: “I can tell you president of France: Nicolaaa Saaaw-koow-seeee!”. Op zo’n moment kan je moeilijk neen blijven zeggen hé.

Om 12u30 zijn we terug in het hotel. De zogenaamde taxi staat al klaar, maar de boyfriend van Channa vraagt waar ik nu precies naartoe wil en hij noemt twee namen van plaatsen waar ik nog nooit van heb gehoord. Dat doet voor mij de deur dicht, ik heb geen zin om aan de verkeerde grenspost te worden gedropt. Dan nog liever weer de volle pot betalen. Ik zeg dat het me spijt maar dat ik toch de andere taxichauffeur zal bellen en hij maakt er geen enkel probleem van. De timing blijkt perfect: de andere taxichauffeur is net in de buurt en arriveert nog terwijl we aan het bellen zijn. ‘k Heb nog geluk ook, want zit al een passagier in de taxi waardoor ik maar 25$ zal moeten betalen. Na een rit van een dik uur is de andere passagier op zijn bestemming en ga ik alleen verder met de taxichauffeur (dezelfde als die van de heenrit, die dus totaal geen Engels spreekt). We stoppen nog even in een onooglijk gehuchtje op een halfuurtje van de grens om iets te eten. Na een kleine twee uur zijn we weer in Choam. De chauffeur wil toch 45$ voor de rit maar ik weiger en uiteindelijk geeft hij toe. Er was blijkbaar een misverstand tussen hem en de andere passagier.

30-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Om 7u komt Channa me oppikken met z’n tuk-tuk. Het is een minuutje of twintig rijden naar de ingang van het Angkor Archeological Park. Onderweg koop ik ontbijt in een isomo-bakje om in de tuk-tuk op te eten: rijst met krokant rundsvlees, reepjes gebakken ei en komkommer. Ik koop een ticket voor 3 dagen (40$ voor 3 dagen, 20$ voor 1 dag). Het Angkor Archeological Park is een uitgestrekt gebied bezaaid met ruïnes uit de hoogdagen van het Khmer-rijk. De meeste bouwwerken zijn opgericht onder de koningen Jayavarman II en VII in de twaalfde eeuw. Angkor Wat is het bekendste, maar er zijn er nog vele andere.

Vandaag doen we de “Grand Tour”. Channa brengt me met z’n tuk-tuk van de ene site naar de andere en wacht daar telkens op mij tot ik m’n bezoek heb afgerond. De tuk-tuks zijn hier anders dan in Thailand: hier zijn het gewone scooters waaraan een tweewielig karretje hangt, in Thailand zijn het moto’s op drie wielen met achteraan een cabine voor passagiers (één geïntegreerd geheel).

Angkor is uiteraard heel toeristisch (veel westerse en oosterse bezoekers), maar doordat we in het laagseizoen zitten is het nergens over de koppen lopen. Aan iedere site zijn er souvenirkraampjes en lopen er verkoopsters rond om hun waren aan de man te brengen: water, fruit, postkaarten, T-shirts, zijden sjaals, armbandjes, tekeningen op rijstpapier, boeken over Angkor, houten fluitjes, … you name it. Ze zijn heel erg opdringerig: van op een afstand beginnen ze je al toe te roepen en daarna blijven ze je tientallen meters volgen. Afdingen is de boodschap als je iets wil kopen. Wanneer je bij het binnengaan van de site niks koopt vragen ze om straks bij het buitenkomen van hen iets te kopen: “I remember youuuu! When you come back you buy from meeee!” De langgerekte “youuuu” en “meeee” moet je erbij denken, ’t is echt grappig om te horen. Maar ondanks hun opdringerigheid blijven ze wel vriendelijk, sommigen zwaaien me zelfs na wanneer ik niks van hen heb gekocht. En ze roepen altijd: “Good luck to youuuu!” Vele verkoopsters zijn volwassen vrouwen maar er zijn ook heel wat kinderen bij: meestal meisjes en jongens van een jaar of twaalf, soms nog een stuk jonger. Ze spreken goed Engels, ook de kinderen. ’t Is duidelijk dat ze lesjes hebben ingestudeerd – ze kennen bijvoorbeeld de hoofdsteden van de Europese landen uit het hoofd – maar ’t is meer dan dat: wanneer je hen een vraag stelt kunnen ze snel en gevat antwoorden. Het contrast met de leerlingen in Buached Wittaya is enorm! Zo zie je maar dat de commercie wonderen kan doen ;-)

Wat ook grappig is: wanneer ik ze probeer af te schepen door te zeggen dat ik iets al heb (bijvoorbeeld een reisgids, of postkaarten) antwoorden ze steevast: “Same same but differeeeeent!”.

Ik laat me toch een paar keer vermurwen door de verkoopsters: een sappige ananas, een zakje mango, flesjes water, een kokosnoot met een rietje erin, een pakje postkaarten, een tekening op rijstpapier… en ik vergeet misschien nog ’t één en ’t ander.

In de voormiddag doen we een reeks tempels aan in het oosten en noorden van het park. Er is nergens veel volk en er hangt een aparte, serene sfeer. Sommige tempelruïnes zijn gedeeltelijk overgroeid door de jungle. Het doet me een beetje denken aan de films van Indiana Jones.

Kort voor de middag komen we dan aan in Angkor Thom, een koninklijke stad en de laatste hoofdstad van het Khmer-rijk. Vooral de Bayon maakt indruk op mij: een tempel waarvan de torens zijn versierd met metershoge aangezichten. Prachtig om te zien. Na Angkor Thom ga ik iets eten in de buurt van Angkor Wat. De prijzen in het park zijn een veelvoud van die daarbuiten. Voor een lunch betaal je hier 4 à 6 dollar in plaats van één dollar, drank niet inbegrepen.

Het hoogtepunt van ieder bezoek aan het Angkor Archeological Park is natuurlijk Angkor Wat. Ik neem dan ook rustig de tijd, een goeie twee uren. Overal in het complex zijn er prachtige bas-reliefs van mythische veldslagen. Het uitzicht van in de hoogste toren is ook fantastisch. Alleen jammer dat een deel van het gebouw in de steigers staat voor restauratiewerken, wat mijn foto’s een beetje zal ontsieren.

De laatste tempel die ik vandaag bezoek ligt op een heuveltop. De beklimming duurt een minuutje of tien. Boven maak ik kennis met een groepje Thaise verpleegsters. Ze komen ook uit Isaan maar dan wel veel noordelijker dan waar ik verblijf. Ze vinden me een “handsome man” maar dat is niks nieuws meer voor mij: veel Thaise vrouwen hebben me al gezegd dat ik een “handsome man” ben: een blanke huid hebben is voor hen al voldoende om “handsome” te zijn J. Het gras is altijd groener aan de overkant hé. Het is trouwens ook altijd heel onschuldig dat ze dat zeggen, zonder enige bijbedoeling. Allez, dat is toch mijn ervaring L (Inge, die smiley op 't einde is een grapje). Bij het afscheid nemen we nog wat groepsfoto’s en wisselen email-adressen uit. Als ik ooit eens in de buurt ben moet ik hen zeker bezoeken in hun ziekenhuis!

Rond 18u ben ik terug in mijn hotel. Ik neem een douche en dan brengt Channa me naar het centrum van Siem Reap, waar ik wat rondkuier in de vele grote en kleine night bazaars. Gisteravond in de buurt van mijn hotel heb ik geen enkele westerling gezien maar hier in het centrum valt het op dat Siem Reap een toeristische stad is met heel veel westerse backpackers. Langs de straat kan je je voeten laten masseren door vissen! Je gaat zitten op de rand van een soort zwembadje waarin honderden kleine visjes zwemmen; wanneer je je voeten in het water steekt komen ze er direct op af gezwommen en beginnen eraan te zuigen. Het voelt aan als zachte prikjes. Ik heb het zelf niet geprobeerd maar wel eens mijn hand in de bak gestoken om te weten hoe het voelt.

Na mijn tocht langs de night bazaars bestel ik gele geroerbakte noedels met rundsvlees aan een kraampje. Spijtig genoeg is het Angkor-bier niet gekoeld, dus drink ik er een Laotiaans pintje bij. Het eten is alweer heel lekker maar niet pikant. Ik begin stilaan tot de conclusie te komen dat de Cambodiaanse keuken, in tegenstelling tot de Thaise, geen pikante keuken is.

29-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Deze week is ’t een man die voor mijn ontbijt moet zorgen – Mr. Suwan – en de variatie is dan ook wat minder groot. Ook vandaag weer heeft hij rijst met varkensbrochetjes gekocht op de markt. Ik vind het wel heel lekker, er zit veel smaak in (een beetje zoet). En daar bovenop heeft Mrs. Surin nog wat laab meegebracht, een overschotje van wat ze gisteren voor haar gezin had klaargemaakt.

Vandaag is het Visakha Bucha, een belangrijke Boeddhistische feestdag. Volgens mijn opzoeking op het internet valt deze dag samen met drie belangrijke dagen in het leven van de Buddha: die van zijn geboorte, die van zijn verlichting op 35-jarige leeftijd en die van zijn dood 45 jaar later. In de voormiddag gaat Mrs. Jay met Mathayom 4 naar de tempel. Alhoewel er voor mij een paar lessen gepland zijn met Mr. Suwan mag ik meegaan met Ms. Jay als ik dat wil. Omdat ik vooral de les aan Mathayom 6/1 liever niet wil missen – dat is nu net de klas waar ik het meest nuttig kan zijn denk ik – beslis ik voor één uurtje mee te gaan en daarna terug te keren. Daarom stap ik niet op één van de twee schoolbussen maar volg ik ze met de scooter. De tempel ligt op tien minuutjes rijden van de school.

De leerlingen hebben elk een lotusbloem bij en sjouwen enkele dozen mee die vol zitten met eten, als gift voor de monniken. In de tempel gaan ze allemaal op de grond zitten voor een podium waarop een al wat oudere monnik met micro zit te spreken. Voor hem staan de offergaven die al geschonken zijn door andere tempelgangers, onder andere een groot aantal schoteltjes met bereid eten op een rond tafeltje. Ik versta natuurlijk niks van wat de monnik zegt maar het lijkt er gemoedelijk aan toe te gaan. Hij glimlacht vaak en soms brengt hij de leerlingen aan het lachen. Mr. Phanu, die ook is meegegaan, zit vlak voor het podium en praat af en toe met de monnik. Hij neemt ook even de micro over om één of ander gebed op te zeggen. Later komen naast de oudere monnik nog drie jonge monniken zitten. Er worden veel foto’s genomen, niet alleen door mij maar ook door de leerkrachten én door de monniken (in de tas van de oudere monnik zie ik zelfs een videocamera zitten). Na een kwartier begin ik al wat ongemakken te ondervinden van het zitten, zo op m’n achterste met de voeten schuin naast mij naar achteren gericht. Kleermakerszit is blijkbaar not done. Ik vind het dan ook niet zo erg dat ik na een uur al weg moet ;-)

’t Is tof om les te geven aan Mathayom 6/1 omdat ze toch duidelijk meer gemotiveerd zijn dan de meeste andere klassen. Ik probeer ook uit te vissen waar de straffe leerlingen zitten om eventueel wat te steunen indien er bij zitten die de capaciteiten hebben om verder te studeren maar dat niet kunnen omdat hun ouders het geld niet hebben. Fa en haar vriend zijn twee heel toffe gastjes. Ze spreken relatief goed Engels, zijn enthousiast tijdens de les en komen ook naar de naschoolse English Club. Maar Mrs. Jintana zegt dat hun ouders tamelijk bemiddeld zijn. Dzju toch! ;-)

Rond 11u30 is het alweer tijd voor de lunch, ze eten hier heel vroeg. Er waren nog spaghettistokken over en daarmee heeft Mrs. Surin in de leraarskamer een spaghetti klaargemaakt. Deze spaghetti “à la façon de Surin” heeft een bruine kleur in plaats van rood en is natuurlijk pikant – Mrs. Surin’s maag kan niet goed tegen niet-pikant eten zegt ze J.

In de namiddag heb ik geen lessen meer te geven. ‘k Heb hier en daar al wat geïnformeerd en nu hak ik de knoop door: ik ga naar Angkor Wat in Cambodia! Als ik snel ben kan ik vanavond nog ter plekke zijn. En als ik wil kan ik zelfs tot maandag blijven, want dan wordt er geen les gegeven in Buached Wittaya. Mrs. Jintana belt naar haar man, Mr. G, om te vragen of hij me naar de grens kan brengen en dat is geen probleem: een kwartier later staat hij daar al. Ik maak vliegensvlug m’n bagage klaar en weg zijn we. Ms. Pu en Ms. Jay gaan ook mee want ze willen het grensstadje Chong Sa Ngam – later zal blijken dat de naam “grensgehuchtje” hier beter op z’n plaats is – eens zien. Ms. Jay is in haar studententijd een keer naar een casino gegaan net over de grens maar los daarvan hebben geen van beiden al iets van Cambodia gezien. We vertrekken kort na 14u en komen na een rit van een dertigtal kilometer een halfuurtje later aan in Chong Sa Ngam. De verharde weg stopt hier en gaat over in een aardeweg tussen Thailand en Cambodia. We parkeren de auto en gaan te voet verder door een stukje niemandsland met hier en daar slagbomen. Er komen nogal wat formaliteiten bij kijken: formulier invullen voor vertrek uit Thailand, visum kopen voor Cambodia (1000 Baht) en dan weer formulier invullen voor toegang tot Cambodia. De agenten zijn niet onvriendelijk maar ook niet bepaald hartelijk, eerder van die macho-types die zichzelf graag belangrijk voelen. Wanneer de papiermolen al in gang is gezet laten ze me weten dat ik bij mijn terugkeer mijn visum voor Thailand zal moeten hernieuwen en dat dit maar voor 15 dagen geldig zal zijn. Als ik een week vroeger naar hier was gekomen kon ik al meteen terugkeren, maar nu is die 15 dagen voldoende want over twee weken vlieg ik terug naar België. Ik krijg al bijna spijt dat ik hieraan ben begonnen, ‘k had rustig een weekendje in Buached en omgeving kunnen rondtoeren met mijn scooter. Maar ’t is sterker dan mezelf: Angkor Wat – of Nakorn Wat in het Thais – spreekt tot mijn verbeelding en nu ik er zo dicht bij ben wil ik het zien. ‘k Weet niet waar mijn fascinatie voor Angkor vandaan komt maar ik denk dat Jommeke er iets mee te maken heeft: zie album 123, “De schat van Angkor” ;-)

G, Jay en Pu gaan met me mee tot over de grens, zij moeten een soort entreeticket kopen van 20B. Aan de andere kant van de grens komen we in het Cambodiaanse plaatsje (Chong) Choam. Het is één straat met een aaneenschakeling van winkeltjes in houten barakken, nog steeds langs diezelfde roodbruine aardeweg. Ze verkopen opvallend veel alcohol en sigaretten. Mr. G heeft ondertussen een taxi geregeld die “over tien minuten” komt, maar twintig minuten later is ’t nog steeds “over tien minuten”. We moeten in een winkeltje gaan schuilen voor een zeer plotse, hevige maar kortstondige regenbui. Uiteindelijk arriveert de taxi kort na 16u. Het is natuurlijk geen officiële taxi. Ze vragen 45 dollar, wat me toch wel veel lijkt, maar ik heb niet veel keuze. De taxi delen is ook geen optie want ‘k zie hier geen enkele andere toerist. Op mijn vraag wanneer we in Angkor zullen arriveren is het antwoord: om 20u! Het is nochtans maar 150km ver, maar ze zeggen dat ik er rekening mee moet houden dat de wegen hier niet zo best zijn. Een rit van bijna vier uren! Nu begin ik echt spijt te krijgen dat ik niet in mijn “geliefde” Buached ben gebleven.

De eerste paar honderd meter gaan inderdaad heel traag want we blijven op een aardewegje rijden. (Tussen haakjes: bij het buitenrijden van Choam zie ik een bord met het opschrift dat Pol Pot hier is gecremeerd.) Maar daarna komen we op een asfaltweg en kan de chauffeur constant tegen de honderd per uur rijden zodat we al kort na 18u in Siem Reap (uitspraak: sjem rjep) aankomen. Dat van die vier uren zal dus wel weer een misverstand zijn geweest. Ik ben in ieder geval heel content.

Siem Reap is een grote stad op een paar kilometer van het “Angkor Archeological Park”. Het is hier heel toeristisch, niet verwonderlijk als je weet dat Angkor Wat toch een van de bekendere bezienswaardigheden ter wereld is. Ik doe de taxichauffeur stoppen aan een guesthouse om te informeren naar de prijs. ’t Is goedkoop maar de uitbaters spreken geen woord Engels, dus zeg ik dat ik er nog eens over zal nadenken. Ik ben hier halsoverkop naartoe gekomen – op dit moment weet ik nog niet eens dat de naam van deze stad Siem Reap is en mijn taxichauffeur spreekt geen woord Engels – en heb dus een hotel nodig waar ik toch wat informatie kan inwinnen. Een tweede poging brengt me in een guesthouse dat goedkoop is (6$ per nacht voor een kamer met ventilator) en waarvan de uitbater goed Engels spreekt. Hij verpatst me ook meteen een dagarrangement voor morgen: voor 15$ zal zijn vriend, die een tuk-tuk heeft, me de belangrijkste tempels laten zien. Nadat ik heb gedoucht staat de vriend met de tuk-tuk er al om zich voor te stellen. Zijn naam is Channa en hij heeft een heel raar, hoog stemmetje. Ik vermoed dat hij een afwijking heeft maar later begin ik me af te vragen of hij er niet om doet, met andere woorden of het geen ladyboy is die zijn stem afschuwelijk vervormt om zogezegd vrouwelijk te klinken. Nochtans ziet hij er helemaal niet vrouwelijk uit.

Later die avond ga ik nog wat op verkenning in de stad. Mijn guesthouse blijkt niet ideaal te zijn qua locatie want ik zit op enkele kilometers van het stadscentrum, maar het is wel een levendige buurt met veel eenvoudige eethuisjes en een klein avondmarktje. Er is ook een GSM-winkel waar ik een prepaid SIM-kaart koop omdat mijn Thaise SIM-kaart niet werkt in Cambodia. Nu kan ik eindelijk naar Inge bellen, zij weet nog niet eens dat ik in Cambodia zit.

De mensen zijn hier op ’t eerste gezicht even vriendelijk als in Thailand. Ik had gevreesd dat het anders zou zijn, waarschijnlijk door alle negatieve connotaties bij Cambodia (Pol Pot, Khmer Rouge, killing fields…). Da’s dus toch al een eerste meevaller.

28-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Ik heb m’n wekker op 5u15 gezet want vandaag wil ik mee met één van de twee schoolbussen om de leerlingen te gaan ophalen. De buschauffeur is verwittigd en ik word om 6u verwacht aan de schoolpoort – dat is toch wat ze me gisteren hebben gezegd. ‘k Sta nog maar net op het punt een douche te nemen wanneer de bus tot voor m’n deur komt gereden. De muziek staat keihard en de chauffeur begint meteen te toeteren! En ‘t is nog maar halfzes! Nu moeten alle leerkrachten in de omliggende huisjes wel wakker zijn, dat kan niet anders… Van Ms. Pu weet ik het alvast zeker want ze belt me op m’n GSM, met slaperige stem, om me te laten weten dat de bus daar is. Ik laat de douche voor wat hij is en spring snel in m’n kleren en op de bus.

We rijden een halfuur zonder ook maar één leerling op te pikken. De hele tijd mag ik meegenieten van de loeiharde hiphop van de chauffeur, Mr. Wat. Onderweg zie ik hier en daar monniken in hun oranje gewaden die eten komen ophalen bij de mensen. Dan parkeert de chauffeur z’n bus langs de kant van de weg. Dit is blijkbaar de eerste halte, maar er is nog geen enkele leerling te bespeuren. Zo zitten we daar dan te wachten op een houten platform naast een winkeltje. Tijd voor een blikje ijskoffie, een wandelingetje, wat spelen met een peuter die van achter de rokken van z’n moeder twijfelt tussen nieuwsgierigheid en angst voor die bleke farang… Waarom moest die chauffeur per se om halfzes vertrekken? Ik kon nog drie keer een douche hebben genomen ;-)

Uiteindelijk komen de eerste leerlingen tevoorschijn en even later kunnen we vertrekken naar de volgende halte. Nu volgen de tussenstops elkaar snel op, tot de bus eivol zit en we terug aankomen in Buached Wittaya.

De lessen aan Mathayom 6 gaan hun gewone gangetje. Ik erger me wel aan ’t feit dat Mr. Suwan voortdurend Thais spreekt tegen de leerlingen en hen niet stimuleert om eens uit hun kot te komen. Ik word het stilaan beu en probeer hen duidelijk te maken dat je geen Engels kan leren zonder het te spreken. “It’s OK to make mistakes! You won’t learn to speak English if you don't practice!”. Mijn boodschap is minstens evenveel aan Mr. Suwan gericht als aan de leerlingen, ‘k hoop dat hij dat door heeft (maar ik ben er niet zo zeker van).

Ter info, in alle Mathayoms beginnen de lessen Engels steeds op dezelfde manier: bij ’t begin van de les zegt de klasverantwoordelijke “Please stand up!”. Alle leerlingen staan recht en zeggen “Good morning/afternoon teacher!”. Dan moet ik antwoorden: “Good morning/afternoon students. Please sit down!”. Op ’t einde van de les staan ze weer recht en declameren in koor: “Thank you teacher, see you again next time!”.

Mr. Udom, de inspecteur Engels, komt weer eventjes op bezoek. Hij toont me een website, selftaught2007, die bestemd is voor leerlingen die aan zelfstudie Engels willen doen. Er staan eenvoudige conversaties op, inclusief geluidsfragmenten. Mr. Udom vertelt ook dat er een nieuwe vrijwilliger van Fund Isaan aankomt na mijn vertrek, en dat hij nog moet beslissen in welke school die zal terechtkomen. ’t Is een moeilijke beslissing voor hem: aan de ene kant wil hij graag continu een vrijwilliger hebben in Buached Wittaya maar anderzijds zijn er ook nog andere scholen in de regio die kandidaat zijn.

’s Middags neemt Mr. Suwan me mee naar een restaurantje vlakbij de school, gekend voor zijn eenvoudige lokale keuken. We eten laab en sliertjes varkensvlees met pikante saus, twee van hun specialiteiten. Volgens Mr. Suwan durven sommige leerkrachten me niet uit te nodigen om te gaan eten, maar zegt hij hen dan dat ze er niet voor moeten terugschrikken want dat ik “a simple man” ben. In deze context beschouw ik dat als een compliment ;-)

In de namiddag ga ik tussen twee lessen in met Ms. Jay een ijskoffie drinken op het marktpleintje. Na schooltijd, in de avondles English for Teachers, gaan we verder met “asking directions”. Ik wilde ook nog “Blowin’ in the wind” van Bob Dylan bespreken maar mijn iPod laat het afweten. Ik krijg er geen leven meer in, ook niet nadat ik hem opnieuw heb opgeladen. Komt het door de hitte? In elk geval vrees ik dat het gedaan is met muziek als hulpmiddel in de lessen Engels L.

27-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Voor schooltijd rij ik met “mijn” scooter naar het wassalon om m’n was op te halen. Na de ochtendceremonie krijg ik weer een heerlijk ontbijt voorgeschoteld: Mr. Suwan heeft yam pla duk foo meegebracht, een mangosalade met onder andere krokante stukjes catfish en noten erin. Het is het lievelingsgerecht van z’n dochtertje Shon. ‘t Is zo lekker dat ik alles opeet, ondanks m’n voornemen om minder te gaan eten. Mrs. Jintana heeft ook tom-yam meegebracht maar er drijven kleine en grote insecten in. Da’s goed voor de smaak, zegt ze! De insecten zijn niet eens geroosterd, ze liggen gewoon in de soep alsof ze erin verdronken zijn. Misschien zal je het flauw van me vinden maar op dit uur van de dag zie ik het totaal niet zitten om tom-yam met rauwe insecten te eten. Ik heb genoeg aan m’n mangosalade ;-).

Vandaag start er een nieuwe lerares Engels, Ms. O, en binnenkort komt er nog een tweede bij. Gisteren hadden ze me gezegd dat dit geen gevolgen zou hebben voor de huidige leerkrachten Engels maar zoals ik had verwacht moet er toch iemand verdwijnen: Mr. Sumeth geeft voortaan les Hygiëne in plaats van Engels. Het is een beslissing van de directeur en Mrs. Jintana vindt het heel jammer voor Mr. Sumeth. Ik kan de directeur wel begrijpen: om Engels te onderwijzen is het wel handig als je een beetje Engels spreekt ;-)

Tussen twee lessen in ga ik met Ms. Khem een ijskoffie drinken op het marktpleintje. In de namiddag heb ik maar één les meer maar ik kan de tijd goed gebruiken om wat lesmateriaal te fabriceren. Het wordt een knutselnamiddag: ik heb een aantal zinnen opgesteld die ik print, in zinsdelen snijd en op stukjes harde plastic kleef. Straks ga ik de leerlingen van de English Club in teams verdelen en hen de zinnen om ter snelst doen reconstrueren. Ik ben nog net op tijd klaar om een extra les te geven aan Mathayom 5 samen met Mrs. Jintana: ze wil graag dat ik weer een bespreking doe van Imagine van John Lennon, een liedje waar ze maar niet genoeg van kan krijgen! Vooral het laatste stukje van elke strofe (“living life in peace, joehoeoeoeoe”) vinden zowel Mrs. Jintana als de leerlingen heel leuk om mee te zingen.

’t Is moeilijk in te schatten wat de leerlingen echt boeit en daarom hou ik bij het begin van de English Club een stemming om te bepalen of we beginnen met een stukje muziek of niet. De grote meerderheid zegt ja. Deze keer heb ik voor “Perfect Day” van Lou Reed gekozen. Na afloop moeten ze zeggen of ze het mooi vonden of niet, en een even grote meerderheid vindt van wel. Daarna doen we het spelletje dat ik in de namiddag in mekaar heb geknutseld. Om de teamspirit te bevorderen moeten ze een dierennaam kiezen voor het team. Het worden de Rabbits, de Crocodiles, de Starfish en de Gekkos.

Vanavond sla ik de jogging over want ik kan mee met Mrs. Anyarin naar de avondmarkt in Sangkha, een kleine twintig kilometer van Buached. Het wordt een kort bezoekje aan markt, want vlak na aankomst steekt er een onweer op. We maken dan maar van de nood een deugd en vluchten een restaurant binnen. ’t Is hetzelfde restaurant als dat waar ik eens met Khem en Nyang ben geweest; we eten weer de onvermijdelijke tom-yam plus een licht-pikante groentenschotel.

Later die avond belt Inge nog, en zoals gewoonlijk komt ook Hannah een woordje placeren. Ze heeft haar teentje pijn gedaan maar alles is onder controle want er is een pleistertje op.

26-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Ik ben mijn opdracht van gisteravond niet vergeten: na de ochtendceremonie ga ik op zoek naar de directeur om te vragen of we vrijdag naar Phanom Rung mogen. Anyarin heeft hem al een hint gegeven denk ik, want hij stond net met haar te praten en komt nu nonchalant mijn richting uit geslenterd. Het antwoord is maar half bevredigend: vrijdag wordt er toch gewoon les gegeven en dus kunnen de leerkrachten niet worden gemist, maar maandag is ’t kuisdag en dan mag het wel. Vrijdag was beter geweest maar ‘k ben al heel content dat we mogen gaan.

Vandaag heeft Mrs. Jintana ingrediënten meegebracht zodat ik zelf m’n ontbijt kan klaarmaken. De trouwe lezers weten dat het hier niet gaat om boterhammen met choco en een kop koffie, maar groenten in de wok (asperges, wortelen, sla, maïs en nog iets) met veel look, varkensvlees, oestersaus, seasoning sauce, een snufje van de alomtegenwoordige kruidenmix, suiker en peper. Geen chilipepers deze keer, ik vind het bijna jammer want ‘k begin steeds meer van de pikante kost te houden. Gisteravond heb ik m’n spaghetti ook al rijkelijk met tabasco besprenkeld.

De lessen aan Mathayom 6 verlopen vlot, alle verhoudingen in acht genomen. Tussen de lessen door bereid ik de les “English for teachers” van vanavond voor. Ik ga hen leren de weg te vragen en uit te leggen in het Engels. Ik kan alweer handig gebruik maken van de map die Hannelore me heeft meegegeven en waarin veel bruikbare zinnetjes staan. Merci, Hannelore!

Er is nog veel spaghettisaus over van gisteren zodat ik het English Department ook eens kan laten proeven van m’n kookkunsten. We krijgen bezoek van Bent, een meisje dat vorig jaar in Mathayom 6 zat en binnenkort begint te studeren voor verpleegster. Haar ouders konden de studies niet betalen maar dankzij sponsoring van mijn voorgangster Griet is dat nu wel mogelijk. In het begin lijkt het alsof ze geen Engels kent maar Mrs. Jintana en Mr. Suwan leggen uit dat ze gewoon te verlegen is om Engels te spreken in het bijzijn van haar ex-leerkrachten Engels. En dat blijkt ook helemaal waar te zijn, want wanneer Jintana en Suwan weg zijn komt Bent spontaan naar me toe en begint redelijk vlot Engels te praten. Het is een heel open, vriendelijk meisje en ’t lijkt me ook een verstandige. Griet heeft een goeie keuze gemaakt. Mrs. Jintana vertelt me nog dat Bent een vriendin heeft die ook voor verpleegster wil studeren maar waarvan de ouders te arm zijn om de studies te kunnen betalen. Om haar toch de kans te geven met de studies te starten hebben de gezinnen Jintana-G en Klaeng-Paen haar vijfduizend Baht gegeven, voldoende om de kosten van het eerste trimester te betalen. Misschien moet ik er eens over beginnen nadenken om ook m’n steentje bij te dragen. ‘k Zal ’t vragen aan Inge.

De situatie in Bangkok is gekalmeerd, er wordt nu weer gepraat in plaats van gevochten. Houden zo!

Na schooltijd ga ik naar de markt met Anyarin en Rungtip. Na de spaghetti van gisteren is het weer hun beurt om te koken. Op het marktje kan ik het niet laten een zoetigheid te kopen, een soort pannenkoekje met ei en een licht- pikante saus. ‘k Zal straks wel een extra rondje joggen… Deze keer loop ik samen met Mr. Sab (echte naam Chwit), een jonge leraar fysica die beter Engels spreekt dan sommige leerkrachten Engels. ’t Is er ene waarvan ik direct de indruk krijg dat hij veel in z’n mars heeft.

’s Avonds eet ik weer met Anyarin, Rungtip en Pu. Wat later komt Mrs. Sumana Boon-man er ook bij zitten, de lerares Thais die deel uitmaakte van het ontvangstcomité op de luchthaven. Ze brengt een zakje croissants en een zakje appelflappen voor me mee die ze in Surin heeft gekocht. Ik ga snel m’n chocolade halen zodat ik iets kan teruggeven. En Mrs. Sumana geeft me de sleutel van haar scooter! Ik ga erop vooruit: eerst te voet, daarna met de fiets van Mr. Klaeng en nu met de scooter van Mrs. Sumana J. Als kleine wederdienst mag ze morgen op het English Department spaghetti komen eten, want er is nog altijd overschot van gisteren.

Nog een brokje Thaise zeden en gewoonten: ik vraag meer uitleg over wat ik in de Lonely Planet heb gelezen, namelijk dat het onbeleefd is om je voetzolen naar iemand te richten wanneer je zit (met het ene been over het andere). Dat is blijkbaar vooral belangrijk in het bijzijn van een ouder persoon, zoals nu met Mrs. Sumana erbij. In dat geval is het beleefder je beide voeten op de grond te houden.

25-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Deze week geef ik les aan Mathayom 6 (het zesde middelbaar), met Mr. Suwan. Elke les begint met een voorstelling van mezelf. Ze luisteren aandachtig, maar het is hier niet anders dan in de andere Mathayoms: er is er bijna niemand die een vraag durft te stellen. Wanneer ik vraag “Do you have any questions?” zijn er altijd wel een paar die heel snel “No!” roepen ;-)

Mr. Suwan heeft een aparte stijl van lesgeven. Alhoewel zijn Engels tamelijk goed is spreekt hij tijdens de les bijna uitsluitend Thais. En ’t is blijkbaar een echte grapjas, want de leerlingen barsten voortdurend in lachen uit. Het voordeel is dat hij duidelijk de aandacht heeft van z’n leerlingen, ze zitten geboeid te luisteren. De keerzijde is dat ze geen Engels horen spreken, behalve dan van mij. En aangezien Mr. Suwan zoveel te vertellen heeft – hij weet veel over andere culturen en vertelt er graag over – is het niet altijd makkelijk om er een speld tussen te krijgen. Mr. Suwan heeft wel een aantal korte tekstjes in het Engels voorbereid die ik voorlees en met de klas bespreek. Ze moeten eerst goed luisteren naar de uitspraak en daarna leg ik de woorden uit die ze niet begrijpen. Leerlingen die een vraag hebben mogen die in het Thais stellen aan Mr. Suwan, waarna hij de vraag voor mij vertaalt… Niet ideaal om hen Engels te doen spreken natuurlijk. Maar goed, het lesgeven aan de hand van de tekstjes (over tuk-tuks, Cuzco, Marokko en Siberië) werkt wel. En de grappen van Mr. Suwan helpen om hen wakker te houden.

’s Middags eten we nam nuang, een Vietnamees koud gerecht dat ik eerder al eens heb gegeten bij Ms. Khem toen de elektriciteit was uitgevallen na een onweer: je maakt een pakketje van rijstpapier met daarin salade, kruidenblaadjes (ik denk basilicum), look, chilipepers, groene banaan, komkommer, een stukje varkensworst en een speciale roodbruine saus – en dat stop je op z’n geheel in je mond. Daarnaast is er ook nog wat lekkere curry (kaeng) met varkensvlees die Mrs. Surin heeft klaargemaakt.

De nieuwe rugzak die ik vorige week in Surin heb gekocht heeft het al begeven: één van de schouderbanden is bijna helemaal doorgescheurd.’t Was te denken als je weet dat ik er maar 150B voor heb betaald. Van m’n oude rugzak is de ritssluiting kapot. Mr. Suwan neemt mijn twee rugzakken mee want hij kent wel iemand die ze kan repareren zegt hij. Ik ben benieuwd.

’s Avonds in de English Club wil ik starten met de bespreking van Happy Christmas (War Is Over) maar de leerlingen vragen om eerst nog eens Imagine te horen … en daarna nog eens, en nog eens. Ze zijn er dol op! Happy Christmas valt minder in de smaak (op het einde vraag ik welk nummer ze verkiezen en ze zijn unaniem). Na deze muzikale start spelen we het spel met de associaties, zoals we eerder al eens hebben gedaan. De winnaars mogen weer een snoepje uitkiezen.

Het is bijna halfzes en vanavond moet ik spaghetti klaarmaken! Ik rep me met Mrs. Anyarin naar de markt om de ontbrekende ingrediënten op te snorren. De “westerse” champignons zijn niet te vinden, dus vervang ik ze door van die taaie Chinese. Gehakt hebben ze niet, dus kopen we een stuk vlees dat we zelf nog in kleine stukjes moeten hakken. Dat heb ik de meisjes al eens zien doen toen ze laab klaarmaakten. De hygiëne bij de slager is niet zoals bij ons: de stukken vlees en de varkenskoppen liggen op een tafel waarachter een vrouw staat die met een plasticzakje op een stokje de vliegen wegslaat.

We komen nog Mr. Suwan tegen, die me mijn twee rugzakken terugbrengt. Ze zijn allebei al gerepareerd! Ik mag niks betalen: “it’s my duty!”.

Ik ga nog snel een kwartiertje joggen en speel een spelletje badminton met Anyarin en de mannen. Dan is ’t alweer donker. Rond 19u begin ik dan aan mijn fameuze spaghetti, “Belgian style”. Inge heeft me per email het recept doorgestuurd want – vertel het niet verder – ik heb nog nooit spaghetti klaargemaakt. De dames helpen mee met het snijden van de groenten en het klaarmaken van het gehakt. Ze hebben natuurlijk wel door dat ik dit niet alle dagen doe en dat vinden ze heel grappig! Maar ‘k vind dat het resultaat er wel mag zijn en ‘k heb de indruk dat zij het ook lekker vinden. Natuurlijk springen ze kwistig om met het currypoeder en de tabasco. Alleen jammer dat ik vergeten ben geraspte kaas te kopen. Mr. Chuay komt er ook nog even van proeven.

24-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

’t Is gisteren laat geworden en dus blijf ik vandaag eens wat langer liggen. Dat kan ook perfect in een kamer met airco en zonder lawaaierige hagedis achter de kast. Mijn oren suizen wel nog na van de keiharde muziek. ‘k Hoop dat ik geen blijvende gehoorschade heb opgelopen!

Ik kuier nog een paar uurtjes rond in Surin. Er is inderdaad niet bijster veel te zien, de Lonely Planet had gelijk. Maar toch zijn er twee mooie tempels, Sra Wat Chumphol en Wat Burapa Ram, die wel een bezoekje waard zijn.

Ik had op voorhand al geïnformeerd aan de busterminal hoe ik terug in Buached kon geraken en ik meende de uitleg te begrijpen, maar wanneer ik terug ga lijkt dezelfde vrouw van de informatiebalie me duidelijk te willen maken dat ik aan een ander station moet zijn. Ze spreekt geen Engels, ’t wordt dus weer een moeilijk gesprek. Vanmorgen heeft ze me nog netjes op papier gezet op welke uren er een bus vertrekt richting Buached en nu krijg ik te horen dat ik in ’t verkeerde station sta, begrijpe wie kan. Maar ze vindt snel een oplossing: haar dochter neemt me mee achterop de scooter en zet me af aan een bushalte langs de straat, waar de bus naar Sangkha staat te wachten. Ik weet niet hoe ik dit ooit zelf zou hebben gevonden.

Op de bus maak ik kennis met een jonge gast, nickname Sak, die leraar wiskunde is in een school niet zo ver van Buached. Hij spreekt tamelijk goed Engels. ’t Is blijkbaar geen dommerik want hij zit al op het hoogste niveau van government teacher – er zijn drie niveau’s, legt hij me uit. We wisselen GSM-nummers uit voor het geval ik nog eens naar Surin zou komen. Hij stapt vroeger af, ik moet nog verder. In Sangkha zou ik moeten overstappen op een sorng-taa-ou , een grote pickup met overdekte laadruimte waarin bankjes zijn geïnstalleerd. Maar die komt maar niet. Ook hier weer hetzelfde probleem: niemand spreekt Engels, ook niet de ex-studentes van Buached Wittaya die zelf ook zitten te wachten op een rit naar Buached. Ze zaten waarschijnlijk in Mathayom x/5, anders zou hun Engels toch ietsje beter moeten zijn ;-). Sak is een goeie kerel want hij belt me nog om te vragen of ik geen problemen heb om in Buached te geraken. Hij stelt voor nog eventjes te wachten op de sorng-taa-ou en als die niet snel komt een tuk-tuk te nemen (een motortaxi met drie wielen en plaats voor een stuk of vier passagiers achter de chauffeur). Uiteindelijk ben ik het wachten beu. Ik huur een tuk-tuk die mij en de drie meisjes naar Buached brengt. Ms. Pu is buiten aan het babbelen en stelt me voor aan vier stagiair-leerkrachten die vandaag zijn aangekomen, twee mannen en twee vrouwen.

’t Is ondertussen halfzes en ik rep me om m’n loopkleren aan te doen om een halfuurtje te gaan joggen en daarna wat te fitnessen in het parkje. Daarna neem ik een douche en begin wat kleren met de hand te wassen. In de verte begint het te bliksemen, er is duidelijk een bui op komst. Gisteren heeft het ook geregend toen we in de supermarkt waren en vandaag tijdens de busrit. Ik haast me met de fiets naar het dorpje om te eten. ’t Is ondertussen halfacht en dat betekent dat bijna alles hier al dicht is. Op het avondmarktje staan vandaag maar een stuk of vijf kraampjes, normaal zijn het er toch minstens tien. Gelukkig is één van die vijf een noedelkraam waar een paar tafeltjes staan om aan te eten. De dorpelingen kijken glimlachend naar de farang die de weergoden uitdaagt door in de openlucht noedels te bestellen terwijl er duidelijk regen op komst is. ’k Heb nog geen twee minuten mijn kom noedels voor de neus en ’t begint te motregenen! Ik verwacht me aan een zondvloed en schrok snel mijn eten naar binnen. Daarna snel afrekenen (25B) en in ijltempo naar huis. De zondvloed blijft echter uit. Het blijft bij motregen, maar dan wel uren aan een stuk.

De twee vrouwelijke stagiaires dwalen door het gras met een zaklampje en een lege colafles in de hand. Ik vraag of ze kikkers aan ’t zoeken zijn (“ob, ob”) maar ze schudden van neen en komen iets later hun buit tonen: in de fles zitten dikke vette insecten. Yummie!

23-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Volgens de Lonely Planet is er in Surin bitter weinig te zien, behalve in november wanneer honderden olifanten gedurende tien dagen in de stad verzamelen voor de Annual Elephant Roundup. Ik kan m’n bezoek aan de stad dus zeker combineren met een trip naar Ban Tha Sawang, één van de zogenaamde zijdedorpen in de buurt van Surin. Bij het ontbijt zoekt Darren uit Canada contact. Hij begint meteen z’n leven te vertellen en zelfs hoeveel hij verdient. Darren heeft vijf kinderen maar na 25 jaar is zijn huwelijk stukgelopen. Nu is hij hier met z’n Thaise vriendin. (Ik denk dat dit inderdaad de volgorde is geweest: eerst huwelijk stuk, dan Thaise vriendin.)

Terwijl ik me klaarmaak om naar Ban Tha Sawang te vertrekken belt Mrs. Anyarin me op. Ik had haar gevraagd me te bellen indien ze in ’t weekend naar Surin zou komen maar ‘k had er niet op gerekend. Ik berg m’n plannen voor Ban Tha Sawang dan maar op, want ‘k ga ervan uit dat ik een rondleiding langs de diverse shopping malls ga krijgen. Een rondleiding van een bevriende “local” sla je nooit af, zelfs niet als ’t is om te shoppen ;-). En trouwens, morgen is er nog een dag, dan kan ik toch nog doen wat ik van plan was. Maar wanneer Anyarin me om 11u oppikt aan mijn hotel stelt ze meteen voor om naar Ban Tha Sawang te gaan… Excellent! Het gezin Namsawat houdt van countrymuziek en in de wagen doen de zoontjes Mo en Me al pogingen om mee te zingen met de covers van John Denver en co. Ze gaan trouwens serieus verwend worden vandaag: om de haverklap vragen ze iets om te snoepen (ijsje, frisdrank, nootjes, chips, nog een ijsje) en Anyarin zegt altijd ja. Misschien een beetje compensatie, want ze ziet hen enkel in het weekend. ’t Zijn wel brave gastjes.

Het is heel rustig in Ban Tha Sawang, duidelijk geen hoogseizoen. We kunnen op ons gemak binnengaan in de werkplaatsen waar zijde wordt geweven en gedecoreerd met zilver- en gouddraad. De draden worden gekleurd met natuurlijke verf, gemaakt van onder andere gedroogd hout en gedroogde bananenbladeren. Sommige weefgetouwen worden vanop twee verdiepingen bediend door drie of vier vrouwen. Het decoreren is ook mooi om te zien, een echt monnikenwerk. ‘k Zit al te denken dat ik het ideale souvenir heb gevonden maar later blijkt dat ik nog wat zal moeten sparen: in de winkel van de werkplaats mogen we een afgewerkt stuk vasthouden – ik schat zo’n 5m² – dat zomaar eventjes 180.000 Baht oftewel 4.500 Euro kost! Een ander exemplaar, met minder decoratie, mag je al meenemen voor 50.000 Baht. Weer een illusie minder. In een van de souvenirwinkeltjes langs de straat koop ik dan maar een kleiner stuk van vermoedelijk iets mindere kwaliteit … aan 450 Baht.

We eten nog noedels in het dorpje, waar ook de weefsters komen schaften, en daarna weer de auto in. Nu gaat het terug richting Surin, naar het “Surin National Museum”, het natuurhistorisch museum van de provincie. Behalve wij en het personeel van het museum is er geen kat, maar ’t is nochtans wel een bezoekje waard. Het gaat onder andere over de drie etnische groepen in de regio: Suai, Lao en Khmer. Anyarin is een etnische Khmer. Ik vermoed dat de taal verloren zal gaan want zelfs haar zoontjes Mo en Me spreken geen Khmer meer, enkel nog Thais. Wat de communicatie tussen Anyarin en mezelf betreft, die verloopt met losse woordjes en veel gebarentaal.

Genoeg cultuur, tijd voor shopping! Eerst gaan we naar Surin Plaza, de department store waar ik vorige week al ben geweest. Deze keer koop ik wat extra onderhemdjes (ik heb gemerkt dat die helpen om er wat minder als een natte dweil uit te zien), nog een olifantenhemd en een joggingtenue. Daarna naar de Big-C (ook dezelfde als vorige week) om ingrediënten te kopen voor de spaghetti die ik volgende week wil klaarmaken. ’t Zal een speciale spaghetti worden want veel zaken vind ik niet, en ook een dure want voor hun verlepte paprika’s vragen ze 250 Baht per kilo.

De Namsawats moeten stilaan terug naar huis want pa zal wel al honger hebben. Na opnieuw een blitzbezoek aan de avondmarkt om eten te kopen brengt Anyarin me terug naar m’n hotel. Ik ben weer helemaal alleen, snik. M’n eten ga ik zoeken op de night bazaar, een groot plein vol met kraampjes waar eten en kleren worden verkocht. Het aanbod van zoete en hartige hapjes is enorm! Niet te vergelijken met de 10 kraampjes in Buached. Ik kies voor mosselen gewokt met ei en soyascheuten omdat ik dat ooit eens met Inge heb gegeten in Ayuthaya of Sukhothai, en dat toen wreed heeft gesmaakt. Nu trouwens ook weer.

22-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Vandaag draag ik het zijden hemd dat ik heb gekregen van Mr. Suwan. “Pure Thai Silk”, staat gedrukt in de kraag, maar Ms. Khem ziet vanop een kilometer afstand dat het geen echte zijde is. Het zit ook heel erg ruim, die XXL. Maar goed, de vrouwen zeggen weer “handsome man!” dus ben ik content.

Ik heb m’n videocamera meegebracht om het begin van de schooldag te filmen. Grappig om te zien hoe de leerlingen die ik tegenkom me beleefd groeten met de wai, een hoofknikje met de handpalmen op elkaar en de vingertoppen naar omhoog. Ik kom Mrs. Surin tegen en vraag “Good morning, Mrs. Surin. How are you?” waarop ze antwoordt “I’m fat! I’m short and I’m fat!”.

Na de ochtendceremonie neemt Ms. Jay haar klas apart voor een controle van de nagels: zijn ze wel kort en proper genoeg? De leerlingen zitten neer in het gras en Ms. Jay inspecteert. De ladyboys hebben al een paar waarschuwingen gekregen maar nog steeds hun nagels niet geknipt. Wie niet in orde is moet de hand uitsteken zodat Ms. Jay er met haar stokje een tik op kan geven. Dat gebeurt hier wel vaker, je mag de leerlingen nog aftroeven zoals bij ons in de goeie ouwe tijd ;-). Maar ik heb nog geen harde slagen gezien, vaak blijven de leerlingen er zelfs bij glimlachen. Misschien houden de leraressen zich in omdat ik erbij ben!

De lesdag begint met Mathayom 5/2, de tweede beste klas van het vijfde middelbaar. Ze moeten om beurten naar voor komen om het zinnetje op te zeggen dat ze gisteren hebben voorbereid. Het gaat betrekkelijk goed, sommigen spreken zelfs de meervoud-“s” uit. Het tweede lesuur komt er niemand opdagen. Er is een wijziging in het lesrooster geweest en Ms. Khem vermoedt dat ze niet op de hoogte zijn gebracht. We gaan dan maar een koffie drinken in het schoolwinkeltje. Ik dacht dat je in heel Buached geen koffie kon krijgen en na 3 weken kom ik te weten dat ze er in het schoolwinkeltje hebben! Het is wel oploskoffie en enkel in “3-in-1”: koffie met melk en suiker. Ik drink m’n koffie liever puur, maar ’t is beter dan niks.

De lessen gaan goed vandaag, de leerlingen zijn minder passief dan gisteren en velen hebben deze week precies toch wel iets bijgeleerd… straf hé! Na het laatste lesuur verzamelen alle leerlingen in de grote hal voor een soort godsdienstles. De hele hal is gevuld met jongens en meisjes die in kleermakerszit luisteren naar de leraar vooraan. Ik blijf nog een halfuurtje maar dan moet ik me dringend gaan klaarmaken om op citytrip te vertrekken: ik ga het weekend doorbrengen in Surin, de hoofdplaats van de provincie Surin.

Ik mag mee met Mrs. Anyarin, die in Ban Trasang woont op twaalf kilometer van Surin. Het is een rit van ongeveer een uur, waarbij we ongeveer halverwege de school passeren waarnaar Mrs. Anyarin binnenkort wordt overgeplaatst. In Surin haalt ze eerst haar zoontjes Mo (9j) en Me (10j) op, waarna ze me naar het Majestic Hotel brengt om in te checken. Daarna gaan we samen naar zo’n typisch restaurant waar je precies in een tuin zit te eten. We bestellen tom-yam met vis, gewokte bamboescheuten met groenten en een salade waarvan ik de naam niet ken. De kinderen kiezen steak met frieten, mayonaise en ketchup! De tom-yam is geweldig lekker want er zitten mooie stukken visfilet in zonder graten (tot nu toe kreeg ik vaak stukjes vis met vel en graten). Het is wel allemaal mega-pikant, zo erg dat ik naar het einde toe constant m’n neus moet snuiten. Als ik geen pikant eten zou lusten zou ik nogal vermageren hier in Thailand… maar helaas!!!

21-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck