Mijn dag, verpest.

Vandaag is de dag, mijn zestiende verjaardag. Eindelijk mag ik uitgaan en nog meer dingen doen wat hiervoor niet mocht. M’ n moeder zei gisteren morgen dat ze tegen deze avond een leuk feest had georganiseerd. Een “sweet 16” Wat je leuk kan noemen, het zal waarschijnlijk weer met de saaie mensen van de familie zijn. Waarschijnlijk tante Brenda, als ik dat mens haar hoofd al zie…  met haar kan ik niet overweg. Ze heeft altijd commentaar en kritiek op me en ik hou me voor haar dan ook niet in om een grote bek op te zetten. Ze zoekt het zelf en ze stookt iedereen tegen me op, zelf mama. Met nonkel Jacky kan ik nog overweg. Maar hoe hij ooit op tante Brenda is kunnen vallen snap ik toch zelf niet. Nu ja zolang zij maar gelukkig tezamen zijn is het goed zeker?

Nooit zou mijn moeder eens mijn vrienden en vriendinnen uitnodigen. Ik durf te wedden dat ze niemand vertrouwt, behalve zichzelf. Ik denk dat dit komt door papa. Hij stierf toen ik elf was, door een auto-ongeluk met een dronken chauffeur.

Sindsdien haat ik de mensen die ooit dronken zijn, en zeker als ze dan achter stuur kruipen! Ik mis mijn papa erg, elke dag! Hoewel hij er niet meer is, voel ik toch zijn aanwezigheid. Het is net alsof ik hem overal met me mee draag, in mijn hart. Ik voel dat hij trots op me is. Niet om wat ik doe, maar op wat ik ben. Zijn lieve dochter die nog geen vlieg zou kwaad doen. Te braaf voor de wereld. Ik zou iedereen een tweede kans kunnen geven. Ik vertrouw rap mensen, maar als ze mijn vertrouwen schaden, dan is die nog zeer moeilijk terug te vinden.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door de kat die op mijn buik springt, want ik lag weliswaar nog een beetje wakker te worden op mijn zalig waterbed, dat ik vorig jaar kreeg van mijn stiefvader. Ik schiet redelijk goed op met hem, hij zorgt heel goed voor mij en mijn mama. Ik zal hem wel nooit als mijn vader beschouwen, maar ik accepteer en waardeer hem wel. Hij heeft al veel meegemaakt. Zijn vrouw ging dood tijdens de geboorte van zijn dochtertje, daardoor konden de dokters het meisje ook niet meer redden. Hij verloor twee dierbaren in één uur. Wat zeg ik, in vijf minuten.

Ik besluit maar om mij te gaan douchen als ik mijn moeder hoor roepen, beneden aan de trap.

Traag stap ik uit bed en leg ik mijn dekens open om een beetje te verfrissen, zo zet ik dus ook even mijn venster open. Voor ik mijn kamer uitstap, schiet me net te binnen dat ik nog kledij moet hebben voor straks, dus die neem ik ook rap uit

mijn inloopklerenkast en neem deze mee naar de badkamer. Eigenlijk hebben we veel luxe. Normaal ben ik niet zo voor luxe maar mijn stiefvader wel. Hij houdt van dure spullen. Meestal zijn die overbodig maar ja, wat doe je eraan? Ik heb zelfs zoveel kleren, en de helft heb ik zelfs nog niet eens aangedaan. Al mijn kasten zaten overvol, dus hebben mijn ouders gewoon een inloopklerenkast laten bouwen. Moest ik die overbodige kleren wegschenken aan een goed doel, dan waren die mensen blij, en dan moesten wij niet zoveel luxe betalen. Niet dat geld een probleem is of zo, maar gewoon, ik heb het alleszins niet nodig, ik kan zonder. Maar of m’ n stiefvader er zonder kan is een andere vraag.

In de badkamer aangekomen, leg ik mijn make-up klaar en een supergrote badhanddoek van Tokio Hotel, een band die het nu reeds heel goed doet in de top-vijftig. Terwijl ik ontspan onder de warme stralen van de douche, zit ik de hele tijd met het zelfde liedje in mijn hoofd. Nee, voor deze ene keer is het niet van mijn lievelingsband, maar is het van Oasis, iedereen kent het liedje ‘Wonderwall’ wel! Sommige mensen vinden mij op school maar raar, om de muzieksmaak, kledij. Iedereen denkt dat ik Emo ben en dat zeggen ze dan ook de ganse dag door. De mooiste woorden krijg ik het eerst naar mijn hoofd geslingerd: “vuile emo”, “gothic” en nog veel andere namen dat ik zelf niet durf te herhalen. En dat zeggen ze dan alleen maar door mijn kledij. Ik ben echt niet van plan te veranderen van kledingsstijl voor die kleine kindertjes die denken dat ze de besten zijn, door iedereen te gaan pesten of verwijten. Maar eigenlijk vinden ze me vooral raar door mijn seksuele voorkeur. Ik ben namelijk biseksueel. In het begin had ik het erg moeilijk, ik dacht natuurlijk dat ik abnormaal was, maar je leert er mee leven. Het moest wel hé, ik kan moeilijk mezelf beginnen haten of zo. Ik ben erdoor enkele vrienden aan verloren, maar je leert wel je echte vrienden kennen. Of toch als je het vrienden kan noemen. Ik beveel mijzelf te stoppen aan die mensen te denken, ze zijn het niet waard. Ik maak me liever zorgen over wat mijn allerliefste mams allemaal weer heeft bekokstooft voor vanavond. Het zal toch geen theekransje zijn, hoop ik. Maar ja, het is het gebaar dat telt!

Ik beslis dat ik genoeg ben gedoucht voor vandaag en droog mij heel traag af. Ja, dat heb je zo met mensen, die erg perfectionistisch zijn, dus meestal ook zo traag als een slak. Tenminste dat is bij mij toch zo. Een kleine lach verschijn op mijn gelaat, zonder dat ik het zelf merk.

Als ik mijn kleren deftig aan heb, trek ik nog een lijntje onder mijn ogen en breng een beetje mascara aan. Alles heel simpel voor mij.

Voor de tweede keer deze morgen, hoor ik mijn mama roepen dat ik moet komen eten, omdat ik anders zou verhongeren. Ze was toch zo lief voor mij, we zouden voor elkaar door vuur gaan! Maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Soms hebben we wel eens ruzie, maar dat heeft ieder gezin wel, denk ik.

Beneden tref ik een grote ontbijttafel aan met een enveloppe op het bord waar ik altijd zit om te eten. Voor ik ga zitten begroet ik mijn ouders vriendelijk.

Ik open de enveloppe:

In de enveloppe zat nog tweehonderd vijftig euro om te gaan shoppen.

Ik keek met grote ogen van de brief naar mijn ouders. Meteen vloog ik om hun hals, en bedankte hun met een dikke zoen op hun wang. Mijn moeder zag dat ze me tot nu toe al heel blij had gemaakt. En in zichzelf wist ze dat haar dochter deze avond nog gelukkiger zou maken met de verrassing. Ik zag haar grijnzen. “Mama, waarom grijns je zo?”

“Gewoon, zomaar”, was haar antwoord.

Ik besteed er geen aandacht aan en begin dan eindelijk te eten, want mijn honger was alleen maar erger geworden. Mijn maag rommelde luid, misschien wel voor de ganse straat. Ik moest er zelfs van beginnen lachen. Mmm… die lekkere, nu nog warme ovenkoekjes, het water liep al uit mijn mond toen ik ze daarstraks zag liggen.

Na het eten deed ik nog even mijn all-stars aan.

Misschien willen mijn vriendinnen wel mee gaan shoppen, bedenk ik als ik mijn gsm op de keukentafel zie liggen. Snel typ ik de berichten en druk op “verzenden”. Nog geen twee minuten later krijg ik een bericht terug van beiden,

dat ze geen tijd hebben. Raar, dacht ik, anders zijn ze de eersten op de lijst om te gaan shoppen en nu gaat er iets anders dan winkelen voor. Maar ja, dan ga ik

wel alleen, zeg ik tegen mezelf als ik de door de deuropening stap en de deur achter me sluit. Ik maak mijn fiets klaar om te kunnen vertrekken. En daar ga ik dan, klaar om de stad onveilig te gaan maken, op naar het winkelcentrum.

Ik stap het eerste het beste winkeltje binnen, hmm, niet echt iets voor mij, er liggen enkel kledij voor oudjes. Al snel ga ik naar de overkant binnen. Direct vallen mijn ogen op een mooi, zwart jurkje, met rode bandjes en een rode boord aan de onderkant. Er zit ook een snit in, waar je ook nog de rode onderrok ziet. Prachtig gewoon, toch maar even passen. Je weet maar nooit. Ik bekijk de prijs, 34.99 euro, dat valt wel mee. Ik kijk nog even rond en besluit dat dit het enige is dat ik hier zal kopen. Ik loop naar de pashokjes en gelukkig was er nog één vrij. Ik doe de jurk aan en kijk dan naar mezelf in de spiegel. Het zit als gegoten. Ik moet dan alleen nog gepaste schoenen zoeken, om erbij aan te doen.

Op mijn gemak loop ik winkel in, winkel uit. Dan kom ik bij mijn favoriet, de “h&m”. Met een grijns stap ik binnen. Is dat… ja, daar hangt een setje kleren van Tokio hotel! Vliegensvlug ren ik ernaar toe. Ik zoek een kniebroek, twee topjes en nog een T-shirt uit de rekken dat ik mooi vind, natuurlijk uit het TH-rekje. Overgelukkig stap ik naar de pashokjes. Alles past perfect. Deze kleren tezamen kosten maar een kleine honderd euro. Dus die heb ik ook al weer mee naar huis! Voor ik terug naar huis vertrek, kijk ik nog even in een schoenwinkel en nog een paar sieradenwinkeltjes.

Met zeven volle tassen, probeer ik zonder ongelukken met de fiets thuis te komen. Wat goed lukte, ik was deze keer maar een keer gevallen, in plaats van zo’ n twintig keren. Ik fiets zeer graag, maar telkens ik ga fietsen val ik minsten één keer. Mijn record was drieëntwintig keer.

Terwijl ik mijn jurkje nog eens goed bekijk en ik nog even mijn make-up check in de spiegel, merk ik dat ik best wel zenuwachtig ben, en waarom? Misschien is het omdat ik niet weet wat me te wachten staat. De feestzaal was ergens op het einde van de straat, wel gemakkelijk. Toen ik de deur sloot zag ik de lichtjes al

branden, veel rode en gele ballonnen, mijn lievelingskleuren! Hoe dichter ik kwam, hoe nerveuzer ik werd. Nu ja, alles zal wel goed gaan zeker?

Aan de ingang stonden drie grote, brede mannen in maatpak en een kaartje op hun borst. Er stond op: SECURITY. Ik grijnsde, waren mijn ouders misschien bang dat ik ontvoerd zou worden of zo.

“Hallo, ik ben Lauri en vandaag is mijn verjaardag”, zei ik zelfverzekerd.

De mannen lachten vriendelijk naar me, feliciteerden me en lieten me dan binnen.

Tot mijn grote verbazing zag ik al mijn vrienden van en buiten mijn school staan. Ze kijken me aan alsof ik een marsmannetje ben of zo.

“Wat een mooi kleedje heb je daar aan”, zei Seppe. Één van mijn beste vrienden.

“Dank je”, lachte ik mijn tanden bloot.

Seppe was niet alleen mijn beste vriend, nee, hij was ook mijn buurjongen en zat in m’ n klas. Meestal naast me.

Toen ik goed keek, zag ik dat er één iemand van mijn vriendengroep ontbrak. En niet zomaar iemand, een vriendin, meer dan gewoon een vriendin, ze was mijn vriendinnetje. We waren al ongeveer drie jaar tezamen, mijn ouders wisten van haar, haar ouders wisten van mij, geen probleem dus.

Ik zeg iedereen hallo en zocht dan naar mijn mama of stiefpapa. Ik zag mijn moeder staan aan de andere kant van de zaal, ze stond te praten met Lisa haar moeder. Bij de naam Lisa maakte mijn hart een sprongetje, maar waar was ze nu toch? Ik liep naar de dames die dus gezellig stonden te kletsen. Ze begroeten me en ik doe hetzelfde naar hun.

“Monique?”, ja zo heet mijn allerliefste schat haar moeder, “Weet u waar Lisa ergens is, ik vind haar niet?”

De dame begon te stotteren. Ik keek haar raar aan, normaal doet ze nooit zo.

“Ze zal zo wel komen, als we haar zien zeggen we haar wel dat je haar zoekt”, zegt mijn mama maar in de plaats van Monique.

Oké dan maar, zeker. Waarom zou Lisa haar moeder opeens zo stotteren? Ver-bergt ze misschien iets?

Toen iedereen aanwezig was op mijn feest, dat mijn ouders hadden georganiseerd, ging mama op een podium staan. O nee, ze gaat toch geen speech doen, hoop ik.

“Dag beste mensen, we zijn hier nu allemaal voor de verjaardag van mijn dochter te vieren.”

Dus toch, dacht ik een beetje geïrriteerd. Ik voel gewoon dat ik rood aanloop! En dat alleen maar omdat alle of dan toch bijna alle gezichten op mij worden gericht.

“Ik heb samen met Peter, Lisa en Seppe iets heel erg speciaal kunnen regelen, dat haar, hopelijk toch, heel gelukkig gaat maken.

Hier is … een concert … van … *heel lange stilte*…”

“Mama ga je het nog zeggen of hoe zit het”, vroeg ik met een glimlach.an Tokio Hotel!”

O my god! Dat kan gewoon niet! Tokio Hotel, hier zo, in België, speciaal voor mij.

Ik geloof dat ik ieder moment ga flauw vallen. Nu weet ik waarom er security stond. Ik sta te trillen op mijn benen. Als mama van het podium komt knuffel ik haar zowat plat, maar als ik ontdek dat de jongens al op het podium staan, zorg ik dat ik helemaal vooraan sta!

Het concert is gedaan, jammer. Het was zo fantastisch. Ik mocht zelfs een keer meezingen met Bill, de zanger. Eigenlijk was ik stiekem verliefd op hem, maar hij is volgens mij de meest onbereikbare persoon op de wereld. Hij woont ten eerste al in Duitsland, hij is ten tweede al volwassen. Het verschil tussen ons is maar drie jaar, maar bon. En ten derde, ik ben heel erg gelukkig met Lisa!

Ik merk dat ik Lisa nog niet heb gevonden, dus zoek ik maar verder. Misschien is ze backsage bij Tokio Hotel. Ik ga er wel even kijken.

Ik kom bij de deur, en ik krijg het heel benauwd. Als ik hier naar binnen ga, dan zit ik dus gewoon zowat bij de vier meest populaire, knapste jongens van het hele universum. Of het zal zo zijn als het aan mij ligt.

Ik open de deur en zie gelijk vier hoofden omdraaien en richting mij kijken. Ik voel dat ik rood aanloop.

“Euhm, eerst en vooral bedankt voor dit prachtige cadeau!”

Ze beginnen te glimlachen.

“Dit was echt de mooiste dag van mijn leven!”

De jongens grijnsden.

“Maar, weet er soms iemand waar Lisa is, als jullie tenminste weten wie dat is?”

“We hebben haar vandaag nog niet gezien”, zegt Tom, de gitarist.

“Ahn, oké dan. Blijven jullie hier nog vanavond?”

“Ja, natuurlijk! Wat dacht je dan, de verjaardag van een mooi meisje mis ik niet!”, slijmt Georg.

Ik bloosde weer.

“Als we mogen”, grijnsde de drummer van de band.

Een big smile verscheen op mijn gelaat.

“Jullie mogen blijven zolang jullie maar willen. Maar ik ga even Lisa zoeken, ik zie jullie nog wel! Daag.”

En weg was ik, waar zit dat mens nu toch, ik zoek haar al de hele avond.

Daar, in dat hoekje zie ik Seppe staan. Hij is iemand aan het zoenen. Ik kijk eens goed, misschien ken ik het meisje wel.

Mijn ogen werden groot en vulden zich met tranen. Het was Lisa. Mijn avond, verpest door twee mensen waar ik zielsveel van hou, of beter gezegd hield.

Ik loop zo vlug als ik kan naar buiten. Iedereen kijkt me raar aan, maar dat boeit mij nu even niet. Ik kan niet geloven wat ik net, daarbinnen, in het hoekje heb gezien. Mijn tranen blijven maar over mijn wangen stromen en ik doe niet eens de moeite om ze weg te vegen.

Ik ga zitten op het trapje voor de deur. Ik heb het eigenlijk koud, maar ja.

Na een tijdje komen de jongens van Tokio Hotel naar buiten. Ze kijken me heel erg bezorgt aan. Ik forceer wat moeilijk een klein lachje. Drie van de vier lachen, en lopen daarna door. Maar eentje blijft gewoon staan en kijkt nog steeds bezorgt naar mij.

“Waarom huil je?”, vraagt Bill.

“Euhm, ik ben…” Ik begin weer te huilen.

Hij komt naast me zitten en neemt me stevig in zijn armen.

“Ik ben bedrogen door mijn lief en mijn beste vriend.”. Alles moest ik in één keer zeggen, anders zou het niet lukken.

Zelf begint Bill ook te wenen. Zou hij misschien ook bedrogen zijn? Ik weet niet waar ik opeens de moed vandaan haalde, maar ik maakte me los uit zijn greep en drukte zijn hoofd, met zijn wang, tegen mijn borstkas. En waarom ik het deed? Misschien om hem te laten weten dat ik weet hoe hij zich toen voelde, omdat ik het zelf net heb meegemaakt.

We blijven zo zitten tot Tom plots voor ons staat. Hij kijkt ons een beetje raar aan.

“Euhm, Bill, we moeten weer vertrekken, weet je nog?”

“Ow, ja, ik kom zo, ik neem nog eerst even afscheid van Lauri.”

Tom knikte en liep weer weg.

Bill nam mijn handen in de zijne, en trok me mee recht. Ik kreeg ook nog een zoen op mijn wang.

“Lauri, wil je mijn nummer, misschien kunnen we dan nog contact hebben?”

“Ja, is goed hoor, ik heb wel een pen. Heb jij soms een papiertje?”

“Euhm, nee. Schrijf het anders op je hand.”

“Ahn, ja goed idee.”

Bill dicteerde zijn nummer en ik schreef het op, daarna volgde nog een knuffel en toen ging hij terug naar de bus, waar de rest van de band al zat te wachten. Toen de bus passeerde zwaaide iedereen naar elkaar, ik naar hun en zij allemaal

naar mij.

Ik ging weer zitten zoals daarnet, zoals toen ze naar buiten liepen.

Als ik hier al een dik uur zit, nog altijd huilend, merk ik dat er iemand buiten komt. Ik voel de ogen van die persoon op mijn rug branden. Ik vraag me af wie het is, en draai me sloom om. Het is Lisa. Snel draai ik me weer om en stel me in de positie zoals daarnet.

“Hé meid, wat is er?”. Ze omarmt me.

Ik sla haar armen van me af. Hoe durft ze het nog te vragen, ze weet best wat er is.

“Gaat het wel?”, gaat ze verder.

Oké, nu ben ik het beu, ik sta op en kijk haar woedend aan.

Ze kijkt me bang aan en staat ook recht.

“Jij weet best wat er met me is! Ik hield van je en dan flik je me zoiets! Waarom?! Hoe lang bedrieg je me al?! Betekende ik dan helemaal niets voor jou?! Laat me gewoon met rust, ik wil je niet meer zien! En Seppe wil ik ook niet meer zien!”

Haar ogen staren mij aan, terwijl ze waterig worden. “Sorry het was niet mijn bedoeling, ik … ik deed het niet expres, echt niet… ik… “

Verder kwam ze niet omdat ik naar binnen liep. Daar kwam ik Seppe al meteen tegen, hij deed ook al alsof hij van niets afwist.

“Hoi, wat is er, heb je gehuild?”

“Ja ik heb gehuild! En je weet zelf goed genoeg waarom! Ga weg, ik wil je nooit meer zien!”

Iedereen  stond me geschrokken aan te gapen.

Lisa kwam weer naar binnen.

“Was ik niet duidelijk genoeg misschien?! Ik zei, tegen jullie: ik wil jullie nooit meer zien! Verdwijn!”

Samen liepen ze naar buiten en verdwenen in het holst van de nacht.

Nog steeds keek iedereen richting mij. Ik liep naar mijn mama, nu had ik echt haar steun nodig. Ja, soms was ik echt een moederskindje.

“Euhm, ik denk dat het feest is afgelopen … bedankt dat jullie allemaal zijn gekomen, zei m’ n stiefvader.”

Iedereen was weg en mama had me stevig in haar armen geklemd. Samen met de beheerder van het feestgebouw hielp mijn stiefvader de boel op te ruimen.

Mijn moeder maakte sussende geluiden. Ik kalmeerde wel, maar voelde me nog even ongelukkig. Mijn dag, het was zo mooi door dat concert van Tokio Hotel, speciaal voor mij…en dan in één seconde…helemaal verpest!

“Kom,”, zei mijn mama, “we gaan naar huis”.

Onderweg is iedereen stil en het was nog kouder dan daarjuist. Het is donker maar daar merk je niet veel van, het is namelijk volle maan.

02-12-2008 om 00:00 geschreven door Tara W.  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

01-11-2008 om 10:09 geschreven door