O U V E R T U R E  

OPUs B A R D O L LI N O

(A N DANTE)

Het is dus vandaag Herdenking van Wapenstilstand I.

Er komen er dus nog veel achter, want de Mensheid geraakt maar niet geleerd.. Denk daarbij aan die ezel van gisteren (voorgande blog) die zich geen tweemaal bezeert aan dezelfde steen. Ezels wel niet, neen, maar mensen wel. Waarmee bij deze meteen bewezen is, voor zover nog nodig, dat President Trump in het Verre Oosten, geen ezel is. Daar lagen, dank zij zijn alom geprezen voorgangers, de Clintons en vooral Mo-bama, wel degelijk veel stenen om over te vallen, maar deze geniale President heeft die allemaal ontmijnd…. Hij heeft daar letterlijk het vuur (het hardste overlevend communisme maar ook de islam) verzoend met het water van de Beschaving.

*

Maar laten wij bij onze schaapjes van vandaag blijven. WO I, en hoe de tegenwoordige reacties wel enigszins veranderd zijn van toon. Slachtpartij? Vijanden? Alles moet onder de broedlamp van de EU-Moloch.

Enfin, ik laat de lezer zelf oordelen….

*

Het verschrikkelijkste aan de Eerste Wereldoorlog, is dat wij hem verloren hebben

Joachim Pohlmann. © dm…

*

…. is woordvoerder van Bart De Wever (N-VA) en schrijver van Een unie van het eigen. Zijn column verschijnt wekelijks.

“Wat vond u het verschrikkelijkst aan de Eerste Wereldoorlog?”, vroeg een journalist in 1984 bij een herdenking van de Slag van Verdun aan Ernst Jünger. Die was toen een zowel gelauwerde als verguisde auteur, alsook de hoogst gedecoreerde en een van de laatste Duitse veteranen.

*

Hij had net met bondskanselier Kohl en president Mitterrand een krans neergelegd voor de gesneuvelden. De journalist verwachtte dan ook iets in de trant van ‘het nodeloze bloedvergieten’ of ‘de waanzin van de slachting’. Jünger antwoordde doodleuk: “Dat we verloren hebben.”

Als wij morgen de gesneuvelden herdenken, is dat in de geest van Erich Maria Remarques Im Westen nichts Neues, John McCraes In Flanders Fields of Louis Ferdinand Célines Voyage au bout de la nuit. Ingetogenheid, walging voor geweld en afgrijzen voor de zinloosheid staan dan centraal.

Als velen trok Jünger met een romantisch beeld naar de slagvelden. Hij was een Achilles die niet streed voor natie en keizer, maar voor eigen eer en glorie. De ontnuchtering volgde snel: de technologie van gifgas, tanks, prikkeldraad, machinegeweren … had het van de held overgenomen.

Schok

Jünger schrijft over de schok die hij ervoer als hij voor het eerst een soldaat met staalhelm en gasmasker zag. Hijzelf droeg op dat moment nog het napoleontische plunje met de typische pickelhaube en voor hem stond een bijna buitenaardse krijger, meer machine dan mens.

Individuele inzet – hoe heroïsch ook – had amper nog impact op de krijgskansen. Wat Jünger onthecht beschreef was de waarheid van industriële oorlogsvoering, waarbij golf na golf van naamloze en bionische wezens worden neergemaaid door enorme robotten In een storm van staal.

Dat boek is de gestileerde ontleding van geweld door een koele observator die de bloederige realiteit onverbloemd en zeer plastisch weergeeft, maar elk moreel oordeel achterwege laat. Bij de andere literatoren ligt de focus op het zinledige lijden van de soldaat. En net dat kon Jünger niet aanvaarden.

Hij zag het als zijn heilige plicht tegenover de doden om die oorlog zin te geven. Het werd de ineenstorting van de Europese cultuur, de doorbraak van het nihilisme en het ontwaken van een tijdperk waarin alle macht, middelen en mensen gemobiliseerd werden voor de oorlogsinzet.

Naamloos

Jünger beschreef een totalitair systeem dat angstaanjagend herkenbaar is. En opnieuw bleef hij ongemoeid. De dood van zoveel miljoenen had die wereld mogelijk gemaakt, of dat nu goed of fout was. Pas in het midden van de jaren 30 drong het tot Jünger door tot wat die wereld in staat was en zou hij zich keren tegen de gestage mechanisering van de mens.

Morgen zal In Flanders Fields veelvuldig gereciteerd worden, Jünger zal men niet voorlezen. Al had hij in 1984 misschien wel gelijk. Het verschrikkelijkste aan de Eerste Wereldoorlog is dat wij hem verloren hebben. Niet wij als Duitser – of als Brit, Fransman, Rus … – maar wij als mensheid.

Bron & Link

https://www.demorgen.be/opinie/het-verschrikkelijkste-aan-de-eerste-wereldoorlog-is-dat-wij-hem-verloren-hebben-b78b0f6d/

*

T E   O N T H O U D E N

OP ONZE VASTE SCHIJF

*

Om, na lezing van dit artikel, terug met de twee voeten op (deze) aarde te komen, volstaat het de door de Belgische Staat in 1945 gedynamiteerde eerste IJzertoren in gedachten te nemen. De boodschap van toen, hernomen op de Pax-Poort, een open doorgang opgetrokken met de brokstukken van de gedynamiteerde toren; was al even duidelijk als onmogelijk. Nooit meer oorlog – no more war – Nniemals wieder Krieg – lus jamais la guerre -¨

Deze verzuchting staat op de vier hoeken van de poort, wijzend naar de vier windstreken….

Ha Jan allemaal goed en wel. Maar dat was vòòr de Tweede Wereldoorlog en, om terug te vallen op het heden, vòòr de islam-invasie…

Maar de NV Arrogantie zou zichzelf niet zijn, als daar de EU-Nazistaat niet wordt bij betrokken. U las het ook, maar mij (wegens de klemtoon op het romatisme) heeft het getroffen als een zweepslag:

“Als wij morgen de gesneuvelden herdenken, is dat in de geest van Erich Maria Remarques Im Westen nichts Neues, John McCraes In Flanders Fields of Louis Ferdinand Célines Voyage au bout de la nuit.

Met andere woorden: oorlog is slecht, maar de Europese Eenmaking zal dat voor de vechtende partijen van toen, in de toekomst wel voorkomen.

‘Alle Menschen werden Brüder’….

Mij volstaat het als opgegroeid in de frontstreek, even stil te staan (zie boven-aan) bij he Duits kerkhof van Vladslo, bij het ‘Treurend Ouderpaar’ van Kate Kollwitz. Dat was een Duitse moeder die haar enige zoon verloor door Franse bajonetten aan het IJzerfront als ‘plaaats delict’.. Om precies te zijn en dus dat nutteloos gedood worden aanschouwelijk te make: in Merkem, Leffinge, op het gehucht De Kippe (baan Ieper-Diksluide), in de onmiddellijke nabijheid van de beschermde landelijke kapel op die plaats. Dat woordeloos verdriet zonder naam is het luidste verwijt dat er ooit bestaan heeft tegen het voortdurend afslachten van mede-mensen.

**

*

Als U wilt, kunt U er ook het ‘Soldaten Friedhof’ in Langemark er bij betrekken. Een impressie die meer aansluit bij de uitdrukking ‘Jammer dat wij hem verloren hebben’. Dat is een uitdrukking waarvan afstand moet genomen worden, want die vraagt om herhaling!

*

(Hemelreiker)