|
OP DE IJTKIJK
*
Er
wordt beweerd dat de medaille der Waarheid altijd twee kanten heeft. In
verband met de islam moet dat minstens begrepen worden tot de 10de
Macht. En dan begint die medaille er uit te zien als een ruw stuk
steen waarvan de waarde maar kan geschat worden als die is bijgewerkt
zoals een edelsteen. Zeg maar gepolijst en geslepen is. Ontdaan van alle
ruwheden en aangekoekte smurrie die nu eenmaal altijd in de vrije
natuur voorkomen.
Mohammedaanse geschiedenis
van de kruisvaarten (2)
de journalisten die over het Catalaanse drama berichten echt zo dom m of zo lui? Waarschijnlijk beide.
De
moderne journalist is jong, overtuigd van de eigen genialiteit en bezit
de historische kennis van een huisjesslak. Met wat geluk begint de
geschiedenis voor deze luitjes met de eigen geboorte. We werden vorige
week rond de oren geslagen met het onbegrip van de pers voor de
moordpartij op La Rambla. Er is toch geen reden om Spanje te
terroriseren, want het land bombardeert niet in Syrië en Irak? Neen,
maar het land is en blijft voor mohammedanen Al-Andalus dat hen eeuwig
toebehoort en dat moet terugkeren naar Dar-al-islam; uiteraard vooral
dankzij de daden van de ware gelovigen. Het is geen toeval dat de
moordenaars bijna allemaal Marokkanen zijn.
Al-Andalus, onderdeel van een Marokkaans rijk
Tien jaar voor paus Urbanus II (*) zijn
oproep doet om Jeruzalem te heroveren voor het Christendom, gaat in de
mohammedaanse wereld de boodschap rond dat de christenhonden niet alleen
in Sicilië maar ook in Al-Andalus in het offensief zijn. De
christelijke koninkrijkjes maken handig gebruik van de verdeeldheid
onder de mohammdaanse vorstendommen en heroveren in 1085 Toledo, de oude
hoofdstad van het verdwenen christelijke Gotische Rijk. Tegen heug en
meug doen de Iberische mohammedanen een beroep op een nieuwe streng
mohammedaanse leider. Die man heeft de macht overgenomen in een groot
rijk dat van Marokko (de kern) tot aan het huidige Tunesië reikt. De
Iberische mohammedanen zijn er niet gerust in, want misschien wil hij
meer dan hun bondgenoot worden. Een Arabisch kroniekschrijver drukt het
plastisch uit: Beter om kamelen te weiden dan zwijnen te hoeden. Dus
verschijnen in Al-Andalus Marokkaanse Berberlegers. Die jagen
aanvankelijk de christelijke legers weer in hun hok, heroveren Toledo en
staan op zeker ogenblik bijna aan de grenzen van het christelijke
Barcelona.
Maar de grote interesse van de nieuwe heersers (de fanatieke Almohaden) gaat naar de uitschakeling van de Iberische bondgenoten.
Dat
opzet slaagt en voortaan is Al-Andalus de noordelijke provincie van een
Marokkaans rijk. Geloof maar dat geen enkele Marokkaan die historische
realiteit ooit vergeten is
(Bin
Laden herinnerde er trouwens geregeld aan). Dat nieuwe rijk houdt het
vijftig jaar vol, tot de christenen weer in het offensief gaan. In de
westerse historiografie wordt de tweede kruistocht altijd als een ramp
voorgesteld omdat de Seldjoekse Turken de nieuwe kruisvaarders verslaan,
zodat maar een kleine groep in christelijk Jeruzalem arriveert. Maar
in de Arabische teksten is die kruistocht ook een ramp, want een legertje Vlamingen, Normandiërs
en Duitsers vaart naar de Middellandse Zee via de huidige Portugese
kust, landt er en verovert met lokale christelijke hulp Lissabon. De
kruisvaarders plunderen de stad, vermoorden de bisschop die ze niet
kennen en maken van de moskee een kerk (zoals mohammedanen kerken
ontwijden en er moskeeën van maken).
Mohammedanen belonen verdiensten
Een van de oorzaken van veel christelijke overwinningen is het feit dat de mohammedaanse mentaliteit verdiensten beloont.
Er
zijn wel dynastieën, maar die houden het meestal maar een paar
generaties uit en geen honderden jaren zoals de Franse koningen. Een
echte hoge en lage mohammedaanse adel bestaat niet, zodat bevorderingen
naar verdienste en niet uitsluitend naar
afkomst
gaan. Bevelhebbers komen dikwijls uit de lagere rangen en ze krijgen
meestal de opbrengsten van een bepaald domein. Dat is niet erfelijk en
de heerser kan het ieder
moment
afnemen, herverdelen, vergroten of aan iemand anders schenken. De
loyauteit van de bevelhebbers is altijd onzeker. Ze kijken meer naar hun
rivalen met gelijke rang dan naar christelijke tegenstanders, met wie
ze geregeld samenspannen om de mohammedaanse concurrent een kopje
kleiner te maken. De kruisvaarders intrigeren ook tegen elkaar maar er
bestaat wel een aanvaarde hiërarchie en een erfelijkheid die niet
voortdurend betwist wordt. De lijst mohammedaanse tegenstanders van de
kleine christelijke rijkjes in het Midden-Oosten leest als een
ononderbroken palmares van geslaagde moorden op rivalen en eindigt na
een moord op de aanvankelijke dader. De Arabische kronieken betreuren
dan ook voortdurend dat de energie van de mohammedaanse leiders besteed
wordt aan interne moorddadige ruzies en godsdienstige geschillen en
bijna nooit aan een gecoördineerde jihad om de ongelovigen in zee te
drijven.
Saladin
Feitelijk
is dit ook het verhaal van de bekendste Arabier, in werkelijkheid een
Koerd uit een eenvoudige familie: Salah-al-din Yusuf, of Saladin. De man
wordt een getalenteerde bevelhebber, die na een staatsgreep de macht in
Egypte overneemt en er vervolgens in slaagt het huidige Syrië en Irak
in te lijven met alle bekende plaatsnamen:
Aleppo, Damascus, Mosul, Bagdad, Homs...
Bij
zijn veroveringen heeft hij geen gewetensproblemen om het geregeld op
een akkoordje met de christenen te gooien. Maar ook Saladins gezag wordt
betwist door zijn zoons en bevelhebbers. Hij kiest daarom voor de
methode die ook voorgangers en opvolgers gebruiken: de jihad uitroepen
om zijn bevelhebbers en onderdanen tot wat eenheid aan te porren. Hij
heeft het geluk dat de kruisvaarders weer eens verdeeld zijn en dat zijn
leger (30.000 soldaten) drie keer sterker is dan dat van de
kruisvaarders onder de leiding van een onbekwame koning van Jeruzalem
(die feitelijk alleen maar koning-gemaal is).
Hij
wint de veldslag, trekt Jeruzalem binnen en in ruil voor geld laat hij
de meeste christenen vertrekken. Vervolgens brengt hij de hele
mohammedaanse wereld op de hoogte,
zodat
men de vele jaren dat hij tegen andere mohammedanen vocht wat vergeet.
Tot vandaag is hij de grote held van de Arabische wereld. Zijn
ruiterstandbeeld (dat hij als gelovige soennitische mohammedaan
godslasterlijk zou gevonden hebben) staat nog altijd in Damascus. Saddam
Hussein wordt geboren in hetzelfde plaatsje als Saladin, vervalst zijn
geboortedatum met twee jaar en vertelt overal dat hij exact 800 jaar na
de veroveraar van Jeruzalem geboren is.
Een
derde kruistocht onder de leiding van Richard Leeuwenhart slaagt er
niet in de Heilige Stad te heroveren en één voor één verdwijnen de
christelijke rijkjes in een mohammedaanse zee. Alleen keizer Frederik II
slaagt er na een diplomatiek steekspel in Jeruzalem nog vijftien jaar
lang en zonder geweld in christelijke handen te krijgen; zij het met
veel faciliteiten voor mohammedanen. Zowel Frederik (die in Jeruzalem
zijn interesse in de
mohammedaanse
cultuur uitvoerig toont en de mohammedanen in zijn eigen Sicilië laat
uitmoorden) als zijn Arabische tegenhangers worden door de eigen
onderdanen als duivels beschouwd omdat ze het niet willen uitvechten. In
1291 valt Saint-Jean-dAcre - het laatste christelijk bolwerk - en zijn
voor het Westen de kruistochten voorbij. Maar niet voor de
mohammedanen.
In hun kronieken eindigen die met de verovering van Constantinopel en
van de hele Balkan. Omdat mohammedanen eerst in de 19de eeuw (onder
westerse invloed) monografieën schrijven (over om het even welk
onderwerp) denkt men in het Westen onterecht dat de mohammedaanse wereld
die zogenaamde christelijke agressie eeuwenlang vergat, maar dat klopt
niet met de realiteit. Mohammedanen hebben een paardengeheugen en de
huidige terreur
bewijst het.
Jan Neckers
*
NADER BEKEKEN
We
kunnen (moeten?) ons volmondig aansluiten bij de mening van de gedreven
journalist Jan Neckers, die dit artikel in t Pallieterke kon brengen:
Waar anders? Meer nog: we zijn er uit de grond van ons hart, dankbaar
voor. Waarom stellen onze grondig verziekte media zich zo achterlijk op,
als het over het verleden of over de Kruistochten gaat? Denken zij
echt dat ze de mensen in hun negatieve toekomst-spiraal zullen blijven
meetrekken? Waarbij zij moedwillig het heden
negeren, om zich te wentelen in een niet-bestaande droomwereld van een
volledig herschapen Nieuwe Blauwe Planeet in een Heelal die ze naar
hun hand denken te kunnen zetten??!! Een nieuw herdacht Aards Paradijs
met splinternieuwe zelf ineengeknutselde Adams en Evas
De
wereld IS zoals hij nu eenmaal altijd is geweest en zoals hij altijd
zal blijven: de strijd tussen de Drie Hoofdletters G, U weet wel, maar
dan gebaseerd op het persoonlijk voornaamwoord dat de we allemaal zo
goed kennen: IK, ME, MOI, ICH IKKE en de rest kan stikke.
Botticelli, , La Primavera (De Lente), de betere voorstelling van de 3 letters.
*
Naast
de G, G, G zijn er nog altijd , niet te vergeten, de Twee Stenen
Tafelen. Om hete even welke religie men beweert te belijden.
*
Ik heb gezegd.
****
(*)
Paus Urbanus II (1042-1099) overleed op 29 Juli, de dag dat Jeruzalem
eindelijk werd ingenomen. Maar was overleden toen dit bericht in Rome
aankwam
Zijn naam was, voor hij monnik werd in Cluny, Odon de Lagery, of Odo van Châtillon (Châtillon-sur-Marne, bij Reims, een naam die toch een belletje doet rinkelen ivm de Brugse Metten
In de jaren waar wij in Italië woonden (2002-2017), waren wij regelmatig in Orvieto,
de oude Etruskenstad op dat prachtig maar o zo afschuwelijk hoog
rotsplateau. Daar was geregeld ons traditioneel gezellig parkeerplekje
tegen de zijgeval van een oud Franciscaner kerkje, in de schaduw van de
machtige Doumo. Dat is de wereldberoemde basiliek van De Bloedende
Hostie, U weet wel. Daar hing, op ooghoogte, n marmeren plakkaat met
als opschrift Op deze plaats verkondigde Pass Urbanus II in 1095 de
Eerste Kruistocht.
*
(Digitalia)
|
