***

Donderdag 9 mei

Zon 6u03-21u16

Hemelvaart van de Heer

H Carolina

.

°°°

Noah Karrouche (1984), historice

Ongesluierd, maar verwant met Hortensia Kherrbache.

°°°

°°°

Ter zake :

Links in Europa kan niet langer aan dat cultureel complexe heden ontsnappen

OPINIE − 08/05/13, 08u50

dm column Noah Karrouche (1984) is historica door de week en schrijft in haar vrije tijd.

*

De zichtbaarheid van een religieuze minderheid in Europa of de doden in Bangladesh zijn twee zijden van een zelfde fenomeen: westers imperialisme

Wat volgt is oud nieuws maar nog geen geschiedenis. Op de vooravond van 1 mei vroeg de voorzitter van de socialisten in de Vooruit zijn publiek niet terug te blikken op het verleden, maar te kijken naar de toekomst. Op die manier liet hij maar weinig ruimte voor de nostalgie waar mensen doorgaans zo van houden. 1 mei staat nochtans bol van referenties aan het verleden. Voor de collectieve herinnering, zeker in een internationale beweging als die van het socialisme, geldt echter een eenvoudige wetmatigheid: hoe kleiner het residu, des te groter en te grijzer de vervlakking.

Dat wisten marxistische denkers in de jaren zestig in Parijs ook al. Daar groeide de bewustwording dat het marxisme vanuit geschiedfilosofisch oogpunt had gefaald en dat het vanuit de praktijk niet vol te houden was. Excessen te over, en geen enkele denker kon ontsnappen aan de geslotenheid van een systeem, een structuur waar geen ruimte was voor de bewegingsvrijheid van individuen.

Het marxistische denken was daarnaast uitermate eurocentrisch. Zo kon het de groeiende ongelijkheid tussen de oude metropool en de nieuwe wereld niet interpelleren en wist het geen weg met niet-westerse, lokale culturen.

Ook de sociaaldemocratie lijkt geen afdoend antwoord op vraagstukken over culturele eigenheid te kunnen formuleren, al krijgt de onderklasse in Vlaanderen steeds meer kleur. Links in Europa kan dus niet langer aan dat cultureel complexe heden ontsnappen. Dat besefte Anciaux maar al te goed toen hij Vermeersch afgelopen dinsdagavond trachtte te pareren door te stellen dat die nieuwe Vlaamse realiteit in de eerste plaats gaat over de keuzes van mensen, en niet over ismen.

Een aantal sociaaldemocraten, zoals Anciaux, is begrijpelijkerwijs wars van nostalgie naar de traditionele invulling van een begrip als neutraliteit omdat ze maar al te goed beseffen dat de houdbaarheidsdatum ervan al even is verstreken. Het maakt socialisten die gesteld zijn op de democratische verworvenheden uit het verleden bijzonder zenuwachtig.

Volgens liberale buitenstaanders echter heette de herziening van neutraliteit in de publieke ruimte een heuse coup, en wel een 'totalitaire', 'regressieve' en 'electoraal opportunistische'. Dat geeft dan weer blijk van de mate van wanhoop onder de grote Verlichtingsbakens van de Vlaamse politiek.

Of ze zijn potdoof en blind, of ze moeten wel helemaal walgen van wat zich bevindt in hun middens. Het was nu ook niet meteen een Paul Magnette die tijdens de vooravond een aantal keren compulsief 'Où sont les conservateurs?' door de microfoon kwam roepen, of fier de nieuwe kijk van de Vlaamse socialisten op die neutraliteit extra in de verf kwam zetten. Misschien was dat wél op zijn plaats geweest. Bijzonder radicaal is de interventie van de sociaaldemocraten nu ook weer niet.

Niet het radicale linkse denken of de culturele assertiviteit zijn hier de wetmatigheden. Of het nu gaat om de fysieke zichtbaarheid van een religieuze minderheid in het oude machtscentrum Europa, of de doden in een fabriek in Bangladesh, het zijn twee zijden van een zelfde fenomeen: het westerse imperialisme. Allicht zien vooruitgang en welvaart er anders uit dan geanticipeerd. Misschien hebben ook zij een humaan gezicht, laten ze de menselijke waardigheid intact.

Nostalgie is dus zeker misplaatst wanneer ze het verleden wil restaureren. Maar niet wanneer ze de sociaaldemocratie in staat stelt haar eigen verleden te reflecteren.

In een van de vergeten uithoeken van dat verleden situeert zich de kortstondige opflakkering van het tricontinentalisme, een antikoloniale stroming die eind jaren 60 vorm kreeg op het kruispunt tussen Afrika, Azië en Latijns-Amerika. De visie binnen het marxisme op vooruitgang was hen te westers, het antikoloniale nationalisme te benauwend. Zij wisten het gedachtegoed over de klassenstrijd te verzoenen met een open culturele geest. Twee werelden die elkaar voorheen niet vonden, voor even bevangen door een zeker revolutionair optimisme.

Dat optimisme wist een lid van die beweging, de Haïtiaanse dichter en schrijver René Depestre, in 1968 in een enkele zin veel beter te vervatten dan eender welke toespraak, open brief, manifest of televisiedebat: 'Je fais la révolution, donc je suis, donc nous sommes.'

Geen geschiedenis maar oud nieuws dus, en wel vanop een ander eiland dan het Vlaamse. De sociaaldemocraten kunnen daar nog wat van leren. .

°°°

PS. Ach lieve Mevrouw met die vreemde naam! Heeft U er nog nooit op gelet, dat de boer, als hij zijn land omploegt, altijd de grond naar rechts omdraait? Op die manier verkrijgt hij ieder jaar een verse nieuwe bovenlaag. Maar waarschijnlijk kent U niet veel van den   boerenstiel, anders waren Uw ouders niet kunnen emigreren uit dat kloteland van U. Dat is toch wat jullie denken van Marokko, anders waren jullie niet naar hier gekomen….

Nog nooit aan gedacht om daar voor goed terug te keren? De arme Marokkaanse geitenboer kan best, na eeuwen en eeuwen dor bestaan, wat emancipatie gebruiken. Maar denk er aan : dorre bovengrond wordt altijd en overal naar rechts bewerkt. En niet omgekeerd.

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

09-05-2013 om 10:24 geschreven door digitalia  

***

Woensdag 8 mei

Zon 6u04-21u15

H Ida van Nijvel

.

°°°

°°°

°°°

Ter zake :

Leerling (16) slaat zwangere lerares in ziekenhuis

® Vandaag.be

*

Een 16-jarige leerling van Marokkaanse afkomst heeft aan de schoolpoort enkele rake klappen en een kopstoot gegeven aan een zwangere lerares en probeerde haar gsm te stelen.

De jongeman wachtte de vrouw op aan het VTI in Ieper, nadat hij definitief van school gestuurd werd. Hij had het slachtoffer eerder al bedreigd, schrijft Het Nieuwsblad. De vrouw, die vijf maanden zwanger is, werd voor verzorging overgebracht naar het ziekenhuis.

"Het gaat intussen beter met haar", laat haar familie weten. "Uit de eerste onderzoeken blijkt dat ze het goed maakt en dat er ook niets aan de hand is met de baby."

waar gaat dat naar toe zeg ??????? als je véél kinderen , ZELFS KLEUTERS nu al bezig ziet kun je al zeggen dat het er niet beter op zal worden !!! de agressie die bij sommigen van die kleine kinderen voorkomt doet mij vragen stellen , het jammere eraan is dat sommige ouders er geen oor naar hebben als ze erover aangesproken worden . als ze als 13 jarige al messen verkopen op school ........ ik weet het niet hoor , het enige wat ik WEL weet is dat ik geen leerkracht zou willen zijn !!! véél sterkte aan de zwangere leerkracht , dat moet schrikken geweest zijn zeg !!!!!!!

Goe bezig ... een gangster in spe, een klant voor Justitie

Je kan "Belg" zijn maar het verschil in mentaliteit en opvoeding haal je niet zo weg

°°°

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

08-05-2013 om 12:49 geschreven door digitalia  

.

°°°

De Gansendoncks bij Reyers Laat

°°°

°°°

Ter zake :

Anciaux: "Meneer Vermeersch, u bent onvoorstelbaar aan het zeveren"

07/05/13, 06u54  − Bron: Reyers Laat

*

Het zat er gisterenavond in het Canvas-programma 'Reyers Laat' bovenhands op. Bert Anciaux (sp.a) pleitte ervoor dat de regering werk moet maken van de strijd tegen islamofobie, maar professor emeritus Etienne Vermeersch was niet akkoord. "Er bestaat voor mij een onderscheid tussen de mensen, die ik liefheb, en een systeem, dat moet bestreden worden", pleitte de filosoof. .

"In de Amerikaanse cultuur neemt 40 procent de evolutietheorie aan", argumenteerde Vermeersch. "Die cultuur heeft zelfs voor minderjarigen de doodstraf. Die cultuur is achterlijk, zal ik ook zeggen. Wanneer ik nu zeg dat in de islamlanden maar twintig procent of minder de evolutietheorie aanneemt. Dan mag ik toch ook zeggen dat die nog meer achterlijk zijn? En volgens punt drie in uw resolutie mag ik dat niet zeggen."

"Meneer Vermeersch, je bent onvoorstelbaar aan het zeveren", antwoordde de sp.a-fractieleider. "Ik heb het gevoel dat meneer Vermeersch alles doet om islamofoob over te komen." "Het is volkomen misplaatst om individuele mensen te minachten", zei Vermeersch daarop. "Maar het is iets helemaal anders om een godsdienst te bestrijden. Ik ben anti-katholiek, maar niet tegen katholieken." Waarop Anciaux benadrukte dat hij geen enkel probleem heeft met kritiek op een godsdienst.

"Je hebt een hemels genoegen om mensen te kwetsen", zei Anciaux tegen Vermeersch. Waarop die dan weer: "De islam is geen mens, maar een systeem. Ik denk dat ik meer gelovige vrienden heb dan jij. Er bestaat voor mij een onderscheid tussen de mensen, die ik liefheb, en een systeem, dat moet bestreden worden." .

°°°

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

07-05-2013 om 11:30 geschreven door digitalia  

***

Dinsdag 7 mei 2013

Bloeimaand

Zon 6u06-21u13

H Stanislas

Als het regent op Sint-Stanislas liggen de patatten in een plas

.

°°°

°°°

°°°

Ter zake :

Maatschappij zal modernisering Kerk nooit genoeg vinden 

05-05-2013 - Herman de Dijn – tertio

® Iskander, de denktank van Prof. Mathias Storme

*

Hoever moet de Kerk aan de in de samenleving breed gedeelde morele mentaliteit en sensibiliteit tegemoetkomen? Herman De Dijn, emeritus hoogleraar wijsbegeerte en voormalig vicerector van de KU Leuven, beschouwt dit als een fundamenteel vraagstuk waarmee ze te maken heeft. Hij antwoordt alvast dat wat de kerk ook doet, het voor de maatschappij nooit genoeg zal zijn.

 Velen in en buiten de Kerk hopen dat na de doctrinaire rechtlijnigheid van Benedic­tus XVI met Franciscus eindelijk de klemtoon zal komen te liggen op zaken die minder choquerend zijn voor de hedendaagse mentaliteit. De aandacht dient verschoven van ‘harde’ morele stand­punten die verdeeldheid zaaien, naar thema’s waarin iedereen zich kan vinden: de optie voor de armen, nadruk op sociale rechtvaardigheid en dergelijke. Wan­neer iemand als aartsbisschop André Joseph Léonard die nieuwe vriendelijke geest dan doorkruist met ‘ongepaste’ uit­spraken over homo’s, en dat nog wel in volle paastijd, kri­jgt hij zelfs kritiek uit eigen rang. Maar zelfs als Rome om al dan niet oppor­tunistische rede­nen klemtonen anders zou gaan leggen, blijft er een hemelgroot probleem.

Franciscus lijkt in vele opzichten toch ook een ‘conservatief’ die zeer waarschijnlijk niet zal toegeven op punten zoals de wijding van vrouwen, abortus en euthanasie, problemen rond echtscheiding en homoseksualiteit. Zelfs indien er enige toegev­ing komt bijvoorbeeld over de aanvaarding van condooms of de communie van uit de echt gesche­den partners, blijven er talrijke thema’s over die vroeg of laat weer grote ergernis zullen wekken.

Er is trouwens een fundamenteler prob­leem dat volkomen losstaat van concrete figuren. Vele Vlaamse katholieken ergeren zich blauw aan de conservatieve roomse standpunten die volgens hen mijlenver afstaan van de morele gevoeligheid van moderne, geëmancipeerde individuen. De kerke­lijke moraal loopt een paar eeuwen achter, zoals wordt gezegd. Wat kan dat echter betekenen? Dat de kerk haar moraal ‘up to date’ maakt? Hoever zou ze moeten gaan in de aanpassing aan de hedendaagse morele gevoeligheid? Moet kunnen: ook euthanasie, ook abor­tus na prenatale diagnos­tiek of postnatale ‘abortus’? Moet de kerk niet ook drin­gend een voorvechter worden van de dierenrechten of vegetarisme aanprijzen? Dit is duidelijk: het zal nooit genoeg zijn.

Ons fundamentele probleem heeft te maken met de aard zelf van de huidige breed gedeelde morele mentaliteit en sensibiliteit. Het is de mentaliteit van het expressieve individualisme. Elk individu is geroepen om het eigen leven zelf vorm te geven vanuit eigen creativiteit en autonomie. Die mentaliteit impliceert dat iedereen ongehinderd zelf moet kunnen bepalen wat goed of kwaad is en daarnaar mag handelen, zolang we tenminste het recht van anderen om hetzelfde te doen aanvaarden en anderen niet schaden in het uitoefenen van hun recht. Het individu respecteren is die vrijheid en haar voorkeuren eerbiedigen. Het wordt dus onmogelijk een ander nog te beoordelen vanuit een gemeenschappelijke of voorgegeven moraal: alle expressies van zichzelf, alle levensprojecten zijn fundamenteel evenwaardig. De mentaliteit ‘Wie ben ik om een ander voor te schrijven hoe te leven’ is totaal vanzelfsprekend geworden.

 Vandaar dat allerlei zaken ‘moeten kun­nen’ die vroeger totaal ‘not done’ waren. Denk aan de aanvaarding van euthanasie – nu zelfs opgeëist als een recht – of van sado­masochistische praktijken, mits wederzijdse instemming en respect voor de open­bare orde natuurlijk. In zo’n context is er geen plaats voor instanties die openlijk het subjectieve karakter van wat moreel on-aanvaarbaar is, verwerpen of die openlijk waarden zoals exclusieve monogamie of de ‘heiligheid’ van het menselijke lichaam prediken.

Instanties zoals de kerk, die ‘objectieve’ morele eisen verdedigen of transcendente waarden affirmeren – “Jezus is de ware weg naar het heil” –, kunnen in een wereld zoals de onze alleen overkomen als sektarische instanties die het op onze vrijheid gemunt hebben. Door ‘objectieve’ morele eisen te prediken, door niet akkoord te gaan met de idee dat ieder maar voor zichzelf kan beslis­sen wat goed en kwaad betekent, plaatst de kerk zich buiten de huidige consensus – wat ook de concrete moraliteit mag zijn die ze centraal stelt. Ze zal in de huidige context altijd overkomen als een instantie die de vri­jheid van het individu negeert, dat individu dus niet respecteert en haar mening aan anderen wil opdringen.

Als de kerk zich, zoals zovelen wensen, werke­lijk wil aanpassen aan de huidige tijd, dan rest haar maar één oploss­ing: zich plooien naar het expressief individualisme, rad­i­caal de kaart trekken van het eerbiedi­gen van de post­moderne idee van individuele vrijheid en zelfcreatie, en tegelijk volledig stop­pen met het beoordelen van de levenswijze van individuen vanuit een overgeleverde moraal. Hoe kan de kerk dat? Door zich met haar traditie van meditatie, rituelen en symbolen ten dienste te stellen van de individuele zoektocht naar spirritualiteit; door zich dus ten dienste te stellen van ‘de religieuze behoefte’ die er zeker bij bepaalde individuen nog altijd is. Daarbij moet ze dan – zoals sommi­gen niet ophouden te bepleiten – volop gebruik maken van de moderne communicat-ietechnieken en vooral van de nieuwe sociale media. Uit het arsenaal van de chris­telijke spiritualiteit, mede door de media gepropageerd, zal elk individu of groep dan kunnen plukken wat het voor de eigen zingeving nodig en nuttig acht. Zoals nu al gebeurt met de joodse kabbala of het boeddhisme bijvoor­beeld.

Als de kerk zich niet kan vinden in de huidige mentaliteit en zich dus niet aanpast aan de post­moderne sensibiliteit zal ze onvermijdelijk in de marge van de samenleving gedrukt worden – tenminste in de westerse wereld. Trouw blijven aan het eigen erfgoed – wat bepaalde aanpassingen niet uitsluit natuurlijk – kan en moet dan gepaard gaan met de idee dat, ook al zit ze in de marge, ze toch tegelijk op een tegendraadse manier tot de eigen tijd behoort: “In de wereld maar niet van de wereld.” Of zoals ik recentelijk (Ter­tio nr. 688) in een citaat van Gilbert Keith Chesterton las: “De Kerk is de enige instantie die de mens er kan van weerhouden louter kind van zijn tijd te zijn.” Tijden zijn zelden of nooit monolitisch, noch eeuwig­durend

°°°

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

07-05-2013 om 10:47 geschreven door digitalia  

.

°°°

Over de erosie, in overdrachtelijke zin

De wetmatigheid van elke kunstmatige ideologie

°°°

°°°

Ter zake :

De slechte kameraden van Magnette

27-04-2013 - Rik Van Cauwelaert - De Tijd

Via Iskander ®, uit de denktank van Prof. Mathias Storme.

*

De toespraak van PS-voorzitter Paul Magnette voor het jongste congres van zijn partij had iets van het praatje van een tapijtverkoper. Duidelijk geïnspireerd door de Franse kame raden beloofde Magnette zijn mili tanten een linkse sixpack, daarbij even ver getend dat zijn partij deel uitmaakte van de federale regeringen die al die drastische Europese begrotingsmaat regelen mee goedkeurden.

Tegenstanders van het nietsontziende Europese saneringsbeleid lijken hun gram te halen. Want het ziet ernaar uit dat Europees commissaris voor Monetaire Zaken Olli Rehn België tot begrotingsfatsoen dwingt op basis van een rekenfout van twee Harvard-economen. Carmen M. Reinhart en Kenneth S. Rogoff, de auteurs van de wereldwijde bestseller ‘This Time is Different’, berekenden in hun studie ‘Growth in Time of Debt’ dat een staatsschuld als die van België van meer dan 90 procent van het bruto binnenlands product (bbp) de groei wegdrukt. Drie jonge academici, die wezen op fouten in hun berekeningen, dwongen Reinhart en Rogoff tot academische boetedoening. Het is bijzonder vermakelijk te zien hoe vooraanstaande analisten dezer dagen laten verstaan dat ze altijd al weinig fiducie hadden in het werk van Reinhart en Rogoff. Een van hen is Martin Wolf die ‘This time is Different’ in zijn krant Financial Times aanprees als ‘a masterpiece’. Reinhart en Rogoff zijn niet de eerste economen en marktspecialisten die verstrikt geraken in hun eigen modellen. Wie herinnert zich nog Robert C. Merton, topeconoom en Nobelprijswinnaar? Hij kreeg de onderscheiding in 1997 voor de methode die hij uitdokterde om de waarde van aandelenopties te bepalen. De methode was zo onfeilbaar dat Merton, een goede vriend van ECB-voorzitter Mario Draghi, in het hefboomfonds Long-Term Capital Management stapte. Tot het in 1998 fout ging. LTCM verloor in amper vier maanden ruim 4,5 miljard dollar als gevolg van de financiële crisis in Rusland. Zo’n crisis paste niet in het model van Merton, die naderhand deemoedig toegaf dat het ‘onvolledig’ was. De Federal Reserve moest tussenbeide komen om Wall Street voor een uitslaande financiële brand te behoeden. In 2000 werd LTCM opgedoekt. Misschien zegt de naam David X. Li u iets. Ooit werd Li door Financial Times gezalfd tot meest invloedrijke actuaris op wereldschaal. De Chinese wiskundige ontwierp een methode die banken en andere beurstijgers toeliet hun CDO’s met rommelhypotheken met de grootst mogelijke nauwkeurigheid te prijzen. Li’s methode was zoiets als een licentie om zelf geld te drukken. Intussen kennen we het resultaat. In 2008 bleek het model ‘niet perfect’, om de woorden van Li te gebruiken. Dat is nu net het probleem met de meeste economische en politieke theorieën. Pogingen om ze in de praktijk te brengen draaien, vaak door externe onberekenbare factoren, faliekant uit. Sommigen lijken nu te denken dat het torpederen van de theorieën van Reinhart en Rogoff ook de voorzitter van de Europese Commissie Manuel Barroso op betere gedachten bracht. Want die liet zich onlangs ontvallen dat het Europese besparingsbeleid - ‘in de grond het juiste’, zei hij er snel bij - op veel vlakken zijn grenzen heeft bereikt. Maar het windhaangedrag van Barroso heeft niets te maken met het falen van Reinhart en Rogoff, wel met de angst voor het aanrollende anti-Europese sentiment dat breder wordt gedragen dan alleen door partijen die door Barroso in populistische en nationalistische hoek worden gezet. De euro drijft gelukkig niet op de theorieën van Reinhart en Rogoff, wel op de veronderstelling dat tussen de lidstaten sprake is van een vergelijkbare economische orde en beleidsdoelstellingen, gemeenschappelijke monetaire besluitvormingsprocedure en instellingen. Vandaar de verdragsrechtelijke vastlegging van de verhouding tussen het overheidstekort van de eurolanden en hun overheidsschuld op respectievelijk 3 procent en 60 procent van het bbp. Sixpack, twopack en fiscal compact zijn maatregelen, goedgekeurd door de lidstaten en het Europese parlement om overheidstekorten en overheidsschulden binnen de vastgestelde perken te houden. Tijdens het jongste PS-congres spiegelde voorzitter Paul Magnette zijn achterban andere vooruitzichten voor: die van een links sixpack. Magnettes toespraak had iets van het praatje van een tapijtverkoper. Want de invulling van zijn beloftes kan pas na de verkiezingen van 2014. En tegen dan zullen weinigen zich die belofte nog herinneren. Wie de dagboeken leest van de Nederlander Max Kohnstamm, een naaste medewerker van Jean Monnet, weet dat men in de Europese cenakels al heel vroeg besefte wat de gevolgen waren van de invoering van een muntunie voor de systemen van sociale zekerheid in de lidstaten. De PS deelt al sinds 1988 in de federale macht. Bijgevolg waren de politieke, economische en sociale consequenties van een muntunie de partijbonzen niet onbekend. Maar vandaag schuilen federaal premier Elio Di Rupo en PS-voorzitter Magnette achter de rug van de Franse kameraden die de Europese begrotingsdiscipline verwerpen. De Fransen hebben daarvoor zo hun eigen redenen. Sinds 1974 heeft geen enkele Franse regering een begroting in evenwicht afgeleverd. Ook president François Hollande zal daar de eerstkomende jaren niet in slagen. Of hij zou al zijn prijzige verkiezingsbeloftes moeten inslikken. Frankrijk, opgezadeld met een zwaar overheidsbeslag, zit dan ook tussen hamer en aambeeld. In een recente toespraak in Londen trok ECB-directeur Jörg Assmussen de aandacht op het acute probleem waar Frankrijk mee kampt: de tanende competitiviteit. Een probleem waar Frankrijk in 1992-1993 al mee worstelde onder president François Mitterrand en dat het einde betekende van het oude Europese Monetair Stelsel (EMS), de voorloper van de Europese Monetaire Unie. Frankrijk had toen al alle moeite van de wereld om Duitsland, dat nochtans net de hereniging had verstouwd, concurrentieel bij te houden. De Franse frank kwam onder druk. Waarop de Franse regering eiste dat Duitsland, omdat de Bundesbank weigerde de rente te verlagen, uit het EMS zou stappen. Nadat de Beneluxlanden hadden laten verstaan dat zij in dat geval samen met Duitsland het systeem zouden verlaten, werd naar goede Europese gewoonte een krakkemikkig compromis uitgedokterd. De fluctuatiemarge voor de EMS-valuta werd opgerekt tot maar liefst 15 procent aan weerskanten van de spilkoers. Zo ontstond finaal een feitelijk mark-blok, met landen als België die hun munt aan de Duitse mark gekoppeld hielden. Wat overigens een belangrijke factor was in het succes van het Globaal Plan van premier Jean-Luc Dehaene, dat België in de eurozone bracht. Ook België kampt met een concurrentieprobleem. Eurostat-tabellen tonen dat de loonkosten in België tussen 2008 en 2012 met ruim 13 procent stegen. De loonkosten per uur in de Belgische industrie zijn gemiddeld 24 procent hoger dan in de drie buurlanden. Vooral Vlaanderen, met z’n open economie, kampt met de gevolgen van de tanende looncompetitiviteit. In die mate dat zelfs federaal vice-premier Johan Vande Lanotte (sp.a) zich opeens zorgen maakt over het behoud van Volvo in Gent. Alleen heeft de Vlaamse Gemeenschap, tot dagelijkse ergernis van minister-president Kris Peeters, geen enkele bevoegdheid om daar wat aan te doen. De linkse sixpack van Paul Magnette zet geen zoden aan de dijk. Om het Europees sociaal model te handhaven, waarschuwde bondskanselier Angela Merkel, moet de Europese competitiviteit gevoelig worden opgevoerd, want de welvaarts-staat is op groei gebouwd. De Duitse en Nederlandse socialisten wachten zich wel haar tegen te spreken. Het zou het federale koninkrijk tot voordeel strekken mochten Di Rupo en Magnette hun kameraden wat beter kiezen.

°°°

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

06-05-2013 om 10:52 geschreven door digitalia  

***

Maandag 6 mei

Zon 6u08-21u12

*

Werkzoekende op de Planeet Mars

Universitair Pol & Soc en nog wat

°°°

°°°

Ter zake :

De schande van Europa: willen werken maar de kans niet krijgen

*

San F. Yezerskiy (1983) is columnist voor De Morgen. Hij combineert een voltijdse kantoorjob met een prille carrière als schrijver. "In de hele periode tussen mijn eigen worsteling en vandaag heb ik nog geen enkele politieke partij een degelijk voorstel horen formuleren om het probleem van de jeugdwerkloosheid aan te pakken." .

Donderdag opende deze krant met verontrustende cijfers over de jeugdwerkloosheid in Europa. Ruim 5,6 miljoen twintigers zitten zonder werk. Met 22,4 procent werklozen onder de min-25-jarigen doet België nauwelijks beter dan het Europese gemiddelde. Opvallend ook: voor het eerst zijn het de hooggeschoolde jongeren die deze stijging het hardst voelen. Een diploma biedt nauwelijks nog garantie op een job. Daarmee tonen nu eindelijk ook de officiële cijfers aan wat al bijna een decennium lang onderhuids aan het kiemen is - en waaraan nooit iemand aandacht heeft geschonken.

Zeven jaar geleden ben ik zelf afgestudeerd. Toen ik op zoek ging naar werk, ontwikkelde zich al snel hetzelfde patroon als bij zo veel van mijn studiegenoten. Ik heb een honderdtal brieven uitgestuurd, waarop ik steeds hetzelfde antwoord kreeg: voor de grote jobs had ik niet genoeg ervaring, voor de kleinere was ik overgekwalificeerd. Bedrijven konden het zich permitteren om kieskeurig te zijn: voor iedere vacature stonden tientallen, soms honderden kandidaten klaar.

Dus zwierf ik van de ene interimjob naar de andere. Ik nam alles aan wat mij werd aangeboden: ik heb vliegtuigonderdelen gescand in een magazijn op de luchthaven. Ik heb verzekeringsdossiers gedigitaliseerd voor een leasingbedrijf. Ik heb dossiers gesorteerd in stoffige, door stroompannes geteisterde archieven. Ondertussen bleef ik afwijzingsbrieven verzamelen. Pas na twee jaar kon ik mijn eerste contract van onbepaalde duur tekenen: een deeltijdse bureaujob, nog steeds ruim onder het niveau waarvoor ik was opgeleid en waarvoor de maatschappij vier jaar lang zwaar in mij had geïnvesteerd.

Altijd maar je best doen

Het is niet dat ik aan mijn zoektocht begon met onrealistische verwachtingen. Ik wist dat ik niet meteen mijn droomjob zou vinden. Ik had geen overdreven looneisen, ik hoefde geen gsm of bedrijfswagen. Ik wilde alleen werken.

Ik was de eerste in de familie met een universitair diploma. Dat betekende iets. Mijn hele jeugd lang was mij op het hard gedrukt dat ik maar beter goed mijn best kon doen om dat diploma te halen. Dat heb ik ook gedaan, alleen was het het verkeerde diploma. De hooggeschoolden die het nu zo moeilijk hebben, zijn net als ik politieke en sociale wetenschappers of taalkundigen, journalisten of historici. Jongeren die de pech hadden dat zij niet goed waren in exacte wetenschappen, maar wel in talen, geschiedenis en cultuur. Deze talenten zijn niet direct om te zetten in economische winst, dus kijken bedrijven er niet naar om.

Dit is geen klaagzang van een gefrustreerde loser. Ik heb twee uitstekende jobs ondertussen, voor mij het ergste voorbij. Maar binnenkort wordt het juni en studeert er opnieuw een lichting jongeren af die net zoals ik geen echte stiel hebben geleerd, alleen maar hoe ze moeten nadenken. Een steeds groter deel van hen zal al gauw het deksel op de neus krijgen. Zij zullen hun vrienden die meer geluk hadden steeds verder zien opschuiven en aan het leven beginnen, terwijl zij zelf blijven stilstaan en bij elke afwijzing iets minder geloven dat de maatschappij ook op hen zit te wachten. Dat gevoel van overbodigheid is loodzwaar om te dragen.

De afgelopen dagen heb ik vaak teruggedacht aan een meisje dat in 2010 één dag de voorpagina's van alle Britse kranten heeft gehaald, en daarna meteen weer is vergeten. Het meisje heette Vicky Harrison, en zij had zelfmoord gepleegd nadat zij na twee jaar intensief zoeken en meer dan tweehonderd sollicitatiebrieven nog steeds geen job had gevonden. Niet omdat ze een probleemgeval was, of zelfs maar lui of dom, maar simpelweg omdat niemand haar kon gebruiken. Het was haar droom om lerares worden, of tenminste secretaresse op een school. Toen dat niet lukte, probeerde ze het als winkeljuf, serveerster en lunch lady, telkens zonder succes. De wachtuitkering die ze ontving was zo krap dat ze het zich niet meer kon permitteren om af en toe iets leuks te doen met haar vrienden. De vervreemding en voortdurende afwijzing zijn haar te veel geworden.

Het ligt niet aan de crisis

Vicky Harrison had de pech dat zij de eerste was. Haar verhaal werd als een alleenstaand geval gezien, in plaats van als een droevige uitwas van een veel breder maatschappelijk probleem waarvan we nu pas de duidelijke cijfers zien. Als wij niet nu meteen ingrijpen en dit nog verder laten ontsporen, zitten we binnenkort met een volledige generatie van gedesillusioneerde twintigers die wel willen werken, maar daartoe de kans niet krijgen. Zij zullen horen dat er zelfs geen interimwerk meer is, dat het aan de crisis ligt en dat zij gewoon geduld moeten hebben, maar dat is een leugen. Het ligt niet aan de crisis. Dit probleem bestaat al veel langer en het zal niet uit zichzelf weer verdwijnen.

Nochtans lijkt iedereen daar wel van uit te gaan. In de hele periode tussen mijn eigen worsteling en vandaag heb ik nog geen enkele politieke partij een degelijk voorstel horen formuleren om het probleem van de jeugdwerkloosheid aan te pakken. Zij laten hun young potentials niet hierover nadenken, maar stoppen ze liever vier maanden in een denktank om hen tachtig pagina's te laten volschrijven met nietszeggende frasen en een paar proefballonnetjes over de zomervakantie. Misschien kunnen alle 25-jarigen hun diploma's terug inleveren, als kladpapier voor een volgende sessie? Dan worden ze tenminste nog ergens voor gebruikt. .

°°°

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

06-05-2013 om 08:56 geschreven door digitalia  

.

°°°

Uw voorkeur-zender, enig ter wereld

Vlaams Ramp Toerisme

°°°

°°°

Ter zake :

M. ALTWEG

De Frut met voorsprong de grootste daler

® ‘Tscheldt

ACTUEEL

SPECTACULAIRE DALING VERKOOPCIJFERS

GAZET VAN ANTWERPEN

*

ONDER LEIDING VAN LEX MOOLENAAR

RUDI COLLIER EN WIM DAENINCK VIEREN FEEST

In tegenstelling tot wat Vlaamse mediagoeroes onlangs nog beweerden, ontsnapt onze pers blijkbaar niet aan de internationale recessie.

In Vlaanderen krimpt de krantenmarkt (print +digitaal)met 0,8 procent. Over de taalgrens loopt de schade zelfs op tot 3 procent. Dit en veel meer blijkt uit de verkoopcijfers van de laatste twaalf maanden.

In Vlaanderen stijgen alleen De Standaard (+ 1%) en De Tijd (+ 3,5 %) dankzij hun digitaal aanbod. In de papieren versie dalen alle titels. De Standaard, Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws kunnen de achteruitgang beperken tot om en bij de 1 procent. 

De  Morgen (- 1,7%), maar vooral  Het  Belang van  Limburg ( - 3,4%) en Gazet van Antwerpen (- 4,2%) moeten in die printcontext  opnieuw de rol lossen.

De Tijd blijft een geval apart, vermits de verkoop van de gedrukte exemplaren in die periode met 6,2 procent daalde, maar de krant dat verlies ruim compenseert via de digitale abonnementen.

Op basis van de totale verkoopcijfers (print + digitaal) wordt  De Standaard met 99 124  exemplaren ( + 1%) de derde Vlaamse krant. Het moet enkel Het Laatste  Nieuws met  286 909  ex.( - 0,5%) en Het Nieuwsblad met 262 371 ex. (- 0,5%) laten voorgaan. Op nummer vier volgt dan Het Belang van Limburg met 95 030 ex.(- 2,9%). Gazet van Antwerpen zakt als grootste daler met 92 827 ex. (-3,9%) verder weg. De Morgen met 53 261 ex.(- 0,9%) en De Tijd met 39 465 ex. (+ 3,5%) sluiten de rij.

Het is duidelijk dat De Tijd en De Standaard het digitale pad met succes verder  opwandelen. Zo werd zeer onlangs nog DS Avond - editie gelanceerd, zowel op tablet als online. De andere dagbladen hinken digitaal duidelijk achterop met Gazet van Antwerpen net voor de bezemwagen.

Over de taalgrens blijft de situatie zeer precair. Geen enkele titel kan er positieve cijfers voorleggen. Wat de totale verkoopcijfers(print + digitaal) betreft, zijn La Dernière Heure (-5,9%) en de Sudpresse bladen ( o.a. La Meuse en La Capitale  -4,4%) de grootste slachtoffers. 

Maar ook de regionale titels van Vers L’Avenir (- 2,3%), La Libre Belgique (- 1,7%) en het Duitstalige Grenz-Echo (-1,6%), dat nog steeds geen digitale versie heeft, scoren slecht. Enkel Le Soir (- 0,6%) en zakenkrant L’Echo (- 1,9%) kunnen de schade beperken dankzij een goede digitale verkoop.

°°°

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

05-05-2013 om 15:42 geschreven door digitalia  

***

Zondag 5 mei

Zon 6u09-21u10

H Godehard van Hildesheim

.

DRINK RODE WIJN

     Nu blijkt dat de Antwerpse socialisten bij de gemeente-raadsverkiezingen in oktober toch net iets te veel water bij de wijn hadden gedaan, gaan sommige kopstukken meer klare wijn schenken. Patrick Janssens geeft alvast toe dat de Stadslijst met de christendemocratische coprolieten (zoek dat maar eens op) een stommiteit was.

Huidig kopstuk Yasmine Uit De Kashba, excuseer, Kherbache, gaat een heus café openen op het beruchte De Coninckplein. Wie zoiets zou willen, krijgt dan een politiek betoog terwijl haar man van achter de toog het verbod op openbare dronkenschap verzacht. Op haar beurt gaat voormalig schepen Leen Verbist binnenkort een wijnbar op het Conscienceplein uitbaten. Is het wel een goed idee - met nog zoveel op de lever - aan overbelasting te doen? Juist omdat socialisten graag belasten is niets meer gratis, zeggen ze tegenwoordig in Hasselt. Een partij met een verdampte identiteit en een uitgedund kiezerskorps zou haar mandatarissen voor minder naar de drank drijven. Was dat niet een rode traditie die ’t Schoon Verdiep voorzag van kleur en geur? Pimpernel ®’tSCHELDT

.

°°°

Que sera sera?, toen ook al Amerikaans

°°°

°°°

Ter zake :

Zenith 2016: Eindigt historische cyclus met een nieuwe Wereldoorlog?

*

'Nog voor 2025 crises zoals Grote Depressie, Revolutie en Wereldoorlog' Natuurlijk wil niemand er van horen, maar de aan de gang zijnde instorting van onze beschaving verloopt volgens historische wetmatigheden die niet te vermijden zijn.

In het in 1997 gepubliceerde boek The Fourth Turning (Het Vierde Keerpunt) toonden auteurs William Strauss en Neil Howe aan de hand van 500 jaar Westerse geschiedenis aan dat de opkomst en ondergang van een beschaving volgens bepaalde wetten en patronen verloopt die niet vermeden blijken te kunnen worden. Deze historische wetmatigheden zullen ertoe leiden dat de Westerse beschaving, met name de Amerikaanse, nog voor het jaar 2025 totaal zal instorten, wat vrijwel zeker zal uitmonden in de Derde Wereldoorlog. Anno 2013 gaat het economische en morele verval van onze beschaving echter al zo hard, dat dit fatale 'Zenith' moment mogelijk al in 2016 wordt bereikt.

Strauss en Howe voorzagen in 1997 vijf scenario's die de ondergang van Amerika in gang zouden kunnen zetten:

1. Financieel-economische crises. De staat int steeds hogere belastingen, legt beslag op het geld van de burgers en installeert een totalitaire controlemaatschappij. Burgers verzetten zich, de regering zet veiligheidstroepen in, er ontstaat een Grondwetscrisis en mogelijk wordt de staat-van-beleg afgekondigd.

2. Een terreuraanslag waarbij een vliegtuig is betrokken (4 jaar vóór 9/11 voorzien), waar de VS met militaire macht op reageert. Politie en veiligheidsdiensten krijgen steeds meer macht, mogen burgers en huizen zonder aanleiding controleren. Meer aanslagen lokken false-flag beschuldigingen tegen de regering uit (denk aan Boston).

3. Beurscrash op Wall Street, banken storten in (2008), en een crisis rond de federale begroting, wat dit jaar realiteit is geworden.

4. Virusuitbraak. Een nieuwe en zeer besmettelijke ziekte verspreidt zich razendsnel over het land, wat grootschalige quarantaine en evacuaties noodzakelijk maakt.

5. Oorlog. Rusland herneemt de controle over tot anarchie vervallende voormalige Sovjet republieken, stuurt daar troepen heen en vormt een alliantie met Iran. Zilver- en goudprijzen stijgen fors. Militaire confrontaties over de hele wereld monden uit in felle oorlogen. Gedoemd fouten uit het verleden te herhalen

Volgens de auteurs zijn generaties gedoemd de lessen van het verleden te vergeten en zullen daarom dezelfde fatale fouten maken. De opkomst en ondergang van iedere beschavingscyclus is daarom onder te verdelen in keerpunten, die ruwweg iedere 20 jaar optreden. Als de vorige generatie ouder geworden is en een nieuwe generatie het overneemt vindt er een grote wending plaats. Een volledige cyclus bevat in totaal vier van dergelijke keerpunten:

1. Het hoogtepunt. (1945-1965) Iedereen werkt hard en enthousiast aan het opbouwen van de samenleving, waardoor er op alle terreinen een stormachtige ontwikkeling plaatsvindt. 

2. Bewustwording. (1965-1985) Bouwend op de energie en de prestaties van de eerste fase vindt er in de samenleving steeds meer zelfonderzoek plaats en komt er meer ruimte voor spirituele zaken die buiten de algemeen geaccepteerde standaarden liggen.

3. Verval. (1985-2005) Het 'Vrijheid blijheid' concept breekt door in de samenleving en cultuur, wat het begin van wanorde en verval inluidt. Mensen raken steeds meer op zichzelf gericht, het publieke vertrouwen neemt af en het toenemende pessimisme gaat langzaam maar zeker naar een nieuwe crisis toe.

4. Crisis. (2005-2025) Dit is de met afstand de meest gevaarlijke fase voor alle beschavingen. In deze fase bevinden wij ons nu. Politici grijpen steeds vaker naar wanhopige middelen om de almaar groter wordende dreigingen en crises het hoofd te kunnen bieden (bankenbailouts met belastinggeld, EFSF/ESM noodfonds, gedwongen afdracht rekeninghouders, etc.).

Decennia in stand gehouden wetten, regels en normen worden razendsnel aan de kant geschoven (bijv. de talloze gebroken verkiezingsbeloften en EU verdragen). De jongeren, verstikt door teveel bescherming en structuur, breken met de waarden van de ouderen en richten zich vooral op persoonlijk succes. De interesse voor spiritualiteit neemt af, mensen nemen steeds meer risico's, de greep van overheid, politie en veiligheidsdiensten op de samenleving wordt verstevigd. Uiteindelijk ontstaan er nieuwe, hevige oorlogen.

 Kwestie van overleven

 In 1997 voorspelden Strauss en Howe dat 'Amerika net na het millennium een nieuw tijdperk zal ingaan dat zal uitmonden in een crisis die te vergelijken is met de Amerikaanse revolutie, de Burgeroorlog, de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog. Het overleven van de natie zal vrijwel zeker op het spel komen te staan.'

 16 jaar geleden, toen de VS in grote welvaart en relatieve kalmte en vrede leefde, zagen de auteurs duidelijk het verval van de samenleving en de opkomst van het pessimisme over de toekomst, de kenmerken van het Derde Keerpunt. Op de één of andere manier kregen steeds meer mensen het gevoel dat het land van binnenuit aan het wegrotten was. 'Vervolgens zullen er echte ontberingen komen, met ernstig leed dat zowel rassen, klassen, de natie als het imperium zal raken.'

'Totale oorlog voor 2025'

'Ergens vóór 2025 zal Amerika vervolgens door een grote historische poort gaan die vergelijkbaar zal zijn met de Amerikaanse Revolutie, de Burgeroorlog en de gelijktijdige noodsituaties van de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog. Het gevaar van een catastrofe zal zeer hoog zijn. Het land kan uitbarsten in een gewelddadige burgeropstand, geografisch uit elkaar vallen, of bezwijken onder een autoritaire regering. Als er oorlog komt zal die waarschijnlijk met maximale inspanningen en risico's gevoerd worden - met andere woorden: een TOTALE OORLOG.'

Alhoewel de auteurs stelden dat niet perse alle omschreven calamiteiten tijdens het Vierde Keerpunt hoeven op te treden, waren ze er wel van overtuigd dat de historische cyclus en deze keerpunten niet onderbroken kunnen worden, net zoals de vier seizoenen elkaar onverbiddelijk opvolgen.

Faustische gok met onze kinderen

'Daarom moeten we onze gevierde Amerikaanse Droom op een nieuwe, seizoenachtige wijze interpreteren. Ook zullen we moeten toegeven dat ons geloof in voortdurende vooruitgang vaak neerkomt op een Faustische gok met onze kinderen. Faust schroeft altijd zijn eisen op, en aan iedere gok kleven steeds grotere risico's. Het grootste deel van het Derde Keerpunt hebben we de afrekening kunnen uitstellen, maar de geschiedenis waarschuwt dat we dit niet tot na de volgende bocht in de tijd kunnen blijven doen.'

Zenith in 2016

In 2013 kan de conclusie worden getrokken dat arrogantie en roekeloosheid inderdaad zowel samenleving als overheid in hun greep hebben gekregen. In Amerika is de in 1961 geboren Obama de eerste president van de 'X-Generatie', de Dertiende Generatie die volgens Strauss en Howe de wereld opnieuw in totale chaos zal storten. Het 'Zenith' moment van dit proces lijkt al in 2016 bereikt te worden.

(Wordt wellicht vervolgd) Xander

°°°

*

(*) de Lage Landen na amputatie : de geamputeerde delen zijn het Graafschap Vlaanderen in wat nu door de Franstaligen wordt gedomineerd, en de Gebieden van ‘Vlaanderen in Vrankrijk’ die de laatste paar honderd jaar door Parijs zijn weg geroofd. Het geheel, van Friesland tot aan de Zomme, dat zijn de historische Lage of Neder-landen.

°°°

http://www.vlaamsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

°°°

05-05-2013 om 13:15 geschreven door digitalia