Het Europese Parlement heeft zich kennelijk ten doel gesteld de taal te zuiveren van zogenaamde discriminerende begrippen. Hiervoor werd nu een brochure met geslachtsneutrale namen uitgegeven die begrippen zoals staatsman, voorzitter of stewardess wil vervangen.
De brochure met de titel Geslachtsneutrale taal in het Europese Parlement heeft onder conservatieve afgevaardigden uit Groot-Brittannië grote woede opgeroepen, bericht het Britse dagblad The Daily Telegraph.
De auteurs van de brochure stellen voor om de uitdrukking chairman (voorzitter) door het voor vrouwen minder discriminerende begrip chairperson (voorzittend persoon) te vervangen. Ook dient het woord businessman (zakenman) het veld te ruimen voor businessperson (zakenpersoon).
Politieke correctheid heeft alle grenzen overschreden
De afgevaardigden van het Europese Parlement wordt tevens nadrukkelijk aangeraden niet het vrouwelijke personeel aan boord van vliegtuigen te beledigen door het woord stewardess te gebruiken. Het is beter dat de omschrijving flight attendant (vluchtbegeleidingspersoon) wordt gebruikt. Ook de woorden brandweerman, staatsman en juffrouw worden taboe.
De Britse afgevaardigde Philip Bradbourn zei dat de nonsens van de politieke correctheid alle grenzen zou hebben overschreden: Het resultaat van zulke initiatieven is alleen maar de verspilling van belastinggeld en de vernietiging van de taal. Hij wil geen deel uitmaken van dit proces, zei hij tegen de Daily Telegraph.
Eerst worden de bananen en nu de taal gestandaardiseerd
De uit Schotland afkomstige afgevaardigde Struan Stevenson zei: Eerst standaardiseren ze de kromming van bananen. Nu proberen ze ons voor te schrijven wat we mogen zeggen en wat niet. Daar ben ik het niet mee eens.
De mede-initiatiefneemster van de Britse campagne tegen politieke correctheid, Laura Migdley, zei met betrekking tot de brochure dat het beledigend zou zijn om politici zo te behandelen als schoolkinderen.
Vergeef me, lieve Mevrouw, U hieronder niet aan te spreken naar waardigheidn met Professor, of met Senator, maar als de lieve Grote Dame die ik de eer heb persoonlijk een zeer klein beetje te kennen uit de jaarlijkse check-up bezoekjes in gezelschap van mijn echtgenote.Die behoort inderdaad tot de kleiner wordende kring van jaarlijkse gevallen, dossiers die U van bij het prille begin van Uw praktijk in het U.Z Gent hebt willen/kunnen behouden. Wij weten het: anders zou U zich zonder die opgelegde beperking steendood gewerkt hebben, en misschien doet U dat toch wel, achter de schermen, ongezien en stil bescheiden als U bent. Voor ons is het bezoekje God-zij-dank plichtmatig maar zonder nare gevolgen, en ik kan me levendig voorstellen dat er koppels zijn, of dames alleen, die Uw kabinet verlaten met een bijna zo goed als zeker doodvonnis in hun trillende handen.
Dat alles om maar te zeggen, dat ik vooraan in de rij sta om U eer te betoen, en U welverdiende lof toe te zwaaien voor het vele werk dat U en Uw staf uitvoeren in Donker Afrika , een soort Gentse Moeder Theresa, op basis van vrijwilligheid en menslievendheid. Pater Damiaan verwierf met dergelijk werk zijn Hemel, maar dat was in de Hel van Molokaï. Ik weet dat U als goede Socialiste aan al die Heiligen gewoon lak hebt. Met reden. Die hebben hun hemel al verdiend, en U moet dat nog.
Ik denk dus U aan te spreken, zoals U luistert, rustig gezeten aan Uw schrijftafel in de lichtcirkel van Uw bureaulamp, met een lieve glimlach en een groot hart,luistert, zonder veel grote woorden, naar de vele klachten en verzuchtingen van Uw patiënten. De rijen zijn dikwijls onafzienlijk lang en de avond is al zo ver gevorderd .
Ik denk niet de Paus te moeten verdedigen, daar die Man spreekt als moraalridder, wat Zijn rol is. U kunt toch moeilijk verwachten, dat het Hoofd van de Katholieke Kerk, die denkt de behoeder te zijn van de gezinswaarden, zich openlijkvoorstander verklaart van de vrije moraal en straathonden-gedrag, van de vrije sex, van zoveel mogelijk met zoveel mogelijk, als U begrijpt wat ik bedoel.
Laat Sloef Danneels daarbuiten AUB. Die zou, ter ere van zijn populariteit, naast ieder condoom, liefst nog een pot zalf bijgeven.
U gebruikt grote woorden Mevrouw: misdaad tegen de menselijkheid. Dat doet mij teveel denken aan totalitaire regimes uit het verleden maar ook aan die uit het heden, begaan bijvoorbeeld uit naam van die Godsdienst van Vrede die de Vrouw aanzien al tegenwaarde van een paar kamelen.
Ik weet dat U het zoudt doen, moest U mijn smeekbede lezen: aan Uw uitspraak tegen de Paus aan toevoegen, dat in de allereerste plaats de trouw aan een enkele partner nog een beter remedie zou zijn. Natuurlijk niet met ogenblikkelijke goede resultaten, en met onmiddellijke ingang, maar wel naarmate de getroffen sukkelaars ofwel genezen, ofwel ondertussen verlost zouden zijn uit dit aardse tranendal. Ik denk dat de statistieken gevoelig zouden dalen. Met of zonder rubbertjeEn ook, de Wetenschap staat niet stil.. Melaatsheid is bedwongen, Aids zal men vroeg of laat ook wel bedwigen.
En weet U, Mevrouw, deze Pantzer-Paus is inderdaad slecht geplaatst om in Afrika naast de plaatselijke groten der aarde, de ogen te gaan uitsteken. Zegt U dat daar gerust maar bij. Beter dan zich te bemoeien met het paringsgedrag van die luizen-bevolking, zou Hij de Leiders aldaar eens duchtig de mantel moeten uitvegen, daar ze hun kinderen stenen geven, in plaats van brood.
Dat laatste is niet van mij, maar komt de koker van Jezus van Nazareth, in Zijn parabel van de zorgzame vader, die zijn kinderen een vis, en geen schorpioen in de hand stopt als ze honger hebben. Die Jezus, weet U, was bij wijlen een echte socialist!
En zo kom ik toch weer bij U Als U denkt dat de Paus misdaden tegen de menselijkheid begaat, met woorden dan nog: laat die Hoogste Leiders en niet alleen in Donker Afrika, dan een beetje mee delen in Uw toorn. Zij zijn zeker niet christelijk, maar communistisch, of een afgeleide daarvan, of moslim of een afgeleide daarvan. Hun misdaden tegen de menselijkheid zijn niet eenmalig, maar bij voortduring en sinds alle tijden, en het zijn .geen woorden, maar daden ..
Lieve Mevrouw Temmerman, ik wil U gaarne bijtreden in Uw gerechtvaardigde woede (die ik mij levendig kan voorstellen) maar AUB, voeg er dan bij, wat U zeker ook dagelijks moet ervaren in Uw praktijk: Lieve mensen: gedraag U!
*************
Condoom-uitspraken van paus misdaad tegen menselijkheid
19/03/2009 - De uitspraken van de paus over het gebruik van condooms hebben een verwoestend effect op het HIV-/aids-beleid in Afrika, zegt Marleen Temmerman.
Paus Benedictus XVI heeft zijn Afrika-reis ingezet met de erg ongelukkige stelling dat condooms geen oplossing voor het aidsprobleem zijn. De verdeling van condooms verergert het probleem nog, zo meldde de kerkleider in het erg katholieke Kameroen. Senator en gynaecoloog Marleen Temmerman is verbijsterd en bestempelt deze uitspraken als een misdaad tegen de menselijkheid.
Temmerman legt uit: VN-organisaties als het WHO en UNAIDS en Belgische organisaties als ICRH-UGent,Artsen zonder Grenzen,Sensoa en het Instituut voor Tropische Geneeskunde, wijzen op het enorme belang van de promotie en het gebruik van condooms bij HIV-preventie. De strijd tegen aids is lang nog niet gestreden: jaarlijks komen er in Sub-Sahara Afrika 2,5 miljoen nieuwe infecties bij. Nu al zijn er 22 miljoen mensen besmet met het hiv-virus. Jaarlijks overlijden in Afrika maar liefst 1,5 miljoen mensen aan aids. En op zon moment zegt de paus: gooi die condooms maar weg.
De senator vraagt zich af wat de kerkleider bezielt. Je zou bijna geloven dat de paus nog vierkant achter de uitspraken van zijn voorzitter van de Pauselijke Raad voor het gezin staat. Die beweerde een paar jaar geleden dat het aidsvirus door de mazen van het condoomnet glipt. Ik hoop dat weldenkende mensen binnen de katholieke kerk de paus snel terugfluiten. Ik reken daarbij in het bijzonder op kardinaal Danneels. De paus kan het goede werk dat veel hulporganisaties al jaren verrichten in Afrika met één foute uitspraak verprutsen. Dat is een misdaad tegen de menselijkheid, besluit Temmerman.
Ooitheb ik mij, op de hofstede van een vriend, te pletter geschrokken van een enorme Duitse herder, die het minder op mij, maar op mijn 4-jarig dochtertje, had gemunt met onverwachte vriendschapsbetuigingen! Zelfs geen fractie van een seconde was er voor het kind verwarring tussen een grote teddybeer, of was het misschien de grote boze wolf? Iedereen was ten onrechte geschrokken, want het kind liet de hond niet meer los (niet omgekeerd!) en deze stond na verloop van tijd zelfs een plaatsje af in zijn mand onder de Leuvense stoof. Barry was van dan af de onafscheidelijke kameraad van dat kind, terwijl zijn reputatie anders wel verschrikkelijk werd genoemd.
De Zwarte Barry van Amerika, zou die voor zijn kleine vriendjes even ongevaarlijk zijn? Ik mag het hopen, maar om van zijn bescherming te genieten nadat die in zijn eigen mand een plaatsje heeft afgestaan .dat zal wel een utopie zijn.
De Obama Deceptie
R. Hartman
19 maart 2009
Op 12 maart heeft Alex Jones zijn DVD The Obama Deception vrijgegeven voor publicatie op het internet. Ik heb in de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen regelmatig aangegeven dat Obama door zeer velen behalve op zijn kleurtje vooral werd beoordeeld op zijn woorden in plaats van op zijn daden, en dat dat gezien zijn track-record een gevaarlijke vergissing was. Deze film laat zien hoe gevaarlijk.
Hoewel er weer de nodige reacties zullen komen die gewag maken van alu-hoedjes bevat deze documentaire vele registraties van feiten, geen nagespeelde veronderstelde gebeurtenissen. Obamas Yes we can vertoont akelige gelijkenissen met het Heil Hitler van een aantal decennia geleden: massahysterie en persoonsaanbidding.
Het is gemakkelijk in te zien waarom Wouter Bos Obama zon goede kandidaat vond: meteen na zijn inauguratie heeft Obama een aantal zaken doorgedrukt die volledig haaks staan op zijn verkiezingsbeloften, zoals op basis van zijn track-record te verwachten viel. De film stelt deze zaken en hun achtergronden genadeloos aan de kaak.
De moord op John F. Kennedy, de Obama-jugend, de wens van Barry voor een burgerwacht met de capaciteiten van het leger, de kredietcrisis en de drijvende krachten achter de schermen worden plausibel uit de doeken gedaan, evenals de achtergronden van de schijnbaar onlogische toenadering van Barry richting Iran. Uiterst zorgwekkend is dat de mensen achter evil Jimmy Carter ook Obama aansturen.
Let ook het doordrukken van de Stimulus-bill van meer dan 1000 paginas die niemand ooit had kunnen lezen gezien de geringe hoeveelheid tijd die men kreeg deze te lezen; de film heeft het over minder dan een uur, ik meen elders minder dan een dag gelezen te hebben. Hoewel zware druk op het congress was uitgeoefend om de bill (ongezien) te accorderen liet Obama hem vervolgens 4 dagen liggen omdat hij op vakantie was. Wat was dan de haast?
De makers van deze film vragen niet van de kijker dat deze de film klakkeloos accepteert, maar hem kritisch bekijkt, en gebruikt om zelf onderzoek te doen, om zelf vast te stellen of de docu feiten of verzinsels toont. Alleen moet men daar wel nu mee beginnen, want time is running out!
Ook Wayne Paul, jawel, broer van, speecht nog even wat er mis is met de Federal Reserve Act die in 1913 door Woodrow Wilson werd uitgevaardigd:
Amerika is in 1933, onder Roosevelt, bankroet verklaard. Sinds die tijd verkeert Amerika in een faillissement!
Let ook eens op hoe Bush zich als grappig profileert
Disclaimer: de eerste keer dat ik The Obama Deception zag verpestte hij mijn weekend nogal. Desalniettemin moet ik er op aandringen hem aandachtig te bekijken (hij duurt 1:51:22).
De TeeVee had nochtans zo zijn best gedaan, de politiewoordvoerders in Gent ook, toen ze berichtten over de steekpartij waarbij politiemensen neergestoken werden door een te colloqueren persoon, die plmotsing gewapend scheen te zijn. Met een mes, die, zoals iedereen weet, eigen is aan dat soort mensen. Het ging om een uit de hand gelopen arrestatie, met opvoering van de zoveelste gebruikelijke nuttige idioot, die aan het wauwelen ging over dat soort patiënten
De vele schotelantennes op de achtergrond van het betrokken appartementsgebouw van het gebeurde deden een heel klein belletje rinkelen .En vandaag brengt Het Nieuwsblad de ware toedracht toch aan het licht zeker! Van twee dingen een.
Ofwel geldt de pest-beschutting (cordon sanitaire) voortaan ook tegen dat onderkruipend ongedierte van straathoernalisten, dat luistert naar de namen Geert Neyt en Steven De Bock, ofwel voelt het management van Het Nieuwsblad de hete adem van de change die in de lucht hangt. Ik ook, net als zovele anderen met het hart op de juiste plaats (Ja Ja, ook Filip Dewiter!), voel het kantelmoment van de open-armen-politiek aan mijn elleboog.
'Vier slachtoffers door amateurisme' Zoon gestoorde man hard voor politie
GENT - 'Als de politie de gedwongen opname van mijn vader niet zo amateuristisch had aangepakt waren er geen vier slachtoffers gevallen', zegt Mohamed Amallah (24). 'We hadden de politie nochtans zo gewaarschuwd.'
'In dit verhaal zijn er alleen maar verliezers. Wij als familie, mijn vader die gestorven is, de agenten die gewond geraakt zijn... En dat terwijl dit drama voorkomen had kunnen worden.' Mohamed Amallah heeft zijn vader voor zijn ogen zien sterven na de uit de hand gelopen gedwongen opname woensdag. De emoties razen door zijn lijf, maar hij wil de zaak zo rationeel mogelijk bekijken.
Maar ook dan kan hij maar tot één conclusie komen. 'Ze hebben deze hele zaak aangepakt als een routineklus. Terwijl wij als familie al het mogelijke hadden gedaan om de politie duidelijk te maken dat het razend gevaarlijk zou worden. Mijn vader is anders geen agressief man. Hij is ziek, maar hij beseft dat niet. Hij wil niet behandeld worden. Twee maanden geleden stopte hij met zijn medicatie die hem rustig moest houden, en sindsdien ging het steeds verder bergaf. Hij besefte dat we hem opnieuw zouden laten opnemen. Daarom had hij altijd een mes bij zich, om voorbereid te zijn als de politie hem zou willen arresteren. Hij had ons heel duidelijk gemaakt dat hij het zou gebruiken ook. Als de politie komt om mij op te pakken, dan is het zij of ik , had hij gezegd.'
Maandag was de oudste van de acht kinderen uit twee huwelijken met een medisch attest naar het parket gegaan om de 66-jarige Hamza Amallah gedwongen te laten opnemen. Het parket zag meteen in dat dit bij hoogdringendheid moest gebeuren en stuurde een fax naar de politie om de opdracht uit te voeren.
'Mijn zus heeft maandag met de coördinerende commissaris gebeld om een plan af te spreken. We hadden een hele strategie in elkaar gestoken. Zijn tweede vrouw zou hem buiten lokken door te vragen een brood te gaan kopen. Mijn broer zou hem achtervolgen, ik zou buiten de wacht optrekken en mijn zus zou de politie bellen om in actie te schieten. De politie beloofde dat ze binnen een kwartier ter plaatse kon zijn.'
Maar toen het plan woensdagochtend uitgevoerd werd, liep niets zoals afgesproken. 'Wij hadden een team van gespecialiseerde agenten verwacht, maar alleen twee jonge geüniformeerde agenten, een vrouw en een man, kwamen aanrijden. Toen al vreesde ik het ergste. Die blauwe uniformen zouden werken als een rode lap op een stier. We spraken af dat we boven in het appartement zouden wachten tot mijn vader zou aankloppen. Ik drukte de agenten op het hart dat ze hem meteen bij zijn binnenkomst in de boeien moesten slaan. Geef hem een seconde en hij trekt zijn mes , waarschuwde ik. En dan gaan jullie schieten. Maar ze zeiden dat ze alles onder controle hadden. Met een klein hartje heb ik me verstopt in een achterkamer omdat ik niet wou dat mijn vader me zou zien. Hij zou zich verraden gevoeld hebben. Dat wou ik hem niet aandoen.'
Toen liep het helemaal mis. De bejaarde man kwam in het halletje van de eerste verdieping van het appartementsblok, zag door de open deur twee uniformen, deinsde terug en botste in de hal op een tweede patrouille van twee agenten, die net de trap op kwam. 'Ik ben er zeker van dat de eerste patrouille niet eens wist dat er nog twee agenten zouden komen.'
Bij het zien van de agenten ging Hamza Amallah helemaal door het lint. Voor de agenten konden reageren, waren er al drie neergestoken. Een van hen schoot daarop de bejaarde man neer. 'Toen ik twee schoten hoorde, ben ik de gang in gelopen. Het was een slagveld. Twee agenten lagen op de grond, een stond rechtop te bloeden, mijn vader lag voor mijn ogen te sterven. Ik begon te huilen: Zie je wel? Ik had nog zo gewaarschuwd! '
'We willen benadrukken dat de familie Amallah de vier agenten niets kwalijk neemt', zegt Abderrahim Lahlali, de advocaat van de familie. 'Naast de dood van hun vader betreuren ze ook dat er agenten gewond zijn. Maar het parket is onvoorzichtig geweest en de politieleiding heeft zwaar geblunderd.'
Geert Neyt en Steven De Bock in HNB
Toch wel erg, zeker! Zon domme en onbekwame flikken moesten ze de bak indraaien! En wat zijn die lieve Marokkaantjes of Toerkjes toch weer zo onschuldig als pas-geborern lammetjes Pas maar op dat er geen onvertogen woord valt, want Meester Abderrahim Lalilali (juist?) waakt!
Acht kinderen, waarvan een 24 jarige zoon die zich verstopt op het kritieke ogenblik: de sociale kassen zullen het geweten hebben, nu de arme geestesgestoorde echtgenoot neergeknald werd (welke straf hangt die agent, moordenaar, boven het hoofd?) en een arme weduwe en acht bloeikens van kinderen achterlaat?
Onderstaand verhaaltje is biechte-waar: het werd mij zo pas gesignaleerd door een trouwe (en bijgevolg) lieve lezer(es?).
Elke gelijkenis met bestaande personen of landstreken is zuiver toevallig, daar aan de integriteit van de verteller niet kan getwijfeld worden. Uylenspiegel is terug in het Land!
Het jaar 2050. België bestaat al lang niet meer, Vlaanderen en Wallonië zijn twee onafhankelijke republieken. In een klein bouwvallig huisje in de cité van Luik zitten Jean en Louisa bij kaarslicht te praten. Jean is een gepensioneerde postbode, militant van de FGTB en op pré- pensioen sinds zijn 41ste. Louisa was kuisvrouw in de gebouwen van de Parti Socialiste maar is al 19 jaar op ziekteverlof. Het is oudjaar en Jean en Louisa zitten bij aan tafel. De elektriciteit doet het al jaren niet meer; de gas is afgesloten en van stromend water is al geruime tijd geen sprake meer. Plotseling springen alle lichten in het huis aan. Er is elektriciteit! Louisa loopt naar het gasvuur en ja, er is ook gas. Ze draait de kraan van de lavabo open en er is stromend water. Jean vertrouwt het niet en roept in paniek naar zijn vrouw: "Louisa, va chercher mon fusil ! Les Flamands sont de retour!".
Hier volgt een (veel te ) lange tekst in de taal van William Shakespeare. Het is een pareltje, en er wordt aangeraden de lectuur aan te vatten met grote adempauzes .Een beetje zoals men de Mont Evarist zou beklimmen .Deze is maar 8.848 meter hoog, en dit artikel telt 9.063 woorden.
Vergeet inmiddels niet dat wat vandaag de wet is in Good Old America, morgen bij ons voor revolutie kan zorgen Ondertussen houden wij het ons voor gezegd: check en dubbel-check, anders komen wij, bloggers, binnenkort op de mestvaalt van de geschiedenis terrecht.
We take newspapers for granted. They have been so integral a part of daily life in America, so central to politics and culture and business, and so powerful and profitable in their own right, that it is easy to forget what a remarkable historical invention they are. Public goods are notoriously under-produced in the marketplace, and news is a public good--and yet, since the mid-nineteenth century, newspapers have produced news in abundance at a cheap price to readers and without need of direct subsidy. More than any other medium, newspapers have been our eyes on the state, our check on private abuses, our civic alarm systems. It is true that they have often failed to perform those functions as well as they should have done. But whether they can continue to perform them at all is now in doubt.
Even before the recession hit, the newspaper industry was facing a mortal threat from the rise of the Internet, falling circulation and advertising revenue, and a long-term decline in readership, as the habit of buying a daily paper dwindled from one generation to the next. The recession has intensified these difficulties, plunging newspapers into a tailspin from which some may not recover and others will emerge only as a shadow of their former selves. The devastation is already substantial. At the Los Angeles Times, the cumulative effect of cutbacks has been to reduce its newsroom by one-half--and that was before its parent company, Tribune, declared bankruptcy. Another company weighed down by debt, the McClatchy chain, which includes The Sacramento Bee, The Miami Herald, and twenty-eight other dailies, has laid off one-quarter of its workforce in the past year; according to one executive, the editorial downsizing is under 20 percent but is now cutting "close to the bone." And highly leveraged media companies are not the only ones that are retrenching. At the largest daily in New Jersey, The Star-Ledger, 45 percent of the editorial staff took buyouts in October when the owner, Advance Publications, threatened to sell the paper if its targets for cuts were not met.
Newspapers are also shrinking in numbers of pages, breadth of news coverage, features of various kinds, and home delivery of print editions. All over America, as newspaper revenues plummet--by the end of 2008, ad sales were down about 25 percent from three years earlier--publishers cannot seem to shed editors, reporters, and sections of their papers fast enough. And there is more pain to come. According to a December forecast by Barclays Capital, advertising revenue will drop another 17 percent in 2009 and 7.5 percent more the year after. Even The New York Times, which has seen its cash reserves fall and its debt downgraded, is unlikely to escape the massive contraction now accelerating throughout the industry.
Should we care? Some observers, confident of the blessings of technology, refuse to shed any tears for the traditional giants of journalism, on the grounds that their troubles are of their own making and of little consequence to the general welfare. In this view, regardless of whether newspapers successfully adapt to the Internet, new and better sources of news will continue developing online, and they will fill whatever void newspapers leave. Others are so angry at the mainstream media--the reviled "MSM"--that they see the economic misery of the press as a deserved comeuppance. Let the bastards suffer.
These reactions fail to take into account the immediate realities and the full ramifications of the crisis threatening newspaper journalism. This is no time for Internet triumphalism: the stakes are too high. Nearly all other news media, except for online news, are also retrenching, and--particularly at the metropolitan, regional, and state levels--the online growth is not close to offsetting the decline elsewhere. Despite all the development of other media, the fact is that newspapers in recent years have continued to field the majority of reporters and to produce most of the original news stories in cities across the country. Drawing on studies conducted by the Pew Research Center's Project for Excellence in Journalism, Tom Rosenstiel, the project's director, says that as of 2006 a typical metropolitan paper ran seventy stories a day, counting the national, local, and business sections (adding in the sports and style sections would bring the total closer to a hundred), whereas a half-hour of television news included only ten to twelve. And while local TV news typically emphasizes crime, fires, and traffic tie-ups, newspapers provide most of the original coverage of public affairs. Studies of newspaper and broadcast journalism have repeatedly shown that broadcast news follows the agenda set by newspapers, often repeating the same items, albeit with less depth.
Online there is certainly a great profusion of opinion, but there is little reporting, and still less of it subject to any rigorous fact-checking or editorial scrutiny. Other than news aggregators such as Google News--which link to articles from publications that still derive most of their revenue from print--the most successful news sites are oriented to specialized audiences. No online enterprise has yet generated a stream of revenue to support original reporting for the general public comparable to the revenue stream that newspapers have generated in print.
Whether the Internet will ever support general-interest journalism at a level comparable to newspapers, it would be foolish to predict. The reality is that resources for journalism are now disappearing from the old media faster than new media can develop them. The financial crisis of the press may thereby compound the media's crisis of legitimacy. Already under ferocious attack from both left and right for a multitude of sins, real and imagined, the press is going to find its job even more difficult to do under economic duress. And as it retrenches in the face of financial pressures, Rosenstiel says, "More of American life will occur in shadows. We won't know what we won't know."
One danger of reduced news coverage is to the integrity of government. It is not just a speculative proposition that corruption is more likely to flourish when those in power have less reason to fear exposure. The World Bank produces an annual index of political corruption around the world, based on surveys of people who do business in each country. In a study published in 2003 in The Journal of Law, Economics, and Organization, Alicia Adsera, Carles Boix, and Mark Payne examine the relationship between corruption and "free circulation of daily newspapers per person" (a measure of both news circulation and freedom of the press). Controlling for economic development, type of legal system, and other factors, they find a very strong association: the lower the free circulation of newspapers in a country, the higher it stands on the corruption index. Using different measures, they also find a similar relationship across states within the United States: the lower the news circulation, the greater the corruption. Another analysis published in 2006, a historical account by the economists Matthew Gentzkow, Edward L. Glaeser, and Claudia Goldin, suggests that the growth of a more information-oriented press may have been a factor in reducing government corruption in the United States between the Gilded Age and the Progressive Era.
Such studies cannot prove a causal connection, or predict the effects of diminished news coverage in the future--but there are other grounds for concern. Newspapers are cutting bureaus and staff that enable the public to monitor government as well as business, and some papers are laying off veteran reporters who have exposed major scandals. When they were financially strong, newspapers were better able not only to invest in long-term investigative projects but also to stand up against pressure from politicians and industries to suppress unfavorable stories. As imperfect as they have been, newspapers have been the leading institutions sustaining the values of professional journalism. A financially compromised press is more likely to be ethically compromised.
And while the new digital environment is more open to "citizen journalism" and the free expression of opinions, it is also more open to bias, and to journalism for hire. Online there are few clear markers to distinguish blogs and other sites that are being financed to promote a viewpoint from news sites operated independently on the basis of professional rules of reporting. So the danger is not just more corruption of government and business--it is also more corruption of journalism itself.
II.
These developments raise practical questions for anyone concerned about the future of American democracy. If the traditional ways of sustaining professional journalism are insufficient, what models are there to support the genuinely vital public functions that the press has traditionally performed? How do these alternatives fit into the new digital environment? To answer those practical questions, it is necessary first to ponder a more theoretical one. Along with other new technology, the Internet was supposed to bring us a cornucopia of information, and in many respects it has done so. But if one of its effects is to shrink the production of professionally reported news, perhaps we need to understand the emerging framework of post-industrial society and politics somewhat differently.
For the past three hundred years, newspapers have been able to develop and flourish partly because their readers have almost never paid the full cost of production. From the eighteenth century to the middle of the nineteenth century, many newspapers were politically subsidized, directly by governments or through political parties. Then, as consumer markets expanded, newspapers increasingly sold not just news to readers, but also readers to advertisers. And the more advertisers they gained, the less dependent they were on any single one.
The key to the rise of independent and powerful newspapers in the United States in the nineteenth and early twentieth centuries was their role as market intermediaries--that is, in connecting large numbers of sellers (advertisers) and buyers in a local area. That role required changes in content, language, and design, so as to appeal to a wider public that included women, working-class, and immigrant readers. Instead of narrowly focusing on politics and business, newspapers now had an interest in presenting a wider range of stories. The result was a succession of editorial innovations in the coverage of sports, crime, entertainment, and community life, and the addition of such features as interviews, comics, and gossip columns. The coverage of politics and business changed, too, as newspapers increasingly presented more color, context, and analysis instead of reprinting long speeches by politicians or merely chronicling events--a shift that intensified once radio and later television took over much of the business of breaking news.
Although the rise of broadcast journalism changed the newspaper business, radio and television did not kill it because newspapers retained their local advantages in providing information to readers and connecting advertisers and consumers in a city. A diverse and highly competitive industry as of the early 1900s, newspapers consolidated through the middle decades of the twentieth century; and though many papers disappeared, the surviving ones became hugely profitable. No one has explained why newspapers became so lucrative better than the investor Warren Buffett. In his annual letter to Berkshire Hathaway stockholders in 2006, Buffett wrote that until the Internet, newspapers had been
as easy a way to make huge returns as existed in America. As one not-too-bright publisher famously said, "I owe my fortune to two great American institutions: monopoly and nepotism." No paper in a one-paper city, however bad the product or however inept the management, could avoid
The industry's staggering returns could be simply explained. For most of the twentieth century, newspapers were the primary source of information for the American public. Whether the subject was sports, finance, or politics, newspapers reigned supreme. Just as important, their ads were the easiest way to find job opportunities or to learn the price of groceries at your town's supermarkets.
The great majority of families therefore felt the need for a paper every day, but understandably most didn't wish to pay for two. Advertisers preferred the paper with the most circulation, and readers tended to want the paper with the most ads and news pages. This circularity led to a law of the newspaper jungle: Survival of the Fattest.
Thus, when two or more papers existed in a major city (which was almost universally the case a century ago), the one that pulled ahead usually emerged as the stand-alone winner. After competition disappeared, the paper's pricing power in both advertising and circulation was unleashed. Typically, rates for both advertisers and readers would be raised annually--and the profits rolled in. For owners, this
If there is one overriding factor behind the current financial crisis of the press, it is simply that the Internet has undermined the newspaper's role as market intermediary. Advertisers do not need to piggyback on the news to reach consumers, and consumers have other ways to find out about products and sales. Newspapers also cannot possibly duplicate online the monopoly position that they have enjoyed in print during recent decades as the sole surviving papers in their metropolitan area, and so they no longer have the pricing power for ads that Buffett describes as "economic heaven." Craigslist, eBay, and many other sites provide alternatives--and none of them bears any cost of news production.
To read the news, moreover, consumers do not need to pay for it online. Newspapers have been able to make money from their print editions at both ends: by charging advertisers for eyeballs, and by charging the eyeballs, too. But online there are other news sources such as sites run by TV and radio stations, which have never charged their viewers or listeners. So, for newspapers, there goes circulation as well as advertising income.
To be sure, more newspaper websites could follow the example of The Wall Street Journal and charge for premium content. But sources of financial news have always been able to set higher prices than other news media because of the value that business readers derive from reliable, up-to-the-minute information. The problem for most newspapers is that restricting access to their websites would not only cost them ad revenue but potentially allow another news organization to seize their role online. Either way, by giving away their content or limiting access, they may be digging their own graves.
The implications of these developments for the public role of newspapers are dire. Think of the newspaper as a collection of different lines of business represented by its various sections, from the news pages to the classifieds. Insofar as newspapers have upheld a public-service vision, they have been engaged in cross-subsidy, using their profitable lines of business, such as the classifieds, to pay for news coverage that probably would have been hard to justify on a narrower view of return on investment. Especially in recent decades, when newspapers were cash cows, their owners could afford to pursue public-service journalism, and some of them did (others just milked their papers for all they were worth). In addition, Buffett's law of the newspaper jungle, the "survival of the fattest," favored a broad conception of the purview of the newspaper, attentive to a wide variety of human interests. Now the incentives are working in the opposite direction, pushing newspapers toward a more constricted view of their role.
As if these trends are not bad enough, newspapers have been in the midst of an accelerating slide in circulation and readership. During the past half- century, the share of the public following the news in any medium has fallen, and newspapers have been hit especially hard. The percentage of Americans who buy a newspaper is half what it was in 1945, and the absolute number of papers sold has been declining since the mid-1980s. According to the Audit Bureau of Circulations, after falling about 2 percent annually, newspaper circulation in mid-2008 was down nearly 5 percent compared to the previous year. A study by the Pew Research Center for People and the Press finds that from 2006 to 2008 the proportion of Americans who say they read a newspaper the previous day in print alone (or both in print and online) dropped sharply, from 38 percent to 30 percent. The additional Web-only readers did not make up the difference. Altogether, print and online readership combined still fell from 43 percent to 40 percent of the public.
Of course, a medium that 40 percent of the public still claim to read should not be pronounced dead yet. The situation is also a bit more complicated, and more hopeful, than these trends suggest. Total readership of news that originates from newspapers has probably at least stabilized. Online, many people read news items on blogs and other sites that take items from the press, and the news junkies among us are reading more news from more papers than they did before the Internet made the sampling of multiple publications so easy. And some newspapers are clearly gaining wider reach online. Now that they are available to readers throughout the United States and all over the world, the leading national papers such as The New York Times are more widely read than ever. Although they have not yet figured out how to monetize all that increased readership, at least they have a prospect of ultimately surviving the transition to the Web.
At the other end of the scale, some small community newspapers are also in relatively good shape, mainly because print still has advantages for very locally targeted small-business advertising. The newspapers that seem most endangered by current trends are the ones in the middle--metros that do not draw substantial numbers of readers from beyond their regions. Some of them have been losing print circulation at a staggering rate--10 percent in the past year; and according to a study from the Shorenstein Center at Harvard's Kennedy School of Government, traffic at many of their websites has been flat.
And yet, for all their troubles, most newspapers continued to make money in the past year. In the first nine months of 2008, according to the American Journalism Review's John Morton, newspapers' average operating profit margins were running at 11.5 percent. That is down from a peak of 22.3 percent in 2002, but it is still quite respectable.
Some critics of the companies wonder why they cannot adjust to lower profits and make do. The trouble is that the declines in print circulation and advertising are virtually certain to continue, and if newspapers try to maintain the size and the scope of their operations, they may not be able make any profit even when the recession is over. Nor is it clear that they can cut deep enough fast enough while retaining enough readers to be profitable.
Unsatisfied that the industry has any answer, investors drove down the stocks of newspaper companies in the past year by more than 80 percent on average. In some cases management bears a large share of blame, because the companies borrowed heavily to make acquisitions despite all the signs of trouble ahead. There are certainly some made-to-order villains: the real-estate mogul Sam Zell bought and wrecked the Tribune Company in remarkably little time. But the collapse extends across the entire industry, and many papers are now for sale at rock-bottom prices without any takers.
Among many journalists as well as investors, the hope has vanished that newspapers as we have known them can make the transition to a world of hybrid print-online publication. Like network TV news and weekly newsmagazines, newspapers have been living off aging audiences that acquired their media habits in earlier decades. A few years ago, it seemed that they could rely on that aging print readership to tide them over until revenue began gushing from the Web. But online ads still account for only 8 percent of ad sales, and their growth has stalled just as earnings from print have tumbled. The result is that newspapers are shrinking not just physically or in labor power, but in the most important dimension of all--their editorial mission.
The predominant response in the industry to rising financial pressures has been to concentrate editorial resources close to home. At many papers, foreign coverage was one of the first things to go: the number of American newspaper correspondents abroad dropped 30 percent between 2002 and 2006. In 2004, a study by the Pew Project on Excellence in Journalism found that front-page stories about foreign affairs accounted for "the lowest total in any year we have ever studied." In a new Pew study in 2008, based on a large survey of news executives, two-thirds said their papers had reduced space for foreign coverage in the previous three years. During that same period, The Philadelphia Inquirer, The Baltimore Sun, and The Boston Globe shuttered their last foreign bureaus. Meanwhile, network TV news divisions have also closed bureaus abroad--CBS, which once had twenty-four foreign bureaus, now has six--further shrinking the number of American sources for foreign news.
Some may say not to worry. After all, even as American newspapers and TV networks eliminate foreign correspondents, the Internet provides easy access to foreign news media such as the BBC and the websites of international organizations. But availability is not tantamount to exposure. The average reader who might have learned about world events in a local paper or on the evening news is probably not going to search out foreign news sites on the Internet. And it cannot be a good thing that at a time when America's economic and security interests are so entangled with the rest of the world, America's news media are withdrawing from it.
Newspapers around the United States are also pulling back their coverage of Washington. The Newhouse and Copley bureaus have closed, and* when the Tribune Company combined the Washington bureaus of the Los Angeles Times, the Chicago Tribune, and its other papers, it reduced the total editorial staff by two thirds. Cox Newspapers, which used to have thirty reporters in the capital for The Atlanta Journal-Constitution and its sixteen other papers, is shutting down its Washington bureau in April.
Just as there are other sources for international news, so there are other sources of Washington coverage--but journalists from regional papers perform a special service for their readers, monitoring their representatives in Congress and reporting on federal programs from a local angle. Washington reporters for The San Diego Union-Tribune won a Pulitzer Prize in 2006 for exposing the corruption of Rep. Randall ("Duke") Cunningham. That bureau is now shut.
The watchdog role of the regional press is even more critical at the state level, where no one else is likely to step in when newspapers cut back. Consider my home state of New Jersey. With thirteen full-time reporters in Trenton, the state capital, Newark's Star-Ledger in 2000 had the largest statehouse bureau of any newspaper in the country. That commitment of resources reflected the paper's statewide circulation-building strategy, and it fulfilled a public-service mission. "It seemed to us, or it did to me," Jim Willse, the paper's editor, told the American Journalism Review in 2000, "that it's a very important role for a statewide newspaper to look at how public money is spent, how departments are functioning, because nobody else is doing it."
But after its 45 percent cut in staff last October, The Star-Ledger had just four reporters in Trenton instead of thirteen. Several weeks later, Gannett, which has six papers in New Jersey, reduced its statehouse reporters from six to two. The New York Times had already eliminated its three-person Trenton bureau. Altogether, according to the governor's office, the number of full-time statehouse reporters in New Jersey has fallen from more than fifty to fifteen in the past decade. That is a lot fewer pairs of eyes to keep watch over state agencies.
Other states have seen the same trend. In the annals of corruption, Illinois has lately been giving New Jersey some tough competition, but, according to Tom Massey, secretary of the Capitol Press Room in Springfield, the number of full-time statehouse reporters in Illinois has dropped from thirty-two to twenty-four in the past three years. A national survey in 2000 counted 543 reporters covering state governments as a full-time job. By 2007, according to Capitolbeat, the association of state capitol reporters, that number was down to 407--and it "will be drastically lower" in a new survey currently under way, Tiffany Shackelford, executive director of Capitolbeat, predicts. "I'm bracing for the worst. Out of our fourteen-member board, three have lost their jobs in the last four months." Nor is it likely that for-profit online news will soon fill the gap in statehouse coverage. The Politicker Network of state news sites was shut down by its owner, Jared Kushner's Observer Media Group, in December and January.
The concern about statehouse coverage--indeed, about newspaper retrenchment in general--is not just the declining number of reporters, but deterioration in the quality of journalism. As the editorial ranks are thinned, internal checks on accuracy are being sacrificed. As reporters with years of experience are laid off, newspapers are losing the local knowledge and relationships with trusted sources that those reporters had built up, which enabled them to break important stories. The reporters that were let go by The Star-Ledger--as one of them, Dunstan McNichol, recently recalled for me--had been involved in exposing malfeasance in the state's school construction finance agency, a state medical school, and the privatization of the state's motor vehicle inspection system. In November, I was talking with a group of state judges about the potential ramifications of the newspaper crisis when one of them observed ruefully that the reporter from The Star-Ledger who had covered the courts for two decades, and done an excellent job of it, had taken a buyout. "She knows where all the bodies are buried," the judge said, no doubt intending the phrase as a metaphor, though in some places in New Jersey he might have had to think twice about being taken literally.
Besides cutting back foreign, national, and state coverage, newspapers are also reducing space devoted to science and the arts, and laying off science and medical reporters, music critics, and book reviewers. But there is one type of coverage that newspapers have tried to protect, at least in the early phases of cutbacks. According to the 2008 Pew survey of news executives, they have devoted more resources to local news. The case for "hyperlocalism," as it is known, is that newspapers enjoy comparative advantage as sources of information about their immediate communities. But this strategy may not work commercially if it means moving downmarket. The less coverage of the wider world and cultural life that newspapers provide, the more they stand to lose readership among the relatively affluent who have those interests, and the less attractive newspapers will be to many advertisers. Hyperlocalism may be just a short step from hollowing out the newsroom to the point where most newspapers come to resemble the free tabloids distributed at supermarkets rather than the newspapers of the past.
Newspapers are also adopting other desperate measures, despite their clear potential for creating a self-reinforcing cycle of decline. In a highly publicized move, Detroit's two newspapers, which are operated jointly, have cut home delivery to Thursday, Friday, and Sunday; on the other four days a week, besides being online, the newspapers now appear in a slimmed-down edition available only at newsstands. This seems a good way to push many regular print subscribers to go online for news, where they may find alternatives to the local papers and never come back. Advertisers, too, will get a nudge toward using other alternatives. Still, other "daily papers" may also stop publishing daily on paper, and the weekend may become the last stand of print. Perhaps it is a sign of things to come that The New York Times is now promoting a weekend-only home subscription.
For nearly all newspapers, eliminating the print edition entirely and appearing solely online would be suicidal at this point. According to calculations by Pew's Rosenstiel, they might save 40 percent of their costs, but they would lose more than 90 percent of their income. As a last resort, some could stop publishing in print and maintain a skeletal presence on the Web, but most have such heavy debts, pension obligations, and other legacy costs that they probably cannot take that step, except through bankruptcy. One newspaper, The Christian Science Monitor, has announced** that it will drop its daily print edition and, except for a print weekly, will only be available online, but the Monitor is a special case--it has no local market, and it is financed by a church.
Newspaper closures in the twentieth century left monopolies city by city. In some metropolitan areas that still have second or third dailies, that process is likely to play out again--in Denver, for example, where the Rocky Mountain News is widely expected to be shut down this spring, and in Seattle, where the Seattle Post-Intelligencer may soon have its final edition. But not long from now, some major cities will lose their last daily, and no one knows what the effects will be. The sites that develop online probably will not look like the "fat" metros that have brought together so many diverse interests in a single publication. More likely a variety of specialized online sites will cater to different interests. If there is no online successor to the old daily paper, perhaps the websites for local TV or radio stations will provide general community news, but those websites probably will not have as extensive coverage or as broad an audience as the daily paper used to have.
This process is also likely to play out in cities where newspapers survive but can no longer operate at their former scale or scope. Many of the functions that were bundled together in the newspaper are being unbundled online. But if the emerging media environment favors niche journalism, how will public-service journalism be able to reach and influence the broad public that newspapers have had? There is no going back to the way things used to be. If independent news media capable of holding government accountable are going to flourish, they are going to have to do so in the new world of the news, not the one that used to exist.
IV.
After the dot-com bust, the effusive talk about the miracles of the information revolution thankfully went out of style. But the social transformation under way--and there ought to be no doubt that one is indeed underway--is breaking up old monopolies of communication and power and creating new possibilities for free expression and democratic politics. As in any upheaval, some effects are unanticipated, and not all of them are positive, and what is perhaps most confusing, the good and bad are often intertwined.
By vastly increasing the options for diversion as well as information, the Internet has extended a process that had already begun when cable began increasing the number of TV channels. And if the political scientist Markus Prior is right, that expansion of choice is partly responsible for one of the most worrisome trends in American life: diminished attention to the news and reduced engagement in civic life among a significant part of the public.
In the early decades of television up to the 1970s, as Prior reminds us in his book Post-Broadcast Democracy, the three networks virtually had a captive audience when they broadcast the evening news at the same time. Although many people coming home from work might have preferred entertainment, they watched the national news with Walter Cronkite or Chet Huntley and David Brinkley and they learned something about politics and world events. As cable and then satellite television developed, however, viewers were able to make choices that corresponded more closely to their preferences. According to Prior, a large group, perhaps three out of ten viewers, fled the news for entertainment programs, while a smaller number, perhaps one of every ten, began watching more news and political discussion now that they had access to Fox News, CNN, and MSNBC.
The result, Prior's data shows, has been an increased disparity in political knowledge between the news drop-outs and the news junkies. Moreover, the character of the public changed. The viewers who gave up news for entertainment tended to have little or no attachment to party, while the news junkies tended to be strong partisans--and so the audience for news has become more partisan than it used to be. Cable news programs with a sharp ideological slant have responded to this shift, and perhaps contributed to it.
The decline of newspapers and the growth of the Internet as a source of news may have a similar impact. On the one hand, there is likely to be less incidental learning among those with low political interest. Like the entertainment-oriented TV viewers who learned about the world because they had no alternative except to sit through the national network news, many people who have bought a paper for the sports, the recipes, the comics, or the crossword puzzle have nonetheless learned something about the wider world because they have been likely at least to scan the front page. Online, by contrast, they do not necessarily see what would be front-page news in their city, and so they are likely to become less informed about news and politics as the reading of newspapers drops. On the other hand, just as more partisan viewers have more to watch on cable than on network television, so partisans have more to read and to discuss online than in the typical local newspaper. As a result, to the extent that the Internet replaces newspapers as a source of news, it may add to the tendencies that Prior has identified--greater disparities in knowledge between news dropouts and news junkies, as well as greater ideological polarization in both the news-attentive public and the news media.
But there is another side to the story. As Yochai Benkler argues in his brilliant book The Wealth of Networks: How Social Production Transforms Markets and Freedom, the new "networked information economy" has some critical advantages for realizing democratic values. The old "industrial model" mass media have required large investments of capital and provided a platform to speak to the public for a relatively small number of people, but now the falling costs of computers and communication have "placed the material means of information and cultural production in the hands of a significant fraction of the world's population--on the order of a billion people around the globe." Instead of being confined to a passive role, ordinary people can talk back to the media or circumvent them entirely and enter the public conversation.
The new public sphere, in Benkler's view, is also developing mechanisms for filtering information for reliability and relevance, organizing it into easily navigated paths, and raising it to higher levels of public debate, contrary to critics who have worried that the Internet would be a chaotic Babel or a polarized system of "echo chambers" (as Cass Sunstein argued in his book Republic.com). And, unlike the old mass media, the new digital environment facilitates decentralized individual and cooperative action, often organized on an open and voluntary basis. Benkler invests a great deal of hope in this type of non-market collaborative production--the kind that has generated new social media such as Wikipedia, which, amazingly, despite being an encyclopedia, has also become an important news medium because it is so rapidly updated.
Of course, some of these innovations are mixed blessings: people can now share their misinformation as well as their knowledge. Viral email, Twitter, and social network sites can be used to spread rumors and malice through channels hidden from the wider public and insulated from criticism. Benkler is right about the many important gains from new technology, but he does not adequately balance the gains against the losses that the emerging networked economy is also bringing about--among them the problems that Prior identifies, such as the diminished share of the public following the news, and perhaps most important, the toll on the institutions of professional journalism.
Until recently, the Internet seemed primarily to be additive, vastly enlarging the opportunities for self-expression and public debate, while newspapers and other old media continued serving their old functions, such as financing the bulk of original reporting for the general public. That assumption of a happy complementarity no longer holds. By superseding the role of the newspaper as a local market intermediary, the Internet has undercut the economic foundations of the press. No doubt this is a gain in efficiency, because advertisers no longer have to pay monopoly prices to newspapers and can now use cheaper alternatives like free ads on Craigslist. But there is also a cost to democratic values, as newspapers lose their ability to cross-subsidize publicservice journalism. The lush profits that enabled them to produce news as a public good are disappearing.
News distributed to the public is a public good in two respects. First, from a political standpoint, news contributes to a well-functioning society inasmuch as it enables the public to hold government and other institutions accountable for their performance. Second, news is a public good in the sense economists use that concept. When someone consumes a box of chocolates, no one else can have them, but that is not true of news. The news itself is never really "consumed" at all, which is why anyone can pass on news to those who have not paid for it--and in the digital environment, information is so easily and instantly passed on that news is, in a sense, even more of a public good than it has ever been. (Copyright protects only the form of expression, not the information itself.)
Markets under-produce public goods because private incentives are insufficient to generate as much production of those goods as there would be if all those who derived a benefit from them had to pay. Still, for a long time, thanks largely to their role as market intermediaries, newspapers have been able to produce this particular public good--newsworthy information, necessary to hold government accountable--on a commercial basis. And that way of getting around the problem of financing news for the general public is now coming to an end.
The non-market collaborative networks on the Web celebrated by Benkler represent an alternative way of producing information as a public good. Before Wikipedia was created, hardly anyone supposed it would work as well as it has. But it has severe limitations as a source of knowledge. Its entries, including news items, are re-written from other sources, and it does not purport to offer original research or original reporting. The blogosphere and the news aggregators are also largely parasitic: they feed off the conventional news media. Citizen journalists contribute reports from the scene of far-flung events, but the reports may just be the propaganda of self-interested parties.
Voluntary networks cannot easily duplicate certain critical advantages that large-scale and professionally run media have had--the financial wherewithal to invest in trained reporters and editors and to assign them to beats and long projects, and a well-established system of professional norms that has been a source of conscientious motivation and restraint in the reporting of news. The new social media add value when they are a supplement to professional journalism. To the extent that they supplant it, however, the wildfires of rumor and malice will be harder to check.
Nearly a century ago, in Liberty and the News, Walter Lippmann wrote:
The news of the day as it reaches the newspaper office is an incredible medley of fact, propaganda, rumor, suspicion, clues, hopes, and fears, and the task of selecting and ordering that news is one of the truly sacred and priestly offices in a democracy. For the newspaper is in all literalness the bible of democracy, the book out of which a people determines its conduct. It is the only serious book most people read. It is the only book they read every day.
BINNENSKAMERS gold de nieuwe eigenaar van PCM (uitgever van NRC Handelsblad, de Volkskrant en Trouw) al geruime tijd als het enige werkbare alternatief. Ook de redacties leken zich daarbij te hebben neergelegd. Dat is hun goed recht, maar de bijna geruisloze wijze waarop Van Thillo nu de hand legt op 51 procent van de PCM-aandelen wekt verbazing. Toen de Britse durfkapitalist Apax de uitgeverij in 2004 overnam, ging dat ook geruisloos. Pas toen het veel te laat was, dat wil zeggen nadat Apax eruit was gestapt en PCM bijna failliet had achtergelaten, kwamen in de kolommen de verhalen los over de roofridder die maar wat met het bedrijf gespeeld had. Ditmaal hadden we toch een stevig debat mogen verwachten over de voors en tegens van Van Thillo, schreef Yvonne Zonderop, voormalig adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant en lid van de commissie-Brinkman, die de toekomst van de geschreven pers in Nederland onderzoekt, vorige week: Maar de kranten die nu zelf handelswaar zijn wagen zich er niet aan, net zo min als het keurkorps der columnisten en zelfbenoemde intellectuelen. Nemen de redacties een voorschot op Van Thillos vriendelijke dictatuur, zoals hij het zelf noemt? Redactiestatuten respecteert de nieuwe PCM-baas namelijk niet. Nadat hij in 2005 het financiële dagblad De Tijd had overgenomen, ontsloeg hij zowel de hoofdredacteur als de directeur zonder inachtneming van het redactiestatuut. Ook kranten die winst maken, moeten eraan geloven, want zon grote schoonmaak zet de toon voor de toekomstige arbeidsverhoudingen. Volgens sommige voormalige medewerkers overlegt Van Thillo wekelijks met zijn redacties over de redactionele koers en stuurt hij hun tussen de bedrijven door mails met commentaar op de krant van die dag of de dag ervoor: er stonden te veel lange stukken in, er zat een pagina zonder fotos tussen of hij miste het verhaal van de dag dat de lezer in de onderbuik aanspreekt.
Van de huidige hoofdredacteuren van de Persgroep-kranten zul je geen negatieve verhalen over Van Thillo horen. Ze prijzen zijn liefde voor het krantenbedrijf en zijn kennis van zaken. Hij is de meest inspirerende man van het westelijk halfrond, hij weet te overtuigen, is creatief en heeft eigenlijk altijd gelijk. Impliciet geven ook zij dus toe dat de baas de wind eronder heeft. Het is begrijpelijk dat medewerkers die onder Van Thillo een kans krijgen er zo over denken, zo goed als het begrijpelijk is dat de verliezers pardon, degenen die in goed overleg besluiten hun carrière een andere wending te geven, zoals het bij de Persgroep steevast heet terugkijken in wrok. Dat deed bijvoorbeeld directeur Guido Van Liefferinge van Sparta, de tijdschriftenpoot van de Persgroep. Hij was de drijvende kracht achter de best verkopende pulpbladen van Vlaanderen met titels als Dag Allemaal, Joepie, Woef! en Goed Gevoel, gezamenlijk goed voor vijftig procent van het bedrijfsresultaat van de Persgroep. Niettemin mocht Van Liefferinge zijn carrière een nieuwe wending geven, nadat hij het slachtoffer was geworden van o, ironie een nimmer bewezen roddel dat hij het bedrijf saboteerde. In Glamour en glitter, geld en macht (2006) beschrijft Van Liefferinge de nietsontziende stijl van Van Thillo, inclusief diens neiging om redacties in te zetten voor het promoten van zijn andere commerciële activiteiten. Of het allemaal waar is, is moeilijk vast te stellen. Feit is wel dat de websites van de Persgroep-kranten doorschoten zijn met reclame voor de vastgoed- en tweedehands-autohandel van Christian Van Thillo. En het tableau dat Van Liefferinge van de geldbeluste Van Thillo en zijn zwager Christophe Convent (directeur van VTM) schetst, compleet met e-mails van de betrokkenen en de nodige documentatie over geritsel met bvs, is ook zo al onverkwikkelijk.
CRITICI die wat verder kijken dan hun persoonlijke grieven beschouwen Van Thillo als een exponent van een nieuwe cultuur in de mediawereld. Hij mag charmant, doortastend of zelfs charismatisch zijn, hij is toch vooral trendvolger, meent Ides Debruyne, directeur van het Fonds Pascal Decroos voor bijzondere journalistieke projecten: Die trend is goed beschreven in Flat Earth News (2008) van de Britse onderzoeksjournalist Nick Davies. Sensatienieuws wordt de norm voor alle media. Het dictaat van de kiosk vervangt de vertrouwensrelatie tussen de krant en zijn abonnee. Voor kwaliteit, diepgang of onderzoek is geen geld meer. Journalisten worden een doorgeefluik voor emoties, roddels, reclame en propaganda van voorlichters, adverteerders, politici en de eigen uitgever. Deze kwantitatieve en kwalitatieve krimp doet zich bij alle traditionele media voor en het zou unfair zijn die aan Van Thillo te wijten, maar hij is wel koploper en dwingt niet alleen zijn eigen media maar ook de concurrentie tot versnelde aanpassing. Dat zijn kranten beter naar de lezer luisteren, zoals hij beweert, is schijn. Onderzoek wijst uit dat diezelfde lezers minder vertrouwen in de geschreven pers hebben dan ooit tevoren. Dat bleek ook na de moord in het kinderdagverblijf in Dendermonde in januari. Van Thillos krant De Morgen besteedde acht paginas aan emo-nieuws, concurrent De Standaard maar liefst elf paginas. Welbeschouwd onderscheidde geen enkel Belgisch medium zich nog van het sensatieblad Het Laatste Nieuws. Het gevolg: op de begrafenis van de slachtoffertjes werden voor het eerst in de Vlaamse persgeschiedenis alle media geweerd. De overdaad aan emo-nieuws komt de mensen de neus uit, zegt Debruyne. Als je je als pers zo onpopulair weet te maken, dan heb je een probleem. Ogenschijnlijk bedienen de Vlaamse kranten een eigen niche, maar ze doen dat met berichten en features zonder diepgang. Achter de schermen vindt een totale kaalslag plaats. We hebben in Vlaanderen gewoon geen kwaliteitsmedia meer, constateert Ides Debruyne: Een belangrijk criterium voor kwaliteitsmedia is dat ze berichten over alle politieke niveaus, van gemeenteraad tot wereldpolitiek. In België wordt niet meer bericht over niveaus als de EU of de Navo. Buitenlandse correspondenten worden ontslagen, voor onderzoeksjournalistiek is geen ruimte en zelfs op de berichtgeving over de binnenlandse politiek wordt beknibbeld. De weinige overgebleven journalisten schrijven kleurloze kopij die om wille van de synergie moet kunnen worden gebruikt of herkauwd in andere media. Met Van Thillo zou PCM niet alleen een zakenman, maar ook een neoliberale politicus in huis halen. Dat klinkt in Nederlandse oren onwaarschijnlijk, maar de macht is in België anders verdeeld dan in ons land. De Persgroep is de mediapijler van de Vlaamse liberalen. Hun doorbraak, die zijn beslag kreeg in de drie paarse kabinetten onder leiding van Guy Verhofstadt, maakte ook de doorbraak van de Persgroep in de ether mogelijk. Verhofstadt is links-liberaal en Europees georiënteerd, Van Thillo rechts-liberaal en Amerikaans geörienteerd, maar de twee wisten elkaar goed te vinden. De commerciële zender VTM is er gekomen onder politieke druk en Verhofstadt heeft toegegeven dat hij persoonlijk Van Thillo heeft aangetrokken als geldschieter. Dat Verhofstadt aan die onderhandelingen een Toscaanse villa overhield, zoals Van Liefferinge beweert, is overigens onzin. Zoveel is er in België de laatste decennia dan wel weer veranderd.
WAT BETEKENT de synergie à la Van Thillo dan voor de PCM-bladen, gesteld dat ze niet op termijn zelfstandig worden, zoals de redacties graag schijnen te willen? Zijn opstelling na de overname van Het Parool in 2002 kan niet representatief worden geacht, want Van Thillo wil zijn portefeuille in Nederland uitbreiden en dat betekent dat hij hier voorlopig niet zijn tanden laat zien. Dat deed hij in België wel. En het voorbeeld van de kwaliteitskrant die hij daar overnam, De Morgen, is niet opwekkend. De voormalige socialistische partijkrant was net aangekocht door de groep Hoste (voorloper van de Persgroep), toen Van Thillo in 1991 het familiebedrijf overnam. Paul Goossens, de toenmalige hoofdredacteur, was geen commercieel genie, maar hij investeerde wel in onderzoeksjournalistiek. Onder zijn bewind gedijde de katholiek bevlogen Walter de Bock (die de moord op socialistenleider Cools, het Agusta-schandaal en de Bende van Nijvel uitspitte) evengoed als een vrijzinnig-linkse kwiet als Douglas de Coninck (die onder meer de miljardenschandalen van de Belgische ontwikkelingshulp blootlegde). Niemand kon om de krant heen en daardoor kon Goossens zich de bemoeizuchtige socialistische partijbonzen van het lijf houden. Met Van Thillo kreeg de krant er een nog bemoeizuchtigere baas voor terug. Adjunct Ludwig Verduyn had een boek geschreven over de honderd rijkste families van België en wilde daaruit voorpubliceren in zijn krant, maar zag zijn voornemen prompt geblokkeerd door Van Thillo, die door een aantal van de betrokken families was ingeschakeld. Goossens zelf stapte op, nadat hij in conflict was gekomen met Van Thillo over de journalistieke aanpak van de Golfoorlog. De Morgen nam als enige Vlaamse krant niet de berichtgeving van de Amerikanen en hun embedded journalists over, maar legde de nadruk op eigen verslaggeving. Hoe Van Thillo het graag zag, kunnen we afleiden uit de berichtgeving van die andere krant van de Persgroep, Het Laatste Nieuws, die klakkeloos de informatiestroom vanuit het Pentagon overnam. Intussen maakte de krant nog steeds geen winst. De piepjonge Van Thillo, rechtstreeks afkomstig van Duke University, een particuliere elite-universiteit in North Carolina, wist zich eigenlijk geen raad. Daar kwam pas verandering in met het aantreden van de links-liberaal en begenadigd commentator Yves Desmet als hoofdredacteur in 1994. Desmet gooide de krant volledig om. Hij legde de nadruk op emo-nieuws, een luchtigere stijl en een minder linkse signatuur. Hij had gelijk dat de oude krant van ideologische zwaarwichtigheid door de vloer zakte. Maar door zich op te werpen als vertolker van de gewone mensen heeft hij achteraf gezien de sluizen opengezet voor de boulevardjournalistiek en daarin zijn kranten als Het Laatste Nieuws nu eenmaal vanouds veel beter. Inmiddels heeft De Morgen nauwelijks nog een eigen smoel: het sportnieuws komt van Het Laatste Nieuws, het economisch nieuws van De Tijd. De krant stevent af op een verlies van drie miljoen euro en hoofdredacteur Klaus van Isacker leeft met zijn redactie op voet van oorlog. Nadat Van Thillo onlangs bekend had gemaakt dat hij nog eens 26 van de 97 redacteuren wil ontslaan, verklaarde Van Isacker zich akkoord en presteerde het zelfs te verkondigen dat de ontslagen niet ten koste van de kwaliteit gaan. Het jongste nieuws van de burelen van De Morgen is dat de redactie moet verhuizen van het centrum van Brussel naar de bovenverdieping van het pand van Het Laatste Nieuws te Kobbegem, een vlek in Pajottenland met als dubieuze attractie dat om de hoek het biertje Mort Subite whats in a name? wordt gebrouwen
Bron Iskander Mail
Nota: wordt vervolgd, type Courths Mahler tot van Thillo (of een ander. Liefst een ander) het Licht ziet. Of door het bos de bomen. Want de Oude Media zijn de Oude Zieke Man van Europa ..
Met het uitspreken van een rede aanvaardt prof. mr. dr. P. J. E. Chatelion Counet vrijdag het ambt van bijzonder hoogleraar De Bijbel in de Nederlandse cultuur aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). Zonder de Bijbel bestaat er geen Nederlandse cultuur.
Ondanks de ontkerkelijking, de secularisatie, is de invloed van de Bijbel op de Nederlandse cultuur nog altijd groot, stelt prof. Chatelion Counet. De Bijbel, breder: het christendom, zit in onze genen en onze memen. Je merkt het bijvoorbeeld als er grote beslissingen genomen moeten worden: dan speelt de Bijbel vaak op de een of andere manier toch een rol. Je zou het een beetje kunnen vergelijken met een vulkaan.
De bijzondere leerstoel aan de UvA, waarvan prof. Patrick Chatelion Counet (55) de eerste bekleder wordt (voor een dag in de week), is ingesteld door het Bijbels Museum in Amsterdam en wordt mede ondersteund door de NCRV. Maar ik ben onafhankelijk, haast de Nijmegenaar zich te zeggen. Het is niet de bedoeling dat ik straks lippendiensten aan de een of ander ga bewijzen. Wel zal hij in de toekomst adviseren rond nieuwe tentoonstellingen in het Bijbels Museum en zijn medewerking verlenen aan programmas van de NCRV.
Uw naam doet een niet-Nederlandse afkomst vermoeden.
Mijn voorouders waren, inderdaad, hugenoten uit Frankrijk. Eind zeventiende eeuw zijn zij naar Nederland gekomen. Daar hebben ze een poosje in de Waalse Kerk gezeten. Maar al in 1725 zijn hun kinderen weer katholiek geworden. En wijzend naar de beeldjes in de woonkamer dat ben ik ook. Ik zeg wel eens: als mijn voorvader dat toen hij in 1695 naar Nederland vluchtte had geweten, weet ik niet wat hij gedaan zou hebben. Overigens vind ik het mooi dat mijn rooms-katholieke overtuiging voor het Bijbels Museum en de NCRV, beide toch overwegend protestants, geen belemmering is geweest om mij op deze leerstoel te benoemen.
Vooruitlopen op zijn oratie wil hij nog niet. Maar plannen heeft hij genoeg, zegt prof. Chatelion Counet, tot voor kort exegeet Nieuwe Testament in Nijmegen, alsook kerkrechter in opleiding. Waar ik mij op ga concentreren, zijn de omslagmomenten in de Nederlandse cultuur. Momenten dus waarop de maatschappelijke verhoudingen ingrijpend veranderden. Welke rol heeft de Bijbel daarin gespeeld?
Kunt u wat van die momenten noemen?
Als ik heel veel geld tot mijn beschikking zou krijgen, zou ik vijf promovendi aan het werk zetten. De eerste zou zich gaan bezighouden met de periode rond 754, Bonifatius. Hoe heeft de Bijbel zijn plaats toen veroverd?
Een tweede omslagmoment is wat mij betreft 1477: de verschijning van de Delftse Bijbel. Deze Bijbel heeft een belangrijke rol gespeeld in de aanloop naar de Reformatie.
Dan 1778: het begin van de moderne historische kritiek op de Bijbel die vooral het protestantisme sterk zal gaan beïnvloeden.
Met een lach: En als ik dan ook een rooms-katholiek omslagmoment mag noemen: 1965, het slot van Vaticanum II.
O ja. Die zou heel iets anders mogen gaan doen: onderzoeken hoe de parabel van de verloren zoon door de tijd heen op belangrijke momenten een rol heeft gespeeld in de literatuur. Opmerkelijk: als het existentialisme opkomt, krijgt deze parabel een existentiële inkleuring; in de feministische literatuur wordt hij feministisch uitgelegd; en in de laatste roman van J. F. Bernlef postmodernistisch. Maar, de concurrentie als het gaat om onderzoeksgelden is enorm. Ik zal straks blij zijn als ik één promovendus heb.
Alweer enige tijd sinds vorig jaar zomer verzorgt prof. Chatelion Counet inmiddels colleges aan de Universiteit van Amsterdam. Daarin geef ik een dwarsdoorsnede van de Nederlandse geschiedenis en de rol die de Bijbel daarin heeft gespeeld. In de schilderkunst, de literatuur, in bepaalde politieke ontwikkelingen, in de filosofie. Belangstellende studenten komen uit alle faculteiten: sociologie, geschiedenis, Neerlandistiek. Op dit moment zijn het er zon 25. Maar als het aan mij ligt, zitten er over een poosje honderden
Bron Iskander
Inderdaad, veel geluk, Professor. Ik wenste U niet alleen vele honderden studenten toe, maar vele honderden confraters! Om het met Bijbelse woorden te zeggen: de oogst is groot, maar de arbeiders zijn weinig.
En da nog iets. Ik ben ook voor godsdienstvrijheid, en zie verlangend uit naar de door de Islam-staten gesubsidieerde bouw van Christelijke kerken in die landen. In afwachting zie ik dus niet in waarom wij wel moskeeën bij ons subsidiëren.
Ten andere: in het Apenland zijn slechts 2 talen toegelaten in de publieke sector. Arabisch is daar niet bij. Het geeft dus gewoon blijk van burgerlijke gehoorzaamheid en respect voor de Wet, als in de moskeeën alleen N of Fr zou gepredikt worden.
Zodat leden van de Staatsvuiligheid, als ze al een moskee mogen/durven betreden tijdens ,de gebedsvieringen, vlot de staatsondermijnende zaken zouden kunnen vaststellen, zonder tolk.
Ik stel mij de Al Quada-top voor in hun airco-gekoelde woestijntent, of in hun marmeren paleizen, waar ze, getulband en gekleed in smetteloos witte gewaden de verslagen beluisteren van hun westerse spionnen. Daar zal bij momenten een schaterlach opstijgen van in Mekka tot bij Allah in de hoge hemel, wegens de ongelooflijke naïviteit van de ruggengraatloze Westerlingen Hoe zij de koord waaraan ze worden opgehangen, zelf gesubsidieerd hebben .Waarlijk, Filip Dewinter: InchAllah! Allaah Akbar!
We horen het de laatste tijd wel meer. Links vindt geen juiste manier om zich ten aanzien van de islam en de multiculturele samenleving te positioneren. Nochtans is het zonneklaar: er is maar één juiste houding, namelijk een houding waaruit blijkt dat de islam een fascistische religie en een achterlijke manier van leven is.
Hoe is het mogelijk dat we daar niet eerder zijn opgekomen? Filip Dewinter roept al zolang moord en brand over de gevaarlijke islamisering van Europa. En heeft er de voorbije jaren dan niemand Mia Doornaert gelezen? Gelukkig hebben we nu Wim Van Rooy, Geert Van Istendael, Benno Barnard en de ietwat meer genuanceerde (hoewel?) Joost Zwagerman, die de weg wijzen. Wie progressief wil zijn, moet aan islam- en Lanoye-bashing doen. Wie progressief wil zijn, mag het woord multiculturalisme enkel in de mond nemen om het als een gevaarlijke fictie in de grond te boren. Wie progressief is, moet volgens Van Rooy (in Knack 18-02-09) Dewinter gelijk geven. En voor wie de boodschap van Dewinter niet zou kennen, de man heeft zijn visie nogmaals te boek gesteld in een 232 pagina's tellend pamflet Inch'Allah? De islamisering van Europa.
Links Vlaanderen, studiediensten en mandatarissen van SP.A en Groen!, jullie weten wat gelezen om jullie inhoudelijk te stofferen. Bovendien leest het gemakkelijker en is het slechts de helft zo dik als Wim Van Rooys De malaise van de multiculturaliteit (Acco, 2008).
De critici hebben gelijk dat links vaak halfslachtig, soms naïef over de islam en integratie heeft gecommuniceerd. Als er al werd gecommuniceerd, want binnen de sociaaldemocratie was de strategie veelal wittgensteiniaans: waarover men niet spreken kan, moet men zwijgen. Dat dit niet de juiste weg is, wordt pijnlijk duidelijk. Stukken electoraat stappen over naar partijen die wel over het onderwerp communiceren en dan nog in een heldere taal die zegt wat u denkt! Het is hoog tijd dat links hiertegenover een wervend verhaal ontwikkelt.
Moet dit een islam-bashend verhaal zijn? Nee. Het moet duidelijk maken dat op een aantal verworvenheden niet zal worden toegegeven: de mensenrechten (dus ook godsdienstvrijheid en de vrijheid om een godsdienst te verlaten, de vrijheid van meningsuiting en de gelijkheid tussen man en vrouw), de autonomie van de wetenschap (dus geen creationisme in de biologieles Nota van mij: creatief blijven, hé! Want al wat Darwin ontdekt heeft; heeft hij gevonden door de Bijbel aandachtig te lezen tussen de lijntjes - ), de autonomie van de rechtsstaat (dus geen sharia). Maar tegelijk moet worden gesteld dat de islam een plaats kan krijgen in onze samenleving, als hij aan die voorwaarden voldoet. (Nota van mij: zo lang de Koran heilig is, is zulks onmogelijk!) Elke vorm van emancipatorisch en liberaal denken binnen de islam moet worden ondersteund. We moeten verhinderen dat de islam vastgepind wordt op partiële informatie: Hamas is niet gelijk aan dé islam, de islam is niet 'van nature' een gewelddadige religie. Zo'n essentialistisch beeld is in tegenspraak met de sociologie en geschiedenis van religies en met de kritische theologie. Jawel, ook dit laatste bestaat in de islam - ook al is ze op dit moment weinig invloedrijk.
(Patrick Loobuyck neemt hier zijn wensen voor werkelijkheid, want islam IS en BLIJFT oderwerping aan zaken die een 1400 jaar geleden door een woestijn-analfabeet zijn verkondigd, die leefde van moorden, verkrachten en plunderen. Afvalligheid aan de onderwerping moet volgens de Koran altijd met de dood worden bestraft .)
Het is uitermate belangrijk voor het multiculturele samenleven, en dus voor onze toekomst, om voldoende nuance in het debat te brengen. De islam zal hoe dan ook deel blijven uitmaken van onze samenleving. We moeten daarom zoeken hoe we bruggen kunnen bouwen. In plaats van alle moslims over één stigmatiserende kam te scheren, moeten we zorgvuldig onze gesprekspartners kiezen binnen de moslimgemeenschap en samen aan de slag gaan. Nee, de gevaarlijke tendensen in de islam mogen niet doodgezwegen worden. Maar tegelijk moet het ideologische misbruik van de islam om een antiwesterse, terroristische strijd te voeren ontmaskerd worden.
(Een mooiere pleidooi voor dhimitude is nauwelijks denkbaar. Deze houding past perfect in de strategie van de Leiders van Allahs geheime leger)
We (Neen! Niet WIJ, maar ZIJ!) moeten blijven strijden voor de verlichtingswaarden en dit op een niet aflatende manier. Maar dit is niet (alleen) een strijd tegen de islam. We moeten ook zoeken hoe we die strijd kunnen voeren met de islam. Dat lijkt me de progressieve inzet.
PATRICK LOOBUYCK IS MORAALFILOSOOF VERBONDEN AAN DE UNIVERSITEIT ANTWERPEN EN DE UNIVERSITEIT GENT EN REDACTIELID VAN SAMENLEVING EN POLITIEK.
Natuurlijk heeft de Bijbel (Oud Testament) gelijk! Als gelovige vinden wij dat de evidentie zelf, maar ook als ongelovige moeten we dat durven herkennen, hoe ongaarne ook. Zuiver op grond van zintuiglijke waarnemingen. Ene Prof. Smalhout (zie hieronder) brengt het zeer duidelijk onder woorden.
Mijn standpunt? Herlees de Bijbel met de ogen van een onschuldig kind, maar met het verstand van een kritische volwassene, de er aan gewend is geraakt om veel tussen de lijntjes door te moeten lezen. Kortom: Darwin, met zijn evolutieleer, heeft gelijk 1° omdat wij dat met de ogen van de wetenschap dagelijks kunnen zien, en 2° omdat de evolutieleer zelf in de Bijbel staat. Dag 1 tot Dag 7: dat is toch de suggestie van voortdurendheid? En een dag, zegt de Bijbel, is voor de Almachtige als duizend jaar .
Alleen met de levensadem die in Adam geblazen werd hebben de ongelovigen het lastig, en Darwin zwijgt, als het daar op aankomt wijselijk over welke adem dan ook In de Bijbel staat het ware verhaal, met kinderlijke eenvoud neergeschreven Die levensadem, de ziel werd erin geblazen .Leuk hé .En die fameuze Eva! Is niet meer dan een rib van Adam, waaraan later rondingen werden toegevoegd louter door evolutie .Wie gelooft dat nu!?
In de Bijbel staat er ook iets zoals in die dagen zagen de kinderen der Goden dat de vrouwen der mensen aardig waren, en zij namen hen tot vrouw, wat de Goden onwelgevallig was
Allo Darwin? Als dat geen schoolvoorbeeld van evolutie is! Vrouwen, kinderen der mensen, later geworden tot Koninginnen der Schepping?
Besluit: zelfs in het sprookje van Sneeuwwitje en de 7 Dwergen zit een leerzame achtergrond van waarheid, alhoewel de wetenschap kan bewijzen dat er geen dwergen bestaan .Anders gezegd: in het Scjeppingsverhaal moet men de waarheid (hoofdzaak) van de bijkomstigheden willen onderscheiden (6 werkdagen en 1 rustdag .
HEILLOOS CONFLICT
Andries Knevel, de toppresentator van de EO, nam op 3 februari jl. in het programma Het zal je maar gebeuren' afstand van de letterlijke tekst van het scheppingsverhaal. Daarin staat dat de wereld in zes dagen door God is geschapen. Een rotsvast uitgangspunt voor meer dan de helft van alle christenen. Sindsdien ontstond een soort godsdienstoorlog die Nederland sinds mensenheugenis niet meer heeft meegemaakt
Iedereen bemoeit zich ermee. Het bizarre is dat juist in ons land, dat beweert zulk een grote mate van vrijheid van godsdienst en meningsuiting te hebben, de tolerantie uiterst gering blijkt te zijn.
Het conflict gaat in feite tussen het Bijbelse verslag van de schepping en de evolutieleer van Darwin (1809-1882). De Bijbel stelt dat de wereld en alle levende wezens niet alleen in zes dagen tijd zijn geschapen, maar ook in de vorm die wij nu kennen. Dus in alle soorten mensen, planten en dieren. Dat zou 6000 jaar geleden gebeurd zijn.
De wetenschap daarentegen heeft aannemelijk gemaakt dat de schepping een proces is dat miljarden jaren heeft geduurd. En Charles Robert Darwin, die deze maand juist 200 jaar geleden in Engeland werd geboren, maakte het in zijn meesterwerk De oorsprong van de soorten' duidelijk dat de huidige levensvormen in de loop van miljoenen jaren zich via een evolutie ontwikkeld hebben uit primitieve voorgangers.
Aap Daar komt dan de veronderstelling vandaan dat de huidige mens zou afstammen van een soort aap. Dat is voor orthodox-gelovigen een onverdraaglijke gedachte. Vooral ook omdat de Bijbel stelt dat de mens geschapen is naar de gelijkenis van de Eeuwige zelf (Gen.1: vers 26). En een almacht die op een aap lijkt, is onvoorstelbaar.
Zo zijn er dan in de Westerse wereld twee vrijwel onverzoenlijke partijen ontstaan: die van de schepping of de creatie tegenover de geleidelijke ontwikkeling of de evolutie. Een bijkomende factor is het snel toenemende atheïsme, vooral in ons land. Onze kerken verdwijnen met een snelheid van ongeveer zeventig per jaar. Hiermee gaat een toenemend gebrek aan culturele vorming gepaard.
Basale kennis van Bijbelse geschiedenis behoorde vroeger tot de algemene ontwikkeling. Dat moest ook wel, want onze Westerse cultuur is voor een groot deel daar op gebaseerd. Vele kunstwerken van bijv. Rembrandt of een magistrale compositie als de Mattheüs Passion van Bach of de architectuur van een middeleeuwse kathedraal zijn zonder enige Bijbelkennis niet goed te begrijpen.
In het boek Genesis, het eerste boek van de Bijbel, wordt de schepping beschreven in zes dagen tijd. De zevende dag was een rustdag. Er wordt medegedeeld wat er op al die dagen gebeurde. Zo wordt van de eerste dag vermeld dat er eerst een woeste leegte was, waarna er een scheiding werd gemaakt tussen licht en donker. Op de tweede dag ontstond de atmosfeer en op de derde dag werden grote stukken land drooggelegd in een oerzee. En op dat land ontwikkelden zich planten en bomen. Dierlijk leven ontstond eerst in het water en pas op de zesde dag ook op het land. De bekroning van dat alles was de schepping van de mens die de levensadem door de Schepper zelf werd ingeblazen.
Het is schitterende literatuur, die duizenden jaren geleden geschreven is. In een tijd toen er nauwelijks sprake was van wetenschap en de kennis van biologie, archeologie en sterrenkunde vrijwel niet bestond. Maar het is verbijsterend dat die oude schrijvers stapsgewijs de evolutie volgden die onze huidige wetenschap heeft onthuld. Want Genesis beschrijft de juiste volgorde van het ontstaan van de wereld.
Rationeel opgeleide intellectuelen stellen dat het belachelijk is dat zulk een gigantisch gebeuren zich in slechts zes werkdagen zou hebben afgespeeld. Ze spreken met een zekere neerbuigende arrogantie over gelovige mensen die dat idee nog als uitgangspunt hebben.
Brochure Beide partijen staan op voet van oorlog met elkaar. Hoe erg dat kan zijn, wordt onder meer bewezen door Kees van Helden, een gelovig man die woont op Urk. Samen met een aantal christelijke organisaties bracht hij een door dr. Wim Hoek geschreven brochure uit, getiteld Evolutie of Schepping'. De oplage was 6,6 miljoen (!). De kosten bedroegen 250 000 euro. De folder, die de letterlijke Bijbeltekst bepleit, wordt in heel Nederland verspreid. Er komt geen onvertogen woord in voor (zie www. creatie.info). Maar de reacties van het niet-christelijke volksdeel zijn onthutsend.
Kees van Helden wordt bestookt met haatmail van het ergste soort. Zo suggereert een weblog gemarineerde christenhond te eten met gebakken aardappelen. Kees wordt ook bedreigd met moord en doodslag. Zijn folders worden massaal teruggestuurd voorzien van schunnige teksten. Bij de orthodoxe EO is sterpresentator Knevel in de problemen gekomen omdat ook hij afstand nam van de letterlijke zesdagentekst van de Bijbel.
Verbijsterend is ook dat in ons land de vrijheid van meningsuiting kennelijk selectief zo groot is, dat een aanzienlijke groep pertinente maar vooraanstaande atheïsten overal gelegenheid krijgt meningen die vaak beledigend zijn voor religieuze medemensen, vrijelijk te verkondigen. Zo schreef Youp van 't Hek over Jezus Christus al eens een gozer uit Nazareth die tegen vissen lulde' (NRC/Hbl) en Maarten 't Hart schreef over het geloof de barbaarse ethiek van geschifte schaapsherders'.
Slechte lezers Navrant is dat beide partijen wellicht de oeroude Bijbeltekst niet goed lezen. Want niemand kan stellen dat de Bijbelse scheppingsdagen dezelfde duur hadden als onze gewone werkdagen.
Het woord dag' is de Nederlandse vertaling van het Hebreeuwse woord yom', dat vaak ruim geïnterpreteerd kan worden. En de Bijbel zélf zegt: Een dag bij de Here is als duizend jaar' (II Petrus 8), terwijl in psalm 90 v.4 staat: Want duizend jaar zijn in Uw ogen als de dag van gisteren'. Het is dus redelijk te veronderstellen dat de Bijbelse dagen' uit het boek Genesis wellicht tijdseenheden van miljoenen jaren omvatten.
De Bijbelse tekst getuigt van een visie die ontzag inboezemt. Terwijl de verspreiders van atheïstische haatmail, die kennelijk van primitieve apensoorten afstammen, wel érg het gelijk van Darwin proberen te bewijzen.
Wij danken De Telegraaf en Prof. dr. Bob Smalhout voor hun toelating tot overname van de column.
Angstpornobaas, schuimbekkende gek of taboebreker?
Getrouw aan het oude adagio: Spreek alleen over het Vlaams Belang als het in negatieve zin kan, heeft weer eens getriomfeerd De vraag is maar als hun lezers van die goeie ouwe Le Standaer dat niet door hebben, en of ze .niet liever een kruisbeeld in de keuken zien, dan een minaret in hun achtertuin ..
Ik durf verhopen dat (meest) de auteur maar ook de Drukkerij Egmont in hun nopjes zijn. Ieder schuinse aanval is weer een paar honderd exemplaren meer verkocht Wanneer gaan die stomme linkse profeten nu eens zinvol tegen argumenteren, in plaats van zich te bedienen van het wapen van de zwakkelinkg, d.i. schelden. Alhoewel ze precies door al dat schelden toegeven dat ze geen zinvolle tegenargumenten hebben
Ook bij onze vrienden van het AFF is het armoe troef: ze voeren twee moslimmeiden op die niet op hun mondje gevallen zijn..
JONGE MOSLIMA'S NIET OP HUN MOND GEVALLEN TEGENOVER DEWINTER (2)
Meyrem Almaci (foto), ook al moslima en jong, kamerlid voor Groen!, zien we ook graag reageren op politici. Als anderen denken Almaci met kluitje in het riet wandelen gestuurd te hebben, bijt Almaci terug. Heeft ze een repliek klaar, en nog een Heerlijk om zien (zie: http://www.youtube.com/watch?v=tS6aErVXVIY).
In Gazet van Antwerpen mocht Almaci dit weekend in de vrijetijdsbijlage (!) een paar zaken weerleggen nadat Philip Dewinter er twee weken geleden de hele voorpagina (!) kreeg om zijn boek Inch Allah? aan te kondigen. Meyrem Almaci droeg aanvankelijk een hoofddoek, maar legde die later af. Meyrem Almaci: De islam laat geen onderdrukking toe. Als dat je keuze is, zal ik me daar niet tegen verzetten, zei mijn vader toen. Ook dat is ons geloof, maar dat willen veel mensen niet zien. De pamperpolitiek die Philip Dewinter en Jean-Marie Dedecker de traditionele politici verwijten als het over moslims gaat? Almaci: Hoezo, pamperpolitiek? Dat de Belgische gevangenissen vol zitten met allochtone veroordeelden kan je toch moeilijk pamperpolitiek noemen.
Dewinter stelt de islam zoals die door een kleine groep fanatici wordt geïnterpreteerd voor als de enige echte islam. Alsof iedere moslim het goedkeurt dat er ergens in het Midden-Oosten onthoofdingen plaatsvinden. In zijn boek zegt Dewinter dat ook hij weet dat niet alle moslims extremisten zijn. Maar de islam kan niet samengaan met de Westerse cultuur en identiteit klinkt het nu. Ik noem dat racisme in een nieuwe verpakking. De boodschap is anders, maar de ondertoon blijft dezelfde. Almaci hoopt dat moslims meer als een individu worden gezien dan als een groep die vanalles moet. Liberalen zijn daar sterk in. Ze hameren telkens op het belang van het individu, maar als het over moslims gaat, maken ze plots regeltjes voor een hele gemeenschap. De logica ontgaat me en het lost niets op.
Dewinter racisme in een nieuwe verpakking Inderdaad; als een moslim geen argumenten meer heeft, dan scheldt hij/zij het eerst verrot voor racist, of hij gaat over tot rituele slachting.. Is koeltoer.
Maar nu eindelijk De Standaard aan het woord
FILIP DEWINTER antwoordt Jo Van Damme en Marc Reynebeau. 'Ze kiezen voor de gemakkelijke weg: Dewinter afzeiken en de islam vergoelijken.'
In de columns 'Zure wijn in oude zakken' van Jo Van Damme (DS 7 maart) en 'Angstporno' van Marc Reynebeau (DS 3 maart) word ik naar aanleiding van de publicatie van het boek Inch'Allah? De islamisering van Europa getrakteerd op een aantal scheldwoorden en beledigingen. Volgens Van Damme ben ik achtereenvolgens een fanatiekeling, een ophitser, een luguber persoon, een schuimbekkende gek, een racist en een provocateur. Reynebeau is origineler in zijn haatproza en noemt mij een angstzaaier en een angstpornobaas. Niet dat Van Damme en Reynebeau het boek gelezen hebben. Uiteraard niet, een boek van Filip Dewinter hoef je niet te lezen om het met de grond gelijk te maken. Jozef Goebbels las de boeken van Heinrich Heine ook niet. Heine was een jood dus werden de boeken van Heine automatisch op de zwarte lijst geplaatst. Dewinter is een Vlaams Belanger dus
De inhoud van het boek interesseert Van Damme en Reynebeau niet. De oude techniek van de diabolisering werkt nog steeds. Beschuldig een politicus of een schrijver van racisme en xenofobie en het debat hoeft niet meer gevoerd te worden. Ook schrijvers als Joost Zwagerman, Pascale Bruckner, Hendrik Brüder of Ian McEwan die de multicultuur bekritiseren en de islamisering aanklagen, worden onmiddellijk als reactionair, neokoloniaal en uiteraard xenofoob bestempeld. Het idyllische multiculturele plaatje klopt enkel in zoverre dat de islam wordt neergezet als een verdraagzame, vredelievende godsdienst die perfect in overeenstemming is met de Europese vrijheden en de mensenrechten. Dat de islam in werkelijkheid een versteende, verstarde en totalitaire godsdienst is die haaks staat op de vrijheid van meningsuiting, de democratie, de gelijkheid tussen man en vrouw en de scheiding tussen kerk en staat brengt het 'harmonieuze' multiculturele alleen maar aan het wankelen. Dergelijke meningen worden dus maar beter afgebrand als zijnde porno. Hoe meer de multicultuur door de man-in-de-straat ter discussie wordt gesteld, hoe meer schrijvers als Van Damme en Reynebeau denken ze te moeten verdedigen.
Volgens Reynebeau probeer ik politiek te kapitaliseren op het sociologische verschijnsel van de angst voor vreemde culturen. De islamisering van Europa is echter geen angstdroom, maar concrete realiteit. West-Europa telt momenteel meer dan 20 miljoen moslims; in heel Europa zijn het er al 50 miljoen. Jaarlijks komen in Europa meer dan één miljoen nieuwe moslims bij. Indien Reynebeau mijn boek had gelezen, had hij geweten dat ik overigens niet de individuele moslim, maar wel de politieke ideologie van de islam viseer. De islam genereert alleen maar achterstand en is de belangrijkste rem op de integratie van de hier verblijvende allochtonen. Het overgrote deel van de Europeanen beschouwt de islam nog altijd als een exotische variante van het christendom waarbij Jezus toevallig de naam Mohammed draagt. De duizend-en-één-nacht-islam van 'De meiden van Halal' staat in schril contrast met de ware aard van de islam. De islam zal zich niet zoals Reynebeau denkt via zelforganisatie integreren en emanciperen, maar zal Europa via de demografische, culturele en militaire jihad eenvoudigweg onder de voet lopen.
Reynebeau en Van Damme kiezen voor de gemakkelijke weg: Dewinter afzeiken en de islam vergoelijken. Ooit was er een tijd dat progressieve intellectuelen zich keerden tegen vastgeroeste dogma's, klerikalisme, religieus fanatisme en godsdienstverstarring. Om redenen van politieke correctheid en uit schrik het failliet van het multiculturele model te moeten toegeven, verdedigt men nog liever de islamitische theocratie. Dat Reynebeau en Van Damme liever een minaret in de tuin dan een kruisbeeld in de keuken tolereren, verwondert mij geenszins. De zogenaamde intellectuele elite is immers volledig vervreemd van wat leeft bij de bevolking. Deze elite is en blijft blind voor de dagelijkse realiteit. Net zoals velen geloofden in een Europees communisme met een menselijk gelaat, creëert men nu de illusie van een Europese islam. De collaboratie van een groot deel van de Europese intellectuele en culturele elite met de islam zal er mee voor zorgen dat op termijn in plaats van een verlichte Europese islam alleen nog een geïslamiseerd Europa overblijft.
Filip Dewinter is Vlaams parlementslid Vlaams Belang.
Ik bid de hemel dat er nog een paar van dergelijke feitjes (zie hieronder) aan het licht komen vòòr de verkiezingen, want wat geldt voor Nederland, zal wel gelden voor de meeste landen van Europa. Zou dat niet helpen om de ogen te openen van veel kiesvee, die nu uit kuddegeest stemt op de smoelen van de kleurpartijen .
Veel wordt duidelijk! De Muzelmanse onbeperkte kinderzegen, de altijd frisse aanvoer van ginds op onze kosten opgevoede Turken of Marokkanen, de zo geroemde integratie die maar blijft mislukken, enz
Neem daarbij de losse administratie in die landen, meestal geschreven in macaroni-slierten, die wie weet, dezelfde kindjes in verschillende gezinnen laat geboren worden want, begot: wie let daarop! Toen wij klein waren, moest ons moeder ook dikwijls een buurjongen of buurmeisje van tafel naar huis wegsturen: er was er een teveel als ze de koppen telde Blijkens ongecontroleerde (en oncontroleerbare) geruchten bestaat dat susteem van denkbeeldige aanwezige kinderen in de klaslokalen nog altijd in Wallonië. Zou goed zijn voor het toekennen van hogere subsidies, wat toch een lovenswaardig doel is.
Heilige Lewie van Leuven! Gij hebt ons wel leren leven met kraaien op een stort, maar in Uw almachtige linkse wijsheid hebt U nagelaten ons destijds een oplossing te geven. Nu zult ge dat wel niet meer doen, want zij die talrijke kraaien blijfven gij en Uw spitsbroeders op Uw knusse zetels geplant .
Tenware dat kiezers met een eigen gezond verstand (!) straks op 7 Juni de oplossing zelf gevonden hebben .
Kamer wil stop kinderbijslag Marokko
Een Kamermeerderheid van CDA, VVD en PVV wil de kinderbijslaguitkering
Stopzetten voor kinderen die in Marokko en Turkije naar school gaan.
Dat bleek in een debat met staatssecretaris Jetta Klijnsma van Sociale Zaken. Het debat werd gehouden naar aanleiding van berichten over fraude. De VVD wil verdragen met Turkije en Marokko over de export van uitkeringen stopzetten.
Omdat de huidige verdragen niet eenzijdig kunnen worden opgezegd, wil het CDA voor om een nieuw bilateraal verdrag te sluiten met Turkije en Marokko, waarbij de export van uitkeringen gehandhaafd blijft, met uitzondering van de kinderbijslag
Italië is het land waar de citroenen bloeien, waar in donker loof de goudoranjen groeien (Goethe) maar ook het land waar Silvio Berlusconi nog een paar karweitjes dient op te knappen. In Turijn, bijvoorbeeld, in de Noord Afrikaanse ghettos .
Desnoods met harde hand en overvalwagens vol met paras, en als dat niet helpt, met tanks en artillerie. Lees hieronder over Torino, de Koningsstad en bewaarder van de Heilige Lijkwade. Ik wens de ordetroepen veel geluk, en wijs er hen op, dat La Spezia niet al te ver verwijderd en aan zee ligt. Alles gespuis (racaille) dat meet een hogedruk-reiniger bij elkaar gespoten werd, in het ruim van een paar oorlogsschepen en een paar dagen later dumpen op de kusten van hun herkomstland. Lees er de Geschiedenis op na= Koning Philips III, kleinzoon van ons aller Keizer Karel V vorderde zelfs alle beschikbare schepen in gans Europa op (1592) om de Moren, de Turken, ezn, terug te sturen De goeden moeten het dan maar met de slechten bekopen!
Afpersers van protectiegeld uit het Morgenland
E.J. Bron
15 maart 2009
Italië is het land van de wijn, de zon, de zee en van, naar men zegt, de maffia. Ik heb veel gezien in Italië: de wijn, de zon, de zee, aardige mensen en nog veel meer. Alleen één ding niet: de maffia. Welnu, ik heb een deel van mijn studietijd in Italië doorgebracht en intussen moet ik regelmatig voor zaken naar Italië, preciezer gezegd naar Turijn, de hoofdstad van Piemonte. (Een bericht van een zakenman op reis naar Italië)
Turijn, dat is Fiat, dat is een prachtig klassiek stadscentrum en het stamslot van het oude koninklijke geslacht van de Savoye.
Turijn is echter ook de grootste islamitische stad van Italië. Islamitische slagerijen zijn er hier net zoveel als de beroemde Tabacchi.
En er zijn ook vele schaduwkanten. Ten eerste de Via Nizza, direct aan het Stazione Porta Nuova gelegen. Een welluidende naam zou men kunnen denken. Maar helaas zit er meer verborgen achter de historische façades.Via Nizza was de plek waar ik voor de eerste keer persoonlijk mocht ervaren wat een No-Go-Area is. Het is nu enkele jaren geleden dat ik mij als nieuweling in Turijn, onwetend als ik was, in het gebied van deze goed gesaneerde oude gebouwen waagde.
Eigenlijk wilde ik alleen wat te eten halen, maar dat werd meer. Een kleine avonturentrip. Eerst registreerde ik ze alleen maar, de Arabische schrifttekens, maar twee minuten later werd ik al door hem lastig gevallen, de jeugd uit Marokko. Vreedzaam als ze waren dreigden ze me yoghurt in mijn gezicht te gooien, die eigenlijk als voorgerecht was bedoeld Mijn opduiken op weg naar de pizzeria moet hen waarschijnlijk hebben geprovoceerd. Welnu, de pizzeria was dichtbij dat was mijn geluk. Eén antwoord en ik zou een zeer intensieve ervaring met Arabische cultuur hebben opgedaan. Dichtbij en pijnlijk nog bovendien
Welnu, ik reis nog steeds regelmatig naar Turijn en kon mijn indrukken intussen nog uitbreiden. De hoofdsynagoge is een waar meesterwerk van architectuur, klassiek en tijdloos mooi. Maar helaas moet de politie constant voor het gebouw staan. Dit is zelfs niet eens het geval in München, de voormalige hoofdstad van de beweging in het antisemitische Duitsland. Een treurig beeld. Men zou kunnen denken dat de politie dat vast en zeker zou doen vanwege de fascisten. Maar hier vergist de waarde lezer zich. Een fascist zou hier geen twee meter ver komen. Via Nizza is dichtbij en dus ook de islamitische verrijking uit het noorden van Afrika. Bij deze vergissing blijft het echter niet: ik heb in mijn vijf jaar in Turijn niet één fascist gezien. Blijft slechts de treurige zekerheid over: antisemitisch zijn in Turijn alleen de moslims
Arabieren en Marokkanen, die niet alleen door zwarte handel op het Stazione Porta Nuova opvallen, maar zelfs een hele stadswijk onder hun controle hebben: Porta Palazzo (foto). Wie hier blank is, leeft gevaarlijk. Zelfs de politie gaat hier alleen nog maar met het Italiaanse leger op patrouille. Eén ding kunnen ze echter niet verhinderen: wie hier wil parkeren, moet een kleine bijdrage afstaan aan een paar aardige heren, die ook braaf met een aardig grazie dankjewel zeggen. Doet men dat niet, dan zitten er in het gunstigste geval krassen op de auto of zijn de banden lek gestoken. In het ergste geval vergaat het mensen die weigeren te betalen zoals die oudere dame, die vorig jaar door twee jonge moslims in elkaar werd geslagen. Afpersing van protectiegeld als culturele verrijking.
Zoals gezegd: de veel geciteerde maffia heb ik in al die jaren in Italië nooit gezien. De spuigaten uitlopende immigratie uit de Oriënt en haar bijwerkingen beleef ik hier iedere dag. Live, van heel dichtbij en zelfs voor een blinde niet over het hoofd te zien.
Uit het maandblad van het Vlaams Belang eens te meer een paar pareltjes die in ons aller belang zijn, maar door de Oude Media vergeten worden. Indachtig het spreekwoord dat de kraaien het uitbrengen helpen wij bij deze een paar pareltjes den volke kond te doen.
Elk zegge het voort!
GESUBSIDIEERDE ISLAMISERING
Tot op heden werden in Vlaanderen zeven locale islamitische gemeenschappen erkend. Uit het antwoord op een vraag van Vlaams Parlementslid Wim Van Dijck blijkt dat tegen april nog eens zeventien moskeeën in aanmerking zullen komen voor erkenning en dus voor financiële ondersteuning door de overheid. De uitleg van de Vlaamse Regering dat met de subsidiëring van moskeeën een Vlaamse islam zal ontstaan, is complete onzin. De ondersteuning en financiering van de islam zal niet leiden tot de europeanisering van de islam, maar wel tot de islamisering van Europa.
Gesubsidieerde hangmat
Wallonië krijgt jaarlijks miljarden euros van Vlaanderen en Europa. Een mens vraagt dan zich af wat er met al dat geld gebeurt en hoe het ondertussen gesteld is met de economie bij onze zuiderburen. Recente werkloosheidscijfers geven alvast een ontnuchterend antwoord:
4.702 Walen trekken al meer dan twintig jaar een werkloosheidsuitkering.
5.765 Walen stempelen langer dan vijftien jaar,
10.502 langer dan tien jaar en
22.707 langer dan vijf jaar.
De cijfers roepen ook in Wallonië vragen op. Zo stelde Willy 8orsus, Waals parlementslid voor de MR de werking van de FOREM (de Waalse VDAB) in vraag.
Borsus zelf zit trouwens niet in de statistieken. In 2006 had hij naast zijn parlementsmandaat nog 27 andere mandaten, waarvan 10 betaald.
CORRUPTIE EN HYPOCRISIE
Anne-Marie Lizin had het wat te bont gemaakt met liet gebruik van haar Visa-kaart van het ziekenhuis waar ze voorzitster van de raad van bestuur was. Ze betaalde er onder andere 23 buitenlandreizen mee, naar eigen zeggen omdat ze in de polItiek op de hoogte moet zijn van wat erin het buitenland gebeurt. Nu werd ze door de PS aan de deur gezet. We vragen ons echter af waarom de PS nu pas ingrijpt als de misbruiken al in 1999 begonnen. En wanneer volgt een onderzoek naar Michel Daerden en zijn zoon voor het gesjoemel met hun revisorenkantoren? En wanneer begint het onderzoek naar advocaat Marc Uyttendaele, echtgenoot van Laurette Onkelinx, die verdacht veel overheidsopdraditen binnenrijft? Zou de PS ineens de partij van de propere handen geworden zijn? We vrezen van niet. In juni zijn het verkiezingen en de PS probeert zich nog gauw een zuiver imago aan te roeien. De PS is niet alleen een corrupte maar ook een bijzonder hypocriete partij.
Gisteren avond op TV .. de Koninklijke Prinses Mathilde dUdekem dAcoz, toekomstige Koningin der Franse Belgen, aangetrouwd lid van de regerende usurperende Coburger-stam en meteen lid van de Bende der Stelende Eksters
bezig gehoord (volgens haar accent vreemdelinge in eigen land, en bekende vreemdelinge tussen vele onbekende vreemdelingen),
en bezig gezien tussen meestal gesluierde, gekopdoekte of in tentzeil gehulde vrouwpersonen (? Of waren het vermomde haatbaarden).
Dat stuk vlees geworden pretentie had de bedoeling om ons, Vlamingen, de les te lezen dat O simpelen van geest .de jonge meisjes van vandaag de vrouwen van morgen zullen worden .Vrouwen van morgen, Mattil? Beter gezegd zou zijn de broedmachines die weer ontelbaar veel nieuwe kleine extremisten zullen op de wereld zetten. Op onze wereld, die nu al overbevolkt is, en waar ze onze sociale kassen zullen leegplunderen Net zo lang als het kan en dat de Vlaming ze kan bijvullen .
Gevolg van die Koninklijke Stunt? Meteen zijn de Muzelmannen en Muzelvrouwen weer een trapje hoger getild op de ladder der verwachtingen! Ze staan niet alleen in de gunst van Laeken (wat in hun ogen en in de ogen van de herkomstlanden bijna gelijk staat aan verheffing in de adel), ze worden zelfs geklasseerd als Eerste Rangsburgers, naar wiens gunsten openlijk gehengeld wordt.
Het zij dan zo, dat Laeken de koning/koningin worde van wie ze zelf gekozen hebben!
Afspraak op 7 Juni, ze hebben er om gevraagd!
Want het verder verloop der dingen is schrikbarend. Andere landen zenden duidelijke signalen. Denemarken, bijvoorbeeld De vraag is alleen: als het stort vol meeuwen zit, hoe zei Lewie Toebak het alweer, om ze kwijt te geraken? Een of andere socialistische, maar toch geen nationaal-socialistische oplossing zeker!
E.J. Bron
14 maart 2009
De Deense psycholoog Nicolai Sennels begeleidde islamitische immigranten in Kopenhagen. Zijn onverbiddelijke en open omgang met de problemen, die juist deze immigranten met zich meebrengen, dwong hem er uiteindelijk toe zijn functie op te geven.
De vele integratiemythes zijn een serieus probleem voor het maatschappelijk werk. Integratieproblemen zijn een tikkende tijdbom voor onze welvaartsmaatschappij.
Een deel van de oplossing is om meer te weten: goed maatschappelijk werk hangt af van voldoende informatie, schrijft Nicolai Sennels.
In mijn beroep als psycholoog in de gemeente Kopenhagen had ik meer dan 150 immigranten, vluchtelingen en andere nazaten met een islamitische achtergrond in behandeling. Hieronder geef ik een overzicht van integratieproblemen, hoe ze eruit zien wanneer men met immigranten spreekt in plaats van over hen.
Terwijl immigrantencriminaliteit, islamitische parallelsamenlevingen en islamitisch extremisme een steeds groter wordende negatieve invloed op onze samenleving hebben, zitten de stedelijke pogingen op dit gebied in een net van mythes over immigrantencriminaliteit, extremisme en maatschappelijke inzet vast.
De eerste mythe is dat er geen verschillen tussen immigranten bestaan. Vanzelfsprekend bestaan die: mensen uit verschillende culturen hebben verschillende manieren van ondersteuning nodig als ze problemen hebben. Er is een wereld van verschil tussen wat bijvoorbeeld een Japanner, een Somaliër of een Amerikaan nodig heeft als hij problemen heeft of maakt. We moeten ingaan op de culturele verschillen die onze immigranten met zich meebrengen.
Mijn eigen therapeutische ervaring met jonge moslims is, dat het hen ontzettend zwaar valt om traditionele Deense pedagogiek en therapie te begrijpen. Deense jongeren zijn er voor een veel groter deel mee opgevoed om over de dingen te praten en te reflecteren hoe ze over iets voelen. Moslims daarentegen groeien in een cultuur op met duidelijke uiterlijke autoriteiten (vooral de vader, de traditie en de islam), waarin de consequenties snel en direct zijn wanneer de verwachtingen van de familie niet worden vervuld. Ze zijn binnen een vast kader opgegroeid en met pedagogentaal bereik je niet veel bij deze groep.
De tweede mythe is dat immigrantencriminaliteit veroorzaakt wordt door maatschappelijkeproblemen en dat de culturele achtergrond in dit verband geen rol speelt. Ook hier komt het vooroordeel niet overeen met de realiteit: mijn ervaring na honderden psychologische gesprekken met islamitische immigranten is dat de islamitische cultuur een grote acceptatie met betrekking tot agressie heeft.
Terwijl een ongecontroleerde woede-uitbarsting in de Deense cultuur de snelste manier is om je gezicht te verliezen, is dat bij de moslims precies omgekeerd. De bereidheid om jezelf te wreken wordt in de islamitische cultuur als een uitdrukking van kracht gezien en woede wordt in islamitische kringen veel meer maatschappelijk geaccepteerd. Agressief gedrag wordt gezien als een sociaal middel om respect te krijgen (niet alleen angst) en ook status.
De dramatische en destructieve manier waarop Palestijnen hun woede over de situatie in Gaza tot uitdrukking brengen, de oproepen van de imams tot heilige woede, familie-executies (ook wel eermoorden genoemd) en gewelddadige demonstraties als reactie op de Mohammed-karikaturen zijn allemaal voorbeelden hoe agressief gedrag in islamitische culturen als sociaal acceptabele uitdrukkingsvorm wordt beschouwd.
Het feit, dat islamitische immigranten en hun nakomelingen twee tot driemaal zoveel gewelddadige misdaden plegen als etnische Denen wordt hierdoor ook ten dele veroorzaakt. Dus, ja: de cultuur van immigranten is een belangrijk bestanddeel van immigrantencriminaliteit.
De derde mytheis dat religieus extremisme slechts in kleine kring bestaat. Dat is een enorme vergissing. Bijna iedere individuele moslim die ik onder behandeling had, nam zijn of haar religieuze traditie heel serieus. Ondanks het feit dat de meesten niet de woorden van de Koran volgen, is hun islamitische identiteit buitengewoon sterk. De Mohammed-karikaturen, de pogingen om de democratie in de islamitische wereld te vestigen en de druk van de instanties om te integreren in de Deense samenleving hebben gezorgd voor een sterke afkeer tegenover westerse waarden.
Vooral jonge moslims zonder wortels voelen zich aangetrokken tot extremistische kringen, omdat zij daar een gevoel van zin en betekenis krijgen, in het leven en ook in de dood, waar geen sociaal project tegenop kan. Bovendien is religiositeit een bron van status in islamitische kringen een sterke religiositeit betekent een hoge status. Een religieuze praktijk vol toewijding en het vermogen om samenzweringstheorieën over de schuld van het westen aan de vreselijke toestanden in hun islamitische geboortelanden te produceren, zijn effectieve bronnen van sociale erkenning in de islamitische delen van onze samenleving.
Deze ervaringen uit mijn werk in de islamitische delen van onze samenleving komen helemaal overeen met vergelijkbare onderzoeken buiten Denemarken: 32% van de islamitische universiteitsstudenten in Engeland beschouwen het doden in naam van de religie als gerechtvaardigd en 54% van de Franse moslims gelooft dat de sharia (islamitisch recht) wereldwijd zou moeten worden gebruikt.
In Duitsland beschouwt slechts 12% van de moslims zichzelf als Duitser en 6% wordt als extreem radicaal omschreven, die als verwant met geweld in de zin van een acceptatie van massieve vormen van politiek-religieus gemotiveerd geweld te omschrijven zijn. Wellicht klinkt 6% niet veel, maar als we het aantal op de geschatte 220.000 moslims in Denemarken overbrengen, komt dat overeen met ongeveer 13.600 islamitische extremisten (met naar schatting 3 miljoen moslims in Duitsland zijn dat 180.000 extremisten).
De vierde mythe is dat culturele en religieuze factoren voor de vaak slechte maatschappelijke en economische situatie van immigranten geen rol spelen. Die theorie luidt gewoonlijk datimmigranten arm zijn om redenen die buiten hun invloed liggen en dat deze armoede de oorzaak voor hun disfunctionele gedrag is.
Het verband tussen armoede en maatschappelijke problemen is duidelijk, maar de dingen zijn bij lange na niet zo zwart-wit zoals dat bijvoorbeeld wordt beweerd door de sociale burgemeester van Kopenhagen Mikkel Warming (Eenheidslijst, de Deense antikapitalistische linkse partij). Want wat was er het eerst, de kip of het ei? Worden sociale problemen door armoede veroorzaakt of zijn sociale problemen de oorzaak voor armoede?
Zoals de krant Jyllands Posten op 19 december 2008 berichtte, bezetten immigranten uit islamitische landen en hun nakomelingen de eerste acht plaatsen in de lijst van landen van oorspronkelijke landen van herkomst van criminelen nadat leeftijd en sociale omstandigheden werden uitgesloten. Voor zulke statistieken zouden Warming en zijn gelijken zich moeten schamen.
Maar wat precies aan de islamitische cultuur is er de oorzaak voor dat het mensen met deze achtergrond economisch zo slecht gaat? Na honderden psychologische gesprekken met moslims over hun gezinsleven hier in Denemarken is het duidelijk dat de belangrijkste oorzaak van armoede in deze kringen het gemis aan waardering voor ontwikkeling is.
Immigranten zouden hun kinderen op school en op de universiteit duidelijk meer kunnen ondersteunen. Bovendien is mijn ervaring en die van vele collegas, dat kinderen van islamitische immigranten het begrip voor de Deense pedagogiek in scholen en andere opleidingsinstellingen missen en dat dit nog een extra hindernis voor hun verdere carrière vormt.
Het treurige resultaat is dat 64% van de kinderen met een Arabische afstamming onvoldoende kunnen lezen en schrijven als ze na 9 jaar de school verlaten en dat een derde deel van hen geen verder onderwijs krijgt. In een kennismaatschappij zoals in Denemarken, waarin onderwijs en opleiding voorwaarden voor een goed loon zijn, wordt de economische situatie van een gezin benauwd als men geen waarde hecht aan onderwijs.
Het feit dat tot een van de vier moslims tussen 20 en 29 jaar alleen al in het jaar 2008 strafrechtelijk werd veroordeeld, draagt niet bij aan de geschiktheid voor de arbeidsmarkt. Wie sociale problemen veroorzaakt en weigert om zich aan de sociale eisen van een samenleving aan te passen, wordt arm. Niet omgekeerd.
De vele integratiemythes zijn helaas een zware hindernis in het maatschappelijk werk op dit gebied. Wanneer 70% van de gevangenen in de veiligheidsinrichting Sønderbro een islamitische achtergrond heeft, wanneer de vakbond LO waarschuwt voor de uitbreiding van gettos en wanneer de nationale bank schat dat immigranten uit niet-westerse landen de Deense samenleving jaarlijks 23 miljard Deense Kronen (3 miljard Euro) kosten, dan is het niet overdreven om de integratieproblemen een tikkende tijdbom onder onze welvaartsmaatschappij te noemen.
Een deel van de oplossing is om meer kennis op dit gebied te vergaren: goed maatschappelijk werk hangt af van voldoende informatie. We hebben concrete onderzoeken nodig naar de houdingen van verschillende immigrantengroepen tegenover extremisme, democratie, integratie, onderwijs en deelname aan de arbeidsmarkt.
Mijn eigen ervaring door honderden therapeutische gesprekken is helaas dat we een grote groep immigranten hebben die niet willen integreren en overtuigde tegenstanders van democratische en humanistische idealen zijn.
De strijd over de oorzaken van de mislukte integratie vindt al plaats. De beweringen dat de staat hiervoor onvoldoende geld beschikbaar zou stellen en dat de gemeenten het geld niet goed zouden gebruiken zijn precies dat beweringen.
Nadat ik jarenlang voor de grootste openbare sociale instelling van Denemarken heb gewerkt, ben ik er vast van overtuigd: het zijn onze locale politici die de verantwoording dragen om de praktische integratiepogingen in het land vorm te geven.
De politiek in veel Deense gemeenten heeft ondersteuning en nieuwe gelegenheden aangeboden, terwijl de politie en het rechtssysteem slechts hun grenzen hebben en de gevolgen van slecht gedrag hebben laten zien. Deze werkverdeling zou duidelijk beter kunnen zijn.
Nicolai Sennels is de auteur van het boek Onder criminele moslims. Ervaringen van een psycholoog in Kopenhagen (Blandt kriminelle muslimer. En psykologs erfaringer fra Københavns Kommune).
Zijn openlijke omgang met dit thema dwong hem uiteindelijk zijn positie op te geven.
