Beroeps-schrijvelaars
zouden dezer dagen eerder spreken van een tijdsgewricht. Of van een
scharniermoment. Zonder daar meteen op te letten, dat de Blauwe
Planeet blijft daaien zoals ze al miljoenen jaren drfaait. Al dat
schrijvelen is dan wel gerekend zonder de waard. Of hebben jullie de
statistieken niet gehoord of gezien op TV van het percentage
druggebruikers bij de jongren in het verkeer? Ht percentage van
drankmisbruik achter het stuur? De vluchtmisdrijven? De doodrijders? De
inbraken? De loverboys die meisjes van 14-15 jaar in de prostitutie
lokken? De terreur-aanslagen?
*
Deze
opsomming is slechts een bescheiden handgreep van het kwijl dat
dagelijks uit het scherm in onze huiskamers binnenstroomt. En, o ja, de
kerken blijven van langsom leger, er zijn geen pastoors meer, geen
kloosterlingen, geen ziekenhuiszusters of school-nonnetjes meer. De
Burger immers werd van rechtswege voorgezegd om zich vrijgevochten te
voelen.
Maar wat valt er vast te stellen in de feiten zelf? Dat de zelfmoord hulplijn1813
dagelijks meermaals in Het Nieuws komt. Dat, o.a. te wijten aan de
opwarming van de aarde, waardoor de sneeuw in Oostenrijk er bijna 2
meter dik ligt. Dat er dagelijks politici zijn die antrax of tarwe-meel
toegestuurd krijgen om hen te intimideren.
Dat
deze gegegradueerde Pol & Socs op jaren alle mogelijke
anti-democratische allianties proberen te maken om de Vernieuwers buten
te houden. Zowel in de
grootste
Centrumsteden als in de kleinste dorpjes. Dank zij de
globalisatie-verzuchtingen met o.a. Het Diktat van Marrakesh is er in
Coburgia zelfs geen Regering meer. En zit er veel kans in, dat er nooit
nog een komt ..Stel I gewoon maar even voor, hoe een zekere Ollio di
Poeppo wel samen zou willen gaan met Bart van de Nieuwe Vlaamse
Arrogantie Of, wat de Hemel verhoe, dat er een coalitie komt tussen
Ollio en Sjarel?
*
Nadenken
over een herpakken à la Flamande? Na de eerstvolgende verkiezingen
dienen er ten allen prijze andere en betere coalities te worden gevormd.
Coalities die niet de koe bij de staart, maar het Gouden Kalf bij de
horens vatten. De kleurpartijen hebben hun tijd gehad en hun
(mis)leiders moeten in heel Europa met scha en schand in de berm worden
gereden. In afwachting dat ze voor de Krijgsraad verschijnen voor Land-
en Volksverfraad.
*
*
De 5de Franse Republiek is onherstelbaar kapot en aan zijn einde gekomen.
De Pro-Europese denktank GEFIRA verwacht spoedig einde van deze EU.
De Franse sociaal-economische instorting zal de Europese Unie de afgrond insleuren
*
Komende oorlogen tussen moslims en Christenen op de Balkan zullen hun weerslag hebben in de voorsteden van Parijs, Amsterdam Brussel en Berlijn
*
Grootste bedreiging voor Europa is niet Rusland, maar Turkije
*
Sommigen
hebben gevraagd of we in deze kersttijd eens een keer opwekkend nieuws
willen brengen. De afgelopen dagen hebben we hard gezocht, maar niets
noemenswaardigs gevonden*. Bovendien is dit geen site om de alom
heersende struisvogelpolitiek verder aan te moedigen, dus vandaar deze
ontnuchterende analyse van de pro-Europese denktank GEFIRA,
Globaly Analysis from the European Perspective,
die constateert dat het einde van de Europese Unie onvermijdelijk is.
Hoewel de (eerder naïeve) voorstanders van verdere integratie of een
federale superstaat een laatste poging doen om hun doel te bereiken,
neemt de oppositie tegen het project dagelijks toe.
Doorbijten dat is aan niet iedereen gegeven
*
Of vindt u, net als NU.nl ook dat vers vlees bij McDonalds, Bert en Ernie uit de kast en het gender-neutrale paspoort goed nieuws is?
*
Problemen Frankrijk veel groter dan van Italië
De
Franse president Emanuel Macron was vorig jaar de laatste hoop van het
Europese establishment, schrijven de analisten van het in 1987
opgerichte GEFIRA. Wij waren van mening dat al deze verwachtingen
misplaatst waren. Deze ooit grote natie is onherstelbaar kapot. De
problemen van Frankrijk zijn veel groter dan die van Italië. Italië
heeft weliswaar een hogere staatsschuld, maar wel een handelsoverschot.
Frankrijk heeft een hoger begrotingstekort en juist een handelstekort,
waardoor het land zijn importen niet (meer) kan betalen.
Nog
een groot verschil: de populistische Italiaanse premier Matteo
Salvini geniet een ongekende populariteit, terwijl die van Macron juist
op een historisch dieptepunt is beland. Na wekenlange massale, hard
neergeslagen protesten kan Macron de Gele Hesjes alleen hun zin geven
als hij de Europese begrotingstekort norm van 3% schendt.
Sociaal-multiculti experiment
Frankrijk heeft zijn spirit verloren
Net
als ooit de Sovjet Unie is Frankrijk een omvangrijk
sociaal-multicultureel experiment, vervolgt GEFIRA. De communistische
landen hadden hun beruchte lege winkels, Frankrijk heeft enorme
problemen met migranten, maar niemand durft die te benoemen. De hele
wereld zag dat het Franse voetbalteam (dat WK kampioen werd) bijna
exclusief uit Afrikanen bestond. Op Twitter schepten Afrikanen daar
zelfs over op, maar het Franse establishment hield vol dat deze
Afrikanen echte Fransen waren. Mensen die iets anders beweerden werden
weggezet als racisten of Nazis.
De
academische, politieke en zakelijke elite ontkent wat iedereen
duidelijk ziet. De Franse samenleving heeft zijn economische kracht en
spirit verloren. Het land stond ooit bekend om de eerste
hogesnelheidstrein (TGV) en de Concorde, maar is nu berucht vanwege zijn
sociale misère en islamistische aanslagen.
EU en VN willen Europese bevolking vervangen door migranten
Maar
om te bewijzen dat zij gelijk hebben willen de Franse en Europese
elites nog meer multiculti door het ondertekenen van het wereldwijde VN
pact voor immigratie (Marrakesh). Het rapport Vervangende Migratie:
Oplossing voor een verouderende bevolking is het alomvattende VN plan
om de Europese bevolking te vervangen.
Oorlog Balkan zal weerslag hebben in voorsteden Parijs, Amsterdam, Berlijn
De
Vijfde Republiek is aan zijn einde gekomen. Wij verwachten dat Macron
zijn termijn niet zal volmaken. De Franse sociaal-economische instorting
zal de Europese Unie de afgrond insleuren, vervolgen de analisten.
Nu het hart van Europa onregeerbaar is geworden zal het de periferie niet veel beter vergaan. Multiculti en multi-reli Bosnië
is onhoudbaar. De grenzen in de regio zullen opnieuw worden getrokken,
en een oorlog tussen moslims en christenen op de Balkan zal zijn
weerslag hebben in de voorsteden van Parijs, Amsterdam en Berlijn,
steden met grote moslim minderheden.
Europese elite heeft islam de ruimte gegeven
Het
Europese establishment heeft de islam de ruimte gegeven om te groeien
in Europa, en vreemd genoeg geloofd dat de Europese moslims dankbaar
voor die vrijgevigheid zouden zijn.
Daarmee
toont de Europese elite aan niets van de echte islam te begrijpen, want
dat veracht juist deze vormen van appeasement, wat als pure zwakte
wordt opgevat en als een uitnodiging om te worden veroverd en
onderworpen.
Negeren Balkan fatale fout; niet Rusland, maar Turkije grootste bedreiging
Het
negeren van de problemen op de Balkan door de EU, waar naast China ook
Turkije steeds meer interesse voor toont, zal een fatale fout blijken.
De conflicten zijn hier verre van opgelost. Het Westen stookt door zijn
onkunde over deze ingewikkelde zaken en het implementeren van zijn eigen
(multiculti) oplossingen het vuurtje alleen maar verder op.
Volgens
het GEFIRA team zal de volgende systeemcrisis rond 2020
plaatsvinden... Er is een groot risico op oorlog op het oude continent.
Het is echter niet Rusland, maar Turkije dat de grootste bedreiging
vormt.
*
Xander
(1) GEFIRA (2) Afbeelding: Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.
Hoop doet leven.
Und nach jedem Dezember, kommt wieder ein Mai.
En
neen, Den Here zal ons wel bijstaan is er niet meer bij. Want over
hel en verdoemenis spreken is al vele jaren niet meer (politiek) zoals
het hoort. Dat is taalgebruik voor Oudemannenhuizen bij oede vintjes en
oede wuvetjes die de godganse dag klagen over hun natte pampers, die, om
het budget in evenwicht te houden, slechts één keer per 24 uur ververst
worden..
Gelukkig hebben wij, Vlamingen, in onze woordenschat, een fortuin aan opwekkende spreekwoorden voor alle denkbare gelegenheden.
Baten die niet, dan schaden die ook niet.
Het
is dus gewoon wachten op het WK-cyclocross van volgende week Zondag in
Kruibeke. Waar de kleinzoon vaan Raymond Poulydoor nog maar eens als
eerste over de meet zal komen. Dan op de Brexit-afloop per einde Maart..
En op de al zes maand geleden aangekondigde Gròòòte Verkiezingen van 25
Mei, die onze wereld zouden moeten binnenste-buiten keren. Zodat
eindelijk de verworpenen van achter de sanitaire prikkeldraad kunnen
tevoorschijn komen om de Leiding over te nemen van die corrupte bende
zakkenvullers. Om dan het Spel te leiden met de kaarten open en bloot op
tafel.
Met Afrika voor de Afrikanen, Vlaanderen voor de Vlamingen. En, zoals U weet, op Sint Anneke mosselen.
2019
wordt een verdoemd jaar, een verloren jaar. Politicologen, fiscale
experten, klimatologen, en economisten vallen elkaar over de voeten voor
de titel van onheils-profeet van het jaar. Mediageile druiloren zoals:
Carl Devos, Michel Maus, Geert Noels, Nic Balthazar en Ivan Van de Cloot
veinzen zich Cassandra op de vooravond van de Apocalyps; de aarde
verwoest zichzelf door CO2, fijn stof en plastiek, een elektriciteits
black-out wacht om de hoek, de Brexit zorgt voor een nieuwe zwarte
donderdag en een economische meltdown, een jaar met voorlopige kredieten
zorgt voor het derailleren van de begroting, de fall-out van Marrakesh
verwoest onze cultuur, en last but not least regerings-vorming wordt
onmogelijk door de ideologische Grand Canyon tussen Vlaanderen en
Wallonië. Zwarte-gat-voorspellingen zijn bezigheidstherapie voor
aandachts-junkies en voer voor goedgelovige schijtluizen. Op 1 januari
2020 zullen we champagne drinken en doorgaan, 2019 slechts een blip op
de querulatie-radar.
Rechtscisme
Op de tonen van de Mosulband van Vranckx werd Molenbook herschapen tot Fallujah.
Naast alle wetenschappelijke einde-van-de-wereld-voorspellingen is er de brainwash tot een rechtsfobie, een promotie-campagne van het rechtscisme
de haat tegen alles wat rechts is. Wel empathie voor moorddadige
misogyne islamstrijders en hun gezin, maar walging voor andersdenkenden
zonder strafregister. Blind voor criminele ettertjes die op
oudejaarsnacht hun linkse pamper van multiculturalisme in ons gezicht
gooien en hooligans, gele hesjes, betogende dokwerkers en schild-maagden
herleiden tot koorknapen. Op de tonen van de Mosul-band van Vranckx
werd Molenbook herschapen tot Fallujah. Na rituele slachtingen,
vrouwenhaat en waterpijpen kunnen we de boel afbreken en leegstelen op
oudejaarsavond toevoegen aan het lijstje van allochtone culturele
meerwaarden en gelukzalige gebruiken.
Omdat
politiek rechts die heilige culturele meerwaarde onaanvaardbaar vindt,
zijn ze crapuul en onmenselijk tuig. Maar heb geen angst, je kan dit
alles verhelpen door de lidkaart van je rechtse partij bij het vuilnis
te gooien. In het Antwerpse district Berendrecht-Zandvliet-Lillo veranderde de gehate heks van het noorden
An Van Uffelen
in
de lieve fee van het zuiden. Het enige wat ze moest doen was haar
lidkaart versnipperen. Na haar transmutatie naar poco-zombie is ze plots
aanvaardbaar en een ander mens. Alsof alle rechtsdenkenden ideologische
transgenders zijn waar een linkse identiteit gevangen zit in een rechts
lichaam. De laatste tijd komen nogal wat politieke Bos uit de kast.
Het is goed nieuws voor Filip Dewinter. Zijn lidkaart samen met zijn
70-punten plan ritueel verbranden en hij kan naast Jinnih Beels het
Antwerps schepencollege vervolledigen.
Post-truth-cultuur in 2019
De verkiezingen winnen maar de coalitie verliezen is eigen aan democratie, geen afwijking ervan.
Hypocrisie
en post-truth-cultuur is niet eigen aan links, we ervaren ze ook op
rechts. Gaan betogen voor méér democratie omdat je de meerderheid niet
haalde of niet wist te verzilveren in een coalitie, is huichelarij.
Bolle Guy Dhaeseleer wringt zich, aangestuurd door balorige schildknaap
Dries de Klauwaard, in het pakje van een chocomousse-etende Calimero.
Democratie houdt in dat je alleen of in coalitie de meerderheid van de
stemmen of zetels behaalt, punt. Aanvaard je verlies als een man, en ga
niet als een klein kind wenen in de hoek. De verkiezingen winnen maar de
coalitie verliezen is eigen aan democratie, geen afwijking ervan.
Fake
Ideale schoonzoon Mathias De Clercq, en fake Kennedy Bart Tommelein
claimden hun overwinning op basis van minimale stemmenwinst, en dumpten
in zuiver Brutus-stijl stemmenkampioenen en zetelende schepenen
Peeters en Lesaffre. Beiden schreeuwden zo luid Me too dat ze het in
Aarschot hoorden donderen in Keulen. De heilige maagd Gwendolyn stormde
ter hulp met de melding dat haar liberalen en democraten er lessen
zouden uit trekken om zo broeder en zustermoorden in 2024 te voorkomen.
Waar is de tijd dat spleetje Verhafstoot ons lessen democratie gaf met
voorzittersverkiezingen en goedkeuring van lijsten en beleidsnotas door
alle leden i.p.v. door de elitaire partijtop. Het heet ironisch te zijn
dat net zijn politieke zoon de democratische wil van de Gentse keizer
te kakken zet. Na die antidemocratische politieke lynchpartijen was een
mars voor democratie in Gent en Oostende eerder op zijn plaats geweest
dan in Ninove.
ADVERTENTIE
De opperhaan van het zuiden
Gelukkig
hebben we een kopie van de paarse fake-begrotingen in pseudo-evenwicht,
daalde de werkloosheid, stijgt de koopkracht, hebben we een recordjaar
voor spaargeld en kregen we een topjaar voor toerisme. De hemel van
zwartkijkers klaart zienderogen op. Michel II, de opperhaan van het
zuiden, zal ons redden met een goednieuwsshow. Hij lijkt Bartje Poep
wel, die zich uit het moeras wil redden door aan zijn eigen haren te
trekken.
Geef me 2019 en ik red uw multicultureel open-deur-koninkrijk
Gestorven
op de veldslag van Marrakesh werd Lazarus Michel door Koning Filip tot
leven gewekt. Geef me 2019 en ik red uw multicultureel
open-deur-koninkrijk, beloofde hij. Als zoetmakertje stopte Michel de
koning nog een enveloppe van 3 miljoen euro extra zakgeld toe. Michel ex
machina schrijft alvast politieke geschiedenis, door te besturen met
een minderheidsregering in lopende zaken en dat zonder een ontbinding
van het federale parlement. Zijn opdracht is divers, aanmodderen tot 25
mei, zijn partij van de electorale ondergang redden en tussendoor België
een stabiele toekomst geven. Als op 1 januari 2020 mocht blijken dat
Charles Michel zijn partij en België redde, dan eet ik niet alleen mijn
mocassins op, maar mijn volledige kleerkast.
Ach,
wij beiden, zowel in Zuid als in Noord, hebben onze eigen problemen
waarover we niet zo zuinig hoeven over te doen. Net zoals we elk onze
eigen al even gestoorde snertzenders hebben, onze eigen papierpulp
beroepsleugenaars met inderdaad (met gif) gemengd nieuws. En met
vooral pulpnieuws, opgeklopt en dooreen gemengd als de fluittonen van
honderden rattenvangers die doen denken aan die van Hameln uit dat
Middeleeuws volksverhaal.
Omkijken of nadenken daarbij is not done.
Is net zoals het hoort. Ergo: nadenken getuigt van vooringenomen
bekrompenheid, van ranzig racisme en van verderfelijke rassenhaat.
Mensen die nadenken zijn mensen die niet naar zomer-festivals gaan, die
wetkijken van winterse veldcross, van amusante ijspistes en van
Glühwein.
Nadenken
doen onze Leiders in onze plaats. Het is zelfs door al dat geweldig
nadenken, dat ze het materieel zoveel beter hebben dan wij, de naamloze
zwijgzame Gele Jasjes der Lage Landen.
Zo
komt het, waarvoor we de Hemel dankbaar mogen zijn, dat kleine
onafhankelijke, niet op woekerwinst beluste nieuwszendertjes in de
Nieuwe Tijden traag maar zeker het Publieke Forum komen inpalmen. Gewoon
omdat ze bij de feiten zelf blijven. Zonder deze in hun eigen richting
te willen duiden.
Er
is, weet U nog, een tijd geweest, dat er in de Londense stadsparken
overal Speakers Corners voorzien waren, waar er op n zeepkissie
staande, door eenieder die het wenste, op zondagvoormiddagen onder
politietoezicht, het woord kon genomen worden. Veel of weinig
toehoorders, het Woord was er Vrij. Nu zijn de tijden veranderd.
De
computerwereld is genereus. Zodat het Linkx er niet blijft in slagen om
ons arm en dom te houden, een verwijt dat ze vroeger, tot zo n halve
eeuw geleden, ten laste konden leggen van de Pastoor en van de Baron.
Onderstaand nieuws uit Amerika op een VRIJE ZEDER mag dus niet verwonderen. Trump wordt afgestraft. Eigen schuld, dikke bult.
De
rest zal ieder van ons wel netjes voorgekauwd via de TV-schermen in
onze huiskamers worden opgediend. De dagen, alhoewel die langer worden,
zullen tekort zijn om de heilsberichten uit het zelfs na 21/2 jaar Trump
Linxks gebleven Amerika (altijd zo gebleven hé, niet aan twijfelen!)
door te geven. Merkel en Macroni zullen deze opportuniteiten grijpen om
zich weer op te richten De terreur-aanslagen zullen weer toenemen en
in de straten van Parijs zal de Nieuwe Gele Revolutie in bloed gesmoord
worden.
Wedden
dat de Westerse Elite zich onvoorwaardelijk achter de terugkeer van
HITLARY zal scharen? De kruik immers gaat net zolang te water, tot ze
breekt!
De Democraten en de 'overname' Huis van Afgevaardigden. Achtergrond.
02 januari 2019 22:11
Laatste update: 9 uur geleden
*
*
De
Democraten nemen VANDAAG Donderdag 03/01 de meerderheid in het
Amerikaanse Huis van Afgevaardigden over van de Republikeinen. Dat is
slecht nieuws voor de regering-Trump: na twee jaar van relatieve
machteloosheid staan ze, de
*
te springen om zich te laten gelden. Wat zijn hun plannen?
Met
zowel een meerderheid in het Huis van Afgevaardigden als in de Senaat
hadden de Republikeinen de afgelopen jaren een flinke troefkaart in
handen. Ondanks het vaak zwaar omstreden beleid van de regering-Trump
kon de oppositie inderdaad geen vuist maken.
Dat
beeld veranderde met de tussentijdse verkiezingen van afgelopen
november. Er was een 'blauwe golf' voorspeld; de onvrede over de
Amerikaanse president Donald Trump zou leiden tot een monsterzege voor
de Democraten.
Die
golf bleek eerder een kabbelende beek, maar de einduitslag - die enkele
weken na de verkiezingen binnenkwam - liet inderdaad een omslag zien.
De Democraten wonnen 40 zetels en eindigden op een totaal van 235 zetels, tegenover 199 voor de Republikeinen. Voor een meerderheid in het Huis zijn 218 zetels nodig.
De
leiders van de Democratische Partij hebben een ambitieus pakket van
hervormingen aangekondigd, waarmee ze al in de eerste maand willen laten
zien een echte regeringspartij te zijn - en niet de "linkse meute" waarvoor Trump luidkeels waarschuwt.
Shutdown is meest prangende kwestie
Het
meest acute probleem waar het nieuwe Huis mee aan de slag moet, is de
sluiting van ongeveer een kwart van de federale overheid, vanwege een
gebrek aan financiering. Die staat op het punt de derde week in te gaan.
Zo'n 800.000 ambtenaren hebben in december geen salaris ontvangen.
Ongeveer 350.000 van hen, de 'niet-essentiële medewerkers', zijn met
furlough (verlof) naar huis gestuurd.
De
federale dienst voor personeelszaken (OPM) gaf de ambtenaren suggesties
voor brieven waarmee ze om uitstel van huurbetalingen en andere vaste
lasten konden vragen. Een suggestie dat de ambtenaren in ruil voor een
verlaagde huur ook konden aanbieden klusjes in en rond hun woning uit te
voeren, werd met veel hoon ontvangen. De publicatie was een foutje,
beweerde de OPM later.
Trump
en de Democraten geven elkaar de schuld voor de sluiting. Uit een
peiling van Reuters/Ipsos bleek eind vorig jaar dat 47 procent van de
respondenten Trump als eindverantwoordelijke zag, terwijl 33 procent
vond dat de Democraten de shutdown hebben veroorzaakt.
Wat
ons hier als een overjaarse Nieuwjaarsbrief is voorgedragen, is geen
nieuws om bij de vrienden vervelend over te doen. Laat integendeel de
achterliggende gedachte deze zijn van een te grijpen Toekomstland. Een
Land met in de frisse zeelucht weiden als wiegende zeeën. Die groenen
langs stroom en rivier, onder de hemelse dauw van de adem van de Goede
Vader.
*
Laat
die gedachte geuren als een klomp bijenhoning, pure natuur die toch ook
het product is van naarstig bijeensprokkelen van wat in al die mooie
bloemkelken te vinden valt. Om, na thuis te zijn gekomen, met vlijtige
pootjes naarstig de zoete buit op te slaan in netjes geordende
kunstzinnige honingraten. Een oer-oude bezigheid als voorzorg tegen de
lange donkere winterdagen die er heel zeker binnenkort zitten aan te
komen.
*
Die
honingraten zijn voor geval bijvoorbeeld als maatregelen ter gunste van
de door het Diktat van Marrakesh bevolen Afrika-leegloop in werking
wordt gesteld. Want dan wordt op het Internet als gevolg het Vrije Woord
van Afkeer verboden.
*
En
neen, hoor, die opgeslagen voorraden zijn verre van bestemd voor
uitsluitend eigen gebruik. Ze zijn bestemd voor heel het bijenvolk van
dezelfde korf Een enkele korf tussen zoveel andere korven, netjes
opgeteld onder het wakend oog van de Grote Baas.
*
Tenminste,
dat duurt tot ook het ongedierte en/of de honing-dieven of andere
wereldverbeteraars de situatie zullen willen globaliseren, t.t.z. in
beslag nemen om er zelf beter van te worden. Zodat al die diverse
bijenvolkeren onder één hoedje zouden te vangen zijn
E, weet U, het is niet alleen de Dood die komt als een dief in de nacht Dat kunnen ook eerstdaags EU-Ver.Nazi-Ambtenaren zijn
Onze Gazetten-vullers en kijkbuis-deskundigen, levend in een waanwereld van bedrog, durven (als op commando) de woorden Nieuwe Wereld Orde blijkbaar
nog altijd niet vlot gebruiken. De reden hiervoor is te vinden
ondermeer in de dood-met-de-kogel door de Belgische Staat uitgevoerd in
de onzalige repressiejaren na WO II.
Het zijn slechts een paar honderd, medeburgers. Zij die zich toen bezeerd hadden aan De Nieuwe Orde van
het Nationaal Socialisme dat ook toen gewelddadig de hele wereld, zelfs
de USA, had proberen te beheersen. Buiten wat profiteurs, waren dat in
hoofdzaak goed menende Vlaamsgezinden, die gevolg aan de oproep van
Rome, in verre landen gingen vechten tegen het goddeloos Communisme.
Ofwel waren die de Nieuwe Orde welgezind, omdat Vlaanderen na de nig te
winnen oorlog, beloofd werd opnieuw zijn vroegere glorie zou mogen
herwinnen. Zonder door Broeksèl al sedert Napoleon als
tweederangsburgers te worden behandeld . Omdat de Vlamingen van nature
uit geen Frans spaken maar integendeel Parijs bleven aanzien als
bloedzuigende erfvijand...
Op een ranzige manier samenheulen met een vijand (die daarenboven de oorlog had verloren), werd in al die vonnissen immers omschreven als aanhanger te zijn van De Nieuwe Orde. De archieven terzake zijn duidelijk en zouden eerstdaags eindelijk moeten openbaar gemaakt worden.
Toen eindelijk na 4 jaar verschrikkelijke oorlog, de vrede was uitgebroken, diende als voorbeeld dit zwaarst mogelijke landverraad met de dood-met-de-kogel te worden bestraft.
Daar
waar nu recent, door de Verenigde Naties, op 19 December 2018 (Pact ten
voordele van de Immigratie), het hele grondgebied van àl onze landen op
de tweedehandsmarkt werd geworpen.
Zo ziet U, dat elke heersende Elote, ook de Elite van het ogenblik, zoals altijd, ook nu weer de juiste woorden weet te kiezen.
De EU is in goede handen .
*
Het
zijn dus altijd dezelfden, die daarom als levende gewetenswroeging, tot
op de dag van vandaag als ranzige pestlijders in streng vergrendelde
cordons sanitaire worden weggezet. Toen was de ware Vaderlandsliefde
voor eigen land en eigen volk eerst, een onvergefelijke zonde. Nu is
het, samen met het trio (STUKA) Zaan Cloot Junker(zie hoger), Merkel en Macron, , een onbetaalbare weldaad.
*
Dit
zijn woorden, vooral op deze Nieuwjaarsdag, zonder haat noch vrees op
schruft gesteld. Moge het Nieuwe Jaar 2019, bij leven en welzijn, over
de hele wereld, in al zijn facetten, het Jaar worden van de
Vrijheidslievende Waarheid.
*
*
Angela Merkel: Landen moeten soevereiniteit opgeven voor Nieuwe Wereld Orde
Drie
gezichten die samen met nog enkele anderen de allergrootste bedreiging
vormen voor de toekomst van de Nederlanden en Europa.
(Afbeelding: Getty Images (2)).
*
Er bestaat geen groep mensen die zich het Duitse volk kan noemen
De
natiestaten moeten zich vandaag voorbereiden op het opgeven van hun
soevereiniteit, is geen oude uitspraak van Adolf Hitler, maar de
boodschap van de huidige Duitse bondskanselier Angela Merkel. Tijdens
een toespraak in Berlijn hield ze haar toehoorders voor dat regeringen
wat immigratie, grenzen en soevereiniteit betreft niet moeten luisteren
naar wat de burgers willen. Veel duidelijker kon Merkel niet
onderstrepen dat Duitsland onder haar veranderd is van een democratie in
een neoliberale groen-fascistische linksdictatuur, die de islamisering
en verarming van Europa in een nog hogere versnelling gaat zetten. Haar
tanende populariteit en de slechter wordende verkiezingsuitslagen
noopten Merkel tot het besluit zich in 2021 niet nog een keer kandidaat
te stellen voor het bondskanselierschap. Ze doet er daarom alles aan om
de agenda van de globalistische Nieuwe Wereld Orde er nog voor die tijd
compleet door te drukken en on-omkeerbaar te maken.
Natuurlijk
wel op een ordelijke wijze, voegde Merkel er nog quasi geruststellend
aan toe. Daarna ging ze fel tekeer tegen de tegenstanders van het VN
Migratiepact van Marrakesh in haar eigen partij. Er waren (politici)
die dachten dat ze Het Volk vertegenwoordigden en konden besluiten dat
deze verdragen niet langer geldig zijn. Maar het volk bestaat uit
individuen die in een land leven, niet uit een groep die zichzelf het
Duitse volk noemt.
Grenzen openen voor massa immigratie is juist patriottistisch
Net
als haar verguisde Franse collega Macron beweerde Merkel dat het
patriottistisch is om in te stemmen met de onbeperkte massa-immigratie
die het VN pact zal veroorzaken, en het willen beschermen van je eigen
grenzen juist niet patriottistisch is.
Ook
Macron verklaarde onlangs dat de EU lidstaten hun soevereiniteit over
buitenlandse zaken, migratie en ontwikkeling moeten opgeven, alsmede
een steeds groter deel van onze begrotingen en zelfs fiscale inkomsten
aan Brussel moeten overhandigen.
Het
behoeft geen uitleg dat zowel Merkel en Macron met hun
linksextremistische plannen de echt grote gevaren zijn voor onze
toekomst, en niet Vladimir Putin of Donald Trump.
(1) Zero Hedge (2) Afbeelding: Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
*
Xander
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Op
de TV zagen en hoorden we van beide voornoemde twee Staatslieden
alleen de uitgezuiverde en verbloemde gedeelten. De vreesaanjagende
gedeelten zoals hierboven weergegeven, werden weggelaten Maar ze staan
als in hardsteen gebeiteld, voor eeuwig op de Sociale Media. U las ze
hierboven. In niet mis te verstane bewoordingen. De aandachtige burger
weet het al langer. Zonder dat de Overheid veel golven heeft opgewekt
*
Zijn
we echter wel verplicht, om als lammeren naar de slachtbank te worden
geleid? Het verzet groeit. Ganse volkeren die decennia lang onder de
weldaden van het Marxisme hebben geleden, gaan nu voorop. En er zijn
machtige wereldleiders die, in naam van het volk, het Pact van de
zogezegde Verenigde Naties, at eerder een Diktat van de Verenigde
Nazis is, veroordelen.
Het
grote verschil met de jaren 30 is, dat de doorslaggevende militaire
macht deze keer zeker niet in handen is van de oorlogszuchtige Staten.
Integendeel. De 2 vrienden Poetin en Trump beschikken over aanvalswapens
zoals de wereld er nog nooit heeft gekend. De woelmakers, optredend als
vaandel- en slippendragers van de globalistische aanvalszuchtige
Social Democ Rats,
met
op kop onze bloedeigen NAVO, zijn daardoor zo goed als machteloos. Die
moeten zich dus noodgedwongen beperken tot onderduims gekonkel en
volksverlakkerij à la Verhofstadt.
Er
is dus hoop. Meer nog dan hoop. Er is zekerheid. Dat de zoveelste om de
500 jaren in de marge geplande veroveringstocht van de islammerij in
Europa (en elders) zal stilvallen zoals bij Le Cid
(Corneille), faute de combattants Niet WIJ zijn immers uiteindelijk
gedoemd om de islammerij te ondergaan, maar de islammerij is geroepen om
(bij de gratie Gods) bij te draaien en om eindelijk menselijk te worden.
De
Nieuwe Tijden! Eerst heeft iedereen er alles over geleerd in onze
scholen. Later werd die kennis aangevuld en ingekleurd met de
gebeurtenissen van elke nieuwe dag. Zo draaiden de dagen even
gelijkmatig door als de Aarde zelf, doorheen aldoor schokkender en
bloediger echte feiten die, dank zij de verfilmde nieuwswereld, zich
afspeelden onder onze eigen ogen..
*
Ooit hervat (begonnen?) met de Franse Revolutie (1789) die aan de gehele Christenheid door de strot werd geramd als een Verlichting,
over Napoleon en Waterloo (1812) voorbij twee Wereldoorlogen met in
de slipstream daarvan het Marxisme inclusief al de uitlopers daarvan,
Socialisme, Fascisme, Fanatisme en brutaal voorhistorisch geweld..
Met
overal evenveel aanleidingen tot burgeroorlogen, mensonterende terreur
en.. over de gehele wereld élitair grensoverschrijdend profitariaat. Als
er dan al enkele decennia kwamen van relatieve rust en welvaart, gingen
onze Overheden dan over tot het overal binnenhalen van een totaal
nieuwe (eigen) Bevolking. Grenzen worden afgeschaft. Rassen bestonden
net meer, en dus moesten de storende aparte Nationaliteiten dan ook
verdwijnen. De wereld werd/wordt, net als in Donker Afrika, één
primitief groot dorp. Waar er dus ook maar plaats is (net als in de
Hemel) voor één enkel Groot Opperhoofd.
Vandaar dat Trump, Poetin, China en andere Grootmachten, ons nu al als gevaarlijke vijanden worden voorgesteld.
Al
die zaken worden ons dan, met als camouflage het voorwendsel van de
zorg voor het klimaat, opgedrongen als de ultieme oplossing: de
verwezenlijking van één e hetzelfde Gezag over de hele wereld.
*
Ein Volk, en Reich , ein Führer.
Maar
dan in het Groot en wereldomvattend. Niet zoals onder Nonkel Dolf, de
prutser. Met de Onderwerping van zelfs onze huisdieren aan al dat
Nieuwe dat in feite opgewarmde hondenkost is. Maar in de taal van de
Meesters der Pietrol, het Arabisch, een woord dat zich vertaalt als .
Islam.
Een
oude Nieuwe woestijn-religie van 1400 jaar geleden die vooral het
voordeel heeft van te heersen dank zij het kromzwaard dat in de plaats
is gekomen van de Swastika die tenminste nog antieke Europese wortels
had
*
Andere werelddelen doen beter en zullen dus Goddank - meeprofiteren van de kruimels die van de Westerse tafels vallen
*
LEGITIEME RECHTEN VAN DEZE EN GENE ONSCHULDIGE KINDEREN
Ook in Duitsland is er discussie: De Duitse Nadja Ramadan opgesloten bij de IS-vrouwen.
*
Aan
de VUB willen er militanten dat de kinderen van ouders die kozen voor
terrorisme naar hier gebracht worden. Dat hoorden we eerder al, o.a.
bij Heidi De Pauw, Jessika Soors en Rudy Vranckx.
Maar is die vraag niet veel complexer dan wat dieons voorspiegelen?
Staan
de rechten van die kinderen niet op gespannen voet met de rechten van
alle andere kinderen, met name hun recht op veiligheid?
*
Onschuldige kinderen?
*
Hoe
onschuldig die kinderen ook, ze stammen uit families die fel
radicaliseerden, zo fel dat ze naar IS of Al Qaida trokken. Hoe
vermijden we dat die kinderen eenmaal hier op hun beurt terecht
komen in de omgeving waarin hun ouders zo fel radicaliseerden?
Moeten die kinderen buiten hun families geplaatst worden?
Leidt dat dan niet tot relatieve straffeloosheid van die Belgische vrouwen?
De
vervolging hier van ouders die terroristische groepen opzochten is
quasi onmogelijk mede omwille van de bewijslast op een zo grote
afstand.
Die kinderen naar hier laten komen, komt er dan op neer dat de moeders vroeg of laat hereniging zullen kunnen eisen.
Maar zij zullen dan wel in zekere mate aan de straf ontsnappen waaraan
hun Syrische en Iraakse strijdgenoten niet kunnen ontsnappen. Leidt dat
dan niet tot relatieve straffeloosheid van die Belgische vrouwen?
En
waarom zouden de belastingbetalers moeten opdraaien voor de kosten die
deze lui veroorzaken? Vorige terughaaloperaties bleken duur. Enkele
moeders keerden, nadat ze hier konden bevallen, doodleuk terug naar die
dodelijke bende.
Onschuldige families
En
daar stopt het niet bij. Onderzoeken naar de families en directe
omgeving van de gekende terroristen leert dat deze die radicalisering
quasi nooit zag aankomen.
Als
ze het al merkten, was het al te laat. Dat geldt bij gelovige ouders,
zeker als die zelf geradicaliseerd waren, maar ook voor jongeren uit
seculiere families en bekeerlingen. Wat zegt het over het wereldbeeld en
de normen en waarden die circuleren in die kringen, dat er zoveel tot
geweld radicaliseerden?
Onze overheden horen ons tegen terreur te beschermen
Islamisme
die stromingen die wereldheerschappij van de sharia nastreven joeg
al miljoenen op de vlucht en doodde tienduizenden. Onze overheden horen
ons tegen terreur te beschermen. Maar wanneer zullen ze dan optreden tegen dat wereldbeeld dat in de praktijk aanzet tot zo gigantisch veel geweld?
Zijn die die kinderen, hoezeer ze nu onschuldig zijn, op termijn daarom
geen reëel gevaar voor de veiligheid van alle anderen zeker wanneer
ze terecht komen in die omgeving met een wereldbeeld dat zoveel
terroristen voortbracht?
Nazisme-islamisme
Na
WO II wist Europa zich te beschermen tegen het nazisme. Dat werd
verbannen uit onderwijs, cultuur, media, Haar symbolen werden
strafbaar gesteld. En even belangrijk: veel oud-aanhangers uitten een
expliciet mea culpa tegenover dat gedachtegoed. Denk aan wijlen André Leysen.
Verder zetten anno 2018 zo goed als alle belangrijke intellectuelen,
politici en opiniemakers zich scherp af tegen de filosofische
grondslagen van het nazisme.
Ten
aanzien van het islamisme en ondanks de zware inbreuken daarvan op
gelijke rechten hoorden we tot nog toe geen enkel zulk mea culpa.
Moslimtheologen
en imams zoals Benzine en Benhaddou timmeren wel aan een beleving van
de islam die verzoenbaar is met democratie en mensenrechten. Duizenden
gewone moslims wachten daar niet op. Maar zoals bevestigd door Ahmed Azzouz en Said Aberkan in een opiniebijdrage in De Morgen er is nog veel werk op de plank.
Zo
bestaan er ontelbare boeken, fatwas, preken, cursussen en artikels die
uitleggen wat de sharia is, maar die stuk voor stuk onverzoenbaar zijn
met de universele mensenrechten.
Daarentegen
bestaat er geen enkel programma met een sociale doctrine die gebaseerd
is op een beleving van de islam die wel verzoenbaar is met de universele
mensenrechten (en dat meer gezaghebbend is dan de individuele
auteur(s)). Al evenmin horen we enige veroordeling van de filosofische
grondslagen van het islamisme door andere moslims. Enkel het geweld dat
het voortbrengt wordt (soms) veroordeeld.
Wortels van Terrorisme
De
schaal en zwaarte van het geweld van islamisten tegen niet-moslims
zoals in Afrika, of tegen religieuze minderheden in islamitische landen
is een sterke aanwijzing dat dat terrorisme diepe wortels kent binnenin
de islam en dat het slechts in beperkte mate kan verklaard worden vanuit
racisme, discriminatie of achterstelling van moslims in het Westen.
ik zie geen mooie oplossing
Moeten
we die kinderen daarom aan hun lot overlaten? Natuurlijk niet. Maar ik
zie geen mooie oplossing. Ze naar hier halen geeft islamisten mogelijk
nog de idee dat ze hier in onze samenleving thuis horen wat voor ons
aartsgevaarlijk is. Zouden die ouders, gezien de zwaarte van het geweld
van IS & Co. én het feit dat velen nog steeds trouw blijven en
alleen maar geweld afzweren, niet beter levenslang opgesloten blijven in
die landen waar ze ook hun misdaden begingen?
Tegelijk kan al wie wil nog altijd bijdragen tot goede opvang van die kinderen ginds. Plan International
doet dat voor kinderen in alle continenten. Waarom zou het dan niet
volstaan voor kinderen van veroordeelde of overleden islamisten?
Ja, het is in een normale wereld - toch o zo humanitair om kinderen onder moeders rokken te zien tot volwassenheid komen.
Zo
is het even menselijk dat een of andere gegradueerde van op armlengte
het genadeschot lost in de brekende ogen van een zojuist gefusilleerde
tot de doodstraf veroordeelde misdadiger.
Het
is n vraag waartoe onze generatie voorlopig - niet is opgeleid. En
het behoort zeker niet tot de bevoegdheid van een of ander Rechterlijke
Macht met misplaatste zin voor rechtvaardigheid om in onze plaats
daarover te oordelen..
Let
op : à la guerre comme à la guerre. Ook in een of ander rimboe-drop in
de wildernis waarheen de Westerse Wereld wordt gedwongen, zou dat niet
eens een vraag zijn.
Waarom
toch wil het wereldgeweten toch altijd dat wij, Westerlingen, de beste
leerlingen van de klas zijn? Dat wij de fouten van zij die onze
beschaving aanvallen om die te vernietigen, moeten opvangen om weer goed
te maken of te redden wat er nog te redden valt?
Koning Salomon was in staat om dergelijke problemen op te lossen. Wij niet.
*
Het
Midden Oosten is toch Het Land van Duizend en één Nacht, van de
Onbegrensde Spookjesachtige Mogelijkheden waar men elkaar als vliegen
tegen de wand mept?
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En het bespaart de moeite aan eventiele gegadigden om daar naartoe te trekken.
Het
land Syrië, met hoofdstad Damascus, was in de vroegste Oudheid een
bakermat van welvaart en wetenschap. Waarop wordt er dan gewacht om,
met hulp van Poetin aan de hand van de actuele technologische
mogelijkheden, om de draad weer op te nemen?
*
Misschien
zelfs dat daar opnieuw de oude adelbrieven opduiken die Apostel Paulus
ooot aan de Christenmen van Damascus heeft geschreven? Wedden dat Israël
in dat geval dan onmiddellijk de wederzijdse bombardementen op Syrië
voor altijd zou stopzetten?
Eindelijk is de eerste boekbespreking van mijn memoires verschenen. Nuchter en accuraat.
Niet
uit wederzijds belang dat de zeer leerrijke recensie bij Doorbraak is
verschenen. De ware reden is dat dit onlinemagazine geleid wordt door
mensen die de recente Vlaamse en deels Hollandse literaire
geschiedenis nog kennen en niet bevooroordeeld zijn.
Want,
in tegenstelling tot het literair journaille van de zelfbenoemde
kwaliteitskranten, is de historische waarde van iemand of een gebeuren
voor de redactie van Doorbraak relevanter dan de sensatie of het
BV-gehalte.
Onderschatting troef
Wat weet Lauwaert van kleinkunst af?
Is
het omdat een zekere naïviteit in mij onverwoestbaar blijkt, maar ik
kijk er telkens weer van op dat de pers de bal compleet misslaat als het
een oordeel velt over een initiatief waar ik mee uitpak. Toen ik de
voorloper van Nekka, Kazuno, organiseerde, in 1969, waren de reacties
van het soort Wat weet Lauwaert van kleinkunst af?
Terzijde:
Toen ik Jan De Wilde op zaterdag 22 december zag, bij de uitreiking van
de Louis Paul Boonprijs, zei hij: Ik ben blij dat ik je nog eens zie.
Dezelfde
geringschattende reacties als die van Kazuno kwamen er ook toen ik de
eerste Nacht van de Poëzie in 1973 organiseerde. Een ezel stoot zich
geen tweemaal aan dezelfde steen, de Vlaamse pers daarentegen in
veelvoud.
Toen ik in de tweede helft van de jaren tachtig Bloomsday
organiseerde was ik dus niet verbaasd dat de pers zich publiekelijk
afvroeg wat ik van James Joyce wist. Ik was voorzeker iemand die nooit
een boek, laat staan een verhaal, van de beroemde Ier, schrijvend als
exile, gelezen had. Toen ik de roman Reis naar het einde van de nacht
van Louis-Ferdinand Céline bewerkte en opvoerde waren de Vlaamse
reacties Waar begint Lauwaert aan? Dat kan nooit wat worden.
Nederland gidsland
Opzettelijk
schrijf ik Vlaamse reacties. Pas toen ik zonder enig vooroordeel
van de directie in het Amsterdamse Shaffy Theater de voorstelling
speelde, volgden lovende recensies in de Volkskrant en NRC (toen nog
NRC-Handelsblad). Vooral de legendarische theaterrecensent Jac. Heijer
was lyrisch. Hij heeft er de kop voor, schreef hij. Waarmee hij niet
alleen mijn rosse ragebol bedoelde, maar ook mijn beeldende expressie.
Aan
mijn monologen heeft de Vlaamse pers ook nooit enige aandacht besteed.
Slechts één journalist heeft ooit, een medewerker van DM die al gauw om
zoveel redactie-gepruts en gesukkel weggevlucht is de link, de band
gelegd tussen mijn bewerkingen. Ik heb de beschouwing niet meer, maar
herinner mij nog zeer goed dat hij schreef elke nieuwe monoloog is
een logisch vervolg op de oude en allen samen volgen ze het parcours van
Lauwaerts leven.
Was er enige aandacht, dan bleek die van minieme aard
Eenzelfde
nonchalance was er voor mijn literaire werk. Was er enige aandacht, dan
bleek die van minieme aard en matige kwaliteit.
Nu
ook weer het houdt niet op! voor Alvorens alles vervaagt. De
Standaard geen woord, en De Morgen een klein stukje in de boekenbijlage
van 12 december 2018. Zo goed als de hele flaptekst van het boek is
overgenomen. Enkel de slotzin komt uit het hoofd van de redacteur: De
controversiële Lauwaert geeft zijn versie van de turbulente jaren 60 tot
80.
Beter een goede vriend
Dat
ik door de boycot van de reguliere pers niet in het gekkenhuis ben
beland, heb ik te danken aan een aantal mensen met de jaren zeer goede
en vooral objectieve vrienden. Dat is o.m. het geval met Leen van
Dijck, historica en oud-hoofdconservator van het Letterenhuis, Karel De
Boeck, bankier, veellezer en voormalig voorzitter van boek.be, en Dorian
van der Brempt, cultuur organisator en oud-directeur van het
Vlaams-Nederlandse huis De Buren. Zij hebben mij aangespoord en de druk
op de ketel blijven houden om mijn memoires te schrijven. Dat het boek
er gekomen is, is niet zozeer aan mij te danken maar wel aan hen.
Maar ook enkele andere mensen hebben mij behoed van de ondergang. Die mogen wel eens vernoemd worden. Zoals Rik De Nolf,
tot voor een paar jaar CEO van Roularta (uitgever van o.m. Knack).
Trouwens, de steun is er nog altijd. Dankzij Rik De Nolf zijn er voor
Alvorens alles vervaagt posters en postkaarten gedrukt.
Een
andere stille steunpilaar is Bernard Filliers van de gelijknamige
graanjeneverstokerij. Gedurende jaren heb ik de sterke drank voor mijn
initiatieven geleverd gekregen, gratis en toch voor niks, zoals men
zei in de Amsterdamse hipsie-hopsie jaren in en om De Melkweg en
Paradiso.
De uitzonderingen die de regel bevestigen
Kunst is niet aan de lezers van Het Volk besteed
Niet
alle journalisten zijn/waren in dezelfde ezelstal gehuisvest. Enkele
journalisten dienen bedankt. Hun steun was medicijn tegen de dip en de
flip. Ik denk hier aan wijlen Johan Anthierens en zijn nog lang (hoop ik) niet wijlen broer Karel Anthierens.
Eén voorbeeld: Karel, als hoofdredacteur van Het Volk, hielp mij aan
een reis naar Denemarken, naar aanleiding van de verheffing van het
atelier van de Cobraschilder Carl-Henning Pedersen tot een museum. De
pers was geïnviteerd en Karel bood mij de (snoep)reis aan, zeggende op
zijn typisch ironische toon: Maar schrijf er vooral geen stuk over.
Kunst is niet aan de lezers van Het Volk besteed.
Ook
twee andere broers Anthierens steunden mij op hun manier. Jef
Anthierens om mij tot zijn pensionering aan een gratis abonnement
van het magazine waarvan hij de bedenker een eerste hoofdredacteur was,
EOS, te helpen en Hugo Anthierens, cultureel medewerker van het centrum
De Kriekelaar in Schaarbeek. Ook René Adams mag niet vergeten worden.
Deze jazzkenner en literair belezen journalist heeft mij niet actief
bewierookt. Wat hij wel heeft gedaan is dat hij als souschef en later
hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, onder zijn bewind een liberale
krant en niet het parochieblad van de VTM, er voor heeft gezorgd dat er
tenminste wat deftige, ik bedoel objectieve en doorwrochte artikels over
mijn initiatieven verschenen.
Piet
Piryns mag niet vergeten worden. Na de 1ste Nacht van de Poëzie schreef
Piet, samen met Herman De Coninck, een denigrerend stukje over de Nacht
in HUMO. Daar heeft hij zich later omfloerst voor verontschuldigd, zij
het niet op perspapier. En hij is later, gedurende vele jaren, de
mede-presentator geweest van de Utrechtse Nacht van de Poëzie. Wat ik
beschouw als een erkenning voor wat ik in elkaar heb gevezen. Bijhorend
leuk feitje. Op de 2de Nacht van de Poëzie was een van deelnemende
dichters Herman de Coninck.
Kontlikken
ik ben een BV zonder televisie en dat speelt mij parten
Radio
televisie ik ben een BV zonder televisie en dat speelt mij parten. Ik
ben er fier op dat ik zo ben, maar als je geen lid bent van hun
vriendjesclubjes of de leden niet voor elke scheet of niesbui de hemel
in prijst, mag je het schudden. Enkele vrienden zeiden dat ik een
typische gast was voor De Ideale Wereld. Waarom probeerde ik niet in het
panel te zitten? Ik heb het geprobeerd, maar je stuit op een wal,
bevolkt door bedienden met een kortetermijngeheugen. Op mijn vraag
halverwege november aan het nethoofd van Klara of er aandacht besteed
wordt aan mijn boek, kreeg ik als antwoord: Alles zit vol tot eind van
het jaar. Conclusie: Als je niet likt, word je niet verdikt.
Afijn,
ik vind troost, althans een deel ervan, in de opmerking van sommige
journalisten die na het succes van mijn initiatieven schreven zoiets
lukt enkel Guido Lauwaert of iets soortgelijks. Ik heb zulke
opmerkingen niet als een late erkenning ervaren, maar als een
excuustruus. Een echt excuus was het niet, daarvoor waren en zijn de
egos en de ijdelheid van de Vlaamse journalisten te groot.
En die foutjes
Verder ontneemt mij de schaamte het feit dat de eerste druk van Ulyssesvan James Joyce na rato vijfduizend fouten telde
Om
terug te komen op de boekbespreking van Doorbraak. De recensent wijst
in zijn bespreking op enkele slordigheden en zetfouten. Hij heeft
gelijk. De enige verontschuldiging die ik kan bedenken, is dat het boek
in zeven maanden tijd, rechttoe rechtaan, geschreven is en iedereen, tot
en met de eindredacteur, tegen een hels tempo heeft moeten werken om de
boekenbeurs te halen (wat maar ten dele is gelukt). Verder ontneemt mij
de schaamte het feit dat de eerste druk van Ulysses van James Joyce na
rato vijfduizend fouten telde.
Een
doekje voor het bloeden dat gebruik ik nog vaak, telkens als de
noodzaak zich opdringt is een artikel uit het tijdschrift Uitgelezen
Boeken van 13 mei 2005. Veertien beknopte gedachten telt het ironisch
artikel. Het beslaat één pagina. De titel luidt: Zonder fout leeft
niemand wel. De vierde gedachte werkt helend: Luis en zetfout hebben
dit overeen dat zij in hun nietige verborgenheid de bron kunnen zijn van
schaamte en jeuk. Bij beide treedt gewenning op. Veel boekenmakers
weten dat men bij het openen van het kersvers geboren boek de eerste
zetfout al ziet zitten: een geruststelling eigenlijk.
Ik heb gezegd en voel mij opgelucht.
*
GUIDO LAUWAERT
26 DECEMBER 2018
*
Guido
Lauwaert is regisseur, acteur, auteur, columnist en recensent voor o.a.
Het Laatste Nieuws, NRC Handelsblad, Knack en Doorbraak.
Doorbraak
is een onafhankelijk medium zonder subsidies. We kunnen dit enkel doen
dankzij uw financiële steun. Uw steun geeft onze auteurs de motivatie om
meer en regelmatiger te schrijven. Steun ons met een kleine bijdrage of
word vandaag nog Vriend van Doorbraak.
Ingrediënten: nepnieuws, gele hesjes, een terreuraanslag en Marrakesh
*
je
voor dat in Den Haag wordt betoogd, bijvoorbeeld tegen het pact van
Marrakesh. Daar staat iemand met een groot bord: RUTTE ROT OP! En stel
je voor dat de NOS daar in het journaal een foto van laat zien, maar
eerst ROT OP van het bord af photoshopt, zodat er alleen nog RUTTE
staat.
Ok, we zijn wel wat gewend van de NOS met hun agenda regering, migranten en islam uit de wind houden. Maar dit? Nee.
zelfs Fransen hebben geen uitleg voor wat een operationeel persoon precies is
In
Frankrijk gebeuren die dingen wel. Bij een demonstratie van de gilets
jaunes onlangs in Parijs, hield iemand een bord omhoog met
*
MACRON
DÉGAGE!. Daar bleef in het journaal van publieke zender France 3
alleen MACRON van over. Het viel niet te ontkennen: de originele foto
is ook in omloop. De verklaring van France 3 verandert dagelijks, de
laatste versie was een menselijke fout van een personne
opérationnelle. Hoe kan een bewuste en overbodige photoshopactie een
menselijke fout zijn? En zelfs Fransen hebben geen uitleg voor wat een
operationeel persoon precies is. Of wie dat dan zou moeten zijn.
Schaamrood
Bestaat er bij France 3 en andere publieke omroepen een sfeer van niet happen naar het baasje?
Staan daar soms sancties op? Zit er een Reichskommissar voor censuur op
de redacties? En is daarom goedbeschouwd alle berichtgeving van
publieke zenders verdacht, zodra het ook maar iets te maken heeft met
Macron en de overheid?
Welk nieuws kunnen we überhaupt nog geloven?
Ik
geef toe, als je France 3 door de NOS vervangt, kun je dit soort vragen
ook stellen zonder een al te gek figuur te slaan. Uit dit voorbeeld
blijkt echter weer eens dat men in Frankrijk vaak een stap verder gaat
dan bij ons. Kijk maar naar de politiek.
als ongekroonde koning van het innuendo minister Castaner van Binnenlandse Zaken
*
Iemand
als Rutte is bepaald niet de eerste die je te binnen schiet als je een
betrouwbare politicus moet noemen, maar het schaamrood zou hem zeker
naar de kaken stijgen als hij de verdachtmakingen, propaganda en
baarlijke nonsens moest uitkramen op tv, waar ministers van Macron in
grossieren. Met als ongekroonde koning van het innuendo minister Castaner
van Binnenlandse Zaken, over wie ik nooit enige Fransman iets aardigs
heb horen uiten. Wel meer dan genoeg scheldwoorden, met als aanvoerder
in het klassement voyou, schurk.
*
Toen
de straten van veel grote Franse steden de afgelopen zaterdagen geel
kleurden, en tegelijkertijd overal op het platteland wegen werden
geblokkeerd, hield Castaner vol dat er in heel Frankrijk hooguit 10.000
gele hesjes actief waren. Eerst noemde hij ze ultra-rechtse extremisten,
wat mijn dorpsgenoten die enthousiast meededen zeer beslist geen van
allen zijn. Zojuist vergeleek hij ze nog in het parlement met de Taliban. Ik verzin het niet.
Risico gedrag
Deze
minister waarschuwde eerder dat de gele hesjes met hun acties het
risico op een terroristische aanslag groter maakten. Ze hielden de
politie bezig. Een onzinnig geval van chantage, waar veel Fransen zich
kwaad over hadden gemaakt. Wordt het recht op demonstreren tegenwoordig
ingeperkt door het risico op terrorisme?
Zullen
we voetbalwedstrijden dan ook maar meteen afschaffen? Of: als u te hard
rijdt, leidt u de politie af en vergroot u de kans op een aanslag. Hoe
klinkt dat?
Al
hebben Castaner en met hem veel media lang volgehouden dat de gele
hesjes vernielzuchtige, rechts-extremistische relschoppers en
plunderaars waren, zo langzamerhand is er niemand meer te vinden die dat
nog gelooft. Of die niet weet dat het oproerkraaiers van diverse maar
vooral extreemlinkse pluimage waren, die zich onder de gele hesjes
hadden gemengd, en de politie hadden bezig gehouden.
En
van wie men hardnekkig blijft horen dat Castaner ze bewust ongemoeid
had gelaten, teneinde de echte demonstranten in kwaad daglicht te
zetten. Er doken zelfs beelden op van relschoppers die er net even te
netjes uitzagen, en met een lap voor hun gezicht uit politiebusjes
stapten, waar ze zich kennelijk hadden verkleed
Complottheoretici
Net
toen duidelijk begon te worden dat Macron met zijn wezenloze praatje op
tv de gemoederen niet echt tot bedaren had weten te brengen, werd er
een islamitische terreur-aanslag in Straatsburg gepleegd. Een stuk of
wat gele hesjes konden niet nalaten op de sociale media te laten weten
dat deze aanslag een geschenk uit de hemel moet zijn geweest voor de
president en zijn ministers, omdat de rebellie voor het eerst in weken
op de achtergrond raakte.
Nare
samenzwerings-theorieën, zie je wel wat een schorem het is, die gele
hesjes, nu proberen ze zelfs ons, de Exécutif, een aanslag in de
schoenen te schuiven, schande, schande, schande
Regeringswoordvoerders
struikelden over elkaar, in de media en in het parlement, naar
aanleiding van wat extreme geluiden op internet. Het deed me denken aan
een cartoon van een mannetje dat achter zijn computer zit. Zijn vrouw
roept uit de slaapkamer of hij komt. Nee, ik ben bezig, antwoordt hij,
er klopt iets niet op het internet!
De stemming werd er niet beter op toen bekend raakte dat de islamitische terrorist in kwestie,
Chérif Chekatt,
op
de ochtend van de aanslag nog bezoek had gekregen van de politie én van
twee agenten van de DGSI, de Franse geheime dienst. Die kwamen niet
zomaar Chérif stond geregistreerd als fiché-S: terrorisme-gevaarlijk,
net als zijn vader en een paar van zijn broers. Dan kun je wel eens de
politie aan de deur verwachten Hij was overigens niet thuis toen ze
kwamen.
Verhip, Marrakesh
*
*
Maar
de volksbeweging was ook een welkome afleiding voor dit migrantenpact.
Daarover is in Frankrijk op geen enkel moment en op geen enkele plek een
openbare discussie gevoerd afgezien van wat gesputter op de sociale
media. Het viel veel mensen op dat Macron zijn loze beloftes op tv deed
om de volkswoede te bedwingen op bijna hetzelfde moment dat iemand
namens hem in Marrakesh een krabbel zette.
Discussie
over het pact was allerminst misplaatst geweest. Een president die in
de eerste ronde van de verkiezingen maar iets meer dan 20% van het volk
achter zich wist te krijgen, en dankzij Marine Le Pen de tweede ronde
won, die president dus, besloot op eigen houtje een volgens niet de
minste juristen toch best bindende overeenkomst te tekenen.
Die overeenkomst heeft het in zich definitief een einde te maken aan de eigen identiteit van Frankrijk. Zo gaan de dingen hier: de term failed state is niet overdreven als het Franse politieke bestel in geding is.
*
t Is niet al goud wat blinkt
Wat
Macron als voormalig bankier maar niet kan of wil begrijpen, is dat de
volksopstand over veel meer gaat dan geld alleen. Ook dit pact speelde
een rol, om maar wat te noemen. Een meerderheid van het volk wil dat
niet, er is nergens een meerderheid van het volk die dat wil. En alleen
al omdat Macron er met geen woord over repte in zijn verzoenend bedoelde
praatje op de televisie, zal deze overeenkomst een aanjager blijven van
breed gedragen ongenoegen.
Waarom
toch steeds zo smalend over de allocution de speech van Macron,
hoor ik u vragen. Welnu, de paar toezeggingen die hij deed, zijn
inmiddels grotendeels weer teruggedraaid door de Assemblée. De partij
van de president heeft daar een absolute meerderheid. Wat dat betreft,
hebben de gele hesjes uiteindelijk weinig bereikt.
Maar
ze hebben wel iets anders bewerkstelligd, dat moeilijker terug te
draaien zal zijn. De president heeft zijn ware gezicht getoond: dat van
een ambitieuze , zonder enige empathie voor het voetvolk. Met zijn goede
naam in het buitenland is het wel zon beetje gebeurd. Hij heeft ook
een totaal onvermogen geëtaleerd om bekwame ministers te vinden. Of
beter gezegd: om bekwame mensen bereid te vinden minister te worden.
*
Dat
deze president van de rijken zoals Macron vrij algemeen wordt genoemd
besloot op 20 december te gaan lunchen bij een bekende Franse
restaurantketen voor de smalle beurs, de Courtepaille, mag voorpaginanieuws zijn, maar zal hem niet redden.
*
O
ja, grapjassen doken een tweet op van Macron, van 31 december 2017.
Daarin voorspelt hij dat 2018 hét jaar zal worden van cohésion de la
Nation: nationale eenheid.
Ik ben benieuwd waar hij 31 december aanstaande mee komt
In
2016 registreerde de federale politie 8.400 gevallen van agressie tegen
agenten, waarvan 800 met slagen. Het geweld is tegenwoordig geen
uitsluitend grootstedelijke problematiek meer: ook in de kleinere
provinciesteden stijgen de cijfers.
*
Brecht
Rasschaert is inspecteur bij de interventiepolitie van de lokale
politie Aalst en krijgt het vaak zwaar te verduren tijdens interventies.
*
Rasschaert
werkt bij de interventiepolitie van de lokale politie Aalst en is ook
te zien in het tweede seizoen van de Vier-reeks Niveau 4, dat zich
deze keer niet in de Vlaamse grootsteden afspeelt, maar in de drie
centrumsteden Hasselt, Sint-Niklaas en Aalst. Opvallend is dat het
geweld en de agressie tegen de politie niet enkel meer een probleem is
in de grootsteden Antwerpen of Brussel.
Ook in de kleinere steden stijgen de cijfers. De daders komen er nog steeds in veel gevallen vanaf zonder straf.
Dat vindt Rasschaert onaanvaardbaar. Dat werkt volgens hem demotiverend
voor het politiepersoneel veel agenten voelen zich hierdoor in de
steek gelaten, aldus Rasschaert.
*
Agressie tegen de politiek
Meneer Rasschaert, is er vandaag meer agressie tegenover de politie dan vroeger?
Rasschaert: Ongetwijfeld. De aard van het geweld is ook veranderd: er zijn vandaag meer wapens mee gemoeid.
*
Vroeger waren mensen veel banger van de politie. Zeker van de Rijkswacht. Die grens is nu serieus vervaagd.
*
Vanaf wanneer is er sprake van agressie tegen een agent?
Zodra iemand je fysiek aanvalt, spreken we van agressie.
Bij
verbale agressie hangt het af van de situatie. Iedereen heeft zijn
eigen grens. Wanneer een dronken persoon mij uitscheldt voor vuile
flik, zie ik dat niet meteen als verbale agressie. Maar als iemand dat
in nuchtere toestand doet, maak ik een proces-verbaal voor smaad op.
Fysieke agressie daarentegen is heel simpel af te bakenen. Zodra iemand
je fysiek aanvalt, spreken we van agressie.
Welke middelen kan en mag de politie inzetten tegen agressie?
Als
mensen zich agressief opstellen, zullen wij met gelijke wapens terug
vechten. We proberen eerst de situatie te kalmeren, en ervoor te zorgen
dat mensen zichzelf en ons geen pijn kunnen doen. Wij kunnen dwang
gebruiken om te voorkomen dat mensen vluchten of ons aanvallen. Iemand
handboeien is daar zon voorbeeld van. We hebben ook pepperspray, een
wapenstok en een vuurwapen aan onze wapengordel hangen. Die mogen wij
alleen gebruiken onder bepaalde voorwaarden. We moeten altijd afwegen of
het geweld dat we gebruiken gelijk is aan het geweld dat tegen ons
gebruikt wordt.
*
Vaak denken mensen bij agressie aan hooligans. Maar er zijn nog veel andere profielen.
Dronken
mensen die eens agressief worden, doen dat meestal niet bewust naar
ons. De volgende dag weten ze vaak ook niet meer en verontschuldigen ze
zich. Maar er zijn ook
mensen die ons echt haten, die zich heel bewust agressief gedragen
tegenover ons, en staan meestal al bekend bij ons om hun agressief
gedrag.
*
Merkt u een verschil in agressie en respect tegenover vrouwelijke agenten?
Je moet op eender welk moment respect hebben voor een agent, ongeacht of dat nu een man of vrouw is
In
moslimgemeenschappen hebben mannen het heel moeilijk om een vrouw te
gehoorzamen. Er kan dus wel een probleem ontstaan als er twee
vrouwelijke collegas de straat op gaan. Mijn vaste collega is een vrouw
en als zij het woord neemt, kan een man dat soms niet aanvaarden. En
eigenlijk mogen wij daar als mannen niet in tussenkomen. Zij heeft
namelijk evenveel autoriteit als een mannelijke politieagent, maar soms
is het wel verstandig om in dat milieu mannen en vrouwen te scheiden. Ik
weet dat het niet mag en we proberen dat ook wel te vermijden, maar
soms kan het niet anders. In mijn ogen is dat namelijk ook een vorm van
agressie, maar dan psychologisch. Je moet op eender welk moment respect
hebben voor een agent, ongeacht of dat nu een man of vrouw is.
Sociale media
Tegenwoordig verschijnen er veel beelden van incidenten met de politie op sociale media. Hoe gaat de politie hiermee om?
*
Ik
heb het zelf al meerdere keren meegemaakt en ik heb daar weinig
problemen mee. Mijn oudere collegas daarentegen vinden dat moeilijk.
Als je je werk naar eer en geweten doet, moet je je daar niet te veel
van aantrekken. In principe mogen mensen altijd alles filmen, maar als
ik het echt niet wil, dan stap ik gewoon op die persoon af en vraag ik
daarmee te stoppen. Ik vraag dan ook hun identiteitskaart. Als ik het
achteraf dan zie verschijnen op sociale media, maak ik een
proces-verbaal op voor schending van de privacy. Maar we kunnen er niet
omheen: cameras zijn niet meer weg te denken in onze samenleving en
daar moeten we mee leren leven.
De
Amerikaanse politie heeft door sociale media te kampen met
imagoproblemen. In veel gevallen gaat het geweld tegen zwarte mensen.
Kunnen dit soort filmpjes hier ook voor een imagoprobleem zorgen?
De helft van mijn tussenkomsten zijn met vreemdelingen
Als
een agent bij een tussenkomst met zwarte personen of vreemdelingen iets
over die personen zegt dat echt niet door de beugel kan, dan kan zon
filmpje wel voor imagoproblemen zorgen. Je spreekt op dat moment niet in
naam van jezelf, maar in naam van de politie en dan kan de politie dus
wel geschaad worden. Wij mogen uiteraard geen onderscheid maken tussen
een blanke, een gele of een zwarte persoon. Wij behandelen iedereen
gelijk, maar dat is moeilijker in de ene zone dan in de andere. De helft
van mijn tussenkomsten zijn met vreemdelingen. Ik mag daar dan geen
onderscheid in maken, maar dat is soms heel moeilijk.
*
En wat met gemediatiseerde zaken, zoals die van Jonathan Jacob? De rechtbank oordeelde dat hij in 2010 stierf politiegeweld.
*
Voor
die zaak bekend werd, kende niemand het Bijzondere Bijstandsteam of de
Bottinekes van Antwerpen. Door die zaak lijken zij heel agressief, maar
daarnaast hebben ze ondertussen ook al honderden andere zaken
afgehandeld zonder problemen. Dat komt gewoon niet in het nieuws. Het
zijn altijd alleen de slechte verhalen die uitvergroot worden en dat zou
niet mogen.
Nul-tolerantie
Gebeurt het vaak dat mensen een klacht indienen wegens geweld door de politie?
Dat
gebeurt te veel. De klachten waar ik al mee geconfronteerd ben, waren
altijd al ongegrond. Nochtans krijgt het Comité P dagelijks klachten
binnen. Sommige mensen proberen ons voor het minste onderuit te halen.
Dat is het moeilijke aan onze job. Als de politie tussenkomt, is dat
meestal niet goed en dan gaan mensen altijd proberen om hun gelijk te
halen. Soms gaan ze daar zelfs dingen voor verzinnen.
Niveau 4
toont veel agressieve incidenten. Kunnen de makers met dit programma aan de alarmbel trekken?
Nee.
Er is al genoeg aan de alarmbel getrokken. Ik denk dat
televisieprogrammas over de politie eerder kunnen dienen als
sensibilisering om te tonen hoeveel agressie er effectief is. Dat is ook
wat regisseur Eric Goens wil aankaarten. Hij wil laten zien dat
agressie niet alleen voorkomt in grote steden als Brussel of Luik.
Daarom is hij komen filmen in kleinere steden zoals Aalst, Hasselt en
Sint-Niklaas.
Wordt er genoeg gedaan om het probleem aan te pakken?
We hebben soms het gevoel dat we in de steek gelaten worden
*
De
overheid probeert al veel te doen, maar ze doet zeker nog niet genoeg.
Er is al veel geweld gepleegd tegen de politie. Zeker als je de
terroristische daden van de afgelopen jaren er bij telt. Voorlopig lijkt
het ook niet te verbeteren in de toekomst. We hebben soms het gevoel
dat we in de steek gelaten worden. Er wordt gezegd dat geweld tegen ons
erbij hoort, dat we daar bewust voor gekozen hebben. Maar ik heb ervoor
gekozen om politieagent te worden, niet om slaag te krijgen. Dit is een
zwaar beroep, maar toch wordt het nog altijd niet als dusdanig erkend.
Vorig jaar werd een nul-tolerantie ingevoerd voor agressie tegen politie. Worden er daardoor meer daders gestraft?
Momenteel
nog niet. Daar is het nog iets te vroeg voor. Een jaar in de
gerechtelijke context is heel kort. Als iets in 2017 is vastgesteld en
de procedure loopt nog bij het parket, dan duurt het heel lang voor er
een uitspraak is. Binnen een jaar gaan we daar misschien beter zicht op
hebben. Ik denk wel dat het parket al strenger is geworden. Nu agressie
zoveel in de media komt, zullen parketmagistraten wel iets korter op de
bal spelen.
Ook
de straffen op agressie tegen agenten zijn vorig jaar strenger
geworden. Daders riskeren nu bijvoorbeeld tot 10 jaar cel. Denkt u dat
die verstrenging effect heeft?
*
Strengere
straffen zijn zeker goed, maar gaan nu geen agressie voorkomen. Op
lange termijn misschien wel, als er uitspraken zijn en de straffen ook
effectief uitgevoerd worden. Voor agressie kun je nooit streng genoeg
zijn. Het merendeel van de daders wordt nog altijd niet gestraft. Ik
vind dat onaanvaardbaar. Dat is straffeloosheid. Terwijl er in het
verkeer meteen boetes worden uitgeschreven. Daar is een boete een boete.
Moet er daar bij ons echt zoveel ophef rond gemaakt worden?
Ongestraft
Minister
van Binnenlandse Zaken Jan Jambon zei vorig jaar dat geweld tegen
agenten een onderschat fenomeen is. Toch worden er nog steeds veel
daders niet vervolgd.
Dat
is heel frustrerend. En vooral ook heel demotiverend. Waarom zouden wij
nog moeite doen om iets op papier te zetten, als de daders toch niet
vervolgd worden? Er zijn mensen die het echt niet meer zien zitten om
bij de politie te werken. In veel politiezones willen collegas van de
interventiedienst overstappen naar andere diensten waar er minder kans
is op agressie. Het is heel jammer dat het zo ver is moeten komen.
Heeft u zelf ooit al overwogen om over te stappen, uit angst om het slachtoffer van agressie te worden?
Nee.
De dag dat ik bang ben, moet ik stoppen met mijn job. Als je bij de
interventiepolitie werkt, mag je niet bang zijn. Uiteraard ben ik wel
meer op mijn hoede als we gevaarlijke interventies moeten doen.
Nochtans
stijgen ook de cijfers in uw politiezone. In Aalst zijn er in acht
maanden tijd zestien agenten arbeidsongeschikt verklaard. Hadden die
incidenten vermeden kunnen worden als de overheid sneller actie had
ondernomen?
Dat
hangt af van het incident. Als Hitler niet was geboren, dan was de
Tweede Wereldoorlog er misschien ook nooit geweest. Het zou dus kunnen
dat die incidenten in Aalst vermeden hadden kunnen worden, als het
probleem al ernstiger aangepakt was geweest. Helaas zullen we dat nooit
weten.
De
Christenen zijn wereldwijd de meest vervolgde religieuze groep: 10% van
de 2 miljard gelovigen. Hun vervolgers noemen de missionering een
hoofdreden voor de vijandschap. Klopt dat historisch? De geschiedenis
van de missionering sedert 1750 is slechts smalletjes
onderzocht. Zijn kolonisering en missionering twee zijden van één munt?
Iets om over na te denken nu het Africa Museum de deuren heropend heeft.
Oktober
1966. De avond-nevel op de luchthaven van Ndjili bij Kinshasa ruikt
naar vuur en rook. Mijn neus memoreert die mix tot vandaag. Met een
pick-up rijd ik naar de universiteit Lovanium. Mijn kamergenoot is een
Haïtiaan die wiskunde zal geven in Mbandaka. In 1966-1967 leefde ik een
schooljaar als leraar in Lemfu, een missiepost in de brousse van de Lage
Congo. Mijn buren op het Collège Christ-Roi waren directeur Kitende,
drie jezuïeten, tien blanke lekenleraren en 350 scholieren.
Hij en zijn landgenoten zagen de negatieve én de positieve kanten van een eeuw missionering en kolonisering
Zes
jaar na de onafhankelijkheid en in een van de makkelijkst toegankelijke
streken van de ex-kolonie betaalde de missiepost de lonen van de
ambtenaren en de pensioenen uit. De nieuwe Staat was een
administratieve puinhoop, ook op 150 kilometer van de hoofdstad. s
Avonds aan tafel na een schotel Chinese kool, het standaardmenu, dreven
de politieke verhalen van voor en na de onafhankelijkheid, (de Dipenda)
van 1960, naar boven. Directeur Kitende had discriminatie aan den lijve
ondervonden, maar kruidde die anekdotes met waardering voor de
moderniserende rol van de paters, hun kerstening van Afrika en de kansen
die zij hem gegeven hadden. Het Bisdom Kisantu, waar Lemfu onder
ressorteerde, werd geleid door
Monseigneur Kimbondo,
een charmante en goedlachse Bantoe, die evenmin tijdens de regelmatige contacten bloedstollende herinneringen ophaalde.
*
Hij
en zijn landgenoten zagen de negatieve én de positieve kanten van een
eeuw missionering en kolonisering. Lemfu was katholiek territorium en
tussen dat dorp en de havenstad Matadi hadden Amerikaanse en Zweedse
zendelingen scholen, hospitalen en landerijen. Voor een brave Kempenaar
was de kosmopolitische missionering in Congo bizar en onbekend.
Missionarissen en Christianofobie
Zelfhaat
en cultuurrelativisme zijn kenmerken van de westerling van vandaag. Hij
laat zich mythes aanpraten die meestal onderlijnen hoe wild, barbaars,
vernietigend hij is te werk gegaan bij de kolonisering van Afrika,
Latijns-Amerika en Azië, meende Valeer Neckebrouck, priester,
oud-missionaris en wetenschapper, later in een gesprek dat ik met hem
had.
Rustig en breed onderzoek toont dat het missioneringsverhaal niet zwart is, wel wit-zwart, een zebra.
In
januari 2013 praatte ik voor Tertio in Londen met Rupert Shortt, de
auteur van Christianophobia, een analyse van de vervolging van
Christenen in twintig landen. De slotsom van dit evenwichtige onderzoek
van de Brit is dat 10% van de christenen vandaag wordt vervolgd. Niet
gediscrimineerd bijvoorbeeld als airhostess die geen kruisje mag
dragen op haar uniform wel lijfelijk, geestelijk, familiaal, kerkelijk
aangevallen, verminkt, vermoord, verdreven.
*
wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen missies en kolonialisme is beperkt tot onbestaande
Een
belangrijke reden die de vervolgers aanhalen is dat de vijandschap
tegen de Christenen een gevolg is van de kolonisering: de missionarissen
hadden hun traditionele cultuur en waarden vernietigd en de kolonialen
geholpen om de inboorlingen te knevelen, uit te buiten, over de kling
te jagen. Het wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen missies
en kolonialisme is beperkt tot onbestaande. Op deel-aspecten van de
betrekkingen tussen de missionarissen en de kolonisatoren werd
gestudeerd. Een groot, overzichtelijk onderzoek ontbreekt.
Antropoloog-theoloog Neckebrouck kende geen titel van een al-omvattend boek over de missionering in Congo:
Dat bestaat niet. Wel kan je onderzoek vinden naar bijvoorbeeld de rol van de Norbertijnen in een deelgebied van Congo.
Rol missionarissen was beperkt
Rupert
Shortt citeert in Christanophobia de studie Missions and Empire, een
verzamelbundel uit 2005 onder de leiding van Norman Etherington, een
Ph.D van Yale, in de reeks Oxford History of the British Empire. De
bibliotheek van Missio in Brussel heeft een exemplaar. Etherington en
zijn team overspannen tweeënhalf eeuwen en drie continenten waarbij de
focus het Britse imperialisme is. De besluiten zijn: in verhouding met
de bereikte resultaten de kerstening van Afrika, Latijns-Amerika en
delen van Azië was het aantal en de rol van de westerse missionarissen
zeer beperkt want de hoofdresultaten zijn geboekt door de landeigen
catechisten en christenen; de missies waren soms bondgenoten van de
kolonisatoren echter even vaak waren zij tegenstanders (één voorbeeld:
in de anti-slavernij-campagnes); erg logisch vervolgens, de
dekolonisering was een vrucht van de missionering door de paters en
zusters die de revolterende elites van de kolonies schoolden.
Valeer
Neckebrouck: Wat Norman Etherington en zijn co-auteurs vinden, schreef
ik jaren voordien in grote lijnen in boeken als De Stomme Duivelen,
het anti-missionair syndroom in de westerse kerk van 1990, heruitgegeven
in 2002, en Het dubbele rentmeesterschap, missionaire verkondiging en
sociale actie van 1994. Over de rol van de missies in de kolonisering
is een eenduidig antwoord onmogelijk. Elke zogenaamde of vermoede
alliantie tussen de missionarissen en de kolonisatoren moet concreet
bekeken worden: welke Europese staat was de kolonisator, de Belgen
hadden hun specifieke aanpak, evenals de Fransen, de Engelsen, de
Portugezen en de Duitsers; welke nationaliteit had de missionaris
onze Congo was het werkgebied van Belgen, maar evenzeer van
Scandinaven, Schotten, Grieken, Amerikanen ; over welke christelijke
kerk praten wij waren het calvinisten, anglicanen, gereformeerden ;
over welke periode praten wij soms was er een vriendschappelijke band
tussen missie en kolonie, op andere ogenblikken stonden die lijnrecht
tegenover mekaar over de rechten van de Afrikanen, de
Latijns-Amerikanen, de Aziaten.
Verhalen
blijven vertellen over de westerse missionaire rovers die Afrika en
Latijns-Amerika naar hun menselijke, culturele en economische ondergang
zouden geduwd hebben is vals en verwerpelijk. Minstens moet er zeer
genuanceerd en factueel naar het terrein gekeken worden.
Mede
door de reactie tegen de zogenaamde uitbuitende en vernietigende
missionering groeide een houding en praktijk om missionaire actie gelijk
te stellen aan ontwikkelingshulp, aan het werken aan de materiële
vooruitgang van de Derde Wereld, met als onderbewuste achtergrond dit
is de boete voor onze rol bij de kolonisering.
Valeer
Neckebrouck: Die ontwikkeling was en is fout. De missionaire
verkondiging en de sociale actie zijn geen rivalen of zijn evenmin van
elkaar gescheiden. Dat zegt elk kerkdocument over de missionering. Dat
betekent anderzijds niet dat zij met elkaar mogen verward worden, tot
elkaar herleid of met elkaar geïdentificeerd worden. Integendeel.
De geschiedenis van de missionering, van de realiteit in Afrika, Latijns-Amerika en Azië, blijft tot vandaag braak liggen.
Op
de vooravond van de Boekenbeurs doken enkele Doorbraak-medewerkers in
hun bibliotheek om de beste boeken van 2018 te selecteren. Diezelfde
redacteurs kregen ook de vraag voorgeschoteld wat voor hen het beste,
belangrijkste of meest bepalende boek is geweest dat ze ooit hebben
gelezen.
Het
zorgde voor een bijzondere variatie, een bibliotheek op zich. Laat het
haardvuur knetteren en laat in u inspireren door dit alternatieve
boekenlijstje.
Van Koran tot Kant
Een monnik uit de 5de eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en gedachten te doorbreken.
De
hoofdredacteur gaat op zondag ter kerke, zoals hij zelf pleegt te
zeggen. Het is dan ook geen verrassing dat hij a priori voor het Nieuwe
Testament kiest. Wat doorvragen brengt hem bij een boek van Wil Derkse: Een levensregel voor beginners,
Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven. Het gaat over
de regel van Benedictus. Die schreef na veel vallen en opstaan in de 5de eeuw
zijn kloosterregel, een regel voor beginners; iedereen blijft zijn
leven lang een beginner. Die regel noemt Bauwens meer een wegwijzer dan
een wet, en is na de Bijbel het meest verspreidde christelijke boek.
Het is na 15 eeuwen nog altijd actueel en kan ook vandaag een leidraad
bieden in het leven. Bij mij deed het dat ook. Een monnik uit de 5de
eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en
gedachten te doorbreken. Pieter zou het zichzelf moeten verplichten het
boek elk jaar eens te lezen. De eerste nieuwjaarsbelofte is daarmee
gemaakt.
*
In
dezelfde sfeer antwoordt Othman El Hammouchi. Hij kiest evident
niet voor het Nieuwe Testament maar al even evident voor de Koran.
Maar na wenkbrauwen-gefrons verkiest hij dan toch Kritik der Reinen Vernunftvan Kant.
Het heeft mijn metafysische en epistemologische mening vormgegeven,
die voor mij zeer belangrijke zijn. Maar het heeft me ook in
fundamentele zin leren denken en redeneren, en eigenlijk ook schrijven.
Sam Van Rooy blijft bij de islamkritiek waarover hij publiceert. Hij twijfelt voor het beste boek tussen Soumission van Michel Houellebecq en Waarover men niet spreekt, het opus magnum van zijn vader Wim.
Ludo Abicht
zoekt het dan weer in de Joods-christelijke mystiek. Hij noemt het boek
Das Prinzip Hoffnung van Ernst Bloch een synthese van
joods-christelijke mystiek, verlichtingsdenken en dialectisch
materialisme. Een mooiere en vooral authentiekere synthese kan ik mij
niet indenken. Vandaag en morgen méér dan noodzakelijk, al zie ik ook
niet hoe dit de volgende decennia politiek vertaald kan worden.
Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek
Julien Borremans
vindt het een moeilijke keuze. Maar alvast één boek heeft een diepe
indruk op hem gemaakt: The Clash of Civilizations and the Remaking of
World Order van Samuel Huntington. Het is willens nillens een antwoord
op het voluntaristische The End of History and the Last Man van
Francis Fukuyama, die na de val van de Muur de triomf van de liberale
democratie blies. Borremans: We zijn ons nu wel bewust dat dit idee
niet meer was dan een ijle illusie. De mondiale ordening verloopt
allerminst zoals Fukuyama en vele anderen zich hadden voorgesteld.
Huntington doorprikte Fukuyamas ballonnetje. Borremans stelt vast dat
de Amerikaanse politicoloog werd onder een storm van kritiek begraven,
maar jaren later kunnen we alleen maar vaststellen dat hij de vinger in
de wonde legde. Het tijdperk van de westerse dominantie ligt achter ons. De nieuwe scheidslijnen tussen de volkeren worden niet langer ideologisch, politiek of economisch, maar cultureel bepaald. Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek. Toekomstige conflicten zouden zich afspelen op de grenzen van de verschillende culturele machtsblokken.
Borremans:
In eerste instantie spraken de feiten hem niet tegen. De strijd op de
Balkan, de oorlog in de Kaukasus, de strubbelingen tussen India en
Pakistan en de toenemende problemen tussen China en de Verenigde Staten
pasten aan het eind van de jaren negentig goed in zijn theorie. Het
aanzwellend conflict tussen de islam en het Westen bevestigt andermaal
zijn theorie. Samuel Huntington is verguisd en zijn boeken raakten in
de vergetelheid, maar de stelligheid waarmee hij begin jaren 90 zijn
boek verdedigde in een oceaan van misplaatste liberale arrogantie en
overmoed, was een verademing, zegt Borremans. Zijn boek las als een
trein en zorgde voor barsten in het liberale paradigma.
Cultuur en literatuur
Sommige medewerkers willen niet veel woorden vuil maken aan hun keuze.
Alsof die voor zich staat. Marc Vanfraechem kiest met stip, en zonder nadenken, voor Moby Dick. Hij schreef er eerder over en was erover te gast bij de jongens van het Radio 1-programma Interne Keuken.
*
Oud-hoofdredacteur van Het Nieuwsblad Mathias Danneels gaat voor De avonden van Gerard Reve.
Ook Italiëcorrespondent Philip Roose blijft bij de Nederlandse
literatuur. Omdat Ernest Claes mij het plezier van lezen heeft doen
ontdekken, kiest hij voor De Witte.
Vlaams Parlementslid voor Groen
Björn Rzoska
zoekt het in Portugal. Hij kiest voor de indrukwekkende roman Het evangelie volgens Jezus Christus.
Rzoska:
De Portugese Nobelprijswinnaar werd voor dit boek in de ban van de
Portugese kerk geslagen. Nochtans leverde hij met dit boek een
indrukwekkende roman af.
Zijn Vlaams Belang-collega CHRIS JANSSENS
is ook een literatuurliefhebber. Eén titel kiezen valt hem moeilijk, en dus gaat hij meteen voor het volledige oeuvre van Jeroen Brouwers. een combinatie van het allerbeste wat er in de diverse literaire genres in het Nederlandse taalgebied is gepubliceerd.
Gaston Durnez noemt het een moeilijke vraag. Maar uit de vele hem bepalende boeken kiest hij vandaag G.K. Chesterton: Orthodoxie.
Nu in een nieuwe vertaling en met een voorwoord van Antoine Bodar
verschenen bij Uitgeverij De Blauwe Reiger. Dit spitsvondig en
blijmoedig (Bodard) boek verscheen voor het eerst in 1911 maar het
heeft niets van zijn frisheid en strijdlust verloren. Voor wie
nieuwsgierig mee wil varen in Chestertons plezierboot is het een
ontdekkingsreis in onze eigen paradijselijke tuinvijver.
Reis naar het einde van de nacht van Louis-Ferdinand Célineis het boek dat theatermaker en acteur Guido Lauwaert het meest heeft geraakt.
Waar
ik voordien geen greep kreeg over bepaalde aspecten van mijn wilde
karakter, is dat door het lezen van de eerstgeborene van Céline wel
gelukt. Zijn drift, taalmuziek en ongezouten mening over de mensen zijn
mijn voedselbank. Het heet geen toeval dat Lauwaert een succesvolle
monoloog maakte van het boek.
Kameraden?
Philip Clerick antwoordt op de vraag met een tekst over Karel van het Reve.
Het geloof der kameraden van Karel van het Reve werd uitgegeven in 1968.
Ik
moet het gelezen hebben rond 1988. Daarmee kwam een einde aan mijn
geloof in het communisme dat meer dan 15 jaar had standgehouden. Zonder
het boek zou ik mijn militante leven ook wel achter mij hebben gelaten,
maar was ik een soort saloncommunist geworden. Mijn boekenkast zou er nu
heel anders uitzien.
Het
kameradenboek had voor mensen zoals ik een sterke overtuigingskracht.
Het heeft ook de vader van Van het Reve, de oude Vanter, van zijn
levenslange geloof afgebracht. Dat komt omdat het zich niet bezighoudt
met de misdaden van het communisme. Die misdaden zijn voor de gelovige
geen argument. Die tien miljoen doden van Lenins burgeroorlog kun je evengoed aan zijn tegenstanders toeschrijven. Die
twintig miljoen doden van Stalins terreur kunnen best verzinsels zijn
van de burgerlijke geleerden. Ook de slechte economische resultaten
zijn geen argument, want de cijfers op de partijcongressen en de mooie
kleurenfotos in magazines op glanspapier vertellen een heel ander
verhaal. Nee, met misdaden en slechte economische resultaten overtuig je
geen communist. Misdaden en economische resultaten behoren tot het rijk
van de feiten, en feiten controleren is een hachelijke zaak als je zelf
niet overal bij kunt zijn. Burgerlijke specialisten kunnen je van
alles wijsmaken.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven
Karel van het Reve deed het anders. Hij legde zich toe op de léér van het communisme, het marxisme-leninisme.
Die
leer kun je wel controleren in elke goed uitgeruste bibliotheek. En van
die leer kun je dan met huis-tuin-en-keukenlogica laten zien dat
bepaalde onderdelen geen steek houden. Van het Reve toonde aan dat het
marxisme waaraan miljoenen mensen geloven en die soms door zeer
ontwikkelde mensen wordt aangehangen, stellingen bevat waarvan een kind
de onredelijkheid kan inzien. Karel speelde de rol van dat kind en
toonde die onredelijkheid aan in eenvoudige woorden, zinnen en
redeneringen.
Wellicht
zou het boek niet zo overtuigend geweest zijn als daar niet de
kenmerkende stijl en toon waren bijgekomen. Die stijl en toon waren
buitengewoon geschikt om een communist uit zijn harnas te krijgen. Van
het Reve voerde een heel eigen koers tussen ernst en ironie, tussen
concreet en abstract, tussen spreektaal en schrijftaal, tussen
hoofdzaken en bijzaken en tussen helderheid en doordenkertjes. Het proza
leek moeiteloos uit de pen gevloeid, al was er tien jaar aan gewerkt.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven, mijn
diepste twijfels had geraden, en precies die bezwaren onder woorden
bracht waar ik net niet zelf was opgekomen.
Migratie
In
het Boekenbeurslijstje dook Theo Franckens boek Continent zonder
grens vaak op. In dit lijstje grijpt Nick Mertens naar Het land van
aankomst van de Nederlandse sociaaldemocratische prof. Paul Scheffer. En
wel omdat hij als eerste een degelijke analyse maakte van de
(Nederlandse) immigratie. En ook de vinger durfde te leggen op de wonden
van de multiculturele samenleving (wat hem trouwens niet in dank werd
afgenomen). Sindsdien boeit het thema mij mateloos.
Psychologie
In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de oppervlakte; soms verborgen
John
Dejaeger, oud-CEO van BASF Antwerpen, is de enige die voor een
psychologisch boek gaat. In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de
oppervlakte; soms verborgen. Wie of wat zet mensen er toe aan wreed te
zijn en gruweldaden uit te voeren? De veel te vroeg overleden Jan De
Laender schreef er Het hart van de duisternis: Psychologie van de
menselijke wreedheid over. Dejaeger: vlotte taal, zeer toegankelijk,
confronterende levenslessen. Het boek vertrekt vanuit de geschiedenis
van de Tweede Wereldoorlog. Eigenlijk zou dit een standaardboek moeten
zijn in het secundair onderwijs, zegt Dejaeger.
Geschiedenis
Harry
De Paepe ontpopt zich in Doorbraak-kolommen en -vergaderingen als de
bedachtzame en milde conservatief. Geen wonder dat hij De wereld van
gisteren van de Oostenrijker Stefan Zweig zijn persoonlijke favoriet
noemt. De Paepe: Ik heb sowieso een zwak voor de historische periode
vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Hoe hij de exit uit Oostenrijk van de
laatste Habsburgers keizer beschrijft, vind ik een van de knapste
beschrijvingen van het einde van een tijdperk: De douaniers, de
agenten, de soldaten leken verlegen en keken beschaamd een andere kant
op, omdat ze niet wisten of ze het oude eresaluut nog mochten brengen,
de vrouwen durfden niet echt op te kijken, niemand zei iets en zo hoorde
je plotseling het zachte snikken van de oude vrouw in rouwkleding, die
van wie weet hoe ver gekomen was om nog één keer haar keizer te
zien.
Ook Jan Van Peteghem koos voor Zweig. Elke letter blijft tot op vandaag actueel, onderstreept hij zijn keuze.
Uitgever Karl Drabbe noemt het oeuvre van Jared Diamond.
Misschien niet het beste, maar wel van het meest bepalende dat ik las.
Op de universiteit krijg je geen geschiedenis in het groot mee,
althans ik toch niet. We leerden verbanden leggen tussen gelijktijdige
Evenementen, maar niet tussen culturen, en al helemaal niet
diachronisch, op de lange termijn. En biologie en geografie kwam al
helemaal niet aan bod. Nochtans is de impact van mens op milieu en
vooral omgekeerd dé eeuwige wet van de geschiedenis. Paarden,
zwaarden en ziektekiemen is zijn klassieker en betekende zijn doorbraak,
maar Ondergang is al even belangrijk. En van De wereld tot gisteren of
De derde chimpanseeleer je veel relativeren van de Geschiedenis van
Evenementen, geschreven door koningen, keizers en kardinalen.
Geschiedenis van onderuit is zoveel boeiender en relevanter.
Diamond schreef Big history avant la lettre
*
Diamond
schreef Big history avant la lettre. Hij was de eerste die een breed
publiek bereikte met zijn analyses, en inspireerde ondertussen een hele
generatie alfa- en betawetenschappers.
Politiek & filosofie
Wido Bourel is van Frans-Vlaamse afkomst, maar woont al decennia in Vlaanderen. Nu Big Brother in aantocht is,
zo zegt hij is Het woud als toevlucht van Ernst Jünger nog steeds een
aanrader. Hij noemt het boek een houding voor verzet hier en nu, al
dateert het origineel Der Waldgangal uit 1951.
Ook Dirk Rochtus
zoekt het in Duitsland, al mag dat niet verrassen. De auteur doet dat
misschien wel. Rochtus kiest voor Herbert Marcuse. Die ontvouwt in
Vernunft und Revolution, Hegel und die Entstehung der
Gesellschaftstheorie. Het beeld van Hegel als filosoof die het denken
over de maatschappij revolutioneerde. De Vernunft, de Rede, is voor
Hegel dialectisch en als dusdanig datgene wat de maatschappij in
beweging zet.
Ik heb deze aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had
Ook Wim van Rooy
vervloekt de vraag: dat is een moeilijke, zo niet een instinker. Maar
laten we proberen. Arthur Schopenhauers Parerga en Paralipomena is niet
alleen nog steeds mijn favoriete lectuur maar deze verbale strooisels
hebben me ook ingrijpend gevormd. Het is tegengif tegen alle
verbositeit. De Schop neemt je mee in zijn gezond verstand-exercitie.
Het is tegelijk literatuur en filosofie met veel common senseen geknor.
Maar Arthur heeft altijd gelijk. Wie deze kleine filosofische
geschriften (in het Nederlands 1436 bladzijden) mondjesmaat tot zich
neemt, zal inzien dat Schopenhauer op een brisante en weergaloze wijze
kleine studies over uiteenlopende onderwerpen onderneemt, de parerga
(bijzaken) en paralipomena (zaken waaraan men stilzwijgend voorbijgaat).
Maar het paradoxale is, dat deze parerga en paralipomena eigenlijk
juist géén bijzaken zijn. Zo zit Arthur niet in elkaar. Ik heb deze
aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had, zijn
stijl is meeslepend en soms ontzettend grappig. Strooigoed en restanten,
zo noemt vertaler Hans Driessen deze wonderlijke geschriften.
De
eerste druk verscheen in 1851; vele van deze puntige essays hebben nog
steeds niets aan belang ingeboet, terwijl een tijdgenoot én rivaal als
Hegel vandaag alleen nog door Fukuyama wordt geciteerd. Hegels gedachten
(kathederkolder noemt Arthur het sardonisch) hadden volgens
Schopenhauer veel weg van zeepbellen die de grond van de realiteit niet
kunnen raken zonder uit elkaar te spatten. Brompotten hebben, in
tegenstelling tot wat door iedereen wordt geloofd, altijd gelijk. Leve
de knorpot: lees hem en geniet.
*
U wil méér lezen? Eerder publiceerden we de voorkeur op het vlak van non-fictie en fictie van enkele Doorbraak-auteurs.
Ook
de voorbije week werden veel vragen gesteld en waren er ook vragen
die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de
nieuwe week kunnen er misschien daarvan nog enkele vragen opgeworpen
worden. Zoals:
Wie fluistert in het oor van de koning?
*
LIP-LREZN IS ARLEMTANIRE TAAL GEWORDEN¨ .
*
(Aan
de reporters aan de poorten van Het Paleis, die zich blindstaren op het
vervoersmiddel van partijvoorzitters die de koning bezoeken maar ons
niet informeren over de manoeuvres achter de schermen. Wie heeft nu echt
beslist dat er geen verkiezingen komen? Wie heeft bepaald dat PVDA wél
en het VB en Vuye & Wouters niet welkom zijn? Welke telefoontjes
heeft kabinetschef Vincent Houssiau gepleegd?)
*
Waarom hebben we amper iets gehoord over de aanslag op Skai TV?
Pas de vagues
*
(Aan de Vlaamse journalisten, die nauwelijks aandacht hadden voor de aanslag van Maandag 17 December 2018
op het Griekse Skai TV. De zender heeft een rechts imago en zou te
kritisch zijn voor de radicaal-linkse Syriza-regering in Athene. Een
rugzakbom van 10 kilo verwoestte het omroepgebouw en richtte in de hele
omgeving flinke schade aan. Stel je voor dat een linkse TV-zender
slachtoffer was geworden van een rechtse terreuraanval in een Europees
land: zou er dan meer dan één Vlaamse krant over geschreven hebben?)
Niet alleen ten paleize hebben sommige populisten een streepje voor
(Aan De Standaard, waar ze een heel pak eufemi
smen openscheuren om te schrijven over communisten:
*
Rapil Hedebouw (°1977)
P.V.D.A. en marxistisch politicus
is
een bijzonder vlotte spreker die in debatten wel eens themas en
cijfers vreemd durft te interpreteren of bizar bij elkaar te klutsen om
zijn punt te maken. Zeer lastig voor wie tegenover hem zit. Vergelijk
dat stroperige taaltje eens met de giftige manier waarop geschreven
wordt over het VB of N-VA. Niet alleen ten paleize hebben sommige
populisten een streepje voor.)
*
Waarom lezen we dit soort eufemismen nooit over Donald Trump?
*
(Aan
hoogleraar Europese Politiek Hendrik Vos, die alles uit de kast haalt
om de fratsen van Jean-Claude Juncker mooi te praten: Je kunt zeggen
dat hij een duur kapsel om zeep hielp, maar het is niet meer dan dat. Het diplomatieke protocol heeft geen greep op hem.
Je zou zelfs kunnen stellen dat hij net authentiek en oprecht is. Net
omdat hij het protocol doorbreekt, kan hij op EU-toppen makkelijker
dingen scherpstellen.)
*
Hoe lang gaat dat niet-bindend pact nog niet-bindend blijven?
*
(Aan
de Marrakeshpartijen, die nog altijd volhouden dat het Migratiepact
niet-bindend is. Vorige woensdag, (19/12) toen het Global Compact
nog maar net beklonken was in New York, verscheen
er op de website van de VN meteen een verklaring van het UN Network on
Migration: een nieuwe netwerkor-ganisatie die het Migratiepact van
Marrakesh nu in de hele wereld wil omzetten in beleid. Met zon lobbymachine zal het niet-bindende pact niet lang niet-bindend blijven.)
*
Wat is de echte beleidsdoelstelling van Vluchtelingenwerk Vlaanderen?
En politiek actief bij je zal het altijd zien Groen
(Aan
Ann Vermeulen, die voor een interview in De Morgen heeft uitgerekend
hoeveel mensen er nog opgevangen kunnen worden in België:
Er
is plaats. Als alle leegstaande panden in ons land zouden worden
opgevuld, dan kunnen we 6 miljoen mensen méér opvangen dan we nu doen.
De
Morgen vergeet het erbij te schrijven, maar mevrouw Vermeulen is de
beleidsmedewerker van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. En politiek actief
bij je zal het altijd zien Groen.)
*
Hoe weten we zeker dat mevrouw El-Bazioui over 3 jaar nog altijd een hoofddoek zal dragen?
(Aan iedereen die jubelde over de eerste Vlaamse schepen met een hoofddoek, terwijl
Hafsa El-Bazioui
eigenlijk
pas in 2022 schepen zal worden van Personeel, Noord-Zuid samenwerking
en Facility in Gent. Mevrouw El-Bazioui draagt op dit ogenblik een
hoofddoek, maar zal dat over 3 jaar nog altijd zo zijn? Moeten we niet
iedereen het voordeel van de twijfel geven? Mogen we niet hopen dat
mevrouw El-Bazioui in de komende 1000 dagen tot betere inzichten zal
komen?)
Wat als een N-VA-burgemeester dit had geflikt?
(Aan
de nieuwe Brugse burgemeester Dirk De fauw (CD&V), die nog voor
zijn eedaflegging besloot om de hoogste communicatieambtenaar van zijn
administratie opzij te schuiven.
Clusterhoofd Jonathan Nowakowski
*
zou
namelijk te dicht bij de sp.a staan. Stel je even voor dat dit zou
gebeuren in Antwerpen: De Standaard zou er een week lang een vette kluif
aan hebben. Nu haalt het alleen De Krant van West-Vlaanderen.)
*
Wat ma
akt de ene poll tot nieuws en de andere niet?
ook gewoon een poll Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?
(Aan
VRT-ombudsman Tim Pauwels, die niet zo lang geleden in De Zevende Dag
heeft gezegd dat de nieuwsdienst voortaan weg moest blijven van polls,
wegens niet wetenschappelijk genoeg.
Dat
was net na een VRT-poll over het Migratiepact, waarin 80% van duizenden
deelnemers zich had uitgesproken tégen Marrakech. Vorige week besloot
de nieuwsdienst om toch veel aandacht te geven aan de verkiezing van
moordstrookje
tot Woord van het Jaar: nochtans ook gewoon een poll Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?)
Sinds wanneer zijn dát adelbrieven om lijsttrekker te mogen worden?
*
(Aan
Conner Rousseau, die bij de volgende verkiezingen voor het Vlaams
Parlement lijsttrekker zal zijn voor sp.a in kieskring Oost-Vlaanderen.
De 26-jarige jongeman kan 2 adelbrieven voorleggen: hij verzorgt al 3
jaar de communicatie van John Crombez en hij is de zoon van Christel
Geerts, gewezen sp.a-burgemeester van Sint-Niklaas. Er zijn nu 2
mogelijke verklaringen. Ofwel vervalt de politieke vernieuwing van
sp.a al meteen in het soort jeunisme en nepotisme dat ons eerder Freya
Van den Bossche schonk. Ofwel vinden ze bij SP.a dat de communicatie van
Crombez een beloning verdient.)
*
Welke vrouwelijke politici gooien hun charmes in de strijd?
*
(Aan
VTM-verslaggever Dirk Van den Bogaert, die in het decembernummer van
het VVJ-blad De Journalist een tipje van de sluier oplicht: Aan
sommige vrouwelijke politici moet je als journalist bijna vragen of ze
alstublieft wat afstand willen houden. Sommige zijn er bijvoorbeeld op
uit om je bij elke begroeting een kus te geven, om zo een zekere
vertrouwelijkheid te creëren. Maar dat hoef je echt niet toe te laten. )
*
Hoe goedgelovig denkt u dat wij zijn?
Het was dus geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk!
(Aan
politicoloog Carl Devos, die in Het Nieuwsblad uitlegt waarom hij
vroeger in zijn eigen gemeente kandidaat was voor sp.a: Ik wilde weten
hoe het er aan de binnenkant van de politiek aan toegaat. Het was dus
geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk! Een lokale
sp.a-afdeling in Izegem is nu eenmaal dé plek waar alle geheimen van de
Wetstraat geopenbaard worden.)
PORTRET
- Elke dag, echt elke - zelfs godvergeten - dag van 2018 stond Kris
Peeters (CD&V) in de krant, in het nieuws, in de spots. Er is geen
ander die de nominatie meer verdient dan hij. Want Kris Peeters is geen
gazettenpoliticus. Neen, neen, neen,
*
hij
is wijzer dan dat. Immer rustig, immer beschouwend, immer het overzicht
behoudend, gooit hij zich in elke verloren strijd waarvoor de partij
hem roept of niet roept.
Rot-klusjesman
Het is dus wijs om Krist Peeters te nomineren als Doorbraak persoonlijkheid van het jaar.
Als
er één politicus is die dit jaar de debatten heeft gedomineerd, dan is
dat wel Kris Peeters. De held van de natie voor de ene, de tragische
anti-held voor de andere. Maar wij zijn vol vertrouwen, op het einde van
het verhaal heeft hij, met een knipoog,
zijn schaapjes op het droge.
*
Kris Peeters wordt onderschat. Hij wordt beoordeeld op de criteria van de korte termijn, Peeters ziet de lange termijn.
Kris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
Kris Peeters is de man die alle rot-klusjes voor de CD&V moet opknappen.
*
Iemand nodig om altijd maar weer de CD&V op de kaart te zetten in de regering? Kris Peeters.
Hoop blijven geven aan de arco-spaarders? Kris Peeters doet dat.
Een regering zonder meerderheid proberen te doen regeren zonder vertrouwen in De Kamer? Kris Peeters verdedigt dat.
Een
vrijwilliger nodig om de verkiezingen te verliezen in Antwerpen? Kris
Peeters staat paraat. De risee van het Schoon Verdiep met een verhuis
die niemand gelooft? Kris Peeters doet het.
Kop van Jut bij Kaaiman in De Tijd? Kris Peeters geeft present.
ris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
*
Dé Vlaming Kris Peeters
de man zonder eigenschappen, de Vlaming
Maar
wanhoop niet. Kris Peeters weet wat hij doet. Hij is de vleesgeworden
CD&V, de staatsraison boven alles en als de partij vraagt, staat
Kris paraat.
In
dienst van het land, in dienst van de partij. Kris Peeters is zo dé
Vlaamse politicus bij uitstek geworden. Hij is meer nog dan als
Minister-President, Mister Vlaanderen. Dé underdog, dé antiheld, kortom dé Vlaming. Een wonder dat een politicus met dat palmares nog vernoemd en geprezen wordt door DE STANDAARD.
Tenzij je zijn pure Vlaamsheid ziet of kadert als een ontkenning van
het Vlaams-zijn. De identiteit van de politicus als anti-identiteit. De
pur(s)e Antwerpenaar, de geïntegreerde trans-migrant die zichzelf bleef,
de man zonder eigenschappen, de Vlaming.
*
Als
je het zo bekijkt, begrijp je waarom Kris Peeters straks de Europese
lijst trekt voor CD&V. Hij is de belichaming van het Europese ideaal
zoals de Europese grootheden dat uitdragen. Hij is alles en niets
tegelijk. Klaar voor de kosmopolitische elite. Die zijn ook van alle
markten thuis.
Kris van Oranje
Neen,
Kris Peeters staat voor de nieuwe CD&V. Hij zal volgend jaar
oogsten na jarenlang zaaien. Ondertussen heeft de Antwerpse politicus
(😉) zoveel krediet opgebouwd als anti-held dat Vlaanderen hem koestert
of zal koesteren.
*
Vlaanderen
zal hem in 2019 belonen voor zijn Vlaamse identiteit. Dat hij een
bescheiden plaats inneemt in de lijst van meest geliefde politici,
bevestigt enkel dat hij als echte underdog aan de race begint.
KRIS VAN ORANJE PEETERS
*
Kris
Peeters is meer nog dan de belichaming van de echte Vlaming de nieuwe
van Oranje. Neen, we zijn geen echte fans van die kermis van nieuwe
adel die elk jaar opnieuw de nodige slippendragers aan het systeem wil
binden. Maar als de Sire toch nog eens adelbrieven uitdeelt is Kris van
Oranje Peeters met stip onze kandidaat.
*
De wapenspreuk heeft hij al: Point nest besoin despérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer(Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden).
Voor iemand met een aanleg om zich in de verloren strijd te werpen, de
ideale keuze. Hij heeft al bewezen zijn spreuk te verdienen.
Kris
Peeters is dé man van 2018. Hij verdient het om figuur van het jaar te
worden als opmaat naar 2019. Waar zijn genie zal blijken. Wij bij
Doorbraak hebben het gezien. Wij alleen.
Het kind Trump ruimt de rotzooi van de volwassenen op
President
Donald Trump beslist de Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken
en ook nog eens de helft van de soldaten uit Afghanistan. Zijn minister
van Defensie, Jim Mattis, werd niet geraadpleegd.
Mattis was het oneens met het besluit en besloot zijn ontslag aan te bieden. Hij gaat weg eind februari.
Een hoop beslissingen
Het
is de afgelopen dagen druk in Washington, zoals steeds op het eind van
het jaar. Tijdens deze periode vorig jaar werd de grote
belastingverlaging goedgekeurd. Dit jaar is er voor politieke junkies
opnieuw veel lekkers.
Gazet & Kijkbuisvuller in ware gedaante
*
Ondergesneeuwd, want een groot succes voor Trump, is de hervorming van straffen voor criminelen.
Van
Jones, een linkse activist en politiek commentator, zei dat het dankzij
de president was dat deze hervorming eindelijk tot stand komt. Jones,
die Trump op CNN vaak zwaar op de korrel neemt, was aanwezig tijdens de
ondertekening en kreeg een pen uit de handen van de president. Vele
niet-gewelddadige veroordeelden, disproportioneel veel Afro-Amerikanen,
zullen hierdoor vrij komen en een nieuwe kans krijgen in de samenleving.
Verder is er nog de shutdown, de sluiting van een gedeelte van de overheid.
Maar
het dominante nieuws van afgelopen 48 uur was toch wel de terugtrekking
van de troepen en het daarbij horende ontslag van minister van defensie
Mattis.
Soldaten terug naar huis, Partij voor Oorlog ontevreden
Voor de mensen die lijden aan het Trump Derangement Syndroom
(TDS) zijn het weer moeilijke dagen. Ook in de pers kwamen hysterische
TDS-lijders weer volop aan bod naar aanleiding van de aangekondigde
terugtrekking van 2.000 (?) Amerikaanse troepen die gelegerd zijn in
Syrië. Ook 7 000 soldaten uit Afghanistan (zowat de helft van de
aanwezige soldaten) komen terug naar huis.
Als
we de media moeten geloven is dat een enorm dwaas besluit. De
experten politieke commentatoren, liberale internationalisten,
neoconservatieve Republikeinen en andere genieën die werken in de
denktanks van Washington DC verenigen zich in hun veroordeling van de
president.
Deze mensen zijn ook bekend onder de term: de Partij voor Oorlog.
Donald
Trump, die in de ogen van deze experten een absolute idioot is die
totaal ongeschikt is voor het presidentschap, heeft van de wereld weer
een onveiligere plaats gemaakt. Trump deed dat al eerder met
Noord-Korea.
In
de ogen van deze mensen kan de wereld enkel maar veiliger zijn als de
wereld kennismaakt met het beste westerse exportproduct: democratie. De Founding Fathers
van de Verenigde Staten wilden deze export stimuleren door deze
Verenigde Staten als voorbeeld te laten dienen. Volgens de hedendaagse
experten gaat dat allemaal te traag en moet het Amerikaans leger deze
onmogelijke taak op zich nemen.
Mijn
vraag luidt eerlijk en oprecht: wie gelooft die mensen nog? De
Verenigde Staten zijn vandaag al meer dan 17 jaar verstrikt (én in feite
al veel langer) in het wespennest van het Midden-Oosten. Kan er iemand met de hand op het hart zeggen dat het Midden-Oosten daarvan beter is geworden?
*
In Afghanistan
zitten de Amerikanen al 17 jaar en nog moeten John, Troy, Hector,
Stacy, Erica en Keisha, naar het andere eind van de wereld vliegen om
het land te gaan verdedigen. Ten tijde van de Irak-oorlog, zei de
linkerzijde nog: Yankee, go home!. Omdat Trump de troepen wil
terugtrekken, zet die linkerzijde zich nu op één lijn met de
neoconservatieven en moeten de Amerikaanse troepen overal ter wereld
blijven. Een zuiver voorbeeld van het
Trump Derangement Syndroom.
Inzake
Syrië heeft Trump altijd gezegd dat de missie duidelijk is: IS verslaan
en terugkeren. Nu IS zo goed als verslaan is, is het de logica zelve
dat de Amerikanen terugkeren. Critici zeggen: Zie je wel dat Trump een
Russische agent is! Hij geeft Syrië over aan Poetin! En wat dan nog?
Who cares?! Voor liberale internationalisten en neoconservatieven zullen
er nooit te weinig redenen zijn om jonge Amerikanen als helden te laten
sterven voor het vaderland. Dat die locatie van overlijden 10 000
kilometer van hun woonplaats ligt, is slechts een detail.
Daarnaast
is de menselijke tol onder de ontvangende bevolking torenhoog. Ze zien
de Amerikanen niet als bevrijder, maar als bezetter. Dan zwijgen we nog
over de astronomische kostprijs van al die oorlogen. De schattingen
lopen uiteen, van 6.000 tot 8.000 miljard dollar.
Dit moet eindigen.
Trump moet zich focussen op non-interventie
Met
Mattis vertrekt één van de laatste volwassenen uit het Witte Huis.
Met die term bedoelt men mensen die op goedkeuring van het establishment
kunnen rekenen. Want, dat was wel opvallend. De tranen over het vertrek
van Mattis gecombineerd met het gejammer over het feit dat generaals
John Kelly en Herbert McMaster ook vertrekken of vertrokken. De krokodillentranen van de Democraten zijn echter nogal ongeloofwaardig. De
Democratische senator Kirsten Gillibrand verzette zich twee jaar
geleden tegen Mattis zijn benoeming en zei toen de burgerlijke controle
over het leger is een essentieel punt van onze democratie.
Trump
heeft getoond dat hij, desnoods tegen de generaals in, beslissingen
neemt over Defensie. Hij, de President, buigend op een
verkiezingsoverwinning, heeft daar ook alle recht toe. De legerleiding
in het Pentagon mag advies geven, maar het is de verkozen President die
finaal de marsrichting van het buitenlands beleid en het leger bepaalt.
Trump
moet nu echter doorgaan. Hij moet het principe van non-interventie, dat
nauw aansluit bij zijn geliefde term America First eindelijk omzetten
in beleid. Hij kan beginnen met de volledige terugtrekking uit
Afghanistan, waar de VS nu onderhandelt met
de Taliban.
*
Maar
hij kan vooral het debat starten over het einde van de Amerikaanse
oorlogen in het Midden-Oosten. Iedereen kan er maar wel bij varen. De
President ook. Zijn voorgangers Richard Nixon en Dwight Eisenhower namen
de populaire beslissing om troepen terug te trekken. Ze werden er
electoraal voor beloond.
Starheid, het is het worm-vormige aanhangsel van Prinzipienreiter.
Als dat ontsteekt (niet toevallig aan het uiteinde van de
blindedarm), is het hele lichaam in gevaar en is een dringende operatie
noodzakelijk.
**
Doordrammer
*
De
samenleving is zon lichaam, en wie blindelings de wet laat voorgaan op
menselijkheid, riskeert een dodelijke infectie. Want ook wetten zijn
des mensen, en daarom onderhevig aan ontwikkeling en wijziging.
Fascistische erfenis
Dat
radicale staatsnationalisten en een verknipt systeem van ultra
conservatieven meer dan eens een ontsteking oplopen, daarvan getuigt de
moderne en hedendaagse geschiedenis. De koloniale oorlogen, de
Wereldoorlogen, de implosie van Joegoslavië, de Syrië crisis, de
zogenaamde Arabische Lente, de ontwikkelingen in Hongarije, het zijn
maar enkele voorbeelden van hoe misbruik van de wet in naam van de wet
tot spanning, koorts en onderhuidse aandoeningen leidt.
*
Het meest voor de hand liggende voorbeeld is allicht Spanje, dat nooit afscheid heeft genomen van zijn fascistische erfenis.
Partido Popular
*
De kwelduivel heet nog altijd de Partido Popular. Officieel van centrumrechts-christelijke strekking, in de aderen de regelrechte opvolger van de Falange onder dictator (caudillo, Führer of Leider) Franco. Ik herinner me hoe ik met Wilfried Martens destijds naar Madrid vloog om José María Aznar
kleinzoon van een Baskisch fascist en zelf leider van de
falangistische studentenbeweging FES te verwelkomen als volwaardig lid
van de
*
Europese
Volks Partij in 1991. De rillingen liepen over mijn rug toen de
aanhangers leuzen riepen en met gestrekte rechterarm
fascistisch-nationalistische liederen zongen. Ik was niet vergeten dat
de PP gewoon haar naam had veranderd. Eerder heette ze Allianza Popular,
na Francos dood opgezet om zijn politieke ideeën voort te zetten. Ze
was gesticht door Francos minister van Binnenlandse Zaken Manuel Fraga.
De PP heeft nooit blijk gegeven van enige inschikkelijkheid, op wat
kosmetische ingrepen na toen ze Baskische en Catalaanse steun nodig had
om een regering te vormen in 1996. Ik ben Guy Verhofstadt nog altijd
dankbaar dat hij mij gered heeft van Aznars lijfwachten, toen ik
ongewild de Spaanse premier tegen de grond werkte in mijn ijver
Verhofstadt te interviewen in Madrid.
Genegeerde spoken
Mariano Rajoy,
voormalig
woordvoerder van Aznar, en door hem opgetild tot
vice-secretaris-generaal en ettelijke keren minister, was even
gebiologeerd door soevereiniteit en ondeelbaarheid van het land als zijn
politieke voogd. In de Catalaanse crisis toonde hij zich nog
onbuigzamer en nog minder vergevingsgezind dan Aznar. Dat hij
uiteindelijk de baan moest ruimen door geïnstitutionaliseerde
financiering van zijn partij (sinds 2000) mag al een wonder op zich
heten. Dat zon man dan de grondwet en de scheiding der machten inroept
om niet over devolutie overleg te plegen, is op zijn minst pervers te
noemen.
De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd werden.
Natuurlijk
had Spanje geen uiterst rechtse partijen nodig, aangezien de PP op
sluipende wijze iedereen had opgeslorpt die de nostalgie naar de
dictatuur hoog in het vaandel voerde. Er was een koning nodig om de
prille democratie van 1975 te redden op 23 februari 1981, toen
ex-luitenant-kolonel Antonio Tejero gewapenderhand het parlement
binnenstormde en legerleiders de noodtoestand uitriepen. Dát was geweld.
In de Catalaanse afscheiding van 2017 kwam het enige geweld, andermaal,
uitsluitend van diezelfde Guardia Civil tegen vreedzame betogers na de
volksraadpleging. De Raad van Europa en de Commissie van Venetië hebben
daarop aanbevelingen gedaan, die Madrid gewoon naast zich neergelegd
heeft. Een koning was deze keer afwezig. Felipe VI had zich, naar het
woord van Duits ALDE-coördinator en FDP-ijveraar Wolf Wiegand mit einer
unsensiblen Rede bereits selbst disqualifiziert om tot een vreedzaam
gesprek te komen. Ook de EU en met name Commissievoorzitter
Jean-Claude Juncker keek nadrukkelijk de andere kant op met als
voorwendsel dat alleen de grondwet gold en het dispuut uitsluitend een
interne Spaanse kwestie was. (De manier waarop Juncker twee decennia de
Luxemburgse banken uit de wind heeft gezet laat dan een wrange nasmaak
na). De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd
werden.
Het radicaal nationalisme van Vox
Vox wil de restauratie van de autoritaire, conservatieve staat.
De verrassing bij de verkiezingen in Andaloesië van 2 december kan dan ook alleen de naieven verbazen.
Spanje achtte zich gevrijwaard van uiterst rechtse populisten. Dat
blijkt nu wishful thinkingte zijn, het fascisme heeft onderhuids altijd
voortgebroed. Het ranzige partijtje Vox, dat zelfs rechtse NVAers als
Sander Loones de kriebels geeft, klopte alle peilingen en pakt 12 van de
109 zetels in het deelstaatparlement. De zelfingenomenheid van de PP
lag aan spaanderen, want de stemmen heeft Vox niet gehaald bij de
regerende socialisten van de PSOE (die zware verliezen leed maar de
grootste partij blijft met 33 in plaats van 47 zetels), wel bij de PP,
die ook stemmen verloor. Natuurlijk is een rechtse combine nu het
lekkers dat men zich voorspiegelt, want net als de PP is ook de PSOE
al goed 36 jaar aan de macht in Andaloesië verwikkeld in endemische
corruptieschandalen. Dat verklaart hun terugval, mede door de blijvende
hoge werkloosheid (23%, en zelfs het dubbele voor jongeren) én de fors
toegenomen inwijking van Afrikanen (50.000 dit jaar), die als goedkope
arbeidskrachten snel in de landbouw worden ingezet, terwijl de overheid
een oogje toeknijpt. Vox had ingezet op die twee feilen, maar reed
tegelijk hoog mee op de golven van radicaal nationalisme. Vox eist de
afschaffing van de zelfstandige deelstaten (die, in vergelijking met
pakweg Vlaanderen, meer bevoegdheden en financiën hebben), de opheffing
van alle plaatselijke tv-zenders, het terugschroeven van de
bevoegdheidoverdrachten (waar in België ook Didier Reynders aan werkt,
zeker op het vlak van buitenlandse handel die overigens voor 86% door
Vlaanderen wordt gerealiseerd en dat van de diplomatie, getuige zijn
onwil om de Vlaamse regering te verdedigen als Spanje de diplomatieke
banden verbreekt vanwege een strenge veroordeling voor ondemocratisch
gedrag door parlementsvoorzitter Jan Peumans). Vox wil de restauratie
van de autoritaire, conservatieve staat. Herstel van de
godsdienstprivileges voor de (destijds sterk collaborerende) kerk,
migratie afblokken, behoud van de stierengevechten (Hemingway zal blij
zijn), afschaffing van homohuwelijken en wetten tegen huishoudelijk
geweld, en dies meer.
Dat
zon klein fascistisch partijtje, amper gesticht in 2014, nu kingmaker
kan worden in Spanje laat het ergste vermoeden. Want zowel de PP als de
nochtans liberale Ciudadados (Cs) vrijen Vox op om toch maar een
rechtse regering te vormen die terug kan naar de veilig geachte,
gesloten, afgeschermde eenheidsstaat. Dat openbaar aanklager Pablo
Llerina al vier maal (in Brussel, Duitsland, Schotland en Zwitserland)
een blauwtje heeft gelopen inzake de vervolging van liefst 18 Catalaanse
separatisten voor rebellie (een nogal fantaisistische interpretatie
van de grondwet, die uitdrukkelijk melding maakt van een gewelddadige
opstand), raakt hen niet. Dat het Grondwettelijk Hof zich niet gehouden
heeft aan een uitspraak na ten hoogste dertig dagen over de voorlopige
hechtenis van negen gevangen politici, wordt onder de mat geveegd. Dat
Llerina zelf zich moet verantwoorden voor de Brusselse rechtbank voor
misbruik van macht is een voetnoot. Al trekt de regering 540.000 euro
uit voor zijn verdediging, terwijl Catalonië beschuldigd wordt van
misbruik van overheidsgeld om het onafhankelijkheidsreferendum op te
zetten. Dat een van de aanklagers Vox is! Dat de vertragingstactiek
door de EU aanvaard wordt, is hemeltergend want natuurlijk staan
Spanje drie verkiezingen te wachten in 2019. Wellicht begint het proces
tegen de Catalanen voorjaar 2019, een handige manier om politiek
ongeschonden uit de stembusgang te komen. Het Hooggerechtshof denkt dat
zon proces zeker drie maanden zal duren, genoeg om de fatidieke datum
van 25 mei te overschrijden voor een verdict. Waarbij opvalt dat de
openbare aanklager forsere straffen vraagt dan de staat (17 dan wel 12
jaar tegen Oriol Junqueras). Carles Puigdemont blijft vogelvrij
verklaard, al is hij een vrij man in de rest van de Unie.
Spaanse Spook
Het is wachten op de eerste verstandige en vastberaden Spanjaard
Wat
zich nu voordoet is wat Willy Vandersteen al beschreef in Het Spaanse
Spook. De gratie die de Spaanse koning verleende aan het
onafhankelijkheidsgezinde Kriekebeek wordt door Alva in het haardvuur
gegooid om zijn ongehoorzaamheid aan de wet te verbergen, en zijn wraak
toch te laten doorgaan. De geest van Don Persilos, die door drankzucht
een machtsgreep niet kon verijdelen en daarvoor moet boeten, grijpt
gelukkig in en redt de vrijbrief. Het is wachten op de eerste
verstandige en vastberaden Spanjaard om in alle openheid een gesprek aan
te gaan, en te dokteren aan een vergelijk liever dan de poorten van
de Inquisitie opnieuw open te zetten. Pierre De Geyter componeerde in
1888 al de Internationaleop woorden van Henriette Roland-Holst: De
staat verdrukt, de wet is logen. Als Europa dat ter harte neemt, zal
veel van het scepticisme en het identitaire discours verdwijnen.
22 DECEMBER 2018
Lukas de Vos
Voormalig VRT reporter
*
Naschrift
bij deze reproductie.
*
Het
woord ranzig verraadt de schrijver. Al is de rest van het opstel
i.v.m. het te verwachten Arrest over de Catalaanse Onafhankelijkheid
(rond 25 Mei 2019) best interessant. Als tenminste tegen die datum deze
EU nog bestaat .
Hieronder krijgt de lezer de ware toedracht der feiten rond de zoveelste Regering in weg-lopende welstandzaken..
Al
vraag ik me toch af, of het niet te vroeg is, dat de kaarten nu al
herschud dienen te worden. Het is minstens nog zes maand wachten
vooraleer de Kiezer de juiste richting kan aangeven.. Hoe wij het
ondertussen zullen van af moeten brengen om te overleven, is in Gods
handen.
*
Hoe ondergaand Marxistisch Linkxs wel is, moge blijken uit het stukje van de hand van Lukakske Devos
dat in voorbereiding is. Die richt de blikken naar Andalousië in Spanje
en is er niet goed van. Gaat dat ranzige gedoe van de herbronning
daar nu ook al beginnen?
In België
Coburgia, het erfgoed van Polle-met-den-Baarde, de negerkiller, kan je
geen verkiezingen winnen. Want dat Land is een Bananenrepubliek.
*
Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo idioot als zijn Marrakesch-demarche.
Generaal
Michel II trok met zijn trollenleger naar de slag om de begroting, het
werd zijn Waterloo. De Waalse smurfen-calvarie chargeerde op links maar
bleef steken aan de Gaverbeek waar het voetvolk van Peter De Rover hem
opwachtte. De Vlaamse smurfen waren het niet eens met hun franskiljonse
leider en trokken op rechts ten aanval, waarop het rode leger een
schijnaanval door het midden plaatste. Meer was niet nodig om de premier
slagzij te doen halen. Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo
idioot als zijn Marrakesch-demarche.
In
zijn strijd om internationaal zijn gezicht te redden, maakte Charles
Michel zich in België grenzeloos belachelijk. Hij trok als David ten
strijde tegen Goliath maar vergat zijn slinger en er lagen geen stenen
onderweg. Zijn strijdmakkers Peeters, De Croo, De Block en De Crem
kregen een verzwaard harnas, maar vielen van hun paard nog voor ze hun
stal uit kwamen gewaggeld.
Lakens commedia dellarte
*
De
nederlaag van zijn Mexicaans leger erkennend trok Michel II na zijn
tiendaagse veldslag van politieke incompetentie naar het Paleis om het
ontslag van zijn dwergregering aan te bieden. Na enkele keren te hebben
aangebeld opende Koning Filip de deur in zijn tricolore pyjama.
Michel gij ier zo laat, ge weet toch dat ik na de buurtpolitie ga slapen?
Ja maar de regering is kevallen verdedigde Charles zich.
Oei en eeft ie zich pijn gedaan? schertste de Koning.
Charles
lachte zo groen als Calvo en werd van woede zo rood als Di Rupo. In
feite was de nu technisch werkloze Koning verheugd met dit nieuws, hij
mocht eigenlijk nog eens doen alsof hij werkte.
de commedia dellarte van het Lakens theater
*
Nadat
de partijvoorzitters op de koffie mochten bij een regeringsleider
zonder regering, konden ze koninklijke petit fourtjes gaan smullen bij
een koning zonder land. Wat er na de commedia dellarte van het Lakens
theater ook beslist wordt, vervroegde verkiezingen of niet, we krijgen een regering van slepende zaken tot aan de verkiezingen van 26 mei 2019.
Hoewel
Leterme pas echt een goede premier werd toen hij 541 dagen niets mocht
doen, deed hij dat niet tijdens een verkiezingscampagne. Een regering
zonder meerderheid voor elk dossier naar het parlement sturen waar
electoraal ingegraven politieke partijen elkaar in volle campagne-modus
de kop afbijten, is onbestuurbaarheid en immobilisme installeren.
Er is geen ontkomen aan, de parlementaire campagne messen worden geslepen en persoonlijke verwijten zullen niet gespaard worden.
De ene bocht is de andere niet
*
Wie water en vuur wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
Wie
dacht dat politici die elkaar de verdoemenis in wensen niet samen
willen besturen vergist zich. In Antwerpen hebben Bart De Wever en Tom
Meeuws elkaar het laatste jaar meermaals de politieke dood toegewenst. Dat ze nu elkaars lijk opwarmen tijdens het smeden van een machtsverbond, is spugen in het aangezicht van hun kiezers.
Dat Vlaams-nationalistisch geel en socialistisch rood samen het
hypocriete oranje van de CD&V wordt, is geen toeval. De bocht naar
links van De Wever moet niet onderdoen voor de ruk naar links van Michel
II. De Wever loopt in dezelfde val als destijds Verhofstadt. Het
sociaal blazoen van uw partij opblinken met rode boenwas is verdampen
tot een traditionele partij van de middelmatigheid. Wie water en vuur
wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
De
VLD van Verhofstadt had als rebelse rechtse partij in de peilingen ooit
28%, maar tuimelde als softe centrumpartij al snel naar 15%.
Icarus ..
*
Frankenstein
België is een Frankenstein van dode ledematen en een Cerberuskop
Onze
democratie en ons electoraal systeem daveren op hun grondvesten en
vertonen meer barsten dan de viaduct van de E17 in Gentbrugge. Mochten
we vandaag vrije verkiezingen hebben met stemrecht, dan trekt amper 50%
van de Belgen naar de stembus. In België kan je geen verkiezingen
winnen. Je kan ze enkel winnen in rechts Vlaanderen, groen Brussel of
links Wallonië. De federale regering heeft geen echte democratische
waarde, maar is eerder de consensus van een consensus op basis van
verschillende verkiezingen met andere partijen, politici en ideologieën.
Wanneer je dan nog eens een beleid moet voeren met een Waalse en een
Vlaamse media die verschillende interpretaties van de realiteit brengen,
is de chaos compleet. België is een Frankenstein van dode ledematen en
een Cerberuskop.
*
Hervorm het volledige systeem of hervorm het land, want ooit val je zonder stroom om Frankenstein tot leven te wekken.
*
23 DECEMBER 2018
Jasmijn Walldorf
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Mijn persoonlijke bezorgdheid situeert zich a.h.w. tussen hemel en aarde. Dit is tussen hoop en vrees.
De
oude tricolore gewaden zijn door en door versleten, en de weefstof voor
de eigen soevereiniteit voor de nieuwe samenleving moet in gans het
Avondland nog aaneen genaaid worden Van Andalousië, over de Laars van
Italië tot in het van levenskracht trillende Noorden. Want daar leven
mannen zoals Vaclav Klaus, de realisator van de Fluwelen Scheiding
tussen Tjechië en Slowakije. Het is ook dààr dat de Visegrádgroep het
voortouw hebben opgenomen op de wilde immigratie aan banden te leggen .
Hoe hard ook Georges Soros de zich schatrijk gestolen Hongaarse Jood
en boezemvriend van dc Hitlary Clan
*
zijn best doet, hij krijgt de vernieuwer Viktor Orban
daar niet van de Macht. Want de Hongaren, dat is een door-en-door
traditioneel Christelijk volk dat alles af weet van Marxistische
dwingelandij, het stokpaardje van de mislukte Moslim Broeder Mohbama.
*
Het
Nationalisme van vroeger is een veel te beladen term geworden en
wordt best stilaan vervangen door het begrip soevereiniteit wat een
ander woord is voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid.
*
Adios, la Belgica. Geen Merciie voor de lift doorheen de laatste 200 jaar. En tot nooit meer .
Al jàààren duurt de konkelfoezrij over de nutteloosheid van de Senaat. Kost alleen maar hopen geld (dat al even lang uit de zakken der Vlamingen wordt getrommeld) en brengt niets op.
De
enige verdienste ervan is, dat het de schijn heeft de Elite van
Coburgia van de nodige zuurstof te voorzien. Via de zuurstof-leiding uit
Vlaanderen. Eenrichtingsverkeer, dat spreekt vanzelf. En misschien wel
via ondergrondse pijpleidingen van wel 10 meter diameter. Jammer genoeg
altijd zonder zinkgaten omdat geldstromen veel geruislozer verlopen dan
drinwaterstromen
*
En nu, met zicht op de kerstboom, pleegt een beruchte kijkbuis-vuller een artikel vol zelfbeklag over diezelfde Senaat.. Net nu Zaan Pier Van Rossem er niet meer is om te sakkeren dat het begot allemaal godgeklaaagd is
*
Ons Ma Zaliger zei daarover dan altijd dat ons Here van eljk zijn getal moest hebben en ze had nog gelijk ook.
De
vraag die ik mij stel, is alleen wat een ge-autoriseerde lettervreter
komt doen op onze Sociale Media. Of zou het kunnen, dat die stoemelings
heeft vastgesteld dat buurmans gras toch weer wat groener is?
Toch
bedankt voor de fijne veropenbaring uit de koker van een klokkenluider
of spijt-optat. Cijfermateriaal om duimen en vingers af te likken.
Welkom, vriend Jan, in de vriendenkring. En vergeet vooral niet deze
bijverdienste te vermelden op je Aangite Aj 2019 bij de Belastingen .
De
begroting van de Senaat voor 2019 is vastgelegd op 40.000.000 euro. Dat
is nog altijd een smak geld, maar toch alweer 4,76% minder ten opzichte
van vorig jaar. In 2013, net voor het begin van deze legislatuur,
bedroeg de senaatsbegroting nog 69.881.000 . Het huidige budget ligt
dus 42,67% lager. Weinig overheidsinstellingen doen beter. Het overgrote
deel van de dotatie (45,90%) gaat naar de lonen van het statutaire
personeel. Op 1 januari 2019 telt de Senaat nog 187 voltijdse
personeelsleden. In 2019 gaan er nog eens 14 met pensioen. Anderen,
zoals het veiligheidspersoneel, vallen sinds 2018 ten laste van de
Kamer. Voor de Senaat een besparing, maar aangezien hun lonen hoe dan
ook betaald moeten worden, maakt het voor de belastingbetaler weinig
uit. Ook op andere posten wordt er bespaard, maar dat is peanuts
vergeleken met de personeelskosten.
Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het minimum minimorum
De
Senaat kost de Belgen dus elk jaar minder en dat is het goede nieuws.
Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het
minimum minimorum, althans volgens SP.aer Bert Anciaux, die naar
jaarlijkse gewoonte de begroting mocht toelichten in het halfrond.
Volgens de socialistische fractieleider komt de werking van de Senaat in
het gedrang als de dotatie nog verder krimpt. Bij de voorstelling van
de begroting in 2015 zei Anciaux, dat de relevantie van de Senaat zou
worden afgemeten aan de kostprijs van de instelling. Hij bedoelde
daarmee dat de bevolking en de rest van de politiek het bestaan van de
Senaat zouden blijven aanvaarden op voorwaarde dat de instelling niet te
veel kost. Toen leek een bodembudget van 20 miljoen euro hem mogelijk,
op voorwaarde dat nog meer uitgavenposten ten laste zouden vallen van de
Kamer. Zoals met het veiligheidspersoneel gebeurd is.
De zingende castraat
daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd uitzingen
Maar
een dergelijke vestzak-broekzakoperatie is volgens de voorstanders van
de Senaat niet wenselijk. De Senaat nog verder budgettair uitkleden zou
het prestige van de Eerste Kamer nog meer kelderen, en dat willen de
aanhangers uiteraard niet. Zij dromen van een Senaat die desnoods nog
100 jaar meegaat, liefst met bevoegdheden die worden uitgebreid. En
daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd
uitzingen. Minstens nog een legislatuur, want voor 2024 kan er niets
veranderen. Een opheffing van de Senaat, of een nieuwe aanpassing van
zijn bevoegdheden, vereist immers een grondwetswijziging. Die kan alleen
doorgaan als het huidige parlement de grondwet, of bepaalde artikelen
daaruit voor herziening vatbaar verklaart.
Ik
zie weinig aanleiding daartoe, integendeel. Tijdens haar
afscheidstoespraak (ze wordt eerste schepen in haar geboortestad Luik)
stak ex-voorzitter
Christine Defraigne
de
loftrompet over de nieuwe Senaat, waarin ze 15 jaar zitting had waarvan
5 als voorzitter. Defraigne pleitte ook onverbloemd voor het
herfederaliseren van bevoegdheden. De Vlaamse partijen zijn dus
gewaarschuwd, want het heimwee naar la Belgique à papa is bij sommigen
nog zeer levendig. En niet alleen in Franstalig België. Ook in
Vlaanderen zijn er nog heel wat politici die de nostalgie naar een
viriele Senaat en het oude België koesteren.
*
22 DECEMBER 2018
JAN BECAUS
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Volgens
mij is als Meneer de Senator in taal en beeld aangesproken worden,
een eervolle zaak voor de hele familie tot in heet 7de
knoopsgat. Maar moet dat dan blijven zoveel geld kosten? Het baat immers
om een bedrag dat de pensioenen van zoveel mensen bijna zou kunnen
verdubbelen.
Ik
zie het eerder omgekeerd. Laat de Dames en Heren tegen elkaar opbieden
om een van die vele tientallen postjes te mogen bekleden. En dus de zo
fel begeerde titel te mogen voeren. Dat zou een mooie Vaderlandse
geste zijn die vooral de (lege) Schatkist zou ten goede komen.
De
uitverkorenen, d.i de meest biedcenden zouden dan bijvoorbeeld
eenmaal per jaar en in ceremonie-kledij (verplicht) op de koffirklets
kunnen gevraagd worden bij het Staatshoofd. Uiteraard op diens kosten en
in het Fransoos..
*
Enne,
o ja. Voor ik het vergeet. Per gepresteerd dienstjaar zouden die recht
moeten hebben op een jaarlijks herhaalde Staatsbegrafenis. Met daar
boven op een plechtig TE DEUN LAUDAMUS in de kathedraal van St Goedele
in Broeksèl. Plechtige Vaderlaandse Dienst, met trompetstoten,
voorgegaan door de Kardinaal in volle ornaat. Et recht om daarna tekens
wer voor eeuwig en een dag ter ruste te worden gelegd onder een mooi
witgekalkte grafsteen.
Na
de snelle en gemakkelijke veroveringen van de moslims die werden
geschetst in deel 1, verliepen hun verdere gebiedsuitbreidingen die in
dit deel 2 worden geschetst, trager en moeilijker.
*
Veroveringen van de Maghreb, Spanje, Centraal-Azië en Indus-vallei
De Profeet Mohammed
(570-632)
Echte naam Muḥammad ibn ʿAbdullāh
Bijnaam Al-Amin (de betrouwbare)
*
Deze
gebieden liggen veel verder van Medina en Damascus dan de tot A.D. 650
veroverde gebieden. Damascus was sedert 661 de hoofdstad van de Umayyaden dynastie. Deze nieuwe veroveringen waren moeilijker en langduriger. De Maghreb ligt ten westen van Egypte en bestrijkt de hele noordkust van Afrika of het huidige Libië, Tunesië, Algerije en Marokko.
*
Centraal-Azië
behelst het gebied tussen de oostgrens van het huidige Iran tot de
meest westelijke provincie in het huidige China, Sinkiang. Dat gebied
omvat de volgende huidige landen of delen ervan, volgens de klok: Turkmenistan, Oezbekistan, Kazakhstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan en Pakistan. De gouverneurs van de kaliefen in respectievelijk Fustat, het latere Caïro, en Merv, organiseerden die veroveringen.
De Maghreb en Spanje
Na
de inname van Egypte rond 650 zullen een 60 jaar nodig zijn om de
Maghreb in te nemen. De taaie Berbers zorgen er voor tegenwind, meer dan
de Byzantijnen. De val van Carthago, de belangrijkste Byzantijnse stad
in de Maghreb, in 698, en wat later de bouw van de buitenpost Tanger in
het uiterste westen tegenover Gibraltar, voltooiden de verovering van de
Maghreb.
De overtocht naar Spanje in 711 door de islamitische Berberleider Tariq
in dienst van de Arabieren was waarschijnlijk bedoeld als rooftocht ter
compensatie van het gebrek aan soldij. Maar deze plundertocht werd het
begin van de Arabische aanwezigheid in Al Andalus gedurende 800 jaar.
Er
was wrevel tegen de uitbuiting door de islamitische veroveraars van de
Berbers als slaven. Er volgden vele Berberse opstanden. Ook als
bekeerlingen tot de islam werden de Berbers lang als onbetrouwbaar
beschouwd. Zij apostaseerden vaak.
In 698 werd een grote opstand onderdrukt die onder leiding stond van
de Berbervrouw Kahina
in het Aurèsgebergte. Vanuit deze bergen in het oosten van het huidige Algerije startte ook de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen in 1954.
*
Dat
was niet het laatste Berbers verzet. Hun grote opstand in de Maghreb in
740-741 zou er mede voor zorgen dat na de nederlaag van de Spaanse
islamieten tegen de Franken in 732 in midden-Frankrijk, geen nieuwe
pogingen werden ondernomen om ten noorden van de Pyreneeën door te
stoten.
Potiers
*
In de 11de eeuw, na het verval van het Cordoba-kalifaat van de Umayyaden in de 10de eeuw, namen de islamitische Berberse Almoraviden
de leiding van het islamitische Spanje van de Arabieren over. In de
12de eeuw grijpen eveneens islamitische Berbers, de Almohaden, de macht.
Die waren puriteinser, intoleranter en wreder dan de eerste
veroveraars.
Centraal-Azië en de Indusvallei
Na
de verovering van Merv in 651 zou de onderwerping van het toch niet zo
omvangrijke Transoxanië, dat grotendeels samenvalt met het huidige
Oezbekistan, met de legendarische steden Bukhara en Samarkand op de zijderoute,
nog 100 jaar duren. Deze veroveringen werden brutaler. Die volkeren
waren reeds lang zelfstandig. Ze lieten zich niet gemakkelijk
onderwerpen. De rijkdom van de streek prikkelde de plunderzucht. De
zijderoute liep erdoor. Vóór de islamieten kregen de Perzen er slechts
moeilijk voet aan wal, maar hun culturele invloed was er groot. Velen
spraken er Perzisch of Perzisch-getinte dialecten of talen zoals in het
huidige Tajikistan en Afghanistan.
Deze
veroveringen werden ook vertraagd en bemoeilijkt door twisten tussen de
verschillende Arabische stammen, een oud zeer dat moeilijker kon
bestreden worden door de 4000 km afstand van Damascus, de zetel van het
kalifaat. In dit verre gebied lag de broeihaard van de burgeroorlog van
743 tot 750, waarna de Abbasiden vanuit Bagdad de plaats innamen van de
Umayyaden in Damascus.
De
invloed van de Perzische cultuur, die zelf reeds was bevrucht door de
Griekse, werd dominanter. De perzificatie van de islam zette zich
door. Gedurende eeuwen was de Perzische cultuur een unicum. Die werd dan
ook snel geassimileerd door zowel de Arabieren als door latere Turkse
dynastieën die over Perzië regeerden. Ook de Spaanse Umayyaden lieten
zich beïnvloeden door de Perzische cultuurelementen van hun
aartsvijanden, de Abassiden. Naast beïnvloeding is er ook beïnvloed
worden. Zo was de Perzische dynastie van de Achaemeniden (559-330 v.C.)
een welwillende voedingsbodem geweest voor assimilatie van de cultuur
van overwonnen of aangrenzende volkeren zoals de Griekse, Egyptische,
Mesopotamische, hindoeïstische en boeddhistische. Een ingesteldheid die
vaak leidt tot grote culturen.
Op de grens met het Verre Oosten
In
Transoxanië bestonden vele vorstendommen met hoofse, ridderlijke
gewoonten en een sterke onafhankelijkheidsdrang. Die drang werd ook
gedeeld door de nomadenstammen van Turken, volkeren die eeuwenlang
vanuit het Altaï gebergte, ten noorden van Mongolië, zuid- en
zuidwestwaarts waren getrokken. Ook Mongolen zijn ten dele een
Turkenvolk. Het Oezbeeks en het Turkmeens zijn Turkse talen.
Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan
Die
grensgebieden hadden trouw gezworen aan de Chinese keizers van de
Tang-dynastie (618-907). Door plaatselijke vorsten en nomadische Turken
werden de Chinezen aangezocht mee te strijden tegen de Arabieren. Maar
de Chinezen hielden de boot af. Die gebieden lagen te ver af van hun
belangencentrum. Toch werd China door Arabische en autochtone moslims
verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan.
Een nederlaag die zonder gevolg bleef omdat de moslims nooit verder
naar het oosten optrokken.
De
benedenloop van de Indus in het huidige Pakistan was reeds in 711-712
veroverd. Ook tot daar had de Perzische invloed gegolden. Een aanleiding
voor deze verovering zou de piraterij zijn geweest vanuit dit gebied op
Arabische handelsschepen.
Indusvallei
lag op de zeeweg die een alternatief vormde voor de Zijderoute over
land om handel te drijven met het Oosten. Ook hier profiteerden de
veroveraars van de verdeeldheid tussen hindoekrijgers en pacifistische
boeddhisten.
Snelle verovering is soms duurzaam
De
islamitische veroveringen zijn uitzonderlijk zowel wat betreft hun
snelheid als hun duurzaamheid. Deze veroveringen van Spanje tot de Indus
en Sinkiang, een 9.000 km, voltrokken zich over iets meer dan één eeuw
en de blijvende invloed ervan is groot, niet op politiek, maar op
godsdienstig vlak.
Enkele historische voorbeelden ter vergelijking brengen dit in perspectief.
We
starten met een voorbeeld dat enigszins analoog is aan het
islamitische. Vanaf de 8ste eeuw v. C. koloniseerden de Grieken, toen
een 150 stadstaten, de kust rond quasi de hele Zwarte Zee en grote
stukken van de kust van de Middellandse Zee, namelijk in het huidige
Oost-Spanje, Frankrijk, Zuid-Italië, Sicilië, Albanië en Libië. Andere
kustgebieden van wat de Romeinen de Mare Nostrum noemden, stonden onder
de invloed van de Carthagers, zoals Zuid-Spanje en de Maghreb, en van de
Feniciërs, zoals het huidige Libanon, Syrië en Israël.
Roets 2019
Met
de campagne van Alexander de Grote van Macedonië tussen 336 en 323 v.
C. werd wellicht een historisch snelheidsrecord van territoriale
uitbreiding gevestigd: van Klein-Azië en Egypte, over Perzië tot in
Centraal-Azië, of tot in het huidige Turkmenistan, Oezbekistan,
Kazachstan, Tadzjikistan, Kirgizië, Afghanistan en Pakistan. Maar na
Alexanders dood verdween zijn rijk snel. Zijn generaals verdeelden het
onder elkaar. Maar haar invloed bleef nazinderen, niet politiek, maar
cultureel: de hellenisering, de verspreiding van de Griekse cultuur, via
onder meer de Ptolemaeën in Egypte en de Seleuciden in Perzië, tot in
Indië en China.
maar zeker niet altijd
De
volgende drie voorbeelden illustreren de basisregel: snelle
veroveringen hebben geen of weinig blijvende invloed, trage veroveringen
hebben langdurige invloeden.
Rome
deed er vier eeuwen over om haar maximale gebiedsuitbreiding te
bereiken onder keizer Trajanus bij de aanvang van de 2de eeuw, een
gebied grosso modo gelijk aan dat van de islam in 750 en dat van de
Perzische Achaemeniden rond 500 v.C. De blijvende invloed van Rome was
groot.
De Mongolen onder
Genghis Khan
hadden
er slechts de eerste helft van de 13de eeuw voor nodig om, weliswaar
met grote wreedheid, een veel grotere oppervlakte in te palmen dan de
Romeinen in 400 jaar en de Arabieren in 100 jaar: van de Zwarte Zee tot
de Stille Oceaan. Maar na verval rond 1335 en een opflakkering in de
tweede helft van de 14de eeuw onder de nog brutalere Mongool Timur, met
meer dan een halvering van het voorheen veroverde gebied, bleef het
bergaf gaan. Met weinig blijvende invloed.
Een
recenter voorbeeld van een snelle verovering waar niet zoveel van
overbleef, was die van Napoleon, althans niet buiten Frankrijk, en met
uitzondering van zijn Code. Op het hoogtepunt in 1812 was het onder zijn
voogdij staande Europa iets groter dan de Europese gemeenschap bij haar
stichting in 1957.
Het
lijkt logisch dat snelle veroveringen vaak gepaard gingen met het snel
wegebben van hun invloed. Maar niet die van de Arabieren. Die invloed
bleef lang nazinderen, vooral religieus. En dit tot vandaag. Ook
Alexander de Grotes veroveringen waren een uitzondering op de regel: een
snelle verovering met een langdurige invloed, niet politiek, maar
cultureel.
De Arabieren en de islam vandaag
Tussen
750 en ongeveer 1000 bleven de grenzen van de islamitische wereld
ongeveer dezelfde. Rond 1000 vond de verovering van Voor-Indië plaats.
Daarna vond de islam verder ingang in Klein-Azië, Azië, Afrika en
Zuid-Oost-Europa. Maar de Arabische eenheid en hun politieke gewicht
verzwakte geleidelijk tijdens de Abbasidendynastie. Die duurde van 750
tot formeel 1258. Maar reeds vanaf circa 800 namen regionale dynastieën
over. Die waren overwegend niet Arabisch, maar van Perzische, Berberse,
Turkse en Mongoolse oorsprong.
Vandaag bestaan nog drie dynastieën van Arabische oorsprong: de Hasjemieten in Jordanië, de Alavieten in Marokko en de Saoudis in Saoudi Arabië.
De
langst durende en belangrijkste dynastie was die van de Turkse
Ottomanen die aanving in de 14de eeuw in het huidige Turkije. Die
bereikte een hoogtepunt in de 16de eeuw, na de verovering van Constantinopel in 1453, om dan te verzwakken tot haar opheffing na de eerste wereldoorlog. Daarna kwam het seculiere Turkije van Ataturk (1881-1938).
*
Op
een wereldbevolking van 7,3 miljard in 2015 waren 1,8 miljard islamiet,
een 24%. Slechts een 5% daarvan zijn Arabieren. Op de eerste plaats
stonden de christenen met 31%. Hindoes, boeddhisten en joden hadden
aandelen van respectievelijk 15%, 7% en 0,2%. Bij extrapolatie van
huidige trends in fertiliteit en mortaliteit zouden in de volgende halve
eeuw de islamieten de christenen voorbijsteken.
Na
de snelle en gemakkelijke veroveringen van de moslims die werden
geschetst in deel 1, verliepen hun verdere gebiedsuitbreidingen die in
dit deel 2 worden geschetst, trager en moeilijker.
*
Veroveringen van de Maghreb, Spanje, Centraal-Azië en Indus-vallei
De Profeet Mohammed
(570-632)
Echte naam Muḥammad ibn ʿAbdullāh
Bijnaam Al-Amin (de betrouwbare)
*
Deze
gebieden liggen veel verder van Medina en Damascus dan de tot A.D. 650
veroverde gebieden. Damascus was sedert 661 de hoofdstad van de Umayyaden dynastie. Deze nieuwe veroveringen waren moeilijker en langduriger. De Maghreb ligt ten westen van Egypte en bestrijkt de hele noordkust van Afrika of het huidige Libië, Tunesië, Algerije en Marokko.
*
Centraal-Azië
behelst het gebied tussen de oostgrens van het huidige Iran tot de
meest westelijke provincie in het huidige China, Sinkiang. Dat gebied
omvat de volgende huidige landen of delen ervan, volgens de klok: Turkmenistan, Oezbekistan, Kazakhstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan en Pakistan. De gouverneurs van de kaliefen in respectievelijk Fustat, het latere Caïro, en Merv, organiseerden die veroveringen.
De Maghreb en Spanje
Na
de inname van Egypte rond 650 zullen een 60 jaar nodig zijn om de
Maghreb in te nemen. De taaie Berbers zorgen er voor tegenwind, meer dan
de Byzantijnen. De val van Carthago, de belangrijkste Byzantijnse stad
in de Maghreb, in 698, en wat later de bouw van de buitenpost Tanger in
het uiterste westen tegenover Gibraltar, voltooiden de verovering van de
Maghreb.
De overtocht naar Spanje in 711 door de islamitische Berberleider Tariq
in dienst van de Arabieren was waarschijnlijk bedoeld als rooftocht ter
compensatie van het gebrek aan soldij. Maar deze plundertocht werd het
begin van de Arabische aanwezigheid in Al Andalus gedurende 800 jaar.
Er
was wrevel tegen de uitbuiting door de islamitische veroveraars van de
Berbers als slaven. Er volgden vele Berberse opstanden. Ook als
bekeerlingen tot de islam werden de Berbers lang als onbetrouwbaar
beschouwd. Zij apostaseerden vaak.
In 698 werd een grote opstand onderdrukt die onder leiding stond van
de Berbervrouw Kahina
in het Aurèsgebergte. Vanuit deze bergen in het oosten van het huidige Algerije startte ook de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen in 1954.
*
Dat
was niet het laatste Berbers verzet. Hun grote opstand in de Maghreb in
740-741 zou er mede voor zorgen dat na de nederlaag van de Spaanse
islamieten tegen de Franken in 732 in midden-Frankrijk, geen nieuwe
pogingen werden ondernomen om ten noorden van de Pyreneeën door te
stoten.
Potiers
*
In de 11de eeuw, na het verval van het Cordoba-kalifaat van de Umayyaden in de 10de eeuw, namen de islamitische Berberse Almoraviden
de leiding van het islamitische Spanje van de Arabieren over. In de
12de eeuw grijpen eveneens islamitische Berbers, de Almohaden, de macht.
Die waren puriteinser, intoleranter en wreder dan de eerste
veroveraars.
Centraal-Azië en de Indusvallei
Na
de verovering van Merv in 651 zou de onderwerping van het toch niet zo
omvangrijke Transoxanië, dat grotendeels samenvalt met het huidige
Oezbekistan, met de legendarische steden Bukhara en Samarkand op de zijderoute,
nog 100 jaar duren. Deze veroveringen werden brutaler. Die volkeren
waren reeds lang zelfstandig. Ze lieten zich niet gemakkelijk
onderwerpen. De rijkdom van de streek prikkelde de plunderzucht. De
zijderoute liep erdoor. Vóór de islamieten kregen de Perzen er slechts
moeilijk voet aan wal, maar hun culturele invloed was er groot. Velen
spraken er Perzisch of Perzisch-getinte dialecten of talen zoals in het
huidige Tajikistan en Afghanistan.
Deze
veroveringen werden ook vertraagd en bemoeilijkt door twisten tussen de
verschillende Arabische stammen, een oud zeer dat moeilijker kon
bestreden worden door de 4000 km afstand van Damascus, de zetel van het
kalifaat. In dit verre gebied lag de broeihaard van de burgeroorlog van
743 tot 750, waarna de Abbasiden vanuit Bagdad de plaats innamen van de
Umayyaden in Damascus.
De
invloed van de Perzische cultuur, die zelf reeds was bevrucht door de
Griekse, werd dominanter. De perzificatie van de islam zette zich
door. Gedurende eeuwen was de Perzische cultuur een unicum. Die werd dan
ook snel geassimileerd door zowel de Arabieren als door latere Turkse
dynastieën die over Perzië regeerden. Ook de Spaanse Umayyaden lieten
zich beïnvloeden door de Perzische cultuurelementen van hun
aartsvijanden, de Abassiden. Naast beïnvloeding is er ook beïnvloed
worden. Zo was de Perzische dynastie van de Achaemeniden (559-330 v.C.)
een welwillende voedingsbodem geweest voor assimilatie van de cultuur
van overwonnen of aangrenzende volkeren zoals de Griekse, Egyptische,
Mesopotamische, hindoeïstische en boeddhistische. Een ingesteldheid die
vaak leidt tot grote culturen.
Op de grens met het Verre Oosten
In
Transoxanië bestonden vele vorstendommen met hoofse, ridderlijke
gewoonten en een sterke onafhankelijkheidsdrang. Die drang werd ook
gedeeld door de nomadenstammen van Turken, volkeren die eeuwenlang
vanuit het Altaï gebergte, ten noorden van Mongolië, zuid- en
zuidwestwaarts waren getrokken. Ook Mongolen zijn ten dele een
Turkenvolk. Het Oezbeeks en het Turkmeens zijn Turkse talen.
Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan
Die
grensgebieden hadden trouw gezworen aan de Chinese keizers van de
Tang-dynastie (618-907). Door plaatselijke vorsten en nomadische Turken
werden de Chinezen aangezocht mee te strijden tegen de Arabieren. Maar
de Chinezen hielden de boot af. Die gebieden lagen te ver af van hun
belangencentrum. Toch werd China door Arabische en autochtone moslims
verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan.
Een nederlaag die zonder gevolg bleef omdat de moslims nooit verder
naar het oosten optrokken.
De
benedenloop van de Indus in het huidige Pakistan was reeds in 711-712
veroverd. Ook tot daar had de Perzische invloed gegolden. Een aanleiding
voor deze verovering zou de piraterij zijn geweest vanuit dit gebied op
Arabische handelsschepen.
Indusvallei
lag op de zeeweg die een alternatief vormde voor de Zijderoute over
land om handel te drijven met het Oosten. Ook hier profiteerden de
veroveraars van de verdeeldheid tussen hindoekrijgers en pacifistische
boeddhisten.
Snelle verovering is soms duurzaam
De
islamitische veroveringen zijn uitzonderlijk zowel wat betreft hun
snelheid als hun duurzaamheid. Deze veroveringen van Spanje tot de Indus
en Sinkiang, een 9.000 km, voltrokken zich over iets meer dan één eeuw
en de blijvende invloed ervan is groot, niet op politiek, maar op
godsdienstig vlak.
Enkele historische voorbeelden ter vergelijking brengen dit in perspectief.
We
starten met een voorbeeld dat enigszins analoog is aan het
islamitische. Vanaf de 8ste eeuw v. C. koloniseerden de Grieken, toen
een 150 stadstaten, de kust rond quasi de hele Zwarte Zee en grote
stukken van de kust van de Middellandse Zee, namelijk in het huidige
Oost-Spanje, Frankrijk, Zuid-Italië, Sicilië, Albanië en Libië. Andere
kustgebieden van wat de Romeinen de Mare Nostrum noemden, stonden onder
de invloed van de Carthagers, zoals Zuid-Spanje en de Maghreb, en van de
Feniciërs, zoals het huidige Libanon, Syrië en Israël.
Roets 2019
Met
de campagne van Alexander de Grote van Macedonië tussen 336 en 323 v.
C. werd wellicht een historisch snelheidsrecord van territoriale
uitbreiding gevestigd: van Klein-Azië en Egypte, over Perzië tot in
Centraal-Azië, of tot in het huidige Turkmenistan, Oezbekistan,
Kazachstan, Tadzjikistan, Kirgizië, Afghanistan en Pakistan. Maar na
Alexanders dood verdween zijn rijk snel. Zijn generaals verdeelden het
onder elkaar. Maar haar invloed bleef nazinderen, niet politiek, maar
cultureel: de hellenisering, de verspreiding van de Griekse cultuur, via
onder meer de Ptolemaeën in Egypte en de Seleuciden in Perzië, tot in
Indië en China.
maar zeker niet altijd
De
volgende drie voorbeelden illustreren de basisregel: snelle
veroveringen hebben geen of weinig blijvende invloed, trage veroveringen
hebben langdurige invloeden.
Rome
deed er vier eeuwen over om haar maximale gebiedsuitbreiding te
bereiken onder keizer Trajanus bij de aanvang van de 2de eeuw, een
gebied grosso modo gelijk aan dat van de islam in 750 en dat van de
Perzische Achaemeniden rond 500 v.C. De blijvende invloed van Rome was
groot.
De Mongolen onder
Genghis Khan
hadden
er slechts de eerste helft van de 13de eeuw voor nodig om, weliswaar
met grote wreedheid, een veel grotere oppervlakte in te palmen dan de
Romeinen in 400 jaar en de Arabieren in 100 jaar: van de Zwarte Zee tot
de Stille Oceaan. Maar na verval rond 1335 en een opflakkering in de
tweede helft van de 14de eeuw onder de nog brutalere Mongool Timur, met
meer dan een halvering van het voorheen veroverde gebied, bleef het
bergaf gaan. Met weinig blijvende invloed.
Een
recenter voorbeeld van een snelle verovering waar niet zoveel van
overbleef, was die van Napoleon, althans niet buiten Frankrijk, en met
uitzondering van zijn Code. Op het hoogtepunt in 1812 was het onder zijn
voogdij staande Europa iets groter dan de Europese gemeenschap bij haar
stichting in 1957.
Het
lijkt logisch dat snelle veroveringen vaak gepaard gingen met het snel
wegebben van hun invloed. Maar niet die van de Arabieren. Die invloed
bleef lang nazinderen, vooral religieus. En dit tot vandaag. Ook
Alexander de Grotes veroveringen waren een uitzondering op de regel: een
snelle verovering met een langdurige invloed, niet politiek, maar
cultureel.
De Arabieren en de islam vandaag
Tussen
750 en ongeveer 1000 bleven de grenzen van de islamitische wereld
ongeveer dezelfde. Rond 1000 vond de verovering van Voor-Indië plaats.
Daarna vond de islam verder ingang in Klein-Azië, Azië, Afrika en
Zuid-Oost-Europa. Maar de Arabische eenheid en hun politieke gewicht
verzwakte geleidelijk tijdens de Abbasidendynastie. Die duurde van 750
tot formeel 1258. Maar reeds vanaf circa 800 namen regionale dynastieën
over. Die waren overwegend niet Arabisch, maar van Perzische, Berberse,
Turkse en Mongoolse oorsprong.
Vandaag bestaan nog drie dynastieën van Arabische oorsprong: de Hasjemieten in Jordanië, de Alavieten in Marokko en de Saoudis in Saoudi Arabië.
De
langst durende en belangrijkste dynastie was die van de Turkse
Ottomanen die aanving in de 14de eeuw in het huidige Turkije. Die
bereikte een hoogtepunt in de 16de eeuw, na de verovering van Constantinopel in 1453, om dan te verzwakken tot haar opheffing na de eerste wereldoorlog. Daarna kwam het seculiere Turkije van Ataturk (1881-1938).
*
Op
een wereldbevolking van 7,3 miljard in 2015 waren 1,8 miljard islamiet,
een 24%. Slechts een 5% daarvan zijn Arabieren. Op de eerste plaats
stonden de christenen met 31%. Hindoes, boeddhisten en joden hadden
aandelen van respectievelijk 15%, 7% en 0,2%. Bij extrapolatie van
huidige trends in fertiliteit en mortaliteit zouden in de volgende halve
eeuw de islamieten de christenen voorbijsteken.
Het was een koude winterdag in Madrid toen Luis Carrero Blanco op 20 december 1973 terugkeerde van een eucharistieviering.
Carrero Blanco
Hij
was een half jaar tevoren door de Spaanse dictator Generaal Franco tot
premier benoemd en was daarmee de gedoodverfde politieke erfgenaam van
het Spaanse Staatshoofd.
*
Rond
halftien reed zijn wagen door de Calle de Claudio Coello toen plots de
grond onder de wagen het begaf. Een zware explosie slingerde de wagen
tientallen meters in de lucht over de daken van de huizen om aan de
andere kant op een binnenkoer te belanden. De chauffeur en de
meerijdende lijfwacht waren op slag dood, Carrero Blanco overleed enkele
uren later in het ziekenhuis. De explosie was uiteraard niet zomaar een
ongeval. Een commando van de ETA had de aanslag zorgvuldig voorbereid.
Ze hadden gedurende twee weken een gang onder de weg gegraven. De tunnel
werd volgeladen met explosieven die op het moment dat de wagen er over
reed tot ontploffing werden gebracht. Alleen maar omdat Carrero Blanco
elke dag nauwgezet hetzelfde uurschema volgde was een dergelijke goed
voorbereide aanslag succesvol.
20 december 1973: de ETA onthoofdt het Franco-regime.
*
De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van een aantal Baskische separatisten
*
De
Baskische afscheidings-organisatie ETA was op dat moment een kleine
vijftien jaar oud, maar was pas eind jaren 60 met gewelddadige aanslagen
begonnen. Intern zat de organisatie sterk verdeeld tussen een groep die
volop voor de gewapende strijd wilde gaan en een meer doctrinaire groep
marxisten-leninisten die via een brede mobilisatie van Baskenland een socialistische staat wilden maken een populaire zinsbegoocheling in die tijd.
De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van
een aantal Baskische separatisten. Het was één van de eerste dodelijke
aanslagen van de ETA, maar meteen ook een aanslag met verstrekkende
gevolgen.
*
Een stervende dictator
tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime
Vanaf de jaren 70 was het Franco-regime gepreoccupeerd door de nakende dood van de caudillo. Dat de 80-jarige generaal het niet lang meer zou trekken was duidelijk, wie hem zou opvolgen was dat minder. Het nationalistische kamp waarmee Franco in 1939 de burgeroorlog in zijn voordeel had beslecht was steeds een amalgaam van verschillende fracties geweest.
Dat
hadden ze trouwens gemeen met het republikeinse kamp waar anarchisten,
socialisten, communisten en autonomisten vaak meer over elkaar heen
rolden dan dat ze het nationalistische kamp bevochten. Bij die
nationalisten vochten, zij aan zij, fascisten, nationaal-syndicalisten,
conservatieve antimarxistische katholieken en monarchisten, die dan op
hun beurt nog eens verdeeld waren over welke troonpretendent ze
steunden.
Spanje
onder Franco werd een éénpartijstaat, steunend op een Movimiento
Nacional die zowat alle aspecten van de maatschappij overvleugelde. Maar
die eenpartijstaat betekende natuurlijk niet dat er geen verschillende
facties en verschillende politieke strekkingen bestonden. Zo boette
bijvoorbeeld de fascistische vleugel aanzienlijk aan macht en invloed in
naargelang de jaren vorderden, de welvaart toenam en een nieuwe
middenklasse ontstond.
Wat wel overeind bleef: tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime.
Carrero
Blanco, tijdens de burgeroorlog opgeklommen tot stafchef van de marine
en een nauw medewerker van Franco, was één van die mensen die dat
repressief regime van 1943 tot aan zijn dood in 1973
als procureur mee gestalte gaf. In 1967 werd hij vicepremier. Alhoewel
hij dus in de kern van het repressi-eapparaat zat, speelde hij ook een
cruciale rol in het terugdringen van de invloed van de fascistische
politici op het Franco-regime. Hij behoorde tot de conservatieve
katholieke strekking, met onder meer zeer sterke banden met Opus Dei.
Hij was één van de zogenaamde technocraten die het bestuur van het
land moderniseerden en vooral ook een vrije of vrijere markteconomie
voorstonden, met als ultieme doel de aansluiting van Spanje bij de
Europese Economische Gemeenschap, de voorloper van de EU. Anderzijds
heeft men hem nooit echt kunnen betrappen op veel sympathie voor een
grotere politieke liberalisering. Of het dus ooit tot grotere politieke
vrijheid zou zijn gekomen is zeer de vraag. Gezien zijn leeftijd hij
zou bij het overlijden van Franco 71 jaar geweest zijn zou zijn
regeringsperiode wellicht niet heel lang hebben geduurd.
*
Democratische transitie
De moordaanslag ontnam het Franco-regime definitief iedere overlevingskans.
had
misschien wel de wil om de regering van Franco voort te zetten, maar
niet de politieke macht om dit ook te doen. Dat kwam vooral door de
opvolger van Franco als staatshoofd, koning Juan Carlos, nochtans zelf
door Franco als nieuw staatshoofd aangeduid. Juan Carlos stuurde wel aan
op politieke liberalisering, en zo werd Arias Navarro de eerste premier
die, in feite tegen zijn zin, de strakke teugels van het politieke
systeem moest lossen. De echte liberalisering werd ingezet onder zijn
opvolger
Adolfo Suarez (1932-2014),
die
daarvoor in 1977 beloond werd met een verkiezingsoverwinning bij de
eerste vrije verkiezingen in Spanje sinds de burgeroorlog.
Onder zijn leiding werd een grondwet uitgewerkt die op 27 december 1978 door
Juan Carlos ondertekend werd. Voor Spanje was die grondwet toen een
grote stap voorwaarts in de democratische transitie. Het is echter
diezelfde grondwet die momenteel de Catalaanse democratie fnuikt en als
repressieapparaat wordt gebruikt.
*
Op
de dood van Carrero Blanco na verliep de transitie van het rechtse
eenpartij-regime naar een pluralistische en liberale democratie zonder
geweld. Begin jaren 70 telde Europa naast Spanje nog twee dergelijke
regimes, in Portugal en in Griekenland.
In
Griekenland was na een staatsgreep een militaire junta aan de macht
gekomen, het zogenaamde kolonelsregime, die onder druk van massale
studentenprotesten in 1973 terug van het toneel verdween.
Pioniers in Europa
In Portugal was al langer een autoritaire leider aan de macht.
In de jaren 20 had de militaire junta er de hoogleraar Antonio de Oliveira Salazar
tot minister van Financiën benoemd om het staatshuishouden terug op
orde te brengen. In 1932 werd hij premier. Is een hoogleraar als
autoritair leider al uitzonderlijk, hij was wellicht de enige die ooit
een gezamenlijke opstand van fascisten en marxisten heeft moeten
afslaan. Salazar bleef minister tot hij dusdanig dement werd dat hij in
1968 vervangen werd door Marcello Caetano, ook een hoogleraar overigens.
Salazar heeft nooit geweten dat hij als regeringsleider opzij werd
geschoven, men heeft hem tot aan zijn dood in de waan gelaten dat hij
nog steeds de macht had. Portugal was ondertussen meegesleept in
langdurige en bloedige koloniale oorlogen die enorm
drukten op de Portugese samenleving. Portugal was historisch de eerste
koloniale mogendheid, en tegelijk het land dat het langst en
hardnekkigst aan zijn kolonies heeft vastgehouden. Het was dan ook
symbolisch dat pas twee jaar nadat Groot-Brittannië van Hongkong
afscheid had genomen Portugal op 20 december 1999 Macau overdroeg aan China.
De Anjerrevolutie die in 1973
een einde maakte aan de regering van Caetano vormde voor de
machthebbers in Madrid een schrikbeeld dat ze absoluut wilden vermijden.
De transitie naar democratie in Oost- en Centraal-Europa die zich
dertig jaar geleden afspeelde staat in ons geheugen gegrift. De beelden
van de mislukte staatsgreep in Rusland, de Fluwelen Revolutie in Tsjecho-Slowakije,
de val van de Berlijnse Muur ze behoren tot ons collectieve memorie.
De democratisering die zich vijftien jaar voordien afspeelde waarbij een
aantal rechtse autoritaire regimes gearchiveerd werden is een pak
minder bekend. Niettemin waren ze minstens zo bepalend voor heel wat
Europeanen.
De
excentrieke ex-rechter Walter De Smedt hij weigerde soms vonnis te
vellen vertelt in Knack dat hij de échte reden kent waarom de N-VA
zich tegen het migratiepact verzette. Jij en ik dachten dat N-VA zich
tegen dat pact verzet omdat de partij migratieregels graag strenger wil
zien, en niet soepeler. Maar neen, er is dus een échte reden.
*
Vastrijden en doorgaan
En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing.
De
Smedt is een liefhebber van beeldend taalgebruik. Door te hameren op
het migratieprobleem heeft N-VA zich vastgereden, schrijft hij, en
eens vastgereden moet je doorgaan. Doorgaan als je vastgereden bent,
uiteraard, zeker. En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is
de goede oplossing. Ook noemt hij Bart De Wever een schipper aan wal
die over migratie niet rechtstreeks communiceert maar via zijn
mannetje Theo Francken. Dat lijkt mij een onredelijk verwijt. De Wever
communiceert graag rechtstreeks, geloof ik, en hij heeft daar volgens
sommigen zelfs een zeker talent voor. Ik heb een stukje van het Ter
Zake-interview van deze week met De Wever gezien, en dat ging heel goed,
ook zonder zijn mannetje.
Soevereiniteit is fake news
De
Smedt is op zoek gegaan naar de échte beweegreden van N-VA omdat hij de
opgegeven redenen niet kan aanvaarden. N-VA beweert bijvoorbeeld dat
het pact de soevereiniteit van landen ondergraaft. Zonder die
soevereiniteit kan ons land niet meer zelf beslissen hoe open of
gesloten het zijn grenzen wil. Maar De Smedt noemt dat fake news omdat
wij die soevereiniteit al lang hebben afgestaan door het aanvaarden
van de de universele mensenrechten.
soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen
Je
kunt daar drie dingen op antwoorden. Eén: de uitdrukking fake news
wordt alweer niet correct gebruikt. Twee: een deel van je soevereiniteit
afstaan wil niet zeggen dat je ook de rest ervan wil verliezen. En
drie: soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen. De loop
van de geschiedenis ligt niet vast. Onze leraar in het middelbaar,
Bruno Creus, zag in de ontwikkelingsgang der mensheid zelfs overal
pendelbewegingen.
Ook
een andere N-VA-reden wordt door De Smedt verworpen. N-VA, schrijf hij,
vreest dat het pact door rechters kan worden aangegrepen om
vluchtelingen meer rechten te geven. Dat dacht ik ook toen ik het pact
las. Maar volgens De Smedt wordt dat gerelativeerd doordat de andere
partijen in het Parlement vóór het pact stemden. Hoe zoiets de vrees van
N-VA kan relativeren is mij volslagen onduidelijk. Die andere
partijen vinden wellicht dat vluchtelingen inderdaad meer rechten
moeten krijgen. Zoiets moet de vrees van N-VA aanwakkeren, zou je
denken, en niet relativeren.
Als beschrijving zou dat kunnen gelden alhoewel! maar toch zeker niet als verklaring
Maar
goed, de ongeduldige lezer wil nu zoetjesaan de échte reden kennen
waarom N-VA het pact verwerpt. De echte reden, lieve lezer, is pas op,
hier komt hij dat N-VA bij de volgende verkiezingen veel stemmen
wil halen. Ik hoop dat dat waar is en dat het ook waar is voor de andere
partijen, anders zijn ze allemaal gek, en ik heb liever geen gekken aan
het stuur. N-VA wil stemmen halen, redeneert De Smedt, door zich op het
migratievlak enerzijds te onderscheiden van de andere democratische
partijen en anderzijds dezelfde boodschap van het Vlaams Belang te
brengen. Als beschrijving zou dat kunnen gelden alhoewel! maar toch
zeker niet als verklaring. Het is alsof je zou zeggen dat je, om zoveel
mogelijk van product A te verkopen, het zoveel mogelijk moet
onderscheiden van product B, maar het zoveel mogelijk moet laten lijken
op product C. Dan kun je het evengoed zoveel mogelijk laten lijken op
product B en het zoveel mogelijk onderscheiden van product C.
Berekeningen en misrekeningen
Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen
Ach,
die stemmenwinst zal wel een rol spelen. Die partijmensen zijn sluwe
kerels die over het stemgedrag van de burger allerlei berekeningen en
misrekeningen maken. Dat is allemaal erg ingewikkeld. Maar aan de andere
kant is het ook heel eenvoudig. Veel van die partijmensen geloven zelf
ongeveer wat ze zeggen. De Wever van N-VA gelooft echt dat
massa-immigratie kan en moet worden gestopt. Verherstraeten van CD&V
gelooft écht dat immigranten opvangen een werk van naastenliefde is. De
Croo van Open VLD gelooft écht dat we van massa-immigratie een
economisch succesverhaal kunnen maken. En Filip De Winter van VB gelooft
écht dat we alle immigranten die niet snel integreren kunnen en moeten
terugsturen.
Er is toch geen oplossing
Als
je zelf een of meerdere van bovenstaande beweringen gekheid vindt, is
het moeilijk om aan te nemen dat anderen er wel in geloven, maar toch is
het zo. De Smedt bijvoorbeeld ziet de kwestie van immigratie als volgt:
Oplossen kan je het vluchtelingenprobleem niet. Mensen die honger
hebben of vervolgd worden kan je niet zonder meer tegenhouden. Maar je
kan er wel wat aan doen om het menselijk en ordelijk te laten verlopen.
Zelf vind ik dat dat gekheid is. Als je nog vele honderdduizenden
immigranten in ons land toelaat bovenop de vele honderdduizenden die er
al zijn**, dan vrees ik dat er nog weinig zal zijn dat erg ordelijk
verloopt, ook de immigratie niet.
Maar ik ben er zeker van dat De Smedt dat wél gelooft. Ik ga niet op zoek naar de échte reden waarom hij zoiets zegt.
*
Dat vastrijden van De Smedt maakt deel uit van een rare redenering. Het
vreemdelinge-nprobleem, zo redeneert hij, is een van de onderwerpen
waarover de burger misnoegd is en eisen stelt, maar die burger stelt ook
andere eisen. N-VA maakt de fout om zich alleen toe te leggen op de
immigratie en geen oog meer te hebben voor andere accenten. Dat is,
alweer volgens De Smedt, de reden waarom Groen afhaakte bij de Antwerpse
coalitieonderhandelingen. Zei ik al dat het een rare redenering was?
** Iedereen zal wel begrijpen dat ik hier niet doel op de echte arbeidsimmigratie die vooral inter-Europees is.
