Halve waarheden, hele leugens, en alles besausd met een dikke laag vaagheid : de Lynxe redeneertraditie is weer pijnlijk duidelijk.
De man schrijft dat hij de IJslandse remonte ter plaatse is gaan bestuderen : hij moet dus precieze details kennen, maar die geeft hij niet. Waarom? Passen die niet in zijn theorie? Hij blijft dus maar bij vage omschrijvingen over werkloosheidcijfers (nadien) en in algemene bewoordingen beschrijft hij hoe goed de onderklasse uit het debacle is gekomen : het had veel erger kunnen zijn .Als bewijs van de betere oplossing is dit een gezegde om U tegen te zeggen!
Dat IJsland de Lynx-Rode hoofdverantwoordelijke voor de bakencrisis strafrechterlijk vervolgt? Daar wil de man niets over schrijven : wij kennen zijn antwoord zonder ernaar te vragen! volgens de geldende (en trouwens) Linxe logica is iedereen onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Welnu : het onderzoek is nog bezig, en dus behoort heel de santekraam tot het geheim van het onderzoek. Heet Witse ons geleerd!
Later zien we wel .Ondertussen is dit artikel hieronder wel een wervende tekst in De Morgen Reden, denk ik, om bij enkele tientallen lezers de ogen te openen om af te haken .
--------------------
Wat Europa van IJsland kan leren
Paul Krugman − 30/10/11, 11u25
Op het moment van economische wanhoop liet IJsland de banken failliet gaan en breidde zijn sociaal vangnet zelfs nog uit. Paul Krugman is New York Times-columnist en de Nobelprijswinnaar economie van 2008.
De financiële markten juichen het akkoord toe dat donderdagochtend bereikt werd in Brussel. En inderdaad, vergeleken met wat had kunnen gebeuren - een bitter onvermogen om het over iets eens te geraken - is het feit dat de Europese leiders het over iets eens waren, hoe vaag de details ook zijn en hoe ontoereikend het ook mag blijken, toch een positieve ontwikkeling.
Toch is het de moeite waard om even een stap terug te zetten en het ruimere plaatje te bekijken, namelijk de rampzalige mislukking van een economische doctrine - een doctrine die enorm veel schade heeft berokkend in Europa en de VS.
De doctrine komt eigenlijk neer op de bewering dat in de nasleep van de financiële crisis banken gered moeten worden, maar dat het grote publiek de prijs daarvoor moet betalen. Een crisis die het gevolg is van een gebrek aan regels wordt dus een reden om nog meer naar rechts op te schuiven; een tijd van massale werkloosheid, waarin alles in werk gesteld zou moeten worden om banen te creëren, wordt een tijd van besparingen, waarbij de hakbijl wordt gezet in overheidsuitgaven en sociale programma's.
Die doctrine werd verkocht met het argument dat er geen alternatief was - dat zowel de reddingspakketten als de beperking van de uitgaven noodzakelijk waren om de financiële markten tevreden te stellen - en met het argument dat budgettaire gestrengheid banen zal creëren. Het idee daarachter was dat een vermindering van de uitgaven de consument en de bedrijven meer vertrouwen zou geven. En dat vertrouwen zou de privé er zogezegd toe aanzetten om meer uit te geven in plaats van zich in te graven vanwege de depressie-effecten van de overheidsbezuinigingen.
Sommige economisten waren niet overtuigd. Een sarcastisch criticaster zei dat het geloof in de stimulerende effecten van besparingen eigenlijk neerkwam op een geloof in de 'vertrouwensfee'. Oké, dat was ik.
Maar de doctrine is niettemin extreem invloedrijk. Stimulerende besparingen hebben de steun van zowel de Republikeinen in het Congres als van de ECB, die vorig jaar bij alle Europese overheden - en niet alleen de noodlijdende - aandrong op 'budgettaire consolidatie'.
En toen David Cameron vorig jaar premier van Groot-Brittannië werd, begon hij meteen aan een besparingsprogramma, in de overtuiging dat dat de economie zou opkrikken, een beslissing die geprezen werd door vele Amerikaanse experts.
Nu zijn de resultaten binnen, en het plaatje oogt niet zo fraai. Griekenland zit dankzij de besparingsmaatregelen in een almaar dieper wordende crisis, en die crisis, niet een gebrek aan inspanningen vanwege de Griekse regering, was de reden waarom een geheim rapport aan de Europese leiders vorige week tot het besluit kwam dat het bestaande programma onwerkbaar was. De Britse economie is stilgevallen door de besparingen, het bedrijfs- en consumentenvertrouwen zijn gedaald, niet gestegen.
Misschien is het meest veelbetekende wel iets wat nu doorgaat voor een succesverhaal. Een paar maanden geleden begonnen de waarnemers met lof te zwaaien voor de prestaties van Letland, dat er na de verschrikkelijke recessie toch in slaagde het begrotingstekort terug te dringen en de markten er van te overtuigen dat het op budgettair vlak gezond was. Dat was inderdaad indrukwekkend, maar de prijs was wel een werkloosheid van 16 procent en een economie die, hoewel ze eindelijk aan het groeien is, nog altijd 18 procent kleiner is dan voor de crisis.
De banken redden en de werknemer pesten is dus geen recept voor welvaart. Maar was er een alternatief? Wel, daarom ben ik in IJsland, voor een conferentie over een land dat iets anders deed.
Als u verhalen hebt gelezen over de financiële crisis, of films erover gezien hebt zoals de uitstekende Inside Job, dan weet u dat IJsland zogezegd het ultieme economisch rampenverhaal was: zijn op hol geslagen banken zadelden het land op met enorme schulden en deden het land in een schijnbaar hopeloze positie belanden.
Maar er gebeurde iets vreemds op weg naar het economisch Armageddon: precies de wanhoop van IJsland maakte conventioneel gedrag onmogelijk. Het land had de vrijheid om regels te breken. Overal elders werden banken gered en betaalde het publiek de prijs, maar IJsland liet de banken failliet gaan en breidde zijn sociaal vangnet zelfs nog uit. Terwijl iedereen elders geobsedeerd was door het bedaren van internationale investeerders, legde IJsland tijdelijke beperkingen op aan het verkeer van kapitaal om manoeuvreerruimte voor zichzelf te creëren.
Elementair fatsoen En hoe gaat het nu? IJsland is er niet in geslaagd grote economische schade of een aanzienlijke verlaging van de levensstandaard te vermijden. Maar het is er wel in geslaagd de stijging van de werkloosheid te beperken en het leed van de meest kwetsbare mensen. Het sociale vangnet is nog intact, en dat geldt ook voor het elementaire fatsoen van de samenleving. 'Het had veel erger kunnen zijn', mag dan niet de meest wervende slogan zijn, als iedereen een catastrofe verwachtte, dan is het toch een triomf van het beleid.
En daar schuilt een les in voor de rest van ons: het leed dat zo veel burgers ondergaan, is niet nodig. Als dit een tijd is van ongelofelijk veel pijn en een veel hardere samenleving, dan was dat een keuze. Het moest en moet niet per se zo gaan.
-------------------
Diagonaal herlezen
Strafrechterlijke vervolging van alle schuldigen, om het even tot welke kleur of obediëntie ze behoren : dat is de enige remedie. Banken, die hun eigen graf hebben gegraven, en daar rijkelijk voor betaald zijn geworden, met bonussen bovenop waar gewone mensen maar kunnen van dromen mogen en moeten kunnen failliet gaan, maar dan moeten eerst de spelregels veranderd worden. Wat niet wil zeggen, dat iedereen zo maar vrij-uit kan gaan : zie P. Janssens van de Stad van A., hieronder : die wil zijn knikkers teruggeven, want, zegt hij, hij is akkoord fouten gemaakt te hebben .
Over Economie.
De Lynxe stelregel van laten we maar produceren (en op die manier de werkloosheid bestrijden en de consumptie aanwakkeren) rekent er op dat de markt wel hun stock-goederen zal afnemen. Precies alsorf de markt niet balanceert op de wet van vraag en aanbod. Wereldwijd overaanbod steenkool? De mijnen sluiten! Overproductie staal? De hoogovens gaan dicht, de minst rendabele eerst! Overproductie vliegenmeppers? Men geraakt ze aan de straatstenen niet meer kwijt! Onverzadigbare vraag naar aardolie? De prijzen gaan de hoogte in . Voldoende of grote vraag naar winterhandschoenen? De productie moet omhoog en de prijzen stijgen
Vraag en aanbod is de eerste Wet inde economie, die nog dateert van de tijd der ruilhandel : boer met teveel eieren en visser met teveel aan verse vis? Zelfs in de kleuterschool zullende gastjes het begrijpen .
Maar onze economen, Grote Geesten, hebben het vergeten. Zij hebben die Wet zodanig geamendeerd dat een kat er haar jongen niet meer in terugvindt.
Voorbeeld : hoe lang is het geleden dat de officiële interest op ,de wereldmarkt 1%, of zelfs tijdelijk 0% was? En dan ineens stelt men vast dat er teveel leningen in omloop zijn, en dat de mensen hun schulden niet meer kunnen betalen .
Top of the bill is dan de huichelachtigheid, zoals deze van Patrick Janssens. Hij heeft, als beheerder van Dexia, wel fouten gemaakt (!) en denkt door zijn loon terug te betalen, dat hij effen is. Vertel dit maar eens aan de eerste de beste gefailleerde zelfstandige, die door de curator tot de laatste cent is uitgewrongen!
En neen, Meneer Janssens, in de sociale en fiscale wet is nergens ook maar één enkele bepaling opgenomen waardoor U bijdragen kunt terugbetaald krijgen U weet dat pertinent goed en dus bent U niet alleen een oplichter (U 15 jaar lang laten betalen, voor non-diensten) U bent bovendien een groot komediant. Maar dat wisten we al lang.
----------------
Parick Janssens: 'Wil vergoeding Dexia teruggeven, als men belastingen en sociale bijdragen terugbetaald.'
Patrick Janssens (SP.A) erkent dat hij als lid van de raad van bestuur van Dexia Bank België fouten heeft gemaakt. Dat zei hij maandag in De Ochtend op Radio 1. Hij wil zijn vergoedingen afstaan, als hij de belastingen en sociale bijdragen erop ook terugkrijgt.
De burgemeester van Antwerpen wil zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg gaan. Er zijn in dat dossier op alle niveaus fouten gemaakt, wie zou ik zijn om te zeggen dat dat ook voor mij niet het geval is.
Vergoeding
Janssens is blij dat hij eindelijk duidelijk kan stellen wat hij verdiende bij DBB: 'Ik krijg jaarlijks een brutovergoeding van 20.000 euro. Ik krijg geen zitpenningen. Van die 20.000 euro gaat 10.000 euro naar belastingen en een 5.000 euro naar sociale bijdragen, want ik ben zelfstandige in bijberoep moeten worden door dat beheerdersmandaat.'
Ik hou daar dus een 5.000 euro aan over,' stelt Janssens. Ik wil die heel graag terugstorten, als men mij voor die voorbije jaren dan ook telkens die 15.000 euro terugbetaalt die ik aan belastingen en sociale bijdragen heb betaald. Dat gaat mij misschien zelfs nog een spaarpotje opleveren.
'Geen domme, zakkenvullende politicus'
Janssens stoort zich aan de perceptie dat politici niets te zoeken hadden in de raad van bestuur van Dexia. Ik heb vijftien jaar lang bedrijven geleid, ik heb heel veel financiële instellingen geadviseerd. Ik ben geen domme achterlijke politicus die daar alleen maar zit om zijn zakken te vullen.
Om te zeggen dat als politicus X,Y of Z niet in die Raad van Bestuur had gezeten, dat dit dan niet gebeurd zou zijn, dat getuigt van een simplisme dat niet echt ernstig is.
Janssens begrijpt wel dat er vraag is naar een onderzoekscommissie: Dat is door SP.A in het federaal parlement ook gesteund.
Bij de 40 procent van de Vlamingen meent dat de 'gewone mensen' het beter weten dan politici en experts. Er lopen dus nogal wat populisten rond. Maar wie zijn ze, die populisten? Mark Elchardus is socioloog aan de Vrije Universiteit Brussel en auteur van De dramademocratie.
Overal in Europa oogsten populisten succes. Populisme als vaste ingrediënt, daarnaast wisselende cocktails van andere standpunten: tegen de islam, tegen immigratie, voor law and order, tegen Europa, tegen belastingen, tegen regelneverij, regionalist, nationalist... De kern van het populisme is een kloof die wordt geponeerd tussen enerzijds de goede en verstandige en opmerkzame "gewone mensen" en anderzijds de moedwillig blinde, wereldvreemde, indien al niet ronduit corrupte elite. Die laatste wordt ook omschreven als de "intellectuelen", "de experts", "het establishment" en bovenal "de politiekers". Breng de "gewone mensen" samen, tien, honderd, desnoods duizend van dat slag, en - wonder boven wonder - onze problemen smelten als sneeuw voor de zon.
Populisme wordt niet zelden beschouwd als een louter retorische strategie van demagogen. Waar de oude politieke structuren wankelen, tappen ambitieuze politici (die niet snel genoeg aan de bak komen) uit het populistische vaatje. Er schuilt halve waarheid in die bewering. De meest talentrijke populisten - een wijlen Pim Fortuyn, misschien ook wel een aankomende Marine Le Pen - treden op als culturele entrepreneurs die het populisme gebruiken om zich op de electorale kaart te zetten en het denken en voelen van hun electoraat te sturen. Het is echter onwaarschijnlijk dat zij dat kunnen doen als er al niet een vruchtbare voedingsbodem aanwezig is, als een aantal mensen de samenleving al niet door een populistische bril bekijkt en waarneemt als scherp verdeeld tussen de reddende "gewone mensen" en de corrupte elite. Die voedingsbodem werd nog maar zelden onderzocht.
Beschouwingen over het populisme volgen bijna steeds een kronkelend pad. Men klasseert eerst partijen als populistisch, kijkt dan naar wat die partijen doen en beschouwt de electorale en retorische strategieën van die partijen dan als de kenmerken van het populisme. Die aanpak heeft het grote nadeel dat men populisme verwart met de andere standpunten die de als populistisch geboekstaafde partijen innemen: anti-islam, eurosceptisch, tegen belastingen, regionalistisch en dies meer. Het is best mogelijk die standpunten te verdedigen zonder populistisch te zijn. Populisme is niet inherent met die standpunten verbonden. In het verleden en vandaag nog in Latijns-Amerika is populisme overwegend links. Hier en nu, in deze uithoek van de wereld, is het rechts. Daar is geen dwingende reden voor. Dat is een gevolg van omstandigheden en roept de boeiende vraag op waarom Europees populisme vandaag overwegend rechts is. Om daarop te kunnen antwoorden moet het populisme echter los van de partijvoorkeur worden bestudeerd, als een houding van mensen.
'Gewone mensen weten het beter' We hebben dat gedaan, het populisme niet bestudeerd op basis van de klap van politici, maar als een houding van kiezers. We deden dat door steekproeven van de bevolking uitspraken voor te leggen die enerzijds wijzen op het geloof dat de "gewone mensen" het beter weten dan de elite, anderzijds stellen dat politici meer naar die "gewone mensen" zouden moeten luisteren. Eentje daarvan luidde: "Ministers zouden beter wat minder in hun bureau zitten en zich wat meer onder het gewone volk begeven". In 2006 stemde 71 procent van de mensen daarmee in (in een steekproef van 2.330 Vlamingen, 18 tot 80 jaar oud), in 2010 73 procent (in een steekproef van 1.967 Vlamingen, 18 tot 75 jaar oud). Er lopen dus nogal wat populisten rond in Vlaanderen. 70 à 85 procent stemt in met uitspraken die stellen dat politici en ministers meer moeten luisteren naar de "gewone mensen" en bij de 40 procent is het eens met uitspraken die stellen dat de "gewone mensen" het beter weten dan politici, experts en hooggeschoolden. Geen wonder dat ministers zich graag laten filmen terwijl ze zich onder het gewone volk begeven. Bij noodweer worden daarvoor gezwind de rubberlaarzen aangetrokken.
Dat betekent niet dat alle partijen in dezelfde mate populistische kiezers aantrekken. We vinden de populisten vooral bij de twee extremistische partijen, het Vlaams Belang en de PvdA, en ook bij de groepen die niet meedoen, niet naar de stembus gaan of als ze zich daar toch naartoe slepen, blanco of gewild ongeldig stemmen. Populisten stemmen zich weg. De electoraten van alle andere partijen zijn nagenoeg even populistisch. Dat geldt voor CD&V, N-VA, Open Vld, sp.a en zelfs voor Lijst Dedecker. In tegenstelling tot wat nogal eens wordt beweerd is de N-VA geen populistische partij; zij trekt alleszins niet meer populistische kiezers aan dan de traditionele partijen.
Maar wie zijn ze dan, die populisten? In Europese kringen worden zij nogal eens voorgesteld als sukkels, verliezers van de moderniteit, mensen die niet meekunnen met de kenniseconomie, die slachtoffer werden van de globalisering en door de nieuwe wereldorde in een kwetsbare positie werden gedrongen, daarom een beetje verloren door de "nieuwe" samenleving van twitterende wereldburgers dolen. Voor Vlaanderen geldt dat alvast niet. Een zwakke, kwetsbare economische positie werkt populisme niet rechtstreeks in de hand. Radeloosheid evenmin. De populist is niet ontevreden met zijn leven, integendeel.
Drie factoren zijn daarentegen wel heel belangrijk. Populisten zijn, ten eerste, mensen die van oordeel dat zij niet krijgen wat hen toekomt: de wereld is "nie just" met hen. Zij combineren, ten tweede, een relatief laag onderwijsniveau met een sterke voorkeur voor zeer populaire media, kranten en de "boekskes". De media waarvan zij houden zijn die welke ze goed begrijpen en waarin ze een echo van de eigen overtuigingen horen (die mede door die media zijn gevormd). Populair in hun soort televisie is onder meer het realitygenre, dat opvallend gewone mensen toont die toch iets buitengewoons aan het doen zijn of hebben gedaan. Die capaciteit om het ogenschijnlijk heel gewone toch boeiend en belangwekkend te maken vernielt de ongelijkheid tussen het oordeel van de "gewone mensen" en dat van de elite; het plaatst het eerste in de kijker en boven het tweede. Het zal geen toeval zijn dat in dergelijke programma's opvallend veel moet worden gestemd, vooral weggestemd. Dat soort massamedia maakt mondig, zo wordt beweerd. Alweer een halve waarheid. Populisten verkwanselen die mondigheid immers, zeker in Vlaanderen, meteen door uitermate onnuttig stemgedrag. Het gaat niet om mondigheid, maar veeleer om wat de Canadese communicatiewetenschapper Lance Bennet de "democratisering van de waarheid" noemt: de waarheid van de "gewone" man en vrouw is evenveel, ja zelfs meer waard dan die van de experts.
Ten derde, en veruit de belangrijkste reden om populist te worden, is dat men van oordeel is dat het bar slecht gaat met de samenleving. Dat is, uiteraard, de fout van de huidige politici en elite. Die hebben het voor 't zeggen, maar zien de problemen niet, willen ze zelfs niet zien. Daarom rest slechts één hoop: luisteren naar de "gewone mensen". Het zijn vooral de mensen die van oordeel zijn dat het steil bergaf gaat met onze samenleving, die populist worden.
Wat te doen met populisme? Niet zelden wordt meer directe democratie als remedie aanbevolen. Al te gek. We zagen immers dat populisten een voorkeur hebben voor niet-deelname, voor blanco en ongeldig stemmen. Daarenboven blijkt dat populisten nogal autoritair zijn aangelegd. Zij zien wel iets in sterke mannen en zakenkabinetten. Liever dan geregeld op te draven voor volksraadplegingen luisteren ze naar een charismatische leider die het gezond verstand belichaamt en durft te zeggen wat de "gewone mensen" wel durven te denken, maar niet altijd kunnen of durven onder woorden te brengen.
Een andere weinig praktische aanbeveling om het populisme te lijf te gaan is op zich best edelmoedig: verminder ongelijkheid, geef mensen meer houvast en zekerheid en het populisme zal afnemen. Waarschijnlijk wel, maar hoogstwaarschijnlijk op lange termijn en in homeopathische dosis.
Er wordt ook gepleit voor meer laaggeschoolde parlementariërs, partijvoorzitters en ministers. Hoe doen we dat? Met quota? En zullen de laaggeschoolden die zich aldus onderscheiden, representatief zijn voor alle laaggeschoolden? Waarschijnlijk niet. In dit verband is er trouwens enige ervaring om van te leren. De laatste keer dat een jongen van de vakschool het tot minister en partijvoorzitter schopte, werd zijn vermeende populisme hem zeer kwalijk genomen. Hij nam "intellectuelen" ook graag op de korrel en bleek uiteindelijk te volatiel voor het politieke werk van lange adem.
Nee, er zijn slechts drie gepaste manieren om op het populisme te reageren... en slechts één daarvan is vandaag haalbaar én doeltreffend.
De eerste aanpak is oprechtheid. Weten de "gewone mensen" het beter dan de elite, de experts, de intellectuelen en de politici met ervaring? Nee, natuurlijk niet. De democratisering van de waarheid is een onding. Niet iedereen is even goed in het vinden, verwerken en gebruiken van informatie. Uiteraard weet iedereen wat hem dwarszit. Het is onvergeeflijk dom van politici daar niet aandachtig en gevolgrijk naar te luisteren. De bekwaamheid om te klagen is universeel, gelijk verdeeld. De bekwaamheid haalbare oplossingen voor te stellen is dat spijtig genoeg niet. Het probleem met populistische politici is niet dat ze inspelen op de problemen die de mensen ervaren - alle politici zouden dat moeten doen - het probleem is dat ze in de naam van het gezond verstand schabouwelijke onzin kwijlen.
Zij kunnen dat doen omdat de beleidspartijen zich onvoldoende tot de zorgen van de mensen hebben gericht, de gegrondheid van die zorgen niet zelden hebben ontkend, en nu, als die zorgen niet langer kunnen worden genegeerd, niet goed weten wat te doen. Waarover maken de populisten zich zo al allemaal zorgen? Groeiende normloosheid, verlies van samenhorigheid, van respect en solidariteit, verloedering van het milieu, de onbetrouwbaarheid van het eten, de enorme toename van het aantal regels en regeltjes, de groeiende internationale competitie, het risico op delokalisatie, de afbouw van de sociale zekerheid, het vooruitzicht meer en harder en langer te moeten werken voor minder, de problemen van diversiteit, de groeiende spanningen en conflicten tussen culturen en religies, het verworden tot vreemde in eigen land en buurt. Die zorgen hangen onderling heel sterk samen. Wie op een van die vlakken achteruitgang ziet, onderkent die doorgaans ook op de andere gebieden. Samen gaat het om een wijdverbreid en bijzonder pessimistisch achteruitgangsdenken. Wie zo denkt heeft heel veel kans populist te zijn. Het populisme is in feite de politieke uitdrukking van dat achteruitgangsdenken. Van al die problemen kreeg enkel het milieuprobleem voldoende politieke én technocratische aandacht. Zou het toeval zijn dat zich rond dat probleem geen populistische partij profileert, terwijl al de andere problemen centraal staan in het hedendaagse Europese populisme?
De elite heeft die andere problemen onvoldoende onderkend en erkend. Waarschijnlijk is het hedendaagse Europese populisme daarom overwegend reactionair en rechts: de hoop wordt gesteld op minder hufterigheid, op nationale grenzen en nationale soevereiniteit; de multiculturaliteit wordt beschouwd als volkomen mislukt, we moeten hard zijn nu, meedogenloos... Het gaat om problemen waarvoor de vertrouwde (rechtse en linkse) denkkaders niet meteen oplossingen aanreiken.
Politieke vernieuwing De tweede manier om populisme aan te pakken is daarom grondige politieke vernieuwing, niet in de spelregels van de democratie, maar in de visies, de aanpak, het beleid, de instellingen. Dat veronderstelt dat ideologische vooringenomenheid wordt geruild voor compromisloze waarneming en innoverend denken. Voor de gesignaleerde problemen moeten haalbare oplossingen worden voorgesteld. We zijn daar, vrees ik, lichtjaren van verwijderd. Beleidspartijen, maar ook intellectuelen en wetenschappers staan vandaag met de mond vol tanden. Ratingbureaus kelderen staten, staten liquideren die bureaus niet en reguleren evenmin de financiële markten. De nare gevolgen van al het onbekwame en onverantwoorde gedrag worden doodleuk naar de burgers doorgeschoven. Dat is de maat van onze onmacht. We falen politiek, maar bovenal intellectueel.
Voorlopig hebben we maar één (cynisch) verweer tegen het populisme: het Europese democratische deficit. Een politiek die inmiddels voor bij de zeventig procent van onze wet- en regelgeving zorgt, maar die vorm krijgt - far from the madding crowd - ver weg van de media en nog verder weg van de opvattingen van de "gewone mensen". We gaan een kleine revolutie tegemoet, een nieuw sociaal pact zowaar; we moeten bij de 22 miljard per jaar zien te besparen tegen 2015. Onze welvaartsstaat stond nooit voor een grotere uitdaging. Niet omdat we dat samen hebben beslist, niet omdat het past in ons maatschappijproject, maar omdat Europa het oplegt en de financiële markten het op hun beurt aan Europa opleggen.
Populisten weten dat Europa hun enige echte vijand is. Wat als zij, samen met de financiële markten, het nu kwetsbare Europese project kelderen? In de coulissen maken de charismatische leiders al hun opwachting. Ironisch. Als dam tegen erger rest ons een democratisch deficit, pijnlijke besparingen, hogere belastingen en jaren van lage groei. Een ander duidelijk en afdoend antwoord op het populisme hebben we voorlopig niet. Oh ja, toch wel... we kunnen verontwaardigd zijn.
-------------------
Diagonaal herlezen
Feitelijk had het veel korter gezegd kunnen worden : populisme is elke idee, zelfs zonder ook maar één daad daarbij, die niet in overeenstemming is met de socialistische heilsleer. Kortom : populisme is alles wat niet denkt zoals zij.
Dat is een. Ten tweede zou ik de Weledele Hooggeboren Heer Elcherdus even te willen nadenken over het begrip democratie, de volkswil, die niets anders is dan..wat het volk wil : het isme van de populos, het volksisme .
Maar dat zal wel te simpel zijn, denk ik .
Maar mijn beste man, waarom iets gemakkelijk maken, als het ook moeilijk kan?
Anders gezegd : als blijkt wat tussen het volk leeft, geen bevlieging is (zoals Spielberg een grandiose ontvangst bereiden), waarom moet de Leiding daar dan geen gehoor aan geven?
Slechts één voorbeeld : onder de mom van massa-immigratie sluipt in Europa een achterlijke woestijngodsdienstbinnen die onze beschaving dreigt honderden jaren terug te dringen. Zie o.a. hun Slachtfeest op 6 novemberwaar opnieuw, zoals ieder jaar, duizenden schapen onverdoofd de keel zullen worden overgesneden, meestal door onervaren slachters, die deze gebeurtenis als een feest beleven, om vooral niet te vergeten hoe bloed doen vloeien met eigen handen voldoet aan een primitieve begeerte, zelfs voor hun opgroeiende jeugd die voor het eerst zelf het mes mao hanteren, onder het goedkeurend oog van de (mannelijke) familie-leden
Vraag : stemt dit (invasie en achterlijke gebruiken) overeen met de volkswil, zoals deze tot uiting zou komen bij een referendum?
Dus waarde heer Elchardus : wat U verdedigt, is puur de macht van een dictatuur. De dictatuur van de nomenclatuur, de politieke kaste die van besturen bijna een familie-bedrijf heeft gemaakt, en vooral onder elkaar de postjes verdeelt. LEtat, cest Moi, ziet U .
U zou er goed aan doen, in Uw vrije tijd eens de bestuursvorm van onze Middeleeuwen Steden wat dieper na te gaan. Neem, om te beginnen, Firenze, en de Medici-familie, ook een elitair gezelschap, eens onder ogen. Verdiep er U eens in, hoe die aan de macht kwamen, en vooral : hoe ze ervan verdreven weden . Niet dat onze huidige maatschappij moet terugkeren naar de Middeleeuwen, maar we zouden er wel een en ander kunnen van opsteken .
De scheepslift van Srépy (Borinage), kostprijs 624 miljoen, Gebouwd tussen 1984 en 2002 met o.a. geld van Dexia, was bedoeld voor het vervoer van kolen en staal .dat er toen zelfs niet meer was.
Na te lezen op Wikipedia Leest als een roman!
Voornaamste doel heden : schoolreizen.
----------------
De begrotingstekorten liggen in Wallonië en Brussel
Dus moeten ze daar opgelost worden
Nieuwsbrief van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ)- 29 oktober 2011
Waarom die domme uitdagingen?
-------------------
In Knack van 24 augustus 2011 zei Guy Vanhengel (open-VLD), minister van uit de hand lopende begrotingen, dat "Vlaanderen het dankzij de gunstige financieringswet vrij gemakkelijk heeft om een sluitende begroting voor te leggen". Zijn voorzitter, Alexander De Croo, zei n.a.v. het akkoord over de nieuwe financieringswet hetzelfde. Ofwel weten ze het niet, ofwel liegen ze. Volgens de oude financieringswet krijgt Vlaanderen slechts 58,7 % van de middelen; in de nieuwe financieringswet zal dit bij de start ook zo zijn (want niemand mag verarmen of verrijken) en in de eerste tien jaar zal er weinig veranderen. Daartegenover dragen de Vlamingen 63,5 % bij in de vorm van personenbelasting en BTW. In verstaanbare taal: de Vlamingen worden voor 1,6 miljard benadeeld. Met de nieuwe overdrachten in de vorm van dotaties wordt het nadeel nog 500 miljoen groter. Ook de rest van de transfers, 12 miljard, blijft bestaan.
De heer Vanhengel vertelde nog meer dwaasheden. Bijvoorbeeld: dat de federale overheid de belastingen drastisch zal moeten verhogen en in de zakken van de Vlamingen zitten omdat de Vlaamse regering het geld erdoor jaagt, zelfs een peuterpremie geeft en weigert overschotten opzij te zetten. Met de begrotingstekorten van het Brussels en het Waals Gewest had de heer Vanhengel geen probleem..
Niet de bijzaak
We laten ons niet verleiden tot een discussie over een paar honderd miljoen meer of minder op de Gewestelijke begrotingen. Alle gewestelijke begrotingen moeten tegen 2015 in evenwicht zijn. Punt.
Als de nieuwe financieringswet zoveel fiscale autonomie bevat en zo responsabiliserend werkt als de zelfgenoegzame onderhandelaars beweren, kan dat geen probleem zijn.
Wel de hoofdzaak
Het probleem ligt elders en is honderd keer groter.
De jaarlijkse transfer van 12 miljard naar Wallonië en Brussel betekent dat in deze Gewesten jaarlijks 12 miljard meer uitgegeven wordt dan wat de inwoners zelf aan belastingen en sociale bijdragen bijeenbrengen. Dat heet boven zijn stand leven. Zoals in Griekenland. De Franstaligen noemen dit hun recht. In Vlaanderen gebeurt het omgekeerde. Jaarlijks wordt 12 miljard weggegeven. De Franstaligen (en een valse meerderheid van Vlamingen) noemen dit een plicht.
Griekenland aan Samber & Maas
Men kan naar dezelfde feiten ook op een andere manier kijken. Namelijk door naar de primaire saldi en de daaruit volgende begrotingstekorten te kijken in de veronderstelling dat alle financiële stromen binnen ieder Gewest zouden blijven en er dus geen transfers zouden zijn. De Universiteit van Namen heeft dit gedaan voor de periode 2006-2010. Wij hebben het onderzoek gedaan voor de periode 1990-2010. (Zie onze Nieuwsbrief van 22 september: Finland aan de Noordzee - Griekenland aan Samber & Maas)
Sinds 1990 (maar eigenlijk al veel langer) heeft Wallonië altijd een negatief primair saldo gehad. Dit wil zeggen dat het totaal van de opbrengsten (alle belastingen en alle sociale bijdragen) nooit voldoende was om alle lopende uitgaven (infrastructuur, onderwijs, sociale uitkeringen, justitie, milieu, ouderenzorg, overheidsadministraties, enz. met uitzondering van de interestlasten) te betalen. Dus bleef er nooit één euro over om de interest op de overheidsschuld te betalen. Dus was er altijd een begrotingstekort dat steeds hoger opliep met de voortdurende stijging van de overheidsschuld als gevolg. Een gezin dat jaar na jaar een tekort heeft en bovendien de interesten op de bouwlening niet kan betalen gaat onvermijdelijk de dieperik in, met de gedwongen verkoop van het huis als gevolg. Griekse toestanden. In het Brussels Gewest was de toestand gelijkaardig maar minder erg. Sinds 1990 (maar eigenlijk al veel langer) heeft Vlaanderen altijd een positief primair saldo gehad. Gedurende meerdere jaren zelfs groter dan de totale interestlast op de Belgische overheidsschuld.
Het gevolg van dit alles is, dat indien in 1990 de Belgische overheidsschuld zou verdeeld geweest zijn over de drie gewesten, het Waals deel in de overheidsschuld in 2010 zou opgelopen zijn tot 480 miljard, het Brussels deel tot 55 miljard en dat Vlaanderen al lang schuldenvrij zou zijn en in 2010 zelfs over een tegoed zou beschikken van 194 miljard. Wallonië zou in 2012 een begrotingstekort hebben van 25 % van zijn bbp (Griekenland 10,5 %) en een schuldratio van 500 (Griekenland 143). 1/2/3
Verantwoordelijkheden op de juiste plaats
Met gescheiden beurzen zouden deze feiten zichtbaar zijn. Nog beter: ze zouden Wallonië, maar ook Brussel, al lang gedwongen hebben om de nodige saneringsmaatregelen te nemen. In het Belgisch huishouden waar alles in een grote pot gegoten wordt en iedereen er evenveel mag uitpikken, sommigen zelfs wat meer, worden de feiten verborgen achter de Belgische cijfers. Met als gevolg dat problemen die als Belgisch worden voorgesteld in feite reuzengrote Waalse en Brusselse problemen zijn.
"Het is geen overdrijving te stellen dat Wallonië vandaag (in 1991) financieel rechtgehouden wordt door de Vlaamse budgettaire inspanningen. - Vlaanderen heeft er te weinig belang bij om nog verder te saneren wanneer het gros van de lasten door haar zal moeten gedragen worden. Tegelijk komt deze situatie goed uit voor Wallonië, zodat van die regio ook weinig budgettaire inspanningen kunnen verwacht worden. - Een regionalisering van de overheidsschuld zou elke regio dus confronteren met de harde wet van de budgettaire verantwoordelijkheid. Dit zou de druk om te saneren opdrijven". (Prof. Paul De Grauwe in 1991 )
Van nu tot 2015 moet er voor 24 miljard gesaneerd worden. Aan de Vlamingen moet men geen inspanning vragen want zij hebben de problemen niet veroorzaakt. Men moet de problemen oplossen waar ze zich stellen. Als Wallonië en Brussel boven hun stand leven kunnen zij dat op drie manieren oplossen: minder uitgeven, meer belastingen, meer werken, of een combinatie hiervan naar hun eigen inzichten. Dit is de brute, eenzijdig financiële aanpak van Europa t.a.v. Griekenland.
Splitsing van de sociale zekerheid is een evenwichtige oplossing van de federale begrotingsproblemen.
Wij zijn voorstander van een aanpak die niet alleen rekening houdt met de plaats van de problemen maar ook met de oorzaken en die de mensen aanspreekt in hun verantwoordelijkheden.
Veruit de grootste oorzaak van de gestegen begrotingstekorten ligt in de stijging van de uitgaven in de sociale zekerheid. Dit is geen tijdelijk probleem. Met de vergrijzing die nu al goed voelbaar is, is dit een structureel probleem voor de komende vijftig jaar. Het probleem is ook verschillend in de drie Gewesten. In Brussel met een jongere bevolking is dit probleem het kleinst. In Vlaanderen is het probleem het grootst. De invloed van de vergrijzing is niet even groot voor alle takken van de sociale zekerheid. Ze is het grootst voor de geneeskundige verzorging en de pensioenen, het kleinst voor de kinderbijslagen. Het tewerkstellingsbeleid is samen met de werkloosheid de krachtigste hefboom om te zorgen voor een financieel draagvlak.
Splits de sociale zekerheid en confronteer de Gewesten en de Gemeenschappen met de uitgaven die ze doen en met de financiële middelen die ze hiervoor opbrengen. Geef ze dus ook de verantwoordelijkheid om te zorgen voor een budgettair evenwicht op de manier die ze zelf verkiezen. Dan zullen de mensen in Wallonië en indien nodig ook in Vlaanderen begrijpen dat er moet gesaneerd worden, hoeveel er moet gesaneerd worden en dat ze er zelf belang bij hebben. Laat ze dan volgens hun eigen politieke voorkeuren de gepaste middelen kiezen. Misschien minder uitgeven. Zeker meer werken. Hoewel, zo zeker is dit laatste niet. Als ze in Wallonië tevreden zijn met een lagere welvaart en een lager welzijnsniveau dan is dat een zeer eerbiedwaardige keuze. Bovendien is het voor hen de enige manier om er weer bovenop te geraken.
Op die manier wordt het grootste deel van het begrotingstekort bij het federaal niveau weggehaald. De sociale zekerheid is bovendien een persoonsgebonden materie bij uitstek. Leg ze bij de Gewesten en de Gemeenschappen, bij de mensen die belang hebben bij de oplossing. Deze structurele hervorming zal op sommige plaatsen veel meer pijn doen dan op andere. Dit is niet alleen logisch en redelijk. Het is ook de enige manier om een dynamiek op gang te brengen. Duizend keer beter dan alle prutsmaatregelen die krampachtig gericht zijn op het behoud van een onhoudbare toestand.
In ieder geval willen wij de sociale zekerheid in Vlaanderen niet laten afbouwen. Wij willen het geld waar de Vlamingen voor werken, besteden aan een Vlaamse Sociale Zekerheid. Opdat ze sociaal zou zijn in het belang van alle Vlamingen. (Niet opdat er een leeuwtje op de stempelkaart zou staan.)
Wat in Europa niet kan, kan in België nog minder
Europa kan niet blijven bestaan als de noorderlingen de putten in het zuiden moeten vullen. Voor België geldt hetzelfde met dit verschil dat de putten in verhouding nog veel groter zijn en de capaciteit van Vlaanderen om die putten te vullen in verhouding veel kleiner is.
Het duurt nu al veel te lang. Het is nu genoeg. Ze hebben ons een institutioneel akkoord in de maag gestampt. Daar zijn we al twee keer gepakt:
we krijgen minder dan we bijdragen
wat we krijgen bevat al besparingen t.o.v. de huidige federale uitgaven. (bijvoorbeeld: er zijn geen middelen voorzien voor de administratie- en betaalkosten voor de Kinderbijslagen; ook niet voor de bijdrage voor de pensioenen van de statutaire ambtenaren van Gewesten en Gemeenschappen)
Wij willen de belastingen en de sociale bijdragen die de Vlamingen betalen (dus inbegrepen de transfers van 12 miljard) vergelijken met onze uitgaven. Als er dan moet gesaneerd worden zullen we er hard voor pleiten. Niet eerder en niet voor een groter bedrag.
De Vlaamse onderhandelaars zullen niet meer wegkomen met hun zelfgenoegzame boodschappen. We zullen ze afrekenen op het geld dat ze uit de zakken van de Vlamingen kloppen.
(1) Voor wie deze cijfers als ongeloofwaardige Spielerei wil wegwuiven verwijzen we naar een studie van Prof. Paul De Grauwe die in 1991 een projectie heeft gemaakt van de schuldratio's per Gewest over de periode 1991 - 2000. Voor Wallonië kwam hij in het jaar 2000 op een schuldratio tussen 150 en 333 afhankelijk van de gebruikte hypothesen. "Wallonië zou bankroet zijn. Vlaanderen daarentegen zou op rozen zitten". (p 11) (Denkoefening over de regionalisering van de Belgische overheidsschuld / Leuvense economische standpunten / 1991/60 / november 1991.
(2) Dit betekent ook dat als de federale regering Dexia Bank België koopt voor 4 miljard en hiervoor een lening aangaat, de interesten hierop door de Vlamingen moeten betaald worden. Als deze bank ooit verkocht wordt, vermoedelijk met verlies, en de opbrengst gebruikt wordt om de lopende uitgaven te financieren, die opbrengst dan ten goede zal komen aan alle Belgen maar de Vlamingen wel verder de interesten op de lening zullen betalen. Dit betekent ook dat als de waarborg van 54 miljard op de Dexia-rommelbank aangesproken wordt, wat zeker is, de kosten uiteindelijk door de Vlamingen zullen betaald worden.
(3) Dit betekent ook dat Vlaanderen niet dezelfde kredietwaardigheid geniet als Duitsland en Nederland en dus ruim 2 % meer interest moet betalen op zijn leningen.
-------------------
Diagonaal herlezen
Herinnert U zich nog de woorden van Di Rupo : Wallo/brux mag in geen geval verarmen . Vandaag heeft hij ons, de Vlamingen, bijna gestrikt, maar is hij verder dan ooit van zijn Premierschap. Wat hij wel bereikt heeft, is 1 ½ jaar gewonnen tijd om de miljarden tegennatuurlijk d.i. berg op,te laten stromen Als hij nu nog een beetje tijd kan winnen om het NMBS station in Mons opgeleverd te krijgen, zal de Borinage hem eeuwig dankbaar zijn. Kan hoogstens nog een jaar duren. En dan zal Elio-Ville een treinstation bezitten die de wereld haar benijdt, maar zonder treinen, want die zullen daar niet meer rijden wegens treinkaartjes die het stroomverbruik niet eens dekken Als, ik herhaal ALS tegen dan de NMBS überhaupt nog bestaat
Kortom : Wallonië is rijk aan Grote Nutteloze Werken : ze staan allemaal op Wikipedia. Naast Strépy, de Scheepslift, is er Het Hellend Vlak van Ronqui!res, de Métro Léger de Scharrelroi, het sper-de-grand-luxe station aldaar, idem dito het station van Luik, de verkkerskonnoppunten aldaar, enz. Kortom : de vreemdeling die in Wallonië (en in Bruxelles) toevallig voorbij komt, moet denken dat hij/zij in een superrijke regio is terecht gekomen : de rijkdom groeit er zo aan de bomen!
Wie kan het ook schelen : om de Ster van het Witte Doek Speilberg te ontvangen, had Brussel een paar dagen geleden 400.000 Euro over. Dat werd betaald met een put in de kas, want de 461.000.000 per jaar die ze, dank zij Di Rupo, tegoed hebben van de Vlamingen, zijn nog niet binnen .Hoeveel dat is in oude Befkes, laat ik aan Uw verbeelding over
.
Mise en platop 30/10/2011 8:21:11
Gepeperd en gezouten, opgediend op 31/10/2011 11:10:38
Als de huidige formatiepoging al iets aangetoond heeft, dan wel dat formateur Elio di Rupo er een ietwat speciale leidersstijl op nahoudt. Hoewel hij geen deel uitmaakt van de regeringLeterme II, bestond er weinig twijfel over dat hij de man was die achter de schermen de touwtjes stevig in handen hield. Maar nu hij zelf de leiding moet nemen slaagt hij er niet in zijn reflexen als intrigant achter zich te laten.
Aan de vaststelling dat Elio di Rupo een komediant is, hoeven we niet veel woorden vuil te maken. Wie de persconferentie gezien heeft waar hij de ondertussen beruchte «Comment est-ce qu'il ose?» uitsprak over de notaDe Wever weet immers genoeg. In dat opzicht is Elio di Rupo niet meteen de meest geschikte man om alle clichés over Italianen of homo's als ijdeltuiten en drama queens naar de vuilnisbelt te verwijzen. Dat hij die gewoonte niet meteen van zich zou afwerpen werd niet verwacht, omdat deze trek te fundamenteel is voor Elio di Rupos persoonlijkheid. Uiteindelijk is dit ook niet van zo groot belang voor het komende regeerakkoord of het beleid van de toekomstige regeringDi Rupo I. Ik betwijfel echter wel of dit een stijl is die in Vlaanderen lang in goede aarde zal blijven vallen, als ze dat al ooit gedaan heeft. De dag dat de modale Vlaming er finaal zijn buik van vol krijgt zal Bart de Wever massaal kunnen oogsten.
Opmerkelijker is echter dat hij, nu hij formateur is, gebruik blijft maken van intriges allerhande om in de «Wetstraat 16» te raken. In de plaats daarvan zou hij immers ook kunnen kiezen voor de directe onderhandelingen, voorstellen doen en af en toe zijn wil proberen doordrukken om tot een resultaat te komen. De klacht die al lang meegaat is echter dat Elio di Rupo zich niet wil «smijten», waardoor de onderhandelingen tot in het oneindige blijven aanslepen. Veel tastbaar bewijs hebben we daar als kiezer natuurlijk niet voor, behalve dan dat deze formatie nu al een eeuwigheid duurt. Verder is er nog de manier waarop enkele sleutelmomenten voor deze onderhandelingen tot stand zijn gekomen.
Zo zijn er bijvoorbeeld de liberalen van Open Vld en MR. Eerst mochten ze er niet bij, om uiteindelijk toch te mogen deelnemen aan de gesprekken over de staatshervorming. Het was echter formateur Elio di Rupo niet die hen ten lange leste uitnodigde, maar wel N-VA-partijvoorzitter Bart de Wever. (Achteraf gezien bijzonder ironisch natuurlijk, want precies daardoor kon de N-VA uiteindelijk uit de onderhandelingen geloosd worden, en was het bovendien de Open Vld die als eerste de N-VA als een baksteen liet vallen.) Bovendien moest er eerst nog een rondje komedie met de koning opgevoerd worden vóór de liberalen ook echt mee aan de onderhandelingstafel mochten aanzitten. Officieel «onderging» Elio di Rupo die beslissing, en had hij hen eigenlijk liever niet aan tafel gezien.
Op een gelijkaardige manier verdween de N-VA van de onderhandelingstafel. Officieel had hij hen er liefst bij gehouden, maar wat kon hij eraan doen dat zij zijn uiterst evenwichtige en alleen maar te goeder trouw geschreven nota zomaar pardoes verwierpen? Het zal je als formateur inderdaad maar overkomen! Van een herkansing voor de N-VA kon echter geen sprake zijn daarvoor was de regeringsvorming natuurlijk te dringend.
Vervolgens was er dan de beruchte donderpreek van koning Albert II de Boze, waarin de vorst een regering hic et nunc eiste, om de volgende dag reeds de onderhandelaars tot maar liefst drie weken vakantie te verplichten. Opnieuw zat er de formateur niets anders op dan de beslissing van een ander te ondergaan, waarna hij gezwind zijn koffers pakte om in Italië weer een beetje bij te kunnen bruinen.
Ei zo na werd aan die drie weken vorstelijk verplichte vakantie nog een vierde week toegevoegd, omdat CD&V-voorzitter Wouter Beke zo dom was geweest een jaar eerder al zijn vakantie een beetje ongelukkig te plannen. Opnieuw een geval van overmacht voor de formateur, zo leek het, tot Wouter Beke de bal terugkaatste en liet weten dat hij dichtbij een TGV-station logeerde, en dus altijd beschikbaar was om snel over en weer te reizen naar Brussel voor een vergadering. Exit vierde week vakantie dus, en Elio di Rupo was bijna betrapt op een beslissing.
Volgend wapenfeit waar Elio di Rupo voor niets tussen zat: het vertrek van de groenen van de onderhandelingstafel eens het luik van de staatshervorming afgerond was. Opnieuw had de formateur zowel Groen! als Ecolo er liever wel bij gehad in de komende regering, maar Open Vld en in mindere mate ook CD&V hadden nu eenmaal een veto gesteld tegen Groen!, en Ecolo was niet bereid in een regering te stappen zonder hun fractiegenoten uit het Noorden.
Als we het dus allemaal moeten geloven zullen maar liefst drie van de negen partijen die in aanmerking kwamen om deel te nemen aan de volgende federale regering in de oppositie zitten (N-VA, Ecolo en Groen!). Twee anderen waren niet gewenst (MR en Open Vld), maar nemen nu toch deel aan de gesprekken, zij het met de nuance dat één van hen ondertussen met een afscheiding te maken kreeg (FDF). Slechts vier van de negen partijen waren echt gewenst (PS, CD&V, sp.a en cdH), en konden ook aan boord blijven. In aantal kamerleden uitgedrukt betekent dit dat 40 afwezige gewenste kamerleden uitgewisseld werden met 28 ongewenste aanwezigen, terwijl een kern van 65 gewenste aanwezigen behouden werd. Je vraagt je af waar die man feitelijk mee bezig is, want wie de optelsom maakt zal merken dat het aantal afwezigen en ongewensten groter is dan het aantal gewenste aanwezigen. En dat allemaal dus zogezegd buiten zijn wil om!
Een nieuw staaltje van hoe Elio di Rupo liefst elke verantwoordelijkheid van zich afschuift zonder echter de controle te willen verliezen, kregen we deze week te zien. Toen MR-voorzitter Charles Michel op de proppen kwam met zijn eis dat de gewesten en de gemeenschappen een grotere begrotingsinspanning moesten leveren, produceerde Elio di Rupo prompt twee sets met handpoppen. Het ene setje is beter bekend onder de naam Hoge Raad van Financiën (HRF), en werd eigenlijk gevraagd een nieuwe kopie van een rapport van enkele maanden geleden te maken. Zuiver tijdverdrijf dus, want Elio di Rupo had net zo goed aan Charles Michel kunnen zeggen dat hij gewoon vast zou houden aan het vorige rapport, tenzij Charles Michel goede redenen op tafel zou kunnen leggen om dat niet te doen.
Het tweede setje handpoppen van Elio di Rupo bestond uit het drietal gewestelijke minister-presidenten dat ons landje telt. Twee daarvan, met name de Brusselse minister-president Charles Picqué en zijn Waalse collega Rudy Demotte, zijn van PS-signatuur, en staan bovendien aan het hoofd van twee gewesten die eerder bekend staan om hun chronisch geldgebrek dan hun besparingsijver. De derde minister-president, Kris Peeters, zou wel een inspanning kunnen leveren, was het niet dat hij zich onsterfelijk belachelijk zou maken als hij op het eenvoudige signaal van Charles Michel de Vlaamse buiksriem nog eens zou aanhalen. Zoiets zou geheid voor gerommel binnen de Vlaamse regering zorgen, nog afgezien van het feit dat het ook in zijn voordeel is als de milde sinterklaaspolitiek van volgend jaar ongestoord door zal kunnen gaan zoals reeds jaren geleden gepland. Of toch als hij graag in 2014 herkozen zou willen raken.
Het liet zich dan ook raden dat tweemaal tot dezelfde conclusie werd gekomen: de federale overheid zal zelf de bijdrage moeten leveren die ze moet leveren. Dat stond natuurlijk al van in het begin vast, alleen werd er nog maar eens een week tijd verloren om die dringend noodzakelijke zegt men toch federale regering te vormen. Charles Michel kan men echter niet verwijten dat hij voor zijn partijbelangen opkwam, hoe doorzichtig het spelletje dat hij speelde ook was. Dit tijdverlies kan slechts op één iemands conto geschreven worden, en wel dat van Elio di Rupo. In plaats van een stukje dubbel poppenkast op te zetten, had hij Charles Michel onmiddellijk kunnen vertellen waar het op stond. Zich even profileren mag, maar men moet ernstig blijven. En als Charles Michel met dat antwoord geen vrede had kunnen nemen, had hij het bericht moeten krijgen dat hij zich altijd nog naar hartenlust mocht gaan profileren in de oppositie. Met de groenen op de reservebank is de MR nu ook weer niet zo onmisbaar.
Wat betekent dit voor de toekomst? Allereerst dat men zich bij de N-VA nog gelukkig zal mogen prijzen dat men ontsnapt is aan een deelname aan de komende regeringDi Rupo I. Het is best mogelijk dat Open Vld-voorzitter Alexander de Croo deze zomer de vruchten in de bomen zag hangen, maar ondertussen zal misschien toch al het besef gegroeid zijn dat die druiven toch maar zuur smaken. Ga het maar eens aan je achterban uitleggen dat er alweer geen ruimte was voor één van je partijstandpunten na een nieuw stukje theater van Elio di Rupo. De ene keer wordt er één of andere raad van experten opgevist om het liberaal varkentje te wassen, de andere keer een groepje politici van een ander bestuursniveau om zich met een kluitje in het riet te laten sturen. En als wat verteld wordt Elio di Rupo niet zint, zoals recent nog met de Europese aanbevelingen voor de sanering van de overheidsuitgaven, speelt hij gewoon Oost-Indisch doof of voert hij een nieuw nummertje drama op. Het zal dus al goed zijn als de Open Vld in 2014 de kiesdrempel nog haalt.
Ironisch is het trouwens dat Alexander de Croo de regeringLeterme II liet vallen omdat hij onvoldoende liberale accenten kon leggen. Uiteindelijk zal hij terecht komen in precies dezelfde regering, maar dan wel één aangevuld met de sp.a en aan het hoofd ervan een Waalse socialist. Van een centrum-rechts-linkse regering naar een centrum-links-rechtse regering dus. Het is nu al uitkijken naar welke «strategische» zet Alexander de Croo in 2012 zal doen. We wensen hem in ieder geval nu al veel plezier toe in de regering van komediant-intrigant Elio di Rupo. Of zoals ze in het Engels zeggen: May you live in interesting times
-------------------
Diagonaal herlezen
Neen, neen, duizendmaal neen! Dat zogezegd getreuzel van de Maestro is geen getreuzel : het is integendeel het bewijs dat de man de kampioen is van het geduld. De Siper Patienzia! Dat geheim werd veropenbaard door Onkelynx, die met de Meester alle geheimen deelt, uitgenomen, dat ziet U zo, zijn bedgeheimen.
Wie denkt dat hij uit is op tijdwinst, miskent dus de Meester ten gronde : hij fladdert licht als een vlinder boven de transen van de ene versterkte vesting naar de andere, galant als een Italiaans sterdanser, naar weer een andere vriend. Hij is een knuffelbeer, die niets liever wenst dan bij zijn gesprekspartners, als een kat (kater?) zich neer te vleien op hun canapé om koppekes te geven en zich te laten strelen.
De man bewijst dagelijks dat hij, clown zijnde, een waardige gesprekspartner is van koningen en prinsen. Met prinsessen trekt hij liever niet op : hij houdt zich liever ver van de leefwijze van die andere landgenoot van hem, ook Premier, die doorgaat als rokkenjager en uitsluitend daarop wordt afgerekend. De Meester jaagt geen rokken na : als Heer en Meester van de Schepping houdt hij zich als divertimento, uitsluitend bezig met zijns gelijken.
Dat hij daarbij enigszins lachwekkend overkomt? Dat is ingecalculeerd en maakt deel uit van zijn strategie. Dat is het 6deZintuig van elke Jeannette : zijn doel bereiken via het lichaam en de lichaamstaal. Wie daarvoor niet valt, is zeker geen dankbare gesprekspartner.
Mogen wij daaruit besluiten dat La Cour/Het Hof en de 6 onderhandelaars = 7, gelijk zijn aan de Zeven Dwergen, die dansend en zingend naar hun werk in het bos gaan, terwijl hun Sneeuwwitje-met-de-gitzwarte haren thuis de afwas staat te doen? Dan weten we allemaal hoe zon sprookjes aflopen : om het even hoe, maar lang duren is er niet bij ..
.
Mise en platop 30/10/2011 18:14:50
Gepeperd en gezouten, opgediend op 31/10/2011 10:47:31
Justitie-en veiligheidsbeleid: geen sprake van ommekeer
Straffeloosheid blijft de norm
-------------
Het veiligheids- en justitieakkoord van gisteren zal niet leiden tot een drastische ommekeer in het veiligheidsbeleid van het land. Wel worden inzake de organisatie van Justitie een aantal stappen in de goede richting gezet, maar ook hier gaat het vooral om opgewarmde kost.
Vooreerst dit: we betreuren ten zeerste dat Justitie nog steeds een federaal bastion blijft. Met het Strikakkoord van Di Rupo werd een kans gemist om Justitie toe te wijzen aan de deelstaten; de overgehevelde bevoegdheden zijn uiterst fragmentarisch en komen niet te tegemoet aan de diepgaande meningsverschillen inzake Justitie tussen Vlamingen en Franstaligen.
Over de noodzaak van de interne herstructurering van de rechtbanken met directie- en managementfuncties en van een grotere flexibiliteit en mobiliteit voor magistraten was iedereen het reeds lang eens. Daartegen heeft geen enkele partij de voorbije jaren nog bezwaren geuit. Men kan zich enkel afvragen waarom deze operatie nog steeds niet werd doorgevoerd. Wel zijn we verheugd met het principe dat de organisatie van de rechtbanken voortaan op provinciale leest zou gebeuren. Het Vlaams Belang was ter zake vragende partij en heeft zich in het verleden verzet tegen de dubbelzinnige plannen van de minister van Justitie die enerzijds 16 arrondissementen wou behouden en anderzijds een hergroepering van de arbeids- en handelsrechtbanken per hof van beroep voorzag. Vandaag wordt blijkbaar en zeer terecht gebroken met deze waanzinnig complexe oplossing en wordt een eenvoudig provinciaal model vooropgesteld. Alleen moeten we vaststellen dat dit provinciale model nagenoeg overal zal gelden, behalve in Vlaams-Brabant. Deze Vlaamse provincie wordt nog steeds niet voor vol aanzien. Blijkbaar moet Halle-Vilvoorde ook in de toekomst een aanhangsel van Brussel blijven. Voor het Vlaams Belang is deze discriminatie onaanvaardbaar. Ze verhindert dat Vlaanderen ooit zelfstandig zou worden op vlak van Justitie. Wij blijven dan ook eisen dat het gerechtelijk arrondissement BHV verticaal zou worden gesplitst. Wat de politie betreft, zijn wij niet gekant tegen de mogelijkheid om politiezones gemakkelijker te laten samensmelten. Wel hebben wij grote vragen bij de herberekening van de verloning van de politie. Een vereenvoudiging en een grotere transparantie zijn wenselijk, maar het kan niet zijn dat het beroep van politie-inspecteur minder aantrekkelijk zou worden gemaakt door een gemaskeerde loonsverlaging. Dit zou de ontmoediging en de demotivatie bij de politiemensen fel in de hand werken, wat de veiligheid in onze steden allerminst ten goede zou komen.
Straffeloosheid blijft duren
Het Vlaams Belang is niet gerust gesteld wat betreft de strafuitvoering. Een ruimere toepassing van het enkelbandarrest voor zogenaamde kortgestraften is haast letterlijk een pleister op een houten been. Dat zal de aantrekkelijkheid van ons land voor criminele gelukzoekers niet doen verminderen, wel integendeel. We kunnen enkel hopen dat deze maatregel in het buitenland zo weinig mogelijk ruchtbaarheid zal krijgen.
Het blijft hallucinant dat in dit land effectieve gevangenisstraffen tot drie jaar in de praktijk niet worden uitgezeten. Dit is de negatie van de rechtsstaat. Zulke absurde straffeloosheid bestaat nergens ter wereld. Het Vlaams Belang ziet ook geen heil in de vermindering van het aantal voorlopig gehechten via enkelbanddetentie. Vandaag reeds worden er veel te weinig criminelen in hechtenis gehouden omwille van de capaciteitsproblemen. Nog meer verdachten vervroegd op de samenleving loslaten, zou neerkomen op een regelrechte sabotage van het werk van politie, parketmagistraten en onderzoeksrechters. Het Vlaams Belang blijft er dan ook bij dat de celcapaciteit veel drastischer moet worden opgevoerd. Het huidige bouwprogramma is haast uitsluitend gericht op de versterking van het comfort van de gedetineerden en op vervanging van oude instellingen.
In Brussel, waar de nood aan extra capaciteit het hoogst is, zal het aantal cellen in de nieuwe gevangenis van Haren zelfs lager liggen dan de actuele capaciteit in Vorst en Sint-Gillis. Daarnaast stellen we vast dat er geen aanzet is tot de invoering van een daadwerkelijk jeugdsanctierecht, zodat de gemeenschappen gebonden blijven aan de volkomen achterhaalde jeugdbeschermingswet uit de flower-powerperiode. In alle ons omringende buurlanden kunnen aan jongeren celstraffen worden opgelegd. Borgerhoutse veelplegers kunnen op die manier langdurig uit de samenleving verwijderd worden. Bij ons zal dit, zelfs na het Strik-akkoord, onmogelijk blijven. Dat 14-jarigen een overlastboete kunnen krijgen, zal geen indruk maken, net zomin als deze boetes vandaag indruk maken op 16-jarigen. En ook aan het al te lakse vrijlatingsbeleid op basis van de wet-Lejeune komt vooralsnog geen einde: over de evidente noodzaak aan onsamendrukbare straffen werd immers geen overeenstemming bereikt. De dogmas van links, uiterst links en Onkelinx blijven nog steeds onaangetast.
Het Vlaams Belang is bijgevolg alles behalve onder de indruk van het nieuwe veiligheids- en justitie-akkoord en blijft van oordeel dat een echte modernisering van Justitie binnen een Belgisch kader onmogelijk is.
Bart Laeremans Senator
0476 46 98 85
Gerolf Annemans
Fractievoorzitter Kamer
-------------------
Diagonaal herlezen
De dogmas van links, uiterst links en Onkelinx blijven nog steeds onaangetast. Dat zal zo blijven zolang de PS de zaken domineert. Dat doen ze waarschijnlijk ten gerieve van hun achterban. Al zou het ook kunnen, dat ze, hun eigen reputatie indachtig zijnde, terzake een beetje vooruitziend zijn tegen de dag dat zij ontmaskerd worden.
Wallonia teert op de PS en de PS teert op de onderlaag van de bevolking, met hoog daarboven de nomenclatura der kaviaar-socialisten. De gewone Waalse mens, die daartussen geprangd zit, zou zelfs, moest dat mogelijk zijn, stemmen voor de NV-A, zoals het blijkt Zo ver is gekomen, dat zelfs het Vlaams Belang daar stemmen zou halen
De kruik gaat zo lang te water, tot ze breekt .De Franscouillonse oop is gevestigd, om met een ferme bruidschat aan te sluiten bij Frankrijk. Dat land is wel overwegend socialistisch met rechtse trekjes, maar het valt nog wel te bezien als men daar zo happig is om nog eens 4 à 4 miljoen nietsnutten erbij te nemen .Brussel inpalmen kan misschien een belangrijk argument zijn, maar in Parijs weten ze wel dat zoiets niet zonder slag of stoot zou kunnen. Alhoewel, nu Leterminator Parijs als standplaats heeft
Dat BNP Parisbas zijn rekencentrum in Bastogne zou vestigen, is anderzijds een veeg teken aan de wand : wordt Wallonia deel uitmakend van Frankrijk, misschien reeds beschouwd als vaststaand feit in bankmiddens? Met de Tjeven in de onmiddellijke nabijheid van Fortis, enz, zullen de Vlamingen moeten oppassen om niet verkocht te worden waar ze bijstaan .
tSCHELDT! Voor wie nog niet overtuigd was van de kwaliteit van het tweede beste Antwerps satirisch tijdschrift : ziehier, al is het zondag namiddag, een overtuigend bewijs
Om de dreiging van een STRIK-REGERING te helpen afwenden, moeten wij, Vlamingen, zoveel mogelijk de openbare opinie mobiliseren. Het filmpje, want daarover gaat het, kan gewoon via E-mail doorgestuurd worden naar vrienden en bekenden. Wil wel iedere keer verwijzen naar t SCHELDT, waarvan U de gegevens gemakkelijk terugvindt op het Internet .
-------------------
Diagonaal herlezen
Ik vraag mij alleen af, waarom het zo lang heeft geduurd, voor men deze dreigende decadentie aan het hoofd van ook het Vlaamse land, heeft aangeklaagd. Dat de man zo is, is zijn probleem (of misschien wel niet), maar de overgrote meerderheid der Vlamingen is anders. Dat hij socialist is, en Waal, mag volstaan!
Deze keer zwijgen de Muzelmannen, die anders de hele wereld op de kop zetten als hun geloof in het vizier komt .. Verhopen ze misschien nadien daarvoor beloond te worden met subsidies en inschikkelijkheid? Of wachten ze gewoon een goeie gelegenheid af om uit te voeren wat hun geloof hen voorschrijft : met het hoofd voor van het hoogste gebouw naar beneden zwieren .
Voor ons hoeft dat niet, als wij de man op een of andere manier maar onsterfelijk belachelijk kunnen maken .
.
Mise en platop 30/10/2011 15:46:30
Gepeperd en gezouten, opgediend om 30/10/2011 15:46:43
Een flinke Duitse Herder zetten met bijt-instructies
-----------------
In België regeert de nomenklatoera
By Ph. Van den Abeele
De belastingsbetaler draait op voor wanbeheer bij Dexia, bij Arco en de Gemeentelijke Holding (GH), terwijl de bestuurders vrolijk vrijuit gaan, nadat ze zichzelf onbekwaam en/of onbevoegd hebben verklaard om een bank te leiden. Jos Leys (UGent): "Het is corrupt om zitpenningen te aanvaarden voor een taak die men niet kan uitvoeren omdat men zich incompetent weet." En nu blokkeert de meerderheid de vraag naar een parlementaire onderzoekscommissie over Dexia. Alle meerderheidsfracties hebben bevriende politici in de raad van bestuur van Dexia, Arco en de GH zitten. De nomenklatoera zal collega's van hun kaste niet bloot stellen aan kritiek. Contrast: in IJsland wordt de man die eerste minister was tijdens de bankencrisis nu strafrechtelijk vervolgd en voor de rechtbankgedaagd. Hij was op de hoogte en heeft niet ingegrepen, luidt de aanklacht.
Elke dag komen er meer onthullingen over wanbeheer bij Dexia, Arco en de Gemeentelijke Holding. Enkele kritische stemmen hierover:
Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom van het Itinera Institute (De Morgen, 11 okt '11, titel: 'Dexiacommissie is onvermijdelijk'): 'In de raad van bestuur van Dexia Bank zaten evenwel grote referentieaandeelhouders zoals Arco en de Gemeentelijke Holding. Zij proberen nu de regels van het spel aan te passen om als aandeelhouder opnieuw vruchten te kunnen plukken van een doorstart terwijl de belastingbetaler wel het puin moet ruimen. In elk geval is het zo dat hun bestuurders het verschil niet gemaakt hebben. Een oud-directielid heeft deze week publiekelijk berouw getoond omdat hij de uitbouw van de bank tot een hefboomfonds (volgens de woorden van CEO Mariani) had laten passeren. Dergelijk berouw hebben we nog niet gehoord bij de mensen van Arco, noch bij de bestuurders van de Gemeentelijke Holding. En dat laatste is wel heel wrang omdat die bevolkt wordt door burgemeesters van steden en gemeenten als Charleroi, Antwerpen, Genk, Waterloo enzovoort. Als zij vandaag stellen dat zij niet de expertise hadden om te weten dat de bank zich op glad ijs begaf, dan is de vraag uiteraard wat ze dan zaten te doen in de raad van bestuur..... Gezien de fundamentele inzet en de plicht van ons allen om te vermijden dat we in de toekomst nogmaals een herhaling van dit schouwspel krijgen, kunnen we niet anders dan het parlement zijn werk te laten doen om een nieuwe relatie tussen politiek en bankwezen te ontwikkelen, in volle transparantie.... Daarnaast is het uiteraard essentieel dat we tot een nieuw debat komen omtrent financiële hervormingen zoals in landen zoals Zwitserland en Groot-Brittannië, waar men tot het inzicht is gekomen dat de banksector zelf moet kunnen instaan voor de gevolgen van haar risicogedrag in plaats van dit keer op keer te moeten afwentelen op de belastingbetaler. Als dat in die landen, waar de banklobby veel omvangrijker is dan in eigen land, kan dan zie ik niet in waarom we daar in ons land niet in zouden slagen.'
Jos Leys, specialist bedrijfsethiek en onderzoeker aan het Center for Ethics & Value Inquiry (CEVI) van de UGent (De Morgen, 21 okt '11, titel: 'Dexia, spektakel van goklust en corruptie'): 'De bestuurlijke fouten zijn dermate evident dat er geen ontkennen aan is. De reden ervan is gelegen in de onbekwaamheid, ongeïnteresseerdheid en mogelijk ook kwade trouw van de betrokken bankofficieren. Die blijkt nu van hoog tot laag. Er is de potsierlijke onbekwaamheid en cynische goklust aan de top en zowel Arco als de Gemeentelijke Holding bleken gretige schrijvers van puts, en wel op een aandeel van wat zelf een hedgefund was, Dexia. Er is brede medeplichtigheid aan de transfer van Vlaams spaargeld naar Franse casino's en zwarte gaten.... De onbekwaamheid van de bestuurslagen en functionarissen in de Arco-Dexiaconstructie laat zich makkelijk tonen. Met kwade trouw is dat moeilijker. Maar een redelijk mens kan niet anders dan tot kwade trouw besluiten wanneer hij demissionaire bestuurders hoort verklaren dat het al een puinhoop was toen ze arriveerden en dat er met alle wil van de wereld niets meer aan te verhelpen viel. Dat is manifest in tegenspraak met hun beweringen, kort geleden, dat er helemaal niets aan de hand is en dat zij, omdat ze het zo goed doen en zoveel waarde toevoegen, recht hebben op een bovenmenselijke bonus. Wel, dat is kwade trouw. Ook is het contradictoir om zich nu onbekwaam te verklaren en eerder zitpenningen te hebben ontvangen. Want het is corrupt om een loon te aanvaarden voor een taak die men niet kan uitvoeren omdat men zich incompetent weet. De bestuurders hebben dus heel wat om rekenschap over af te leggen en de verwijten waartegen ze zich moeten verdedigen, klinken niet licht. Ze hebben recht op serene en eerlijke rechtsgang.'
Mark Grammens (Journaal, 20 okt '11 'De ondergang van Dexia): 'Het zou aanbeveling verdienen als daar onderzoek naar werd gedaan. De banken hebben onverantwoorde risico's genomen, risico's "die geen zinnig mens ooit zou hebben genomen," en deze "risico's van de hebzucht hebben zeer zware gevolgen voor het hele land" (Luc van der Kelen, in Het Laatste Nieuws, 10.10.11). "Het is niet normaal dat wij de zwakste financiële instellingen van heel Europa herbergen" (Bart Sturtewagen, in De Standaard, 5.10.11). Het publiek heeft recht om te weten hoe dat komt. Wie heeft het cataclysme bij Dexia veroorzaakt? De bestuurders "hadden het verschil kunnen maken, maar dat hebben ze niet gedaan" (Van de Cloot, in Het Laatste Nieuws, 11.10.11). Waren ze niet ongeveer allemaal politiek benoemd? En is dat wel een waarborg voor bekwaamheid? Sommigen komen er, naar het schijnt, privé voor uit dat zij niet de expertise hadden om te weten wat er gebeurde, en Dehaene is zichtbaar gegeneerd voor de wijze waarop hij het voorzitterschap van Dexia heeft uige-oefend. Maar betekent dit dan niet dat hoogdringend de politiek en het financieel beheer van banken uit elkaar moet worden gehaald? Nu Dexia genationaliseerd wordt en we een PS-regering krijgen (aldus Van Besien, van Groen, in De Morgen, 15.10.11), dreigt het alleen nog allemaal erger te worden. Nu zal op elk niveau bij Dexia de partijkaart tot referentie dienen, niet de bekwaamheid. In IJsland is de man die eerste minister was toen daar met geld gespeeld werd en ten gevolge daarvan de welvaart van allen in het gedrang kwam, Geir Haarde, voor de rechtbank gedaagd. Hij was op de hoogte en heeft niet ingegrepen, luidt de aanklacht. Daarvoor wordt hij thans strafrechtelijk vervolgd.'
België, het land bestuurd door een nomenklatoera
De federale oppositiepartijen Vlaams Belang, N-VA, Groen!, Ecolo en FDF pleitten in de plenaire zitting van de Kamer donderdag, 20 oktober '11, voor een onderzoekscommissie die het Dexiadrama onder de loep moet nemen. Vlaams Belang en FDF dienden al een wetsvoorstel terzake in, de groenen zouden dat volgende week doen. De meerderheidspartijen hebben de vraag van Vlaams Belang en FDF verworpen om zich hoogdringend te buigen over hun wetsvoorstel. De Morgen laat de PS-fractieleider Thierry Giet aan het woord, die opwierp op dat de commissie Financiën al hoorzittingen organiseert over Dexia en volgende woensdag de NBB en FSMA aan de beurt komen. "Laten we eerst hierop wachten vooraleer eventueel te beslissen om verder te gaan. We zullen volgende week de situatie evalueren", verklaarde de socialist. De Standaard legt veel explicieter de schuld voor de afwijzing in de schoenen van de PS. Inleiding van het artikel hierover (DS 21.10.11): 'De PS van Elio Di Rupo blokkeert de vraag naar een parlementaire onderzoekscommissie over de dure splitsing van Dexia.' Verder in het artikel: 'Vooral de PS is een hevige tegenstander van een parlementaire onderzoekscommissie. 'Een onderzoekscommissie heeft geen zin', zegt kamerlid Yvan Mayeur. 'We kunnen noch Pierre Mariani (huidig ceo van Dexia) noch de Franse toezichthouder opvorderen. Toch twee belangrijke stemmen. Wat gaat er bijgevolg gebeuren? De commissie zal haar pijlen richten op onze politici, onze leden in de raad van bestuur, en onze administratie. Daar doen we niet aan mee.' Eenzelfde redenering bij de andere regeringspartijen. Elke meerderheidsfractie heeft dan ook bevriende politici in de raad van bestuur van Dexia zitten, of heeft collega's die actief zijn in andere afdelingen van de grootbank.' (DS 21.10.11)
We worden dus bestuurd door een graaibende die overal extra vergoedingen bij elkaar sprokkelt in (semi)overheidsbedrijven als Eandis, Belgacom, De Post, NMBS, Dexia, Gemeentelijke Holding, om maar enkele van de velen te noemen, maar als ze verantwoordelijkheid zouden moeten opnemen voor hun beslissingen niet thuis geven. "Hoe komt het dat wij ons geld, of als aandelenkapitaal, of als spaargeld, of als belastinggeld, hebben toevertrouwd aan een zootje ongeregeld dat een casino runt en zijn klanten beliegt? Onze onverschilligheid is de oorzaak," schrijft Jos Leys (zie hoger). Daar ben ik het niet mee eens, ik ben niet onverschillig maar zeer boos op deze nomenklatoera. Alleen ben ik machteloos om in hun plaats als een goed huisvader over onze belastingen te waken. Bij deze protesteer ik niettemin hevig tegen hun onverantwoord gedrag dat ons allemaal wel eens heel zuur zou kunnen opbreken.
(Nomenklatoera[1] volgens Wikipedia: De nomenklatoera vormde een kleine politieke en bestuurlijke elite, die de bevolking van de Sovjet-Unie en andere Oostblok-landen met strakke hand regeerde en middels de door hun leden ingenomen sleutelposities ook vrijwel alle belangrijke domeinen van het openbare leven in die landen wist te beheersen: overheid, industrie, landbouw, onderwijs, etc. )
Ik zal maar alvast beginnen met excuses, zeker? Mijn titel is zwaar oneerlijk, en was dus beter geweest : De helft van de politici zijn geen dieven .
Maar verder heb ik aan het artikel van Ph. Van den Abele niets toe te voegen. Als het maar voldoende doordringt bij wie het schoentje past, dat er een Ijslands precedent is inzake strafrechterlijke vervolging .Het zou trouwens nog maar normaal zijn, dat banken, zoals bepleit in Engeland en Zwitserland, zelf instaan voor hun risico-gedrag.
Tiens: wie is verantwoordelijk dat ze dat niet zijn? Welke partij leverde de laatste 60 jaar de Eerst Minister (buiten het accident Verhofstadt) en wie had, naast de Parti Scandale, het meest macht en invloed in dit land? Wie was de grote vriend des Konings? Meer dan die partij finaal afstraffen in het stemhokje zit er wel niet in. Maar het zou alvast een goed begin zijn .Denkend aan ARCO (Tjeefbank) en ETHUAS (het vroegere OMOB (PS/SP) : de gedupeerde spaarders zullen hen, de bestuurders met potsierlijke onbekwaamheidwaarschijnlijk zeer dankbaar zijn
Het cataclysme bij Dexia waarvan Marc Grammens spreekt, moet toch elke CVP-aanbidder de ogen openen? Het woordgebruik alleen al .
Besluit :
We worden dus bestuurd door een graai-bende die overal extra vergoedingen bij elkaar sprokkelt in (semi)overheidsbedrijven als Eandis, Belgacom, De Post, NMBS, Dexia, Gemeentelijke Holding, om maar enkele van de velen te noemen, maar als ze verantwoordelijkheid zouden moeten opnemen voor hun beslissingen niet thuis geven.
Voilà : nu hopen dat in oktober 2012 in zoveel mogelijk steden en gemeenten hun Tjeven-clan zal afkalven. Als de CVP (CD&V) onder de 10% zakt (onder de 15% zou ook mooi zijn), dan is de PS haar macht over Vlaanderen kwijt. Dat is allemaal nog wel ver weg in de toekomst, maar als die onderzoekscommissie er komt of niet komt : wat JM DD deed, verdient navolging : niet wachten tot er vanzelf iets gebeurt, maar in eigen naam de strijd aanbinden.
.
Mise en platop 29/10/2011 12:24:13
Gepeperd en gezouten, opgediend op 30/10/2011 13:53:54
Terwijl Italië steeds verder in de economische crisis verzinkt, raakte bekend dat Silvio Berlusconi miljoenen euro's rondstrooide. Bijna drie miljoen euro gaf de premier aan een hele reeks modellen, actrices en televisiepresentatrices. Daarbovenop deelde hij voor 337.000 euro aan juwelen uit.
Uit de bankdocumenten die zijn vrijgegeven, blijkt dat Berlusconi tussen januari 2007 en juni 2008 maar liefst 17 miljoen euro uitbetaalde aan vrienden en zakelijke contacten. Van dat bedrag kwam 2,7 miljoen euro terecht bij zijn mooie vriendinnen. Onder hen Rasa Kulyte, voormalig Miss Litouwen, Isabella Orsini, een Italiaanse actrice die getrouwd is met de Belgische prins Edouard de Ligne, en Virginia Sanjust, een voormalige televisiepresentatrice.
Het nieuws raakte bekend de dag nadat Berlusconi in Brussel een hervormingsplan voorstelde dat de gewone Italianen hard zal raken. De plannen maken het gemakkelijker om werknemers te ontslaan, en de pensioenleeftijd wordt opgetrokken van 65 tot 67.
-------------------
Diagonaal herlezen
Ach die toch o zo objectieve pers in de Belziek : als Berlusconi zoveel centjes uitgeeft aan de vrouwtjes, is dit in onze ogen inderdaad zeer decadent : maar waarom verzwijgt men dat het vooral zijn eigen privé centjes waren? De man heeft niet, zoal de (meestal) Rode Belse politici, daarvoor belastingsgeld of, zoals in Hasselt, misdaadgeld nodig!
Vooral de omschrijving uit vrij gegeven documenten blijkt is een zinsnede die verraadt van waar de wind komt : zekerlijk niet van mensen die van zijn vrijgevigheid geprofiteerd hebben! Meteen weten we hoe zwaar we die onthullingen , die van Lynx komen, moeten nemen.
De hoernalist die durft schrijven over de feestjes die in Brussel of in Strassburg gehouden worden, moet waarschijnlijk nog geboren worden. Die zou zich, in voorkomend geval, best een soort Watergate-inbraak opleggen, bijvoorbeeld bij de duurste escort bureaus, waarbij vanzelfsprekend voordien enig undercover-werk aangewezen zou zijn .Dat dààr betaald wordt met privé-geld mag betwijfeld worden!
Om te besluiten : best dat waarschijnlijk niet één Italiaan die dwaasheden kan lezen. Anders ontstond waarschijnlijk een beweging om heel die Schandaand winkel ter plaatse te komen opstoken. Want, zoals mijn titel het reeds deed vermoeden : met dergelijke prietpraat beledigt men niet alleen de Cavaliere zelf en zijn volgelingen, maar meteen ook elke Italiaan, t zij dat die nu in de wieg of in het graf ligt!
Kortom : bij De Schandaard zijn het echte kloefkappers, als ze nu nog altijd niet weten, dat voor de doorsnee Italiaan, M/V, succes bij de vrouwtjes gelijk staat met eeuwige roem. Naast de Paus van Rome, de Formula Uina (autorennen), hun calcio (voetbal) staat het beledigen van Amor/Venus in alle mogelijke vormen en maten, gelijk aan heiligschennis., die vroeger alleen met bloed kon uitgewist worden.
Dat men zich op voorhand tegen dergelijke laffe onderduimse aanvallen heeft willen wapen, ligt besloten in de naam zelf van hun bloedeigen Godin van de Liefde die ze niet VENUS noemen, maar VENERE .. Zo weet U meteen waar vandaan het begrip Venerische Ziekte komt. Dat zal alle anderstalige niet-Italianen leren geen of te weinig respect op te brengen voor de Liefde ..
Pssst
Dat van Italië, de zachte onderbuik van Europa, heb ik gehaald uit de Mémoires van Sir Winston Churchill. Dat was de omschrijving waarmee hij Eisenhower overtuigde om eerst op Siciliëe (5de Leger) en daarna in Anzio (8ste Leger) in te zetten om Hitlers Festung Europa aan te vallen. Dat was het zo beroemde Eerst Front, waar later in Normandië het nog bekender Tweede Front zou losbarsten.
.
Mise en platop 29/10/2011 9:05:27
Gepeperd en gezouten, opgediend op 30/10/2011 11:52:36
We schreven hier op deze blog dat we onlangs nog maar eens in Assisi waren : zonder al die hopen bedevaarders en/of toeristen want het hoogseizoen voorbij, is het weer een doodgewoon Italiaans stadje, lijk er zovele zijn in Umbrië, een gewest dat nog poëtischer en romantischer is dan het veel bezongen Toscana. Umbrië is, gezien van boven op de berg Subasio tegen wiens flank het kleine stadje Assisi ligt aangevleid, één grote wijngaard met velden als wiegende zeeën vol rijpe druiventrossen.
Hier wordt de grootste heiden in de kortste keren zo zacht als boter!
Om kort te zijn, Sint Fransciscus is al vele eeuwen voltooid verleden tijd, maar de geest van armoede is ondertussen al even lang overdekt met Roomse praal en pracht. Alleen in de St Chiara-kerk, een beetje achterop aan de overkant van het stadje, is die beter bewaard en door de eenvoud is Sinte Clara bijna tastbeer aanwezig als 800 jaar geleden. Een beetje als De Wenende Vrouwen aan de voet van de gekruisigde Christus.
Toen al hingen de aanplakborden (graffiti komt er niet voor) vol met affiches over dat Pausbezoek van 27 oktober. Assisi zou weer eens vol lopen!
Nu vonden wij daarover op vrijdag 28/10 een eerste verslag in De Morgen, en een tweede in De Schandaard, die ik geef voor wat ze waard zijn. Niet veel dus. Het eerste legt (wat had U gedacht!) de klemtoon op een détail als modeverschijnsel : excuses voor wat eeuwen geleden gebeurd is maakt de Paus een beetje ridicuul voor de gewone alledaagse mens, en en passant wordt nog eens zijdelings aan de Inquisitie herinnerd ). Het tweede artikel, toch ietwat objectiever, wordt U geserveerd omdat het op een onderkoelde manier de klemtoon vergeet te leggen op de moorden in Egypte op de Koptische Christenen : de Islam-vertegenwoordiger is gestoord op Ratzinger omdat die daarvoor niet staat te applaudisseren
Wat al die andere godsdiensten, inclusief de gilde der ongelovigen, daarbij zijn komen doen, tenzij zorgen voor de show, wet ik ook niet.
-------------------
Paus Benedictus XVI heeft op een bijeenkomst met ongeveer 300 geestelijke leiders in het Italiaanse Assisi toegegeven dat het christendom geweld heeft gebruikt in zijn lange historie.
"Nooit meer geweld. Nooit meer oorlog. Nooit meer terrorisme. In de naam van God, moge elke religie op aarde rechtvaardigheid, vrede, vergeving, leven en liefde brengen", zei de 84-jarige paus, die eraan toevoegde dat er bij het geweld duidelijk sprake was van misbruik van het christelijke geloof en dat het tegenstrijdig was met "het ware karakter" ervan.
De geestelijke leiders zijn in Assisi, thuisstad van de heilige Franciscus, bijeen gekomen om te herdenken dat het 25 jaar geleden is dat de vorige paus Johannes Paulus II voor het eerst sprak met aanhangers van andere geloven. Aanwezig waren leiders van islam, jodendom, hindoeïsme, boeddhisme, taoïsme, confucianisme, sikhisme, jainisme, zoroastrianisme en baha'i.
Een van de belangrijkste islamitische leiders was echter niet aanwezig. De imam van de soennitische universiteit al-Azhar in Caïro verbrak begin dit jaar de banden met het Vaticaan, nadat de paus kritiek had geuit op de positie van christenen in het Midden-Oosten.
Waar het vorige overleg 25 jaar geleden werd afgesloten met een gezamenlijk gebed, gebeurde dat deze keer niet. De huidige paus is conservatiever dan zijn voorganger wat betreft de katholieke relaties met andere religies. Zijn kritiek is dat een gezamenlijk gebed suggereert dat alle religies min of meer gelijk zouden zijn. (sps)
------------------
De Wereldgebedsdag voor de vrede in Assisi is geëindigd met een gemeenschappelijke oproep voor gerechtigheid en vrede. In hun slotverklaring verwerpen de leiders van de belangrijkste wereldgodsdiensten religieus fanatisme en elke vorm van terreur en geweld.
"Vrijheid en vrede zijn slechts mogelijk dankzij wederzijds vertrouwen", zo meldt Kerknet.
Driehonderd leiders van verschillende godsdiensten en levensbeschouwingen, onder wie voor het eerst ook niet-gelovigen, en meer dan tweeduizend gasten namen aan deze interreligieuze ontmoeting deel.
Van de belangrijke religieuze leiders ontbraken slechts de dalai lama, de Russisch-orthodoxe patriarch Kyrill en de sjeik van de Al-Azharmoskee in Caïro Ahmed Al-Tayeb.
In de slotverklaring onderstreepten de religieuze leiders het belang van de gedeelde 'gulden regel'. Die luidt: 'Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet'. De religieuze leiders veroordeelden het misbruik van godsdienst ter rechtvaardiging van terreur en geweld en beloofden zich onvermoeibaar te blijven inzetten voor de vrede. Zij spraken ook hun steun uit voor al wie strijdt tegen egoïsme en misbruik, haat en geweld. Wereldleiders werden opgeroepen zich in te spannen voor een wereld van vrede en solidariteit, zowel in eigen land als internationaal.
Paus Benedictus XVI zei in zijn slotwoord dat dit evenement duidelijk maakt dat de spirituele dimensie de sleutel tot vrede is. "Dankzij deze unieke bedevaart konden wij deelnemen aan deze broederlijke dialoog, konden wij onze vriendschap verdiepen en waren wij één in stilte en gebed. Laten wij verenigd blijven in de dialoog, de dagelijkse vredesopbouw en onze toewijding aan een betere wereld
-------------------
Diagonaal herlezen
Natuurlijk zijn zon bijeenkomsten niet helemaal onnuttig, al had ik liever gezien dat Mohbama, Erdogan, Poetin, Koning Feisal van Saoud Arabia, Hamas e.a. daar ook bij waren geweest. Zelfs Kolonel Crembo en Dweil Van Rampaaai hadden niet misstaan.
Of het veel zal helpen om de Godsdienst van de Wrede tot betere gevoelens te brengen? Het antwoord op die vraag zullen we pas binnen een dikke 500 jaar weten. Maar nu al kunnen we zeggen : zoiets zal pas kunnen, als de Koran ondertussen dezelfde weg zou zijn opgegaan als Mein Kamf. We weten ondertussen dat binnenkort de auteursrechten hierop vervallen, zodat, zonder specifieke wet terzake, er weldra wereldwijd wel de nodige herdrukken zullen verschijnen. De Koran heeft dus nog een hele weg af te leggen : eerst verboden worden, om later als curiosum terugin de belangstelling te komen .. Misschien dat de zaken in een stroomversnelling komen, als eenmaal de pettrol-voorraden uitgeput zijn, en de Arabieren zoals voorheen, alleen nog hun zandbak hebben om te gelde te maken .
In onze eigenste omgeving is sedert onze kinderjaren zoveel verloren gegaan,dat bijna niemand zich nog herinnert dat die twee vastenperioden die de Pastoors ons oplegden, goed waren voor de gezondheid. De wereldvreemde Ramadam was nodig om daarover te mogen berichten. Dat Vrijdag=visdag goed was voor onze cholesterol. Dat zondag = Dag des Heren goed was voor de harmonie in de gezinnen en in de samenleving. Dat er Geboden en Verboden waren, buiten Wetten en tradities Dat de sociale controle in die zin, veel misdrijven hielp voorkomen. Allemaal vergeten, en er zijn bijna geen Pastoors meer om ons daaraan te herinneren. Neen : nu hebben we voor al die dingen NGOs, burger-initiatieven e leken-helpers : evenvele zinnen als er hoofden zijn, die tetteren dat het verboden is te verbieden .
Wie herinnert zich nog wat dat was : een wraakroepende zonde?
Het was, als mijn herinnering me niet bedriegt, een vergrijp waarvoor er geen menselijke vergiffenis, noog gerechterlijk, noch moreel, mogelijk was. Alleen God kon dat eventueel, maar dan wel in een later leven. In een leven na de dood. Ik heb het opgezocht op Wikipedia, en inderdaad, ergens ver-weg waren dat begrip nog te localiseren. Nog altijd onder dezelfde afschrikwekkende benaming van Wraakroepende Zonde.
Hier gaat het : dat zijn zonden die volgens de Heilige Schrift om de wraak van God roepen, te weten: doodslag, tegennatuurlijke onkuisheid, verdrukking van de armen het onthouden van rechtvaardig loon.
Het zou mij een grote troost zijn, moesten deze vier zaken terug boven gespit geraken, want als iemand zoekt naar de fundamenten van een samenleving : wel : maak van die vier korte maar keiharde omschrijvingen het eerste artikel in om het even welke grondwet
Mij is, heel mijn leven, vooral één van die wraakroepende zonden bijgebleven (de 3 anderen staan in het geweten van elke mens gebeiteld) bijgebleven : het achterhouden van het rechtvaardig loon der werklieden.
Maar ja, Art 1 van zon Grondwet is toegeven dat de Scheiding tussen Kerk en Staat op zoveel punten flinterdun is .En O wee : alle ethische verworvenheden zouden meteen ook moeten geschrapt worden .Dus mag de Staat vrolijk verder boeren om de fundamenten van de Kerk te slopen .
.
Mise en platop 28/10/2011 10:45:40
Gepeperd en gezouten, opgediend op 30/10/2011 11:12:49
Sinds eergisteren komt volgend zinnetje spontaan in me op: "Hij kan het niet" en wel telkens wanneer ik iets over Di Rupo hoor of lees. Di Rupo kan het niet.
De andere Franstalige politici kunnen het echter ook niet, maar voorlopig valt dit minder op, gewoon omdat zij niet de leider van de grote Franstalige overwinnaar zijn.
Wat kunnen ze dan wel niet? Om te beginnen: evenwichtige compromissen sluiten in plaats van de schijncompromissen van destijds waarbij het vooral de Vlamingen waren die toegevingen deden. Maar bij Di Rupo is het nog iets meer, zie verder.
De N-VA heeft zich in Vlaanderen als politiek alternatief gepositioneerd op een moment dat het communautaire dood en begraven was verklaard en het dus electoraal bijna suicidaal leek te zijn om zowel een alternatief te formuleren voor de klassieke partijen, alsook voor het VB dat maar nooit aan de bak kwam. Na een riskante start bleek het uiteindelijk om een gigantisch gat in de markt te gaan dat Verhofstadt links had laten liggen.
Gevolg: in de huidige constitutionele crisistijd hebben de Vlamingen keuze uit vier communautaire opties: eerder het Belgicistische status-quo met wat cosmetische aanpassingen (sp.a en Groen?); lauwe federalisten (CD&V en Open VLD), confederalisten die desnoods België zullen opdoeken (N-VA) en meteen brekende separatisten (VB).
De Franstaligen daarentegen hebben geen dergelijke electorale keuze, want alle vier de partijen staan eigenlijk voor een zo groot mogelijk behoud van het Belgische status quo, waarbij voor elke communautaire toegeving zwaar zal moeten worden betaald. Enkel op dit laatste punt bestaan er wat nuances in de gevraagde prijs: geld (PS) of grond (MR). Socio-economisch had de Franstalige kiezer met de MR onder Reynders twee opties: links of ietwat rechts. Nadat Reynders hiervoor door de kiezer werd afgestraft, zal Michel jr. zich economisch nooit zo liberaal opstellen. Kortom: electoraal is het er armoe troef, zelfs op de socio-economische as.
Het politiek systeem in Franstalig België gelijkt dan ook sterk op wat destijds in het Oostblok bestond: de communisten met wat satellietpartijtjes voor de mooie schijn. Partijtjes die inhoudelijk nauwelijks nog afweken van waar de communisten voor stonden. Totdat de boel er ineenstortte.
Indien de irrealistisch communautaire opstelling van de vier Franstalige partijen nog wat langer aanhoudt, zal dit op relatief korte termijn tot het einde van België leiden. Voor de Franstalige kiezers staat dit gelijk met het failliet van het communisme in het Oostblok: een ideologisch wereldbeeld dat in elkaar stort zonder kant-en-klaar politiek alternatief dat in de eigen gemeenschap is gegroeid en geworteld (behalve Solidarnisoc in Polen). En dan, wat zal dan de reactie van de Franstalige kiezers zijn?
Kortom, omwille van het ontbreken van enige echte communautaire keuzevrijheid dreigt er in Franstalig België een enorme kloof tussen burger en politiek open te scheuren op het moment dat België uiteenvalt. Een kloof vergelijkbaar met die in de Arabische landen, namelijk het complete failliet van een politieke kaste. Een gevaar dat geen van de Franstalige partijen nu lijkt te beseffen.
Voor de gezondheid van de Franstalige politiek zou het dan ook goed zijn moesten er zich in Franstalig België eindelijk eens wat meer politieke alternatieven aanbieden: een gezond ecosysteem vereist een grote diversiteit van inheemse soorten. Dit is ook zo voor de politiek.
Bijvoorbeeld politici (of meer academici) die openlijk zouden pleiten voor een vergaande staatshervorming zonder gebiedsuitbreiding, maar met homogene bevoegdheidspaketten en responsabilisering; maar evengoed politici die een post-België zouden bepleiten.
Een Gendebien met zijn minuscule groep die staat voor "le rattachement à la France", hebben we al. Nu nog een"Retour au Luxembourg", iets voor een Benoît Lutgen? (Die zal immers toch nooit CdH voorzitter worden. Milquet is Reynders niet.) Voor de Oost-Kantons, maar ook voor Namen zou dit een aantrekkelijke optie zijn voor in een post-België scenario. Aantrekkelijker dan te verdwijnen in de Franse, respectievelijk Duitse massa, of dan alleen de Luikse en Henegouwse financiële last te moeten torsen. In de Ardennen wordt de grond stilaan vruchtbaar voor zo'n politiek initiatief. Of nog andere opties.
Zonder dergelijke politieke alternatieven wacht bij het uiteenvallen van België slechts de anti-politiek, zowel in Wallonië als in Brussel, maar niet in Vlaanderen.
DE PS EN HET VOORTBESTAAN VAN BELGIË
Ja maar, jij hebt hier toch al zo vaak geschreven dat het de PS worst kan wezen of België voort blijft bestaan? Klopt.
Laurette Onkelinkx heeft al duidelijk genoeg gesteld dat de PS zich op een post-België aan het voorbereiden is. De voortdurende eis van de Franstalige politici voor een corridor tussen Brussel en Wallonië wijst toch ook op een actieve voorbereiding van wat hen na de splitsing van België te doen staat? Absoluut.
Mijn indruk is dat de PS liever heeft dat ze het einde van België opgedrongen wordt, dan dat ze een evenwichtig communautair compromis zou moeten slikken, want zo'n compromis kan in het huidige België enkel maar inhouden dat de Franstaligen extra zullen moeten besparen in het Waalse en Brusselse gewest alsook in de Franstalige gemeenschap, terwijl de MR er in de oppositie zit.
Electoraal durft de PS dit niet aan, want dit zou inhouden dat zij heeft ingestemd met het feit dat de Franstaligen bijkomende financiële offers zullen brengen. Zoiets moet haar worden opgedrongen: binnenkort door de EU, maar nog meer door een splitsing van België doordat de Vlamingen zich zullen hebben afgescheurd. Enkel dan durft de PS die besparingen aan, denkt ze die aan haar achterban te kunnen verkopen.
Heel die filosofie zat vervat in dat ene zinnetje van Di Rupo toen hij vorige zomer toelichtte waarom hij zijn koninklijke opdracht had terug gegeven. Het was iets in de zin van: "Je kan niet verwachten dat iemand in ruil voor het premierschap toegevingen zou doen die ingaan tegen de belangen van zijn taalgroep."
De Vlaamse kandidaat-premiers hebben nooit iets anders gedaan, het werd van hen verwacht, terwijl Di Rupo het hen met die verklaring onmogelijk maakte om dit ooit nog te doen. En daarmee heeft Di Rupo toen het doodvonnis over België uitgesproken.
Wat we sindsdien hebben meegemaakt is één langgerekt stukje theater om de splitsing van België aan de PS-achterban verkocht te krijgen in de zin van: "Ze werd ons opgedrongen, terwijl we er alles aan hebben gedaan om ze te voorkomen, maar de CD&V heeft België verraden." Dat zelfs sp.a boegbeeld Vande Lanotte daartoe voor schut wordt gezet, doet er niet toe.
Dit belet niet dat de PS ondertussen hoopt dat de CD&V alsnog voor de oude politieke aanpak zou kiezen en toch weer een aloud Belgisch compromis zou sluiten. Dit zou voor de PS een mooi alternatief zijn voor de splitsing van België.
Net zoals een onmiddellijke splitsing van België ook voor de N-VA niet hoeft, zolang de N-VA voor het eerst in de Belgische geschiedenis een evenwicht communautair compromis uit de brand zou kunnen slepen. Iets wat voor de PS niet kan, omwille van de daarmee gepaard gaande financiële gevolgen. Elk federaal bevoegdheidsdomein dat zou kunnen worden gesplitst, is blijkbaar door die financiële impact besmet. Daarom dat de Franstaligen hoogstens wat her en der verspreide bevoegdheidsoverdrachten kunnen dulden, maar zeker geen homogene pakketten.
QUID CD&V?
Een half jaar geleden heb ik hier al gesteld dat de CD&V uiteindelijk wel weer communautair zou toegeven, gewoonweg omdat haar linkervleugel haar hiertoe zou dwingen, want zonder de steun van het ACW kan de CD&V onmogelijk haar electorale machtsbasis behouden, namelijk haar dominante positie in de meeste Vlaamse gemeenteraden.
Nu zie ik me gedwongen om mijn mening te herzien. Blijkbaar vreest de CD&V en zelfs het ACW dat de N-VA deze machtsbasis zou kunnen bedreigen zoals nog nooit een andere partij dit heeft kunnen doen.
Zal in die vrees hebben meegespeeld: de vaststelling dat tot 46,9% van de Vlamingen vorig jaar overwogen hebben om op de N-VA te stemmen, maar dit toen uiteindelijk lang niet allemaal hebben gedaan. Volgende keer echter... En volgende keer zouden wel eens de gemeenteraadsverkiezingen kunnen zijn. 2012 komt steeds dichter bij, met andere woorden, hoe meer Vande Lanotte er in slaagde om tijd te winnen, hoe minder de CD&V bereid kon worden gevonden om communautair over stag te gaan. Wat uiteindelijk ook bleek.
Bart De Wever had dan ook gelijk toen hij stelde dat hij geen nieuwe verkiezingen wenst. Hij heeft ze gewoonweg niet nodig om zijn korte termijn doel te realiseren (staatshervorming) en misschien zelfs niet voor zijn lange termijn doel (exit België).
De PS heeft die echter wel nodig: een CD&V die communautair niet genoeg wil plooien, is niet demonisch genoeg om een splitsing van België aan de eigen achterban te verkopen als zijnde enkel de schuld van de Vlamingen. Een gedominiseerde N-VA (voor de Franstaligen bijna zo erg als het VB) is dit echter wel, maar daartoe moet die de volgende verkiezingen eerst zo overtuigend mogelijk winnen, waarna enkel de onderhandelingen over een boedelscheiding resten.
Het is vooral in dit opzicht dat ik van Di Rupo zeg: "Hij kan het niet."
Di Rupo is te emotioneel (geraakt? geblokkeerd?) waardoor hij ook voor de eigen achterban fouten begint te maken. Hij speelt zijn toneelrol niet goed genoeg. Daarom wordt het risico steeds groter dat een einde van België ook aan hem zal worden aangerekend.
Voor de PS kunnen nieuwe verkiezingen dan ook niet vroeg genoeg worden gehouden, maar eerst moet de MR nog wat in het bad worden getrokken om aan te tonen dat het ook met hen niet lukt om met de Vlamingen tot een klassiek Belgisch compromis te komen. (Is niet moeilijk met die hun annexatie-eisen.)
Niets, maar ook niets in deze strategie van de PS kan een klimaat van anti-politiek voorkomen. Voor de PS is dit niet zo erg, zolang de FN zo'n zootje ongeregeld is en zolang MR, CdH en Ecolo zich min of meer op dezelfde communautaire lijn zetten als de PS. Voor de democratie in Franstalig België is het echter een ramp.
Franstalige politici die gebruik willen maken van de nakende electorale post-België opportuniteit, zullen zich dan ook moeten haasten om hun politiek alternatief te ontwikkelen, te verkondigen en zich te organiseren. De tijd dringt.
Wie durft het aan?
Pierre Saelen
-------------------
Diagonaal herlezen
Dit is de tekst, waarover ik gisteren schreef dat hij gemaakt was met bewegende beelden en in de Derde Dimensie. Hij is zelfs beter dan al wat er tot hiertoe op de markt was, want om hem te genieten, dient de lezer/kijker niet eens zon speciaal brilletje op te zetten. Gewoon het licht op U laten schijnen Tot zover de lof. Want er is ook nog die weg spurtende wortel van de afbeelding hierboven .
In De Litanie van alle Heiligen aan het Vlaamse Firmament, mag Meneer Pierre Saelen van mijn part gerust naast Marc Grammens, Paul Beliën, Peter De Roover, Jean Pierre Rondas, Johan Sanctorum, Frans Crols e.a. staan. Misschien dat een chirurg, gespecialiseerd in micro-chirurgie, ook een dergelijke kijk-operatie zou kunnen uitvoeren. Dat kan, maar als na de operatie de kwaadaardigheid volledig zou zijn weggesneden, durf ik betwijfelen : er zouden altijd deeltjes, kleiner dan een atoom, kunnen over gebleven zijn. Bij Pierre Saelen is de zaak loepzuiver afgehandeld : de Homo Erectis Horizotalis is herleid tot zijn ware proporties : een te verwaarlozen aanhangsel van de tot verdwijnen gedoemde Coburg-clan.
Maar QUID VB? Gaat de doorsnee blokker akkoord met die wegspurtende wortel? Ik wil positief denken!
Volgens mij, schrijver van dit blogje, komt de dag in sneltreinvaart nader, dat de V-partijen positie zullen moeten kiezen omwille van het gemeenschappelijk einddoel. Echt onoverkomelijk zijn de problemen niet, ware daar niet het vreemdelingen-standpunt.
De Niveanen berusten in de toestand (ze zijn hier nu eenmaal) en het Vlaams Belang legt de nadruk op de inperking (stop de aanvoer, snijdt in de excessen). De communicatie langs beide kanten echter verloop stroef. Bij de Niveanen omwille van hun geïnplanteerd Tjeven-gehalte, en bij de Blok/Belangers vanwege niet kunnen verbranden wat we vroeger aanbeden hebben .
Me dunkt dat wij, Vlamingen, lauwen en harden,niet moeten trachten het warm water weer uit te vinden. Wij kunnen immers in de leer gaan bij de Helvetianen Daar worden de zaken democratisch aangepakt : als bij referendum blijkt dat er geen minaretten meer mogen bijkomen : dan is dat maar zo, en Europa? Daar trekken de Zwitsers zich niets van aan. En als weer bij referendum moest blijken dat de grenzen potdicht moeten? Of dat moskeeën verboden worden, zodat de Islam met gelijke munt betaald wordt? Of dat wie niet 100% geïntegreerd is, uitgewezen wordt?
Wat dodelijk is voor onze doorsnee Vlaamse mensen, is de redenering : ze zijn hier nu eenmaal, en wij moeten dat leren aanvaarden. Lees : niet zij, maar wij moeten ons aanpassen!
Marc Grammens redeneert dat onze jonge mensen stilaan samen met hen zijn opgegroeid en dus geen graten meer zien in een veelkleurige samenleving. Is inderdaad gedeeltelijk waar. Voorlopig toh.
Maar quid etnisch verband naar criminaliteit? Quid straks de lege sociale kassen? Quid de onderdrukte vrouwelijke helft der jonge Moslims? Quid het Islam-fanatisme? Quid hun traditites die primeren op de onze? Quid als de christelijkheid eens mocht hernemen? U ziet hoe lang het duurt vooraleer indignados de revolutie van het proletariaat, of weer eens een of andere Arabische Revolutie verspreiden .
Ik moet het Pierre Saelen nageven : er steekt een heerlijke visie in zijn proza. Alleen zou ik daaraan de factor tijd willen aan vastknopen. Heeft Vlaanderen tijd genoeg om het tijdperk Di Rupo te overleven?
Ik geloof het niet!
En daarom moet de zweep gelegd worden op de lauwen van de NVA. Wij kunnen niet eeuwig een wortel voor de neus gehouden worden!
Twee affiches : Brabant is Belgisch-tweetalig : een Vlaams en een Waals Brabant. Er is echter maar één CD & V, vandaar dat van de tweede affiche (bestemd voor Franscouillons zieltjes) de V van Vlaams schijnbaar aan het verdwijnen is in de coulissen .
hermes-verdeellijst@politiek.net
BHV? alstublieft en zwijg. CD&V houdt niet van kritiek
CD&V zegt trots te zijn op de manier waarop de kieskring BHV zal gesplitst worden en bezorgde de inwoners van Vlaams-Brabant daarover een brief. Ook op een aparte, pas opgestarte pagina van haar webstek bejubelt de partij zichzelf met het resultaat (http://www.cdenv.be/actua/nieuws/bhv-alstublieft). Daar staat (zodat de herauten-vervalsers der Geschiedenis voor altijd bekend zouden blijven):
woensdag 26 oktober 2011
Vandaag ontvingen 15 mandatarissen van CD&V (waaronder staatssecretaris Carl Devlies, volksvertegenwoordigers Sonja Becq en Peter Van Rompuy, gedeputeerde Monique Swinnen, burgemeesters Michel Doomst, Marc Van Asch, Koen Van Elsen, Bart Coopman, André De Roubaix, Lutgarde Van der Borght, schepenen Eddy De Knopper, Jaak Van Cauwenbergh, Bert Meulemans raadsleden Heidi Elpers, Koenraad Van Coppenolle, Philippe Scheys, Michel Vanderhasselt) en provinciaal voorzitter Tom De Saegher in Vilvoorde de nationale CD&V voorzitter Wouter Beke.
Wouter Beke ontving er een brief van de mandatarissen waarin men het engagement op zich neemt om werk te maken van een warm en gastvrij Vlaams-Brabant, waarin anderstaligen zich vlugger en beter zullen integreren.
Burgemeester Michel Doomst toonde zich zeer verheugd met het bereikte akkoord rond de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Het is een heel zuivere splitsing, waarbij Brussel niet wordt uitgebreid en de omzendbrieven gerespecteerd blijven. Toch is het werk niet af: we moeten zorgen dat we morgen niet meer naast elkaar leven, maar samen leven. En dat betekent onder meer resoluut gaan voor een vriendelijk maar kordaat onthaalbeleid en voor een beleid dat er voor zorgt dat jonge gezinnen in de eigen regio kunnen blijven wonen.
Wouter Beke beklemtoont: Er is een politiek akkoord. Die noodzakelijke voorwaarde is vervuld maar is nog niet voldoende. Nu het akkoord in wetten omzetten en daarna stemmen.
In Vlaams-Brabant start vandaag een campagne van CD&V, die haar tevredenheid uitdrukt over het bereikte akkoord. Provinciaal voorzitter Tom De Saegher: De komende dagen zullen 500 affiches in het straatbeeld van Vlaams-Brabant verschijnen met het opschrift BHV? AUB. En vandaag vinden de inwoners van Vlaams-Brabant in een aantal kranten de brief van de CD&V-mandatarissen. De komende weken en maanden zullen onze volksvertegenwoordigers het akkoord uitleggen aan hun lokale bestuursleden en vrijwilligers
Aanvankelijk konden surfers reacties kwijt op het forum van de 'BHV? Alstublieft'-pagina. Na amper enkele uurtjes werd die mogelijkheid echter stopgezet. Er waren toen vijf webbezoekers die een reactie hadden geplaatst. Wellicht waren die niet naar de zin van CD&V, wegens te kritisch.
De Vlaamse Volksbeweging - die momenteel de actie 'Di Rupo-akkoorden: niet in mijn naam' (http://www.vvb.org/kort/218/36259) voert - stelt vast dat CD&V in haar communicatie kiest voor eenrichtingsverkeer. Blijkbaar is de partij toch niet zo gerust in de hoerastemming die ze naar eigen zeggen verdient voor de BHV-regeling.
Dat ze zich afsluit voor kritische opmerkingen is uiteraard veelzeggend en uitermate betreurenswaardig. De informatiecampagne had dan ook beter de naam gekregen: 'BHV? Alstublieft en zwijg!'
Voor 'Di Rupo-akkoorden: niet in mijn naam'
Peter De Roover (0497 45 11 13) Politiek secretaris Vlaamse Volksbeweging
-------------------
Diagonaal herlezen
Spreken in een taal waar de linkerhand niet mag weten wat de rechterhand doet : een even verwrongen beeldspraak als de partij zelf : hoog tijd dat de Tjeven geleerd worden dat zoiets niet meer aanslaat!
Hun abtwoord is altijd : Ja, maar, of Neen, maar .Hun Ja is nooit zuiver, en hun neen nog minder! Nooit IN de pot, altijd er naast, nietwaar omhoog gevallen collega-Ieperling?
Laten wij vooral niet vergeten, dat al de miserie die over Vlaanderen gekomen is, te wijten is aan Eyskens Sr & Jr (CVP), Martens (CVP) DeHaene (CVP) Van Rumpuy (CVP), Leterminator (CVP) Beke (CVP), afgelost (wegens de blunders van de dioxine-crisis) door dat andere genie, het Liegebeest der Riberalen.
Is het U niet opgevallen, dat zij altijd hun Eerste Ministerschap konden afkopen door baar geld toe te stoppen aan de Franscouillons? Alleen de laatste (Beke) lukt dat niet meer : al is hij onlangs (op papier) nog vader geworden : zijn partijtje is veel te klein geworden om wat dan ook op de wereld te zetten
Dat gaat van +50 % van eind der jaren 50, tot -10% waarvan de peilingen vandaag gewagen .Dat is, zelfs voor een tegenstander, geen reden tot feesten! Integendeel : net in de gouden jaren, dat Vlaanderen uit zijn winterslaap van eeuwen kon ontwaken, zijn zij er in gelukt om het eigen volk nog voor jaren in Franscoullonse slavernij te dompelen.
Kon ik nu op het eigenste moment maar over een toverformule beschikken om hen op de achterkant van de maan te de zetten, zij en alle regeringsleden van de laatste 60 jaar samen met hen, ze waren daar op slag allemaal geweest. Met een noodrantsoen voor 24 uur, maar zonder zuurstofmasker.Want de O² zouden we allemaal hier houden, we zouden alle zuurstof kunnen gebruiken als België als geheel straks ook naar de maan is.
Wilt noteren, dat wij, als West Vlamingen, niet gemakkelijk iets of iemand naar de maone wensen. Of zeggen dat iets naar de moane is : dat is veel te bepalend van plaats. Veel te nauwkeurig, en nog altijd te achterhalen en dus vatbaar voor recuperatie. Wij zeggen dat iets noa de wuppe is. Ooit al iemand gehoord die weet waar dat ligt?
Zelfs als jullie zeggen : België Barst, is dat niet zuiver op de graat : wie denkt U dat het afval en de brokstukken zal moeten ruimen? Veel beter is te zeggen : België naar de wuppe : dat is hetzelfde als met de snelheid van het licht verdwijnen naar Nooit Geweest .
Heerlijke taal, toch,dat Werst Vlaams! Een beetje vierkant, maar gezond!
.
Mise en platop 28/10/2011 7:53:15
Gepeperd en gezouten, opgediend om 28/10/2011 13:50:29
De onafhankelijke nieuwssite De Rechtzetting is dringend op zoek naar een verantwoordelijke uitgever. We hebben een zondebok nodig om processen en klachten op te vangen, zegt de redactie.
Uitgever Gianni Caspaer zit met de handen in het haar. Ik run hier wel de keet, maar je kunt me bezwaarlijk een verantwoordelijk type noemen, zucht de man. Ik zou zó graag eens hebben dat een misnoegde BV me een proces aan mijn kloten lapt, maar ik weet mijn eigen klokkenspel niet eens hangen.
Omdat Caspaer enkel bestaat in het universum van De Rechtzetting en geen tegenhanger heeft in de fysieke werkelijkheid heeft de redactieraad hem ongeschikt bevonden als verantwoordelijke uitgever. Een harde klap, ja, erkent de gedreven driftkikker. Mijn hart en mijn ziel heb ik gegeven voor deze onderneming. Dat een tiep uit de echte wereld nu met de pluimen gaat lopen, doet pijn.
Het is echter van moeten. We hebben een zondebok nodig om processen en klachten op te vangen, zegt redacteur Jonas Aepenbroot. Vandaag nog kregen we de volgende brief in onze brievenbus: (leest voor) Kan u mij de namen van de verantwoordelijken doorgeven (liefst geen pseudoniemen) die wij kunnen aanspreken via gerechtelijke weg? Ook graag de naam van de eigenaar van de website zodanig dat wij eventueel ook klacht kunnen neerleggen bij de CCU. Tja, wat moeten wij daar nu mee aanvangen? In ons universum bestáát er geen Computer Crime Unit, maar die brief is wel echt.
Steeds vaker, zo beweert Aepenbroot, wordt de redactie belaagd door bekende Vlamingen uit de échte werkelijkheid die zichzelf verwarren met hun gecorrigeerde versie op De Rechtzetting. Weet je, sommige mensen beseffen niet dat wij ons uiterste best doen om zo ver mogelijk van de feiten te blijven. Wij wantrouwen de feiten. Vermeld één luttel feitje en Gianni Caspaer de duivel hale zijn ziel doet je ongebluste kalk gorgelen.
Om een tussenschot te installeren tussen de fysieke werkelijkheid en de rechtzetting erop schrijft de redactie een vacature uit voor een verantwoordelijke uitgever. Wij mikken op een goedige eenzaat die wel een grapje kan smaken en verder niet te veel verstand heeft van wetgeving en deontologie. Een handicap, overgewicht of de een of andere aanstootgevende huidskleur is geen bezwaar, stelt Caspaer. Die mens zal met naam en toenaam op de site vermeld worden. Zelfs zijn adres zal erbij staan zogezegd voor fanmail. Als er vodden zijn, komen alle klachten en gerechtelijke vorderingen in zijn bus terecht. Laat de deurwaarder zíjn tv en frigo maar meepakken, zolang wij maar corrigerende artikels kunnen blijven produceren.
Gianni Caspaer: Wij mikken op een eenzaat die niet te veel verstand heeft van wetgeving en deontologie
Jonas Aepenbroot hoopt snel een geschikte of desnoods ongeschikte kandidaat te vinden. Thans moeten wij bij sommige artikels expliciet vermelden dat het om satire gaat en nóg dreigt men ermee onze site plat te leggen. Dan hebben we liever dat men onze verantwoordelijke uitgever plat legt. Zo heeft zn ellendige leven toch een heel klein beetje zin gehad.
----------------
En dan zit ik mij suf te piekeren op een verhaal dat vandaag bij Angeltjes stond : het is zo zot als een achterdeur, het trekt op niets en zou misschien juist daardoor de aangewezen ontsnappingsroute kunnen zijn voor de aanstormende wereldwijde recessie
Het reddingsplan
Herman van Rompuy over het deze nacht bereikte akkoord :"De uitbreiding van het EFSF is zeer complex en niet gemakkelijk om uit te leggen, maar wel zeer spectaculair"
Ik zal proberen het uit te leggen aan hand van dit voorbeeld :
Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg. Het zijn slechte tijden, een ieder heeft schulden en allen leven op de poef. Op deze dag rijdt een welgestelde Vlaamse, toerist, Jeanke, door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje. Hij zegt tegen de eigenaar dat hij de kamers graag bekijken wil, om er misschien een voor een nacht te huren en legt als onderpand 100 Euro op de desk. De eigenaar geeft hem een paar sleutels. Als de bezoeker de trap op is, neemt de Hotel-eigenaar het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden. De slager neemt de 100 Euro, loopt de straat uit en betaalt de boer. De boer neemt het geld en betaalt zijn rekening bij de koel opslag. De man daar neemt het geld en rent naar de kroeg om zijn drank rekening te betalen. De kroegbaas schuift het bedrag door naar een aan de bar zittende prostituee, waarbij de hij nog schulden had. De prostituee rent naar het Hotel om daar haar uitstaande rekening van 100 euro te betalen. De hotelbaas legt het geld weer op de balie. Op het eigenste moment komt de toerist de trap weer af, zegt dat de kamers hem niet aanstaan, neemt het geld van de balie en hij verlaat het dorpje. Niemand heeft iets geproduceerd. Niemand heeft iets verdiend. Iedereen is zijn schulden kwijt en ziet de toekomst optimistisch tegemoet. Zo, nu weten jullie hoe het zit. Het reddingsplan kan maar zo simpel zijn.
-------------------
Diagonaal herlezen
Dergelijke blogs zijn het zout op mijn patatjes! Meer zelfs : ze zijn even onmisbaar als de zuurstof in de lucht. Want die lucht : die is vergiftigd van de maakbare mens zo allemaal dagelijks te slikken krijgt
Of als U het anders gezegd wil hebben : ze zijn lijk een hoogte-stage op bvb een paar meter hoogte, waar de lucht zuiver is, en war alleen adelaars en arenden nog kunnen vliegen.
Wij wensen ze een lang leven!
.
Mise en platop 27/10/2011 15:37:19
Gepeperd en gezouten, opgediend op 28/10/2011 12:53:41
Door de indiscretie van een of andere persmuskiet kwam ik vandaag op deze site terecht. Een aanrader! Mag gerust overal bij de favorieten staan. Of : bete nog : schrijf in op de RSS service : weeral een ANDER VULGAIR geschreven dagblad dat U kunt opzeggen!
Volgens de vermaarde Britse natuurkundige Stephen Hawking vertoont de Belgische politiek grote overeenkomsten met zwarte gaten. Ook België heeft een denkbeeldig oppervlak dat als grens optreedt.
Stephen Hawking vergelijkt België met een kosmologische singulariteit: 'Dit land is een punt in het ruimte-tijdcontinuüm waar de normaal geldende wetten niet meer van toepassing zijn.'
Vanavond geeft de beroemde professor Stephen Hawking een lezing aan de KU Leuven. Op een persconferentie lichtte de aan zijn rolstoel gekluisterde geleerde alvast een tipje van de sluier op.
Ik verwacht vanavond een dankbaar publiek, liet Hawking weten via zijn spraakcomputer. Belgen zijn het gewend om complexe zaken voorgeschoteld te krijgen. In al mijn jaren van theoretisch onderzoek ben ik nog nooit een fenomeen tegengekomen dat zo complex is als het Belgische systeem. Dit kleine gebied telt meer paradoxen dan er tegenstrijdigheden zijn tussen de speciale relativiteitstheorie en de kwantummechanica.
Volgens de gerenommeerde fysicus valt België gemakkelijk te vergelijken met een singulariteit, een punt in de ruimte-tijd waar de natuurwetten hun geldigheid verliezen. Ook dit land is een punt in het ruimte-tijdcontinuüm waar de normaal geldende wetten niet meer van toepassing zijn, sprak Hawking. Dat betekent niet dat er geen specifieke wetten zijn, alleen spreken zij elkaar gedurig tegen. Voor elke wet die één ding zegt, vind je er één die het tegenovergestelde zegt. Het systeem houdt zichzelf echter in stand doordat het rond één centrale as blijft draaien, namelijk de hoofdstad Brussel. Neem die weg en de hele zaak implodeert, waarop onvermijdelijk een oerknal zal volgen.
Wanneer je België beschrijft binnen het kader van de algemene relativiteitstheorie, is de conclusie dat het een zwart gat is. Een gebied waaruit niets, zelfs het licht niet, kan ontsnappen, verduidelijkte Hawking. Rond een zwart gat is er een denkbeeldig oppervlak dat als grens optreedt, de waarnemingshorizon. Ook België heeft een denkbeeldig oppervlak dat als grens optreedt. Omdat Vlamingen, Walen en Brussel andere denkbeelden koesteren, zien zij ook andere grenzen. Telkens proberen zij hun event horizon te verleggen, waardoor die op den duur zijn gaan overlappen, met vele wetkundige singulariteiten tot gevolg.
Daarnaast heeft België een zeer compacte, maar enorme massa, vervolgde Hawking. De dichtheid van de bevolking is groot, zodat er een extreme vervorming van de gedeelde tijd ontstaat. Evenzeer bewegen er zich merkwaardig veel exotische deeltjes in het Belgische systeem. Je zou kunnen zeggen dat België die exotische deeltjes vanuit het hele universum aantrekt, maar nooit meer laat gaan. Enkel licht kan ontsnappen uit het Belgische zwarte gat, maar sinds de verlichting op de autosnelwegen is gedoofd, is ook dat problematisch.
Hoe de Belgische singulariteit verder zal evolueren, durft Hawking nog niet te voorspellen. Daarvoor is het wachten op verder onderzoek van de Large Hadron Collider, voorziet de wetenschapper. In de LGC brengt mijn uiterst kleine deeltje met elkaar in botsing om experimenteel te testen welk resultaat dat geeft. Ook België laat zich beschrijven als een botsing van uiterst kleine deeltjes.
Stephen Hawking: Dit kleine gebied telt meer paradoxen dan er tegenstrijdigheden zijn tussen de speciale relativiteitstheorie en de kwantum-mechanica
Hawking sloot de persconferentie af met de gevleugelde uitspraak Walen buiten!, wat voor enige ophef zorgde onder de Franstalige journalisten.
Even later kwam de veiligheidsdienst van de KU Leuven met een verklaring op de proppen. Een communiqué meldde dat het Vlaams Katholiek Hoogstudentenverbond (KVHV), een Vlaams-nationalistische studentenvereniging, de spraakcomputer van Hawking gehackt had. De schade zou tegen vanavond hersteld moeten zijn.
Het geheel doet nogal geleerd aan : om door het bos de bomen te zien, moet U dus wel goed opgelet hebben. Maar als U weet dat de Grote Aula van de KUL stampvol zat, en dat er buiten een enorme massa geboeid aan dat grote TYV-schem hing, dan weet U toch genoeg!
O ja : met satire moet men altijd een beetje opletten : daar kan soms ook wel hier een daar eens een boemerang tussen zitten
.
Mise en platop 27/10/2011 15:13:49
Gepeperd en gezouten, opgediend op 28/10/2011 12:33:54
Het Gentse filmfestival vertoonde vorige week Page One. Inside The New York Times, een documentaire van Andrew Rossi (1). Een aanrader.
The New York Times geldt al decennialang als dé referentie voor journalistieke kwaliteit. Maar het gaat niet goed met deze krant. Dalende verkoopcijfers en dalende reclame-inkomsten bedreigen haar voortbestaan. Zou het kunnen dat ze verdwijnt? Toegegeven, de NYT heeft in het verleden steken laten vallen die haar geloofwaardigheid aantastten, zoals foute berichtgeving van J. Miller over vermeende nucleaire wapens in Irak, vlak voor de Amerikaanse inval in 2003. Met deze foute berichtgeving voedde de krant de indruk dat mediabedrijven een andere agenda hebben dan het objectief weergeven van feiten.
Maar de belangrijkste oorzaak van de malaise ligt elders: het streven naar winst bemoeilijkt dure onderzoeksjournalistiek. Ook de opkomst van nieuwe media zet georganiseerde, professionele(re) media onder druk: liever dan de papieren krant te lezen, halen vooral jongeren hun nieuws op internet, via blogs en sociale media. Voorlopig heeft nog geen enkele krant of tijdschrift een manier gevonden om via internetsites voldoende inkomsten te genereren om een hele redactie te onderhouden. Goed nieuws is wel dat betalend internetbezoek stijgt (DS 21/10/2011, gegevens over de Verenigde Staten).
Media en democratie
Het mogelijk verdwijnen van grote nieuwsredacties bedreigt de democratie. Waarom? Tenslotte lijken die nieuwe media precies vanuit democratisch oogpunt een goede zaak. Zo hebben twitter en facebook een belangrijke rol gespeeld tijdens de Arabische lente. Burgers kunnen nu optreden als activist, met hun gsm beeldopnamen maken en de wereld rondsturen, medeburgers verwittigen, ideeën delen, betogingen en protestacties organiseren. Burgers delen informatie zonder de goedkeuring van redacties of overheden. Is dat geen antwoord op al te sterke invloeden van bedrijven en lobbygroepen op de media: dat vrije individuen met elkaar communiceren? Natuurlijk wel, en sociale media hebben dan ook heel wat te bieden.
Toch blijft de professionele media een onvervangbare functie vervullen. Op haar beste momenten neemt de media namelijk een taak op zich die voor een blogger of burgerjournalist bijna onhaalbaar is: de machtsstrijd winnen die je aangaat als je concrete gevallen van machtsmisbruik in de politiek of in het bedrijfsleven viseert. Ik geef drie voorbeelden.
New York Times tegen corrupte bedrijfsleiders
Een eerste komt uit de genoemde documentaire, waarin NYTimes-journalist David Carr een artikel voorbereidt over het failliet van een ander mediabedrijf, de Tribune Company. Enkele jaren voordien werd dat bedrijf overgenomen door managers die alleen in winst geïnteresseerd waren, en niet omkeken naar de journalistieke deontologie. Uiteindelijk ging het bedrijf ten onder en verloren vele mensen hun baan. En streken de ceos miljoenen dollars op in bonussen Ontevreden werknemers stuurden aan Carr informatie over wanpraktijken, zoals corruptie en seksuele intimidatie. Carr besloot een artikel te schrijven. Eerst vroeg hij een reactie aan de betrokkenen, zoals het journalistiek hoort. Het resulteerde in dreigementen met juridische acties vanwege de Tribune Company. Maar dat hoefde Carr zich niet aan te trekken: zijn redactie steunde hem. En dan begint de kracht van de NYT als bedrijf te spelen, in het voordeel van de journalist. Carr stelde rustig dat hij zijn taak had voltooid. Hij publiceerde zijn explosieve stuk. Twee weken later moest de bedrijfsleider van de Tribune Company, Randy Michaels, ontslag nemen.
Washington Post tegen een corrupte president
Tweede voorbeeld. In 1974 deed de Republikeinse president Richard Nixon afstand van het presidentschap. Na jaren onderzoek en enkele honderden artikels hadden twee journalisten van The Washington Post aangetoond dat Nixon betrokken was bij een inbraak in het hoofdkwartier van Democrats, de oppositiepartij, om afluisterapparatuur te installeren: het Watergate-schandaal. Nixons positie was onhoudbaar geworden: de artikels leidden tot allerlei onderzoekscommissies die feiten als corruptie aan het licht brachten.
Carl Bernstein en Bob Woodward, de twee jonge, ijverige journalisten van The Washington Post werden helden. Alan J. Pakula verfilmde hun avontuur in All the Presidents Men (2). Op dat ogenblik was hun krant nog in handen van Katharine Graham. Ze steunde haar journalisten honderd procent: mocht er druk komen om bronnen vrij te geven, bijvoorbeeld, was ze zelfs bereid om naar de gevangenis te gaan (3). Haar houding was een onmisbare schakel in het hele gebeuren: wie het opneemt tegen de corruptiepraktijken van een zetelende president, heeft de bereidheid van een hele instelling nodig om zon gevaarlijke gevecht aan te gaan.
Panorama-uitzending over klokkenluiders in Hasselt
Ten derde, recenter en veel dichter bij huis.
Op 6 oktober verscheen een reportage van Panorama over het moeilijke lot van klokkenluiders bij de Hasseltse politie (4). Een uitzending die praktijken toont die elke verbeelding tarten in een democratie. Ook de burgemeester van Hasselt, Hilde Claes, en procureur Rubens werden vernoemd. Meteen na de uitzending volgde commentaar die tot doel had de geloofwaardigheid van de journalisten te ondermijnen. Procureur Rubens noemde de reportage tendentieuze, zwakke journalistiek. (5) In een open brief beschuldigde Hugo Lamon, advocaat van de bekritiseerde Hasseltse politiezone Hazodi, de journalist Wim Van den Eynde ervan de rechsgang te willen beïnvloeden. Een zware aanklacht. Van den Eynde antwoordde met een verwijzing naar de nageleefde deontologische code voor journalisten en herleidde de kritiek tot een grap (DS, 7/10/2011).
Het strekt de VRT-redactie tot eer dat ze pal achter de journalisten van deze Panorama-uitzending bleef staan, ondanks de kritieken (hbvl, 9/10/2011). Opnieuw blijkt hoe belangrijk het is voor journalisten om de steun te hebben van een geloofwaardige instelling.
Kostenplaatje
De gekozen voorbeelden zijn uitzonderlijke journalistieke omstandigheden. Meestal brengt een reporter minder gecontesteerd nieuws. Maar de mogelijkheid om, indien nodig, ook zulke reportages te brengen, maakt het hele verschil tussen het hebben van een pers die de democratie versterkt, of niet.
Misschien iets om aan te denken als sites van kwaliteitskranten of tijdschriften uit financiële noodzaak betalend worden. Want dat betalen ligt moeilijk: we zijn gewend dat nieuws gratis is. We beseffen te weinig welk prijskaartje aan goede journalistiek hangt. Maar we zouden ongetwijfeld een veel hogere prijs betalen, indien dergelijke journalistiek verdween: het einde van kritische vragen over machtige bedrijven of politici, dus het einde van de democratie. Echt een buitengewoon kostelijke zaak.
Bronnen
(1) Page One. Inside the New York Times, regisseur: Andrew Rossi, 2011, met David Carr, Carl Bernstein, Tim Arango ea. (2) All the Presidents Men, regisseur: Alan J. Pakula, 1976 met Dustin Hoffman, Robert Redford, Jack Warden ea. (3) Aldus Carl Bernstein over een gesprek met Ben Bradlee, hoofdredacteur van The Washington Post, in de documentaire Out of the shadows: the man who was deep throat van Gary Leva, 2006. (4) Panorama, VRT, Voor wie de klok luidt, uitzending VRT, op 6 oktober 2011, door Wim Van den Eynde. Dit programma is op internet opnieuw te bekijken, zowel op de website van deredactie, in videozone, als op canvas. (5) Procureur over Panorama-reportage: Tendentieuze, zwakke journalistiek, Het Belang van Limburg op 7 oktober 2011. De hele reportage is een aanrader
-------------------
Diagonaal herlezen
Dit artikeltje om maar te zeggen hoe de persmuskieten ingenomen zijn met zichzelf.
Nixon, toevallig geen Democraat, maar een Republikein?! Ik stel mij de vraag, moest het andersom zijn geweest, of Watergate ooit wel het daglicht zou gezien hebben! De media, in dienst van een bepaalde helft van de waarheid .
De politie-perikelen in Hasselt?! Toch raar dat de 4 klokkenluiders, na hun vrijspraak, door de overige oud-collegas uitgespuwd blijven . Vraag : werd hier, in de schoot van een bende Lynxe graaiers in allerlei parastatalen, in en rond het Stadhuis, met de hulp van bepaalde Brrrr-T hoernalisten, geen broedermoord op het getouw gezet? Zonder dit te weten, gis ik op het aureool rond God Stevaert :Cherchez la femme .Journalistiek in dienst van een wel bepaalde waarheid? De toekomst zal het wel uitwijzen .
Juffrouw Tinneke Beeckman heeft op haar blog gewoon de feiten naar haar hand gezet. Zij doet juist wat de gewone mens zo verafschuwt : elkaar na-tateren, zonder de feiten te dubbel-checken, of zelf maar bij de feiten te blijven. Te spitten, desnoods tot op het bot! Over Watergate had ze beter gezwegen, want daarin is iedereen veroordeeld door voor waar aan te nemen wat Amerika kwijt wil. Gooi er een kwak vulgariteiten over, en U bent bij HOMU beland .OverHasselt had ze best wat objectiever kunnen zijn, door bijvoorbeeld aan onderzoeks-journalistiek te doen. Of door minstens iets of wat origineel te doen.
Waarom en waarom juist dan kwam Panorama op de proppen met die reportage? Wat is het verband met Steve Stevaert? Zijn er (waren er) links met Pukkelpop? Hoe kwam Hilde Claes in het vizier? Uit welke hoek werd de aanval gelanceerd?
Over Watergate schrijven is vijgen na Pasen. Maar Hasselt : daar staan de groene vijgen nog aan de boom, en misschien komt er een vervolgverhaal naarmate de verkiezingen 10/2012 naderen .
Als illustratie tussen echte journalistiek en hoernalistiek gewauwel verwijs ik bijvoorbeeld naar mijn Kolommetje N°452 (zonder de minste verdienste mijnentwege, omdat ik daar louter kopieerwerk aflever..Titel : Di Rupo kan het niet) dat in de pipeline steekt, en van de hand is van een zekere Pierre Saelen, tot vandaag een mij onbekende naam. Ik heb een appelblauw zeegroen vermoeden, dat we in ons midden die naam nog wel meer zullen horen U vindt deze man terug op
waar ik verder niet veel kan mee doen, omdat dat soort sites (twitter,facebook) mijn niet liggen. Veel te veel en veel te kleine lettertjes voor mijn arme ogen .
Kortom :
Juffrouw Beekcman van hierboven schrijft over zaken van horen zeggen, al heeft ze niets, of in ieder geval niet veel te vertellen, en Pierre Saelen geeft bewegende beelden over eigen waarnemingen met woorden in 3-D (derde dimensie) : het is alsof we zelf deel uitmaken van wat hij schrijft .
Mise en platop 27/10/2011 14:32:36
Gepeperd en gezouten, opgediend op 28/10/2011 11:41:41
Twee bloedige (verloren) wereldoorlogen in 50 jaar achter de rug, en weer aan de leiding komen van het Verenigd Europa door wie ze verslagen werden : die Duitsers zijn niet te vatten, hé! De pretentie van het Duitse socialisme onder Adolf Hitler ten spijt, de vele amputaties van grondgebied daarna ten spijt, de jarenlange onderwerping aan het mensonwaardig communisme van de ene helft van hun grondgebied ten spijt, staan ze daar weer. En deze keer blijkbaar zonder het geweld van wapens, en dus zonder vijanden tegenover zich, maar omringd door niet anders dan vrienden en bondgenoten Allez, zo ziet het er in ieder geval een beetje uit .
Zoals de zaken vandaag er voor staan, zijn in ons land de grootste vroegere tegenstanders van al wat Duits was, ineens hun grootste supporters. Daarover gaat hieronder het eerste artikel uit De Morgen over een Europese Droom : onderliggende gedachte : alles wat goed is voor Europa, is opperbest voor ons.
Besluit : het Duitsland van Merkel is slimmer dan het Duitsland der Nazis .
------------------------
Europese droom (De Morgen)
27/10/11, 06u52
Gemakkelijkheidshalve zouden we deze kolommen kunnen vullen met de toespraak die Angela Merkel gisteren in de Duitste Bondsdag hield. Die was behoorlijk indrukwekkend. Merkel maakte de wereld duidelijk dat een mislukking van de top over de schuldencrisis wel eens tot de ondergang van het eengemaakte en stabiele Europa zou kunnen leiden.
'Met alle mogelijke middelen moeten we Europa's eenmakingsproces, dat door onze voorvaderen werd begonnen na eeuwen van haat en bloedvergieten, beschermen. Het kan niet zijn dat ze ergens in de toekomst zeggen dat de politieke generatie die verantwoordelijk was voor Europa tijdens het tweede decennium van de 21ste eeuw faalde in het aanzicht van de geschiedenis.'
Merkel heeft gelijk. De financiële crisis die Europa momenteel treft, is tegelijk een existentiële crisis die tot een situatie kan leiden waarbij de Europese lidstaten al ruziënd uit elkaar gaan en hun financiële problemen dan maar elk voor zich oplossen. Het opgeven van de financiële solidariteit tussen lidstaten zal onvermijdelijk leiden tot het einde van de politieke unie die ons ondertussen al ruim vijftig jaar behoedt voor verwoestende conflicten.
Met andere woorden: falen is geen optie. De huidige financiële crisis moet opgelost worden. Dit betekent meteen dat de Europese burgers geen andere keuze hebben dan de gevolgen van een eventueel Europees akkoord op hun schouders te nemen. De Grieken zullen gedwongen worden om te bezuinigen. De burgers van rijkere landen zullen een deel van hun inkomen moeten doorstorten naar een noodfonds waarin naar verluidt een duizelingwekkende 1.000 miljard euro zal zitten. Mensen zullen hun baan verliezen, op hun lonen moeten inleveren, moeilijker aan geld geraken om een bedrijf op te starten en aan koopkracht verliezen. Er zal bezuinigd worden op posten waarop je eigenlijk niet mag bezuinigen: gezondheid, verkeersveiligheid, cultuur, onderwijs.
Hopelijk beseffen de staatsleiders en verantwoordelijken voor de financiële crisis dat ze een buitengewone inspanning vragen van de Europese burgers. Je zou verwachten dat die burger in ruil voor haar/zijn inspanning naast een noodfonds ook een concreet actieplan voorgeschoteld krijgt dat een herhaling van de huidige crisis voorgoed vermijdt: stevige banken met zin voor maatschappelijke verantwoordelijkheid, rode kaarten voor incompetente Berlusconi's, afschaffen van onverdiende bonussen, uitschakelen van speculerende waaghalzen.
De huidige crisis is een noodsituatie die zo snel mogelijk moet opgelost worden. Maar het zou bijzonder kwalijk zijn als de politieke en economische verantwoordelijken over enkele weken of maanden gewoon kunnen terugkeren tot de orde van de dag.
-----------------------
Nota : ze kunnen het niet laten : Italië wordt niet Lynx genoeg bestuurd, doet het relatief veel beter dan de andere wèl socialistisch bestuurde landen zoals Spanje, Griekenland en Portugal (tiens, we horen niks meer over Ierland : dat land kruipt uit de afgrond naar omhoog, en wordt niet socialistisch bestuurd ). Dus doen ze met Berlusconi lijk met het Vlaams Belang : alleen vermelden als er zwaar negatief kan uitgehaald worden.
Ander voorbeeld : gisteren werd er wat (veel) geduwd en getrokken in het Italiaans Parlement. Lynx loopt al langer op de toppen van de tenen uit zenuwachtige onvrede dat ze er maar niet in slagen de regering van Il Cavaliere te doen vallen. Dus gaan ze aan het treiteren De Lega Nord, partner van Berlusconi en sterkhouder van diens regering, wil (met heel wat bijbedoelingen oa deze Eu doen struikelen) niet horen van langer werken, iets dat Berlusconi, onder druk van de EU, had willen invoeren. Nu blijkt de echtgenote van de Lega Nord leider ooit op haar 39ste op pensioen te zijn gegaan wegens (bewezen) gezondheidsredenen. Maar dat laatste werd, bij het treiteren, daar Lynx natuurlijk verzwegen.Vandaar dat iemand van de Lega Nord, bij de confrontatie, even de zenuwen niet meer baas kon, en met doorslaande argumenten probeerde de uitdager het zwijgen op te leggen .
Allez : een alledaags voorval voor Zuiderse temperamenten, maar volgens de BRRR-T stond het voorval gelijk aan een open oorlogsvoering .
--------------------------
In De Schandaard spreekt men dan weer met de klassieke gespleten tong : wat Merkel deed, was goed, maar niet genoeg .
Dat Merkel tegenover haar getrouwen, over Sarkozy spreekt als over Monsieur Bla-Bla : mag niet geweten worden. Wordt verzwegen. Dat China uiteindelijk met geld, veel geld, zou willen bijspringen : mag niet geweten worden. Wordt verzwegen.
Maar dat Berlusconi (met kennersogen?) het achterwerk van Angela niet denderend vindt : dat moet breed en vooral vettig worden uitgesmeerd, niet om Merkel aufzu kricken, maar om Berlusconi neer te halen .
Enfin : lees en geniet mee met al die geleerde koppen .
---------------------
Waterpistool in plaats van bazooka (De Schandaard)
Economist Ivan Van de Cloot van de denktank Itinera vindt het Europese akkoord op alle punten te zwak. Over enkele weken of maanden steken de problemen weer de kop op, voorspelt hij.
De Europese leiders hebben het blikje weer een paar meter verdergeschopt. Op korte termijn zijn de problemen even opgelost, maar op lange termijn is dat helemaal niet het geval, waarschuwde Van de Cloot vanochtend op Radio 1. Het gepoker zal nog een tijdje doorgaan.
Ook politicoloog Hendrik Vos zegt dat er een grote kans bestaat dat de Europese leiders vroeg of laat weer rond de tafel moeten gaan zitten. De aangekondigde maatregelen liggen in de lijn van de voorspellingen, maar dan nog wat minder, nog wat vager en gebaseerd op zeer optimistische voorspellingen.
De uitbreiding van de vuurkracht van het Europese noodfonds EFSF tot 1.000 miljard euro klinkt indrukwekkend, maar om de markt te overtuigen dat je alle problemen de baas kunt, is er eerder 2.000 à 2.500 miljard nodig, zegt Van de Cloot. Vooral Italië blijft een zorgenkind. Dat land heeft een schuldgraad van 120% van het nationaal inkomen en moet elk jaar 20% van die schuld zien te herfinancieren. De markt is ervan overtuigd dat dat niet zal lukken, zegt hij.
Bovendien kampt Italië fundamenteel met een een probleem van concurrentiekracht. Ze zijn dertig procent te duur, zegt de economist. Tien procent daarvan kan je eventueel aanpakken met loonmatiging, maar dan blijft er nog een enorme handicap over.
Van de Cloot vreest ook dat de 'haircut' van 50% op Griekse schulden de zwakkere banken in de problemen zal brengen. De banken die het konden, hebben hun Griekse obligaties al aan de ECB verkocht en een verlies van 20% geslikt. Maar de andere banken konden die 20% al niet aan, laat staan een verlies van 50%. De herkapitalisering van 100 miljard zal volgens de economist niet volstaan. In normale omstandigheden heb je al 200 miljard nodig, in een zwakke economie zeker 400 miljard.
-------------------
Ziet U : Italië, dat tot hun grote spijt van al die Eu-aanbidders, stand houdt in de ratings, moet absoluut naar beneden gehaald worden : die meneer Van de Cloot (wat n toepasselijke naam) wil dus met alle middlen helpen om Itaië een kl**t af te trekken! Die denkt : U weet maar nooit : als die rating-bureaus mij horen, dan gaan die zeker hun oren beginnen spitsen
------------------------
En zo kom ik tot mijn eigen besluit, door eerst over te schakelen naar tSCHELDT, die, voeten op de grond, de toestand herneemt, niet als een ver van mijn bed show, maar als een levensecht voelbaar vraagstuk van deze dag voor elk van ons
DE BORG
Het is toch maar een handtekening, mama', zei de zoon tegen zijn moeder die aarzelde borg te staan voor een lening. Enkele jaren later verkocht de bank ook háár huis.
Voor wie uitkijkt naar het einde van België, ziet het er met de dag hoopvoller uit. De afgang van Dexia was nog gemakkelijk te voorspellen, maar dat men dat zou oplossen' met een astronomische borg, dat is pas straf. Gewoonweg hallucinant. Of voor wie het anders wil bekijken, gewoonweg hoopvol.
De bureaus hebben de rating van België nog niet verlaagd maar toch zou ik op termijn niet te veel meer op de Belgische borgen en andere beloften rekenen. Wie gelooft die mensen nog! Gewoonweg onhaalbaar als het echt fout loopt. En fout lopen zál het.
Dan is er nog de begroting voor 2012. Wij zien aan beide kanten van de taalgrens politici aan het werk die niet leren van de gebeurtenissen. Bij onze Franstalige landgenoten is de spreekwoordelijke oude frank' nog verre van gevallen. Zij hebben daar in Wallonië een economie die goed op die van de Grieken lijkt. Het verschil is dat de Grieken intussen begrepen hebben dat het anders zal moeten. Zij zijn wel boos op de Duitsers, die niet wilden blijven sponsoren. Maar ze beseffen dat ze iets moeten gaan doen.
Intussen heeft het Duitse hooggerechtshof de Europese Unie onder Duitse curatele geplaatst. Angela Merkel mag niets meer beloven, en dus kan de Unie niets meer beslissen, zonder goedkeuring van het Duitse parlement. De belastingbetalers zegden neen'. Duitsland heeft de Maddens-doctrine op Europa toegepast.
En plots kan de Griekse schuldkwijtschelding wel, voor vijftig procent nog wel. Angela heeft haar vel gered.
Alstublieft, kunnen we België ook niet onder zulk een toezicht plaatsen, zo bijvoorbeeld dat onze Vlaamse onderhandelaars niets meer kunnen toegeven zonder goedkeuring van het Vlaams Parlement. Als onze belastingbetalers dan ook neen' zeggen, kan er een ordentelijke vereffening volgen, zoiets als bij de Gemeentelijke Holding, óók met schuldkwijtschelding.
Vlaanderen moet de Belgische begroting redden', roept de kleine Michel van de Mouvement Réformateur. Die heeft het dus zeker nog niet begrepen.
Niet dat aan Vlaamse kant niets meer zou kunnen gebeuren aan allerlei overbodige uitgaven. Maar als Beke, Tobback en De Croo blijven toegeven, zonder dat het aan Waalse kant echt anders wordt, mogen zij ook het ergste vrezen. Wij kunnen nu al voorspellen dat CD&V, sp.a en open VLD alle drie onder de tien procent duikelen bij de volgende verkiezingen. De CD&V zal nog de sympathie hebben van honderdduizenden Arco-coöperanten, gered door de staatswaarborg op hun inleg bij Dexia. De sp.a kan nog wel honderdduizenden steun- en subsidietrekkers van alle geuren en kleuren achter zich krijgen. En de open VLD is nog aantrekkelijk voor honderdduizenden die tot nu toe aan de belastingen wisten te ontsnappen.
Maar de miljoenen anderen, degenen die altijd betalen, hebben er schoon genoeg van. Zij zijn de échte indignado's, de verontwaardigden, niet die van de straat of de G1000 maar die van het stemhokje.
Dit artikel zal verschijnen in het volgende nummer van 't Scheldt.
-------------------
Diagonaal herlezen
Waar ik naartoe wil? Zoals gewoonlijk : naar de kern van de zaak, recht op het doel af, en zonder omwegen.
Men had (liefst met Deutsche Grundlichtkeit) bij het tot stand komen van Europa alle spelregels voordien moeten vastleggen, zodat er nadien niet meer moest geïmproviseerd worden, eenmaal men met 7, met 17 of met 27 was Die voorwaarden, noem het gerust Grondwet hadden gerust op één DIN A4-tje gekund : welke voorwaarden zijn er om toe te treden? hoe draait de werking? gelijke lonen en gelijke belastingen iedereen erkent de seculiere toestand van de Staten volledige scheiding van Kerk en Staat enz.
Te noteren : iedereen die het begrip A4 (DIN A4 = Deutsche Industrielle Norm) zou zich best eens realiseren dat in de grafische sector de uniformaliteit al lang een begrip was, vòòr men de EU had uitgevonden. Het begrip is ondertussen zodanig ingeworteld, net als het OK zeggen, ipv goed zo, dat niemand er nog aan denkt OK voor een A4-tje is zelfs perfect Nederlands geworden . Vroeger had dat geklonken als Goed zo voor een quartotje .
Anders gezegd : Maastricht Schengen Lissabon : al die verdagen hadden vervat moeten zijn in het Stichtingsverhaal bij het Verdrag van Rome (1957)
Slotopmerking.
Ere wie ere toekomt : dat van een (nooit gemaakt) basisverdrag is een idee-fixe van mijn echtgenote. Als gewezen leerkracht Informatica is zijgezegend met een streng analytisch verstand, waar ikzelf al vele jaren de vruchten van pluk. Zij zal bijvoorbeeld nooit zeggen, dat een fles wijn van 750 cc half vol, of half leeg is : negatieve of positieve benadering. Ze neem het niveau waar, en zegt ogenblikkelijk : 375 cc, dat is de helft van 750 cc.
En wat kan een mens daarop zeggen?
Stel dat een overtuiging als Flamingant gelijk is aan een volle fles wijn : als men de media volgt met de ingesteldheid van mijn vrouw, is het oordeel rap geveld!Moest zij de halve trouwboek geweest zijn van Bart De Wever (maar dat geluk gun ik hem nooit! Hem niet en trouwens ook niemand anders!) dan was die vent nu al 502 dagen President-Fondateur van de Vrije Republiek Vlaanderen geweest! En wie weet, was die ondertussen al niet geëvolueerd tot de Vrije Herenigde Republiek der Lage Landen .Die zou dan kunnen deel uitmaken van de Noordelijkke Alliantie, die zou kunnen ontwikkelen van Finland tot Italië en Lampedusa : een soort nieuwe Asmogendheden, uit hun as herrezen, die de rest van Europa op sleeptouw nemen .
Nu dictator Moammar Kadhafi dood is, ligt de baan wijd open voor Libië om toe te treden tot de eurozone. De Libische overgangsraad twijfelt echter: Europa zal eerst moeten bewijzen dat het de crisis beheerst.
Mustafa Abud al-Jeleil, voorzitter van de Nationale Overgangsraad, vindt dat Europa meer inspanningen moet leveren om de euro te redden.
Reeds kort nadat de Libische opstand was uitgebroken, waren er discrete contacten tussen vertegenwoordigers van de Europese Unie en de Nationale Overgangsraad, het politieke orgaan van de opstandelingen. Bij een overwinning op het regime van Kadhafi, zo werd de Libiërs beloofd, kon het bevrijde land zich kandidaat stellen om als eerste Afrikaanse staat toe te treden tot de EU. Er was zelfs sprake van dat het land lid kon worden van de eurozone.
Nu het zo ver is, twijfelt het nieuwe regime. Europa zal eerst moeten bewijzen dat het de huidige crisis beheerst, zei Mustafa Abud al-Jeleil, voorzitter van de Nationale Overgangsraad. We hebben geen zin om toe te treden tot een club die uit elkaar aan het spatten is. De eurolanden moeten hun financiën op orde krijgen vooraleer ze ons ervan kunnen overtuigen onze munt en onze soevereiniteit op te geven. De Europeanen moeten een voorbeeld nemen aan de daadkracht van het Libische volk.
Dat is een lelijke streep door de rekening van Frans president Nicolas Sarkozy en Italiaans premier Silvio Berlusconi. Vooral Italië, dat op nauwelijks enkele uren varen van Libië ligt, schurkt zich graag aan tegen zijn voormalige kolonie. Niet omdat Berlusconi verliefd is op de Libische woestijn of houdt van de Arabische cultuur, wel omdat het land over uitgebreide olievoorraden beschikt. De eerste minister hoopt de zwalpende Italiaanse economie er bovenop te helpen door de oliekraan open te zetten.
Ook Frankrijk zou gebaat zijn bij een injectie van goedkope olie. De financiële crisis is niet het gevolg van een falend begrotingsbeleid of van een verrot bankwezen. Het grootste probleem is dat de EU geen olieproducerend land in zijn midden heeft, erkende Sarkozy tijdens de EU-top over de redding van de euro in Brussel. Noorwegen heeft ons al eerder de rug toegekeerd, hetzelfde mag niet gebeuren met Libië. Met ruggensteun van Libische olie zou de euro een heel stuk steviger staan.
Als Libië het verzoek om toe te treden tot de EU afwijst, dreigt het voorlopige bewind wel fors te moeten betalen voor zijn overwinning. Het was immers vooral de Europese Unie die via haar lidstaten de opstand sponsorde en militair ondersteunde. Daarzonder had Kadhafi de rebellen losjes in de pan gehakt. Europa vindt nu dat er een prijs betaald moet worden voor die steun.
Mustafa Abud al-Jeleil: Europeanen moeten voorbeeld nemen aan daadkracht van Libische volk
Wij aanvaarden geen betaling in woestijnzand. Zwart goud, dat is wat we nodig hebben, stelde José Manuel Barroso, voorzitter van de Europese Commissie, het equivalent van de Nationale Overgangsraad in Libië..
Niets te zien met wat volgt. Maar het laatste interview met Marine Le Pen op RTL spookt nog steeds door mijn hoofd : zij wil de Franse Frank terug invoeren,de Eu is volgens haar larie en apekool, en Frankrijk moet voorbehouden blijven eerst aan de Fransen! Enfin : het Credo van een eerlijke vrouw, die voor hetzelfde geld als eerlijke Flamingante had kunnen geboren worden!
Kan ik dus inkomen. Chapeau zelfs! Al moet Napoleon wellicht ook dergelijke gedachten gekoesterd hebben. Als Madame zich maar kan beheersen, om zich niet al te veel buiten haar eigen landsgrenzen te gaan bemoeien : seffens sluit ze een of ander bilateraal akkoord, en is onze eigen hoofdstad foetsie zonder dat we iets daarvoor in de plaats gekregen hebben, tenzij dat we af zijn van dat armlastige Wallonia .
Carsten Brzeski legt uit dat Angela Merkel begrepen heeft dat de Duitse toekomst in Europa en in de monetaire unie ligt. Brzeski is senior economist bij ING Belgie.
Angela Merkel heeft een dikke huid. Sinds het begin van de Europese schuldencrisis heeft zij veel kritiek te slikken gekregen. Te aarzelend, te nationalistisch, te veel nee's, te reactief en te weinig visie. Een tijd lang leek het als of Merkel bij de spagaat tussen nationale en Europese belangen het evenwicht kwijt was en een politieke shock had gekregen. Inmiddels staat Merkel er weer en zoekt zij de vlucht vooruit.
Als de regeringsleiders van de eurozone er vanavond uitkomen en hét grote masterplan op tafel ligt, zal men de hand van Angela Merkel duidelijk herkennen. De remmende houding heeft plaats gemaakt voor een actievere, meer vormende rol. Is Merkel nu een wervelende Europeaan geworden, die later in de geschiedenis in een adem wil worden genoemd met haar grote mentor Helmut Kohl? Nee. Angela Merkel is veel berekender dan Kohl. Ook speelt bij haar het Duitse schuldgevoel van na de oorlog een minder belangrijke rol.
Het Duitse Europabeleid wordt niet alleen meer bepaald door het hart, maar meer nog door de portemonnee. Voor Merkel is het daarom eigenlijk een voordeel dat de schuldencrisis inmiddels veel verder gaat dan Griekenland. De Duitsers hebben recent gevoeld dat ook zij niet immuun zijn voor de schuldencrisis. In het hele eerste jaar van die crisis zag de Duitse economie eindelijk weer de bloeiende landschappen waar ze zo lang op had gehoopt. Schuldencrisis in Griekenland? Kan ons niet schelen. In Ierland en Portugal? Vervelend, maar niet zo erg. Deze landen zijn toch niet belangrijk voor de Duitse export. Maar toen Frankrijk en Italië in de zomermaanden dreigden in het schuldenmoeras te verdwijnen, was het opeens afgelopen met de Duitse zelfverheerlijking.
Stemmingsverandering De afkoelende economie en het besef dat de crisis groter is dan Griekenland, hebben Merkels vaste overtuigingen aan het wankelen gebracht. De harde taal van een jaar geleden, toen een reddingsactie alleen het 'ultima ratio' mocht zijn, is veranderd in pro-Europese taal zoals 'als de euro faalt, dan faalt Europa'. Dit heeft ook te maken met een stemmingsverandering van de Duitse bevolking. Waar de Griekse reddingsacties nog op veel weerstand stuitten, komt er nu steeds meer steun voor een brede Europese reddingsactie. De gemiddelde Duitser en lezer van de Bild-Zeitung voelde (en voelt) er niet veel voor om de 'Griekse uitvreters' de zuurverdiende Duitse belastingcentjes in de mond te gooien, maar hij begrijpt zo langzamerhand wel dat de hele eurozone belangrijk is voor de Duitse welvaart. Er is op dit moment nauwelijks nog een kritisch geluid in de Duitse media te horen over het al dan niet opzetten van reddingsacties, alleen maar over hoeveel deze dan wel zullen kosten.
Angela Merkel heeft begrepen dat de Duitse toekomst in Europa en in de monetaire unie ligt. Ze kan dus beter haar stempel op de monetaire unie zetten, dan de kat uit de boom kijken. Angela Merkel zou natuurlijk Angela Merkel niet zijn als haar bekering, en de pro-Europese vlucht vooruit opeens met een sneltreinvaart zou komen. En begrijpelijk. Merkel weet dat ze de Duitsers en haar eigen politieke achterban op de weg naar meer Europa niet mag verliezen.
Waarschijnlijk zal ze daarbij minder rekening houden met haar liberale coalitiepartner, die toch al bezig is met politieke zelfvernietiging en dreigt in de onbeduidendheid te verdwijnen, dan met de Beierse christendemocraten. Zonder die Beierse tak geraakt ze namelijk nergens, maar juist Beieren weerspiegelt het Duitse buikgevoel - tegen teveel macht voor Brussel of een 'transferunie'. Duitsland zal dus kleine stapjes nemen om dit buikgevoel niet aan te spreken.
Steeds meer Europa, maar toch dammen opwerpen tegen de onvoorwaardelijk transferunie. Het blijft dansen op een slappe koord, maar Duitsers houden gewoon niet van veranderingen. Vergeet ook niet dat de Europese visie van Helmut Kohl, waarmee veel mensen nu dwepen, alleen mogelijk was vanwege de nationale roes over de Duitse hereniging.
Beieren is overigens een goed voorbeeld van hoe de Duitsers traditie en conservatisme een make-over hebben gegeven. De deelstaat Beieren is heden de groeimotor van de Duitse economie en is een bakermat voor nieuwe technologieën. Deze succesformule werd ooit samengevat als 'Lederhose und Laptop'. Inspiratie voor Angela Merkel?
-------------------
Diagonaal herlezen
Bayern! Het zat er aan te komen! Van alle Duitse Länder is Bayern eindelijk weer als koploper erkend . Voorlopig nog altijd maar erkend, niet gevreesd .
Bayern, de stad München op kop, was ooit de thuishaven van den Dolf .Zij succes begon daar ooit ergens in een Bierbraukeller, waar zelfs een moordende aanslag hem niet kon klein krijgen Inderdaad, bij de Lederhose is sindsdien de Laptop gekomen, en dat is maar goed ook. De mensen daar verstaan altijd tamelijk vlug de tekenen des tijds .
Beieren Hebben we ooit geen Sex en-Coburg Gotha Elisabeth von Bayern gekend, wiens Ehemann aan nachtelijke rotsbeklimmingen leed in Marche-les-Dames, en daarbij overleed? Het Duits, was trouwens tot lang na WO I, de officiële huistaal aan het Hof De Duitse Keizer Wilhem II met de Pinhelm was trouwens een ver familielid. Maar proletariër als hij was, moest Hitler niets hebben van die adellijke Hoge Borsten, reden waarom Leopold III,zoals later bleek (gelukkig voor hem), zo onheus door deze behandeld werd
Enfin, het begint er weer goed uit te zien voor de belgicisten : het achterkleinkind Elisabeth (10 jaar geworden) zal met ere binnen een achttal jaren, de fakkel van haar overgrootmoeder, Elisabeth van Beieren, kunnen overnemen .Zo wordt Philips de Taaie een pijnlijke afgang bespaard gesteld dat tegen dan het land nog zou bestaan. Quid non!
Zouden de mensen nog weten wie die andere Elisabeth van Bayern ooit geweest is? Al zal deze onder de naam van Sissi misschien wel beter bekend zijn. Zonder dat daarbij hoeft gepreciseerd te worden, dat het haar zoon was, die samen met zijn echtgenote in Serajewo vermoord werd, en aldus de directe aanleiding was voor WO I .
.
Mise en platop 26/10/2011 9:47:53
Gepeperd en gezouten, opgediend op 27/10/2011 15:49:30
Jullie, die meestal (waarschielijk) in het oude vermolmde vaderland verblijven (tegen beter weten in ?) realiseren zich niet voldoende in welke mate jullie gehersenspoeld door het leven gaan. Ons valt dat op, niet omdat wij veel slimmer of gehaaider zouden zijn, maar omdat we, sedert we in Italië leven, als vanzelf meer gericht zijn op allerlei buitenlandse zenders. Waarbij trouwens, bij vergelijking, de Brrrrr-T (en ook VTM) maar povertjes uit komen. Net zoals geheel de aan het groot-kapitaal verkochte geschreven pers. Van op afstand heeft men inderdaad altijd een beter overzicht! Waarom anders denkt U dat een roofvogel, groot of klein, op grote hoogten vliegt? Zo heeft hij niet alleen een breder zicht, maar ook een beter overzicht!
Dat was onlangs mijn echtgenote danig opgevallen, toen ze met een groep volwssen-cursisten her en der uit het Vaderland, op taalstage was in Siena. Bijna unaniem werd door hen de Belgische Pers de hemel in geprezen om haar objectiviteit en diversiteit, terwijl de Italiaanse werd afgeschilderd als bekrompen, unisono en geheel in handen van Berlusconi. Om kort te zijn, dat waren precies 43 doorslagjes van Tine Tanghe .Toen mijn echtgenote, aan de hand van een paar recente voorbeelden, dat wilde weerleggen, verlieten de meesten de praatgroep, terwijl de anderen besloten met Kan allemaal zijn, maar Italia dat is en dat blijft maffia en Berlusconi is een grote vrouwenzot. En DSK dan? Wel (na enig aarzelen) die man werd in de val gelokt door een gemene bedriegster .
Italië in de Belgische Pers.
De hoofdreden waarom in België alleen negatief over Italië kan gesproken worden in de officiële kanalen is, dat men niet kan verkroppen dat het land niet meer Linx geregeerd wordt en er ogenschijnlijk wel bij vaart. Er heerst eenzelfde cordon sanitaire als tegen het Vlaams Belang Vooral sedert Berlusconi in het zadel werd geholpen door de Lega Nord (enfin, als deze er precies vandaag de stekker niet uittrekt om aldus niet alleen de Regering, maar meteen geheel de Europese Unie te doen vallen : excuus-truus : de door de EU opgelegde besparingen gaan veel te ver). DeLega Nord, de PVV van Geert Wilders, de SVP (Zwitserse Volksbeweging) en het Vlaams Belang = minstens 4 handen op één buik .Het wordt een beetje beangstigend voor de Lynxe Kerk ..
De Italiaanse Pers
Over de Italiaanse pers kan ik in alle eerlijkheid getuigen (waarom zou ik liegen?) niet dat deze objectief is (verre van, zelfs), maar wel dat ze divers is : van uiterst Linx tot uiterst rechts met al wat mogelijk is daar tussen in. Hier leest men de gazet van zijn keuze enme leest waarvoor men gekozen heeft.
Het steekt natuurlijk dat Berlusconi graag gezien wordt door de Italiaanse Schonen, van (zeer) oud tot (zeer) jong : zijn savoir-vivre streelt zijn en hun ego : het is een van de pijlers van zijn politieke carrière. Gestart als entertainer op een love-boat, is hij entertainer gebleven ..En de Staat bestelen hoeft voor hem niet : hij was al onmetelijk rijk voor hij in de politiek trad En daar doet hij niet flauw over! Dat wordt door zijn tegenstrevers (heel het kleurenspectrum van Centrum Links tot Extreem Links) dik in de verf gezet, en natuurlijk is dat gefundenes Fressen voor onze Linxe persmuskieten. Hoe denkt U trouwens dat Frau Merkel, in de nadagen van haar politiek bestaan, en Graaf Sarkozy, verarmde Hongaarse adel, ook niet vies van een jong blaadje, zich gevoelen tegenover die flamboyante steenrijke Italiaan, die in zijn land op de handen wordt gedragen, speciaal door de vrouwtjes?!
Over de avonturen van DSK e.a. in La Douce France, wordt ondertussen in België zedig gezwegen, net zoals over de Groene! Pederast Cohn Bendit e.a.
Heb ik misschien een bootje voor Italië? t Zal wel zijn, zeker! Anders bleven we niet hier.
Wat biedt Italië?
Vooral de streek waar we, eerder toevallig zijn beland : het Lago di Bolsena, zo goed als onbekend in België. Wij vragen ons alleen maar af : waarom?Nogmaals : we horen op de BRT zelden of nooit iets (goeds) over Italië, terwijl er om de haverklap over Spanje, vooral over Spanje, wordt bericht. Spanje, Portugal : het zijn Rode Regeringen en daar is alles koek en ei! Zelfs als er op de immobiliën-markt toestanden heersen zoals in de huizenmarkt in Amerika, wordt dit verzwegen : onder Lynx bestuur zouden berichten over dergelijke afgang moeten bestraft worden met lijfsdwang!
Het Zuiders klimaat dat hier so wie so heerst, wordt gemilderd door het water van dat vulkanisch Lago (meer), 18 Km doorsnee, omringd door een gesloten kring van bergen van minstens 50 Km doorsnee, die werkt als een warme schoorsteen en de ergste onweders uiteendrijft. Gisteren en vandaag zijn er tientallen doden gevallen in het Noorden van het land, en ook in Rome was/is er de hoogste alarmfase afgekondigd. Deze voormiddag heeft het bij ons ook flink geregend (26 Lit), maar tegen de middag scheen de zon weer volop, en een kwartier later is alles weer opgedroogd .We zien, uit het Noorden, rondom ons, zo ver het oog reikt, hoog boven ons in de hemelsblauwe lucht, de zwarte wolken-partijen uiteen drijven om verder naar het Zuiden richting Rome, weer bijeen te klitten .
--------------------
De geleerde bol die onderstaand artikel ineengeflanst heeft, is ofwel een aartsleugenaar die liegt in opdracht, ofwel een gefrustreerde gek die misschien te lang in de Italiaanse zon heeft gestaan. Al kan het ook zijn, dat hij onlangs de bons heeft gekregen van zijn Dulcenea. Omdat Berlusconi een knipoogje naar haar had geworpen? Wie zal het zeggen! De man verkoopt gewoon larie, en het is daarvoor dat ie wordt betaald!
O Ja : de man heeft ook al n boek geschreven over België. Heb het niet gelezen, maar het besluit zal wel zijn dat België veel beter is dan Italië. Ik wet het : die man is tot alles in staat!
-----------------------
Sic transit gloria Italiae (Zo vergaat Italië's roem)
Patrick De Rynck − 26/10/11, 08u16
Classicus Patrick De Rynck vergelijkt de afbrokkelende muren van Pompeji met de situatie waarin Italië zich bevindt. De Rynck werkt als auteur, publicist en vertaler. Hij schrijft recensies in de literaire bijlagen van De Standaard en De Morgen, voornamelijk over Griekse en Romeinse literatuur.
Ze lachen met ons. Zo luidt de kop van de Berlusconikrant Il Giornale van maandag, daags na het understatement van het jaar. Te weten: de meesmuilende blik van gelukkige kersverse vader Nicolas Sarkozy richting Angela Merkel, en vervolgens omgekeerd (lachen is besmettelijk), bij de vraag hoe het zat met Berlusconi en zijn besparingen. Merkels verlate wraak voor Berlusconi's geneuzel over de non-eigenschappen van haar achterwerk?
Italië is collectief verongelijkt. Voormalig Commissievoorzitter Romano Prodi: "Ik ben geïrriteerd en voel me vernederd." Oppositieleider Franco di Pietro: "Een belediging voor 50 miljoen Italianen. Door Berlusconi zijn we de risee van de wereld geworden." Pier Luigi Bersani, leider van de Democratische Partij, ook oppositie: "We zijn collectief belachelijk gemaakt. Wij zijn niet allemaal Berlusconi." Er wordt opgeroepen tot een laugh-in bij de Franse ambassade. Het trotse volk is diep geraakt en zet dat al dan niet op het conto van de eeuwig schalkse en rimpelloze Cavaliere. Het Frans-Duitse gemonkel stemt tot intense droefenis en leidt hier en daar tot wraakgevoelens. "Een misverstand", volgens Franse en Duitse diplomatieke bronnen. Er zijn van die momenten waarop zelfs de altijd omzwachtelde diplomatentaal machteloos staat. Bijvoorbeeld tegenover de lichaamstaal van Merkozy van zondag.
Wel, mijn geliefde Italiaanse vrienden, het is allemaal nog veel erger. Merkel en Sarkozy hebben, tot spijt van uw Italiaanse nijd, overschot van gelijk. Ze hadden nog veel harder moeten lachen. Ze hadden over uw vermaledijde tv-schermen moeten rollen van het uitlachen. Want uw Italië is de jongste jaren verworden tot een schim van zichzelf, en lang niet alleen economisch. Als de televisie inderdaad een spiegel is van de samenleving, dan kickt half Italië zoals genoegzaam bekend avond na avond op schier blote blondines met gecapitonneerde lippen die over het luidruchtige en inhoudloze scherm dartelen. Als er geen calcio is tenminste. Het nieuws heeft veel weg van een roddel- en achterklapshow. En neem 'de hoge cultuur', Italië en zijn eindeloze erfgoed: dat wordt nu naar verluidt beheerd door een voormalige chef van McDonald's, ongetwijfeld een vakbekwaam man. Besparing op cultuur in 2012: minimaal 30 procent. De immer scherpe kunstcriticus Robert Hughes in zijn recente Romeboek: "Het Rome van Berlusconi is uitgehold door de gigantische en meedogenloze overname van zijn verbeeldingskracht door het massatoerisme en de massamedia." Lang, zeer lang geleden kwamen de kunstzinnige landgenoten van Merkel en Sarkozy, de Goethes en de Poussins, naar Rome om te zien hoe het moest, en werden de Franse en Duitse musea volgestouwd met al dan niet rechtmatig verkregen kunst uit Italië. Dat waren nog eens tijden. Maar die zijn veranderd, voorlopig onherroepelijk.
Vorig weekend stortte in Pompeji een stuk muur in. Moge dat geen augurium zijn geweest, een van die voortekens waar de Romeinen zo bang voor waren en die doorgaans ook uit de lucht vielen. De teloorgang van Pompeji als pars pro toto voor het land zelf. Sic transit gloria mundi, aldus Berlusconi in de taal van zijn Romeinse voorgangers over zijn voormalige vriend Kadhafi dit weekend. Sic transit gloria Italiae. Het volk heeft, aldus de volkswijsheid, de leiders die het verdient.
Gaan lachen voor de Franse ambassade? Is dat niet het Palazzo Farnese, met zijn weergaloze fresco's? O tempora, o mores.
-------------------
Diagonaal herlezen
Natuurlijk steekt het elke recht gehaarde socialist, (de recht geaarde socialist bestaat niet) dat er ergens, waar dan ook, bespaard moet worden. Denk aan de indignados, waar deze meneer misschien wel onderduims een verdoken sympathisant van is. Denk eens aan : besparen op CULTUUR, enfin HUN cultuur : dat is gewoon barbaars! Trouwens, hebben zij niet aan de goede Guy Mathot (PS) niet geleerd, dat het gat in de begroting vanzelf komt, en dat het dus ook wel weer vanzelf zal weggaan? Dat was nogal eens een Staatsman! Echt een figuur van het kaliber van het Liegebeest ui Gent, waarvan Cruella Onkelinx getuigde : Avec Guy, cest génial!!!!
Politiekers zouden allemaal moeten zijn zoals de Maoïst Barosso : twee linkerhanden en in elke hand een groot gat. Maar de katjes?! Die worden geknepen in het duister! Zie DSK ..
O Ik weet het al! Als Wouter Beke Baron mag worden, dan Patrick De Rynck ook! Maar of dat voor La Dolce Paoloa ook OK zal zijn? De kronkel zit ook en beetje bij haar in de hersenen, ziet U .
Mise en platop 26/10/2011 9:32:17
Gepeperd en gezouten, opgediend op 27/10/2011 8:38:13
BNP is dus een officiële Franse Bank die leeft als een poiliep met vele vangarmen. Het bijvoegsel Paribas, met daarin een soort verwijzing via de klanken naar de Nederlanden, Les Pays Bas, moet zorgen voor een beetje verwarring. Zodat de grijparm naar GOUD uit de LAGE LANDEN minder opvalt : door al die zuignappen op al die grijparmen valt het minder op dat de poliep met op die manier de prooi naar zijn gulzige mond brengt .
De Lage Landen, tot en met de Oostzee zijaltijd in het vizier van de Franse Oorlogsmachine gebleven. Proberen ze het niet met geweld (de laatste keer was Napoleon Bonaparte), dan doen ze het met list. Daarvoor volstaat het te verwijzen naar de zo gezegde neutraliteitspplitiek die tot 2 keer toe ons land uit de wereldoorlogen moest houden. Met als resultaat dat wij telkens in het Franse kamp terecht zijn gekomen Waar uit is gevolgd, dat verre van te kunnen aansluiten bij de welvarende Noordelijke Lage Landen (Nederland), wij integendeel meer en meer meegezogen werden in het moeras van de Zuidelijke francofone flierefluiters. Die gedragen zich als de krekels in de fabel van De La Fonaine, en wij, de mieren, moeten afdokken!
Zo is er bijvoorbeeld afgesproken in de media, moest U dit vergeten zijn, van absoluut geen nadruk te leggen op de exacte betekenis van de benaming BNP Paribas. En om zekerlijk dat aanhangsel FORTIS zoveel mogelijk altijd in kleine lettertjes te zetten. Want dat waren de mensen die ooit getrompet hebben op het punt te staan de Nederlandse ABN-Amro Bank te verzwelgen .Iets waar toen Parijs politiek een voetje heeft voor gestoken, want met die kille Hollanders er bij, zou het veel moeilijker vallen om de buit binnen te halen. Baron Lippens werd dus, zo groot als hij was, en met veel chiek gedoe, bij t 14de en bij de borstels in het bezemkot gezet. Maar het verhaal wordt spannender met de dag, gezien de schuldigen door verjaring denken te kunnen vrij-uit gaan .
Nu de hold-up op de Vlaamse Begroting door Michel Jr inzijn beste non-Nedderlaans in zijn beslissend stadium is gekomen, nadat ook het Toxia-Goud naar Parijs is versluisd, wordt onverwacht de beerput van Fortis opengegooid : ook dat goud is op zijn geheel voor miljarden al naar Parijs verhuisd, zodat de Vlamingen terecht kunnen besluiten dat ze (terug) een wingewest van Frankrijk zijn geworden. Onder de mom van belgicisme worden we stilaan uitgekleed tot op ons hemd. Ons bezetten aan de hand van een bezettingsleger, zoals de Duitse Nationaal-Sopcialisten dat deden, doen ze net niet, maar de gevolgen zijn des te desastreuzer. Al jaren kweken we daarnaast, als een adder aan ons hart, dat armlastige Wallonië, dat samen met onze hoofdstad Brussel, zich klaar maakt om zich als flink begoederde bruiden, aan te sluiten en bescherming te zoeken bij La Mère Patrie
En onze Grote Geesten die zich geroepen voelen om hun volk te leiden?
Die horen niets, die zien niets, die voelen niets : hebben niet eens het gevoel meer voor zelfverdediging .Net alsof ze allemaal in afwachting leven om, net als de Leterminator, af te zwaaien naar Place Pigalle
Ik begin mij serieus af te vragen, of het nog zin heeft in vrede- om te wachten tot de volgende verkiezing (2014) : tegen dan zullen we, net als het door de spin uitgezogen vliegje, levenloos in het Europese spinneweb hangen
-------------------
Fortis-miljarden gebruikt om BNP Paribas te helpen
26/10/11, 06u47
De Belgische Fortis-bank, die na de Franse overname in 2009 werd herdoopt tot BNP Paribas Fortis, voedt de Franse bank nu ter waarde van 30 miljard euro. BNP Paribas kampt op dit ogenblik met de Europese schuldencrisis. Anders gezegd: de inlages van de Belgische spaarders dienen om de investeringen van BNP Paribas te ondersteunen, meldt Le Soir.
Die stromen tussen Brussel en Parijs verontrusten de Nationale Bank van België, die de toestand "zeer aandachtig" opvolgt. De bestuurders van Fortis, waarin de Belgische staat 25 procent aanhoudt, zouden niet geïnformeerd zijn over deze bewegingen.
De miljarden euro's die door de Belgische tak gemobiliseerd worden om BNP Paribas te voeden worden niet gecompenseerd door Franse terugkeerstromen in identieke proporties, weet Le Soir.
Na het uiteenvallen van Fortis werd het Belgische deel van Fortis-bank in 2009 overgenomen door BNP Paribas. (belga/sps
-------------------
Diagonaal herlezen
O Ja! Graaf Maurice Lippens
Ah Wie : Monsieur le Compte Maurice Lippèns vous souhaite cordialement le bienvenu à Knock-Le-Zout. Veuillez garer votre bagnole à la Place Ma-tu-Vu pour vous diriger ensuite à pied, en tant que paysan Flamand, en direction de votre appartement sur la digue. Acheteé en 1990 pour 2 millions de FB, valant aujourdhui au moins le même montant, mais cette-fois-ci en Euro .
t Is wij niet slecht geboerd heb al diene tijd, nest-ce pas ?
Vive le Roi et son Femme!
Mise en platop 26/10/2011 8:49:13
Gepeperd en gezouten, opgediend om 26/10/2011 14:31:07
Dinsdag 11 oktober kondigt Elio Di Rupo op een persconferentie tegen de middag aan dat er een akkoord is over een zesde staatshervorming. De tekst wordt vrijgegeven. Hoe berichten de kranten de volgende dag over deze volgens Di Rupo 'historische, memorabele en gigantische hervorming'? Hebben ze wel hetzelfde akkoord gelezen?
Een greep uit de kranten van woensdag 12 oktober 2011. De Morgen 'Mesdames, messieurs, nous avons un accord!
Dat staat er op de voorpagina van De Morgen die dag, in het Frans, over bijna de hele voorpagina, de woorden waarmee Di Rupo zijn persconferentie begon. De twee tekstlijnen worden opgeleukt met drie paginabrede foto's van de negen onderhandelaars tijdens de persconferentie.
Het editoriaal. Eindelijk, is de titel van het artikel van chef politiek Steven Samyn: 'Geflankeerd door de acht onderhandelaars meldde de formateur dat dit akkoord het land laat evolueren en stabiliseren. Beter kan het niet worden gezegd. De zesde Belgische staatshervorming is een evolutie, geen revolutie. Een grote hervorming waarbij het zwaartepunt in België nog een stuk verder wordt verlegd van de federale overheid naar de deelstaten. Maar of dat nu een copernicaanse omwenteling is? De regio's krijgen nog steeds niet de bovenhand op het nationaal niveau.'
Berichtgeving over het vlinderakkoord: 2 blz. redactioneel en 1 blz. met diverse opinies. Eén blz. gaat vooral over de presentatie van Di Rupo. Op een volgende blz. komt over driekwart blz. een wel zeer summiere samenvatting van het akkoord van 70 blz. Daaronder krijgen politicoloog Dave Sinardet plaats om te zeggen wat er PRO het akkoord is ('in cijfers uitgedrukt is dit de grootste hervorming ooit'), en hoogleraar staatsrecht Hendrik Vuye wat er CONTRA is ('helemaal geen historisch akkoord. Ik ben werkelijk geschokt over BHV.). Op een blz. meer achteraan de krant komen dan verder vijf mensen aan het woord in de rubriek 'De Gedachte': - Marc Hooghe, docent politieke wetenschappen aan de KUL: 'Binnenkort mag het federale niveau zich enkel nog bezig houden met het redden van failliete banken, het innen van de belastingen en het sturen van soldaten naar Afghanistan... Dat samenwerkingsfederalisme is noodzakelijk maar het is ook bijzonder kwetsbaar. Eén extremistische partij in één deelstaatregering die de boel wil verzieken kan het systeem alsnog lam leggen... Het Belgisch federaal niveau heeft nu weer een onderhoudsbeurt gekregen, maar het blijft bijzonder kwetsbaar voor extremisme en sabotage'. - Carl Devos, politicoloog aan de UGent: 'De tekst van het communautaire akkoord leert dat het nog een hele tijd zal duren en veel moeite zal kosten om deze staatshervorming uit te voeren.... Het is begrijpelijk dat niet alles in detail geregeld is, maar nogal vaak is er eerst een voorafgaand akkoord nodig, moet een werkgroep nog een en ander bekijken, is er een wettelijke verduidelijking vereist, enz. Bijvoorbeeld vóór de overheveling van de gezinsbijslagen naar de gemeenschappen er kan komen, moet eerst het verschil tusen loontrekkenden en zelfstandigen weggewerkt worden. Niet meteen een detail. Uiteraard is deze staatshervorming historisch. Om wat eraan voorafging. Niet om wat eruit komt.' -Pierre Verjans, politicoloog aan de Uni Luik: 'Wat de kwalificatie 'duurzaam' in de titel betreft: de Franstaligen maken zich minder illusies dan in 1994 over het definitieve karakter van de onderhandelingen... Dat de Franstalige formateur gebruikmaakt van het ecologische adjectief 'duurzaam' om de staatshervorming te duiden, zegt veel over de hoop van de enen en de vrees van de anderen omtrent de evolutie van de structuren van de Belgische staat en haar onderdelen'. - Jos Bouveroux, voormalig hoofdredacteur van de VRT-nieuwsdienst: 'Het feit zelf dat er na jarenlang immobilisme en ruzie nu wel een akkoord is, lijkt wel belangrijker dan de concrete inhoud ervan. Daarmee mikken Di Rupo en de acht ook op de (vele) N-VA-kiezers, die hun keuze niet baseerden op Vlaams-nationale motieven maar vooral hun ongenoegen lieten blijken over het uitblijven van oplossingen. De Wever zal dus goed moeten kijken naar zijn electoraat alvorens dit compromis onder vuur te nemen'. - Peter Van Aelst, hoofddocent politieke wetenschappen aan de UA en Uni Leiden, schrijft een stuk met de titel 'Zesde staatshervorming, met dank aan N-VA' [2].Dat publiceerden we hier eerder in extenso.
Sportrubriek: die zelfde dag staan er 3 blz. in over de voetbalmatch Duitsland-België van de avond ervoor, in het kader van de voorrronde van de beker Euro 2012 .
De Standaard
Voorpagina die dag: bijna over de helft van de voorpagina een foto van de acht onderhandelaars die applaudisseren voor Di Rupo, met daaronder de kop 'Akkoord heeft een prijs', met een inleidende tekst over het akkoord, onder de subitel 'De responsabilisering voor gezondheidszorg overleefde de onderhandelingen niet. Het bonus/malus-systeem inzake werk sneuvelde eveneens'.
Het editoriaal. Dat komt van Guy Tegenbos. De titel zegt meteen wat Tegenbos ervan denkt: 'De naam van het akkoord is mooi. Het akkoord zelf niet.' Hij onderbouwt dit als volgt: 'Het Vlinderakkoord dat de gevlinderstrikte Elio Di Rupo gisteren voorstelde, is een typisch Belgische staatshervorming. Die zesde staatshervorming bevat, net zoals de vijf voorgaande, veel pagina's en afspraken. Maar er zit geen lijn in. De hervorming vertolkt geen gemeenschappelijke visie. Ze ontstond uit de botsing van twee visies die op zowat elke punt tegengesteld waren. Met veel wroeten, trekken en sleuren, met sjacheren, afdreigen en flemen, is een stel onderdelen gevonden waarover de twee blokken het toevallig eens zijn geworden. En dát is dan tot een lappendeken aaneengenaaid.... Het akkoord is geen enthousiasmerend vredesverdrag dat een nieuw tijdvak inluidt. Het is een wapenstilstand die beide partijen een stukje geeft van wat ze wilden en waarmee ze wel een tijd 'kunnen leven'. Is de angel BHV verwijderd? Voor een deel. Maar het gif is nog niet weg en de zaak kan nog verder etteren. Is het politiek zwaartepunt naar de deelstaten verschoven? In budget wel. Maar de bevoegdheidsverdeling blijft een lappendeken die nog meer staat vergt. Kan de federale overheid zich nu concentreren op haar kernopdrachten en die nu beter behartigen? Een beetje.'
Berichtgeving over het vlinderakkoord: 4 1/2 blz. redactioneel. Daarin: één blz met een verslag van de persconferentie, een halve blz. interview met Caroline Genez ('een helder verhaal zonder loodgieterij'), over drie blz. de verschillende thema's van het akkoord (overdracht van bevoegdheden, financieringswet, politieke vernieuwing, de gezochte nieuwe evenwichten tussen Vlaamse en Franstalige verzuchtingen, de kieskring BHV, BHV gerechtelijk, Brussel) en een stukje over De Bethune die Senaatsvoorzitter wordt.
Sportrubriek: 2 blz. over de voetbalmatch Duitsland-België.
Het Laatste Nieuws Voorpagina: de kop rechtsboven op de voorpagina 'Dag van glorie voor Di Rupo', een kort stukje tekst naast een foto van een glunderende Di Rupo bij de presentatie van het akkoord. Links daarvan, in koeien van letters 'MOTILIUM IN OPSRAAK'
Editoriaal: van Luc Van der Kelen op blz. 2. Titel 'Een miraculeus akkoord'. Van der Kelen is opgetogen over het akkoord, en hij noemt het historisch, omwille van vijf redenen, waaronder deze: 'Het is de eerste staatshervorming die het bestuur van de staat eenvoudiger maakt en niet ingewikkelder, precies omdat een pak bevoegdheden in zijn geheel worden getransfereerd. De homogene bevoegdheden waar Vlaanderen al lang om vroeg. Voorbeelden zijn: het hele ouderenbeleid, de geestelijke gezondheidszorg, het kindergeld, de jeugdsanctionering, de strafuitvoering.'
Berichtgeving over het vlinderakkoord: 2 blz. redactioneel, op blz. 2 en 3, naast het editoriaal van Van der Kelen. Met twee lijstjes: 'Dit wordt Vlaams..', te weten: verkeersveiligheidsfonds, snelheid op de gewestwegen, kinderbijslag, rijopleiding, ruimte voor belastingsverlaging, sancties voor werklozen, doelgroepenbeleid, dienstencheques, jeugdsanctierecht, een deel van de gezondheidszorg '.. En dit blijft Belgisch': arbeidsrecht, definitie 'passende job' voor werkzoekende, terugbetaling in gezondheidszorg, financiering ziekenhuizen, verkeersreglement, belastingsschalen, vennootschapsbelasting, brandweer en civiele bescherming, hoogte en duur van werkloosheidsuitkeringen, hoogte van pensioen. Noot: De lijstjes, telkens met enkele lijnen uitleg bij elk punt, spreken de bewering van Van der Kelen duidelijk tegen dat er homogene bevoegdheden ontstaan door de overdracht ven 'een pak bevoegdheden in zijn geheel'.
Sportrubriek: 6 blz. over de voetbalmatch Duitsland-België de avond ervoor. (Die dag ook 2 blz. over het proces Ronald Janssen, evenveel als over het vlinderakkoord).
De Tijd
Voorpagina: een klein berichtje onderaan de voorpagina met de titel: 'Di Rupo haalt uit naar Bart De Wever tijdens gloriemoment'.
Editoriaal van Bart Haeck, redacteur politiek & economie, met de titel 'Vraag van 23 miljard': 'Het goede nieuws: Brussel-Halle-Vilvoorde is eindelijk herleid tot zijn ware proportie, namelijk een ernstig maar vrij lokaal probleem dat niet jarenlang het regeringswerk had mogen blokkeren. De deelstaten krijgen meer bevoegdheid om zelf een belastingbeleid te voeren. Sommige Vlamingen hadden meer gewild, maar een Vlaamse regering die deze legislatuur de lasten met 600 miljoen euro heeft verhoogd kan alvast niet klagen over de 6 miljard fiscale autonomie die ze krijgt. Ook positief is dat het arbeidsmarktbeleid - cruciaal om meer mensen aan het werk te krijgen en te houden - wellicht efficiënter kan nu het nog meer bij de deelstaten ligt. De arbeidsmarkt in Vlaanderen is immers niet die van Brussel. In de financieringswet is het goede nieuws dat de perverse solidariteit weg is en dat er dus meer loon naar werken komt. Het slechte nieuws: Brussel wordt wellicht niet efficiënter maar complexer. Ook het Brussels Gewest mag nu arbeidsopleidingen organiseren en de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie zal er de kinderbijslag organiseren. Als 'tegenprestatie' krijgt Brussel extra geld. Een ander minpunt is dat het tien jaar duurt eer de nieuwe mechanismes van de financieringswet écht beginnen te werken. Nog een minpunt is dat de financieringswet het ongenoegen in de Vlaamse onderbuik over 'de transfert' niet zal wegnemen. De grootste hoop ligt in het nieuwe arbeidsmarktbeleid: als dat jobs oplevert in Franstalig België kan de kloof met Vlaanderen kleiner worden. En dan is er de mist die nog steeds over het akkoord hangt. Ten eerste blijft het bijzonder moeilijk de precieze gevolgen van de financieringswet in te schatten. Dat komt omdat de simulaties nog niet zijn vrijgegeven, maar ook omdat het belangrijkste sluitstuk nog moet komen: de 23 miljard euro besparingen en/of belastingverhogingen tegen 2015. De hoogte van dat bedrag maakt duidelijk dat de regering-Di Rupo daarop zal worden afgerekend, en niet op haar staatshervorming van 17 miljard euro. De komende dagen en weken worden de écht cruciale: houdt Di Rupo vast aan zijn ronduit gevaarlijke mix van vooral extra inkomsten en weinigbesparingen? Of kan hij overtuigd worden de belastingdruk onder controle te houden en de staat efficiënter te doen werken? Dat wordt de vraag van 23 miljard. De zesde staatshervorming is belangrijk, maar het venijn van deze onderhandelingen zit in de staart.'
Berichtgeving over het vlinderakkoord: 1 blz. redactioneel. Een reportage over de persconferentie, en een vooruitblik op de verdere regeringsvorming. Vor meer details wordt verwezen naar de website, omder derubriek 'Staatshervorming'[3] met artikels over BHV, Brussel, Financieringswet en Meer bevoegdheden voor deelstaten.
Sport: geen sportbladzijden, en dus ook niets over de voetbalmatch Duitsland-België.
La Libre
Voorpagina: een grote Enfin!, onder een foto met de negen onderhandelaars die als brave schoolkinderen met hun diploma onder de arm (een exemplaar van het vlinderakkoord) braaf in de lens kijken.
Editoriaal van die dag van Francis Van de Woestyne, journalist van de krant. Hij heeft het die dag al over de verdere regeringsvorming en de plaats hierin van Ecolo. Ze zijn niet echt nodig vindt hij. In een coalitie van zes partijen zit rechts, het centrum en links. Hoe zouden de groenen een echt verschil kunnen maken? De aandrang van de socialisten om de groenen ten allen prijze aan boord te heisen vindt hij verdacht. Is het om hen te belonen? Tenzij de PS toegeeft dat het onmogelijk is aan ecologie te doen zonder de ecolos, of het toch alleen maar de bedoeling is om ze in bewaakte residentie te plaatsen om zo te vermijden dat ze sterker worden vanuit de oppositie?
Van de Woestyne had al op maandag 10 okt een artikel geschreven over het vlinderakkoord, waarin hij vol lof schreef over 'de belangrijkste kunstenaar van deze onderhandelingen, Elio Di Rupo': 'De mensen staan er waarschijnlijk niet bij stil hoeveel energie, geduld, openheid en creativiteit het van hem heeft gevergd om dit te bereiken. Want nadat hij zich eerst al had afgebeuld om samen met Bart De Wever een positieve uitweg uit de crisis te vinden ( ), moest Elio Di Rupo daarna tot een akkoord zien te komen met onderhandelingspartners die nu eens kwetsbaar of onvoorspelbaar, en dan weer verdeeld waren. We moeten erkennen dat Di Rupo, in een land dat gebukt gaat onder centrifugale en egoïstische krachten, de enige was die deze politieke synthese tussen noord en zuid, en links en rechts, tot stand kon brengen. (Titel: 'En un mot: chapeau!', pag. 9) (Bij het lezen van La Libre moet men steeds het Hof in het achterhoofd houden. La Libre zal niets schrijven dat Laken niet aanstaat. En Albert had duidelijk samengespannen met Di Rupo tijdens de onderhandelingen. Deze laatste mocht Albert zelfs hals over kop uit zijn vakantieverblijf in Nice terughalen met een regeringsvliegtuig, om de situtatie te dramatiseren en de partijen tot een akkoord te forceren. Als La Libre de loftrompet voor Di Rupo bovenhaalt, is dit minstens met de goedkeuring van het Hof, wellicht zelfs ingefluisterd? Mark Grammens in Journaal van 25 maart '10: 'Want u moet weten dat La Libre het blad is dat de leden van de hofhouding bij hun ochtendkoffie te lezen krijgen, en dat de afgevaardigd-bestuurder van La Libre, Dominique Le Hodey, tot de intiemste vriendenkring van Albert II behoort. In dat blad verschijnt niets dat de monarchie onwelgevallig kan zijn, zeker niet over Albert II. Het echtpaar Le Hodey heeft al herhaaldelijk samen met Albert en Paola vakanties doorgebracht, en zijn regelmatig te gast op het yacht van Albert in de Italiaanse wateren'.)
Berichtgeving over het vlinderakkoord: 10 blz. redactioneel, met hierin over vijf blz. op telkens één blz. een thema van het akkoord beschreven, met een interview: kiesarrondissement BHV, gerechtelijk arrondissement BHV, financiering Brussel, financieringswet, tewerkstellingspolitiek. Verderdop in de krant 2 blz. met twee opinies (Bart Maddens en Luc Van der Kelen), met de vraag of men nu voor een of voor twintig jaar vertrokken is. Uit de themabladzijden: de benoemde burgemeester van Sint-Gensius-Rode, Myriam Delacroix-Rolin (CDH): 'het juridisch luik is positief, de Franstaligen zullen over meer rechten beschikken dan ervoor in Halle-Vilvoorde.' Alain Deneef, voorzitter van de denktank Aula Magna over de hoofdstedelijke gemeenschap: 'het principe is verworven, wat een duidelijke stap in de goede richting is. Maar het gaat niet ver genoeg. De volgende stappen zijn niet duidelijk.'
Sport: 3 blz. over de voetbalmatch Duitsland-België de avond ervoor.
DH (La Dernière Heure/Les Sports)
Voorpagina: grote foto over de voetbalmatch Duitsland-België, en één lijn met 'RÉFORME DE L'ÉTAT: ce qui va changer pour vous'
Editoriaal: een venijnig stukje van de adjunct-hoofdredacteur Christian Carpenier die stelt dat 'de Vlamingen een grote staatshervorming wilden, en zover gingen het land te bedreigen met de gekste gevolgen als men ze hen die niet gaf. Ze hebben ze gekregen. Zoals altijd. ("allant jusquà menacer le pays des conséquences les plus folles si on ne la leur concédait pas"). Men mag het de Franstaligen niet te zeer verwijten. Als ze al capituleerden door een nieuwe belangrijke vermindering van het federaal niveau te aanvaarden in ruil voor geld, dan hebben ze er alles aan gedaan om de gevolgen te beperken. Wedden dat het overbodig is hen eraan te herinneren dat Vlaanderen daarom niet verzadigd is. Met moeite zal de inkt van het akkoord droog zijn dat ze alweer ten aanval zullen trekken met nieuwe vragen en nieuwe verderfelijke chantages. Wallonië heeft een fiskale vrede van slechts tien jaar gekregen met Vlaanderen. Daarna zal het Noorden zich niet inhouden haar concurrentie te ontplooien met potentieel rampzalige gevolgen. De enig manier voor het Zuiden om zich hiertegen te beschermen is nu te starten met een fundamentele hervorming van haar praktijken, haar baronieën en haar pamperbeleid.'
Berichtgeving over het vlinderakkoord: 2 blz. redactioneel, met dezelfde foto als La Libre van de negen onderhandelaars op hun 'prijsuitreiking', over de speech van Di Rupo, over de controle van de werklozen die verhuist naar de gewesten, over het gerechtelijk arrondissement BHV (titel: 'être jugé en français sera plus facile'...)
Sport: 10 blz. over de voetbalmatch Duitsland-België de avond ervoor, in de afzonderlijke katern 'Les Sports'.
Noot: La Libre en La Dernière Heure behoren tot dezelfde groep, en beide dagbladen verschijnen in magazineformaat (iets groter dan A4), ongeveer de helft van het formaat van de andere kranten dus. In principe komt dus bv. de publicatie van 12 blz. vlinderakkoord in La Libre overeen met zes blz. in een andere krant. Als Le Soir natuurlijk de foto van de negen onderhandelaars over bijna twee halve bladzijden uitsmeert, of een cartoon over een halve bladzijde, blijft er op de rest van die pagina's niet veel meer plaats over dan op één pagina van La Libre. Besluit: men mag inhoudelijk niet zomaar één blz. Le Soir gelijk stellen met twee blz. La Libre.
Le Soir
Last but not least, wat weet Le Soir te vertellen?
Voorpagina: een grote titel 'La nouvelle Belgique' en het editoriaal van Beatrice Delvaux, 'Avec ou sans la Belgique' [4]
Editoriaal: volgens Beatrice Delvaux, 'hoofdeditorialist', is niet Di Rupo, maar België de grote winnaar van de dag: 'We moeten ons realiseren hoezeer wij het vertrouwen verloren waren. Men moet terugdenken aan al die keren dat we dachten dat alles naar de knoppen was, inclusief België, om het belang van dit ogenblik te begrijpen. België! Dat is klaarblijkelijk de grote winnaar van de dag, alleen al vanwege het feit dat het land er uiteindelijk nog altijd is en klaar is om zijn weg te vervolgen. België, jazeker, maar niet meer hetzelfde België: voortaan zijn het regionale en communautaire krachten die het land aandrijven, en is zijn voortbestaan als zodanig meer dan hypothetisch. We moeten toegeven dat deze oude entiteit, die flirtte met de dood, zojuist in een wonderbaarlijke en ingenieuse mutatie is geslaagd, want ze komt er toe, door verstandige en moeizaam ontstane evenwichten, aan de enen en de anderen elementen van tevredenheid te geven. De Vlamingen hebben hun bevoegdheden en hun BHV, en de Franstaligen hebben van hun kant de zekerheid dat ze niets hebben toegestaan waardoor ze de volgende keer automatisch in de kookpot terecht komen, als er over een scheiding zal onderhandeld worden, wel integendeel. Brussel is quasi een volwaardig gewest en geherfinancierd, de zes faciliteitengemeenten zijn potentieel brusselse gemeenten, de verbinding Wallonië-Brussel is gegarandeerd.'
Berichtgeving: 8 blz. in het totaal, waarvan 1 met een overzicht van de vorige staatshervormingen, een ruim portret van Di Rupo en De Wever, een verslag over de persconferentie, een artikel over wie er deel zal uitmaken van de volgende regering, en in feite slechts 2 blz. over de eigenlijke staatshervorming van het vlinderakkoord.
Sportbladzijden: 3 blz. over de voetbalmatch Duitsland-België.
Globaal
Soms krijgt men de indruk dat de kranten niet over één, maar over verschillende vlinderakkoorden berichten. Tegenbos heeft het over een lappendeken dat nog meer staat vergt, Van der Kelen ziet er een miraculeus akkoord in waarbij een pak homogene bevoegdheden worden getransfereerd. Los daarvan, is de inhoudelijke oogst nogal mager, ondanks de vele bladzijden die enkele kranten er aan wijden. Alleen de algemene principes worden uit de doeken gedaan, niet de vele 'kleine lettertjes' die de grote principes weer aan banden leggen of uithollen. Zo wordt zogenaamd het kindergeld overgedragen aan de Gemeenschappen, echter pas nadat er een harmonisatie is doorgevoerd tussen het stelsel van arbeiders/bedienden en zelfstandigen. Hiervoor moet er dus eerst of veel meer belastingsgeld in het systeem gestopt worden om het kindergeld van de zelfstandigen op te trekken tot het niveau van de werknemers, of de bijdragen voor de zelfstandigen fors opgetrokken moeten worden. Wanneer zal een ven beide kunnen? Over twintig jaar? (Tenzij de 'harmonisatie' betekent dat de werknemers minder krijgen, en de zelfstandigen meer, terwijl de afhoudingen bij werknemers en werkgevers gelijk blijven??). Als de overdracht dan ooit eens gebeurt, gaat die bevoegheid in Brussel helemaal niet naar de Gemeenschappen, maar naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, een orgaan waarin alle 89 Brusselse verkozenen uit de Brussels Gewest in de Raad zitten (zeg maar een tweede parlement van het Brussels gewest) en alle Brusselse ministers en staatssecretarissen in de executieve (zeg maar een tweede Brusselse gewestregering), en ALLEEN zij. Le Soir, La Libre en de Tijd vermelden even terloops of tussen haakjes dat in Brussel de GGC bevoegd zal zijn, maar gaan er niet op in, en leggen al helemaal niet uit dat dit in feite een 'verbrusseling' van het kindergeld betekent en de facto geen Gemeenschaps-, maar een Gewestmaterie wordt, want de Vlaamse Gemeenschap krijgt dan helemaal geen bevoegdheid in Brussel over het kindergeld. Dat overdragen op de GGC geldt trouwens voor alle bevoegdheden die volgens het vlinderakkoord zogenaamd 'naar de Gemeenschappen' worden overgeheveld. Daarover leest men niets in geen enkele krant.
Veel thema's waar de Franstaligen nu geen directe greep meer zullen op hebben in Vlaanderen, vanwege niet meer federaal maar overgeheveld naar de Gewesten, moeten dan weer het voorwerp uitmaken van 'samenwerkingsakkoorden' allerhande. Het vlinderakkoord staat er vol van: samenwerkingsakkoorden moeten gesloten worden in de gezondheidszorg, voor toerisme, werklozenbegeleiding, opleidingen bij betaald educatief verlof, over een interfederaal instituut i.v.m. gezondheidszorg, voor zes verdere verschillende thema's in de gezondheidszorg, over het vervolginsbeleid, de strafuitvoering, verkeersveiligheid, bijkomende subsidiëring van de NMBS door de gewesten, de maximale ambtenarenweddes, en nog enkele andere kleine onderwerpen. Er wordt zelfs een super-samenwerkingsakkoord opgezet in de vorm van een bij bijzondere wet op te richten 'Hoofdstedelijke Gemeenschap' waarvan alle gemeenten van Brussel en Vlaams- en Waals-Brabant verplicht deel uitmaken, naast vertegenwoordigers van de gewesten en van de federale overheid. Een samenwerkingsakkoord in het kwadraat, alweer gebetonneerd met een bijzondere wet. Maar hiermee zijn we al zelf het vlinderakkoord aan het bespreken, terwijl dit afzonderlijk nog aan bod komt in verschillende afleveringen.
De volledige tekst van het vlinderakkoord In het Nederlands, kan men de integrale tekst (in PDF) hier vinden - op de website van Knack [5] - op de website van de Kamer[6] De Franse tekst van het akkoord staat hier: - op de website van La Chambre [7] - op de website van La Libre[8] (Telkens twee links, voor het geval de ene of andere link niet lang beschikbaar blijft)
Toemaat 1: ter info, de oplage van de kranten Volgens de nieuwste cijfers van het CIM, het Centrum voor Informatie over de Media, voor de periode juli 2010-juni 2011, bekend gemaakt begin augustus, ziet de 'betaalde verspreiding' van de kranten er als volgt uit (bij sommige kranten heb ik slechts de cijfers van het jaar daarvoor, 2009/2010, en dat staat er dan ook bij vermeld):
Het Laatste Nieuws (de meest verkochte krant in België) 286.775 exemplaren, Het Nieuwsblad 261.110 ex., Gazet van Antwerpen 100.121 ex. (cijfer 2009/2010), Het Belang van Limburg 97.999 ex. (cijfer 2009/2010), De Standaard 91.903 ex., De Morgen 53.948 ex., De Tijd 32.261 ex.
Aan Franstalige kant is er niet echt een krant die qua oplage boven anderen uitsteekt. Sud Presse is de grootste met 114.850 ex. (cijfer 2009/2010, voor de volgende titels samen: La Meuse, La Nouvelle Gazette, La Province, Nord Eclair en La Capitale - Sud Presse is onderdeel van de groep Rossel, uitgever van Le soir), gevolgd door L'Avenir: 92.137 ex, (cijfer 2009/2010 - L'Avenir heeft negen regionale uitgaven onder de zelfde titel L'Avenir - het is onderdeel van Corelio, uitgever van o.a. De Standaard en Het Nieuwsblad), derde in oplage is Le Soir met 79.435 ex, dan DH (La Dernière Heure/Les Sports) met 63.173 ex. (cijfer 2009/2010) (maakt deel uit van de 'Groupe Multimédia IPM S.A', ook uitgever van o.a. La Libre en Paris Match Belgique), La Libre Belgique met 41.191 ex. en hekkensluiter is in Franstalig België L'Echo met 16.667 ex. (2009/2010 - maakt samen met De Tijd deel van Mediafin).
Eenieder zal wel persoonlijke ervaringen hebben met bankiers. In de pre-historie was dat aan open loketten, bij uitzondering in besloten kantoren waar geen inkijk door het publiek. Later was alles achter glas, en moest men, om van de eigen rekening cash op te nemen, nog ferm betalen ook.Het aanwezige personeel smolt weg als sneeuw voor de zon en de openingsuren werden beperkt tot het aller noodzakelijkste Alles moest nu via de automaat gaan, aan de buitenmuur van het gebouw Van de cliënten zag men liever de hielen dan de tenen .
Mijn eerste spaarbank, half de jaren 60, was de BAC, omdat het onthaalgezin waar onze kleine meid haar dagverblijf had (omdat we alle twee buitenshuis werkten) was overgestapt van meestergast-wever naar BAC-kassier. Heel gewoon in die dagen! Dat was, wist de brave man te vertellen, die kantoor hield in zijn garage, door toedoen van de Agent van de Volksverzekering, die hem overgehaald had om iets bij te verdienen. Door omstandigheden verloor ik later de BAC, die toen al lang BACOB geworden was, uit het oog en belandde bij de KB, de Bank van bij Ons, die mij en mijn clientèle decennia lang meer dan een perfecte service verleende. Tot de KB de KBC bleek te zijn geworden, die met haar verzekerings-zaken als een olifant in een porceleinwinkel in de clientèle trapte. Toen was de liefde uit. Ineens waren al die landelijke KB-directeurkes verzkeringspecialisten geworden, en die wisten over verzekeringen evenveel als een koe van saffraan eten. Toen werd het Centea, weeral wegens de zeer persoonlijke aanpak van de plaatselijke agent. Centea als zakenbank, en Argenta voor de privé en als spaarbank. En zo is dat gebleven: ad multos annos .
Met de Paribas, waar mijn schoenmoeder huisbewaarster was, was er geen contact, omdat die mensen alleen van hun stoel en in beweging kwamen bij het groot kapitaal .
Met de Generale in Kortrijk was het moeilijk zaken doen, want de Directie was toen nog volledig Franstalig .zij het dat dit, uit noodzakelijkheid des gebods, niet lang meer geduurd heeft. Halfweg de jaren 70 beek men zijn les te hebben geleerd.
Dus zijn de recente bankperikelen aan mij persoonlijk volledig voorbij gegaan Tenzij dat mijn schoonpa op zeker ogenblik bij de Parisbas-bazen geroepen werd (na weeral een of andere fusie : Artesia met Bacob?) met de mededeling dat zijn rekening te mager was om nog klant te blijven. En dat hij dus zo vriendelijk had willen zijn zijn matten op te rollen?! Stel U voor : kort tevoren was zijn (intussen overleden) vrouw nog gevierd geweest voor k weet niet hoeveel jaren trouwe dienst.
En nu is heel het boeltje, bank en hoogmoed en heel de bataklan, naar de vaantjes .
---------------------
Dexia Bank België zet de zoektocht naar een nieuwe naam in gang. De bank, die vorige week werd genationaliseerd, heeft marktonderzoekers meteen de opdracht gegeven na te gaan hoe de klanten tegenover een merkwijziging staan. De bank zelf is alvast duidelijk: 'De merknaam Dexia is zwaar beschadigd.'
Dexia Bank België is de bankpoot die vorige week uit de beursgenoteerde groep Dexia is gelicht en voortaan een volledige staatsbank is. De marketeers bij de bank zitten met de handen in het haar. Tot voor enkele weken ging het de Belgische bankkantoren commercieel nog voor de wind, volgens interne cijfers beter dan concurrent KBC. Maar door de negatieve berichtgeving rond de ontmantelde moedergroep Dexia en de Gemeentelijke Holding is de twijfel bij de klanten toegeslagen.
De groep Dexia werd de voorbije weken een veredelde 'bad bank' genoemd, terwijl de Gemeentelijke Holding, een grote aandeelhouder van Dexia, via een vereffening maar nipt het bankroet kon vermijden. De Financial Times noemt Dexia zelfs spottend Toxia, omwille van zijn toxische of giftige kredieten. Om die spotternij in te dammen, kocht Dexia Bank zelf preventief de internetnaam toxia.be.
'Bad bank', 'bankroet' of 'vereffening' zijn niet meteen termen waar een gezonde bank met 4 miljoen klanten zich mee wil associëren. "De merknaam Dexia is zwaar beschadigd en er is de voortdurende verwarring tussen Dexia Bank België, Dexiagroep en de Gemeentelijke Holding", bevestigt woordvoerder Moniek Delvou van Dexia Bank België.
Topman Jos Clijsters zal midden november, op basis van het marktonderzoek, principieel beslissen of een nieuwe naam nodig is. Dat moet uitwijzen hoe zwaar de merknaam Dexia bezoedeld is en of de klanten een naamswijziging zien zitten. Uitgemaakte zaak Maar aan de top van de bank zou dat een uitgemaakte zaak zijn. De verwarring bij het publiek is te groot. "De mensen maken het onderscheid niet tussen Dexia, de Gemeentelijke Holding en de bank, waardoor ze denken dat er problemen zijn bij de bank. Daarom moet Dexia Bank België van naam veranderen, en wel zo snel mogelijk", zegt een hoge bron. De merknaam Dexia verdwijnt dus wellicht uit het straatbeeld.
De zoektocht naar een nieuwe identiteit doet denken aan de naamswijzigingen na de crash van Fortis. Bij de ontmanteling van de Fortisgroep veranderde de uitgeklede moederholding Fortis in Ageas. De Belgische bankpoot werd omgedoopt tot BNP Paribas Fortis.
-------------------
Diagonaal herlezen
Wat mij verwondert, is dat de KBC, toch nog altijd De Bank van bij Ons, blijkbaar uit het oog van de storm kan blijven. Hoezo? Een Vlaams spaarpotje waar Di Rupo moet afblijven met zijn vangarmen?
Vlaanderen wordt ondertussen langs twee kanten leeg gemolken : al jaren lang voor 12 à 14 miljard door Wallo/Brux, door toedoen van de Sossen (PS/SP) met medeplichtigheid van de Tjeven, en, zoals de laatste dagen is uitgekomen, door Parijs : eerst via Fortis, nu weer door Dexia die met de miljarden van de Gemeentelijke Holding, maar ook met het geld van de eigen spaarders, is gaan lopen .
Neen, Diksia moet liefst niet veranderen van naam, tenzij in Topxia. Die domeinnaam op het Internet hebben ze al! Maar het blijft liefst Dexia, zodat de mensen, in lengte van jaren, om de 5 minuten via dat logo, herinnerd worden aan de piraterij van onze o zo christelijke Tjeven. Net zoals er nog jaren gespot werd, toen in de vroege jaren 30 de Boerenbond failliet ging. Toen zong heel de wereld dat refreintje, dat mij nog nog zo bekend in de oren klinkt : het verborg een wereld van intimidatie en frustratie, maar de meestal arme landbouwers waren wel hun spaarcentjes kwijt . Het ging zo :
Marie Lou, Mari Lou, waar is t geld van de Boerenbond naartoe
t Is gepikt en t is gepakt en t is gestolen,
En t hangt van achter aan Menere Paster zijne zolen .
Mits een paar minieme aanpassingen kan datzelfde deuntje nu gebruikt worden voor : de ® Opa ..We leven tenslotte in de heerlijke tijd door de jeugd van rare taal op hun SMS-sen .waardoor we straks weer zullen leren schrijven in de hiërogliefen-taal .
Mise en platop 25/10/2011 11:08:44
Gepeperd en gezouten, opgediend op 26/10/2011 11:54:11
