Wij zijn zo hard vragende partij om bij
Europa te horen maar als het op de rechten van de mens aankomt dan blijkt de
Europese droom voor sommige partijen meestal veraf.
De vergelijkingen die over de vrijheid tot
actievoeren worden gemaakt aangaande minimum dienstverlening zijn verkeerd, net
zoals het verhaal dat men weergeeft over stakingen en de bijhorende
piketten.
Men verwijst voor
de minimum dienstverlening naar sectoren zoals de chemie en de petroleum. Deze
minimumdienstverlening staat dan ook in het teken van de veiligheid want er
zitten immers nog steeds gevaarlijke producten in installaties. Waar is het
veiligheidsprobleem als een trein niet vertrekt of een vliegtuig niet kan op
stijgen?
In het verleden
hebben wij op de Total raffinaderij ooit ten tijde van een staking het pikket
verlaten om ondersteuning te bieden tijdens een alarm op de raffinaderij. Als de
situatie veilig en onder controle was ging men verder met de actie maar men was
er wel op het moment dat het bedrijf de mensen nodig had.Dit gewoon om aan te
tonen dat werknemers wel degelijk inzitten met hun bedrijf, zelfs al zijn ze dan
in actie!
En dat werknemers
inzitten met hun bedrijf wordt dagelijks bewezen. Bij AGFA zijn elk jaar
tientallen dagen van technische werkloosheid. En in andere sectoren, zoals de
metaal, was men bereid om langer te werken aan hetzelfde loon. Werknemers doen
nu eenmaal inspanningen als het gaat om het behoud van hun job en hun bedrijf.
Ook dat wordt door velen vergeten precies.
En het zijn die werknemers die dan ook heel goed
beseffen dat de vrijheid op actievoeren niet zomaar kan worden aangewend. En
daarom begint alles met sociaal overleg. Om niet tot de vrijheid op actievoeren
te moeten overgaan dient het sociaal overleg echter op een gezonde en eerlijke
manier te verlopen.
En daar
wringt het schoentje. Bij een vestiging van een internationaal technologiebedrijf in Belgie verbroken de werknemers het voorbije jaar alle
voorgaande productiecijfers, omzetcijfers, Meer dan er was vooropgesteld door
het management! Alle records werden gebroken. Er was echter één probleem. De
verhouding van de dollar ten overstaan van de euro zorgde ervoor dat er minder
winst werd gemaakt dan verwacht. Lees minder winst, nog steeds geen verlies dus
maar wel winst! Uiteindelijk koos dat bedrijf om mensen te laten afvloeien. Diezelfde
mensen die wel het voorbije jaar alle records hebben verbroken werden nu
geslachtofferd in de naam van : "we maakten minder winst dus eigenlijk hebben we
verlies." Wie begrijpt die redenering vragen wij ons af?
Over zulke zaken horen we de politiek natuurlijk
nooit. Bedrijven die winst maken en herstructureren om nog meer winst te maken.
Waar is het innoveren naar toe? Het ondernemen dat moet zorgen voor meer winst
en meer arbeidsplaatsen? Winsten opsmukken met nog meer lastenverlagingen dat is
het enige dat men blijkbaar nog kent.
Mensen horen en lezen dat ook. En diezelfde mensen
zijn zich ook terdege bewust van de situatie waarin hun bedrijf zich bevindt.
Die weten ook dat er sociaal overleg gebeurt tussen werkgevers en de vakbonden.
En dit overleg duurt meestal weken en maanden. Soms met succes voor beide
partijen maar soms loopt het overleg ook vast. En dan is het enige
drukkingmiddel dat die werknemers hebben de vrijheid op actievoeren. Maar dan is
men dus wel al weken tot zelfs maanden aan het onderhandelen om dit te
voorkomen.
En die discussie
is nu eenmaal niet terug te brengen tot het recht op werken van het individu. De
meerderheid beslist en de minderheid heeft zich daar aan te houden. Zo zijn de
regels van het spel, zo zijn de regels van democratie. Als morgen Open VLD een
wet goedgekeurd krijgt en vanuit de oppositie stemmen enkele partijen tegen,
geld die wet dan alleen voor mensen van Open VLD? Natuurlijk niet. Zo is het ook
met de vrijheid op actie voeren. Een minderheid kan en mag zijn wil niet
opleggen aan een meerderheid.
En het drukkingmiddel van actie voeren is nu éénmaal gericht op het
toebrengen van financiële schade. En dat drukkingmiddel moet gevrijwaard worden
als men de vrijheid op actie voeren wil vrijwaren.
De strijd gaat op zulke momenten tussen de
werknemers en de werkgever. Voor de werknemers tellen de afspraken van het
collectief, en die worden nageleefd. En soms wordt het collectief ondersteund
met solidariteit vanuit andere bedrijven. Werkgevers plaatsen nu echter het
individu boven het collectief. Hoe oneerlijk is de strijd tussen werknemers en
werkgever als rechters zich gaan uitspreken tegen hen en als politiediensten
hardhandig optreden? Hardhandig optreden op terrein waar zij zelf niets te
zoeken hebben, waar zij niets van de achtergrond kennen, laat staan van de
gemoedstoestand van diegene aan het pikket. En dat allemaal onder de noemer van
enkele individus, de zogenaamde werkwilligen. Het betoog van werkwilligen is
dan ook geen eerlijk betoog.
Net zomin dat de minimumdienstverlening een eerlijk betoog is. Als er
morgen een minimum aan treinbestuurders dient te zijn, of een minimum aan
vlieghavenpersoneel waardoor er geen hinder meer is, dan is er ook geen drukking
meer. Dan is het actievoeren, en de vrijheid hierop, gedaan. Dan legt men de
Europese wetgeving, alsook de rechten van de mens, naast zich neer.
Men ontneemt met andere woorden de
werknemer zijn laatste redmiddel om de sociale onrechtvaardigheid waarover het
dan gaat recht te zetten. Die werknemer die maar al te goed beseft of er op dat
moment gebruik kan worden gemaakt van het recht op actievoeren.
Men verschuift alle kracht
compleet naar de werkgevers. Waarom zouden werkgevers nog mee doen aan
sociaal overleg? Wat zou bedrijven beletten om allemaal te handelen zoals het technologiebedrijf? Waarom nog collectieve afspraken maken? Een werkgever zal zeggen dit is het en de werknemer zal het maar moeten slikken.
Reacties op bericht (1)
20-11-2008
Verdeel en heers
Met bijzondere aandacht las ik uw tekst. Ik heb niet veel tijd om te schrijven, maar wil u enkel dit zeggen en tegelijk een oproep doen: Opnieuw maakte ik bij het lezen van uw tekst de zeer pijnlijke vaststelling dat de rechtse tacktiek en val, waarbij wij als vakbond maar ook allen die het linkse gedachtengoed genegen zijn, regelrecht inlopen, het creëren van verdeeldheid is. Rechts staat zeer sterk en als één blok achter zijn gedachtengoed. Ook op mondiaal vlak zijn ze de sterksten via de globalisering van onze economieën en financiën. Wij, die staan voor een duurzame economische groei met een rechtvaardige verdeling van kapitaal, een welvaartstaat met voldoende sociale bescherming, een efficiënte overheid, zijn zo verdeeld en versnipperd als maar kan zijn. Onderhandelingen kunnen op die manier niet meer leiden tot een win-win. het wordt een win-losers, waarbij wij steeds moeten plooien en toegeven. In sommige gevallen wordt zelfs onze ziel gekocht. Solidariteit en integriteit in de rangen is de enige manier om hieruit te geraken en weerstand te bieden aan het sterke neo-liberalisme. En dit niet alleen op nationaal vlak, maar zeker op Europees en mondiaal vlak. Het neo-liberaal verhaal is zeer mooi, maar eens men het doorziet vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Beste vrienden, de uitdaging is zeer groot maar de doelstelling is nobel. Verenig jullie en wees opnieuw maatschappelijk actief. Het gaat hier om de belangen, de welvaart en het welzijn van de meerderheid van de bevolking. Vergeet dat nooit. Wat ons landje betreft en onze Sociale Zekerheid lees ook zeker de teksten van de Vooruitgroep. Echt de moeite.
Kamaraadschappelijke groeten,
Cathy Van der Auwera
20-11-2008 om 14:36
geschreven door Cathy Van der Auwera