Reisverslagen over Beloften en Elite z/c van Steeds Vooraan Kontich
19-08-2012
Bijna winst + leiders in ploegenklassement: "Moet er nog zand zijn?"
De eerste rit in een rondje is altijd afwachten op welke manier er gereden wordt. We hadden ons goed voorbereid, dus we stonden met vertrouwen aan de start. Meteen na het officiële startsein gingen Sam en Valentijn in de aanval wat goed was voor een historisch moment. Nadien kwam een spervuur aan demarrages en het tempo ging flink de hoogte in. Er ontstaat een kopgroep van 6 renners, zonder SVk'er bij, dus heel de ploeg zet zich op kop om het tempo erin te houden. Ongetwijfeld een mooi zicht!
De temperatuur was, met pieken tot 44°C, verschroeiend en dat liet zich voelen. De omloop was allerminst vlak en we kregen gezamenlijk toch even een mindere moment. Gelukkig bleef alles samen waarna Sam en Nick zich mee op kop zetten om het laatste gaatje met de leiders te dichten. Dat was andermaal de hoorn die het aanvalssein blies en de SVK'ers lieten zich deze keer niet vangen. Een kopgroep met Geoffrey en Bart lijkt zich even definitief afscheiden, maar het feestje gaat toch niet door. Even later komt de laatste tussensprint eraan. Valentijn heeft dit in het snuitje en gaat er met 6 anderen als een speer vandoor. In de sprint pakt hij 2 (belangrijke) punten en nadien hielden ze het tempo zo hoog dat de achtervolgende groep, met Sam en Nick, al meteen een minuut aan de broek heeft. Het peloton volgt op 10km van het einde op meer dan 2 minuten. De finale begint echt op een lastig "knikje" in het parcours waar een van het topteam Guadeloupe ten aanval trekt. Valentijn kan zijn wagonnetje aanpikken en met 2 bouwen ze een kleine voorsprong uit. Helaas lijkt de overgave van zijn kompaan niet overtuigend waardoor Valentijn begint te twijfelen. Helaas, want op 400m van de meet is het liedje uitgezongen en wordt het een sprint voor de overwinning (en gele trui) waarin hij nog 4e wordt. Enkele tellen later kwamen Sam en Nick als 2e en 3e van hun groepje over de eindmeet waardoor we de leiding nemen in het ploegenklassement. Een tof weetje is dat de 3 eerste renners van de leidersploeg een witte trui mogen dragen.Valentijn mag waarschijnlijk starten in de oranje trui van het combinatieklassement zodat we morgen mogelijk met 4 truien aan de start staan. Gewoonweg ongezien!!
Bart kwam in een ander groepje als 4e over de meet, Geoffrey en Ken in een groepje daarna. Uiteindelijk was het een etappe van 134km die we aflegden in 2u58 (45km/u gemiddeld). Morgenvroeg staan we om 8u30 aan de start voor 102km in lijn en om 15u begint de individuele tijdrit van 12km.
Recupereren is dus de boodschap! Groetjes, Equipe Belgique :)
Een rustig dagje onder brandende zon en klaar voor de strijd
Gisteren was een dag dat we teug op onze positieven konden komen. Daar maakten we meteen gebruik van om van alles te genieten wat ons hier aangeboden wordt.
Al het materiaal werd goed in elkaar gestoken en de fietsjes rijklaar gemaakt voor een tochtje deels langs de atlantische oceaan en rectht door de rimboe. We schoten ogen tekort om al het moois op ons netvlies te branden. Na een plaspauze verkenden we de aankomststrook van de eerste etappe en dat is er eentje neergelegd voor een koninklijke sprint. 40km en een dik uur verder trokken we na een verkwikkende douche onze zwemkledij aan om te ontspannen in het zwembad. Het water van de oceaan blijft dus nog even een tabula rasa voor onze SVKers.
Nu, zaterdag, hebben we na een goede nacht weer een zalig ontbijt achter de kiezen. Dat is toch het stokpaardje van dit hotel, want de keuze, kwaliteit en kwantiteit van het eten laat menig bourgondier watertanden bij het zien van al dit lekkers. Natuurlijk is het aan de renners om enkel aan datgene toe te geven waaraan de beste prestaties afhangen.Geen gemakkelijke klus!
De briefing is achter de rug en de doelstellingen zijn duidelijk: zo snel mogelijk een trui om de schouders! En er is toch redelijk veel keuze, dus dat lijkt een haalbare kaart. Na een grondige analyse van de windrichting en het parcrours, hebben we gezien dat er na kilometerpaal 15 een grote kans is op waaiers. We maakten er iedereen attent op en gaan meteen iets proberen als het mogelijk is!
Net als tijdens de editie van 2010 is het ook nu likkenbaarden voor de materiaalfreaks. Al het nieuwste, beste en opvallendste materiaal valt hier te bespeuren. We moeten hier echter niet voor onderdoen, maar in een land waar van fietsenmakers geen spoor is, mag dit toch wel bewonderingswaardig genoemd worden!
Tijdens het avondprogramma op"Guyane 1iere" werd een reportage gemaakt over de televisieploeg die de wedstrijd in beeld dient te brengen. Hier lieten ze duidelijk ook de sollen rollen, want met 2 helikopters en 5 motards begint het kleine broertje van "Le Grand Tour" toch aan een serieuze groeispurt. De wedstrijd is helemaal te volgen via http://video-direct.la1ere.fr/player.php?id=1565# , maar of deze in België zichtbaar is, lijkt onwaarschijnlijk. Vorig jaar was er een link via google, maar die is nu nog niet beschikbaar. Ik geef hem door, als hij online komt.
De wedstrijd begint om 14u plaatselijke tijd (19u in België). Ik post bij aankomst in het hotel zo snel mogelijk een wedstrijdverslag(je).
Een lange dag, dat was het gisteren. Om 7u ging de wekker en vanaf toen stapten we op een "sneltrein" richting Guyana. Tijdens onze vlucht, die overigens vlekkeloos verliep, kregen we twee maaltijden die ons goed smaakten. De competitie tussen de renners begon al met de spelletjes op het vliegtuig. Daar stond SVK al helemaal vooraan met Nick en Geoffrey die bij tetris de hoogste topscores van heel het vliegtuig lieten optekenen.
Bij aankomst in Cayenne bleek sommige bagage toch niet zo goed bestemd tegen het hardhandige Franse transport. Eén fiets -en wieldoos waren open gegaan, zonder schade of verlies, gelukkig!
Nadien kregen we een horde paparazzi achter ons aan en haalden we ons beste Frans boven om de journalisten te woord te staan. Eens dit in kannen en kruiken was, verkasten we naar ons vertrouwd hotel, "Amazonia", waar we het beste plekje in de fietswerkplaats toeëigenden. We hadden nadien even de tijd om wat uit te bekomen van de rit en maakten we ons klaar voor de persvoorstelling. Dat was meteen een item waar we veel aandacht aan hadden besteed en met geheel uniforme kledij steelden we er voor een zaal van 1000 man, toch een beetje de show. Het aantal toeschouwers, de live -uitzending op televisie en de receptie achteraf lieten meteen al blijken wat de grootsheid van deze toer inhoud. Met een budget van 3,5miljoen euro kan je wel inschatten wat de professionele uitstraling is naar de buitenwereld toe.
Om 23u plaatselijke tijd, ofwel 4u 'snachts schoven we onze benen onder tafel voor een 3-gangen menu. Het zal u niet verbazen dat onze eetlust niet al te groot was. De drang naar slaap haalde de bovenhand en rond middernacht kropen we onder de lakens.
Vandaag was de enige dag dat uitslapen niet uit den boze was, toch haalde het bioritme ons om 6u30 uit het bed. Nu staan we klaar om onze fietsen in elkaar te steken om nadien een ritje te gaan losrijden.
Als u er nog aan twijfelt, we hebben het er helemaal naar onze zin!! :) Tot morgen
Gepakt en gezakt, zo stond iedereen gisterenavond aan het clublokaal om valiezen, fietskoffers, wieldozen en sporttassen in de ploegcamionette te laden. Alles geraakt erin zodat we vandaag voor een zorgeloos vertrek staan.
Zoals eerder gemeld vertrekken we vandaag om 15u30 richting Parijs. Daar blijven we overnachten om donderdagvoormiddag op het vliegtuig te stappen richting Cayenne. Aangezien we 5uur terug in de tijd vliegen, komen we na een vliegreis van 9uur aan om 14u40. Nadien even bekomen, kamers een persoonlijke touch geven waarna de persvoorstelling begint om 19u.
Ik ben nog op zoek naar een website om de wedstrijd in België via livestream te volgen. Zaterdag is de eerste etappe en voordien probeer ik jullie verder te helpen. In de mate van het mogelijke zal dagelijks een verslag(je) gepubliceerd worden.
Goed, de tijd roept. Het volgend verslag zal in de Zuid-Amerikaanse amazone-lucht geschreven worden. Tot dan!
De ronde komt nu met rasse schreden dichterbij. Tevens hebben we een etappeoverzicht gekregen. Ten opzichte van editie 2010 zijn er kleine aanpassingen gedaan zoals een inkorting van de tijdrit, andere aankomstplaatsen en de etappe met veel klimwerk lijkt er ook niet meer bij.
De conditie van onze renners blijkt goed in orde te zijn. Eén koersweekend scheidt ons tussen vandaag en het vertrek naar Guyana.De renners kunnen nog eens goed testen wat ze waard zijn om met de nodige dosis vertrouwen af te reizen. Helaas voor onze jongens is er geen hittegolf België gepasseerd dit jaar zodat de eerste dagen nodig zullen zijn om aan de tropische temperaturen aan te passen.
Woensdag om 15u30 staat het vertrek gepland aan het clublokaal in de Rompelei te Kontich. Al wie onze jongens wil komen uitwuiven is van harte welkom!
Samedi 18 Août 2012
1ère Étape en ligne : CAYENNE / RÉMIRE 132,900 km
Dimanche 19 Août 2012
2ème Étape 1er Tronçon en ligne : CAYENNE /TONATE MACOURIA 103,00 km
2ème Tronçon CLM IND : Car. RD5/RD5.1 Savane Marivat / MONTSINÉRY- 12,4 km
Lundi 20 Août 2012
3ème Étape en ligne : AUBERGE DES ORPAILLEURS (Roura) / ST GEORGES 123,4 km
Mardi 21 Août 2012
4ème Étape en ligne : CAYENNE / SINNAMARY 149,6 km
Mercredi 22 Août 2012
5ème Étape en ligne : SINNAMARY / SAINT-LAURENT- 147,2 km
Jeudi 23 Août 2012
6ème Etape en ligne : ST LAURENT / SINNAMARY 147,3 km
Vendredi 24 Août 2012
7ème Étape en ligne AP.M : SINNAMARY/ KOUROU 127,1 km
Samedi 25 Août 2012
8ème Étape - 1er Tronçon en ligne : KOUROU / MATOURY 114,4 km
2ème Tronçon CLM IND : MATOURY / ROURA 14,9 km
Dimanche 26 Août 2012
9ème Étape en ligne : CAYENNE / CAYENNE 137,5 km
binnen exact 3 weken staan we vertrekkensklaar om de reis naar Frans-Guyana aan te vatten. De voorbereiding is reeds gestart en de definitieve selectie is gemaakt. Deze bestaat hoofdzakelijk uit renners die in 2010 ook al eens meegingen.
Selectie TDG 2012:
Sam Van De Mieroop
Nick De Landtsheer
Valentijn Lauwers
Bart De Schutter
Geoffrey Geysels
Ken Smets
De twee begeleiders die ons zullen bijstaan zijn ploegleider/verzorger Luc Crauwels en verzorger/mecanicien Jos Smets, vader van Ken. Degeleverde prestaties van onze jongens vallen te smaken zodat we toch wel met wat ambities naar Guyana mogen afzakken. Hoe dit concreet ingevuld zal worden, hangt van de komende wedstrijden af.
Aan de financiële kant krijgen we dit jaar een flinke bijdrage van de ploeg zelf en hebben we ook het vertrouwen gekregen van Tacx en Wcup die ons materieel ondersteunen. De deelnemers van dit avontuur weten dit ten zeerste te appreciëren!
Als er verder nog nieuws te vertellen valt, dan zal ik dat met de snelheid van het licht op de blog publiceren. Maw, hou deze pagina vanaf nu maar wat meer in de gaten als je op de hoogte wil blijven.
Het is weer enkele maanden geleden dat hier nog wat nieuws te rapen viel. Bij deze geef ik jullie een update!
Tijdens de het paasverlof maakten enkele renners naar jaarlijkse gewoonte de verplaatsing naar Garda om daar enkele zonnige klimkilometers op de trui te spelden. Helaas was die zon dit jaar hoofdzakelijk vervangen door regen en werd het een minder geslaagde editie. Toch werd er in een plezierige sfeer de vooropgestelde kilometers in het zadel afgewerkt.
Dat is kort wat het voorjaar betreft.
Voor het hoogseizoen -juli en augustus- hebben we opnieuw buitenlandse plannen opgesteld. Begin juli verhuizen we 2 daagjes naar Venhuizen om daar een 2-daagse af te werken. De week nadien volgt de ronde van provincie Luik, waar we ons Frans wat kunnen bijschaven om een kleine maand later -van 16 tot 27 augustus- naar Frans-Guyana te trekken.
In 2010 oefenden we dit kunstje al eens in en het was ons heel goed bevallen. Vorig jaar vielen we net uit de boot voor een selectie, maar nu kregen we ons officieel inschrijvingsbewijs al in de brievenbus. Er moet enkel nog wat tijd en harde trainingsarbeid passeren vooraleer in Guyana neer te kunnen strijken.
De ploeg bestaat hoofdzakelijk uit dezelfde ervaren gezichten als 2010 waardoor de chaotische situaties hiermee hopelijk wat meer onder controle kunnen gehouden worden.
Het concept van de meerdaagse wedstrijd is -met 11 ritten in 9 dagen- terug hetzelfde. Het grootste verschil is dat de laatste 60km van elke etappe in België live te volgen is via livestream. Als het allemaal zover is, dan post ik nog wel een "handleiding" op de blog waarmee jullie onze rood/wit-hemden live aan de slag kunnen zien.
Als er meer nieuws te melden valt, dan horen jullie het van mij!
We zijn reeds toe aan de vijfde editie van de Hochsauerland MTB-stage en dus vertrekken we 28 oktober 2011 voor niet minder dan 6 dagen toller Spass naar de Duitse wouden. Na het verzilveren van de klantenkaart bij Bäckerei Adolph 2 koffies en 3 broodjes kaas voor 5 euro, wij worden in België dagelijks geript in vergelijking met zulke prijzen bereiken we om 13u ons verblijf te Medebach en maken onmiddellijk alles in gereedheid om op onze geveerde rossen te springen.
Trots pronken we tijdens de eerste Halloween training met onze rood-witte plunje als fiere Vlaamse leeuwen en zoeken onze weg door de wirwar van Schotterwege en singletracks. Een heerlijke herfstzon masseert onze, van een lang wegseizoen vermoeide, spieren. Deze jubileum editie van de stage heeft een aangename verrassing in petto. Waar we vorig jaar nog wandelroutes aan elkaar knoopten om een mooi parcours uit te stippelen, heeft men nu een netwerk van mountainbike routes op poten gezet de Hochsauerland bike arena genoemd. Een speeltuin voor de echte gladiatoren.
Medebacher Bergweg
Deze route is een wandelweg van circa 70 km voorzien voor wandelaars maar te mooi om te laten liggen als biker. Het parcours sluit zich als een cirkel rond Centerparcs Medebach en is daarom ideaal in geval van panne of mindere conditie. Op elk punt van de rit is men nooit verder dan 5 km verwijderd van de bungalow. Van dit voordeel maken we handig gebruik wanneer Valentijn Lauwers (verder genoemd de viking) zijn ketting kapot trapt. We maken een treintje zodat de winnaar van de grote prijs Vic van Schil zijn wagonnetje kan aanhaken aan de brede schouders van Yannick Saritas (de Salitos). Na de reparatie pikken we terug in op onze rit tot de Viking even later weer de ketting uitelkaar patst. Gelukkig beschikken we nu over een kettingPons. Door deze mechanische pech slagen we er niet in de volledige rit af te werken voor het vallen van de avond en nemen dan maar de kortste weg naar huis via het asfalt.
Hochsauerland Zweitausender
Vandaag ga ik op pad met de viking der vikingen. Ik weet dat ik mijn eigen doodvonnis teken maar dat is niet de eerste keer.
Op de bike arena map vinden we een rit van 80 km met 2600 hoogtemeters gepromoot als die ultimative Herausforderung für Bärestarke Biker oftewel de ultieme uitdaging voor de beresterke biker. Beresterk voel ik me niet maar wel verrückt een beetje gek. Alsof deze uitdaging niet volstaat doen we er nog een schepje bovenop. De startplaats ligt in Willingen, 20 km van onze bungalow. We maken er dus een marathon van, 20 heen, 80 rond, 20 terug op een loodzwaar parcours met om en bij de 3000 hoogtemeters. Genoeg ingrediënten om deze tocht boven het doopvont te houden als de tocht der waanzin. Al snel is het duidelijk dat ik me niet mag fixeren op het achterwiel van de viking. Ik concentreer me dan maar, gedisciplineerd, zoals mijn nieuwe trainer het van me verwacht, op mijn nieuwe sigma Rox 9.1 hartslagmeter. Op de lastige stukken hoor ik mijn hart wild tekeer gaan in mijn rechteroor alsof ik rondrijd met een mp3-speler op de opzwepende beats van Regi. Waar zijn die handen ? Aan mn stuur natuurlijk, waar anders. Heel af en toe razen we voorbij een enkele wandelaar en dat stemt ons enigszins gerust in de wijsheid dat we nog in de bewoonde wereld rondrijden. Tweemaal ga ik aan duizelingwekkende snelheid tegen de grond op een ultratechnische afdaling. Met een kapotte knie en een broek vol kom ik ervan af. Op de lange beklimmingen verdwijnt Valentijn regelmatig uit het zicht zoals een Noors vikingschip in de dikke mist. Als een trouwe bloedbroeder wacht hij me boven telkens op om dan als roekeloze kamikazes samen de diepte in te storten. Wanneer het dan weer omhoog gaat en ik geregeld sterretjes zie, fladdert de viking zonder inspanning van me weg, kiekjes nemend van het mooie landschap, slurpend van zijn kamelenzak (camelbak) en powerrepen naar binnen werkend alsof zijn maag een lekke brandstoftank is.
Een dikke tak wurmt zich tussen mijn achtertrein en de achtervork en als slippend schuif ik tussen gladde rotsen naar beneden. Alweer kom ik er goed mee weg wanneer ik beneden veilig tot stilstand kom. We zijn nu 5u en half op weg en mijn laatste energiereep moet eraan geloven, het wordt nog een lange lijdensweg. De laatste druppel vocht wrong ik een half uur geleden reeds uit de bidon.
Onderweg ontmoeten we nog een Nederlands koppel. Beiden hebben duidelijk ervaring in dit soort werk want ze trotseren eveneens dit lastige traject en hebben de Alpenmarathon op het palmares ( 7000 hoogtemeters op 1 dag, astemblift !!). Na 7u26 fantastisch biken hebben we nog net de kracht om de sleutel om te draaien. Onze fietsen worden onder handen genomen door Yannick, Bart en Pons die niet genoeg konden krijgen van de Medebacher Bergweg en zich daar 3 uur op uitleefden. Zij pakten het vandaag allicht verstandiger aan, maar ja, zot zijn doet gelukkig niet zeer.
Na een trainingsritje van 272 km deze zomer, komt deze rit op het podium van de huzarenstukjes.
Diemeltje doen
Na een weldoende nachtrust van 14 uur voelt de viking zich als herboren. Ik beschik over minder goede kaarten. Mijn lichaam is niet hersteld van de zware inspanningen tijdens de tocht der waanzin. Het zou verstandiger zijn om het vandaag wat kalmer aan te doen maar toch laat ik me verleiden door het aanbod van de viking om er alweer Spartaans tegenaan te gaan. Mn geest kent geen grenzen en drijft me dag na dag tot het uiterste. Een hachelijke situatie als de alternator defect is en de batterijen niet meer opgeladen worden.
Maar goed, terug naar de orde van de dag. Op het menu 105 km via de Diemelsee en Rothekopf (het duurt niet lang eer we weten vanwaar die naam komt) alweer goed voor 2000 hoogtemeters. Het parcours omvat enkele lebensgefährliche downhills, die we absoluut wilden toevoegen aan de rit. Eerste werk na het dalen bel ik mijn verzekeringsmakelaar om een vette levensverzekering af te sluiten.
Wanneer de viking en Rambo als arenden door het Vogelschutzgebiet scheren, strekken condors en de zeldzame rode flierefluiter hun brede vleugels en kiezen het hazepad. Dit is zonder twijfel het meest spectaculaire parcours dat ik ooit onder de 26er kreeg geschoven. 6u en half later bereiken we voldaan en met ongeschonden zitvlak, dankzij de hoogkwalitatieve santinibroek, de thuishaven. Bart, Pons en Yannick kiezen voor een training die grotendeels over het asfalt verloopt om de zuurtjes uit de benen te fietsen. Pons die lek rijdt en wel 5 binnenbandjes in de sporttas heeft maar geen in de hand dient 10 km te lopen en wordt aldus verwacht op het podium van de eerstvolgende duatlon.
Der Hochheide Tour
Vandaag worden de sempres gesignaleerd op een hoogte tussen de 800 en 900 meter mb op de idyllische Hochheide, waarbij de Kalmthoutse Heide in het niets verdwijnt. Na even een deel te hebben gevolgd van de Rothaarsteig (wandeling van 154km) komen we op het korte maar pittige parcours van de Hochheide. Al snel worden we omsingeld en overbluft door de downhillers die vanuit Willingen op hun luie achterste tot op de top van de berg worden gebracht om zich dan met ware doodsverachting neerwaarts te storten. Tot de tanden bewapend met harnas, scheenbeschermers en andere middelen om lijf en leden te beschermen tonen ze hun spectaculairste sprongen om de toeschouwers te imponeren. Na kort overleg besluiten we ons niet te laten kennen en wagen we ons aan de afdaling, gemerkt met Todesgefahr, enkel beschermd door onze helm en een santini textieltje. 300 m dieper, een unieke ervaring rijker en 4 remblokken armer stinkt het naar verbrande rubber. De rest van de rit is na deze afzink kinderspel en via Küstelberg keren we terug om het vandaag op een kleine 3uurtjes te houden.
De weinige tijd die ons buiten de barbaarse trainingen en rust nog restte, werd besteed aan Kegeln, waarbij de poppen regelmatig aan het dansen gingen.
Hochsauerland 2011, de jubile, was een geslaagd project en krijgt zonder twijfel navolging.
na een tijd van afwezigheid heb ik terug de tijd en moed gevonden om hier een verslag te posten. Iets wat eigenlijk een gewoonte moet zijn, maar die er toch niet vanzelfsprekend is.
Goed, zoals de jaarlijkse traditie het vraagt, zetten we de winterperiode in met de MTB-stage in Hochsauerland. Dat is een skigebied waar wij ons tijdens de tussenperiode maximaal kunnen amuseren. Er staan weeral veel diverse en plezante activiteiten op het menu en omdat we nu geen 4, maar 6 dagen in het Duitse verblijven, hebben we nog een extraatje ingelast. Op de avond van Halloween maken we het nog ietsje uitdagender door een dropping te organiseren. Om onze zin voor avontuur toch ook zijn zin te geven maken we de afspraak dat we enkel een weg mogen bewandelen als we hem oversteken. We zullen het dus vooral in de bossen moeten zoeken. Iedereen is al benieuwd hoe we dit allemaal gaan overleven, want weinigen deden ons dit voor.
We vertrekken morgen (vrijdag 28-10) en komen woensdag 2 november terug. Enkele dagen na onze terugkomst, zal de co-auteur weer een uitgebreid verslag online plaatsen waar iedereen zijn duimen en vingers van zal kunnen aflikken.
Nu is het tijd om de bagage nog een laatste controlecheck te geven vooraleer ze onder de Duitse zon weer uit te pakken. Zon, want de weersvoorspellingen zijn ons, in tegenstelling tot andere jaren, heel gunstig!
Finale terugkeer van geslaagde reis/stage/vakantie,
De laatste dagen konden we nog enkele doorgedreven trainingen doen op en rond de Monte Baldo. Al moesten we daarvoor wel wat sneeuw en mistbuien voor trotseren.
We verkenden Garda by night en ook dat beviel ons! Het hoeft dus geen betoog dat we volgend jaar terug aan het Lago Di Garda zullen neerstrijken.
De terugrit naar huis verliep vlot zodat we volgens planning in ons vertrouwde Belgiëlandje aankwamen.
Komende weken staan heel wat wedstrijden op het programma waar we hopelijk de vruchten kunnen plukken die we tijdens onze Italiaanse trainingstochten hebben gezaaid.
De zon was weer meteen van de partij. We vertrokken om 10 am en Celsius kwam
ons vertellen dat zijn teller al 23,5° aangaf. Lichtelijk schaars gekleed
baanden we ons een weg door de boomgaarden waar de streek zeer rijk aan is. Met
de vooringestelde route van de Garmin verkenden we van de steilste smalle
beklimmingen tot brede fietspaden langs het kanaal alsof we thuis langs de
vaart aan het fietsen waren.
Na 4u35 en 1900 hoogtemeters verder konden we ons na een razendsnelle
afdaling richting hotel begeven. Enkelingen genoten van de afkoeling van het
zwembad en anderen hielden het bij de stille rust in de kamer.
Dag 5: Bezoek aan markt Lazise en recuperatietraining
Vandaag konden we een half uurtje langer slapen. Dat was bij sommigen
broodnodig na de zware trainingen van de afgelopen dagen. Tijdens de voormiddag
bezochten we een plaatselijke fietswinkel "Paula Pezzo" en gingen we
nadien, alsof het een jaarlijkse traditie is, naar het martkje in Lazise. Daar
werden enkele souvenirs voor het thuisfront aangekocht al mag er niet al teveel
van verwacht worden.
We genoten nog van een terrasje en smeten ons terug op de strandzetels langs
het zwembad waar al het langslopend wild luidop beoordeeld werd. Ik bespaar
jullie de details.
Nadat we Gilbert de Waalse Pijl op indrukwekkende wijze zagen winnen, kropen
we zelf op het fietsje voor anderhalf uur losrijden langs het meer. Enkele
hellende stroken werd er doorgetrokken om het lichaam toch de nodige
trainingsprikkels te geven en zo goed mogelijk te recuperen voor de zware dag
morgen.
Dag 6: Gran Fondo Damiano Cunego
Een drukke dag meldde zich aan en om 7u15 liep iedereen al vol spanning rond
om alles in te pakken en in de auto's te laden. Dat was nodig, want we er stond
voor de training eerst een autorit van een dik uur op het programma waarna we
aan een heroische etappe begonnen. De gran fondo Damiano Cunego loopt door het
trainingsgebied van de tocht waaraan deze zijn naam draagt. Alle hellingen
samengeteld komt het neer op 4000 hoogtemeters en 155km.
We vertrokken vanuit Poiano, een klein dorpje naast Verona, richting het
hooggebergte en tijdens de eerste 80km moesten we er 58 bergop om maar een idee
te schetsen van de zwaartegraad van deze rit.
Ken en Bart -de 2 berggeiten van de ploeg- schoten uit de startblokken en
Rambo kon nog snel zijn wagonnetje aanhaken om vervolgens met gemiddeld 15
slagen boven zijn overslagpols de top te bereiken. Als dat geen straf staaltje
afzien is!! Goed, de anderen moesten natuurlijk ook hard trappen om boven te
komen. Na wat op en neer fietsen op de plateau konden we aan het tweede luik
van de beklimming beginnen. Ken reed hier wederom imposant naar boven en trapte
zich schijnbaar moeiteloos naar de top. Pons beleefd een moeilijk moment en
ploegleider Luc moet ook op de tanden bijten wat voor diep respect zorgt van de
andere vakantiegangers.
Door de diepe concentratie tijdens het klimmen hadden we een afslag richting
afdaling gemist en kwamen we na 4km klouteren op een doodlopende strada Biancha
uit. Hier zakte even de moed ons in de schoenen, want we iedereen moest diep in
het krachtenarsenaal tasten om er te geraken. Na een kleine pauze waren de
batterijen terug opgeladen en schreven we beklimming na beklimming bij op ons
conto. Zelfs een wegomlegging midden in het gebergte hield ons niet tegen om de
welverdiende 30km-lange afdaling richting Poiano aan te vatten.
In een lichtdalende lijn en de wind vol op kop snijdt Sven iedereen de adem
af door een tempo op te leggen waarbij Fabian Cancellara nog om zijn moeder zou
roepen. Enkele korte overnamebeurten zorgen ervoor dat we even het noorden
kwijt zijn en de juiste weg verliezen. Na talloze rotondes en een kwadrant van
"Claxons" kwamen we uiteindelijk na 7u10 onderweg te zijn terug aan
bij onze auto's.
Als we achteraf de analyse maken van de fietstijden, blijkt dat onze
klimgeit Ken, 45minuten minder op de fiets zat, dan de mindere goden in het klimwerk.
Aan iedereen een dikke chapeau voor het getoonde doorzettingsvermogen. Sempre Avanti par tutti la via!!
Vandaag staat er een lichte training van 4u op het programma waarna zaterdag
voor sommigen een heel zware rit gepland staat met heel wat klimwerk voor de
boeg.
Tijdens de trainingen en vrije momenten werd er ook regelmatig een
videocamera boven gehaald waardoor we na de stage een film zullen maken waarop
we jullie de sfeer helemaal zullen laten opsnuiven.
Na enkele dagen afwezigheid, heb ik nu toch even de tijd en internet gevonden om jullie van alles op de hoogte te brengen.
Dag 1: Autoreis naar Garda
Nog ver voor de hanen begonnen te kraaien waren de motoren al warmgedraaid en klaar om de reis naar Garda in te zetten. We zegden onze vroege fans gedag en begonnen aan de lange marathonreis. Om files te vermijden besloten we vooraf om niet via Ulm (D) en Brenner de grenzen te overbruggen om uiteindelijk in Italië aan te komen.
De eerste uren vlogen voorbij en voor we het wisten waren we al diep in Duitsland doorgedrongen. Na een deugddoende tussenstop splitsten ongwild onze wegen en was alle geografische kennis van onze navigator nodig om alle neuzen terug in de juiste richting te krijgen. In Zwitserland aangekomen wachtte ons een ware razzia van de plaatselijke douane in onze volgwagen. Die bleek helemaal in orde zodat we na even bekomen onze weg konden verderzetten.
Onderweg maakten we nog even tijd om de recente verjaardag van onze herezen Jelle Eyselbergs te vieren met taart en gezang in een plaatselijk hotel/restaurant. Zo kwamen we iets na 21u ofwel een reis van meer dan 16u (2 werkdagen!!) aan in het warme Garda. Daar hadden ze speciaal voor ons een verassingsmaal in petto bij kaarslicht. Dit bleek de aanzet een mooi begin van onze vakantie!
Met volle buikjes kropen we onder de wol met afspraak om 8u aan de ontbijttafel.
Dag 2: Aangename kennismaking met het Gardaanse landschap
Vandaag konden we bij het ontbijt niet enkel de honger naar het 'mangiare' op de gezichten aflezen, maar ook het verlangen om er tijdens de trainingen het beste van onszelf te geven.
Na een klein oponthoud bij de afdaling van het hotel -nl. een lekke band van onze sprintbom Geoffrey- begonnen we aan de eerste rit. Iedereen deed zijn duit in het zakje op de vlakkere stukken om vervolgens zijn eigen tempo te zoeken op de beklimmingen. Na 4u15 en 1600 hoogtemeters bolden we goed bezweet binnen. Na een verkwikkende douche en een welsmakende pizza als hapje-na-de-training, schoven we onze beentjes onder tafel om van het goedgevulde 4-gangenmenu te profiteren. Het eten is hier echt op zijn Italiaans, dus veel pasta's en verbazingwekken goedsmakende desserten.
Om 21u17 spraken we af op de kamer 220, die omgetoverd werd tot filmzaal, om onze lachspieren te gebruiken. "Jackass 3D" stond op het programma waardoor we een nieuwe dimensie gaven aan het doormidden plooien van het lachen, fan-tas-tisch!!
Morgen moeten we er een half uurtje vroeger uit omdat een de training opgesplitst wordt in een voor -en nammiddagetappe.
Dag 3: Jelle ontpopt zich tot Murmeltier van de Monte Baldo
We werden gewekt door enkele zonnestralen die door de spleet van de gordijnen kwamen piepen. Omdat het vakantie is, draaiden we ons nog een keer om en deden we ons nadien tegoed aan de gastronomie van hotel Marco Polo.
We vertrokken stipt om 10u richting de sneeuw van de Monte Baldo, een beklimming van 26km met een max stijgingspercentage van 19%. Van bij de aanloop werd al duidelijk dat onze Jelle niet te houden was. Enkel berggeit Ken kon hem op het nippertje bijbenen en zij voerden een felle strijd uit wie zich vandaag tot bergkoning mocht kronen. Uiteindelijk haalde de ervaring van onze held van het veld het tegen de relativerende of releverende Jelle. Achterin hettoneel werd natuurlijk ook gevochten om deze vreselijke berg te bewdingen. Iedereen slaagde in zijn opzet en kon in een dreef van Sneeuw zich bedwinger van de Monte Baldo noemen.
Na een afdaling waarin de snelheden duizelingwekkend hoog lagen, zaten we in een flits terug aan tafel om de nodige kaloriën voor de volgende training naar binnen te spelen. In de namiddag stond nog een snelle training op het programma die meteen gebruikt werd om onze sprintsnelheid wat aan te scherpen.
Voila, dat is al een voorsmaakje voor wat nog komen moet. Dag 4, 5 en 6 zet ik er morgen op.
Groetjes vanuit Garda van de Sempre's ter plaatse!
de eerste gezamelijke reis naar het buitenland is er door het onverwachts wegvallen van de Spaanse stage opgeschoven tot de vakantie naar het Italiaanse Garda.
Morgen vertrekken we lang voor het ochtendgloren met een colonne van 5 auto's richting strand van Garda. Deze editie is erg populair tegenover andere jaren zodat het voor onze wielerclub de moeite was om een volgwagen mee te sturen.
De planning gaat als volgt:
Zaterdag 16 april: Vertrek Garda om 4u 30 (heenrit, geen training).
Zondag 17 april: 3 uur LSD Richting Brenner langs Monte Baldo
Maandag 18 april: Voormiddag 3 uur beklimming Monte Baldo langs Spiazzi en Ferrara di Monte
Baldo
Namiddag 2 uur losrijden.
Dinsdag 19 april: Richting Valpolicela dan naar het noorden naar Fosse , afdaling naar dal Brenner en
Zuane en zo richting Albisano , Torri en Garda.5 uur
Woensdag 20 april: 2 uur losrijden
Donderdag 21 april: Rit Damiano Cunego 6 uur
Vrijdag 22 april: Rondje Monte Baldo rustig rijden 4 uur met tussenstop.
Zaterdag 23 april: 2 uur losrijden.
Zondag 24 april: Omdat het volgende week PK is doen we een snelheidstraining.
Iedereen doet om beurt 1 minuut kopwerk en dit 4 maal.
Snelheid ongeveer 45km/u .
Dan volgt 15 minuten losrijden en terug een sessie snelheid.
Dit doen we 3 maal.
Totale tijd snelheid is 1u24 minuten.
Maandag 25 april: Terugrit (geen training)
Voila, dat is het trainingsprogramma. Tussendoor hebben we nog voldoende tijd om nog wat "cultuur" op te doen.
Indien internet binnen bereik (mogelijkheid is klein), laat ik jullie dagelijks iets weten over onze trainingen en andere nevenactiviteiten.
allereerst wil ik jullie allemaal een warm en gelukkig 2011 wensen. Ik hoop met jullie mee dat alle wensen mogen uitkomen en dat elk voornemen omgezet wordt in daadkracht.
Officieel begonnen de ploegtrainingen van SVK vorige zondag (2 januari), maar door de onverantwoorde staat van het wegdek, nl te glad, werden deze wijselijk afgelast.
Toch trokken drie musketiers, onze herboren Jelle Eyselbergs, Geoffrey Geysels -speciaal teruggekeerd uit de Ardennen- en Valentijn, erop uit om de wintergoden te overwinnen. Na een moeilijke start in de volledig dichtgevrozen Rompelei, haalden we direct een mooi tempo. Het ijs begaf zich onder de hitte van onze bulderende motoren en zo konden we onze training op een veilige manier verder zetten.
De koude werd verjaagd door de eerste priemende zonnestraaltjes van het jaar en wanneer Geoffrey eens alle registers open trekt, moeten de andere een manier vinden om eervol het wiel te lossen. Toevallig was dat het moment waarop de twee lek reden en de hartslag van om en bij de 200 bpm terug konden laten zakken.
Na een trage bandenwissel konden we terug vertrekken. Met afgekoelde lichamen was dit alleminst een cadeau, al moet een doorwinterde renner daar tegen bestand zijn. We kwamen na 3u45 ploeteren allemaal heel terug thuis.
De toon voor 2011 is meteen gezet!
Aanstormend weekend staat er wederom een clubtraining op het programma gevolgd door een bezoek aan het BK cyclocross waar we onze eigenste held van 't veld, Ken Smets, naar een mooie ereplaats gaan schreeuwen. Iedereen is welkom!
ik zou jullie graag wat meer informeren over de wielerclub steeds vooraan in relatie tot deze blog vanuit mijn oogpunt. Al jaar en dag gaan we met leden van steeds vooraan op weekends en stages om te trainen en tevens aan de teamspirit te werken. Aangezien we elk jaar met bijna exponentiële stijgingen van het ledenaantal te maken krijgen, samengaand met de professionalisering door de omschakeling naar een vzw-organisatie, is er het idee te komen om een blog op te starten.
De club Steeds Vooraan Kontich bestaat uit een aantal fanatieke gepassioneerde drijfveren waardoor het functioneren van deze wielerploeg mogelijk blijft. Elk uur van de dag staan zij als vrijwilliger (!) klaar om hun renners te helpen. In welke sector is dit nog te vinden? We mogen ons gelukkig prijzen dat wij omringd zijn door zo'n goede mensen. Een welgemeende dank u wel geef ik heel het bestuur van harte en ik weet dat ik hier niet enkel voor mezelf spreek!!
Ruim 10 jaar geleden werd ik (Valentijn Lauwers) lid van Steeds Vooraan. De ploeg kwam toen amper aan 15 leden, maar toch was er een bijzonder familiale sfeer te voelen. Het kalenderjaar bestond uit een vast patroon en de tradities van persvoorstelling, voorjaarsstage, beloften -en elitewedstrijd in de Pierstraat, de organisatie van de Sint-Martinusprijs, aspirantenwedstrijden op 15 augustus en een jaarvergadering werden altijd in ere gehouden.
Bij de aspiranten gingen we op stage naar de Voerstreek en bij de andere categorieën mochten we proeven van de Vlaamse Ardennen met verblijfplaats in Ronse. Elke activiteit was telkens tot in de puntjes geregeld en het was elke keer wekenlang uitkijken tot het volgende programmapunt. Onze voorzitter, Gregorius Van Moer alias de Gore stond altijd paraat met raad en daad. Toch moeten Emiel Arnould, Luc Crauwels, en andere trouwe trawanten die ik bij deze opsomming vergeet, zeker vernoemd worden en in dankbaarheid voor trouw en arbeid voor de ploeg gehuld worden.
Door deze oersterke werkkrachten werd de club elk jaar groter en het vertrek van trainingen werd een ware optocht met meerdere volgwagens en een groot peloton renners. Zonder het te weten groeiden wij van een kleine spruit in de wielerwereld op tot een grote club die voor alle leeftijden een programma kon voorleggen waar ieder talent zijn kunnen kon laten zien.
Ik sprak al over de stages in Ronse waar iedereen zijn ploegmakkers écht leerde kennen. Door de jaren heen werd daar een ijzeren band gesmeed. We leerden hoe we het plezier tot het maximum konden drijven zonder over de schreef te gaan . Deze uiterst vriendschappelijke sfeer leidde ertoe dat we niet alleen in het voorjaar in Ronse gingen trainen, maar dat de leden van Steeds Vooraan hun privé-reizen openstelden voor de ploeggenoten. Iedereen werd meegevraagd en het werd uiteindelijk zo'n ongelooflijk succes dat in 2006 Sven in zijn eerste jaar als lid, speciale weekends organiseerde om de clubsfeer naar ongekende hoogtes te drijven.
Het werd een meesterlijk succes en telkens zakte een vaste kern af naar deze "stages" toegevoegd door ploegmakkers die de groep completeerden. Een vast weekend in Duitsland tijdens de novembermaand ontstond en ondanks dat het om MTB ging, kwam de Gore ons de twee eerste edities volgen met de ploegwagen NB!
In 2008 beleefden we op het drielandenpunt, Burg-Reuland, bij een Antwerpse hoteluitbater een stage uit de boekjes. We werden wederom begeleidt door de Gore met vrouw Agnes en de groep die toen deelnam, kende elkaar door en door. We trainden als beesten, maakten grappen aan de toog en kwamen met een moraal van 200% terug om er thuis weer in te vliegen.
U hoort het al, het waren reizen om nooit te vergeten en nog minder om te missen. De vonk schoot over op andere landen en ook de stage georganiseerd door Bart De Schutter met vader en broer in het Italiaanse Garda, lokte enkele vaste liefhebbers. Ken Smets, Filip Van Tuyn, Lawrence Van De Pontseele en Rambo vergezelden familie De Schutter bij hun reis.
Ze kwamen terug met het absolute summum van gelukzaligheid als echte Sempre's. De vriendschap naast de fiets werd als Sempre Avanti beschreven alluderend naar onze ploegnaam Steeds Vooraan.
Er ontstond tussen die Sempre's een vriendschap op en naast de fiets, het samen afzien op de rand van de kant tijdens de koers, vloeken en sakkeren als we moesten trainen in de regen en lachen, gieren en bulderen als er eentje op de juiste moment wat fratsen uithaalde, was hetgeen volgde de jaren nadien. De naam werd onopgemerkt uitgebreid naar alle leden van de beloften -en elitecategorie en verschillende gezamenlijke activiteiten waarop iedereen werd uitgenodigd, bestegen het programma. Soms werd iemand vergeten, maar met de schalmei van de glimlach werden die plooien gladgestreken.
Onbevangen draait de essentie nog steeds rond onze gezamenlijke liefde voor de fiets, ons koerspaardje. Alle neuzen in dezelfde richting en trappen zonder omkijken, zonder vragen te stellen en met het verstand op nul! Zonder één hapering in die vaste ketting wil ik afsluiten met een wijze zin gesproken door een Sempre van het eerste uur:
"Nergens is er zo'n perfecte symbiose van het menselijk bestaan als de glimlach van een echte Sempre-Avantiaan. Amitié, charité, unité et égalité!"
Onthoud het goed, want dat is het recept van de goede verstandhouding!
Al deze prachtige gebeurtenissen zoals we onlangs nog mochten meemaken tijdens het weekend in Hochsauerland, de fietsvakantie aan Lago di Garda en de prachtige inlandse tochten over onze eigen Kempense zandgronden zou ik allemaal willen omzetten in schriftelijke taal. Al wie zich geroepen voelt om over onze renners een verslag te schrijven over training, wedstrijd of zotte nevenactiviteit, geef ik de toelating om het op deze blog te publiceren. Daarmee veralgemeen ik de naam van deze internetpagina, maar geef ik wel de mogelijkheid om deze blog tijdens de minder drukke wintermaanden actief te houden zodat we jullie (lezers), nog elke week kunnen verwennen met nieuws heet van de naald!
Om u kandidaat te stellen als co-auteur, contacteer daarvoor het gastenboek, de pagina "e-mail mij" of de link naar het e-mailadres van een van de huidige schrijvers om toegang te krijgen tot login van deze site.
Tot de volgende,
Valentijn
"Legt de winter een wit tapijt, dan verdwijnt de huisstofmijt"
Beste sympatisanten, Diep verscholen in de bossen van het Hochsauerland, Duitsland trekt Sempre Avanti zich terug om het voorbije seizoen te evalueren en de riem er even af te gooien. Vermits internet nog niet tot hier is doorgedrongen konden wij u niet kort op de bal op de hoogte houden.
Hierna het volledige verslag :
MTB weekend Hochsauerland 12 november - 15 november 2010
Total verrückt ! Niets is minder waar, ondanks onheilspellende berichten (dreigend onweer en sneeuwval) werd dit weekend een voltreffer van formaat.
Vrijdag 8u installeren we ons in de auto voor een ritje van 3u en half naar Centerparcs Hochsauerland. Iets over halverwege stoppen we bij de bakker, waar we na jaren al als vaste klanten hartelijk worden onthaald mit Brötchen und Kaffee.
Na de administratieve formaliteiten bij de aankomst in het park reppen we ons om zo snel mogelijk onze modderbikes te bestijgen. We rijden een ritje van 2 uur door de prachtige omgeving dat vlekkeloos verloopt een salto van Valentino niet in acht genomen. Regelmatig worden we verrast door opgeschrokken reeën en ander wild waardoor onze maag alweer begint te knorren dus keren we bij valavond voldaan en doorweekt terug. Na het diner en platte rust zoeken we andere oorden op. De lokroep van Disko Alpenrausch, die wij tijdens het seizoen maar moeilijk kunnen weerstaan, klinkt nu luider dan ooit en we werpen ons dan ook in de feestelijke nacht.
Zaterdag is het al vroeg dag want we worden uitgenodigd door Centerparcs aan het ontbijtbuffet in de Market Dome. We doen ons tegoed aan alles waarvan u zou likkebaarden. Na dit Bourgondisch festijn doen we nog even een dutje alvorens in de plensende regen de training aan te vatten. Vermits ik me steeds minder kan meten met de jonge leeuwen, spits ik me toe op het downhillwerk en bij snelheden van tsjastig per ure over verwaterde slijkwegen heb ik maar weinig concurrentie. Op een gegeven moment springt een ree uit het bos voor mijn wielen. Ik waan me The Deer Hunter. Het angstzweet van het dier prikkelt mijn reukorgaan en als ik nader tot op enkele centimeters van het achterste van mijn prooi, zit er voor de ree, die door de bomen het bos niet meer ziet, niets anders op dan het hazepad te kiezen, richting veiligheid ver weg van losgeslagen mountainbikers. Tegen het vallen van de duisternis rijden we terug en dineren in het plaatselijke italiaanse restaurant. Vermits je op 1 been niet kunt staan trekken we savonds terug naar de danstempel.
Zondag lacht de dag en vooral een stralend zonnetje ons toe. We zoeken en vinden het spectaculaire parcours van vorig jaar. Downhill langs single tracks, over boomwortels, kolkende beekjes en rotsblokken, je ware waaghalzerij. Zelfs Filip Meirhaeghe zou hier op zijn moeder roepen. We genieten met volle teugen, worden 1 met de natuur en zijn vertederd als een peleton reeën onze weg kruist. Magnifico, hiervoor maak je de verre verplaatsing ! We krijgen er maar niet genoeg van en halen de lichtjes boven om in het donker veilig thuis te geraken.
Deze dag sluiten we af met een partijtje bowling op kosten van de zaak. Er lijkt maar geen einde te komen aan dit fantastische weekend. Is dit de voorbode van meer ballenspel ? Na het bowlen grote commotie alom. De nagelnieuwe schoenen van Ponzie zijn verdwenen uit het schoenenrek. Enig speurwerk later blijkt dat een corpulente Noorderbuur zich met zijn zweetvoeten in Ponzies schoenen heeft gemurwd. Die mensen zijn echt voor niks verlegen. Vermits onze stamkroeg op zondag gesloten is, lopen we in eerste instantie een beetje doelloos rond. We besluiten om het gezellig te maken in de bungalow met een shotje Amaretto bij het knetterende haardvuur. Plots gaat de telefoon .. Wat dan volgt is niet voor publicatie vatbaar.
Maandag zoeken we onze vuile was bij elkaar moeder de vrouw zal ons graag zien komen - en draaien enkele ererondjes in de Rapid River van het tropisch zwemparadijs. Savonds na een positieve evaluatie van onze uitstap cruisen we naar huis. In de wagen vallen de oogjes toe en de snaveltjes dicht.
De laatste voorbereidingen voor het langverwachte vertrek richting Hochsauerland worden getroffen. Alle elementen om er een zware MTB-stage van te maken zijn dit jaar ook de volle 100% aanwezig. Met vandaag ter plaatse de eerste sneeuwvlokken van november 2010, een windkracht van 6 beaufort, en temperaturen rond het nulpunt, dient zich een echte winterse stage zich aan.
Morgen (vrijdag) vertrekken we om 8u 's morgens om via een stop in de plaatselijke winkel, rond de meridiem aan te komen in centerparcs Medebach. Tegen 14u staat de eerste training gepland. Aangezien de zonsondergang zich deze tijd van het jaar rond 17u al aandient, is er afgesproken om verlichting op de fietsen te installeren. Veiligheid voor alles!
Na de avondspits melden nog andere SVK'rs zich aan om in één van de aanpalende bungalows hun nestje te installeren. 's Avonds staat er al een geweldig verjaardagsfeest gepland in hét danscafe bij uitstek, de wereldberoemde Alpenrausch. Er wordt een speciale verassing voorzien voor alle personen die in november voor het eerst het licht hebben gezien.
Vorige week vervulde ik mijn schriftelijke belofte door op zoek te gaan naar Wifi-netwerken in Duitsland. Ik vond er eentje waardoor ik u kan beloven dat er elke avond een pittig verslag van de afgelopen 24u op deze blog zal verschijnen.
Ik probeer ook ineens foto's online te zetten zodat jullie digitaal kunnen meegenieten van alle geweldige avonturen.
Geslaagde dropping als laatste activiteit voor MTB-stage
Beste lezers,
nog amper één weekend staat tussen vandaag en het vertrek naar Centerparcs Hochsauerland. De afgelopen weken heeft Rambo jullie al goed opgewarmd met enkele mooie verslagen van de voorbije jaren. Dat heeft ervoor gezorgd dat er nog een bungalow is afgehuurd door enkele renners en rensters van onze club. Hoe we hier precies mee zullen omgaan, zal ter plaatse beslist worden.
De meesten hebben hun rust afgesloten en de trainingen terug opgevat. Vorig jaar hebben we de traditie ingeluid om het echte winterseizoen in te zetten met een dropping-weekend. Het start vanuit het clublokaal waar we met de camionette naar een onbekende plaats gebracht worden en in verschillende groepen op een andere plaats worden afgezet. Bijgevolg krijgen we een een rebus waaruit een tip volgt om op een volgend punt een andere tip te krijgen om de kortste weg naar Kontich te kunnen vinden.
Vorig jaar werden we ergens in Bornem - Hingene gedropt wat goed was voor +/- 25km wandelplezier door het Scheldeland. In deze regio passeren veel fietsroutes waardoor bijna iedereen de kortste weg naar het clublokaal vond. Deze keer was het echter anders.
We zijn met 14 moedigen om aan de tocht te beginnen, verdeeld in 3 groepen. Groep 1 heeft met Rambo een goede navigator aan boord waardoor zij al meteen georiënteerd zijn en te weten komen dat ze in de buurt van Zemst zijn. Niet goed wetende waarheen ze moeten gaan, wordt groep 2 achtergelaten. Of het pure toeval was of gedirigeerde kennis leggen zij een feilloos parcours af richting tussenpunt 1. Groep 3 heeft nog maar net een goed tempo gevonden in de Gijsbeekstraat en groep 2 meldt zich al aan bij de plaats naar waar de rebus leidde. De rebus was als volgt: Prent van een schoen, wagemaeckerstraat 9, watertoren en een tekening van 2 kleine mannekes. Elke groep haalde het nodige intellect naar boven om tot de oplossing, "Schoenmaker blijft bij je leest", te komen. (Gemeente) Leest was dus de doorslaggevende onderliggende tip.
Elke groep had de nodige moeite om onze verstopte ploegleiders te vinden en wanneer de huisnummer van het desbetreffende adres nog spoorloos blijkt, wordt het een lange zoektocht. De nacht valt en de groepen melden zich dan toch allemaal rond het wisselpunt van dag naar dag elkaar op relatief korte afstand gevolgd. We krijgen een hartelijk onthaal en een topografische kaart bij onze ontvangers. Met de titel van Johan Bruyneel zijn boek, "Alleen winnen telt" indachtig, zetten we onze tocht verder. Iedere groep weet dat de anderen niet ver af zijn en elke fout zou hard worden afgestraft. Hierdoor wordt een fenomenaal tempo tussen 6 en 7 km/h ontwikkeld.
Groep 2 gaat ten onder aan de druk en maakt een verkeerde keuze waardoor zij de koppositie moeten afgeven aan groep 1 en zelfs rode lantaarn worden. Nu wordt maar eens te meer duidelijk dat kaartlezen een niet onbelangrijke kunde is om deze tocht succesvol tot een goed einde te brengen.
De blauwe bruggen in Rumst worden door de eersten gepasseerd en de begeleiding meet grote verschillen op. De posities liggen vast en met voor onze dappere renners en rensters bekend trainingsgebied voor de boeg, zijn grote fouten uit te sluiten.
Natuurlijk liggen de laatste loodjes ook nog in de weg en die zorgen ervoor dat het laatste greintje karakter naar boven moet worden getankt om die laatste km's te overbruggen.
Groep 3 komt als eerste aan in club lokale en kunnen zich tegoed doen aan de overheerlijke pannenkoeken van chef Willy. Met een achterstand van 50 minuten bereikt groep 1 ook het warme clubnestje na gezamelijk het grootst aantal km's afgehaspeld te hebben, chapeau! Groep 2 waren in 2 gesplitst omdat het tempo te verschillend lag. Merkwaardig genoeg kwamen rustige wandelaars Dave en Yannick na een bezoek aan een fuif nog eerder binnen als de kern van hun groep. De laatsten kwamen moe en terecht voldaan 1u40min na de eersten binnen.
Enkelingen teren blijkbaar nog op de form van het seizoenseinde en reden nog een finale in danscafé Copacabana te Waarloos. De anderen kropen al wat vroeger onder de wol.
Gelukkig mochten we de klok vannacht 1 uurtje terugdraaien waardoor we toch een redelijke nachtrust hadden. In de voormiddag gingen we "zwemmen" in het zwembad van Lier gevolgd door een terrasje op het Zimmerplein met een sterke zon die waarschijnlijk voor de laatste nazomer van 2010 zorgde. Ook zagen we Zdenek Stybar op het scherm zijn 8e wedstrijd van het jonge veldritseizoen winnen in het Fortuin te Kontich. Als afsluiter van het weekend stonden er nog 2 spelletjes lazershooting op het programma.
We verdeelden ons in een rood en geel team om het achtereenvolgens tegen elkaar op te nemen in nagebootst indoor oorlogsgebied. De blauwe ploeg vond de beste schuilplaatsen en schoot de anderen het meest raak. Mad Maxx alias Viking Valentino won individueel de beide spelletjes telkens op de hielen gevolgd door 007 alias Gerrit en X-Ray ofwel D-VDB.
Met het MTB-weekend in aantocht en een sfeer die opperbest is, kan het niet meer mislopen. Ik zoek nog uit hoe en of ik de dagverslagen van het Duitse avontuur daar dagelijks op de blog zal kunnen posten om jullie optimaal op de hoogte te houden.
Het wegseizoen zit erop en onze Mtb's worden in orde gebracht voor onze eerstvolgende stage in Hochsauerland op 12 november 2010. De vaste kern Valentijn Lauwers, Bart De Schutter, Filip Van Tuyn en Rambo wordt dit jaar aangevuld met Annelies Dom en Kevin Claessens. Zij zullen aan den lijve ondervinden welke heroïsche overlevingstochten wij jaarlijks in het verre Deutschland ondergaan.
Als voorproevertje hierbij een verslagje van vorig jaar :
Nauwelijks gerecupereerd van de nachtelijke dropping vertrekken 5 Steeds Vooraners op Mtb-stage naar Centerparcs Hochsauerland in Duitsland.
Om s'middags een eerste training te kunnen afwerken starten de motoren al om 7u30. Even krijgen we onderweg vanuit wagen 2 de melding dat zij net het bord 'Warschau' gepasseerd zijn. We weten van wie deze informatie komt en hoeven ons dus geen zorgen te maken.
Na een vlotte reis en een blitzbezoek aan de supermarkt om de voorraadkasten te vullen, springen we om 15u op de fiets voor wat een memorabele rit zal worden. Om zoveel mogelijk off-road te rijden verlaten we geregeld de bewegwijzerde routes en moeten zo als eens over prikkeldraad kruipen op de vlucht voor een verbaasde koe of boze boer. Bij het vallen van de avond besluiten we om toch nog even verder te trainen, doch in de bossen overvalt de duisternis ons. Dit noodzaakt ons om de best berijdbare weg te volgen zonder dat we enig idee hebben van waar we ons bevinden. Wanneer we in de verte dan toch licht zien gaan we hierop af.
De eigenaar van een klein café, verbaasd om 5 met modder besmeurde renners te zien, vertelt ons dat we op 20 ! km van het park zijn. We zitten dus compleet uit de richting. Geen steek voor de ogen ziende volgen we de asfaltweg. Deze baan tussen Kûstelberg en Medebach heeft een hellingsgraad van 9% in dalende richting. Bij klaarlichte dag haal je hier op de mtb met gemak 80 km per uur. De duisternis belet ons niet om vol door te gaan. De ploegmakkers verdwijnen uit mijn gezichtsveld. Wetende dat zij slechts enkele meters voor mij uitrijden, hoop ik dat geen van hen aan de remmen komt, want dat zou een doodsmak tot gevolg hebben. Telkens een wagen uit de tegenovergestelde richting passeert, worden we verblind door de grootlichten. In het donker kan ik me alleen fixeren op de witte onderbroken middenstreep. Verder zie ik niets. Desondanks blijkt achteraf dat de sneldheidsmeter toch 61 per uur heeft aangewezen in de gitzwarte nacht. Ik besef dat we onverantwoord bezig zijn, maar de adrenaline pompt door de aderen. Heelhuids bereiken we de bungalow en na een verkwikkende douche + heerlijke pasta kruipen we om 21u onder de wol. De lokroep van het feestgedruis die weerklinkt vanuit de Alpenrausch kunnen wij als profi's weerstaan.
Ondanks de onheilspellende weerberichten trekken we zaterdag onze Steeds Vooraan tenue aan en starten voor wat een monsteretappe wordt van 100 km in a-po-ca-lyp-tische weersomstandigheden. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, maar het is al 2 uur donker vooraleer we het park terug bereiken. De passie voor de fiets haalt het van het gezond verstand. Afgepeigerd en na een heerlijk diner van onze chefs de cuisine - er schuilt verborgen talent bij onze renners - doven de lichten om 21u30 en dromen van dominantie in het clubkampioenschap.
Zondag, ook vandaag staan de hemelsluizen wagenwijd open, verkennen we een nieuw parcours. Met meerdere single tracks, te doorwaden riviertjes en spectaculaire afdalingen blijkt het een voltreffer. Deze rit heeft alle intrinsieke eigenschappen om een klassieker te worden. We onthouden de achterwaartse salto van Valentijn die zich alzo tot decoratie maakte van een kerstboom, Rambo die zich vastreed in een riviertje en er dan maar bij ging liggen, Bart die in hetzelfde watertje pootje baadde en de acrobatie van Filip en Pons. Doornat, grijs en leeggereden bereiken we een rit van 5uur het park. S'avonds volgt de ontspanning met een partijtje bowling. Dat het vet van de soep was, werd duidelijk wanneer teveel ballen in de goot belanden.
Onze laatste dag laten we de fiets om praktische redenen aan de kant en vangen aan met een matchke voetbal. Het is al snel duidelijk dat de meesten onder ons een voetbalverleden hebben en dat menig caféploeg het niet onder de markt zou hebben met de dribbelende Steeds Vooraners. Goed bezweet zakken we af naar de Aqua Dome waar we elkaar trachten te overtroeven om zolang mogelijk in een ijskoud bad te blijven zitten (7°C). Valentijn krijgt vandaag de naam Viking toegewezen. S'avonds, om onze schitterende stage af te sluiten, dineren we in een Italiaans restaurantje.
Het was een stage om niet snel te vergeten ... en bis nächstes Jahr
Hoofdrolspelers : Seppe Kopecky - Van de Pontseele Lawrence - Preben Van Tulder - Fred Libert - Bart De Schutter - Rambo- Begeleiding: Gore - Agnes - Luc Crauwels - Leo en Lisette
Door onvoorziene ? renovatiewerken in Centerparcs Gunderath moesten we uitwijken naar een andere locatie om onze stage te houden. We konden terecht in het 5-sterren luxe-resort van Centerparcs Hochsauerland te Medebach in de nabijheid van Winterberg.
Dat het hier kan winteren ondervonden we onderweg al. Pakken geruimde sneeuw langs de kant van de weg. Omstreeks 12u30 arriveerden we ter plekke. Terwijl de renners zich onmiddellijk in trainingsplunje staken zorgden de begeleiders voor het middagmaal. Om 14u vertrokken we voor een eerste training op Duits grondgebied. Revelatie van de eerste rit was Seppe, die de beloften en elite het nakijken gaf. S'avonds na een heerlijk diner zetten we de poriên en de ogen open in de sauna.
Samstag :
Op het programma een 60km lange tocht door berg en dal. Na enkele keren verkeerd gereden te zijn en toen ook nog eens bleek dat we de uitgestippelde route in tegenovergestelde richting aan het rijden waren, waardoor we onze bevoorrading misten, besloten we na 67 km de kortste weg naar het park te zoeken. De tocht werd afgesloten met een bliksemsnelle afdaling waar volgens sommigen snelheden tot 80 per uur werden gehaald. Na alweer een 5 gangen menu belandden we s'avonds in disco The Fox om het melkzuur uit de benen te dansen. Groot was ook onze verbazing er Bjarne Riis aan te treffen. Hij bleek op zoek naar jong talent. Hij wilde Van Tulder onder contract leggen, doch we konden Preben overtuigen nog enkele jaren te rijpen onder de vleugels van Gore.
Sonntag :
Alweer 70 km gepland. Een miezerige regen kon de pret niet bederven. Op 5 verschillende plaatsen werden we door Gore en Leo overstelpt met warme thee, snickers en andere snelle suikers. Vooral spektakel in de spekgladde afdaling van Kustelberg naar Titmaringhausen. Na 50 km hielden de knechten het drijfnat voor bekeken. De kopmannen Preben Pidpa en Rambo snorden rustig verder wetende dat Gore en co hen in Referinghausen alweer stonden op te wachten. De dag werd besloten met een gezellige disco bowling.
Monntag :
s'nachts bleek er een pak sneeuw te zijn gevallen. Vermits de bungalows om 11u ontruimd moesten zijn, werd er niet meer gebiked. We maakten wel een prachtige boswandeling door het besneeuwde landschap, zonder Preben weliswaar, die de zware trainingsinspanningen moest bekopen en zich niet lekker voelde.
Alvorens de terugreis aan te vatten, namen we nog een verfrissende duik in het subtropisch zwembad.
Voor iedereen was het een tot in de puntjes verzorgde stage met veel sfeer en groepsgevoel
