Verdien jij het Diploma van Super Detective? Een detectivespel voor kinderen van de basisschool, naar de verhalen van Hilaire de Saint-Médard. ---------- Door Patrick Bernauw, Dirk Dobbeleers en Katharina Van Cauteren.
08-05-2006
DE LAATSTEN ZULLEN DE EERSTEN ZIJN
Agent Schoeters schuift ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel. De politie geeft niet graag toe dat ze iets niet opgelost krijgt. De uitval van de commissaris gisteren was echter niet min. Alle agenten deden strootje trek. Wie het kortste eind trok, moest naar Detectivebureau de Saint-Médard gaan. Misschien konden Aron en Lize dit geheimschrift ontcijferen? Wat een vernedering voor agent Schoeters! Hij trok immers aan het kortste eindje... en zuchtend begint hij nu aan zijn verhaal.
Serge Renders en Manu Roeckens zijn bankovervallers. Al meer dan tien jaar slaan ze toe. Steeds waren ze de politie te slim af. Tot hun laatste overval Serge Renders werd gevat, maar Manu Roeckens kon vluchten. Het geld bleef echter onvindbaar.
De brieven die Serge Renders vanuit de gevangenis verstuurde, werden natuurlijk geopend in de hoop iets te ontdekken. Zo ontdekte een van de cipiers het volgende briefje.
Hoi Manu,
Er is heel wat gebeurd sinds ik in de gevangenis zit. t Komt allemaal wel goed. Ga niet naar het buitenland. Er is overal politie. Laat je niet pakken. Doe geen domme dingen. Liever bange Manu dan dode Manu.
Ik vind het spijtig dat het zo afgelopen is. Graag had ik nu met jou in Marbella gezeten. Toch is uitgesteld niet verloren. Onze samenwerking zal hier niet onder lijden. Nog enkele jaren wachten. Dan ben je weer vrij. En dan wacht ons een gouden toekomst. Reken maar uit wat je met al het geld dat we gestolen hebben kunt doen. De politie heeft de buit nog niet gevonden. En ze zullen die niet vinden.
Er is nog iets wat ik je wil vertellen. Echt gezellig is het hier niet. Rampzalig is een beter woord. Steek wat geld in een omslag. Treuzel niet, doe het vandaag. Echt, ik hou het hier niet meer uit. Tracht me te helpen. Ren naar het postkantoor. Acht euro, dat volstaat. Probeer het niet zelf af te geven. Voortdurend houden agenten alles in de gaten. Als je me wilt helpen, stuur dan het geld op. Nergens heb je meer geld nodig dan hier. Doe nu wat ik je vraag. En laat me niet in de steek. Vraag of leen geld als je zelf niet genoeg hebt.
Erger dan hier kan het niet zijn. Rust niet voor je gedaan hebt wat ik nu vraag. Laat je goede hart zien. Achteraf geef ik je alles dubbel en dik terug. Trouwens, jij bent vrij, ik niet. Er is voor mij niet veel hoop om vervroegd vrij te komen. Niemand wil mij die kans geven. Maar ik houd de moed erin. Onthoud dat goed. Lees de brief nog een keer zodat je weet wat je moet doen.
En het ga je goed in de vrije wereld!
Namens Serge!
'Het is van mijn schooltijd geleden dat ik nog zoiets onnozels gelezen heb,' lacht Aron.
Lize zegt niets. Zij schrijft letters op een blad papier, schrapt en probeert opnieuw.
'Dit is helemaal geen flauwekul. Dit is een boodschap... en ik heb de code al gekraakt!'
Lize legt nog vlug de cadeaus die ze voor Aron heeft gekocht onder de kerstboom: een CD met keicoole megaknappe dansmuziek, een doos chocolaatjes en drie dozen papieren zakdoeken.
Voor haar liggen er waarschijnlijk een doos chocolaatjes, een zak strooisel voor het hok van Flappie en een CD van Mozart, Brahms, Bach of Beethove onder de boom. Dat heeft ze vorig jaar en het jaar daarvoor ook gekregen.
Straks zullen ze die pakjes opendoen en weer zeer verwonderd zijn over wat erin zit.
Plots wordt Lize opgeschrikt door een schot. Het geluid kwam van de overkant van de straat.
Aron komt het kantoor binnengestormd. 'Wat was dat?'
Lize haalt haar schouders op. Beiden rennen naar de overkant van de straat.
Lize kijkt door het raam van de woonkamer het huis van hun overburen binnen. Het bejaarde echtpaar doet vredig de vaat. Geen wonder dat ze niets gehoord hebben. Zij zijn potdoof.
Aron gluurt door het raam van het huis daarnaast binnen. Daar ligt iemand op de grond. Hij wenkt Lize. Hier is iets aan de hand. Vlug lopen de detectives achterom. De achterdeur staat open. Waarschijnlijk is de dader langs hier gevlucht.
Lize buigt zich over het slachtoffer. Er vloeit een straaltje bloed uit zijn oren. Ze kent de jongeman van gezicht, maar weet niet hoe hij heet. De jongeman zei altijd vriendelijk goedendag. Lize voelt zijn pols. Dood!
Aron onderzoekt de achterdeur met het vergrootglas waarop HdSM staat: de initialen van Hilaire de Saint Médard. Annabel had het van haar oom geërfd en op zijn beurt heeft hij het van oma Annabel geërfd.
Geen spoor van inbraak. De buurman komt kijken. Aron kent hem eveneens van gezicht, maar niet bij naam. De man stelt zich voor als Marino Nijskens. Hij vraagt wat er gebeurd is. Aron legt dat in enkele woorden uit. Nooit te veel aan de buren vertellen. Veel weet hij ook niet.
'Hoe heet uw buurman?' vraagt Aron terwijl hij een notaboekje neemt.
'Arne Govaerts.'
Lize komt erbij staan. Aron geniet ervan dat hij de leiding heeft.
'Kwam u goed overeen met uw buurman, meneer Nijskens?' vraagt Aron.
Nijskens haalt de schouders op. Nee dus.
'Waarom schoot u dan niet op met uw buurman?' neemt Lize het verhoor over. Aron laat zich weer de kaas van zijn brood eten!
'Als hij naar muziek luisterde, dansten de kopjes in mijn keukenkast mee op het ritme. Zo luid! Nu ja, muziek. Het is maar wat je muziek noemt. Ik noem het lawaai.'
Lize glimlacht. Zo spreekt ze ook altijd over de dance muziek waar Aron zo graag naar luistert. Aron trekt het initiatief weer naar zich toe. 'Hebt u Arne Govaerts ooit bedreigd?'
'Bedreigd is veel gezegd. Een mens zegt wel eens van die dingen waar je later spijt van krijgt.'
Lize en Aron fronsen de wenkbrauwen.
'Waar was u ' Lize kijkt even op haar uurwerk ' een kwartiertje geleden?'
'Ik kom van de post.' Marino Nijskens haalt een vel priorzegels uit zijn zak. Hij toont ze aan Lize.
Hebt u die zegels vandaag gekocht? vraagt Lize.
Marino Nijskens knikt. 'Dan houdt uw leven als vrij man hier op,' glimlacht Lize poeslief.
1 april zit er bijna op. Aron is een hele dag op zijn hoede geweest. Lize haalt graag (flauwe) grappen uit. Tandpasta aan de deurklink, een natte spons of een punaise op zijn stoel. Maar vandaag is er nog niets van dit alles gebeurd... Nog even en Aron kan weer rustig ademhalen!
'Ga je mee iets drinken?' vraagt Lize. Aron antwoordt niet dadelijk. Hier moet iets achter zitten, denkt hij.
'Ik trakteer!' Nu is Aron nog meer op zijn hoede. Lize trakteert anders nooit!
Anderzijds heeft hij wel zin in een lekkere ice tea. En dus volgt hij zijn nicht toch maar naar het café om de hoek.
Lize en Aron nemen plaats aan de toog.
'Geef me maar gauw een pintje om van de schrik te bekomen!' zegt de man naast hen.
'Schrik?' vraagt de waard. 'Hoezo?'
De man is maar wat blij met deze vraag. Nu kan hij tenminste zijn verhaal doen.
'Ik ben veiligheidsagent bij een grote firma. Ik deed mijn ronde even voor 20 uur, om te zien of alles in orde was. Plots zag ik iemand langs de nooddeur het bedrijf verlaten. Hij droeg een grote tas. Blijven staan! riep ik. De man trok zijn pistool en bedreigde me. Gelukkig kon ik nog net achter een struik wegduiken. De man vuurde in mijn richting. Die kogel suisde vlak naast mijn oren. Daarna zette de man het op een lopen. Jammer voor mijn baas, maar hij nam de buit mee.'
'Hoe zag die man eruit?' vraagt Aron die vermoedt dat er iets niet klopt.
'Dat weet ik niet. Het was donker. Ik heb zijn gezicht niet gezien.'
De veiligheidsagent geeft een teken aan de waard. Die begrijpt de hint en tapt een verse pint.
'Bel de politie, Lize,' zegt Aron beslist. 'Deze man is medeplichtig.'
Lize knikt goedkeurend. 'Dat heb je prima bekeken, broertje!' Hoe heeft Aron de veiligheidsagent ontmaskerd?
De jongen van nog geen tien jaar komt amper boven de schrijftafel van Aron en Lize uit. Hij haalt een verfrommeld blaadje uit zijn broekzak en overhandigt het plechtig aan Lize.
'Als ik dit geheimschrift kan ontcijferen, mag ik lid worden van de jongensclub op school. Anders moet ik voor de rest van mijn leven met de meisjes spelen.'
Lize begrijpt de ernst van de situatie. Zelf speelde ze op school ook niet graag met de meisjes. Ze ravotte liever met de jongens. Spijtig genoeg werkte haar moeder niet altijd mee. Ze moest haar haren in vlechtjes doen en ze droeg altijd kleedjes met bloemen op. Verschrikkelijk! Ze moet en zal deze jongen helpen!
Aron van zijn kant vond het vroeger geen straf om met de meisjes te moeten spelen. Die deden lang niet zo wild als jongens. Al dat stoere gedoe was niets voor hem!
Hij staat op om drie glazen cola te halen. 'Laat Lize het zware werk maar opknappen,' denkt hij. 'Dat wil ze toch zo graag!'
Eerst staart Lize een tijdje naar de cijfers op het blaadje:
Dan neemt Lize een blad papier en de gouden vulpen van tante Annabel. Ze begint te puzzelen. Na een tijdje klaart haar gezicht op. Ze heeft de code gekraakt. De toekomst van de jongen is gered! Voortaan mag hij deel uitmaken van de jongensclub!
Doe jij het even goed als Lize en ontcijfer je deze geheime boodschap?
Super Detective
