Het zijn van een Stijn

Je kan je niet inbeelden hoe mensen soms het verplicht inscannen invullen. Een minderheid scant gewoon niet (al is dat moeilijk te meten omdat zij soms wel in orde zijn met hun vervoersbewijs) maar de meesten hebben ondertussen wel al door dat het niet zo veel moeite vergt om dat kaartje eventjes voor het oog van de scanner te houden.

Zo beginnen ook mensen heel origineel te scannen: sommigen scannen alsof ze het toestel met een zwaard gaan neerslaan, andere laten de kaarten voor- en achterkant van het toestel zien en nog anderen scannen hun kaart niet, maar wel hun rugzak.

Maar de meneer uit de Brederodestraat had toch wel een bijzondere manier. Of toch een manier die komisch overkwam. Hij bleef voor het scanapparaat staan en boog naar voren, dichtbij de vrouw die daar op het stoeltje zat. Ik dacht bij mezelf: "Wat doet die mens nu?" En dan: PIEP. Hij had zijn kaart in zijn binnenzak steken. Het was even zoeken maar uiteindelijk lukte het wel. En hij zich maar tegen dat scantoestel wrijven. Maar ja, hij is wel in orde.

Vandaag dan reed ik op lijn 762 (met een zeer slechte bus). Deze lijn rijdt naar de haven. Een halfuur heen, een halfuur terug, waarvan telkens buiten de spits ongeveer 20 minuten rijden en 10 minuten stilstaan. Je maakt er ook heel wat mee met je mensen, omdat het aan de ene kant dikwijls dezelfde zijn (één van de vriendelijkste mensen die ik ken is een Marokkaanse vrouw die regelmatig deze lijn neemt en mij ook al kent), aan de andere kant mensen die vreemd zijn in Antwerpen en van overal ter wereld opeens op je bus kunnen zitten. Je verkoopt er dus ook veel tickets.

Het kan ook maar alleen op deze lijn gebeuren: ik vervoerde eens een troep Russen die vroegen waar "the girls" waren en toen ik hem in de buurt afgezet had, gaven ze mij twee flesjes bier.

Vriendelijk, maar bedankt: ik ben al heel mijn leven alcohol en hanteer een nultolerantie. Maar ik vond het wel sympathiek.

Op weg naar het Sint-Jansplein, vanaf de Rooseveltplaats, ligt er op de grens van de Osystraat met de Van Maerlantstraat een bussluis. Dit is dus een stuk weg met een slagboom die opengaat voor bussen en hulpdiensten. Die bussluis is aan de linkerkant afgescheiden met een betonnen muurtje. Zo van die betonnen blokken die meermaals aan de weg te vinden zijn, maar dan smaller.

Wel, die waren vanmorgen rond 6 uur "ineens" omgevallen. Ik weet niet hoe en het blijft me een raadsel. Het leek niet alsof er iemand tegen had gezeten. Maar daardoor konden wij de bussluis niet door, en alle bussen van lijn 17, 1, 13 en de 700-bundel ook niet.

Schitterend. Het was blijkbaar een hele klus om dat muurtje ook weer recht te krijgen. Eerst werd het afgespannen, en pas na enkele uren was het weer vrij. Ik blijf me vragen stellen met hoe zoiets kon omvallen.

Ok, het was echt schijtweer en erg windering, maar ik zou het straf vinden mocht de wind betonblokken doen omwaaien. Het kan natuurlijk wel.

Aan de eindhalte van de 762 - kaai 210 - stonk het overigens vandaag verschrikkelijk. Ik weet niet wat het was. Maar toen ik het voor de eerste keer rook, dacht ik dat er iemand in mijn bus geürineerd had. Zo rook het. Dikwijls sta ik 10 minuten aan die eindhalte en dat was dus bijzonder onaangenaam. Zeker voor iemand met zo'n gevoelige neus als ik.

Ik had mij erop voorbereid om ook een beetje te fulmineren tegen één van de slechtst afgestelde lichten van Antwerpen, maar ik heb er vandaag amper last van gehad, dus houd ik dat liever voor een volgende keer en sluit ik de dag positief af: twee dagen vrijaf in het vooruitzicht!