Het zijn van een Stijn

Het was een bijzondere dag: niet omwille van het schrijnend slechte weer, maar omdat er absoluut niets gebeurd is. Ik heb zelfs niet uitzonderlijk hard moeten remmen. Ik ben zelf verbaasd.

Lijn 13 nochtans heeft me al met twee ongevallen opgezadeld, waaronder, zoals gisteren reeds geschreven, mijn laatste.

Op onze omleiding die bijna alle rusttijd aan de eindhaltes kost, moeten we op een gegeven moment vanuit de Berkenrodelei in Hoboken de Commandant Weynsstraat indraaien. Dat is een bocht naar links van meer dan 90 graden in een éénrichtingsstraat, met een nogal lastig geplaatst verkeersbord en paaltje in de laatstgenoemde straat.

We moeten dus zeer scherp afdraaien vanop de Berkenrodelei. Maar aan de rechterkant zijn parkeerplaatsen. Toen ik daar een ongeval heb gehad, gold er nog een parkeerverbod. Dat parkeerverbod is nu opgeheven en dus nu mogen er legitiem auto's staan: nog altijd een gevaar.

Ik heb dus in het bewuste ongeval met mijn uitzwaai zo'n geparkeerde auto langs zijn spiegel en koetswerk van zijn voorwiel geraakt. De auto zag er niet meer uit, al was de spiegelkap het enige kapotte aan de spiegel. Die kap kon je er zelfs nog gewoon opzetten.

Het was toen spits: heel veel getoet en een razende voetganger (niet de eigenaar) riepen mij heel snel een halt toe. En maar goed ook, want ik was me pas op hun lawaai van mijn kwaad bewust.

Ik heb vriendelijk mijn reizigers afgezet en de bus zo goed en kwaad als mogelijk opzij gezet. Zij hadden geluk dat enkele minuten later al een volgende bus kwam.

De "uitzwaai" van een bus, voor mensen die niet weten wat het is, is de achterkant van de bus, achter het wiel. Een vrij groot stuk van de bus steekt achter het wiel uit. Dit zorgt ervoor dat als wij naar rechts afdraaien, de bus achteraan naar links draait en omgekeerd. Er gebeuren dus - naast met de spiegels - procentueel veel ongevallen mee met de bussen. Als je te dicht bij een obstakel rijdt en al dan niet onverwacht moet draaien, bestaat de kans dat je dat obstakel meeneemt. Goed spiegelgebruik minimaliseert deze kans natuurlijk.

Zo heb ik deze geparkeerde auto dus geraakt. Met mijn uitzwaai. Normaal ben ik mij vrij goed bewust van dit gevaar: maar ik moest toen uitwijken voor een tegenligger en zo kwam ik rechts te dicht staan, en bij het draaien heb ik er niet bij stilgestaan. Bijzonder stom en vooral lastig voor de personen van die auto, natuurlijk. Zelfs al mogen ze er niet staan, ik blijf in fout: je bent altijd in fout als je tegen iets dat stilstaat rijdt.

De procedure is: veiligheid garanderen (bus uit de weg zetten, mensen inlichten...), dispatch oproepen en ongevallenformulier invullen.

Normaal krijg je de toestemming van de dispatch, die de politie inlicht, om de plaats van het ongeval te verlaten. Maar ik kreeg die toestemming niet: de politie wilde ter plaatse komen omdat ze vermoedden dat de eigenaars in de buurt woonden en dan konden zij ook ineens hun kant van het ongevallenformulier invullen. Met dat de politie moest komen, moest een controleur ook aanwezig zijn.

Goed, driekwartier later komt de controleur. Die kan eigenlijk ook niet veel doen behalve met mij wachten. En dat doen we.

Na 2 uur wachten komt de politie. Zij inspecteren mijn ongeval (de bus, de auto) en hebben vrij snel de eigenaars gevonden die inderdaad in de buurt woonden. Er kwam een vrouw bij die haar kant van het ongevallenformulier invulde. Begrijpelijk vrij slechtgezind.

Het geeft behoorlijk veel stress, zoiets meemaken. Ik twijfel dan vooral aan mezelf: kan ik eigenlijk wel goed rijden?

Als ik voor het ongeval nipt iets ontweek of maar net iets niet raakte, dacht ik: 'Ik kan eigenlijk vrij goed rijden.' Na het ongeval was dat: 'Stijn, leer rijden!'

Alleszins, dat was begin november 2018. Sinds dan heb ik geen accidentjes meer veroorzaakt en laten we hopen dat dat zo blijft! Want ik kan eigenlijk vrij goed rijden... hoop ik.