Dag allemaal,

Zondag was de dag van de hereniging met de kroost. Het was een blij weerzien van beide kanten, allédat hoop ik toch . Op het verjaardagsfeestje heb ik mij dan weer volop kunnen uitleven met de oudste dochter. Het leek wel of ik hen een jaar heb moeten missen. Je beseft pas wat je hebt, als het er even niet meer is. Zo, nu kan het ‘gewone’ leven weer hervat worden.

Vanaf zondag vielen een deel van de medicatie weg, zoals ook Medrol (cortisonen). Dat heb ik wel gemerkt doorheen de week, ik was enorm vermoeid.  Van de gelegenheid gebruikt gemaakt om maar toch maar voldoende te rusten. Ik was tegen Karolien aan het vertellen dat de vermoeidheid deels te maken had met het stoppen van Medrol en Julie had dit gehoord. Haar reactie was dan ook hilarisch: ‘Mama, papa noemt mij een drol’.

Vorige donderdag was het D-day, ’t is te zeggen: dat hoopten we toch. Niets was minder waar. Aangezien mijn witte bloedcellen maar op 600 stonden (uitzonderlijk laag, nog de nasleep van de chemo), kon de beenmergpunctie niet doorgaan. Het zal een weekje moeten wachten. Verder had ik geen transfusies nodig. Wel kwam er dan toch ook goed nieuws. Ze hebben een match gevonden voor mij, één die voor 100% compatibel is! Het is wel nog in de opstartfase. De donor is gecontacteerd en heeft gerespondeerd. Dit was al een goed teken. Nu zal de donor nog een bloedstaal moeten afgeven om zeker te zijn dat hij of zij geschikt is. Misschien heeft er iemand dezer dagen telefoon gehad? Alles verloopt uiteraard anoniem, dus ik zal het nooit weten. Ik ben wel opgelucht, zeker omdat het een 10 op 10 is. Nu nog gaan voor een zuiver beenmerg en we zijn al weer een stap dichter bij de genezing. Ik zal heel waarschijnlijk nog een chemokuur moeten krijgen om de tijd te overbruggen.

Stap voor stap komen we er wel uit.

20-08-2016 om 21:10 geschreven door Stijn