Ik ben indertijd met deze manier van bloggen begonnen omdat ik heel graag 'schrijf'.  In deze blog geef ik mijn 'geheimen' prijs, mijn fantasiën die ik met weinige mensen irl deel.  Op deze manier deel ik mijn schrijfsels zonder veroordeeld te worden.  In elk geval, tot nu toe nog niet :o).  Ik kan me indenken dat er wel al waren die dachten ... 'jawadde ...' maar ik kreeg enkel nog maar heel positieve reacties.  Reacties als : 'Goh, je schrijft wel héél open.' of 'Ik wou dat ik ook zo over mezelf kon/durfde denken.' enz ...

De laatste weken echter zit ik met bedenksels in mijn hoofd waarmee ik ook bij weinigen terecht kan.  Eens niet erotisch getint, tot spijt van de verschillende vaste lezers hier misschien :o), maar eerder spiritueel. 
Ik ben niet iemand die elke dag de kranten en tv-boekjes na-pluist om allerlei horoscopen te lezen, maar bepaalde sites hebben mijn interesse al een hele tijd.  Zoals deze bvb.  Héél dikwijls denk ik : hoe is't begot mogelijk, ze zitten er 'boenk' op ... Ook al besef ik goed genoeg dat dit een weergave is voor zovelen op onze aardbol :o).
Af en toe 'bezondig' ik me ook aan het trekken van een 'Moeder Aarde Kaart'.  Heel raar, maar ook hier wordt bijna altijd exact weergegeven waar ik mee zit.

Voor mij is er meer in dit leven dan dat wij kunnen zien met het blote oog.  Ik ben er rotsvast van overtuigd dat alles dat ik tegenkom, dat me gebeurt of overkomt, mensen die ik ontmoet op mijn weg ... alles heeft een reden.  Niets gebeurt in mijn ogen 'zomaar'. 
Op dit moment ben ik duidelijk aan't overstappen naar een ander 'niveau'.  Er gebeuren mij dingen die ik niet onmiddellijk kan verklaren, maar ik weet wél waar ze van komen.  Al jaren probeert een vriendin-medium me aan het mediteren te krijgen.  Ik was altijd veel te rusteloos, kon de eewige denkmolen in mijn hoofd onmogelijk stopzetten.  Zo lang ik me kan herinneren heb ik een allergie voor het woordje 'God'.  Als iemand me vraagt of ik geloof antwoord ik steevast : 'Ja, maar alleen in mezelf.'  Want ik blijf erbij, dat wat je wil daar moet je zélf voor gaan.  Niemand komt het je op een plaatje brengen.  Héél dikwijls heb ik gezegd dat als er idd een God bestaat, dat hij toch verdomde veel ellende en rotzooi toestaat ... Voor mezelf ben ik nogal een harde tante.  Mijn levensweg tot nu toe was niet altijd even simpel.  Ik heb (zoals zovelen) serieus moeten knokken om te komen waar ik nu ben, en dik 30 jaar geleden had niemand durven geloven dat ik er nu toch nog zou stààn. 

En dan kom ik een geneesHeer (zoals op zijn visitekaartje staat) tegen, die me blijkbaar wél kan helpen met mijn (blijkbaar mentale) klachten.  Door zijn behandeling ga ik anders denken, ga ik dingen anders zien.  Ik kwam bij hem terecht via een collega, met wie het het laatste jaar geweldig goed klikt, op vriendschappelijk vlak.  We vinden elkaar in vele opzichten, kunnen écht heel eerlijk zijn naar elkaar, wat heel aangenaam is.  En ik krijg een boek in handen ... op het goeie moment waarschijnlijk ... maar waarin de naam 'God' op elke pagina wel drie keer vermeld wordt en ik blijf lezen ... Het boek 'Eten, bidden' beminnen' heeft me in zijn ban.  Ik kan me zodanig vinden in de schrijfster dat ik verschillende momenten denk : 'ze heeft het verdorie over mij ... '.  In het deel dat ze in Italië is kan ik bijna de gerechten proeven die ze beschrijft, ik 'zie' de landschappen waarin ze vertoeft ... Zelf wil ik nl. ook héél graag eens op zo'n manier naar dat land reizen.
In deel twee leert ze mediteren en ik heb het gevoel dat ik hier de methode leer die op mij wél van toepassing zou kunnen zijn ... en hoe langer hoe meer denk ik te weten bij wie ik hiervoor terecht kan.  Praten met God lijkt me idioot (sorry voor de gelovige lezers), maar praten met een heel goeie vriend/collega die enkele jaren geleden overleed en waarvoor ik een ontzettende bewondering had omwille van zijn kracht en uitstraling lijkt me wel haalbaar.

Ik vertelde dit alles gister aan mijn liefste vriendin en wat blijkt ... Aan mijn kleding merkt ze dat ik met hem in mijn hoofd zit.  Ik sta even verstomd want ik heb dit totaal onbewust aangetrokken, maar ik moet wel lachen.  Want wat blijkt : ook zij zit in dezelfde levensfase.  We hebben een hele tijd onderuit gezakt in de zetel gepraat over de dingen die ons bezig houden en ons met momenten verwonderd over hoe dingen kunnen lopen.  Ik heb zoiets van : Ik ben heel benieuwd naar wat er mij nog te wachten staat, maar ik sta met mijn armen wijd open. 
Toen mij onlangs gezegd werd dat ik volgend jaar klaar zou zijn met mezelf had dit betrekking op een partnerkeuze.  Sinds een jaar weet ik hoe mijn levenspartner eruit moet zien, of wat hij alleszins moet 'hebben'.  Hij hoeft niet knap te zijn (is altijd meegenomen, dàt wel :o)) maar hij moet nààst me kunnen staan.  Niet onder of boven me, maar gelijkwaardig aan mij.  Ik wil iemand waar ik trots op kan zijn, en iemand waarvoor ik écht speciaal ben.  Ik heb dus geen hele waslijst van wensen, maar aan deze drie dingen zou hij/zij toch moeten voldoen. 
Dus alles bij elkaar genomen denk ik dat ik hetgene waar ik nu in zit, aan 't afronden ben (op relatievlak voor zover er eentje is :o)).
Mijn vriendin zei ook : 'Ja, jij zou ene x moeten tegenkomen.'  Zo iemand is dé match voor mij, maar minder pedant dan graag ... (knipoogje naar hem als hij dit leest ;o)).

Wie weet waar ik volgend jaar rond deze periode sta.  En met wie ...
Maar zoals gezegd : ik ben er klaar voor ...