Ik kan niets zinnigs zeggen over rouwen, alleen dat het vreselijk veel pijn doet. Soms heb ik het gevoel dit is te hevig, deze pijn kan ik niet aan'. In het begin heb ik alles geprobeerd om minder pijn te voelen. Op een bepaald moment ging ik gewoon op de grond liggen, in de hoop dat het dan minder pijn zou doen. Mensen zeiden tegen me: ' Je doet het goed, je bent sterk'. Maar... zij hebben me nooit op de grond zien liggen hé!
Ook wij konden het niet beter verwoorden gevonden op de website van seppe*
Onze laatste gezinsfoto 11 mei 2008
Dagboek aan mijn allerliefste ventje
Adjudant ontmijner Vanpeteghem is gestorven op 3 september tijdens zijn eerste buitenlandse missie in Libanon.
29-03-2010
aan de liefste papa van heeel de wereld!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
liefste papa we missen je heel erg maar we kunnen je niet zien op school hebben we de staartdeling geleerd morgen gaan we iets maken voor pasen we leren nu op school dat de wereld ronddraait en de maan ook morgen heb ik een proef van wiool over de koningen en koniginen de goede week is begonnen op schoool hebben we vandaag naar de kerk geweest van je liefste schat lisa
Zoet, hier ben ik eventjes terug zoals beloofd. Ik heb zoveel te vertellen maar vraag me gewoon af of je dit allemaal kan lezen. Hebben jullie daarboven ook een laptop of pc waarop je kan kijken op de blog. Bij ons schijnt volop de zon en gelukkig maar want momenteel zitten we met niet minder dan 5 kleine geitjes. Een hele drukke bedoening en natuurlijk vraagt dit een beetje verzorging maar gelukkig kan ik daarvoor op mijn prinsesjes rekenen. Kan je hierboven een beetje het gure weer van afgelopen weekend weg blazen want onze kleintjes kunnen niet zo goed tegen de natte he. Onze meisjes hebben al veel verdriet gekent door het verliezen van een geitje dat moet ik jou niet vertellen en nu hoop ik echt uit de grond van mijn hart dat het lukt om ze alle 5 succesvol groot te brengen. De eerste dagen was het natuurlijk bang afwachten want bruintje had namelijk 3 kleintjes wat op zich al heel veel is. De kleinste genaamd Yasmine ( zou dat een verwijzing zijn naar de zangeres die afgelopen jaar zelfmoord pleegde en die tevens meter is van Make a Wish ons ook niet onbekend) was veel kleiner en magerder dan de andere , daarom besloten we om deze kunstmelk bij te geven, nu is ze nog steeds beetje kleiner en magerder maar springt vrolijk rond gelijk haar zusje en broertje.
Nog een paar weken school en dan is het terug paasvakantie. En zo merkte ik vanmorgen aan de ontbijttafel dat kleine meisjes groot worden en de paasklokken voortaan geen geheimen meer hebben voor onze girls. Met een ondeugende blik en lachje vertelden ze wat mama al eindje vermoedde maar dat zij verbergden uit angst om de chocolade te moeten missen. Dat is nu wel laatste wat ik zou doen, want zij verdienen dit want ze zijn een enorme steun voor mij. Drie handen op één buik wat niemand kan verbreken want onze band is sterk en uniek. Natuurlijk hoort jou vierde hand daar voor altijd bij, want voor eeuwig en altijd leven we verder in verbondenheid. Morgen gaan we zwemmen en natuurlijk mag deze keer Juliette mee een vriendin uit Sarah haar klas. Tot binnenkort Dikke kus en megaknuffel xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ja schatje, op algemeen verzoek zijn we terug op jou blogje en zijn van plan om het dit keer terug vol te houden. Het was gewoon eventjes moeilijk te blijven schrijven zonder reactie van mijn ventje. Graag zouden wij iets van jou horen, hoe het gaat met jou , waar je bent maar helaas vele vragen blijven onbeantwoord . De laatste tijd had ik ook enorm veel internet problemen waaronder een virus maar met een hele propere pc kunnen we er terug tegenaan. Mama werkt voortaan op papa zijn laptop wat een heel moeilijke stap was maar we hebben ze gezet en moeten vooruit in het leven want een weg terug is er jammer genoeg niet.
Met de kids gaat alles goed hoor . Lisa heeft haar zwembrevet na lang aandringen van mama. ANders was het gedaan om wekelijks op vrijdag te gaan zwemmen en je ziet een beetje driegen dat helpt soms he want mama wist dat ze het kon . Ze sprong van de springplank en zwom anders wel zonder problemen een paar lengtes alleen onder druk ging dat niet . Deze week werd onze oudste meid 10 jaar en ja voortaan hebben we een heuse tiener in ons huis. Ze worden echt al hele grote meisjes en wat gaat de tijd toch rap. De zelfde dag waren we ook 14 jaar getrouwd he ventje. Laat ons nu alleen hopen op een zonnige zomer en deze koude grillige winterdagen achter ons laten he. De problemen van de afgelopen weken en het verdriet om verschillende redenen laten we nu achter ons en hopen er terug met volle moed tegen aan te gaan. Ga jullie nu laten en beloofd heel binnenkort terug te komen . Zoetje wil je toch nog iets vragen hoor . Wil je waken over de sterretjes die de afgelopen week bijgekomen zijn en op de eerste plaats op onze vrienden die deze week vertrokken zijn op zending. We hopen op een veilig verloop van hun missie en wensen ze alvast het beste toe. Tot later vele kusjes van je drie musjes
Het spookt al enkele dagen door ons hoofd , zaterdag 9 januari , jou verjaardag. Hoe moeten we deze dag doorbrengen ? Enkele weken geleden op 9 december precies vroeg Lisa hoe gaan we dit keer papa zijn verjaardag vieren ? Eerlijk gezegd hierop kon ik geen antwoord verzinnen. Want eigenlijk weet ik het ook allemaal niet. We zouden graag voor jou een cadeautje kopen alleen blijft het uitgepakt en weet ik echt niet wat geven. Liefst van al zou ik vanavond gaan slapen en pas zondagmorgen opstaan . Maar vrees dat dit onrealiseerbaar is. Liefste schat, Reeds maanden na elkaar missen we jou ontzettend Hopelijk kan je hierboven morgen een goeie lap geven op je 37 ste verjaardag. Geniet ervan en drink maar een goeie Wij proberen hier het beste ervan te maken.
EEN DIKKE PROFICIAT ZOETJE VAN ONS ALLE DRIE 37 GROTE KUSSEN
Ik vond 'n sterretje voor de deur, 't had 'n glinsterend gele kleur. Ik nam 't voorzichtig op en zei: ' dit jaar krijg jij dit sterretje van mij"!. Ik wens iedereen een jaar vol vreugde en zonneschijn. een jaar waarin verdriet en zorgen 2 vreemden zijn. Een jaar waarin vrienden komen en nooit meer gaan en waarin er geen plaats is voor een traan. Wij wensen jullie een gelukkig nieuwjaar en een mooi en gezond 2010 toe.
Ook in 2010 zullen onze sterretjes blijven schitteren en ons steunen in alles wat we doen. Ik weet dat ik op mijn lieve ster kan rekenen , hij zal altijd blijven schitteren in mijn hart Schatje, ik zal je in 2010 ook ontzettend missen. Dikke kus en mega knuffel
Schatje, ik heb de moed terug bij elkaar gerapt om op deze koude kille eindejaarsdagen mij te richten tot jou en alle lieve mensen die ons het afgelopen jaar hebben gesteund en bijgestaan in goede en minder goede dagen. Vrienden die ons nauw aan het hart liggen, eerst en vooral bedankt lieve mensen . Vele onder jullie vragen zich natuurlijk af hoe onze schatjes hun resultaten waren op school. Sarah eindigde met 88,5 % en Lisa had 89,2 % , de mama en papa zijn heel tevreden met hun knappe resultaten. Voor hen was het natuurlijk geen gemakkelijke periode met kerst en nieuwjaar in het vooruitzicht. TIjdens de proeven werden er ook de gekende nieuwjaarsbrieven gemaakt voor mama en papa. Daarbij werden ze opnieuw geconfronteerd met hun groot verlies , het feit dat papa niet meer bij hen is maar zoals zij het verwoorden: papa woont in de hemel. Wisten we maar waar dat is , dan vlogen we er direct naartoe en dan kon ik onze grootste wens vervullen. Ondertussen liggen de kaartjes klaar om op 1 januari bij hun papa te leggen, mooi geplastificeerd waarvoor onze speciale dank aan juliette. Zij heeft verschillende keren komen vragen om het te mogen doen en ik denk dat het voor haar een manier is om nog iets te kunnen doen voor jou. Wekelijks tijdens mijn hulp aan het kinderkoor wordt ik geregeld geconfronteerd met het grote verdriet dat leeft onder de kinderen van sarah en lisa hun school. Vele kinderen zijn er heel veel mee bezig en spreken er soms zelf over . Het bewijst opnieuw hoe groot je geliefd bent onder de mensen. Nu proberen we er de komende weken het beste ervan te maken, gewoon de dagen laten voorbij gaan volgens de wensen van onze meisjes. Ik laat het vooral op hun manier passeren en hopelijk lukt het jou hierboven ook een beetje. Zoetje, ik ga je nu stilletjes laten en laat je na deze dagen wel nog iets weten AL besef ik dat terug een heel moeilijk dag in zicht is want de kinderen hebben al meermaals aangehaald . Op 9 januari wordt Papa 37 jaar. We blijven jou ontzettend missen maar je woont voorgoed in ons hart , heel dicht bij ons.
Lieve mensen, geniet ook in 2010 van de kleine dingen want het leven is te kort. Onze beste wensen voor 2010 en hopelijk gaat het jullie allemaal heel goed en bedankt voor alles Petie, Frieda , Sarah en Lisa
Neen ik was en ben je nog steeds niet vergeten. Alleen voel ik me zo onzettend eenzaam, ondanks mijn vele vrienden. Vrienden die me dag na dag steunen om door te gaan. Maar ik zie ook steeds weer het verdriet in hun ogen, verdriet om jou, verdriet om hun geliefde sterretje. Zoveel jonge mensen elke dag opnieuw en het blijft zo onaanvaardbaar. Ik weet zoals je altijd zei je kan je niet alle verdriet van de wereld aantrekken maar nu besef ik meer dan ooit hoe voelt iemand te verliezen die je ontzettend graag ziet. Ventje , wat zou ik nog zo graag samen zoveel doen , je zoveel zeggen , je spookt constant in mijn hoofd want je weet jij blijft altijd in mijn leven verder leven. Ventje, waar je ook bent, wat je ook doet, we missen je verschrikkelijk en zullen je nooit vergeten ik hou van jou nu en tot in de eeuwigheid want mijn liefde voor jou neemt niemand mij af zoals je jou afnamen van mij en mijn schatjes Waarom moest die ene domme bom van de meer dan 13.000 reeds gevonden bommen ontploffen in jou handen. Waarom mochten we gewoon niet samen verder gelukkig zijn,als een hecht gezin Waarom toch ..... ?
We hebben weer een paar bewogen dagen achter de rug. Vrijdag trok Lisa op bosdag en savonds traden ze op tijdens de Klanketappers van het Davidsfonds. Ze hebben allemaal hun beste beentje voorgezet en het was een heel mooi optreden. Een dikke pluim voor de deelnemers. Zaterdag gingen de kids zwemmen en savonds terug optreden voor de Klanketappers. Zondag was een dag waarop veel gebeurd is wat we niet hadden verwacht. 's Morgens wandelden mama en Sarah mee met AC Guynemer onder een stralende zon. In de namiddag kwamen we per toeval een koppel tegen en wat bleek toen ik die man zag wist ik direct wie hij was. Hij was vorige jaar dezelfde periode in Libanon toen mijn ventje verongelukte. We bleven nog een beetje praten over alles wat er juist was gebeurd de 3 de september. Hoe ik het nieuws van het ongeval vernam, hoe zij alles ervaren als echtgenote thuis en als militair in het buitenland die een collega en vriend verloor. Diezelfde persoon was ook aanwezig toen het ongeval zich voordeed in maart 2007 toen 3 collega's het leven verloren bij het ongeval met het pantservoertuig. Ik vond heel spijtig te horen hoe graag deze persoon jou kist had gedraagd maar hier echter geen kans toe kreeg. Als je verdriet na 14 maand nog altijd kan zien in de mensen hun ogen dan weet ik dat wat er zich allemaal afspeelde moet afgespeeld hebben daar in het verre libanon immens moet zijn geweest. Wij voelen enkel ons eigen verdriet en missen jou ontzettend maar ik weet en ervaar dat er verschrikkelijk veel mensen nog altijd heel diep geraakt zijn door wat er zich allemaal afspeelde begin september . Eerlijk gezegd was ik blij iemand te ontmoeten met wie je de laatste maanden van je leven deelde maar langs de andere kant kreeg ik savonds mij klop. Het masker dat ik in de namiddag opzette viel thuis af en daar speelde zich de hele film zich terug af. Ik nam de laptop jou laptop en begon terug naar alle foto's te kijken, onze gesprekken via chat,... Uit dit alles kan ik naar 1 ding vaststellen we zagen elkaar supergraag en missen elkaar meer dan ooit . Gelukkig heb ik fantatische mensen die mij bijstaan en er terug bovenop hebben geholpen. Schatje, Ik mis je ontzettend en zal je zeker nooit vergeten Tot morgen lieveke Waren onze laaste woorden tegen elkaar , alleen blijft morgen zo lang weg.
De week is normaal verlopen met de gewone drukte. Kids naar school, mama gaan werken, daarnaast hun gewone activiteiten. Vandaag is Lisa op bosdag naar Houthulst. Jij kent dat bos daar heel goed he want je ging geregeld alleen of met een collega gaan lopen. Zondag zijn we ook opnieuw gestart met de wandelclub AC Guynemer, vooral op vraag van de kindjes hoor. Het lukt allemaal wel hoor alleen het uitslapen blijft echter uit, want met de muziekschool op zaterdagmorgen om 8 u 30 en wandelen op zondag om 8 u 45 moeten we er ook in het weekend vroeg uit . Nog een weekje school en dan hebben de kids een weekje verdiende rust , mama zal ook kijken om nog een dagje verlof te plannen zodat we toch eens een beetje slaap kunnen inhalen he. Maar ventje je weet waarom ik je dat vertel en weet alles komt in orde hoor. We hebben het terug alleen te ver laten komen weet het maar we zijn terug op de goeie weg. Alle dit gezegd zijnde nu over iets anders het komende weekend. De kids nemen deel aan klanketappers vandaag en morgenavond. Talent uit eigen gemeente tonen hun muzikaal talent op een avond georganiseerd door het Davidsfonds. De kinderen nemen deel met hun muziekleraar van de muziekschool waar ze enkel liedjes zullen zingen. Morgen namiddag gaan ze zwemmen voor een verjaardagsfeestje. Zo zie je maar het weekend zit weer goed vol hoor. En tussen door zorgen ze voor de diertjes, onze Fluffy die zondag 1 jaar oud wordt. Dat wordt een feestje want een jarige moet je vieren he Papa. Amaai de jaren gaan rap he. Maar het is een schatje van een hondje die we niet meer kunnen missen.
Ik hou je op de hoogte hoe het was deze avond want ik ga deze avond gaan kijken naar optreden van de kinderen. Tot volgende keer Dikke kus Mis je Speciaal voor jou het is en blijft een heel mooi liedje maar naar de video kan ik voorlopig niet kijken teveel mooie en pijnlijke herinneringen
Schatje, Oktobermaand is typisch bosmaand. Daarom trekken L4,5,6 vandaag met de fiets naar het Vijverbos te Westrozbeke. Straks om 10 u vertrekken ze , hopelijk wordt het droger anders valt hun bosdag letterlijk in het water. Zoetje wil je enkele zonnige wolkjes sturen van hier boven? Volgende week vrijdag trekken L1,2,3 naar Houthulst voor hun bosdag. Het is voor de kinderen even wennen om apart op bosdag, schoolreis enz te gaan omdat de splitsing gebeurt tussen L3 en L4 maar vanaf volgend jaar vallen de activiteiten weer samen. En mama moet eerlijk bekennen dat voor haar wennen is.Toen ik het briefje voor de schoolreis van Sarah invulde had ik nooit rekening gehouden dat Lisa mee was met mijn in de wagen zodat er een plaatsje minder was om te voeren. Schat, zo zie je maar we proberen er zo goed en zo slecht er het beste van te maken. De kids doen enorm hun best op school en dat vertaalt zich in goeie resultaten. Sarah is verder het zonnetje in de klas en Lisa heeft zich op gebied van orde en netheid volledig herpakt. Zo zie je maar met geduld en doorzetting kan men veel bereiken. Beide gaan heel graag naar de muziekschool, alleen is Lisa nog volop aan denken welk instrument ze volgend jaar zal kiezen. Ze twijfelt tussen viool en klarinet maar ik denk dat ze vooral afvraagt wat haar papa graag hoort. Wil je haar eventjes helpen bij het kiezen van het instrument ? Verder blijven ze zich 100 % inzetten tijdens de dansles en het koor. We hebben schatten van prinsesjes he, helemaal de papa
Ik dacht toen 3 september voorbij was dat ik me terug iets beter zou voelen maar niks is minder waar. Met 14 oktober in zicht voel ik me de laatste tijd enorm slecht, bij iedere confrontatie met verleden vloeien er tranen. ik wil en kan ze niet meer bedwingen. Het is juist of ik nu definitief besef dat dit het einde is. Want nieuwe herinneringen blijven weg, zoveel dingen aan jou missen we, al jou spullen blijven onaangeroerd. Twee weken terug dacht ik sterk genoeg te zijn om je spullen op te ruimen zodat we konden beginnen aan jou beloofde kamer. Vooral op verzoek van de kids , een plek waar ze samen kunnen zijn met jou. Het bleef echter beperkt tot een voet in de kamer te zetten en 1 krant vast te pakken met als opschrift Adjudant verongelukt in Libanon. Toen dwarrele mij gedachten af naar jou en blijf ik versteend achter , het enige dat vloeit zijn tranen. Misschien heb ik me te lang sterker voorgedaan dan ik eigenlijk wel ben, maar dicht vanbinnen doet het pijn ontzettend veel pijn. Gelukkig heb ik twee schatten van kids , waar ik voortdurend jou in terugzie, zij knuffelen mij en helpen mij zoveel ze kunnen. Onze band is enorm sterk en uniek en je kan je maar voorstellen als je zelf meemaakt. Daarnaast kan ik natuurlijk op veel steun en begrip rekenen van zoveel lieve mensen die ons na 13 maand nog altijd enorm steunen, lieve woordjes, lieve mails, lieve smsen , bedankt iedereen het doet echt deugd. Ik weet dat ik moet doorgaan op de eerste plaats voor onze lieve prinsesjes. Niemand hoeft zich echter zorgen te maken we komen er wel , maar af en toe eens je hart luchten dat doet deugd. En als ik echt geen raad weet of geen antwoord op een vraag dan kan ik nog altijd bij mijn grootste schat terecht. Die blijft ons natuurlijk helpen en zal ons altijd steunen. Vele mensen zeggen de laatste dagen hopelijk blijf je van alle verder ellende gespaard, en eerlijk ik hoop het ook voor mezelf maar vooral voor mijn schatjes. Zij verdienen beter dan dat, ze hebben al genoeg leed gekend. Voor de rest pakken we iedere dag zoals die komt en proberen we zoveel mogelijk te genieten. Slaapwel zoeteke en tot volgende keer Vele dikke knuffel van ons drie ( vier zou kids zeggen want Fluffy moet er natuurlijk bij) En zoals jij schreef op ieder kaartje het is nergens beter dan thuis, dat we maar weer rap samen zijn.
Schatje, Vandaag een jaar geleden vlogen wij naar Libanon om te zien waar je de laatste drie maanden van je leven verbleef. Ergens met de hoop misschien om jou daar terug te zien maar helaas jij was daar ook niet. Ik weet nog goed die blik van jou vele collega's , voor mij allemaal bijna onbekend maar nu 1 jaar zijn er echte vrienden uit ontstaan. Mensen die jou nog ontzettend missen en zich heel goed herinneren wat er zich heeft afgespeeld de 3 de en de 4 de september 2008.
Schatje, Wat een weertje vandaag zoveel regen en zo koud dat het stilaan wordt. Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder , september is afgesloten en we zijn stilletjes de maand oktober binnengeglipt. Blij dat de eerste maand van het schooljaar voorbij is maar oktober levert evenveel herinneringen op dan de vorige maand. Vorig jaar kwam je in deze maand normaal naar huis en zijn wij helemaal onverwachts naar Libanon geweest , op 8 en 9 oktober meer bepaald. Zo zie je maar elke dag , elke week, elke maand levert een pijnlijke herinnering op. Helaas , deze herinneringen worden niet aangevuld met nieuwe , leuke dingen aan ons gezin. En dat doet de laatste weken enorm veel pijn. Het gevoel dat we verder van elkaar groeien, nu moet je niet denken dat ik je daarom minder graag zie of je vergeet. Zeker niet , maar er komt gewoon niks meer bij en alles vervaagt en behoort tot een verdere verleden. Dit gevoel doet nu juist zo pijn want we beseffen maar al te goed dat verleden nooit meer toekomst kan worden. Het verleden is voorbij en we kunnen er alleen maar proberen het beste van te maken onze toekomst. Hopelijk begrijpen je dat beetje want het is moeilijk te verwoorden, het gevoel van de toekomst dat steeds vervaagt en verder af lijkt, maar een verleden dat we eeuwig zullen koesteren en nooit zullen vergeten. Daarvoor was je een te grote schat en je zal altijd als mijn grote schat in mijn hartje blijven wonen.
Wij kijken naar jou en vragen ons af hoe het is aan de overkant. Jij kijkt naar ons en vraagt je af hoe wij het hier vanaf brengen. Maar de overkant voor ons beiden komt steeds dichterbij , iedere dag een stukje dichter bij elkaar. Alleen weet niemand op welke dag de kloof helemaal dicht is, nu kunnen we alleen maar afwachten en hoopvol uitkijken naar dat ene moment waarbij we terug eeuwig samen zijn. Ik mis je ontzettend en zou je nog een keer zo graag vastpakken en zeggen dat ik je ongelooflijk graag zie, keppe. Dikke zoen en mega dikke knuffel van je drie kapoenen
LANGEMARK-POELKAPELLE - Adjudant Patrick Demeyere nadert zijn pensioen. Van de laatste twintig jaar bracht hij er acht jaar door in het buitenland: Rwanda, Laos, Kroatië, Afghanistan, Kosovo... Hij denkt nog geregeld aan Stefaan Vanpeteghem: 'Stefaan zou normaal gezien met mij mee geweest zijn naar Kosovo. Maar het heeft niet mogen zijn. Een dag als vandaag is een moment van bezinning, maar als je bezig bent op een buitenlandse missie mag je daar niet bij stilstaan.'
Voor Patrick is de lange afwezigheid van thuis niet het moeilijkste. Hij was vroeger bij de para's en is dat gewend. 'Op buitenlandse missie ben je constant met gevaar bezig. Je moet voortdurend op je qui-vive zijn. Een andere mogelijkheid heb je niet. Het is goed dat er veel en hard getraind wordt. Dat is nodig om het risico aanvaardbaar te maken.'
De ontmijners denken nog vaak aan hun verongelukte collega Stefaan. Het bezoek van Yves Leterme en de brief van Ban Ki-Moon doen deugd. Op zo'n plechtigheid wordt iedereen heel stil, beseffend dat hun opdracht nooit een routineklus mag worden.
Zoeteke , we missen jou allemaal zo ontzettend erg. Bedankt mannen in stef zijn naam Zoals we petie kennen met een glimlach op zijn gezicht mogen wij ons nu aan iets grappig verwachten. Zo kennen jullie petie en zo zullen jullie hem blijven herinneren
Schatje, Vandaag ben ik even terug naar Dovo geweest. De Minister van Buitenlandse zaken Yves Leterme kwam op bezoek. Hij vloog deze nacht vanuit New York en rechtstreeks kwam hij naar Dovo waar hij een bedankingsbrief overhandigde van de VN secretaris generaal Ban Ki-Moon. In deze brief loonden ze de ontmijners voor hun verdienstelijke activiteiten tijdens ontmijningsopdrachten bij buitenlandse zendingen.Hij stond erop dat ik in jou naam aanwezig was. Schatje deze brief is ook voor jou bedoeld. Een reportage daarvan is te zien op www.wtv.be
Het was heel emotioneel maar ben trots op mijn ventje en zal dat ook altijd blijven.Daarom moest ik er staan , deze keer voor hem. Hopelijk kon jij van hierboven het hele gebeuren een beetje volgen. Slaapwel mijn zoeteke xxxx
Sarah en Lisa sparen de pixar kaartjes Hun collectie is bijna volledig aangevuld enkel volgende nummers ontbreken : 24,44,67,69,104,108,126,131,167,168,169,170,184,188,189,205,207,209,210,212,213,215 Kan iemand de kids hieraan helpen Lijstje ondertussen even aangepast
Grjtes en alvast bedankt
Zoeteke, Ik ben al paar weken in de ban van dit liedje en weet dat jij dat ook heel graag zou horen. Daarom speciaal voor jou http://www.youtube.com/watch?v=TEE72TWavhc
Schatje, Weet dat hier af en toe stilletjes is maar daarom denken wij niet minder aan jou hoor, integendeel. Soms ontbreekt ons gewoon de kracht om iets te vertellen. Vooral omdat de reactie uitblijft, zo graag zouden wij iets van jou horen. Is er daar boven echt geen communicatiemiddel? Gelukkig heb ik nog onze twee schatjes . We slaan er ons wel door hoor. Tenslotte hebben we geen keuze. Alleen het besef doet enorm veel pijn. Zaterdag is er terug de jaarlijkse duathlon in Langemark waar jij verschillende keren aan deelnam. Ik ging dit jaar ook deelnemen maar de moed ontbreekt mij. Terwijl ik vorig jaar wel ben gaan supporteren maar toen besefte ik nog niet dat ik je voorgoed kwijt was, nu besef ik maar al te goed dat ik moet vechten als een soldaat die vooraf weet dat hij deze oorlog niet kan winnen. Zondag is een goeie vriend en steun tijdens mij moeilijke periode overleden ten gevolge van een tragisch ongeval.Amper 36 jaar oud en ik weet dat ook jullie het hierboven goed zullen vinden. Andy je was en bent een toffe gast , bedankt voor alles en rust nu maar uit Waarom ???? Slaapwel sterretjes waar je ook bent.
Hier zijn we dan terug na een druk kermisweekend. Vrijdag was er weer de afspraak met alle lieve koorleden. Vele vertrouwde gezichtjes maar ook vele nieuwe gezichtjes. Dit jaar werd er beslist om de grote groep in twee groepen te verdelen. Lj 1,2,3 keken naar de aflevering junior eursosong om zo vertrouwd te komen met de liedjes voor een latere optreden en Lj 4,5,6 oefende alvast voor een eerstkomend optreden op 10 oktober . Op deze dag wordt er een tank ingehuldigd op de markt van Poelkapelle en samen met het volwassenkoor zorgen zij voor de muzikale omkadering. Het is een moeilijk liedje waarbij ze moeten marcheren gelijk soldaten en sarah had het even moeilijk, daarbij werd er nog eens gerepeteerd in de klas van meester ( het klasje was niet vrij door de kermis) waar nog steeds een grote foto van jou aan de muur hangt. Zaterdag heb ik overlegd met sarah of ze dit eventueel wel aankan en ze wil het proberen , ze wil het doen voor haar papa en dat zal haar wel lukken hoor want ze zal de nodige kracht wel krijgen van haar papa om door te gaan. Zaterdag was er dan voor de eerste maal een ludieke wielerwedstrijd voor parochianen en ex-parochianen in onze gemeente. Gezien vele bekenden meereden besloten wij om eens te gaan supporteren. 's Avonds zijn we dan richting kermis getrokken waar de kids mochten kiezen wat ze wilden doen Moe maar voldaan keerden we weer richting huis , de zondag namen ze deel aan de optocht van de school Met versierde fiets reden ze door de straten van de gemeente om daarna terug naar de kermis te gaan Maandag werden we om 9u verwacht in de kerk voor de herdenking van alle parochianen in het afgelopen jaar. We mochten daar het kruisje afhalen dat bij jou uitvaartplechtigheid vanboven op je kist lag en na de dienst bleef het hangen in de kerk tot de volgende kermismaandag. Je staat bovenaan het kaartje van alle overledene want eigenlijk moesten we het vorig jaar halen maar we besloten samen met de priester om het te laten hangen tot dit jaar omdat het anders slechts 1 dag in de kerk ging hangen. Gisteren zijn we dan nogmaals voor de laatste maal naar de kermis geweest, hebben oliebollen geëten en voor de eerste maal gekeken naar het vuurwerk vanop de markt. Gezien wij in het centrum woonden keken we andere jaren steeds vanuit het raam naar buiten. Lisa had een beetje schrik van het lawaai en van al dat rook . Het was even schrikken voor haar , helemaal anders dan veilig in huis. Vandaag zijn de kids terug naar de muziekschool geweest en sarah kan al aardig dwarsfluit spelen. Haar ingeoefend stuk was heel goed volgens de leerkracht. Daarna werd ook het dansjaar terug ingezet . Zo zie je maar onze dagen zijn rijkelijk gevuld. Vorig week vrijdag stond er een foto van de herdenking in dovo in de krant , ik zal hem binnenkort eens inscannen en op deze blog plaatsen
Nog dit bij aanvang van het koor kwam een meisje uit het eerste leerjaar vragen Mis je de papa , je mist hem verzeker heel erg. Ik antwoordde heel erg missen we hem was en blijft ons schatje. Ja he zei ze. Simpele woorden uit een kindermondje maar toch zo gemeend als was het op dat ogenblik even slikken.
Slaapwel zoetje en ja we missen jou ontzettend en vele lieve kindjes ook die af en toe praten of iets vragen over jou Dat zegt welk schatje je bent xxx
Schatje, Er komt een heel emotioneel tweede weekend eraan met de jaarlijkse kermis. Vorig jaar werd je begraven de zaterdag van de kermis, heb ik de kermiskraampjes in de verte zien staan . De kids zijn alleen geweest en hebben al gevraagd Mama dit jaar ga je toch wel mee zeker. Hoe kan ik ze dat ontzeggen , al zal het verdorie heel moeilijk zijn. Hopelijk schijnt de zon want een zonnebril kan heel wat verdriet verbergen. Morgen beginnen we ook terug met het kinderkoor . Het zal mijn zinnen afleiden van het weekend dat in zicht komt . Maandag wordt het weekend afgesloten met een viering als herdenking aan alle overleden parochianen . Bij het overlijden hangt de priester een kruisje aan de muur en vorig jaar besloten we om jou kruisje een jaar te laten hangen anders hing het er maar een paar dagen. Ik heb de kinderen de vrije keuze gelaten maar vastbesloten willen ze allebei meegaan om het kruisje.
Toen ik gisteren de auto in de garage reed speelde dit liedje op de radio Eén uit onze jonge jaren met zoveel herinneringen Speciaal voor mijn allerliefste schat en alle andere lieve sterretjes
Deze 03 september 09, een delegation van BELUFIL 9, de Corps Commandant, Lt-Colonel SBH Frederic Goetynck, de NCC, Colonel SBH Peter Hubrecht en de burgemester van Aitarun hebben een krans gezetten en in stilte bieden voor de monument opgericht in memorandum van Adjt Van Peteghem, overleden, een jaar geleden in zuid-lebanon, in de oefening van zijn functie. BELUFIL 9 betuigt zijn deelneming aan zijn familie
Schatje, Ik weet dat al paar dagen beloof om jou blog aan te vullen maar vond de kracht niet . De afgelopen week hebben we iedere dag van vorig jaar terug beleefd en dat doet pijn onbeschrijfelijk veel pijn. Vele mensen vragen zich af hoe doe je dat toch en eerlijk ik weet hierop ook het antwoord niet . We leven van dag tot dag en proberen er het beste van te maken en voor de rest zien we wel. We weten niet wat morgen ons zal brengen maar we weten alleen dat morgen nooit meer hetzelfde zal zijn . Jou verlies liet een diepe wonde na bij ons en deze wonde zal nooit genezen , zal altijd aanwezig zijn. We vragen ons telkens weer af waarom moest dat gebeuren ? Waarom toch ? Maar helaas het antwoord kregen we niet na een jaar en zullen we ook nooit krijgen . Ondertussen gaat het dagelijkse leven gewoon zijn gangetje. Kids naar school, mama gaan werken, terug ritme en stiptheid in ons leven. Gedaan met de laksheid van de grote vakantie. De kids hebben deze week op eigen verzoek op school blijven eten en dat vonden ze fijn. Denk dat ze vooral mama beetje willen ontlasten maar op zo'n momenten mis ik ze verschrikkelijk, ik mis de middagdrukte . Ik wil nooit niemand meer moeten missen zoals ik jou nu mis . De straatwerken evolueren verder en het is telkens weer kijken hoe we het beste en veiligste thuis geraken. Hopelijk blijft het nog een paar weken droog want dan wordt het pas echt leuk. De kids vinden de werken wel plezant hoor zeker toen ze gisteren avond op stap mochten met de kruiwagen om de vuilniszakken op het einde van de straat te brengen . En dan lekker in het stof in midden van de straat rond lopen , ondenkbare zaken deze tijd. Maar tijdens de werken komen er natuurlijk ook veel oorlogmunitie naar boven en dan bij het zien van een bom dwarrelen onze gedachten weer verder af naar jou. Hoe je ons zou inlichten over de aard van de bom, hoe je ons zou gerust stellen want ze is onschadelijk. Nu kunnen we alleen maar voorbijwandelen en proberen om verder te gaan. De draad van het leven op te pikken al is veel moeilijker dan het lijkt. Eerlijk zijn we blij dat we alweer een stuk verder zijn in de maand september al komt dit weekend natuurlijk de kermis terug in het dorp. De kermis heb ik vorig jaar enkel in de verte gehoord. Nu willen de kinderen dat ik meega en ja lieve mensen zij zijn de drijfkracht om verder te gaan. Daar haal ik de kracht en natuurlijk heb ik een superlieve , grote engelbewaarder die over ons waakt. Al had ik hem verdorie veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel liever hier naast mij. Nog even dit zondag was er de jaarlijkse loopwedstrijd van AC Guynemer en ja hoor ons lisa was de 6 de op 38 deelnemers. Ze was verdorie trots met het goeie resultaat. Vanaf het vierde leerjaar moet men meerdere meters lopen en daardoor liep Sarah 600 m . Moet zeggen ze heeft het er ook heel goed van afgebracht. Jullie papa zal verdorie heel fier zijn op jullie. Ik kan voorstellen dat dit niet zo evident was voor hun, papa ' s zien meelopen en weten dat hun papa dit ook wil maar niet kan doen voor hen. Ik probeer de kids zo zorgeloos verder te laten leven en ja daardoor verwen ik ze wel een beetje teveel , dat weet ik zelf ook wel maar hun papa kan ik ze niet terugbezorgen en dat doet pijn.
Schatje , ga je nu laten want subiet wordt het ons allemaal teveel I love you Probeer de eerst volgende dagen nog wel een update na te laten
Ja schatje, op algemeen verzoek zijn we terug op jou blogje en zijn van plan om het dit keer terug vol te houden. Het was gewoon eventjes moeilijk te blijven schrijven zonder reactie van mijn ventje. Graag zouden wij iets van jou horen, hoe het gaat met jou , waar je bent maar helaas vele vragen blijven onbeantwoord . 
