Oog hebben voor..sprokkels van geluk...ATELJEE ONT-MOET-ING
mik naar de maan... Dag lieve mensen,
Ik hoop jullie via mijn creativiteit wat geluksmomenten te schenken.
Met veel liefde maak ik schilderijen, mandala's, zendala's, kalligrafiewerkjes, foto-boodschappen...
Met mijn fototoestel in de hand ga ik door gans het land :) .
Mooie teksten kunnen mij bekoren en wil ik verder met jullie delen.
Ik hoop dat mijn boodschappen verder uitdeinen. Dit is mijn bescheiden bijdrage op dit aardbolleke voor wat meer liefde en geluk.
Het is liefhebben zonder oordelen en verwachtingen, pure liefde vanuit het hart. Er zijn mooie momenten waarbij twee zielen zo dichtbij komen en samensmelten. Er zijn ook veel pijnlijke momenten. Pure liefde is soms te mooi om waar ze zijn en roept veel angsten op. Vaak is de een wat verder dan de ander. De pijnlijke momenten kunnen worden gebruikt om terug te reizen naar je zelf, je ziel, je hart..alles wat er van binnen speelt. De stiltes laten je op een confronterende maar ook liefhebbende manier zien wat er geheeld kan worden.
Juist die zielsliefde spiegelt je en laat precies zien waar je nog verder aan mag werken, en andersom ook. Je wilt de ander niet veranderen en laat het bij de ander. Wel wijs je precies de plekken aan bij elkaar die geheeld mogen worden. Na de eerste ontmoeting zal niets meer hetzelfde zijn. Het zet je leven ondersteboven. Je bent niet meer dezelfde persoon en alles is constant in beweging.
De ander wordt meegetild naar het licht toe. Harten raken steeds meer open en het ego zal steeds meer op de achtergrond verdwijnen. Je kan het zien als levenslessen (van de hoogste universiteit) waarbij je in een korte tijd, in sneltreintempo leert, heelt, groeit en ontwikkeld bij jezelf. De pijnlijke momenten dat je elkaar projecteerd en een spiegel voorhoudt zijn het zwaarste maar ook ontzettend leerzaam als je ziet wat het doel is. In een korte tijd maak je reuze sprongen in je ontwikkeling mits je ziet en de moed hebt welke stukken je bij jezelf mag veranderen.
Zielsliefde is geduld hebben en loslaten. Jezelf nog beter leren kennen en de liefde opnieuw ontdekken in jezelf. De zielsliefde herinnert ons eraan wie we zijn, wie we al die tijd waren en wat er veranderd moet worden om de persoon te worden die we diep van binnen werkelijk zijn. Als de ander nog niet zo ver is, laat los, als de tijd juist is komt het vanzelf weer terug op precies het goede moment. De aantrekkingskracht zal dan zo ontzettend groot zijn dat het haast onmogelijk is om elkaar niet te zien. Als twee magneten worden zij weer bij elkaar gebracht. Als de angsten van beide personen zijn opgelost komen de zielen die bij elkaar horen weer bij elkaar en verenigen zich.
Durf los te laten, ook met het idee dat je de ander een lange tijd niet meer zult zien. Weet dat de ander moet groeien, weet dat jij moet groeien om verder te kunnen in je leven met als doel om op je levenspad te komen. Het zijn bijzondere contacten met een dieper niveau dan de meeste relaties op aarde.
Zielsliefde is zoveel om elkaar geven dat je elkaar de ruimte geeft om verder te groeien. Eerlijk zijn tegenover elkaar en de ander een spiegel voorhouden op belangrijke leermomenten in het leven. Het gaat er vaak heftig aan toe maar juist dat is nodig om verder te groeien en uiteindelijk als beide de lessen oppakken steeds dichter bij elkaar te groeien. Het is vrijheid in verbondenheid. De ander laten zijn hoe diegene is. Ook van de schaduwkanten houden ook al kan dit zoveel pijn doen en allerlei heftige emoties en weerstand oproepen. Het mooie van zielsliefde is dat het altijd terugkomt, het kent geen eind,het zal altijd blijven bestaan. (onbekend)
Wat is een streling?
vroeg ik mij af.
Het is huid die wil, bedacht ik.
Maar wat dan?
Wat wil die huid?
Raken, dacht ik,
huid wil raken en geraakt worden,
óók iets te zeggen hebben.
Een streling is dus een boodschap.
Een intieme meeting,
een ontmoeting op mensenmaat.
Het is een teder zeggen,
een zachtjes fezelen wat we voelen,
kleine woorden toevertrouwen
aan het zachte membraan
van ons breekbaar bestaan.
Ik
werd uitgenodigd om met het zonnetje en een mooie rust te gaan wandelen.
Ik werd stil toen ik de weerspiegeling zag. Zelfreflectie kwam binnen.
Het was heerlijk de lucht te zien toen ik eigenlijk naar beneden keek.
Ademruimte voelde ik.
Ze zaaien niet ze maaien niet .ja in het NU zo eenvoudig. Wow wat voelt
dat goed.
De weerspiegeling was o zo mooi. Ik werd er stil van.De bomen reiken
hoog naar de lucht. Wat een op-lucht-ing voelde ik.
Zij was in haar nopjes en ik genoot.
Ik land precies meer en meer terug in het hier en NU. Heel belangrijk.
Het ene paaltje trok mijn aandacht. Ja het staat scheef maar ..blijft
toch overeind
De natuur maakt zich op om terug
open te bloeien..ik werd er stil van.
een veertje toont de weg. Heerlijk
De buizerd is aanwezig in volle glorie.
Dit was de max Ik voelde mij één.
Toen realiseerde ik mij dat ik op de hoogte ben gaan staan om een mooi
overzicht te hebben. En dat voelde goed aan even alles vanuit de hoogte gade te
slaan.
Ik zag het water aan de ene kant rimpelen en aan de andere kant was het
stiller. Zelfreflectie Dit doet mij NU ook denken aan ying en yang terwijl ik
dit schrijf.
Wat me opviel dat dit een wandeling
tussen spiegels was. Letterlijk en figuurlijk.
Een jonge vrouw zat bovenop een heuvel te kijken hoe een regenboog de
hemel vulde. Ze was verrukt over de schoonheid en de intensiteit
hiervan. Na een tijdje begon de regenboog te vervagen, en de vrouw
maakte zich gereed om terug te gaan naar huis. De vrouw stond op om te
vertrekken. Er was niet langer vreugde in haar hart, of een glimlach op
haar gezicht. De Regenmaker vroeg: 'Waarom heeft de vreugde je verlaten?' De jonge vrouw was verbaasd dat de Regenmaker voldoende om haar gaf om dit te vragen.
Verlegen antwoordde ze: 'Het is prettig om je stem te horen,
Regenmaker. Ik voel verdriet in me opkomen. De regenboog was
schitterend, maar het was alleen maar een illusie. De kleuren vervaagden
zodra de zon niet langer door de regendruppels scheen. En mijn geluk
lijkt ook alleen maar op illusies gebaseerd te zijn. Ik word nu weer erg
verdrietig.'
De Regenmaker luisterde. Hij sprenkelde nog een
paar regendruppels rond en vroeg: 'Is er nog steeds water? Is er nog
steeds een zon? Zo ja, dan is de regenboog er ook nog steeds. Hij is
alleen maar verborgen in de plooien van de tijd, en je kunt hem
uitsluitend zien als de zon en de regendruppels elkaar ontmoeten en de
tijd en ruimte met elkaar delen.'
De jonge vrouw dacht na over
de woorden van de Regenmaker. Toen vroeg ze: 'Als de regenboog weg is,
Regenmaker, mist de hele natuur hem dan niet?' 'Nee' antwoordde
Regenmaker, 'want hij is nooit weg, hij is alleen uit het zicht
verdwenen. Hij is nog steeds aanwezig in de herinnering van iedereen die
hem gezien heeft, en in je gedachten kun je hem ogenblikkelijk
terughalen. De herinnering aan het geluk is in je geest opgesloten. Je
hoeft die herinnering alleen maar op te roepen om het geluk weer in je
hart te voelen. Dit kun je op elk moment doen waarop je bedroefd bent.'
De vrouw opende haar geest en riep de herinnering van de regenboog op.
En haar hart zwol op door de schoonheid ervan, alsof de regenboog vlak
voor haar gezicht aanwezig was. 'Het werkt, Regenmaker. De schoonheid van de regenboog is in mijn geheugen bewaard gebleven.' zei de jonge vrouw.
'Ja, jonge vrouw, de herinnering aan alle schoonheid in je leven blijft
in je geheugen bewaard. Je kunt je verdriet altijd verdrijven door
jezelf in die herinneringen aan de vreugde te koesteren.' antwoordde de
Regenmaker.
De jonge vrouw haastte zich om haar gevoelens over de schoonheid van de regenboog met anderen te delen. Tussen Hemel en Aarde. (chance plus)
Het
wonderlijke van stralen: niemand weet wat het is, maar iedereen ziet het
meteen. Gezichtscrèmes en haarshampoos beloven het je, maar het is niet te
vangen in een potje of flesje. Is het een innerlijk vuur? Is het je aura? Je
etherlichaam of astraliteit? Vitaliteit? Enthousiasme, of toch je eigen diepste
natuur? De natuur straalt zeker- in een bos in herfstgloed, in een brede rivier
die ligt te schitteren in de zon, in roomwitte van zonlicht doorschoten wolken
zeilend door een immense hemelkoepel, in het diffuse schijnsel van het gouden
avondlicht. Overal kaatst en flonkert, sprankelt en tintelt het licht van de
zon, als de lucht tenminste vrij is. Wij stralen ook , als onze lucht vrij is...
Wees dapper
en straal, laat je licht schijnen. Laat jezelf zien in je grootsheid.
Ik herlas het deze week, na jaren, en snapte ineens: het
kan bijna niet anders of hij heeft het over het huwelijk tussen tweelingzielen
... en over niets minder ...
'Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je
voor immer zijn.
Je zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.
Ja, je zult zelfs tezamen zijn in God's stille herinnering.
Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamen zijn.
Laat de winden des hemels tussen je dansen.
Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde
muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.
Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cypres groeien niet in elkanders schaduw.'
