28-10-2009 om 16:22 geschreven door veerle  

Een award doet zijn ronde door blogland en houdt hier even halt. Lunatic, bedankt hiervoor!

Om hem te mogen ontvangen, moet ik eerst wel tien weetjes over mezelf op het net gooien. Bij deze:

Wist je dat…

1)      ik het zo belangrijk vind te genieten van het NU, en Jan en alleman ook aanspoor om dat te doen, maar mezelf er te vaak op betrap dat ik in het verleden (in de vorm van nagenieten) of de toekomst (met plannen en dromen) vertoef;

2)      ik daarom een cursus mindfulness volg;

3)      ik daar yoga (aan den lijve) ontdekte en  ervan overtuigd ben dat dit echt mijn ding is;

4)      ik daarbuiten helaas weinig sportief ben, maar tegenwoordig toch regelmatig tijd uittrek voor een wandelingetje of fietstochtje (alle beetjes helpen, niet?);

5)      ik andere hobby’s de laatste tijd serieus verwaarloos, zoals bloemschikken, lezen, scrapbooken en knutselen (er komen vast betere tijden, of is dit weeral dromen?);

6)      ik helemaal geen groene vingers heb, maar wel van groen en onze tuin hou (vooral van op het terras met een lekker drankje en een goed boek, of bij minder weer vanachter het glasraam, met hetzelfde drankje en boek);

7)      ik doodgraag kook;

8)      en dus alle dagen in de keuken te vinden ben, al is dat door de week meestal voor een snel-klaar-maar-vol-vitaminen-maaltijd. In het weekend mag het wat specialer en uitgebreider, en als we vrienden uitgenodigd hebben nog specialer en nog uitgebreider, elk gerecht wordt dan voorzien van een aangepaste wijn;

9)      ik zo’n alles-erop-en-eraan-maaltijd ook durf in  elkaar flansen voor Manlief en mij alleen, want  ik weet steeds wel een reden te bedenken waarom we zo’n feestdiner verdienen;

10)  ik de dag graag afsluit samen met Manlief en een heerlijk glaasje wijn in de sofa.

Graag stuur ik deze award de kant op van drie mensen bij wie de liefde voor taal van hun blog druipt, en bij wie ik bijgevolg heel graag kom lezen: Lettersoep, Spinnenkop en Pelgrimschrijfsels. Als jullie tien weetjes over jezelf vertellen, mogen jullie deze award op jullie blog plaatsen. Je hebt dan ook de eer deze prijs aan anderen uit te reiken. Veel plezier ermee!

25-10-2009 om 21:14 geschreven door veerle  

Onze fietsen leunen rond ons tegen elkaar. Hij streelt mijn rug. Zijn tong kronkelt in mijn mond. ‘t Is tijd, weet ik. Hoog tijd. Ik wrik me los uit zijn omhelzing.

Hij zucht. ‘Tot straks in Den Anker?’
‘Nee, vandaag niet, ons moe… ze was gisteren al zo kwaad, omdat ik te laat thuis kwam.’

Natuurlijk wil ik na school met hem op café. Maar ik heb de laatste tijd thuis al genoeg ruzie gehad.

Zijn  ogen smeken. Ik krijg er een naar gevoel van in mijn buik.

‘Misschien…’ geef ik toe, ‘Eventjes.’

Ik druk vlug een laatste zoen op zijn wang en snel de Begijnenstraat in. De schoolbel rinkelt al. Met wat geluk staat mijn klas nog op de speelplaats en hoef ik niet langs de directeur te passeren.

Na school aarzel ik. Naar huis. Of langs de Vismarkt. Het wordt het laatste.

Zodra ik de deur van Den Anker open, vliegt hij op me af. Zijn blik zo blij. Een langgerekte zoen met biersmaak. We zetten ons onder de trap aan een bruin tafeltje neer. Hij slaat zijn arm om mijn schouder. Telkens weer wringt zijn tong zich bij me naar binnen.

Tijdens het kussen hoor ik ons moe: ‘ ’t Is altijd hetzelfde met u, recht naar huis had ik gezegd.’

Het voelt ongemakkelijk.

Vandaag stap ik met enkele vrouwen die ik alleen van samen schrijven ken datzelfde café op de Vismarkt binnen. Het heet nu ‘Het Ankertje’. We zetten ons onder de trap aan hetzelfde bruine tafeltje neer. We praten eerst over schrijven, maar algauw ook over honderd en een andere dingen. Het klikt.

Het voelt gemakkelijk.

21-10-2009 om 13:01 geschreven door veerle  

Eerst een stevige wandeling met vrienden, dan gezellig samen een flesje wijn kraken en een hapje eten. Zalig!

Het voorbije weekend schotelde ik onze vrienden dit slaatje voor.

Dit heb je nodig:

-5 eetlepels notenolie

-5 eetlepels olijfolie

-2 eetlepels ciderazijn

-4 eetlepels sinaasappelsap

-1/2 theelepel graantjesmosterd

-peper, zout

-2 eetlepels krenten

-2 peren (liefst Conférence)

-1 eetlepel citroensap

-4 verse vijgen

-2 sneden krentenbrood

-beetje bakboter

-een zakje gemengde sla

-250 g gerookte eendenborstfilet

-1 eetlepel pijnboompitten

-een handvol kervel

Zo maak je het:

-Maak een vinaigrette met de notenolie, olijfolie, ciderazijn, mosterd, sinaasappelsap en peper.

-Mix met de staafmixer tot een licht gebonden saus. Breng op smaak met een snuifje zout.

-Hak de krenten grof. Voeg ze bij de vinaigrette.

-Laat een paar uurtjes trekken alvorens te gebruiken.

-Schil de peren, snij ze in partjes en besprenkel meteen met het citroensap.

-Snij de vijgen in partjes.

-Verwijder de korst van het krentenbrood en snij het in dobbelsteentjes.

-Bak de dobbelsteentjes goudbruin in een beetje bakboter. Laat uitlekken op een keukenpapier.

-Verdeel de sla over de borden.

-Schik er de eendenborstfilet, peer, vijgen en blokjes krentenbrood op.

-Lepel er een beetje vinaigrette over.

-Verdeel de pijnboompitten erover.Versier met plukjes opgefriste kervel.

-Geef de rest van de vinaigrette er afzonderlijk bij.

Lekker met stokbrood.

                                                                                                Smakelijk!

18-10-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Het is druk aan de fietsenstalling op school. Enkele jongens en meisjes van het vijfde staan er in een groepje bij elkaar. De jongens pochen over hun voetbalprestaties van het voorbije weekend. De meisjes giechelen. Zoonlief laat zijn boekentas naast mijn voorwiel op de grond vallen. Hij loopt langs het groepje. Met moeite vindt hij nog een plaats voor zijn fiets in het rek. Zijn cijferslot klikt luid. Dan wringt hij weer tussen de vijfdeklassers door. Hij gooit zijn boekentas over zijn schouders. Als ik me naar hem toebuig voor een zoen, helt zijn romp licht naar achteren.

‘Niet doen!’ schreeuwt zijn blik. Hij zet gauw een stap achteruit. ‘Tot straks!’ Even zwaait zijn hand door de lucht.

‘Euh… ja… tot straks.’ Maar hij is al door de schoolpoort verdwenen.

Dit is alweer een volgende stap in het groot worden, zeker?

14-10-2009 om 21:49 geschreven door veerle  

Sinds vorige zondag is ze minstens een jaar ouder geworden. Haar huid is vaal als het antieke servies in de kast. Gecraquelleerd door de tijd. Doorschijnend bijna. Vel over been is ze. Een schim van wat ze ooit is geweest. Krom gewerkt. Kapot gewerkt. Want dat is wat ze altijd deed: werken. Daar leefde ze voor. Nu zit ze op een stoel en wacht.

Als ik met een stofdoek wapper, kijkt ze me grimmig aan. En mompelt iets. Onrustig tokkelen haar vingers op de leuning van de stoel. De groeven in haar gezicht verraden hoeveel pijn het doet mij in haar plaats te zien werken. Veel meer dan de ontembare pijnen in haar rug. De onleefbare pijnen in haar buik. Ze wendt haar blik af.

Ze zit op een stoel en wacht.

11-10-2009 om 21:41 geschreven door veerle  

07-10-2009 om 15:03 geschreven door veerle  

Erfenis

de muur barst in tranen

breekt onder stil verdriet

brokkelt tot puin

tussen brandnetels

die overwoekeren

het zeer van weleer

uitschreeuwen de pijn

van jou voorgoed

verloren te zijn

06-10-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

‘Schoenen hier’ lees ik.

Ik schop mijn pumps uit en plaats ze netjes in het rek. Op kousenvoeten trippel ik de houten trap op en stap de zaal in waar mijn eerste sessie mindfulness zal doorgaan. Het lijkt er lekker warm. Maar waarschijnlijk komt dat eerder doordat ik me zo gehaast heb om hier op tijd te zijn, dan dat het er ook écht warm is, want na een hele poos stilzitten en luisteren en mediteren hebben mijn voeten het toch koud. Erg koud, zelfs. Ik draai ze in het rond. Laat mijn tenen op en neer wippen. Wrijf er met mijn handen over. Hup wat in het rond tijdens de pauze. Maar veel haalt dat allemaal niet uit.

Als de drie uur durende sessie erop zit, voelen mijn voeten aan alsof ze een hele nacht onder een te kort deken uitgestoken hebben. Ik hol de trap af en trek gauw mijn schoenen weer aan.

Wat een sensatie! Zo heerlijk warm! Ook al zijn het pumps, het lijkt wel of ik moonboots draag.

De volgende keer neem ik toch mijn geitenwollen sokken mee.

04-10-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Voor ik de keuken opruim, spelen Zoonlief en ik met de kaarten. Plots horen we een vreemd geritsel in de keuken.

Poeslief trippelt er over het aanrecht met een plastieken zak als een masker over zijn kop. Het is het zakje waarin ik de kipfilet ingevroren had. Naar poezennormen moet dat heerlijk geroken hebben en hij heeft er zijn neus ingestoken. Met alle gevolgen van dien.

Hij leert het ook nooit. De ene keer wordt hij  zo geringd, de andere gemaskerd. Nu stond er nochtans een bakje vol verse kattenbrokjes binnen zijn bereik.

30-09-2009 om 22:01 geschreven door veerle