Vorig schooljaar las ik in de klas van Zoonlief een zelfgeschreven verhaal voor.

Dit schooljaar kom ik regelmatig in de klas als leesmama.Vandaag voor het laatst.

Als W. mij met een map onder mijn arm de speelplaats ziet opstappen, holt hij lachend naar me toe.

‘Kom je weer een verhaal voorlezen dat je zelf geschreven hebt?’ Hij glundert.

Helaas, … er zit documentatie voor een andere mama in mijn map.

29-06-2009 om 17:39 geschreven door veerle  

In de dichtbundel ‘Zullen we een bos beginnen?’ lezen we: Is al het water ooit verdriet geweest?

Ik: Wat denk je daarvan, Zoonlief?

Zoonlief: Dat kan niet, want er was al water toen er alleen dieren leefden, in de tijd van de dino’s bijvoorbeeld, en dieren kunnen niet wenen. De eerste dieren kwamen trouwens uit het water, uit de zee.

Ik: Hoe is dat water er dan gekomen, denk je?

Zoonlief: Toen de aarde ontstond zat er vocht in de grond. Veel vocht. Geisers spoten dat vocht de lucht in. Het verdampte en zo kwamen er wolken. Uit die wolken regende het. De regen liep in zeeën, meren en rivieren.

Ik: Hoe weet je zo zeker dat er vocht in de aarde zat toen ze ontstond?

Zoonlief: Anders zou de grond beenhard geweest zijn. Hij zou helemaal verbrokkelen. Misschien zou de aarde niet echt in stukken uiteenvallen, maar ze kon geen ronde bol zijn. Ze zou heel hoekig zijn.

Ik: Zouden we daar dan kunnen op leven?

Zoonlief: Nee, mensen in geen geval, marsmannetjes misschien. Maar zelfs zij niet erg lang, want door hun voetstappen zou die keiharde aarde verder in stukken breken en uiteindelijk toch uit elkaar vallen.
...

24-06-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

-‘Zullen we een bos beginnen?’ van Jaap Robben en Benjamin Leroy: een dichtbundel met korte en lange, vrolijke en ernstige gedichten over alledaagse dingen. De tekeningen groeien als het ware. De personages uit de verschillende gedichten komen telkens terug. Zo maken de tekeningen van deze bundel een samenhangend geheel.

Voor kinderen vanaf 7 jaar.

-‘Al zijn eendjes’ van Christian Duda en Julia Freese: een bijzonder mooi prentenboek over Lodewijk, de vos mét honger en een eendenei. Dit boek valt zowel op door zijn tekst als door de illustraties. (Later meer hierover.)

Voor kinderen vanaf 7 jaar.

-‘Het spel van de engel’ van Carlos Ruiz Zafon: 552 bladzijden vol intriges, verraad, vriendschap en tragedie, over de gevaarlijke kunst van het schrijven en de macht van woorden. Het verhaal speelt zich af in het Barcelona van de jaren twintig. In dezelfde barokke stijl als ‘De schaduw van de wind’, Ruiz’ vorige boek.

Voor volwassenen.

-‘In de schaduw van het palazzo’ van Santa Montefiore: een Italiaanse liefdesgeschiedenis. Zalige vakantielectuur!

Voor volwassenen.

23-06-2009 om 17:46 geschreven door veerle  

‘Bel maandag maar naar mijn secretaresse,’ zegt mijn gynaecoloog, ‘Dan deelt zij je de uitslag wel mee.’

Dus telefoneer ik naar zijn secretaresse.

‘Wanneer heeft hij dat staaltje genomen? Donderdag? Ik weet niet of die resultaten al binnen zijn, hoor. Als u even wacht, zoek ik het voor u op.’

De minuten tikken weg terwijl ‘Für Elise’ in mijn oren weerklinkt.

Dan: ‘Ik heb de uitslag, mevrouw. Een momentje, ik verbind u door.’

Nog meer ‘Für Elise’. Oei, als zij me de resultaten niet kan meedelen, is het vast niet goed. Een vreemd gevoel overvalt me, alsof een harige spin ronddoolt in mijn buik.

Na een hele poos zegt een andere vrouwenstem: ‘Hebt u nog even, mevrouw? De dokter is met een echo bezig. Hij staat u zo dadelijk te woord.’

‘Für Elise’ begint me op mijn zenuwen te werken. Het kán niet goed zijn als hij het me echt zelf wil zeggen. Verdorie, toch. Ik was er zo van overtuigd dat er niks aan de hand zou zijn. Een hele nest spinnen trippelt nu naar hartenlust tussen mijn ingewanden rond.

Net op het moment waarop ik me afvraag of Richard Claydermann nog leeft, en beslis dat als dit het geval is, ik hem persoonlijk iets aandoe, hoor ik de rustige stem van mijn gynaecoloog.

‘… goed… kwaadaardig… gerust…’

Ze dringt niet helemaal tot me door. ‘Wablieft?’ stamel ik.

‘Het is dus helemaal in orde,’ herhaalt de man, ‘We hebben niks kwaadaardigs kunnen ontdekken.’

Ik haal opgelucht adem. Zou een gat in de lucht willen springen. Maar doe dat laatste toch niet, omdat ik besef dat de nachtmerrie waar ik even in verzeild was geraakt, voor vele mensen  realiteit is.

Ik haal opgelucht adem. En denk aan de mensen bij wie een gelijkaardig gesprek niet zo vrolijk eindigde.

22-06-2009 om 18:30 geschreven door veerle  

Als ik naar mijn werk vertrek, vluggert Buurvrouw met een knalrood gezicht haar garage in.

Ze steekt niet eens haar hand naar me op. En dat is niet van haar gewoonte.

Als ik ’s avonds thuiskom, bemerk ik een flinke deuk in de achterbumper van haar wagen.

Later  vertelt ze me wat er gebeurd is. ‘Elke morgen voer ik R. naar de carpoolparking. Voor dat korte stukje trek ik gauw een jas over mijn pyjama. Geen kat die dat ziet. Rijd er vanmorgen aan het rondpunt toch wel een dwaze tegen mijn wagen zeker. Toen moest ik wel uitstappen. Midden op dat drukke verkeerspunt. In pyjama.  Die oen beweerde bij hoog en laag dat hij nergens tegen gereden was. Hoe die bluts er kwam daar had hij geen idee van. En in elk geval zou hij nog geen euro ophoesten om de brokken aan mijn wagen te betalen. Hij bleef maar discussiëren. Uiteindelijk kwam de politie er bij te pas. Ik moest plaatsnemen in hun combi. Ook in pyjama.’

‘Ach, die zijn vast meer gewoon,’ troost ik.

‘Meer gewoon?’ zucht ze, ‘ ‘t Was nog mijn meest versleten pyjama ook.’

17-06-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Je bent

Eerst was je nog

en toen niet meer

je voer weg langs

de riviertjes in je ogen

stil zijn je woorden

je achterna gevlogen

Ik proef het zilt

de zee van verdriet

-eb en vloed-

die je in me achterliet

eerst was je nog

je bent nu zoveel meer

16-06-2009 om 17:29 geschreven door veerle  

15-06-2009 om 18:19 geschreven door veerle  

De weersvoorspellingen voor dit weekend zijn veelbelovend (en ik geloof er in, want zelfs vandaag komt de zon al eens piepen tussen de buien door). Wij zetten alvast onze barbecue klaar.

En bij barbecue hoort deze overheerlijke saus:

Dit heb je nodig:

-een nootje bakboter

-1 ui

-1 knoflookteentje

-2 eetlepels azijn

-150 ml groentebouillon

-een halve theelepel mosterd

-2 eetlepels donkerbruine kandijsuiker

-1 schijfje citroen

-een snuifje cayennepeper

-1 laurierblad

-1 rode paprika

-2 eetlepels worchestershiresaus

-6 eetlepels tomatenketchup

-2 eetlepels tomatenconcentraat

-peper en zout

Zo maak je het:

-Snipper de ui fijn.

-Smelt de bakboter in een steelpan. Fruit daarin de ui en een uitgeperst teentje knoflook zacht, maar laat niet bruin worden.

-Voeg de azijn, bouillon, mosterd, suiker, citroen, cayennepeper en het laurierblad toe.

-Breng dit alles aan de kook. Laat 15 min. zachtjes doorkoken.

-Snij de paprika fijn.

-Voeg de paprika samen met de overige ingrediënten toe. Roer goed. Laat nog eens 10 min. doorkoken.

                                                                                    Smakelijk!

11-06-2009 om 14:28 geschreven door veerle  

Tijdens een middagje winkelen in het shoppingcenter moet ik dringend naar het toilet. Mijn sluitspieren zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. En natuurlijk moet ik daar betalen: twintig cent.

Pas nadat ik mijn behoefte gedaan heb, merk ik dat ik helemaal geen kleingeld op zak heb. Het enige van waarde dat in mijn portemonnee zit, is een briefje van vijftig euro. Ik zwaai ermee naar de toiletdame.

‘Dat gaat niet, ze maske,’ schettert ze, ‘Hier kan je alleen met rinkelgeld betalen.’

‘Sorry, maar ik heb niks kleiner,’ antwoord ik.

‘Da’s altijd hetzelfde.’ Haar ogen lijken twee keer zo groot als eerst. ‘Dan gaan ze pissen, en dan willen ze niet betalen.’

‘Zal ik dit briefje in een van de winkels gaan wisselen?’ stel ik voor.

‘Nee, maske.’ Met haar volle gewicht leunt ze op het tafeltje waarop haar schoteltje met muntstukken staat. ‘Ge moest eens weten hoeveel dat er dat zogezegd gaan doen. Niemand zie ik nog terug.’

Ik onderdruk een zucht terwijl ik mijn blik op mijn schoenen richt. Ik heb geen zin om hier nog lang te staan. ‘Als ik mijn geld niet mag gaan wisselen, zie ik geen oplossing.’

‘Geeft uw gegevens maar,’ roept de vrouw, ‘Dan stuur ik wel een factuur.’ Ze diept een notablokje op uit haar schortzak.

Ik schrijf er netjes mijn naam en adres op.

Een paar weken later krijg ik post van het shoppingcenter: een brief waarin ze me vragen de twintig cent met bijgevoegde overschrijving te betalen. Hij zit in een omslag waarop een postzegel van vijfendertig cent prijkt.

10-06-2009 om 22:15 geschreven door veerle  

Hannah hapt in een grote rode aardbei. Mama kocht het bakje aan een kraam langs de kant van de weg. Midden tussen de velden.

De aardbei smaakt naar vroeger.

Naar een dag ravotten in Averbode. En smodderen met smeuïg ijs op de terugweg.

Of naar Scherpenheuvel. Slenteren langs de vele stalletjes. Sneukelen van nougat en bonbons.

Naar bekvechten op de achterbank. Papa die roept. Mama die sust. Broer met een gespeeld bedrukt gezicht.

De auto die stopt in de avondgloed. Een zwart bord met witte letters: ‘Aardbeien te koop.’

De aardbei smaakt niet meer.

Papa is…

08-06-2009 om 12:31 geschreven door veerle  

Net als Koen Fillet hou ik van mensjes kijken. En net als Koen vind ik dat de Colruyt zich daar uitstekend toe leent.

Maar dé echte vent, die liep niet in Temse rond, hoor, nee ik zag hem in Sint-Katelijne-Waver.

Met een vaalgrijze motorhelm nog op zijn kop zit hij op de bakken leeggoed. ‘Je denkt toch niet dat ik hier achter een karretje ga lopen,’ vertellen zijn ogen, ‘Ik ben een echte vent, ze.’ Zijn borst met veel en wild haar barst uit een te krap T-shirt. En zijn immense, getatoeëerde bicepsen puilen onder de smalle mouwen uit. Verveeld bengelen zijn benen in stoere rijglaarzen en een kaki gevlekte legerbroek heen en weer.

In de gang met de waspoeders botste ik bijna tegen een smal blondinetje in minirok, op hoge hakken, én met een haaruitgroei van haast twee centimeter. ‘Da’s vast die-van-hem,’ denk ik. ‘Ze mag hem hebben.’

Als ik betaald heb, volgt de vent me. Op de parking stapt hij recht op een motor met zijspan af. Een uitgerafelde piratenvlag prijkt op de machine.  De vent zet zijn helm af en steekt een sigaret op.

Ik leg mijn aankopen in mijn kofferbak. Als ik mijn boodschappenkar weer richting winkel stuur, komt moeder gans aangewaggeld. Haar grijze haren en dunne katoenen rok wapperen in de wind. Haar witte sokken doen schools aan. Zij legt haar aankopen in het zijspan  en sukkelt erbij. De vent trapt zijn sigaret uit en zet zijn helm weer op. Hij start het gevaarte.

En ik die dacht dat hij een échte vent was. Een moederskindje, ja.

Misschien liep die echte vent dus toch in Temse rond. 

04-06-2009 om 00:39 geschreven door veerle  

Zoonlief trapt haast op zijn lip als hij me zijn toets laat zien. ‘8/10 Flink!’ staat er boven.

‘Waarom kijk je zo sip?’ vraag ik, ‘Dit is toch keigoed!’

‘Eigenlijk had ik 10/10 moeten hebben,’ mommelt hij, ‘Ik heb alles juist.’
Zijn vinger wijst kordaat een kader naast een vraagstuk aan. ‘Kijk maar, hier staat duidelijk: tekenen!’

Het vraagstuk luidt: Petra gaat naar de markt. Ze koopt twaalf eieren. Wat verder laat ze vijf eieren vallen. Hoeveel eieren heeft Petra nog?

En dus tekende Zoonlief Petra aan een marktkraam met een mandje vol eieren. Heel gedetailleerd.

Daar zette zijn juf zomaar een kruis over. Zelf tekende ze er twaalf bolletjes naast,  vijf ervan doorstreept.

02-06-2009 om 22:30 geschreven door veerle  

Zaterdagmorgen: temidden van een zwarte mensenzee zit ik bij een kist. Ik zing. Bid. Luister naar afscheidswoorden die met verstokte stem gesproken worden. Ik hap naar adem. Pink een traan weg. Ik lach om een herinnering. En ben dankbaar om wat is geweest.

Maandagnamiddag: ik zit in een kleurrijke tuin tussen slingers en ballonnen, en een heleboel vrolijke mensen. Ik praat. Lach. Smul. Luister naar live muziek. Zoonlief zingt. Speelt. Klimt in de hoogste bomen. We vieren tricky en het leven. En ik ben dankbaar om wat is.

Maandagavond: voor we naar huis vertrekken, mag Zoonlief een ballon stuk prikken. Er valt een spreuk uit:

Droom alsof je eeuwig zal leven,

maar leef alsof je vandaag zal sterven!

Geen gepaster gezegde om dit weekend van dood en vooral leven af te ronden.

Omdat het net tricky’s lijfspreuk is, beloont ze me met een fles Cava.

En ik ben dankbaar om wat nog komen zal.

01-06-2009 om 00:00 geschreven door veerle