'Verbeelding is alles. Het is de voorbode van de mooie dingen die het leven in petto heeft.' Albert Einstein
Ik ben...
Veerle Schaltin (°1967) Ik begeleidde bijna twintig jaar mensen met een verstandelijke beperking in een dagcentrum. Onlangs zapte ik van leven. Na een ommetje in de afslanksector werk ik nu als stafmedewerker bij een budgethoudersvereniging. Voor en na schrijf ik voor kinderen en volwassenen. Ik hou van Manlief, Zoonlief (°2002), lezen, vertellen, koken, wijn, reizen, scrapbooken, knutselen, frutselen, en duizend en een andere dingen.
Leessprokkels... Voor de kids -Het ei met de gouden gans/Veronique Puts -Vader Zeepaard/ Eric Carle -Een raadsel voor Roosje/ André Sollie -Spoken bestaan niet/ Inge Bergh -Het land van de grote woordfabriek/ Agnès de Lestrade -Al zijn eendjes/ Christian Duda -Balthazar, de eenzaamste ezel ooit/ Inge Misschaert -Verkocht/ Hans Hagen -Krullen/Hilde Vandermeeren -Allemaal willen we de hemel/ Els Beerten
Voor volwassenen -Onder de ombu-boom/ Santa Montefiore -De schaduw van de wind/ Carlos Ruiz Zafon -Duizend schitterende zonnen/ Khaled Hosseini -Het eiland onder de zee/ Isabel Allende
kleine en grote momenten uit mijn leven gesprokkeld Op wandel door woordenwoud pluk ik letters als vruchten van de bomen, bind ze tot een blogboeket.
Takken en twijgen sprokkel ik tot mijn verhaal.
21-03-2008
Op de trein (2)
Twee mannen van middelbare leeftijd zitten tegenover elkaar in de trein.
Man 1: 'Allé, we hebben eindelijk een regering. Daar hebben ze nogal is over gepalaverd, he. Maanden aan een stuk.' Man 2: 'Mm.' Man 1: 'En da's natuurlijk allemaal op onze kosten. Wie denkt ge dat anders hun etentjes betaalt?' Man 2: 'Euh.' Man 1: 'En als het nog bij etentjes zou blijven... Die roze balletten da's nie alleen iets uit den tijd van Van den Boeynants, ze. Man 2:'Euh.' Man 1: Na zo'nen dag vergaderen gaan die mannen nie direct naar huis. Nee. Eerst nog iets drinken. In zo'nen bar met roze lampen. En de vrouwen die gaan gewoon mee. Zeker die een die al heel den dag 'nee' zegt, die kan 's avonds nie nog is 'nee' zeggen, he. En van 't een komt 't ander. Dan zijn er geen communautaire verschillen meer. De Vlamingen doen de Walen binnen en omgekeerd.' Man 2: 'Mm. Man 1: 'Allé, zegt nu ook is iets. Ge moet toch ook een gedacht hebben over heel die politieke zever. Komaan...' Man 2: 'Excusez-moi. Je ne vous comprend pas.'
Midden in de nacht haalt een hartverscheurend gejank me uit mijn slaap. Op automatische piloot spring ik mijn bed uit en schiet in mijn badjas. Op de trap realiseer ik me dat ik een jaar geleden ook in nachtpon de straat op ging om strijdlustige katers uit mekaar te houden. Mijn halfgefluisterde 'Ksjj... stop... ksjj...' had toen tot gevolg dat Poeslief en zijn rivaal lekker verder vochten in de tuin van de buurman. En daar durf ik me 's nachts niet vertonen. Buurman heeft immers de reputatie te schieten op al wat op zijn domein beweegt. Stel dat ze me daar dan zouden vinden in mijn frivole niemendalletje. Dus droop ik af. Poeslief heeft het overleefd. Het heeft dan ook weinig zin weer als een halvegare buiten wat rond te lummelen. Ik maak rechtsomkeer en kruip terug onder de wol. Het gekrijs houdt nog een hele tijd aan. Nu eens zacht en klaaglijk. Dan hard en klaaglijk als een elektrische zaag. Ik lig te woelen. Beelden van Poeslief die nog slechts met haken en ogen aan elkaar hangt flitsen door mijn geest. Als ik toch even indommel droom ik van een poezenbegrafenis. Nat van het zweet schrik ik wakker. De echo van de vechtpartij vult onze slaapkamer.
Met kleine oogjes open ik de volgende morgen de deur van onze woonkamer. Poeslief rekt zich uit in zijn mand. Hij trippelt naar me toe en aait mijn benen. 'Mauw!'
Onze gemeente maakt zich op voor de lente. Gebouwen krijgen een likje verf. Stoepen worden geveegd. Bomen gesnoeid. Perken en pleinen netjes gelegd. Zelfs de verkeerslichten worden onder handen genomen. Zo komt het dat er deze morgen een man aan de lichtpaal bengelt. Een knappe man. Zo een die precies recht van het witte doek gestapt is. Allerlei kuisattributen tovert hij uit zijn gordel. Ook een emmer water torst hij elegant mee daar hoog in de lucht. Hij schrobt het 'rode licht' schoon. Geen spat vuil blijft nog zitten.
Het is niet mijn gewoonte brieven te schrijven aan wildvreemde mensen. Maar na wat mijn Weight Watchers cursiste X in uw salon overkomen is kan ik het niet laten. Ik trek uw deskundigheid i.v.m. nagels vijlen en gellen niet in twijfel. Als ik naar de miniaturen kijk die u minutieus op de nagels van X geschilderd hebt ben ik ervan overtuigd dat u een specialist ter zake bent. Maar dat geeft u niet het recht haar zo onheus te behandelen. U wist dat X een aantal kilo's kwijt wil én dat ze het daar niet altijd gemakkelijk mee heeft. Waar haalt u het dan in uw hoofd een kilo(!) paaseitjes naar binnen te werken terwijl X haar handen geduldig onder de warme lamp houdt zodat de gel kan drogen? Wanneer ze begint te smakken, informeert u naar haar dieet en zegt u langs uw neus weg dat u kan eten zoveel u wil en geen gram aankomt.'Hebt u misschien geen tip om een beetje te verdikken, X?'vraagt u nog','want kijk, hier mag best wat vet bij (wijzend op uw ingevallen buik). Daar moeten ze op die cursus van jou toch ook al eens over praten?' Alsof dat niet erg genoeg is vertelt u in geuren en kleuren over de chocolaterie waar u de eitjes gekocht hebt en over de heerlijke pralines die er ook te verkrijgen zijn. Als de kwijl over X's gelaat loopt komt u plots met een reusachtige chocolade paasklok aandraven die u in hetzelfde winkeltje op de kop getikt hebt. Opdat X ze goed zou kunnen bewonderen zwaait u ze vlakbij haar gezicht heen en weer. En wanneer haar mond openvalt en ze er net nog geen hap uit neemt stelt u ze op het schab tussen de tubes handcrème en de parfumflacons, én recht in X's zicht, tentoon en vertelt u doodleuk dat dit een geschenk voor uw schoonmoeder (ja, schoonmoeder!) is. Stond u er wel bij stil hoe X zich op dat moment voelde? Als een gevangene in Auschwitz natuurlijk, en dan nog een die gedwongen wordt de overdadige banketten van de overheersers gade te slaan alsof ze een speeltje van diezelfde overheersers is. Het is mensonwaardig wat u X aangedaan hebt. En dat kan ik niet zo laten. Niet omdat X depressief op mijn cursus toekwam, want ik ving haar met open armen op en slaagde er vrij gemakkelijk in haar weer op te peppen (wat mij een goed gevoel gaf. Dat is een van de schone kanten van mijn job!), ook niet omdat uw handelen een aanslag op haar gewicht was (want op de weegschaal viel het al bij al nog mee, wat me weer een goed gevoel gaf), maar wel omdat zoveel sadisme gewoon niet door de beugel kan. En zeker niet van een consulente naar een klant toe. U verdient aan X, behandel haar dus met respect! Zo simpel is het! Als me nog zulke wandaden aan de oren komen, kan u er zeker van zijn, dat ik het aan de grote klok hang (en niet aan een paasklok!). Ik heb veel connecties. Het zou wel eens het einde van uw excellent nagelatelier kunnen betekenen. Dus denk maar eens na over hoe u voortaan met uw klanten wenst om te gaan. Tussen haakjes wil ik u er nog op wijzen dat u zulke grote hoeveelheden chocola niet ongestraft kan blijven binnenschrokken. Wacht nog maar even af. Het gegeerde beetje vet op uw buik komt er steevast. En veel meer dan dat beetje ook. Geef ik je misschien het adres van mijn Weight Watchers cursus al? Dan weet je waar je terecht kan als het zover is, want nee, wij praten niet over verdikken. Wij helpen mensen die eruit zien zoals u over enkele jaren.
Ik wens je alvast fijne Paasdagen, beste nageljuffrouw. Met vr. gr. een bezorgde coach
Fantasia van Geronimo Stilton (uitg. Baeckens Books)
Dit boek mag zich het allermooiste kinderboek aller tijden noemen. Ik moet bekennen dat ik dit boek zelf nog niet gelezen heb. Een reden dus om me naar de boekhandel te reppen.
En ondertussen kan je alweer stemmen. Op www.langzullenwelezen.be vind je de genomineerden terug voor de Karel Verleyenprijs. Deze prijs wordt dit jaar voor het eerst uitgereikt. En het zijn de kinderen zelf die mogen stemmen en daar dan ook nog een prijs kunnen met winnen, namelijk hun gewicht in boeken. Daar zegt zelfs Zoonlief niet nee tegen. ('Dat moeten toch wel erg veel boeken zijn, he, mama?')
Mijn voorkeur gaat naar Zoepersnel van Tine Mortier(in de categoriekleuters). Dit omdat Tine mijn eerste stappen in de-schrijf-voor-kinderen-wereld begeleidde, maar vooral omdat het een fantastisch fris en mooi boek is.
Ik ben in blijde verwachting. Niet van een baby. Gezien mijn leeftijd vind ik het daar een beetje laat voor. Maar wel van mijn eigenste schrijfplek. Een bureautje met alles erop en eraan: een schrijftafel (natuurlijk!), boekenplanken, opbergkasten, laatjes, een relaxhoek, een blik op de tuin, ... Gisteren kwam de interieurspecialist voor het ontwerp en de maten. Het zal dus nog wel even duren voor alles klaar is. Maar ik kijk er in elk geval naar uit.
Ook Zoonlief is in blijde verwachting. Voor hem komt er een reuzengrote speelgoedkast aan.
Mijn auto moest voor nazicht naar de garage. Dus tuften wij een paar dagen met een vervangwagen rond. Voor Zoonlief betekende dat andere geluiden, andere knopjes om te ontdekken, een andere zicht, enz. Allemaal interessant dus. Hij deed zijn uiterste best om de wagen netjes te houden, zodat we hem proper weer konden inleveren. Toen er een vlucht duiven overvloog riep hij plots: 'Mama, wat als die vogels op de auto kakken?!?'
Gezellig, he, als je noodgewongen met deze nummerplaat rondrijdt? Ik volgde vanmorgen de stakker die deze eer te beurt valt een tijdje. Zijn rijgedrag wees niet echt op een lui type. Toch had ik met de man te doen. Als ik verplicht werd met deze letters op mijn karretje rond te toeren, dan kwam ik gewoon mijn bed niet meer uit.
Opdracht: Vertel een mop in een onbestaande taal. In een taal van klanken zoals het Eursonglied van Ishtar.
En ze begint: 'Apane, doto, va, kachino, abobo kovon pinot, chi chi,...aajh... apane, doto, va noche, kachino doto, vo chi chi..aajh...' Nu eens praat ze muisstil, dan keiluid. De intonatie varieert. Haar gezicht spreekt boekdelen. Een enkele beweging ondersteunt haar verhaal. Maar het zijn vooral de klanken die beelden oproepen. En geloof het of niet, 't is lang geleden dat ik nog zo heb moeten lachen om een mop. Tranen met tuiten lopen over mijn wangen.
Vrije vertaling: Een Apache komt bij de dokter.'Ik niet meer naar WC gaan.', zegt hij. De dokter geeft hem een grote pil. 'Inslikken met een glas water.' De Apache gaat naar huis, neemt de pil en probeert naar de WC te gaan. Maar weer lukt het niet. Hij gaat dus terug naar de dokter en krijgt een grotere pil. Hetzelfde scenario speelt zich af. Terug bij de dokter krijgt hij een nog grotere pil. Een dag later komt zijn vrouw bij de dokter. 'Zo'n drol (zeker een halve meter!) in WC, maar ...Apache weg.'
En geloof het of niet, de vertaling is nog niet half zo grappig als de klankenmop. Dus: 'Apane doto... aajh... chi!'
Ooit al een diploma gekregen zonder eerst een examen of proef afgelegd te hebben? Ik wel. Mijn verzekeringsagent stuurde me er per post een op. Een prachtig exemplaar dat niet zou misstaan aan de muur in een of andere kader. In sierlijke letters staat er:
Ik bevestig hierbij officieel dat Veerle Schaltin tijdens de voorbije 5 jaren geen ongeval in fout veroorzaakt heeft. Ik hou me eraan om dit voorbeeldige rijgedrag te belonen met het certificaat voorzichtige bestuurder.
Allemaal schoon en wel. Dit duivelse papier legt een extra druk op mij. Vijf jaar ongevalvrij rijden is in deze dagen van verkeerschaos erg lang. Dat de volgende vijf jaar overdoen zal geen makkie zijn.Toen ik gisteren een ingewikkeld manoeuvre uitvoerde klopte mijn hart sneller dan anders. 'Nu niet botsen', flitste door me heen, 'niet nu ik pas dat diploma op zak heb.' Ik bracht het er zonder kleerscheuren of blutsen vanaf. Dit keer wel. Maar hoe lang nog zal ik die titel voorbeeldige bestuurderwaard zijn?
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de verzekeringsagent centen geroken heeft. Want brengt een roekeloze bestuurder die regelmatig in een hogere bonus-malusgraad terechtkomt niet meer op?
Een vroege Pasen voelt altijd wat onnatuurlijk aan vind ik. De eerste chocolade eieren in de winkelrekken deden me dan ook mijn voorhoofd fronsen en de lentekransen aan menige voordeur bekeek ik met een zucht. Mijn hoofd stond lang nog niet naar Pasen. Maar een vriendin die me enthousiast een winkel vol paasspulletjes binnensleurde en Zoonlief die allerlei paasknutsels ineenflanste hebben me toch uit mijn winterslaap wakkergeschud. Ik koos de mooiste krulwilgentak uit onze tuin, plantte hem in een pot en versierde hem met eitjes, haasjes, veren, kuikens, en verse bloemen. Veel verse bloemen. Ook de rest van het huis dompelde ik onder in een paassfeer. Kaarsen, lentetakken, eierschalen,... en nog meer bloemen. Het hele huis ruikt lekker naar lente nu. En plots ben ik er klaar voor. Vooruit klokken, vertrek maar naar Rome, en kom vooral met heel veel eitjes terug!
Met haar geitenwollen sokken aan en een heerlijk zachte fleece pyama zit Janine in de schommelstoel bij de open haard. Het vuur knettert. Een vleugje kaneel stijgt op uit haar koffiemok. Op haar schoot ligt een dik boek, maar Janine heeft nog geen letter gelezen. Telkens weer dwalen haar gedachten naar Luc, die nu vast onder de douche staat. Hij neuriet evergreens terwijl de waterstralen over zijn bolle buik lopen. Straks trekt hij zijn smoking aan en probeert het bordeaux strikje te knopen. Het zal een tikje scheef hangen. Dan stapt hij met zijn dikke vrouw in zijn chicque Mercedes en rijdt naar de stad om er mee te feesten tijdens het jaarlijkse galabal van de service club. De wijnen en de andere godendranken vloeien er rijkelijk en Luc zal al gauw beschonken zijn. De leukste grappen rollen over zijn lippen, steevast ook die van 'Johnny and the prumes' en hij zal maar moeilijk van de andere vrouwen kunnen afblijven. Ondertussen worstelt Janine zich in haar gezellige huisje door de kanjer voor haar. Het lukt niet. De letters glippen weg als losse kiezels onder haar voeten. Steeds heviger verlangt ze naar Luc. Plots klapt ze het boek toe en verdwijnt in de badkamer. Daar dompelt ze zich eerst onder in een warm bad met veel schuim. Dan brengt ze zorgvuldig haar feestmake-up aan en steekt haar lange blonde haren losjes op. Ze haalt haar zwarte avondjurk uit de kast, trekt haar lange suède handschoenen en hooggehakte pumps aan en slaat de weelderige, springerige boa over haar blote schouders. Ze start de BMW en racet naar het feest. Als Janine de orangerie waar de receptie volop aan de gang is binnenstapt, verstommen de gesprekken en staren de feestvierders haar schaamteloos aan. Ze glimlacht, nipt van haar champagne en wentelt zich in de wolk van glanzende pluimen die haar hals omkranst. De veertjes dansen, kriebelen, prikkelen en zijn ook warm en zacht als de dons op haar bed. Een verdwaald spoortje parfum kruipt in haar neusgaten. Luc staat er verloren bij. Zijn vrouw is furieus. Het deert Janine niet dat ze enkele van haar pluimen verliest.
Donderdagavond. Cursusavond. Snel is dus de boodschap. Ons doordeweeks servies staat op tafel. En in 't midden mijn grote wokpan waarin de gefrituurde aardappelblokjes met groenten 'op z'n Frans' én recht uit het vriesvak nog nasudderen als kleurrijke visjes in een veel te kleine poel. De geuren van een zuiderse markt stijgen op uit de pot. Look. Veel look. Oh, nee, 't is donderdagavond. Cursusavond.
Mijnheer en mevrouw Ekster zijn terug. Met de precisie van een vakman herstellen ze het nest. Met het geduld van een miniatuurschilder. Dus zullen er toch nog jongen uitvliegen. Fijn! Dat vindt Poeslief vast ook. Hoe kan ik hem aan het verstand brengen dat die vogeltjes geen spek voor zijn bek zijn?
Sinds ik coach bij Weight Watchers ben gaat het met mijn eigen gewicht iets te vaak naar mijn zin bergop in plaats van bergaf. De wekelijkse controle is voor mij dan ook weggevallen en blijkbaar heb ik die (net zoals de cursisten) wel nodig. Manlief wil me steunen. Daarom sluit hij een weddenschap met me af.'Als je in september je streefgewicht bereikt hebt, trakteer ik je op een etentje in De Schone van Boskoop.' 'Fantastisch!', juich ik, 'Als ik mijn streefgewicht behaal, trakteer jij. Zoniet dan trakteer ik!' Maar met dit laatste deel is Manlief het niet eens.
Zoonlief erfde mijn donkerblonde haren, de vorm van mijn neus, mijn creativiteit, het snel, maar soms wat slordig werken en vast nog veel meer. Maar mijn liefde voor boeken, nee, die niet. Hij geniet wel van het dagelijkse verhaaltje voor het slapengaan, maar zelf eens een boek vastnemen doet hij nooit. Toch heeft hij prentenboeken -en hele mooie- bij de vleet. Op de vraag 'je lievelingsboek' in een vriendenboek van een klasgenootje antwoordde hij prompt:'Geen enkel!' Ook toen ik hem aanspoorde in de boekenkast te kijken bleef het bij een vastberaden:'Geen enkel!'
Zucht.
Zou deze liefde met de jaren nog ontwaken of heb ik gewoon de foute genen doorgegeven?
Van tien naar één... Ja, de finalisten van het allermooiste kinderboek aller tijden zijn gekend. En mijn favoriet, Pipi Langkous van Astrid Lindgren zit er nog bij.
Tot 15 maart kan je ook nog stemmen. Op 16 maart wordt de winnaar bekend gemaakt.
Een koppel eksters koos een wilg in onze tuin uit om hun nest in te bouwen. Dagen, zelfs weken waren ze druk in de weer met takken en twijgen. Eerst vlogen ze om beurten af en aan om allerlei bouwmateriaal te verzamelen. Wie in het nest bleef weefde deze materialen tot een woonst. Een prachtige woonst, waarin ze flink wat kinders kwijt kunnen. We zagen het nest zo groeien. Toen het groot genoeg was zorgden beide vogels voor de afwerking. Twee wriemelende kopjes piepten voortdurend boven de takken uit terwijl hun snavels het huis tot een kunstig breiwerk omtoverden.
Na de storm van het voorbije weekend hangt het nest halfstok. Het heeft nu meer weg van een reusachtige verwilderde haardos. Mijnheer en mevrouw ekster zijn nergens meer te bespeuren. Zij beginnen vast elders opnieuw te bouwen. Jammer, want ik keek er al naar uit hun klein grut te zien uitvliegen. Maar misschien is hen zo nog groter onheil bespaard gebleven, want Poeslief is immers ook verkikkerd op die periode.
'Jij bent mijn schatje', zegt Zoonlief tegen Poeslief. Waarop ik reageer met: 'En jij het mijne. Ik heb drie schatjes.' 'Ik weet het ', antwoordt Zoonlief: 'Poes, papa en ik. Maar het klopt niet. Je hebt er vijf.' 'Hoezo?' Ik ben verbaasd. Er zijn heus geen minnaars in het spel. Zou hij misschien mijn ouders bedoelen? 'Awel', zegt hij: 'Ik ben zo lief dat ik voor drie tel.'
'Dat was lang geleden, he!', zeg ik als ik in een gezellige taverne op de stoel voor haar neerplof. 'Valt mee, toch?', antwoordt mijn vriendin. Maar als ze even nadenkt geeft ze toe dat er een hele tijd over gegaan is sinds we er nog eens samen op uit trokken. Ook ons laatste telefoongesprek is al een hele poos geleden. Toch is ze verbazend goed op de hoogte van waar ik tegenwoordig zoal met bezig ben. 'Door je blog, natuurlijk!', lacht ze, 'Ik lees je schrijfsels dagelijks. Zo lijkt het alsof je altijd dicht bij me bent.' Tja... leuk dat ze van mijn teksten houdt... Daar kan ik alleen enthousiast over zijn. Maar samen gaan winkelen, sporten, een cursus volgen, deelnemen aan een workshop of gewoon kletsen over dagdagelijkse dingetjes of dingen die ik niet zomaar aan iedereens neus hang, is toch ook heel fijn. Dus nemen we ons voor voortaan weer vaker af te spreken.
SPROKKELS
