'Verbeelding is alles. Het is de voorbode van de mooie dingen die het leven in petto heeft.' Albert Einstein
Ik ben...
Veerle Schaltin (°1967) Ik begeleidde bijna twintig jaar mensen met een verstandelijke beperking in een dagcentrum. Onlangs zapte ik van leven. Na een ommetje in de afslanksector werk ik nu als stafmedewerker bij een budgethoudersvereniging. Voor en na schrijf ik voor kinderen en volwassenen. Ik hou van Manlief, Zoonlief (°2002), lezen, vertellen, koken, wijn, reizen, scrapbooken, knutselen, frutselen, en duizend en een andere dingen.
Leessprokkels... Voor de kids -Het ei met de gouden gans/Veronique Puts -Vader Zeepaard/ Eric Carle -Een raadsel voor Roosje/ André Sollie -Spoken bestaan niet/ Inge Bergh -Het land van de grote woordfabriek/ Agnès de Lestrade -Al zijn eendjes/ Christian Duda -Balthazar, de eenzaamste ezel ooit/ Inge Misschaert -Verkocht/ Hans Hagen -Krullen/Hilde Vandermeeren -Allemaal willen we de hemel/ Els Beerten
Voor volwassenen -Onder de ombu-boom/ Santa Montefiore -De schaduw van de wind/ Carlos Ruiz Zafon -Duizend schitterende zonnen/ Khaled Hosseini -Het eiland onder de zee/ Isabel Allende
kleine en grote momenten uit mijn leven gesprokkeld Op wandel door woordenwoud pluk ik letters als vruchten van de bomen, bind ze tot een blogboeket.
Takken en twijgen sprokkel ik tot mijn verhaal.
01-07-2008
Boink!
Een keiharde Boink! doet ons opschrikken terwijl we met ons drietjes aan het middagmalen zijn. We lopen de woonkamer in waar het geluid vandaan kwam.
Een mereljong blijkt met zijn kop tegen de venster geknald te zijn. Stuiptrekkend ligt hij op zijn zij op het paadje in onze voortuin. Ademhalen kost hem duidelijk moeite. Zijn bek gaat onophoudelijk open en toe. t Is zielig om te zien.
Hoe kunnen we hem helpen? vraagt Zoonlief bezorgd.
Ik vrees dat we niks meer kunnen doen. Het beestje heeft misschien een schedelbreuk. antwoordt Manlief.
Of hij is verlamd. voeg ik eraan toe.
Bel iemand op die hem kan helpen.zegt Zoonlief beslist.
De merel fladdert even nog met zijn vleugels. Dan ligt hij stil.
Bel nu! Er klinkt dreiging in zijn stem.
Maar niemand kan deze vogel nog helpen, schat, opper ik voorzichtig,Misschien gaat hij wel dood.
Dat mag niet! Vooruit, papa, bel iemand! Er verschijnt een eerste traan.
We proberen Zoonlief af te leiden, manen hem aan nog wat te eten, maar hij krijgt natuurlijk geen hap meer door zijn keel.
Als het dier even later effectief dood is stromen er nog veel meer tranen.
Pas als de vogel na een uitgebreide fotosessiein de tuin begraven is klaart het gezicht van Zoonlief weer een beetje op. Toch blijft iets in hem gebroken vandaag.
Ik hou mijn hart al vast voor het moment waarop hij iemand die hij echt graag ziet moet afgeven.
We luidden de vakantie in met het bakken van een overheerlijke bessentaart. De aalbessen kwamen nota bene uit onze eigenste tuin.
Het recept: (voor 12 porties)
-Verwarm de oven voor op 175°C.
-Haal van 500 g aalbessen de steeltjes af , spoel ze en laat uitlekken.
-Vermeng voor het deeg 100 g zachte boter, 100 g fijne suiker, 1 zakje vanillesuiker, 2 eieren, 200 g bloem, 2 afgestreken koffielepels bakpoeder en 1 afgestreken koffielepel citroensap met de keukenrobot tot een glad en homogeen geheel.
-Schep het beslag in een goed ingevette springvorm (diameter 24 cm).
-Leg de bessen erop en druk ze lichtjes in het deeg.
-Bak ongeveer 40 min. in het midden van de oven.
-Neem de vorm uit de oven en laat afkoelen.
-Verhoog de temperatuur van de oven tot 225°C.
-Klop 3 eiwitten stijf. Strooi er 150 g suiker bij en blijf kloppen tot het eiwitschuim glanzendis en in pieken blijft rechtstaan.
-Strijk het eiwitschuim uit op de bessen en zet de taart nog 5 min. in de oven.
Op deze laatste dag van het schooljaar verneem ik dat den Bok overleden is. Hij was mijn leraar handvaardigheid en schoonschrift in de normaalschool. Vooral in die tweede functie herinner ik me hem.
Plots is het weer die vrijdagmiddag waarop ik mijn boterhammetjes op het terras van onze stamkroeg gauw gauw naar binnen schrok enlang voor beltijd naar school terugkeer.
Terwijl mijn vrienden nog een pintje drinken stap ik met knikkende knieën op het grote, groene schoolbord af, het witte krijt slapjes in mijn linkerhand. De weeë kalkgeur maakt me misselijk. Meer nog dan mijn zenuwen al deden. Zowat een meter verderop staat den Bok in een donker pak. Zijn haren zijn strak naar achter gekamd. Boven zijn lippen prijkt een minuscuul snorretje zoals bij een gestapo-man. Zijn verweerde handen spelen met een houten liniaal. Zijn norse blik priemt dwars door me heen. Hij dicteert de woorden die ik in mijn schoonste schrift op het bord moet toveren. Zijn kille stem weergalmt door het ijzige lokaal waar de middagzon geen vat op heeft. Sinds het bestaan van de normaalschool deed geen enkele linkshandige mij dit naar behoren voor. Ik haal diep adem en begin aan deze onmenselijke opdracht.
Goed, u kunt gaan, hoor ik dan.
Pas als ik weer buiten ben dringt de werkelijkheid tot me door. Ik schreef geschiedenis.
Als Zoonlief in bed ligt genieten Manlief en ik van een goed boek of praten we na over de voorbije dag op ons terras. Daar hoort steevast een cocktail bij die we in de lounge bar bestellen.
Als ik de ober een Sex on the beach vraag roept hij: Colleague! Colleague!
De mensen bekijken me argwanend als ik een vervallen hotel op de gevoelige plaat vastleg. Maar zodra ik de verwilderde tuin, de bruinrode bungalows en de gebarsten ruiten zie weet ik dat deze plek een rol zal spelen in een van de volgende verhalen die ik schrijf. Ik negeer hun blikken en fotografeer dus lustig verder. Het verhaal ontrolt zich al in mijn hoofd. Ook het theater van Aspendos en de Kursunlu-watervallen krijgen er een plaats in. Even heb ik spijt dat ik mijn laptop thuisgelaten heb. Maar nee, dit is een gezinsvakantie. Het zou jammer zijn als ik me achter een toetsenbord wegstopte. Dus maak ik af en toe wat aantekeningen, fantaseer erop los tijdens het zonnebaden en hou voortdurend het apparaatje dat ik met moederdag cadeau kreeg in de aanslag. Uitschrijven doe ik thuis wel. Dat is dubbel plezier. En hier geniet ik van de streek, de rust, en vooral van Manlief en Zoonlief.
Zoonlief is moe van het vele stappen door de antieke en moderne stad, Side. Manlief wil nog een paar plaatjes schieten in enkele achteraf steegjes.
Daarom nestelen Zoonlief en ik ons op de dorpel van een winkel en gaat Manlief verder op pad.
De tapijthandelaar van wat verder in de straat houdt ons een tijdje in de gaten. Dan komt hij met een big smile naar ons toe en zet zich naast ons neer.
Beautiful boy! zegt hij terwijl hij even in de wang van Zoonlief knijpt,Me daughter. Beautiful too
In gebrekkig Engels vraagt hij me uit over mijn zoon en prijst hij zijn dochter aan.
Ik krijg er een ongemakkelijk gevoel bij. Wil hij zijn dochter aan mijn zoon uithuwelijken?
De winkelier moet het merken, want plots schakelt hij op een ander onderwerp over. Hij toont Zoonlief de zwaluwennest die tegen zijn gevel gebouwd is.
Dan stapt er een in het wit geklede en gesluierde vrouw met twee jongens op ons af. De vrouw glimlacht timide. De jongens springen op de man. De kleinste krijgt een dikke knuffel.
My wife and sons, zegt de verkoper trots. Als het trio weer verder stapt vervolgt hij: Seven and ten years old.
And your daughter? vraag ik.
No daughter grinnikt de man. Hij staat op en slentert terug naar zijn tapijtenwinkel.
Hebben jullie zin om mee te gaan naar de opendeurdag van de garage met die poepsjieke autos? vraagt vriendin A. aan de telefoon.
Maar wij hebben helemaal geen wagen nodig, antwoord ik En al zeker niet zon peperdure.
Wij ook niet, zegt ze Maar er is champagne à volonté en een oesterbar.
Oh, dat is al iets anders.
En zo komt het dat wij de zaterdag nadien samen met A. en D. temidden van poepsjieke bolides van een glaasje champagne nippen en heerlijke oesters verorberen. Tussen alle aanwezigen wordt een weekend Normandië verloot. Een oesterweekend. En je hoeft je auto hiervoor niet van stal te halen, nee, voor de gelegenheid krijg je van de garage zo'n poepsjieke wagen in bruikleen.
Laten wij toch wel de gelukkige winnaars zijn zeker.
En zo komt het dat wij enkele zaterdagen later richting Normandië bollen in een poepsjiek voertuig datwe net ervoor in de garage opgepikt hebben.
Rijdt lekker, dit ding! zegt Manlief als we er een honderdtal kilometers op hebben zitten,Veel comfortabeler danonze eigenauto.
Ik vermoed dat ik als we aan een nieuwe wagen toe zijnheel wat overredingskracht zal nodig hebben om hem er eente laten kopen die beter in ons budget past dan deze. Maar dat zijn problemen voor later.
In het ook al poepsjieke hotel worden we verwelkomd met bubbels en een oesterhapje. Daarna gaan we lekker uitwaaien op het strand. Het diner bestaat uit verschillende oesterbereidingen, alle om duimen en vingers van af te likken. De volgende morgen maken we een fikse wandeling van Bec d Andaine naarMont-Saint-Michel. En dan staat een bezoek aan een oesterkwekerij op ons programma. Een gids vertelt ons alles over de manier waarop oesters gecultiveerd worden. En weer mogen we proeven, van de gewone oestertjes tot de koningin onder deze heerlijkheden, de Perle Blanche.De laatste dag reserveren we voor Thalasso Therapie. Na een lichte lunch vangen we de terugweg aan.
Manlief start de wagen, draait de baan op en prr..tt..ssj, niks meer. Wat hij ook probeert de auto geeft geen kik. Ik neem de handleiding erbij, want op het dashboard staan evenveel knopjes als in een ruimtelaboratorium. Maar zelfs met het boekje kunnen we niet bedenken wat er loos is. Dan maar het noodnummer opbellen. In Frankrijk is het siësta. Niemand te bereiken dus.
Verschillende toeristen die net als wij de middagrust niet respecteren dienden al terug te draaien, want wij staan dwars over de weg. Manlief windt zich op. Hij vervloekt de verdomde wagen. Ik snor ondertussen een Belgisch telefoonnummer op. Na en tijdje krijg ik de garagist aan de lijn. Natuurlijk weet die van op die afstand ook niet wat er aan de hand is. Hij probeert een Franse collega te pakken te krijgen. Heel wat telefoons en uren later (ik geloof dat ondertussen zowat half Normandië deze straat trachtte door te rijden) komt er hulp.
Manlief is ondertussen op van de zenuwen. Ik ben ook behoorlijk aan het eind van mijn Latijn. Blijkt dat de wagen zich om de een of andere reden in veiligheid gezet heeft. Een ruk aan een hendel en het euvel is opgelost.
De verdere terugweg verloopt probleemloos. We leveren onze poepsjieke wagen weer in.
t Was erg leuk, dit weekend! zeggen we tegen de garagist,Ja, alleen jammer van dat startprobleem. Maar ach
Ik vermoed dat het nog zal meevallen met de overtuigingskracht die ik nodig heb als wij aan een nieuwe wagen toe zijn.
'Ik heb vannacht van je gedroomd', zegt Weight Watchers-cursiste X. voor ze op de weegschaal gaat staan. 'Oei, het was toch geen nachtmerrie?' vraag ik. 'Nee, hoor, ik was aan het slabakken, maar door die droom ben ik er weer. Ik heb weer de moed om ervoor te gaan!' 'Fantastisch!'
Ben ik geen geweldige coach? Zelfs 's nachts mijn cursisten motiveren?
Een prop papier vliegt door de kamer. Zuchtend sta ik op en slof naar de thermos om me de zoveelste kop koffie in te schenken. Gulzig als een kind kap ik het donkerbruine vocht in mijn keelgat en tank meteen nog wat schrijverstroost bij. Ik heb zin in iets zoets, maar afgezien van de berencakejes voor Zoonlief zijn er geen snoeperijen in huis. Misschien maar goed. Ik open het raam en haal drie keer heel diep adem. Dat doet deugd. Met mijn mok nog in mijn handen raap ik het verfrommelde stuk papier op. Aan mijn bureau strijk ik het langzaam glad en herlees luidop de zinnen die ik zopas moeizaam in een slordig handschrift heb neergepend. Ze wringen als een te strak topje. Waar blijven toch de woorden die anders zo vlot uit mijn pen rollen? Ik wend me tot mijn computer. Misschien brengen de toetsen soelaas. Maar ook al zit de verhaallijn in mijn hoofd het scherm blijft witter dan wit.
Amper twee dagen nog en de deadline voor de opdracht van de schrijfgroep verstrijkt.
De eksters waarover ik vroegerreeds geschreven heb, gaan weer zware tijden tegemoet. Het voorbije weekend hebben we vier eksterlijkjes gevonden in onze tuin. Wat er gebeurd is daar hebben we het raden naar, maar een ding is zeker, Poeslief zit er voor niets tussen want hun lichamen waren nog intact. Zoonlief doopte het vogelhuis dat hij eigenhandig gebouwd had met bakstenen, boordstenen en ander restafval en waarbij hij zijn duim zodanig verpletterde dat hij zijn nagel kwijtgeraakte, om tot een sarcofaag. Hij legde de lijken er netjes naast elkaar in en zette er bloempjes bij. 'Is het goed als ik voor de eksters bid, mama?' vroeg hij. Wie ben ik om te zeggen dat dat niet mag. Dus moest ik beloven stil te zijn. Als ik toch iets wilde zeggen moest ik dat zonder klank tegen mezelf doen. En Zoonlief begon: 'In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Beste moeder Maria, lieve God, Wij zitten stil neer en bidden tot de Heer, dat doen we samen. Amen.' Zo komen de beestjes vast en zeker in de dierenhemel terecht.
Voor ik er erg in heb zit ik op de bank op dezelfde plaats waar ik jaren aan een stuk samen met hen bijna dagelijks een kop koffie dronk. Op de enkele nieuwe gezichten na hebben ze me allemaal ontzettend veel te vertellen. Vooral K. eist mijn aandacht op. Ik bekijk haar anders nu, meer vanop afstand. De koffie is klaar!, kirt ze en zet de kan op de salontafel neer. Dan ploft ze in de zetel vlak naast me en palmt die helemaal in. Ze legt een arm op de leuning en laat haar hoofd erop rusten. Een hals heeft ze niet. Eén borst steekt uitdagend vooruit, de andere is nergens te bespeuren. Haar benen bengelen enkele centimeters boven de grond. Vandaag heeft ze haar feestjurk aangetrokken, het kleed dat al zeker achttien jaar lang telkens als er wat in het dagcentrum gevierd wordt, uit de kast komt. Eronder draagt ze kniehoge nylonkousen en orthopedische schoenen. Kijk eens, t zijn nieuwe,schettert ze, terwijl ze haar benen in de lucht zwiert en één voet onder haar op de fauteuil neerlegt. Een legging piept vanonder de jurk en verbergt al wat het daglicht niet verdragen kan. En ik heb reuk aan, stoeft ze verder. Maar als ze haar arm vlak onder mijn neus duwt, snuif ik alleen een vleugje sinaasappel op en Sunlight-zeep. Haar hamsterogen staren plots in de verte. Kortgeknipte haren met een weerborstel vormen een dakje boven haar blozende gezicht. Achter haar oor zit een hoorapparaat. Ze perst haar dunne lippen op elkaar. De mondhoeken krullen naar omlaag. Minutenlang zit ze stil als een boeddha tot er een swingend muziekje uit de radioboxen weergalmt. Dan veert ze recht en danst door het lokaal. Vlees kabbelt alle kanten op. Een brede lach verschijnt op haar gelaat. Algauw waggelt ze uitgeput naar een krukje toe. Met haar benen als in een spagaat wagenwijd open nipt ze van haar koffie. Haar blik is weer ernstig nu. Een volwassene en een kind in één lijf.
Hij heette toen nog gewoon 'Cocacolaman', want de light cola was nog niet uitgevonden. Hij droeg een ribfluwelen pak over een bruin geruit hemd. Een beginnend buikje wiebelde boven zijn broeksband. Een ringbaard en snor probeerden de aandacht af te leiden van zijn voorhoofd waar de haarlijn al serieus naar achteren geschoven was. In die tijd opereerde hij nog niet alleen, maar was vergezeld van een collega die een ietwat jongere kopie van hemzelf was, zonder baard dan. De colabak torsten ze nog niet op hun schouders, nee, daar hadden ze een duveltje voor, zo'n transportkar op twee wielen, weet je wel. Toen het schooljaar waarin ik in het vierde leerjaar zat op zijn laatste benen liep stond hij plots midden in onze klas, mét zijn compaan en dat duveltje vol colabakken. Zijn ogen lachten terwijl hij ons vertelde dat hij bij Coca Cola werkte en voor ons allemaal een lekker drankje bijhad, maar dat hij ons eerst iets wilde vertellen over de grote fabriek in Amerika waar het Coca Cola verhaal begonnen was en over de drank Coca Cola zelf. 'Wie weet er wat er in Coca Cola zit?' was zijn eerste vraag. Prompt stak ik mijn vinger op. Enigszins verrast, maar nog steeds met een hemelsbrede glimlach op zijn gelaat liet hij me antwoorden. Trots zei ik: 'VERGIF'. Zijn mond viel open. Zijn oogbollen werden groot. Als hij kon had hij me daar ter plekke neergebliksemd. 'Nee!,' zei hij met harde stem, 'Natuurlijk niet!' Dan keek hij zijn collega vragend aan. Hoewel die nog niets mogen zeggen had, kon hij nu wel deze crisissituatie oplossen. 'Euh...' stamelde hij, 'Coca Cola is gemaakt van ... euh... plantenextracten... juist, ja,... van exotische planten, van bruine vruchten...' Veel meer kwamen we die dag niet te weten over de donkere limonade. We kregen wel allemaal een flesje cola. Ik weigerde. Ik heb sindsdien nooit nog een cola aangeraakt.
'Op zulke schoenen kan ik niet lopen, hoor!' zegt Zoonlief in de winkel wijzend naar de toppen onder een voetbalschoen. 'Dat zal je dan toch moeten leren als je volgend jaar wil gaan voetballen,' antwoord ik, 'want dit zijn voetbalschoenen. 'Oh', reageert hij. Hij draait de schoen een paar keer om. 'Eigenlijk vind ik ze best wel cool.' Ik zie de vertwijfeling op zijn gezicht. Veel kans dat hij het volgend jaar zoals nu bij turnen houdt.
Manlief is op kantoor, Zoonlief op school en ik zit voor mijn nieuwe computerscherm. Poeslief ligt op de bank vlak achter mij. Plots hoor ik een gestommel. Ons huis kraakt wel vaker.Soms klappert er ook een deur. Maar dit is anders. Een gebonk. Het geluid houdt ook aan. Het lijkt uit de wasplaats te komen. Er is ingebroken. Ik ben er zeker van. In een reflex stap ik op de plek van het onheil af. De druk in mijn borstkas negeer ik. Mijn zweetklieren die op volle toeren beginnen werken ook. In de wasplaats draait mijn machine. Alles is er volkomen normaal. Maar toch is er dat lawaai. Achter mij nu. De inbreker bevindt zich in de berging. Een plaats midden in onze woning. Met slechts één deur. Als ik ze open moet de misdadiger mij passeren om er weg te geraken. Even aarzel ik. Neem ik een mes mee? Toch maar niet, stel dat hij het uit mijn handen rukt en tegen mij gebruikt. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik haal diep adem en zwier de deur van de berging vastberaden open. Een duif fladdert in paniek tussen de voorraadkasten en -schabben, de dozen oud papier en kratten met lege wijnflessen. Ze scheert over mijn hoofd de gang in en vliegt richting keuken. Ik ren haar achterna en kan net op tijd voorkomen dat ze de woonkamer binnenvliegt. Langs de achterdeur geraakt ze weer buiten. Het beest moet in een verluchtingsgat gesukkeld zijn en zo in onze berging terechtgekomen. Nu het achter de rug is tril ik over mijn hele lijf. Besef nu pas welk gevaar ik liep, want als het echt een inbreker geweest was... Ach, ik ben ook trots op mijn moed. Eerst schenk ik me een kop koffie in -die heb ik wel verdiend- en dan kuis ik de sporen op die de duif overal achtergelaten heeft.
De laatste tijd kwam hij slechts traag op gang. Uren deed hij over een eenvoudige opdracht. Vaak was ze dan nog niet naar behoren uitgevoerd en moest hij opnieuw beginnen. Wat hij soms flagrant weigerde, zoals hij ook sommige taken simpelweg niet wilde uitvoeren. Of er wel aan begon, maar niet doorzette tot het einde. En bovenop dit alles verduisterde hij informatie.
Ook al is hij een dagje ouder, zo kon het niet verder. Ik heb hem ontslagen.
Maar mijn hart zit op de juiste plaats. Ik heb hem niet zomaar op straat gezet. Ik deed hem een eenvoudigere job aan de hand bij een iets minder eisende baas.
Voortaan tokkelt Zoonlief op mijn overjaarse PC. En zelf ga ik met een hypermodern ding aan de slag.
SPROKKELS
