De grootste problemen situeren zich in het regionale jeugdvoetbal. We spreken dan over gewestelijke of provinciale miniemen, scholieren en kadetten. Vanaf de miniemen wordt een officiële ranking opgesteld en dient een officiële scheidsrechter aanwezig te zijn. Voor de jongste categorieën: debutantjes, duiveltjes en preminiemen is geen officiële scheidsrechter vereist. Clubs doen hier dan ook vaak een beroep op vrijwilligers, maar de toestand is stilaan zorgwekkend te noemen.  Oorzaak van het probleem is simpel. De instroom van nieuwe jonge scheidsrechters dekt niet langer de uitstroom van moegetergde scheidsrechters. We zitten met andere woorden met een imagoprobleem.  

Dat imagoprobleem werd de afgelopen maanden opnieuw versterkt. Eerste klasse zou als een soort katalysator jonge, nieuwe scheidsrechters moeten lokken. Maar door de stijgende negativiteit rond de arbitrage gebeurt nu het omgekeerde. Doodsbedreigingen, respectloos behandeld worden, achternagezeten worden door een dolgedraaide voorzitter. Het is maar een greep uit het grote avonturenboek van onze scheidsrechters. Nee,  scheidsrechtertje spelen is nu niet bepaald een droomjob. Hoewel, een beetje scheidsrechter in België verdient toch al gauw dertig euro. We kunnen dus niet stellen dat de arbitrage financieel een onaantrekkelijke hobby, dat is het voor de meesten, is. Waar ligt het dan wel aan? Misschien verlangt men gewoon te veel van onze scheidsrechters. Wie op een tamelijk niveau actief is moet hierin een pak tijd steken (10 tot 15 uur per week).  We hebben het dan over fysieke training, soms in groepsverband, bijscholingen, verplaatsingen en de wedstrijd zelf. Door het tekort fluiten veel scheidsrechters meerdere wedstrijden per week. Dit brengt enorm veel stress met zich mee, met als gevolg dat velen er dan ook ontmoedigd de brui aan geven wegens niet combineerbaar met het privé-leven.  Maar er zijn nog andere factoren die een rol spelen. 

Na de topper Anderlecht-Brugge, waarin Vargas tegen een rode kaart aankeek, werd scheidsrechter Luc Wouters met de dood bedreigd. Talloze facebookgroepen met titels als "Luc Wouters aan de galg"; lieten niets aan de verbeelding over. Facebook lijkt overigens het nieuwe wapen tegen scheidsrechters geworden. Wie zoiets als scheidsrechter niet kan relativeren begint dus beter niet aan de opleiding. Het tekent de verschuiving van normen en waarden in onze maatschappij. Terwijl de man in het zwart vroeger met het nodige respect behandeld werd krijgt hij nu vooral een hoop stront over zich heen gekieperd. De schuld ligt niet enkel bij het grote publiek, ook de media draagt daar zijn steentje toe bij. Voetbalprogramma's gaan nu meer over hoe de scheidsrechter het ervan af bracht dan over waar het in feite zou moeten om gaan. Een sereen debat tussen de populaire media en de Centrale Scheidsrechterscommissie lijkt me daarom meer dan ooit aangewezen.  Er worden nu in se niet meer fouten gemaakt door scheidsrechters dan in vroegere jaren. Alleen lijkt dit zo doorat elk foutje onder de loep wordt genomen. De tackle van Witsel mag hierbij beschouwd worden als het kantelmoment in ons land.  Een gevaarlijk prescedent, want het lijkt nu wel of de strafmaat van een zondaar door de media wordt vastgelegd.  Schuld of onschuld, vanaf heden heeft ook de media hierin zijn zegje.

Dat het ook anders kan bewijst de documentaire "Kill the referee". Deze documentaire, gefilmd vanuit het standpunt van scheidsrechters op Euro 2008, toont de wereld van de arbitrage van een geheel andere kant. Hoe moeilijk het wel niet is om te beslissen in een fractie van een seconde, wetende dat miljoenen mensen met een vermanend vingertje meekijken. Hoe moeilijk het wel niet is om wedstrijden met zoveel inzet te leiden. De reportage, gedraaid door de Belg Yves Hinant, vertelt oa.  het schreinende verhaal van de Britse topref Howard Webb (zie filmpje) Tijdens Oostenrijk-Polen geeft Webb een discutabele strafschop aan Oostenrijk, waardoor het gastland nog een onverhoopt punt uit de brand sleept. Heel Polen in rep en roer en er worden heel wat doodsbedreigingen geuit aan het adres van de Britse topref. Zelfs de Poolse media besluiten hieraan mee te doen. Verbitterd neemt Howard dan ook afscheid van het tornooi na twee wedstrijden. Het stelt de arbitrage in een geheel ander daglicht, waardoor je begrip krijgt voor het feit dat scheidsrechter ook maar mensen zijn en dus ook fouten kunnen maken. Ik hoop dan ook dat allerhande media hier in de toekomst ook rekening mee zullen houden en blijvend lessen zullen trekken. Toch koester ik weinig illusies, de media heeft nu eenmaal de smaak te pakken en het zal nog een tijdje duren vooraleer ze opnieuw het geweer van schouder zullen wisselen. 

Wat onze scheidsrechterij nodig heeft zijn enkele positieve signalen die de dalende trend kunnen keren. Een uitstekende prestatie van onze topscheidsrechter Frank De Bleeckere op het WK bijvoorbeeld.  Topprestaties van  nationale helden hebben namelijk meestal een gunstig effect op het aantal nieuwe leden. De Bleeckere is misschien wel het laatste redmiddel voor de scheidsrechterij in België. 

The Kop is gekend over heel de wereld. Maar misschien nog net iets meer in het plaatsje Spioenkop in Zuid-Afrika. Het was daar dat veel Britse soldaten het leven lieten in hun strijd tegen de plaatselijke boeren in 1900.  De boerenoorlog eiste een zware tol voor het Britse leger, dat die tijd enkele duizenden soldaten gestationeerd had in dat land. Veel van die soldaten kwamen uit Lancashire en Liverpool zelf. Om die op gepaste wijze te eren doopte men de nieuwe staantribune achter de goal, die in 1906 geopend werd, The Kop. Ondertussen heeft die benaming een nieuwe dimensie gekregen. De spionkop staat synoniem voor een groep trouwe supporters die hun ploeg steunen door dik en dun. De geschiedenis van The Kop gaat meer dan honderd jaar terug. Na het behalen van de tweede titel in 1906 vonden de bestuurders van de club dat de supporters wel eens iets extra verdienden voor hun onvoorwaardelijke steun dat seizoen. De supporters zouden voortaan comfortabel naar het voetbal kunnen kijken vanop de grootste staantribune van Europa. The Kop werd datzelfde jaar nog plechtig geopend en bood plaats aan 25.000 toeschouwers. Twintig jaar later werd The Kop voorzien van een dak. Dit had als effect dat de vele gezangen, waarvoor de supporters in The Kop bekend staan, massaal werden versterkt door weerkaatsing. Andere clubs gingen zich aan dat voorbeeld spiegelen en richten ook hun eigen "Kop" op.  Maar "The Kop" bleef zich onderscheiden van de rest van Engeland. Liverpool is bovenal een muzikale stad en dat weerspiegelde zich ook in "The Kop". Songs van de Beatles en Gerry and the Pacemakers werden herschreven en opgevoerd in lichtjes aangepaste vorm. You'll Never Walk Alone is dan ook het clublied bij uitstek van The Reds. In 1963 stond het vier weken op één in de Britse hitlijst en sindsdien is het één van de kippenvelmomenten elke thuiswedstrijd van Liverpool. Het hele stadion zingt dan mee gedirigeerd door The Kop.Maar de song is ook onlosmakelijk verbonden met een van de zwartste bladzijden uit de geschiedenis van de club. De Hillsborough-ramp kostte in 1989 aan 96 fans van Liverpool het leven. Om de slachtoffers financieel te steunen werd You'll Never Walk Alone uitgebracht in een nieuwe versie, die eveneens de top van de hitlijsten zou halen. De woorden You'll Never Walk Alone zijn inmiddels zo verweven met de club dat ze werden opgenomen in het logo van de club. 

De Hillsborough-ramp had, buiten het verlies van dierbare supporters, ook gevolgen voor de beroemdste staantribune in Europa. De Britse regering vond staantribunes niet langer veilig en legde in 1994 een verplichting op om over te schakelen naar zittribunes. Hierdoor werd de capaciteit van "The Kop" noodgedwongen teruggeschroefd naar 12.000 toeschouwers.  Toch zal ook de geschiedenis van "The Kop" kortlings eindigen. De club is volop bezig met de bouw van een  nieuw stadion. Anfield Road zal in 2011 plaats moeten maken voor Stanley Park Stadium. Als tegemoetkoming aan de fans heeft het bestuur beloofd een stuk van de eigenheid van Anfield Road te  verwerken in het nieuwe stadion. Stanley park zal daarom geen hypermodern stadion worden zoals het Emirates Stadium, maar een typisch Engels stadion met vier afzonderlijke tribunes.Moge de ziel van "The Kop" dan ook verder leven in het nieuwe stadion.