Bij het doorbladeren van sportwereld moest ik gisteren toch eens twee keer slikken toen mijn oog viel op het artikel met Willem Van den Eynde als hoofdrolspeler. De jonge Kempenaar en diabetispatiënt kreeg eind vorig jaar een lucratieve aanbieding om bij een Amerikaanse ploeg aan de slag te gaan. Het was voor Willem een droom die in vervulling ging, iets waar hij al zolang had van gedroomd en waarvan hij dacht dat het onmogelijk zou zijn omwille van zijn ziekte.

De ploeg waar Willem in terecht kwam was evenwel geen gewone ploeg. Enkel diabetespatiënten krijgen er een contract. De ploeg wordt dan ook financieel ondersteund door geneesmiddelenfabricanten.  Maar dat zou Willem een zorg wezen. Vol goede moed stapte hij in het vliegtuig op weg naar zijn 'American Dream'. Eens aangekomen in het land van de veel te grote hamburgers en de zwaar vervuilende SUV's merkte Willem al gauw dat niet alles volgens plan verliep. Zo zou hij aan de luchthaven worden opgewacht door iemand van de ploeg. Maar er was niemand te bespeuren. Een eerste kennismaking met zijn 'American Nightmare'. Niet de training stond er centraal maar wel de promotie ten voordele van de sponsor. Van trainen kwam nauwelijks iets in huis.

Ook de professionele omkadering liet te wensen over. Zo moest Willem de eerste weken zelf instaan voor zijn voorraad insuline en kreeg hij daarbij geen enkele ondersteuning van de club. De bloedspiegel van Willem maakte dan ook gevaarlijke bokkesprongen. "Dat verwijt ik hen nog het meest", zegt Willem. "Zo spelen met iemand zijn gezondheid is onverantwoord. Ik moest mijn geneesmiddelen noodgedwongen laten overvliegen vanuit België terwijl ik in een ploeg met diabetici reed." De situatie waarin Willem verkeerde is in feite te gek om onder woorden te brengen. "Ik wist dat ik weg moest bij die ploeg of dat ik anders met mijn gezondheid zou blijven spelen."  Met een smoes dat hij in België een wedstrijd zou rijden vertrok Van den Eynde  er met de noorderzon.